Yazarımız Serdar Yılmaz, yeni bakan ataması sonrası gündeme gelen heterodoks ve ortodoks ekonomi modellerini genel hatlarıyla inceleyen bir makale kaleme aldı.

Heterodoks-Ekonomi-Modeli-ile-Ortodoks-Ekonomi-Modeli-Arasında-Türkiye-Ekonomisi_serdar-yılmaz.jpg

Gözleri ışıl ışıl parlayan eski Hazine ve Maliye Bakanı Nureddin Nebati'nin, geçen sene eylül ayında Yeni Paradigmalar Zirvesi’nde yaptığı konuşma o günlerde bir hayli gündem olmuştu. İktidarın ekonomik politikalarına ilişkin konuşan Bakan Nebati, daha sonra kâğıda bakmadan tekrarlayamadığı şu tarihî cümleyi okumuştu: _”Neo klasik ekonomi düşüncesinden epistemolojik bir kopuşu temsil eden heterodoks yaklaşım, günümüzde giderek ön plana çıkan davranışsal ekonomi ve nöro-ekonomi ile daha fazla önem kazanmaktadır!”_ Daha sonra uzun bir müddet komedi programlarının parodilerinde yer bulan bu cümle, aslında Türkiye’nin yeni ekonomi modelini ortaya koyuyordu. Çok tartışılan bu ekonomi modeli de “Heterodoks Ekonomi” modeli olarak bilinen modeldi. 

Seçimlerin tamamlanmasının ardından ise iktidarın ekonomi kadrosunda beklenen bir değişikliğe gidildi ve Nureddin Nebati yeni kabinede yer alamazken onun yerine ekonominin başına büyük beklentilerle birlikte Mehmet Şimşek getirildi. Mehmet Şimşek bakanlık koltuğunu devraldığı gün yaptığı konuşmada ise _“Türkiye'nin rasyonel bir zemine dönme dışında bir seçeneği kalmamıştır.”_ dedi. 

Çiçeği burnunda yeni Hazine ve Maliye Bakanı Şimşek’in bu ifadesi, artık heterodoks ekonomi modelinden vazgeçilip yerine eski usul ortodoks ekonomi modeline geçileceği sinyallerini verdi ve bir anda bu iki model tartışılmaya başlandı. Daha dün, heterodoks modelin Türkiye’ye ne kadar uygun olduğu ve ne kadar etkili bir model olduğunu hararetle savunan iktidar yanlısı kesimler, kurtarıcı(!) Mehmet Şimşek’in gelmesi ile birlikte her zamanki gibi çark edip bu sefer de, Ortodoks ekonomi modelini savunmaya başladılar. 

Peki, bu iki model nedir ve aralarında ne gibi fark vardır? 

Daha çok dinsel anlamda kullanılan “ortodoks” kelimesi, Yunanca “orthos (doğru)” ve “doxa (inanç, öğreti)” sözcüklerinden oluşan “doğru inanç” anlamına gelen bir sözcüktür. Ekonomi alanında ise geleneklere, genel kabul görmüş görüşlere bağlı olan uygulamalara denir. Genel kabul görmüş uygulamalardan oluşan ekonomi politikasına da “Ortodoks ekonomi politikası” adı verilir. 

“Heterodoks” ise, Yunanca “heteros (farklı)” ve “doxa (inanç, öğreti)” sözcüklerinden türetilmiş ve “farklı inanç” anlamına gelen bir sözcüktür. Ekonomi alanında ise geleneksel görüşlerin ve yaklaşımların dışındaki uygulamaları adlandırmak için kullanılır.

Daha geçen sene Bakan Nebati tarafından “kurtuluş reçetesi” olarak sunulan heterodoks politikaların uygulamasında, serbest piyasadan daha ziyade merkeziyetçi yönlendirme ile uygulanan bir piyasa yaklaşımı vardır. Bu modelde ekonomi politikalarının genel odak noktası, büyüme sağlanması yönündedir. Buna bağlı olarak, kamu harcamaları kanalının aktif tutulması ve bireylerin harcamaya teşvik edilmesi, borçlanmanın ucuzlatılması yönünde genişletici maliye ve para politikaları uygulanır. Bunu sağlayabilmek içinde faizin düşürülmesi ve farklı faiz uygulamalarının yapılması yoluna gidilir. Ayrıca enflasyonu bastırma amaçlı merkezi fiyat kontrollerinin ve sabitlemelerinin yapılması, serbest dış ticaret rejimi dışındaki kontrolcü uygulamalar, döviz kurlarının baskı altında tutulması, fiyat ve ücret dondurucu uygulamalar gibi genel iktisadi çerçeve dışındaki araç kullanımları heterodoks politikalar arasında gösterilebilir.

Heterodoks ekonomi modeli, ana akım kapitalist iktisat teorisi sayılan neo-klasik ekonomi modeline karşı teori ve tezlerin birleşimi olarak kabul edilir. Kapitalist neo-klasik ekonomiye karşı genellikle en derli toplu antitez olarak kabul gören Marksist ve sosyalist ekonomi tezlerini de içeren bu heterodoks model, aslında _**sömürgeci Batılılar tarafından revize edilen “çakma” bir komünist model kırmasıdır.**_ 

Peki, yeni Bakan Mehmet Şimşek ile birlikte yine dönülmesi düşünülen “Ortodoks model” nedir?

İktisatta Ortodoks yaklaşım “genel kabul görmüş” ana akım yaklaşımı ifade eder. Ana akım esasen serbest piyasa ekonomisini ve bütün politika araçlarının buna göre tasarlanmasını savunur. Kapitalist/liberal ekonominin kendisi olan bu Ortodoks model, bildiğimiz, eski düzen ekonomidir. Neo-klasik kapitalist iktisadi teorilerin uygulandığı Ortodoks ekonomi politikaları, büyük ölçüde Uluslararası Para Fonu (IMF) ve Dünya Bankası (DB) tarafından geliştirilen modellere dayalı olarak somutlaşmaktadır. Bu model, sermaye hareketleri serbestliğine ve serbest döviz kuruna dayanır. Özellikle enflasyon sorunu ile karşı karşıya gelen ülkeler, faizi yükselterek yabancı para girişini sağlar ve kur düştüğünden ara ve yatırım malları daha ucuza ithal edilerek -sözde- yatırım yapılır ve istihdam arttırılır. Bu modeldeki ekonomiler, her türlü spekülatif hareketlere daha da açıktır. Ekonomiyi kısa dönemde rahatlatan ve genellikle “sıcak para” olarak adlandırılan sermaye girişi herhangi bir nedenle çıkmaya başladığında, ciddi krizler ve ekonomik tahribatlar meydana gelir. Çoğu ABD ve Batı kökenli olan fonlar ülkeye gelip yüksek kurdan ülkelerin milli parasına geçer, devlet borç senedi ve borsada işlem gören senetleri satın alırlar. Kur düşer ve borsa yükselir. Yerli yatırımcı da işin içine girince, bazen senetleri yüksek fiyattan satıp düşük kurdan paralarını alıp çıkarlar. Böylece hem ülkenin senetlerinden hem de düşen kurdan kazanırlar. 

_**Velhasıl; düne kadar uygulanan heterodoks model Batılılar tarafından revize edilen komünizm kırması bir model iken, yeni bakan ile birlikte uygulamaya sokulacak model de halkların kanını emen safi kapitalizm modelidir.**_ İşte, kaynağı tamamen sömürgeci kâfirler olan bu iki model arasında sıkışan Türkiye ekonomisi, her geçen gün daha derin krizlere sürüklenirken yüksek kurlar, vergiler ve zamlar ile daha da fakirleşen halka ise sadece yersiz bir ümit ve beklenti pompalanmaktadır. 

İşin daha da vahimi, yeryüzünü ifsat eden ve fıtrata aykırı bu iki kokuşmuş ideolojinin ekonomi teorileri ve modelleri, Müslüman Türkiye halkına bir kurtuluş ümidi olarak sunulurken bu halkın kendi inançlarına dayalı ve tertemiz vahiy ürünü olan İslam’ın ekonomi modeli ise ısrarla görmezden gelinmeye devam etmektedir. 

[اَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّةِ يَبْغُونَۜ وَمَنْ اَحْسَنُ مِنَ اللّٰهِ حُكْمًا لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ۟] **“Yoksa cahiliyenin hükmünü mü istiyorlar? Yakinen inanmış bir kavim için kim Allah’tan daha güzel hüküm sahibi olabilir?”** [Maide Suresi 50]


Komünizm Kırması Heterodoks Ekonomi Modeli ile Safi Kapitalist Ortodoks Ekonomi Modeli Arasında Türkiye Ekonomisi

Yazarımız Serdar Yılmaz, “Toplumsal Çöküş - Sorunlar ve Çözüm” başlıklı kampanyamıza kimi laik çevrelerden gelen saldırılara cevap mahiyetinde bir makale kaleme aldı.

yine_şaşırtmadınız.jpg

“Toplumsal Çöküş - Sorunlar ve Çözüm” başlıklı kampanyamıza “start” verdikten kısa bir süre sonra, İslâm karşıtı, laik ve jakoben gruplar hemen harekete geçti ve “laiklik elden gidiyor, şeriat istiyorlar” diye kokuşmuş eski üslupları ile saldırmaya başladılar. 

Aslında bu durum beklediğimiz bir durumdu. Yine bizi şaşırtmadılar!

Çünkü bu güruh, beyinlerini örümcek ağları sarmış, Batı’yı kıble edinmiş ve toplumun içinde bulunduğu çöküntüye Batı adına sevinen ve bununla övünen bir gürûhtur. 

Geleceğe dair umudumuz olan gençlerimizin, hiçbir değer ve ilke gözetmeyen yığınlar haline gelmesi, hayata dair hedef ve umutlarını yitirerek sadece şehvetlerin peşinde koşması, içki ve uyuşturucu batağına düşmesi, inançsızlığı “çağdaşlık” olarak sunan Batılı ideolojilerin pençesinde hayatın anlamını yitirmesi gibi yürek yakan durumlarının konuşulmasından… 

Sevgi, saygı, huzur ve itminan dolu olması gereken ailelerimizin dağılıp parçalanması, boşanma oranlarının evlilik oranları ile yarışır hale gelmesi, aile içi şiddet ve sorunların hızla artması gibi temel sorunlarımızın konuşulmasından…

Toplumda güven ve huzurun kalmayıp bir suç toplumu haline gelmemizi, suç oranlarının hızla artmasını, insanların mallarına, ırzlarına ve canlarına saldırmanın vakay-ı adiyeden sayılmasını, vahşi cinayetlerin ve katliamların sıradanlaşması gibi içler acısı halimizin konuşulmasından…

Velhasıl toplum olarak hızla bir çöküşe sürüklenmemizin, bunun sebeplerinin ve çözümlerinin gerçekçi ve köklü bir şekilde konuşulmasından, ancak bu çöküşten memnun ve razı olan hatta bundan zevk alan güruhlar rahatsız olur. 

Çünkü bunlar için koskoca bir toplumun yok oluşun kıyısına gelmesinin bir önemi yoktur. Faraza içlerinden buna önem veren bazı kişiler çıksa da onların ellerinde de bu çöküşü durduracak bir çözüm yoktur. Bu sebeple en temel argümanları, çöküşü görmezden gelmek ve tozpembe tablolar çizmektir. Ya da çözüm adına artık ezberlediğimiz klişeleri tekrar ederler ve Batılı uygulamalara referans verirler.

Yeter ki çözümün içinde İslâm'dan bir şey olmasın. Şayet çözüm olarak karşılarına gerçek ve köklü İslâmî fikir ve çözümler çıkarsa o zaman da hemen o kokuşmuş üsluplarına geri dönerler ve “şeriat istediler, laikliğe karşı çıktılar, terörist bunlar!” vaveylasını kopartırlar. 

Ve nedense yine şaşırtmadılar! Başta Cumhuriyet gazetesi olmak üzere “laiklik elden gidiyor” repliğinden başka bir şey bilmeyen bir kısım medya ve avenesi, başlatmış olduğumuz “Toplumsal Çöküş - Sorunlar ve Çözüm” başlıklı kampanyamıza, gerçekleştirdiğimiz konferanslara saldırmaya başladılar. 

Bu sözde medya gruplarına ve onların öncülüğünü yaptığı koroya katılanlara şu mesajımızı net bir şekilde vermek istiyorum:

Siz ne kadar bağırıp çağırsanız da bizler bu toplumu içine düştüğü bataklıkta sahipsiz bırakacak değiliz! Onları, Batı’dan ithal fikir ve kanunların dehlizlerinde terk etmeyeceğiz!

Çünkü bu toplum bizim toplumumuz ve bu insanlar bizim insanlarımız. 

Bu halk, hamurunda, mayasında ve fıtratında İslâm olan bir halktır. Bu toplum bizlere Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem'in emanetidir. 

Başta gençler ve aileler olmak üzere toplumun içine düştüğü tehlikeye karşı farkındalık oluşturmak ve bu çöküşü durdurmak için başlattığımız bu çalışmada toplumun tüm kesimlerine ulaşmaya çalışacağız. 

Tüm siyasi partilerin temsilcilerine, sivil toplum kuruluşlarına, akademisyenlere, kanaat önderlerine, ayrıca esnaflara, memurlara, işçilere, öğrencilere yani toplumun tüm kesimlerine gidecek ve çözümlerimizi onlara sunacağız. 

Ve tabii ki medya kurumlarının da kapısını çalacağız. Onlarla da bu toplumsal tehlikeyi, sebeplerini ve çözümlerini konuşacağız. Yakında sizleri de ziyaret edeceğiz ve sizlere de hazırlamış olduğumuz raporu sunacağız inşallah. 

Çünkü bizler, fikirlerimize ve çözümlerimize güveniyoruz. Sizler gibi klişelerin ardına sığınmıyoruz. Eğer sizin de bir çözümünüz varsa ve “laiklik elden gidiyor” repliğinden başka sözünüz varsa dinlemeye hazırız.

**#TehlikeninFarkındamısınız**


Yine Şaşırtmadınız!

Yazarımız Serdar Yılmaz, Hizb-ut Tahrir hakkındaki \"silahlı terör örgütü\" iddiasını masaya yatıran bir makale kaleme aldı.

1655710029.jpeg

Hizb-ut Tahrir; 1953 yılında Müçtehit Âlim Şeyh Takiyyuddin en-Nebhani ve bir grup âlim tarafından kurulmuş siyasi bir partidir. Gayesi ve hedefi İslâmi hayatı yeniden başlatmak, Allah’ın indirdiğiyle hükmetmek ve insanlığın kurtuluşu için İslâm’ı tüm dünyaya yaymaktır. Bu gaye ancak bir İslâm beldesinde, hayatın tüm işlerinin Allah’ın hükümlerine göre yürütüldüğü İslâmi bir toplumda yani Allah’ın hükmünün egemen olduğu İslâmi bir devletin gölgesinde gerçekleşebilir. Bu nedenle Hizb-ut Tahrir, çalışmasını İslâmi hayatı başlatacak İslâm Devleti’nin kurulması gayesi ile sınırlandırmıştır.

“İslâmi hayatı yeniden başlatmak”la kastedilen; akide, ibadet, ahlak, muamelat, yönetim, ekonomi, toplumsal kurallar, eğitim, diğer halk, ümmet ve devletlere karşı takip edilecek dış politika gibi tüm konularda İslâm’ın hükümlerinin uygulanması, Müslümanların yaşadığı ülkelerin dâru’l İslâm’a, buralarda yaşayan toplumların da İslâmi topluma dönüştürülmesidir. Silahlı ve şiddet içeren bir metodu benimsemediğini, şiddeti meşru görmediğini açıkça ifade eden Hizb-ut Tahrir, gayesini gerçekleştirmek için fikri ve siyasi faaliyetler ile çalışmalarını sınırlandırmaktadır.

İşte bu gaye için kurulan Hizb-ut Tahrir, 1950’li yılların sonlarına doğru Türkiye’de de çalışmalarına başlamıştır. Yapmış olduğu etkili ve güçlü çalışmalar sayesinde bir müddet sonra “Hilâfet” deyince Hizb-ut Tahrir akla gelir olmuştur. Tabii ki bu çalışmalar, daha ilk zamanlarda laik Kemalist devlet ricali tarafından fark edilmiş ve 1960’lı yılların başında Hizb-ut Tahrir mensuplarına karşı soruşturma ve operasyonlar başlatılmıştır.

İşte o günlerden bu yana Hizb-ut Tahrir’e yönelik Türkiye’deki yargı zulmü her geçen gün şiddetini artırarak devam etmiştir. 1960, 1967, 1971 ve 1980’li yıllarda meşhur “163. Madde” kapsamında çoğunluğu sıkıyönetim mahkemelerinde devam eden yargılamalarda Hizb-ut Tahrir mensuplarına birçok cezalar verilmiştir. 2000’li yıllara gelindiğinde 163. Maddenin yerini bu sefer “Terörle Mücadele Kanunu” almış, o zamana kadar uyduruk gerekçelerle “silahsız terör örgütü” olarak kabul edilen Hizb-ut Tahrir’e bu madde kapsamında cezalar verilmeye başlanmıştır. 2003 ve 2006 yıllarında “terör”ün tanımının değişmesi ve “silahsız terör örgütü maddesinin” kaldırılması ile kısa bir müddet faaliyetleri terör kapsamından çıkartılan Hizb-ut Tahrir, “niyet okuma” şeklinde trajikomik bir gerekçe ile Yargıtay tarafında “silahlı terör örgütü” kapsamına sokulmuş ve o günden bu yana da silahlı terör örgütü olarak yargılanmaya ve cezalar verilmeye başlanmıştır.

Peki, şiddeti ve silahlı eylemleri reddeden, bunu meşru görmeyen, çalışmalarını sadece fikrî ve siyasi amellerle ile sınırlandıran, bugüne kadar hiçbir terör eyleminde adı geçmeyen Hizb-ut Tahrir’e karşı yıllardan beri uygulanan yargı zulmünün ve özellikle onu “terör örgütü” olarak göstermeye çalışmanın arkasındaki amaç nedir? Kendi çıkardıkları kanunları hiçe sayarak uyduruk gerekçelerle Hizb-ut Tahrir’i “terör”den yargılamanın sebebi nedir?

Öncelikle şunu net bir şekilde ortaya koymak gerekir ki, Hizb-ut Tahrir’i terör ile ilişkilendirmeye çalışmak ve “terör örgütü” olarak ifade etmek ve bu şekilde yargılamak, sadece sanıldığı gibi bir yargı ve hukuk sorunu değildir. Bu durum, sömürgeci Batılı kâfirlerin planlarını ve hedeflerini gerçekleştirmek noktasında yürütülen çalışmanın bir parçasıdır. Yani Batı’nın yürüttüğü İslâm’ı ve Müslümanları terör ile yaftalama, terörize etme ve onları “radikal teröristler” olarak kamuoyuna sunma çalışmasının bir parçasıdır.

Zira sömürgeci Batılılar, kendilerine boğun eğmeyen, çıkarlarına hizmet etmeyen, İslâm’ı eskiden olduğu gibi yeniden hayat sahnesine döndürmek isteyen her Müslüman’ı “terörist” olarak görmekte ve göstermektedirler. Yeryüzünde ortaya koydukları cürümlerinin üzerini örterek, Müslümanları “terörist” olarak yaftalamaya çalışıyorlar.

Oysaki terörün gerçek failleri, “terör” dediğimiz yöntemi ihdas eden, ortaya çıkartan, tasarlayan, bunun için uygun yapıları oluşturan ve kullanan, bizzat Batılı kafir devletlerdir. Bugün hem ülkemizde hem de dünyada meydana gelen terör olaylarının gerçek failleri, bin yıldır İslâm’la ve Müslümanlarla mücadele eden Haçlı zihniyetli sömürgeci Batılılardır. Zira terör, özellikle “Soğuk Savaş” döneminden sonra Batılıların ürettiği vahşi bir yöntemdir. Bu insanlık dışı yöntemle siyasi ve ekonomik çıkarlarını gerçekleştirmeye çalışırlar. Çıkarları için insanları katletmekten ve dünyayı kan gölüne çevirmekten asla çekinmezler.

İşte yeryüzünde “terör” denilen bu fesadı ilk ortaya çıkartan ve uygulayan bu Batılı kafirler, bugün Müslümanları terörist olmakla ve İslâmi yapıları da terör örgütü olmakla suçluyorlar. Dolayısıyla Hizb-ut Tahrir’e yönelik “terör” yaftası ve onu terör örgütü olarak yargılama çalışması, Batılı kafirlerin projelerine destek vermek ve onların kanlı planları için Müslümanları harcamaktan başka bir şey değildir.

Hatta Hizb-ut Tahrir, terörün kaynağı ve gerçek failleri hakkında defalarca açıklamalarda bulunmuş bu konuda konferanslar düzenlemiştir. Birçok masum insanlarımızın terör olaylarında katledilmesine ilişkin her defasında gerçek failleri deşifre etmiş ve terörü bitirmek için yapılması gerekenleri sıralamıştır. Bütün bunlara rağmen maalesef bugün hâlâ başta Yahudi varlığı “İsrail” olmak üzere ABD, İngiltere gibi terör üreten ve baş fail olan devletler ve teröre açıkça destek veren kurumlar ve kişiler baş tacı edilirken, amacı sadece İslâmi hayatı başlatmak olan, bunun için çalışan Hizb-ut Tahrir’in, “terör” iddiası ile karşı karşıya kalması, yöneticilerin ve başta yargı olmak üzere birçok kurumun; terörün gerçek faillerini gizleyerek, İslâmi kitleleri ve Hilâfet arzusunu terör olarak niteleme noktasında hâlâ sömürgeci kâfirlerin oyunlarına destek ve katkı sunduklarını göstermektedir maalesef.

İşte Hizb-ut Tahrir’in terör ile ilişkilendirilmesinde ki ilk sebep budur. Zira Hizb-ut Tahrir; İslâm akidesine dayalı siyasi bir partidir. Onun hedefi, İslâmi hayatı yeniden başlatmaktır. Çünkü İslâmi bir hayat tüm Müslümanlar üzerine farzdır. İslâm’ın hayattan, toplumdan ve devletten uzaklaşması, ancak küfür ve cahiliyeyi ortaya çıkartır. İslâmi hayatın başlamasının metodu ise Râşidî Hilâfet Devleti’nde yönetimdir.

Zaten başlı başına bu hedef sömürgeci kâfirler ve onların yerli işbirlikçileri için bir tehlikedir. Daha ilk başta onlar, bu hedefi “terör” olarak ifade ederler. Zira İslâm’ın yönetim mercii olarak kabul edilmesi ve bunun Müslümanlar arasında kamuoyu olması kâfirler için büyük bir meseledir. Onlar İslâm’ı, “sadece ibadet ve ahlak ile sınırlı olan, hayata müdahale etmeyen, nizamlar içermeyen bir din” olarak lanse etmeye çalışıyorlar yıllardır. Bundan dolayı Hizb-ut Tahrir’in çalışmalarına ve metoduna hiç bakılmadan daha en başta terör ile ilişkilendirilmek istenmesinin sebebi budur. İçeriğinde “Hilâfet” yazan ve Hilâfet’i kurmak için çağıran her türlü neşriyatı “terör örgütü” delili olarak göstermelerinin sebebi budur.

Çünkü onlar Hilâfet’in sadece tarihî bir vakıa olarak görülmesini isterler. Hilâfet’ten tarihî bir vakıa olarak bahsedenler ile, onu bugünkü sistemlerin bir alternatifi olarak görmeyenler ile bir sorunları olmaz. Bundan dolayı Hilâfet ile ilgili dizilerin çekilmesine ses çıkarmazlar ama bugün bizzat uygulanmasının talep edilmesine şiddetle karşı çıkarlar.

İşte Türkiye’de yıllardan beri Hizb’in saçma sapan gerekçelerle terörden yargılanmasının sebebi budur. Geçmişten bugüne ortaya konulan şu gerekçelere bakar mısınız?

Mesela; 1960 yıllardaki yargılamalarda gerekçe şöyle: *“Türk kültürünü ortadan kaldırmaya çalışıyorlar.”*

Türkler, yüzyıllarca Hilâfet’e riyaset etmiş, İstanbul Hilâfet’in başkenti olmuş. Ama Hilâfet’i istemek Türk kültürünü ortadan kaldırmaya çalışmakmış.

2000 yılında bu gerekçenin yerini; “*Manevi cebir kullanarak devleti yıkmaya çalışıyorlar.”* ifadesi almıştır. “Manevi cebir” neymiş peki? *“Hilâfet şer’î bir hükümdür. İslâm’ın nizamlarının uygulanması farzdır. Terki haramdır”* demek, manevi bir cebirmiş.

Bugünkü trajikomik gerekçe ise; *“Şu ana kadar cebir ve şiddet kullanmadılar ama Râşidî Hilâfet Devleti kurulduktan sonra Hıristiyanlarla savaşacaklar. Dolayısıyla o zaman silaha başvuracaklar.”*

Yani kısaca Hizb-ut Tahrir’in “terör örgütü” olarak yargılanmasında en büyük etken, zihinleri Batı kültürü ile dolmuş, Batı’nın değerlerini benimsemiş, kendi değer ve tarihine düşman hâle gelmiş zihniyetlerin sonucudur. Bunlar Batılı değerler söz konusu olduğunda, Batı için bir tehdit söz konusu olduğunda yargı, hukuk, kanun vb. tanımazlar.

**Hizb-ut Tahrir’in Silahlı Terör Örgütü Olarak Gösterilmesinde İki Temel Gerekçe**

Türkiye’de Hizb-ut Tahrir yargılamalarında savcıların ya da hakimlerin "gerekçe" olarak ortaya koydukları iki temel husus göze çarpmaktadır.

**Bunlardan birincisi;** *"devletin silah kullanmadan sadece davet çalışmaları ile kurulamayacağı ortadadır; şu anda zayıf olduklarından dolayı silah kullanmıyorlar ama er ya da geç silah kullanacaklar"* iddiasıdır.

Öncelikle Hizb-ut Tahrir, metot konusunu şer'î hükümlerden çıkarmış, benimsemiş ve ortaya koyup açıklamıştır. Hiçbir kapalılık bırakmamıştır. Onun için Hizb'in gizli bir gündemi, gizli bir ajandası yoktur. Her şeyi; ne yapacağı, nasıl hareket edeceği apaçık ortadadır. Kurulduğu 1953 yılından beri, 40’a yakın beldede faaliyet yürüttüğü milyonlarca üyeye mensup olduğu hâlde bugüne kadar bu metodundan asla taviz vermemiştir.

Peki, nedir bu metod? Bu metod, Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in Mekke döneminde takip ettiği metoddur. Zira Allah Rasulü ilk vahiy aldığı andan devlet kurulana kadar, vahyin yönlendirmesiyle bir çalışma metodu ortaya koymuştur. Dolayısıyla bu metod, sabit bir keyfiyettir. Nasıl ki bu dini indiren Allah *Subhanehu ve Teâlâ* ise, bu dinin hâkim olması için keyfiyet ve metodu da indiren Allah’tır.

Allah Rasulü, ilk vahyi aldığı andan itibaren açık bir şekilde insanları Allah’a ve İslâm’a davet etti. Tebliğ ve davet faaliyetlerini yürüttü. Emr-i bil maruf nehy-i anil münker yaptı. Ve bu esnada kendisine inananlar ile birlikte bir kitle oluşturdu. Bu kitle ilk etapta gizli idi. Erkam b. Ebi Erkam'ın evi gibi evlerde kitlesini kültürlendirdi. Onları Allah’ın vahyi ile hazırladı.

Ardından yine vahyin yönlendirmesi ile birlikte kitlesi ile birlikte açıktan davet çalışmalarına başladı. İnsanlara Mekke’nin meydanlarında hitap etmeye, açıktan Kur'an okumaya başladı. Hem kendisi hem kitlesi en yakınlarından başlayarak davet amelleri gerçekleştiriyorlardı. Ve tüm aşamalarda Allah Rasulü çalışmalarını fikrî ve siyasi amellerle sınırlandırdı. İnsanlara, kulluk ettikleri ilahların birer "put" olduklarını anlatıyordu. İbadetin ancak Allah’a olması gerektiğini anlatıyordu. Hüküm ve yönetimin Allah’a ait olması gerektiğini anlatıyordu. Onların ve toplumlarının, ibadet anlayışlarına, yönetimlerine, kadın-erkek ilişkilerine, kölelik düzenlerine velhasıl toplumun küfür ve fısk içeren uygulamalarına çatıyordu. Sahip oldukları fikirlerin çürüklüğünü açıkça, gizlemeden büyük bir cesaretle yüzlerine haykırıyordu.

Bununla birlikte onları yöneten, yönlendiren, yasalar belirleyen yöneticilerine de çatıyordu. Onlarla ve onların söylemleriyle tartışıyordu. İşte kısaca Allah Rasulü'nün Mekke'de yaptığı ameller ve çalışmalar, fikrî ve siyasi amellerdi.

Allah Rasulü'nün bu metodunda asla silaha ve maddi eyleme başvurmadığı, hatta sahabelerini bundan uzaklaştırmak için çalıştığı da açıkça görülmektedir. İşkenceler arttığında bir çok sahabe gelip *"neden silah kullanmıyoruz?", "neden karşılık vermiyoruz?"* dediğinde, ***"Ben kavmimle savaşmak için gönderilmedim."*** diyordu. Yani Allah Rasulü'nün bir metot olarak ortaya koyduğu bu çalışmada asla şiddet ve maddi eylem yoktur.

İşte Hizb-ut Tahrir bu metodu kendisi için benimsemiştir. Şer'î hükümlerden istinbat ederek benimsemiş olduğu bu metot gereği hareket eder. Çalışmalarının tümünü fikrî ve siyasi çalışmalar ile sınırlandırır. Bir bütün olarak İslâm’ın tatbik edilmesi ve İslâmi hayatın başlaması için davet ve tebliğ çalışmaları yürütür. İslâm dışı küfür fikirlerinin bozukluğunu, çürüklüğünü açıkça insanlara anlatır. Sömürgeci kafirlerin oyunlarını ve tuzaklarını ümmete ifşa eder. Yöneticileri muhasebe eder. İslâm dışı tüm kanun ve kararlara karşı muhasebe farziyetini yerine getirir.

Bunun şer'î bir metot olduğuna inanır ve bundan asla taviz vermez. Fikrî ve siyasi amellerini büyük bir açıklık ve cesaretle ortaya koyarken maddi ve silahlı mücadeleyi ise Allah Rasulü'nün metoduna aykırı olduğu için asla kabul etmez.

Dolayısıyla Hizb-ut Tahrir dün silah kullanmadığı gibi bugün de kullanmaz ve yarın da kullanmayacaktır. Zira o, İslâmi siyasi bir partidir ve İslâm toplumunu oluşturmaya çalışmaktadır. Toplumların değişimi silahla olmaz. Silahla ancak darbe yapar, mevcut iktidarı indirir, onun yerine geçersiniz. İnsanları silahla, baskıyla ve korkutmayla sindirirsiniz. Bu korkudan dolayı insanlar sadece siner ve bir müddet baskıya boyun eğer. Ancak bir müddet sonra ise ilk fırsatta eski hâline döner. Bu yöntem ile toplumları değiştirmeye çalışmak ancak sizin tabi olduğunuz Batılıların kullandığı bir yöntemdir.

Oysaki İslâm’ın beyan ettiği vakıaya göre toplumun değişimi, kamuoyuna hâkim olan fikirlerin ve duyguların değişmesi ile mümkündür. Bunun neticesinde insanlar, inandıkları fikirler ve sahip oldukları duygular ekseninde nizam ve kanunlar isterler. Böylece halkın ve güç ehlinin talebiyle toplumun inandığı fikirler ve duygulara göre nizamlar da değişir. İşte Allah Rasulü'nün gerçekleştirdiği değişim budur. İslâm’ın emrettiği toplumsal değişim budur. Ve onların iddia ettiklerinin aksine toplumlar, silahla değişmez ancak fikrî ve siyasi mücadele ile değişir. Hizb-ut Tahrir bu metodu benimsemiştir. Ve Allah’ın izniyle bu metot ile çalışıp Müslüman halk ile birlikte Hilâfet'i kuracaktır.

İşte ortaya atılan *“şimdi kullanmıyorlar ama ileride kullanacaklar”* iddiası, Hizb-ut Tahrir hakkında batıl bir iddia ve hayali bir vehim içeren bir iftiradır.

**İkinci İddiaya gelince;** bu da *“Râşidî Hilâfet Devleti kurulduktan sonra Hıristiyanlarla savaşacaklar. Dolayısıyla o zaman silaha başvuracaklar.”* iddiasıdır.

Bu iddiayı okuyanlar açısından komik gelse de bu iddia, resmî olarak yargılama ve ceza gerekçelerinde açıkça ifade edilen bir iddiadır. Yani Hilâfet kurulunca *"devlet, Hıristiyan bir devlet ile savaşa girecekmiş. O savaşta Hıristiyanlar ölecekmiş. Bundan dolayı şimdiden bunun cezasını keselim"* diyorlar.

İşte Hizb-ut Tahrir hakkında bu trajikomik iddia da gerçek dışı bir iddiadır. Hizb-ut tahrir, siyasi bir parti olarak devlet kurulduktan sonra da silah kullanmayacaktır. Zira İslâm akidesine dayalı siyasi bir parti olarak onun ameli ve hedefi; devlet yokken bu devleti kurmaya çalışmak, devlet kurulduktan sonra da yöneticileri muhasebe etme işini, emr-i bil maruf, nehy-i anil münker işini, hayra davet işini devam ettirmesidir.

Çünkü bir siyasi partinin kurulmasının şer'î delili, Al-i İmran Suresi'nin 104.ayetidir. Bu ayet ise Medeni (Medine'de inen) bir ayettir. Yani İslâm Devleti varken, Müslümanlar tek bir ümmet iken Medine’de inmiş bir ayettir. Rabbimizin bu ayet ile talebi, İslâm Devleti içinde kurumsal olarak ayette bahsedilen amelleri yapacak en az bir topluluğun olmasıdır.

Dolayısıyla devlet kurulduktan sonra, bu devletin bir halifesi ve emiri olacaktır. Ordusu, yargısı vb. kurumları olacaktır. Hizb-ut Tahrir ise İslâm Devleti içinde de faaliyet gösteren siyasi bir parti olmaya devam edecektir. Yönetim, ekonomi, iç ve dış siyaset, cihat, yargı gibi işlerin tümü Müslümanların seçtiği ve biat ettiği yöneticiler tarafından yerine getirilecektir, Hizb-ut Tahrir tarafından değil. Hizb-ut Tahrir ise kurumsal yapısı olarak siyasi parti faaliyetlerini sürdürmeye devam edecektir.

Yani devlet kurulduktan sonra da Hizb'in işi silahla değil, fikirledir. Yöneticileri İslâm ile hükmedip etmedikleri noktasında muhasebe edecektir. Toplumun İslâm üzere olmasını ve İslâm üzere kalmasını sağlamak için davet, tebliğ, emr-i bil maruf ve nehy-i anil münker çalışmalarına devam edecektir.

İşte Hizb-ut Tahrir budur ve onun amelleri sadece İslâmi ve şer'î amellerdir. Metodu, Allah Rasulü'nün metodudur. İslâmi siyasi parti olarak şiddet ve silah ile hiçbir zaman ilişkisi olmamıştır ve olmayacaktır. O’nu terör ile ilişkilendirmeye çalışmak batıl bir iddia ve zulüm dolu bir iftiradır. Bu iftira, Hizb-ut Tahrir’e yapışmaz ve onu lekelemez. Sadece bu iftirayı atanların fesat dolu niyetlerini ve şerli amaçlarını ortaya döküp ifşa eder.

**\_\_\_**

**\#GerekçeNe**

\"Silahlı Terör Örgütü\" İddiası ve Hizb-ut Tahrir

Yazarımız Serdar Yılmaz, \"Ramazan Teslimiyet Zamanı\" başlıklı kampanya çerçevesinde İslâm’a bir hayat nizamı olarak teslim olmanın gerekliliğini ortaya koyan bir makale kaleme aldı.

1649403537.jpeg

![](https://pbs.twimg.com/card_img/1514882051077402628/KRx1E-LJ?format=jpg&name=large)

Ramazan ayını idrak ettiğimiz şu günlerde tüm Müslümanları kuşatan teslimiyet şuuru bizleri gerçekten sevindirmekte ve ümitlerimizi ziyadesiyle artırmaktadır. Camilere koşuşan kadın ve erkekler, neredeyse her evden yükselen Kur’an sesleri, Allah için tutulan oruçlar, verilen infaklar, zekâtlar, son on günde itikâf için yapılan hazırlıklar ve bunlar gibi İslâmi eylem ve söylemler Ramazan ayının Müslümanlara hissettirdiği teslimiyet şuurunun bariz göstergelerindendir. Tüm bunlar ve daha fazlası Ramazan ayının teslimiyet ayı olduğunu bizlere bir kez daha hatırlatmaktadır.

Ancak ne var ki her Ramazan ayında hissettiğimiz bu teslimiyet şuurunun sadece birtakım ibadetler ile sınırlı kalması, hayatın tümüne şamil olan nizamlar olarak topyekûn İslâmi hükümlere teslimiyet şekline dönüşmemesi en büyük sorunlarımızdan birisidir. Evet, namaz, oruç, zekât, Kur’an tilaveti gibi ibadetler noktasında teslimiyetin bariz bir şekilde artması son derece olumlu ve sevindirici bir gelişme olsa da bir bütün olarak İslâm’a, hayata ilişkin nizamlar olarak teslimiyet noktasında hâlâ büyük bir eksiklik söz konusudur.

Bu eksikliğin en büyük sebebi ise İslâm’a bakıştaki büyük problemdir. İslâm’ı sadece bir takım ibadet ve ahlaki hükümler olarak görmek, bunların dışında hayatın tümüne ilişkin hüküm ve nizamlarından habersiz ve gafil olarak yaşamak günümüz Müslümanlarının en büyük sorunudur. Bu sebeple birtakım ibadetlere yönelik büyük bir teslimiyet gösteren Müslümanları, İslâm’ın hayata dair nizamlarına karşı lakayt ve tepkisiz olarak görmek çok sık karşılaşılan bir çelişkidir.

İftarını hurma ile açmak için hassasiyet gösterenler, İslâm’ın tatbik edilmeyen yüzlerce hüküm ayetlerine hiçbir hassasiyet göstermediler. Mescitlere sağ ayakla girmeyenlere tepki gösterenler, küfür nizamlarının tatbik edilmesine tepki göstermediler. Suyu oturarak ve üç yudumda içmeyi çocuklarına öğretenler, Allah’tan başka hüküm koyucu tağutları çocuklarına öğretmediler. Namazda ellerin nasıl bağlanacağını, teşehhüdde sağ ayağın nasıl dikileceğini yıllarca anlatanlar, İslâm’ın iktisat nizamını, yönetim nizamını, içtimai nizamını hiç anlatmadılar. Velhasıl bir kısım mendupların konuşulduğu kadar, hayatı şekillendiren nizamlar konuşulmadı.

İşte bundan dolayı hayatı Allah’ın boyasıyla boyayacak, toplumda İslâmi hayatı başlatacak nizamlar ve şer’î hükümler unutuldu. İslâm, hayattan silinip evlere ve mescitlere hapsedildi. O’nun tüm sorunlara çözümler getiren mükemmel hükümlerinden insanlar mahrum kaldı. Sanki bu çağa İslâm’ın söyleyecek bir sözü yokmuş, bugünkü problemlere çözümleri yokmuş gibi algılandı ve yeni nesiller İslâm’dan uzaklaşmaya başladı. Meydan küfür fikirlerine ve batıl hükümlere kaldı. Namaz kılan ama şeriata düşman olan, oruç tutan ama İslâm nizamlarına güvenmeyen, Kur’an’ı tecvitle okuyan ama içindeki hükümlere karşı olan insanlar ortaya çıktı.

Evet, işte İslâm’a bakıştaki bu problem böyle acı neticeler ortaya çıkardı. Sanki kitabın bir bölümüne iman edip bir bölümünü inkâr eden İsrailoğulları gibi bir toplum ortaya çıktı. Bir kısım ibadetlere ve ahlaki hükümlere karşı teslimiyet gösteren ama hayata dair hükümlerine itibar etmeyen hatta bunlardan haberi dahi olmayan bir toplum…

Tabii böyle bir toplum yapısı oluşturmak ve Müslümanları bu şekilde bir anlayışa sürüklemek, İslâm’ın ve Müslümanların düşmanları olan sömürgeci kâfirlerin de talep ettiği ve gerçekleştirmek istediği bir hedefti. Onlar, İslâm’ın hayata hükmeden nizamlarının konuşulmasından, tüm sorunlara çözüm olarak İslâm’ın gösterilmesinden çok endişelenmekte ve bu fikri engellemeye çalışmaktadırlar. Onlar istiyorlar ki, Müslümanlar sadece ruhi ve ferdî meselelerle uğraşsınlar. Sabahtan akşama Kur’an okusunlar ama okudukları ayetlerin, hayata tatbiki akıllarına gelmesin. Rasullerinin sünneti olarak sarık, misvak ve bastonu konuşsunlar ama 13 asır boyunca devlet yönettiğini, ordulara komutanlık yaptığını, davalara hâkimlik yaptığını konuşmasınlar. Ebubekir, Ömer, Osman ve Ali *RadiyAllahu Anhum*, kıssalarını okuyup anlatsınlar ama onların raşid halifeler olarak devlet yönettiklerini ve İslâm’ın bir devlet modelinin olduğunu anlatmasınlar. Böylece İslâm; devletten, siyasetten, muamelattan, yönetimden, ekonomiden, eğitimden yani hayattan tamamen uzaklaşsın. İşte istedikleri bu ve bunun için İslâm’ı sadece “ritüeller dini” olarak göstermeye çalışıyorlar.

Oysaki İslâm; sadece ibadet ve ahlaki hükümler içeren bir din değildir. O; kişinin Rabbi ile, kendisi ile ve diğer tüm insanlarla ilişkilerini tanzim eden mütekamil bir dindir. Kişinin Rabbi ile ilişkisi inanç ve ibadetleri kapsar; kendisi ile ilişkisi yiyecek giyecek ve ahlaki hükümleri kapsar; diğer insanlarla ilişkisi ise muamelat ve ukubatı kapsar. Muamelat ve ukubat ise, hayata dair nizamlardır.

İslâm’ın hayatın her alanını kapsayan apaçık hükümleri vardır. Yönetim ve siyaset alanında İslâm’ın teslim olmamız gereken hükümleri vardır. İktisat (ekonomi) alanında İslâm’ın teslim olmamız gereken hükümleri vardır. Kadın-erkek ilişkileri ve aileye yönelik içtimai nizamı içeren teslim olmamız gereken hükümleri vardır. İslâm’ın suç ve cezaları belirleyen ukubat alanında teslim olmamız gereken hükümleri vardır. Kısacası hayatın her alanında teslim olmamız gereken hükümleri vardır.

Nasıl ki, \[كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ\] **“Oruç size yazıldı (farz kılındı).”**[\[1\]](#_ftn1) ayeti bir ibadet olarak oruç hükmünü beyan etti ise, \[كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ\] **“Cihat size yazıldı (farz kılındı).”**[\[2\]](#_ftn2) ayeti de cihat hükmünü beyan etti. Yine; \[كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ\] **“Kısas size yazıldı (farz kılındı).”**[\[3\]](#_ftn3) ayeti de ukubat ile ilgili kısas hükmünü beyan etti.

Yine Rabbimiz nasıl ki, \[أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ\] **“Dikkat edin, kalpler ancak Allah’ın zikri ile mutmain olur.”**[\[4\]](#_ftn4) buyurarak, Allah’ı çokça zikretmeyi ve en büyük zikir olan Allah’ın Kitabını çokça tilavet etmeyi emretti ise aynı zamanda, \[وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلاَ مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمْ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً مُبِينًا\] **“Allah ve Rasulü bir işe hükmettiği zaman ne mümin (bir erkek) ne de mümine (bir kadın) için o işlerinde herhangi bir serbestlik olur. Her kim Allah’a ve Rasulü’ne isyan ederse apaçık bir sapıklık ile sapıtmış olur.”**[\[5\]](#_ftn5) buyurarak yargı, kaza ve hüküm konusunda muhayyerlik olmaksızın Allah ve Rasulü’nün getirdiklerine teslim olmayı da emretti.

Nasıl ki Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem,* \[تَسَحَّرُوا فَإِنَّ فِي السَّحُورِ بَرَكَةً\] ***“Sahura kalkınız! Zira sahurda bereket vardır.”*** buyurarak Ramazan gecelerinde ailecek oturduğumuz sahur sofralarını teşrii kıldı ise, \[الْمُسْلِمُونَ شُرَكَاءُ فِي ثَلاثٍ فِي الْكَلا وَالْمَاءِ وَالنَّارِ\] ***“Müslümanlar üç şeyde ortaktır; su, mera ve ateş!”*** buyurarak tüm toplumun ihtiyacı olan kamu mülkiyetini de teşrii kıldı.

Nasıl ki Allah Rasulü, \[وما مَنَعَ قَوْمٌ الزَّكاةَ إلا مُنِعوا القَطْرَ مِنَ السماءِ ولَوْلا البهائِمُ لَمْ يُمْطَرُوا\] *“**Zekâtı vermeyen hiçbir kavim yoktur ki yağmursuz kalmasın. Diğer canlılar olmasaydı böyle bir kavimden yağmur tamamen kesilirdi.”***[\[6\]](#_ftn6) buyurarak, zekât vermeyen bir toplumu Allah’tan gelecek umumi bir azap ile tehdit etti ise aynı şekilde; \[ولا حَكَمَ أُمَراؤُهم بغَيْرِ ما أنْزَلَ اللهُ عزَّ وجلَّ إلاّ سَلَّطَ عَلَيْهم عَدُوَّهم وَاسْتُفْقِدوا بَعْضَ ما في أيْدِيهم، وما عَطَّلوا كِتابَ اللهِ وسُنَّةَ رسولِهِ إلاَّ جَعلَ اللهُ بَأْسَهم بَيْنَهم\] *“**Yöneticileri Allah’ın indirdiklerinden başkasıyla yöneten hiçbir toplum yoktur ki ellerindeki serveti tüketecek düşmanlarını onlara musallat kılmasın. Allah’ın Kitabı’nı ve Rasulü’nün Sünneti’ni tatbikten kaldıran hiçbir kavim yoktur ki Allah aralarında şiddetli çatışmalar meydana getirmesin.”***[****\[7\]****](#_ftn7) buyurarak, Allah’ın indirdiklerini yürürlükten kaldırıp onlarla hükmetmeyen bir toplumu da umumi bir azap ile tehdit etti.

Aynı şekilde Allah’ın hadlerinden bir haddi uygulamanın önemini de şöyle ifade etti: \[حدٌّ يُقَامُ في الأرضِ خَيرٌ لِأهْلِ الْأرْضِ مِنْ أَنْ يُمْطَرُوا أَرْبَعِينَ صَباحا\] ***“Yeryüzünde bir tek had cezasının tatbik edilmesi, yeryüzünde yaşayanlar için kırk gün peş peşe yağan yağmurun getireceği bereketten daha hayırlıdır.”***[\[8\]](#_ftn8)

İşte bunlar İslâm’ın hayatın her alanına dair getirmiş olduğu hükümlerden sadece bir kaçıdır. Ve her bir Müslümanda olması gereken teslimiyet anlayışı, İslâm’ın getirdiği tüm hükümlere olmalıdır. Bir kısım hükümlere teslim olup diğer hükümlerini ve kapsamlı nizamları görmezden gelmek, bizden önceki kavimlerin helakine sebep olan büyük bir sapmadır. Ve bugün Müslümanların yaşadığı tüm sorunların en büyük sebebi işte bu, “parçacı” yaklaşımdır.

Dolayısıyla biz Müslümanlarda olması gereken teslimiyet anlayışı, Rabbimizin bizden istediği ve mümin olmanın ön şartı olarak ifade ettiği şu ayette belirtilen teslimiyet olmalıdır:

\[فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتّٰى يُحَكِّمُوكَ ف۪يمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْۙ ثُمَّ لَا يَجِدُوا ف۪ٓي اَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْل۪يمًا\] **“Hayır! Rabbine ant olsun ki onlar, aralarında çıkan tüm anlaşmazlıklarda seni hakem yapıp sonra da verdiğin hükme, içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın, tam bir teslimiyetle boyun eğmedikçe iman etmiş olmazlar.”**[\[9\]](#_ftn9)

Evet, kelime anlamı olarak “teslim olmak” anlamına gelen İslâm’ın bizlerden istediği teslimiyet şuuru, işte budur. Gelin bu Ramazan; bir hayat nizamı olarak İslâm’a topyekûn bir teslimiyetin şiarı olsun. Sadece birtakım ibadetlerde değil tüm hayatımızda İslâm’ı hâkim kılmak için bir başlangıç noktası olsun. Zira Ramazan, teslimiyet zamanıdır…

**\_\_\_**

**\#RamazanTeslimiyetZamanı**

**\#RamazanTeslimiyettir**

- - - - - -

[\[1\]](#_ftnref1) Bakara Suresi 183



[\[2\]](#_ftnref2) Bakara Suresi 216



[\[3\]](#_ftnref3) Bakara Suresi 178



[\[4\]](#_ftnref4) Rad Suresi 28



[\[5\]](#_ftnref5) Ahzab Suresi 36



[\[6\]](#_ftnref6) Beyhaki



[\[7\]](#_ftnref7) Beyhaki



[\[8\]](#_ftnref8) İbn-i Mace



[\[9\]](#_ftnref9) Nisa Suresi 65

Bir Hayat Nizamı Olarak İslâm’a Teslimiyet

Yazarımız Serdar Yılmaz, azgın Kemalist zevatın eğitim adı altında Müslümanların çocuklarının zihinlerini nasıl tahrip ettiğini kaleme aldı.

1636313255.jpeg

Son yıllarda İslâm’a düşman azgın Kemalist güruhun okullarda gerçekleştirdiği kutsama ve tapınma ritüelleri, Müslümanların çocuklarının karşı karşıya kaldığı Kemalist tehlikeyi bir kez daha gündeme getirdi. “Milli bayram kutlamaları” adı altında okullarda gerçekleştirilen saçmalıklar son birkaç yıldır yeni bir boyut kazanmaya başladı. Mustafa Kemal’in posterleri ve heykelleri önünde secde ettirilen çocukların görüntüleri ve sözde bir öğretmenin(!) İslâm’ın şiarı olan tesettüre saldırarak mini etek eğitimi vermesi, Müslüman Türkiye halkında büyük bir tepki ve öfkeye sebep oldu.

Bir ilim ve irfan yuvası olması gereken okulların Cumhuriyet tarihi boyunca bu sıfatlardan çok uzak olduğu zaten bilinen bir gerçektir. “Eğitim” adı altında laiklik, demokrasi, milliyetçilik gibi küfür ideolojilerine ait fikirlerin empoze edildiği, Mustafa Kemal ve Kemalizm’in kutsandığı, her fırsatta şanlı İslâm tarihine ve İslâmi hükümlere saldırıldığı hiç kimsenin inkâr edemeyeceği bir hakikattir.

İslâmi tüm değerlere karşı konumlanan Kemalist eğitim sistemi sadece Batı’dan ithal edilen kokuşmuş değerleri yüceltirken, laikliği ve Atatürkçülüğü korunması ve yüceltilmesi gereken tek milli değer olarak görür. Bu durumun eğitim sisteminin temel amacı olduğu “Milli Eğitim Temel Kanunu”nda açıkça ifade edilir. Kanun, *“Türk Milli Eğitiminin genel amacı, Türk Milletinin bütün fertlerini, Atatürk inkılap ve ilkelerine ve Anayasada ifadesini bulan Atatürk milliyetçiliğine bağlı yurttaşlar yetiştirmek”* diye başlar ve *“Anayasanın başlangıcındaki temel ilkelere dayanan demokratik, laik ve sosyal bir hukuk Devleti olan Türkiye Cumhuriyeti’ne karşı görev ve sorumluluklarını bilen ve bunları davranış hâline getirmiş yurttaşlar olarak yetiştirmek”* diye tamamlar. Böyle bir amaç ve hedef ile eğitim sistemine bakış, doğal olarak eğitim adına elle tutulur hiçbir somut ilerlemenin olmamasının temel sebebidir. Sadece Mustafa Kemal’i kutsayan, Kemalizm’i yücelten ve laik devleti korunması gereken tek değer olarak gören bireyler yetiştirmek hedeflenir.

Bu durumun neticesi olarak; ilmi, ahlaki ve insani hiçbir meziyeti olmasa da bir kimsenin, Atatürk güzellemeleri yapması, “laik devlet” sloganları atması, ilke ve inkılaplara bağlılık vurgusunda bulunması “aydın bir yurttaş” kabul edilebilmesinin tek ölçüsüdür. Bundan dolayı akademisyeninden sanatçısına, siyasilerden bürokratlara kadar tüm çevreler toplumsal kabul görmek için bu tarz mesajlar vermekte birbirleri ile yarışırlar. Anıtkabir’de fotoğraf vermek, *“Türkiye laiktir, laik kalacak!”* sloganları atmak, “Atam izindeyiz” paylaşımları yapmak, eteğin boyunu kısaltmak ve İslâmi şiarlara saldırmak “ilerici”, “aydın” ve “modern” bir birey olunduğunun(!) göstergesidir. Şayet bunları yapmazsanız, atomu parçalayan bir bilim adamı dahi olsanız yine de bir kıymetiniz olmayacaktır.

İşte Türkiye’nin bir asırlık fotoğrafı en genel hatlarıyla bundan ibarettir. Eğitim alanında bir türlü çözüm bulunamayan kronik sorun budur. Toplumsal olarak seviyesizliğin ve çapsızlığın en büyük sebebi de budur. Tabii ki Kemalist güruh bunu bir sorun olarak görmez aksine bu durumu bir erdem olarak değerlendirir. Bu alanda yaptıkları her türlü azgınlığı da marifet sayarlar. Son zamanlarda artan Kemalizm ritüelleri de bu hastalıklı zihin yapısının dışa vurumlarıdır. Özellikle *“milli bayramlar”* dedikleri günlerde *“kim daha çok Atatürkçü?”* diye birbirleri ile yarışmak için fırsat kollarlar. İşte bu yarışta öne geçmek isteyen bazı okullar eskiden beri kutlama adına yaptıkları işleri bir adım daha ileri taşımak için Mustafa Kemal’in fotoğrafı ya da heykeli önünde küçük çocukları secde ettirme ritüeli icat etmeye kadar işi götürdüler. Bunun bir sonraki aşaması da herhalde kurban ritüellerine başlamak olacak.

Aslında Kemalist güruhu bu kadar azdıran şeylerin başında, sözde “İslâmcı” iktidarın bu konuda ortaya koyduğu pısırık ve savunmacı politikalar gelmektedir. Müslümanların duyarsızlığı ve tepkisizliği de buna eklenince ortaya böyle bir sonuç çıkmaktadır. 20 yıldır İslâm adına hiçbir icraat ortaya koyamayan, sadece kendi siyasi çıkarları peşinde koşup Müslümanların evlatlarının ifsat edilmesine göz yuman iktidar sahipleri bu cürümde en az Kemalist laikler kadar bu sonuçtan sorumludur. Bugüne kadar siyasi rant peşinde birçok riskler üstlenmesine rağmen toplumu Kemalizm’in pençesinden kurtarmak adına hiçbir risk almamıştır. Aksine Kemalistlerle, Atatürkçülük yarışına girmiştir. Sözde milli bayramları daha coşkulu kutlama adına çeşitli organizasyonlar düzenlemekle uğraşırken, tüm il ve ilçe teşkilatlarından Anıtkabir’e otobüsler kaldırmak ile övünmüşlerdir. Sonuç olarak Kemalistlerin kendi batıl ve kokuşmuş fikir ve değerlerini savunduğu kadar, İslâm’ı ve şer’î hükümlerin hiçbirini gerçek anlamda savunamayan, sadece günü kurtaracak söylemlerle toplumun gazını almaya çalışan bir iktidar modeli ortaya koymuşlardır. Başta çocuklarımız ve gençlik olmak üzere toplumun neredeyse tamamının Kemalizm çarkının altında parçalanmasına göz yummuşlardır.

İşte bu ezik politikalar, Kemalist güruhu daha da azgınlaştırmış, bu ülkenin gerçek sahiplerinin kendileri olduğu(!) anlayışını perçinleyerek onları daha da cesaretlendirmiştir.

Bununla birlikte gelinen bu sonuçtan iktidarın oy deposu durumunda olan İslâmi camialar da büyük ölçüde sorumludur. Kendi vakıf, dernek ve cemaatlerinin menfaatlerini ve çıkarlarını korumak adına her türlü rezilliğe ve zillete sessiz kalınmış, iktidarın yaptıkları ve yapmadıkları hiç muhasebe edilmemiştir. Kendi cemaatlerinin çıkarlarını korumayı İslâm’ı korumak zanneden bu kesimler, tüm cürümlere sessiz kalıp her ne pahasına olursa olsun iktidarı desteklemeyi şiar edinmişlerdir. Hatta bazıları laiklik ve Kemalizm güzellemeleri yaparak iki tarafa da şirin görünmeyi denemişlerdir. Sonuç olarak bir kısım İslâmi camianın ve kanaat önderlerinin *“iktidara zarar verir”* gerekçesi ile yaşanan tüm münkerlere sessiz ve tepkisiz kalması da Kemalistleri cesaretlendiren bir diğer unsurdur.

Tüm bunların neticesinde Kemalizm, düne nazaran bugün daha azgın ve cesur bir hâle gelmiş ve çocuklarımızı ve nesillerimizi her zamankinden daha fazla tehdit etmeye başlamıştır. Şayet Müslümanlar içinde bulundukları tehlikenin farkına varmaz ve çocuklarını başta Kemalizm olmak üzere tüm beşerî ideoloji ve küfür fikirlerinden korumak için harekete geçmez ise yarın çok geç olacaktır. Çocuklarımızın “eğitim-öğretim” adı altında eritilip öğütülmesine asla müsaade etmemeli, onları mücadeleci bir İslâm şuuru ile yetiştirmeye büyük bir gayret göstermeliyiz.

Çocuklarımızı Kemalizm’den korumanın tek yolu ise İslâm’a ve İslâm’ın hükümlerine sımsıkı sarılmak ve yamalı çözümleri terk edip köklü çözüme yönelmektir. İslâm’dan ve İslâmi değerlerden başka hiçbir değer ölçüsü kabul etmemektir. Uzlaşma ve taviz bakışını tamamen terk edip hiçbir hükmünden en ufak bir taviz vermeden İslâm davetini yüklenmektir. Laik, demokratik ve Kemalist yönetim modellerinin hepsini reddedip sadece İslâm’ın yönetim biçimi olan Hilâfet için mücadele etmektir. Ancak böylece çocuklarımızı ve ailemizi hem dünyadaki zilletten hem de ahiretteki hüsrandan koruyabiliriz. Aksi taktirde -böyle bir akıbetten bizleri muhafaza eylesin- Rabbimizin şu hitabına ve tehdidine muhatap olma tehlikesi bizleri beklemektedir:

\[يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا قُٓوا اَنْفُسَكُمْ وَاَهْل۪يكُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ عَلَيْهَا مَلٰٓئِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا يَعْصُونَ اللّٰهَ مَٓا اَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ\] **“Ey iman edenler! Kendinizi ve ailenizi, yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun. O ateşin başında gayet katı, çetin, Allah’ın kendilerine verdiği emirlere karşı gelmeyen ve kendilerine emredilen şeyi yapan melekler vardır.”** \[Tahrim Suresi 6\]

Çocuklarınızı Kemalizm’den Koruyun!

Yazarımız Serdar Yılmaz, Prof. Dr. Şahin Filiz’in “Hilafet, İslam Değildir... Şeriatçı, Dindar Değildir” başlıklı yazısına cevabi bir makale kaleme aldı.

1630135553.jpeg

Prof. Dr. Şahin Filiz’i Köklü Değişim okurları aslında iyi tanırlar. Hilâfet ve Hizb-ut Tahrir hakkında hezeyanlarını zaman zaman etrafa saçan bir zattır. Geçtiğimiz aylarda “Yüzleşme TV” adlı Youtube kanalında yine Hizb-ut Tahrir ve Hilâfet hakkında bir dizi hezeyan, yalan ve iftira serdeden bu zata, Köklü Değişim yazarlarımızdan Süleyman Uğurlu gereken cevabı vermişti. Okumayanlar ya da yeniden okumak isteyenler için yazının linkini buraya bırakıyorum:

[Prof. Dr. Şahin Filiz’e Cevabımdır: Hilâfet İslâm’dır! Onu Savunmak Şereftir!](https://kokludegisim.net/makaleler/prof_dr_sahin_filize_cevabimdir_Hilafet_islamdir_onu_savunmak_sereftir)

İşte bu zat “Veryansın TV” isimli internet sitesinde yayınlanan yeni bir yazı kaleme almış. “**Hilafet, İslam Değildir... Şeriatçı, Dindar Değildir”** başlıklı bu yazıda Hizb-ut Tahrir’i her zaman yaptığı gibi “İŞİD” ile birlikte zikrederek iftira ve karalamalara devam ederken aynı zamanda İslâmi birtakım mefhumlar üzerinde sözde ilmî açıklama ve izahatlar yapmaya çalışmış.

Bu yazıyı okuyunca aklıma ilk gelen, muhalif eğitimci ve düşünürlerden “Sakallı Celal” lakaplı Celal Yalınız’ın o meşhur sözü oldu. “Sakallı Celal” olarak bilinen bu kişi, Cumhuriyet tarihindeki sözde eğitimli kişilerin cehaletini görünce; ***“Bu kadar cehalet ancak tahsil ile mümkün olur”*** demişti. Gerçekten günümüzde de sıklıkla karşılaştığımız bir kısım akademisyenin özellikle İslâmi hüküm ve mefhumlar hakkındaki açıklamalarını görünce, insan ister istemez *“bu kadar cehalet olsa olsa yüksek bir eğitim ile mümkün olur”* diyesi geliyor.

Prof. Dr. Şahin Filiz bahse konu yazısında “Hilâfet”, “Halife”, “Ulü’l-emr”, “İmam”, “Şeriat” gibi birtakım kavramları ele alarak, bunların birer dinî kavram olmadığını zikrettikten sonra, sözü döndürüp dolaştırıp İslâm’ın bir devlet modeli olmadığına, Hilâfet’in masal, halifeliğin ise yalan bir iddia olduğuna getiriyor.

Şahin Filiz bu iddia ve düşüncelerinde tabii ki yalnız değil. Akademik camiada kendisi gibi düşünen birçok “Prof.” olduğunu biliyoruz. Nasıl olmasın ki? İslâm’ı asıl kaynaklarından değil de Din Felsefesi kitaplarından öğrenen; Allah’ı, hayata her daim müdahale eden, her şeyi yoktan var edip hepsine bir nizam koyan, yaratma ve hüküm koymanın ancak Kendisine ait olduğu bir yaratıcı olarak değil de sadece bilmem kaç milyar yıl önce evreni yaratırken ilk hareketi veren yani “muharrik-i evvel” olarak gören, İslâmi mefhumları aslen Yahudi, Hıristiyan ya da ateist olan oryantalistlerin kitaplarından okuyan bu eğitimli(!) zevatın zihniyetinin farklı olmasını çok da beklemiyoruz. Bu sebeple de onların Batı kültürü ile tıka basa dolmuş laik ve seküler kafa yapılarının “Hilâfet”, “şeriat” gibi mefhumlara karşı saldırgan olmasını çok da yadırgamıyoruz. Ancak en azından ilmî ve adil bir yaklaşım beklemek de hakkımız, diye düşünüyorum.

Şahin Filiz “**Hilafet, İslam Değildir... Şeriatçı, Dindar Değildir”** başlıklı yazısında ilk olarak “ulü’l-emr” kavramını ele alıp Kur’an’da da geçen bu kavramın sadece “yetki sahibi” demek olmadığını “ehliyet ve liyakat sahibi kimse” olduğunu söyledikten sonra *“Ulü’l-emr, halkın kendisine emanet ettiği yetki ve otoriteyi, yine halk için kullanacaktır. Başka bir deyişle, ulü’l-emr, dinî ya da ilahi bir anlamı değil, insani ve dünyevi bir anlamı daha çok içermektedir”* demektedir. Ardından da bu tespitini şöyle bağlıyor: *“İslamiyet, diğer dinler gibi, siyasi yönü de olan bir dindir. Ancak siyasi rejim öneren; bir devlet modeli ileri süren bir ideoloji değildir. Allah, siyasi bir varlık olarak algılanmamalıdır. Ulü’l-emr, dini bir otorite ve egemenlik yetkisi olarak görülemeyeceğine göre, ‘Allah’ın hâkimiyeti’, siyasi bir referansa dayanmaz. Egemenlik, siyasi değil, ontolojiktir; tüm varoluşu ve varlığı kuşatan bir kavramdır.”*

Yani Yazar, yöneticilerin ehliyet ve liyakat sahibi olmasından, yöneticileri bizzat Allah’ın değil halkın seçmesinden ve Allah’ın mahlukatının tümünün üzerinde hakimiyetinin olmasından yola çıkıp konuyu İslâm’ın bir devlet modeli olmadığına bağlıyor.

Öncelikle, birtakım doğrulardan kaynaklanan mugalatalar konusunda uzman olduğu anlaşılan Sayın Yazar’a şunu ifade etmek isterim: Evet, Hilâfet Devleti teokratik yani ilahi bir devlet modeli değil beşerî bir devlet modelidir. Halife/emir, rasuller gibi Allah tarafından belirlenip seçilmez; bilakis İslâm ümmeti tarafından ehliyet ve liyakat üzere seçilir. Bu durum geçmişten bugüne tüm İslâm âlimlerinin üzerinde ittifak ettiği bir konudur. Yine Allah’ın egemenliği ve hâkimiyetinin tüm varlığın üzerinde mutlak bir şekilde var olduğu da zaten her Müslümanın iman etmesi gereken ilk hakikatlerden birisidir. Ama sizin, herkesin bildiği bu iki hakikati zikredip konuyu İslâm’ın bir devlet modeli olmadığına bağlamanız gerçekten efsane bir mugalata örneklerindendir. Herhalde mugalata beceriniz noktasında sizi tebrik etmemiz gerekecek.

Ama şu birkaç cümlelik ifadelerinizde geçen çelişkileri de göstermeden geçmeyelim: -Sizin tabirinizle- Allah’ın tüm varlığı kuşatan ontolojik egemenliği, varlığa koyduğu nizam, yasa ve kanunlarla gerçekleşirken ve varlıklar arasındaki ontolojik ilişkilerin ancak bu nizam ve yasalarla devam ettiği ortada iken, toplumsal bir varlık olan insanların ilişkilerine dair bir nizam, yasa ve kanunlar konulmadığını iddia etmek sizce “ontolojik” bir çelişki değil mi?

Yine “İslâm’ın insanlar arasındaki problemlere çözümler getiren siyasi bir din olması” söyleminden, “Allah’ın siyasi bir varlık kabul edildiği” çıkarımını yapmak çıkarımsal bir çelişki değil mi?

Neyse, biz devam edelim…

Sayın Yazar, birçok mugalata ve çelişkilerle dolu yazısının içeriğinde İslâm’ın ve Kur’an’ın bir devlet modeli olmadığını, Hilâfet’in daha sonradan uydurulmuş bir yönetim modeli olduğunu zikrederek yazısının sonunu; ***“Hilâfet masal, halifelik yalan bir iddiadır”*** diyerek bitiriyor.

Biraz önce de değindiğimiz gibi bu düşüncelerinde Sayın Yazar yalnız değil; kendisi gibi düşünen maalesef birçok akademisyenimiz var.

Ben şimdi burada sadece Sayın Yazar’a değil de bu zihniyetteki reformist, akademik ünvanlı ya da “Hilâfet’in Kur’an’da geçmediğini” söyleyen kimselerin sözlerine genel olarak değinmek ve cevap vermek istiyorum.

Bu kimseler; *“Hilâfet, Kur’an’da geçmez. Allah Hilâfet’i talep etmemiştir. Eğer Hilâfet çok önemli olsaydı, Allah Kur’an’da beyan ederdi”* diyorlar.

Ancak bunları söyleyen zevat, söz konusu mevcut laik, demokratik devletler olunca; *“devlet çok önemlidir, devlet olmazsa, hayat olmaz, hukuk olmaz hatta milletler varlıklarını koruyamaz. Bundan dolayı her şeyden önce devletin varlığını korumamız lazım”* derler.

Peki, bu kimseler, Kur’an’da yüzlerce hüküm içeren ayetleri, hayatın her alanına dair hükümleri, Allah’ın niye indirdiğini düşünüyorlar acaba. Yeri gelince; *“Kur’an Mekki ve Medeni ayetlerden oluşur. Mekki ayetler daha çok inanca ilişkindir. Ancak Medeni ayetler hüküm, kanun ve nizam ayetleridir”*, diyorlar. Peki, bu hüküm, kanun ve nizam ayetlerini Allah, Müslümanlar nerede tatbik etsinler diye indirdi? Din ve devletin ayrı olduğu laik devlette mi?

Yoksa Allah hükümleri indirdi ama *“tatbik etseniz de olur etmeseniz de olur”* mu dedi?

Gerçekten Allah bir kimsenin basiretini alınca o demek ki, saçmalamakta zirveye ulaşıyor.

Allah’ın Kitabında geçen tüm hüküm ayetleri, aslı itibariyle Hilâfet Devleti’nin varlığının, farziyetinin delilleridir. Mesela; \[وَأَنِ احْكُم بَيْنَهُم بِمَا أَنزَلَ اللّهُ وَلاَ تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَن يَفْتِنُوكَ عَن بَعْضِ مَا أَنزَلَ اللّهُ إِلَيْكَ\] **“Aralarında Allah’ın indirdikleri ile hükmet! Onların hevâlarına tâbi olma ve Allah’ın Sana indirdiklerinin bir kısmından seni saptırmalarından sakın!”**\[Maide Suresi 49\] buyuruyor, Rabbimiz.

Şimdi bu ayetlerde Rabbimizin en ufak bir sapma olmadan sadece Allah’ın indirdikleri ile hükmetmesini talep etmesi, nerde olacak.

Bir devlet idaresi altında değil mi!

Allah Rasulü Medine’de devleti kurduktan sonra hayatı boyunca, aynı zamanda bir devlet yöneticiliği yapmadı mı?

Bunu hangi akıl baliğ kimse inkâr edebilir?

Peki, Allah Rasulü’nden sonra, Allah’ın indirdikleri ile hükmetmekten vaz mı geçilecek? Yani ondan sonra Allah’ın hükümleri ile hükmetmeye gerek yok mu?

*“Hayır, tabii ki bu ayetler kıyamete kadar geçerli olan hüküm ayetleri”* diyorlarsa, Peki, Allah Rasulü’nden sonra bu işi kim üstlenecek?

İşte Sayın Yazar! Allah Rasulü’nden sonra, İslâm ile hükmedecek ve Müslümanların riyasetini ve yöneticiliğini üstlenecek kişidir, Halife ve bunun yönetim biçimidir, Hilâfet.

Yine Sayın Yazar’ın yazısında zikrettiği ayette Rabbimiz şöyle buyuruyor:

\[يَٓا اَيُّهَا الَّذ۪ينَ اٰمَنُٓوا اَط۪يعُوا اللّٰهَ وَاَط۪يعُوا الرَّسُولَ وَاُو۬لِي الْاَمْرِ مِنْكُمْۚ\] **“Ey iman edenler! Allah'a itaat edin, Rasulü’ne itaat edin ve sizden olan emir sahiplerine itaat edin.”** \[Nisa Suresi 59\]

Şimdi bu ayette, Allah, olmayan kimseye itaati emreder mi? Peki Allah Rasulü’nden sonra ulü’l-emr kimdir?

Bu, aynen Allah Rasulü’nün tatbik etmekle emrolunduğu, Allah’ın indirdikleri ile hükmedecek, ehliyet ve liyakat sahibi olan Müminlerin emiri, imam ve halife değil midir?

Peki, Rabbimiz Kur’an-ı Hakîmi’nde, birçok farzlardan ve haramlardan bahsetmiyor mu? Mesela; zekâtı emrediyor, faizi haram kılıyor. Mirası taksim etmek için miras ayetleri indiriyor, cihat ayetleri indiriyor. İçkiyi, kumarı, zinayı, hırsızlığı yasaklıyor ve haram kılıyor. Bu hükümlerin tatbiki, bu farzların ve haramların uygulanışı, ancak bir devlet ile mümkün olur.

Yoksa *“Hilâfet’in Kur’an’da delilleri yoktur!”* diyenler, *“Allah bu hükümleri indirdi ama bir otorite altında tatbikini talep etmedi”*, mi diyorlar. Yani Allah hırsızlığı haram kıldı ama hırsızlık yapanlara bir ceza tatbik edilmesini talep etmedi mi? Allah faizi, içkiyi, kumarı haram kıldı ama sonra *“ne hâliniz varsa görün”* mü dedi? Hâşâ!

Bu anlayışta olan kimseler acaba, bugünkü ortamda da aynı şeyleri söyleyebilirler mi?

Mesela, *“hırsızlık ve yolsuzluk yasak ama devletin hırsızlık ve yolsuzluk yapana ceza vermemesi gerekir”* diyebilirler mi?

Ya da *“uyuşturucu yasak”* deyip sonra devlet uyuşturucu satıcılarına herhangi bir yaptırım getirmese ne derler?

*“Böyle saçmalık mı olur?”* derler, öyle değil mi?

Ama aynı saçmalığı Allah’a ve İslâm’a isnat edebiliyorlar.

*“İslâm’ın devlet talebi yoktur”* diyenler, bugün aynı şeyi mevcut devletler için de söyleyebilirler mi?

*“Devlete, yargıya, anayasaya, kanuna, orduya ne gerek var!”* Diyebilirler mi? Tabii ki diyemezler. Hiçbir akıl sahibi bunu iddia edemez.

Peki, iş İslâm’a gelince, Kur’an’a gelince bunu nasıl iddia edebiliyorlar.

Bütün bu emir ve yasakları, hadleri ve muamelatı indiren Allah Subhanehu ve Teâlâ ve *“bunlardan kıl kadar sapmayın”, “insanların heva ve isteklerine uymayın”* diyen Allah, bir devlet modeli talep etmedi öyle mi?

İşte *“Kur’an’da bir devlet talebi yoktur, Hilâfet İslâmi bir devlet modeli değildir”* diyenlerin söylemleri bu denli bir hezeyan, çelişki ve mugalata içermektedir. Bunlar gibi Kur’an’daki deliller dışında hadisler ve sahabe icması gibi şer'î delillerden de yüzlerce deliller zikredilebilir. Ancak bunların yeri şimdilik burası değil.

Yine Sayın Filiz, bir önceki makalesinde **“Büyük Günahlar Nelerdir?”** başlıklı bir yazı kaleme almıştı. Bu yazısında büyük günahlardan birisi olarak; “*İftira atmak, bir kimsenin haksız yere ırzı, onuru ve haysiyetine dil uzatmak”* olduğunu haklı olarak ifade ettikten sonra şöyle bir açıklama yapıyordu.

*“Çağdaş iftira yöntemi, medya tarafından kullanılmaktadır. İster kapı komşuna birebir, istersen tüm kamuoyuna alenen olmak üzere herhangi bir kişi ya da topluluğa iftira atmak, seni sadece müfteri yapmaz; büyük günah sahibi de yapar. Medyanın büyük çoğunluğuna sesleniyorum: Özellikle bu günahı siz işliyorsunuz, yapmayın, iyi bir yolda değilsiniz. Ergenekon, Balyoz gibi Fetö kumpaslarındaki kirli geçmişinizi şimdiden temizlemeye başlayın. Çünkü çok uzun sürer.”*

Yazarın burada bahsettiği konu Ergenekon operasyonları sırasında kendisinin de bir soruşturma geçirmesi ve bu konuda hakkında medyada çıkan haberler ve yazılar. Peki, Sayın Filiz, “FETÖ” kumpasları çerçevesinde size de yapılan bu iddialar büyük günahlardan birisi olan iftira atmak iken, sizin Hizb-ut Tahrir gibi İslâmi kitlelere attığınız “terör” iftirası büyük günahlardan değil mi? Çağdaş iftira yöntemi dediğiniz herhangi bir kişi ya da topluluğa medya yoluyla iftira atmak, kendinizi yakın hissettiğiniz Ergenekon ve Balyoz sanıkları için geçerli iken, İslâmi şahıs ve kitlelere yapıldığında geçerli değil mi? Sizin medya üzerinden attığınız iftira ve karalamalar neden büyük günah olmuyor?

Prof. Dr. Şahin Filiz’in yazısında tek tek ele alınıp çelişkileri ortaya konularak cevap verilecek birçok husus var. Ama bunlara tek tek cevap vermeyi gereksiz görüyorum. Burada sadece bir zihniyeti ortaya koymanın daha doğru olduğunu düşünüyorum. Batı kültürü ile dolu bu sözde modernist zihin yapısını ben, “‘Kur’an’da Yok’çular” olarak isimlendiriyorum.

Bu zevata göre Kur’an’da; devlet talebi yok, şeriat yok, hadler ve cezalar yok, cihat yok, başörtüsü yok, evlilik ve boşanmaya ilişkin hükümler yok, ekonomik hükümler yok, yok, yok, yok. İslâmi hiçbir hükmü Kur’an’da bulamayan bu zevat, mesele küfür akide ve fikirlerine gelince hepsini Kur’an’da bulmakta gayet mahirler. Demokrasi, laiklik, cumhuriyet, milliyetçilik vb. hepsi bunlara göre Kur’an’da var ve İslâm’a uygun!

Ne diyelim Allah selamet versin…

Madem yazımıza Sakallı Celal’den bir söz ile başladık sonunda da başka bir sözü ile bitirelim: ***“İnsanoğlundaki zekâ midyedeki inci gibidir; hepsinde bulunmaz.”***

Prof. Dr. Şahin Filiz’e ithafen; “Bu Kadar Cehalet Ancak Tahsil ile Mümkün Olur!”

Yazarımız Serdar Yılmaz, \"Değerlerimize Sarılma Zamanı\" başlıklı Ramazan 1442 kampanyası çerçevesinde \"Marufu Emretmek ve Münkerden Nehyetmek\" konulu bir makale kaleme aldı.

1618999717.jpeg

![](https://pbs.twimg.com/card_img/1384811955018518529/m7enq45G?format=jpg&name=large)![](https://pbs.twimg.com/card_img/1389886487131459584/ZDJBrNU6?format=jpg&name=large)

14 asır önce bir Ramazan gecesinde, insanlığın vahiyle kopan bağları yeniden bağlanmıştı. Asırlar boyu vahyin kılavuzluğundan kopuk yaşayan insanlık tüm değerlerini yitirmiş bir hâldeyken, yeniden gelen vahiy ile unuttuğu tüm değerler kendisine hatırlatıldı. Ardından çok kısa bir süre içerisinde bir değerler toplumu inşa edildi, Rasul’ün önderliğinde. Müslümanlar yüzyıllar boyu bu değerlere sımsıkı sarıldı. Liderlik ve şahitlik yaptı tüm insanlığa. Ta ki birbirini takip eden karanlık günler gelene kadar. Bunlar öyle karanlık günlerdi ki, vahyin kılavuzluğu terk edilip Batı’nın kılavuzluğunun ardına düşüldü. İslâm’ın getirdiği değerler bırakılıp Batılıların değerleri yüceltildi. Ve tabii ki bunun neticesinde hızlı bir düşüş yaşandı; tüm değerlerimiz altüst oldu. Toplumlar, değersizlik girdabına sürüklendi.

İşte yitirdiğimiz bu değerleri yeniden kazanmak ve bir Ramazan ayında vahyin getirdiği değerlere yeniden sarılmak için, bu Ramazan ayı tam zamanıdır. İçerisinde Kur’an’ın indiği bu ay, unuttuğumuz tüm değerleri yeniden hatırlama zamanıdır. İslâm’ın getirdiği değerler dışındaki tüm değer ölçülerini terk edip sadece İslâm’ın getirdiği değerlere sarılma zamanıdır.

Terk ettiğimiz, yitirdiğimiz ve yeniden sarılmak zorunda olduğumuz değerlerden en önemlisi de “marufu emretme ve münkerden nehyetme”dir. Bizleri en seçkin ümmet kılan, liderlik ve şahitlik vasıflarını bizlere kazandıran ve diğer tüm halklardan ve ümmetlerden bizleri ayıran en önemli özelliğimiz, marufu emretmek ve münkerden nehyetmektir.

Allahu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

\[كُنتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللّهِ\] **“Siz, insanlar için çıkarılmış en hayırlı ümmetsiniz. Marufu emredersiniz, münkerden sakındırırsınız ve Allah’a iman edersiniz.”** \[Âl-i ‘İmrân Suresi 110\] Ve yine şöyle buyurmuştur:

\[يُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ\] **“Onlar, Allah’a ve Ahiret Günü’ne iman ederler; marufu emrederler, münkerden nehyederler.”** \[Âl-i İmrân Suresi 114\]

İman eden erkekleri ve kadınları vasfederken, yine onların en belirgin vasıflarının ve en kıymetli özelliklerinin marufu emretmek ve münkerden nehyetmek olduğunu beyan etmiştir.

\[وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ\] **“Mümin erkekler ve Mümine kadınlar da birbirlerinin velileridirler. Onlar marufu emrederler, münkerden nehyederler.”** \[Tevbe Suresi 71\]

İşte bu ayetler Müminlerin en belirgin vasıfları ve ayırıcı özelliklerinin marufu emretmek ve münkeri nehyetmek olduğunu ortaya koyar. Ve açıkça kesin bir talep ifade eder.

Bu kesin talep ise, marufu emretmek ve münkerden nehyetmek amellerinin tüm Müslümanlar üzerine farz olduğunu ortaya koymaktadır.

Ayrıca bu farzın terk edilmesi hâlinde, azap, musibet ve belalarla tehdit edilmesi, bu farzın kesinliğinin en büyük delillerindendir.

Ve bu farziyet sadece bizler için değil, geçmiş tüm ümmetler içinde en büyük farzlardan ve en kıymetli değerlerden birisidir.

Rabbimiz İsrail oğullarına da bu farziyeti emretmiş ancak onlar bunu terk ettikleri için lanetlenmişlerdir. Allahu Teâlâ şöyle buyurmuştur:

\[لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَى لِسَانِ دَاوُودَ وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذَلِكَ بِمَا عَصَوا وَّكَانُواْ يَعْتَدُونَ، كَانُواْ لاَ يَتَنَاهَوْنَ عَن مُّنكَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ مَا كَانُواْ يَفْعَلُونَ\] **“İsrail oğullarından kâfir olanlar, Davud ve Meryem oğlu İsa diliyle lanetlenmişlerdir. Bu, onların isyan etmeleri ve aşırı gitmeleri yüzündendi. Onlar, işledikleri münkerden birbirlerini nehyetmezlerdi. Andolsun yapmakta oldukları ne de kötüydü!”** \[Mâide Suresi 78-79\]

Bu ayet, son derece ağır bir ayettir. Çünkü lanete müstahak olmalarını, birbirlerini münkerden nehyetmeyi terk etmelerine bağlanmıştır.

Yine Allah *Azze ve Celle* şöyle buyurmuştur:

\[فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ أَنجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَأَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُواْ بِعَذَابٍ بَئِيسٍ بِمَا كَانُواْ يَفْسُقُونَ\] **“Onlar kendilerine yapılan uyarıları unutunca, biz de kötülükten nehyedenleri kurtardık, zulmedenleri de fâsıklık yapmalarından ötürü şiddetli bir azap ile yakaladık.”** \[A’râf Suresi 165\]

Bu ayet ile de kötülükten nehyettikleri için Allahu Teâlâ’nın kendilerini kurtardığı ve bunu yapmayanları da şiddetli bir azaba çarptırdığı açıklanmıştır.

İşte ayetlerde açıkça görüldüğü gibi, marufu emretmek ve münkerden nehyetmek, Âdem *Aleyhi’s Selam*’dan beri tüm Müslim ve müminlerin ortak ameli ve değeridir. Allah Rasulü *Aleyhi’s Salatu ve’s Selam* da bu farziyeti büyük bir tehdit ile birlikte bizlere hatırlatmıştır:

\[كلا والله لتأمُرُنّ بالمعروفِ، ولتنهونّ عن المنكرِ، ولتأخذنّ على يدي الظالم، ولتأطرنّه على الحق، ولتقصرنّه على الحق قصرًا، أو ليضربنّ اللهُ بقلوب بعضكم على بعض، وليلعننّكم كما لعنهم\] ***“VAllahi hayır! Ya ma’rûfu emredip münkerden nehyeder, zâlimin elinden tutup (zulmünden engelleyip) onu hakka yöneltirsiniz veya onu hak ile sınırlandırırsınız yahut da Allah, kimilerinizin kalplerini kimilerine çarpar ve onlara lanet ettiği gibi size de lanet eder.”*** \[Tirmîzî tahrîc etti\]

Allah Rasulü’nün tehdidini görüyor musunuz?

Evet, bir Müslüman etrafındaki kimseleri önemsememesi ve onlarla ilişkisini kesmesi hâlinde namazı ikame etse de, orucunu tutsa da, bütün kötülüklerden korunmak için evinin kapısını dış dünyaya kapatarak uzlete çekilse de lânete müstahak olur. Şüphesiz Allah, Müslümana hem marufu yapmakla kalmayıp başkasına emretmesini farz kılmış, hem de münkeri terk etmekle kalmayıp başkasını nehyetmesini de farz kılmıştır.

İşte vahiyden koparak kaybettiğimiz değerlerden en büyüğü, farzların en yücelerinden birisi olan bu değer, “marufu emretmek ve münkerden nehyetmek”tir.

Maalesef uzun bir zamandır bu değerimizi yitirdik. Artık, *“bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın”* anlayışı Müslümanlara hâkim oldu. Toplumdaki salihler bile, sadece kendilerini günahlardan korumanın yeterli olacağı fikrine sahip oldular. Hatta münkerlere karşı çıkmak, “fitne” olarak algılanmaya başlandı. Yöneticilerin münkerlerini reddedip onları uyarmak, toplumun ifsadına mâni olmaya çalışmak gibi ameller, kerih görülmeye ve fitne çıkarmak olarak değerlendirilmeye başlandı.

Oysa ki, marufu emredip, münkerden nehy etmek, ihmal edilmesi câiz olmayan farzlardandır. Her kim, bir münker görürse onu; gücü yetiyorsa eliyle, buna gücü yetmiyorsa diliyle değiştirmesi, buna da gücü yetmiyorsa ona kalbiyle buğzetmesi, üzerine farz-ı ayndır. Bunların hiçbirini yapmadığı takdirde artık hardal tanesi kadar imana sahip değildir. Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* şöyle buyurmuştur:

\[من رَأَى مِنْكُمْ مُنْكَرًا فَلْيُغَيِّرْهُ بِيَدِهِ فَإِنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِلِسَانِهِ فَإِنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَبِقَلْبِهِ وَذَلِكَ أَضْعَفُ الإيمَان\] ***“Sizden her kim bir münker görürse onu eli ile değiştirsin. Gücü yetmezse dili ile ona da gücü yetmezse kalbi ile (buğzetsin). Bu ise imanın en zayıfıdır.”*** \[Muslim rivâyet etti\]

Marufu emretmek ve münkerden nehyetmek, sadece Müslüman tebaanın birbirlerine yapacağı bir amel olmayıp özellikle yöneticilere karşı yapılacak muhasebeyi de kapsar. Hatta öncelikli olan da budur. Çünkü marufun da münkerin de başı yönetimdir. Yönetim bozuk olursa yani hükümler, kanunlar ve ilişkiler bozuksa, toplum da fasit ve bozuk olur.

Çünkü yönetim ve siyaset, toplumun yapısını teşkil eder. Sosyal ilişkileri tanzim eder.

Bu tanzimdeki çarpılık ve yönetime ait hükümlerin İslâm dışı hükümler olması, toplumun da çarpık, bozuk ve İslâm dışı olması sonucunu doğurur.

Bundan dolayı da yönetime ve yöneticilere yönelik, marufu emretmek ve münkerden nehyetmek en önemli ve en öncelikli farzlardandır.

Onları muhasebe etmeyen ve onlardan hasıl olan münkerlere karşı duyarsız ve tepkisiz olan insanlar, onların işledikleri cürümden dolayı Allah'ın göndereceği çeşitli azaplardan kurtulamazlar. Bu husustaki ayet ve hadislerden çıkan sonuç budur. Müslümanların gördüklerine karşı duyarsız ve tepkisiz kalması yasaklanmaktadır. Özellikle de yönetim ve yöneticilere karşı kör, sağır ve tepkisiz olmak kesinlikle yasaklanmaktadır. Neye mal olursa olsun hak sözü söylemek emredilmiştir.

İşte yitirdiğimiz bu değer ve terk ettiğimiz bu farziyet, bizlere musibetler ve felaketler olarak dönmüştür. Tek çaremiz ise, yeniden vahyin kılavuzluğunda tüm değerlerimize sarılmaktır.

Ve Bu Ramazan, “Değerlerimize Sarılma Zamanı”dır.

**\_\_\_**

**\#DeğerlerineSarıl**

**![](https://pbs.twimg.com/media/Ezk5XPlXEAQorHb?format=jpg&name=medium)**

Serdar Yılmaz

Yazarın Makaleleri

Komünizm Kırması Heterodoks Ekonomi Modeli ile Safi Kapitalist Ortodoks Ekonomi Modeli Arasında Türkiye Ekonomisi

Yine Şaşırtmadınız!

"Silahlı Terör Örgütü" İddiası ve Hizb-ut Tahrir

Bir Hayat Nizamı Olarak İslâm’a Teslimiyet

Çocuklarınızı Kemalizm’den Koruyun!

Prof. Dr. Şahin Filiz’e ithafen; “Bu Kadar Cehalet Ancak Tahsil ile Mümkün Olur!”

Değerlerimize Sarılma Zamanı: Marufu Emretmek ve Münkerden Nehyetmek

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz