Yazarımız Abdurrahim Şen, Türkiye'nin aldığı, Yahudi varlığı ile ticaretin kesilmesi kararını değerlendiren bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_KESİNTİSİZ-İLİŞKİ-İÇİN-KESİLEN-TİCARET_Abdurrahim-Şen.jpg

Türkiye “İsrail”le ticareti durdurdu! Bakanlığın duyuru metninde; ticaretin, “ateşkes gerçekleşinceye ve insani yardımların geçişine izin verilinceye kadar” kısıtlı bir durdurma kararı olduğu da vurgulanıyor… Buraya döneceğiz. Önce katliamın sekizinci ayına girerken bu karar nasıl ve neden geldi, buna bakalım…

Katar, Mısır ve ABD arabuluculuğunda Gazze'de ateşkes görüşmeleri yoğun bir şekilde devam ediyor… Bu çerçevede Dışişleri Bakanı Hakan Fidan, Katar'da Hamas yetkilileriyle bir görüşme gerçekleştirmişti. Görüşmenin ardından Hamas yetkililerinin 1967 sınırları içinde iki devletli çözüme ulaşılması halinde İzzeddin el Kassam Tugayları'nın tasfiye edileceği ve Hamas’ın bir siyasi parti olarak varlığına devam edeceğini kendisine ilettiklerini ifade etmişti. 

Keza Hamas’ın; ateşkes için “İsrail”in Gazze’den çekilmesi, tutukluların serbest bırakılması, “İsrail”in bir daha saldırmayacağı noktasında sağlam güvenceler verilmesi gibi taleplerinin olduğu, ajansların verdiği bilgiler arasında yer alıyor.

Hamas tarafının şartları bunlar iken, “İsrail” Başbakanlık ofisinden yapılan açıklamada ise, Netanyahu'nun _"Savaşı, tüm hedeflerimize ulaşmadan durdurma fikri söz konusu bile olamaz. Anlaşma olsun ya da olmasın Refah'a gireceğiz ve Hamas'ın oradaki birliklerini yok ederek tam zafere ulaşacağız!"_ ifadelerine yer verildi.

Anlaşılan Netanyahu ve aşırı sağcı fanatiklerden oluşan kabinesinin ateşkese ikna edilmesi gerekiyor. Bu sebeple Netanyahu’yu baskılamaya yönelik adımlar sıklaşıyor.

Yahudi lobisinin çok güçlü olduğu Amerikan üniversitelerinde artan gösteriler… 

Bazı Avrupa ülkelerinin Filistin Devleti'ni tanıyacaklarına dair açıklamaları…

Türkiye’nin Uluslararası Ceza Mahkemesi’nde “İsrail” hakkında açılan davaya müdahil olarak katılma ve ticareti durdurma kararları, bu meyanda atılmış adımlardır. Bunu bizatihi Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan net bir şekilde ifade etmiştir: _"Bizim burada tek gayemiz Netanyahu yönetimini ateşkese zorlamak."_ 

Mezalime rağmen 7 aydır ticaretini sürdüren Türkiye…

İlgili bakanın bizzat ifadesiyle; “her gün limanlarından ortalama 8 geminin kalktığı” Türkiye…

Yine başka bir bakanın ifadesiyle; “1 alıp 6 satan” Türkiye…

Bu kirli ticaretini eleştirenlere her türlü kirli yakıştırmayı yapan Türkiye…

En önemlisi seçim kaybetme pahasına gemilerini yürüten Türkiye…

Bugün ticareti neden kesiyor?

Bakanlığın açıklamasında ifade edildiği gibi; “ateşkes için”… İki devletli çözümle birlikte Filistin tarafı başta olmak üzere bölge ülkelerinin meşru bir “devlet” olarak tanıdığı, “normalleştiği” “İsrail”le ilişkilerini kesintisiz sürdüreceği bir gelecek için… Yani “kesintisiz bir ticaret için” kesilen ticaret!

Şimdi bu ticaretin kesilmesine sevinmeliyiz evet, ama parmağımızı ısırarak, hayret ve şaşkınlık içinde, mümin ferasetine yakışır biçimde uyanık kalarak uyarmaya devam etmeliyiz.

Ne konuda uyanık kalarak ve uyarmaya devam etmeliyiz?

**-** Aylardır, hatta yıllardır destansı bir mücadele yürüten, “İsrail”in “kâğıttan bir kaplan” olduğunu tüm dünyaya gösteren direniş guruplarının tasfiye edilmesi ihtimaline karşı uyanık olmalıyız. 

Malumunuz, “İsrail” 7 Ekim’de aldığı ezici hezimet karşısında dişe dokunur bir başarı elde edemedi. Hamas ve Kassam liderlerinden birini ele geçiremedi. Bu grupların tasfiye edilmesini en çok “İsrail” ve ardındaki Amerika istiyor… 

İlgili tüm çevrelerin bildiği üzere;

**-** Bir Amerikan planı olan “iki devletli çözüm”ün bir parçası olarak da Filistin, silahsızlandırılmak isteniyor. Amerika bunu, “favori diktatörü”nün ağzından net bir biçimde ifade etti. Bir süre önce Mısır Cumhurbaşkanı Sisi, **silahsızlandırılmış Filistin devleti**nin kurulma vaktinin geldiğini, söylemişti. 

Yine takip edenlerin bildiği üzere;

**-** Ateşkes süreçlerine Filistinli gurupların birleştirilme çabaları da eşlik ediyor. “Birleştirilme” derken, Filistin Yönetimi Lideri Mahmut Abbas liderliğinde bir birleşmeden söz ediliyor. Zaten bu sürecin başında gerçekleştirilen İslam İşbirliği Teşkilatı toplantısının sonuç bildirgesinin 27. Maddesinde; 57 lider (istisnasız) **Filistin halkının meşru temsilcisi olarak** Mahmut Abbas’ı imza altına alarak resmen ilan etmişlerdi. Halkı katliamdan geçirilirken bile **“İsrail”in tam güvenlik hakkı" olduğunu söyleyebilecek kadar ruhunu düşmana satmış bir kimse**nin liderliğinde bir birlik, bir Filistin Devleti… Böyle bir kimsenin liderliğinde bir Filistin Devleti hırsı, -azıp katliama giriştiğinde veya yerleşimcilerini Müslümanlar üzerine musallat ettiğinde- “İsrail”in güvenliği uğruna halkını zapt edecektir. 

**-** Bu Filistin Devleti 1967 sınırları içinde **(Müslüman toprağının % 78’inde “İsrail”e, % 22’sinde Filistin’e)** devlet olma hakkı veren;

**-** Gümrük kapısı olmayan, ticaretinde “İsrail” kapılarına muhtaç; ordusu olmayan, “güvenliği” -“İsrail”e açık destek veren Amerika’nın idaresindeki sözde- Barış Gücü tarafından sağlanan kartondan bir devlet… 

Türkiye ve bölge ülkeleri aylardır hatta yıllardır din kardeşlerini katledenin “İsrail” olduğunu düşünmüyorlar mı ki, “İsrail” yerine Filistin’in silahsızlandırılmasını içeren bir planı, üzerlerine vazife belliyorlar. Bosna’da, Suriye’de ve başka bir çok “kriz” alanlarında **“ateşkes”** ve **“silahsızlandırma”**, sonrasında yerleştirilen “Barış Gücü” himayesinde büyük katliamlara tanık olduk. 

Ateşkesin sağlanması; “İsrail”in Gazze’den tamamen çekilmesi, “İsrail” zindanlarındaki tutuklu Müslümanların serbest kalması gibi sonuçları doğuracaksa ticaretin kesilmesine sevinelim. Ama orta ve uzun vadede İşgalcinin tanınması, bütün bölge ülkelerinin onunla “normalleşmesi” (7 Ekim Aksa Tufanı öncesine dönülmesi) hatta Aksa Tufanıyla “İsrail”i darmadağın eden direniş güçlerinin tasfiye edilmesi gibi siyasi süreçlere karşı uyanık olalım.
 
Şayet uyanık olmaz, taleplerimizi sadece “ticaretin kesilmesi” gibi reel-politik sınırlar içinde tutarsak, iktidarlar konjonktür elverdiğinde o “insani” talepleri, başka büyük bir “siyasi” planın parçası olarak devreye alırlar.. **Kesintisiz bir ilişkinin taşlarını döşemek için bir kaldıraç olarak kullanabilirler.** Çünkü politikacılar, tiyatronun ikinci, üçüncü perdesinde neler olacağını halklarından gizledikleri ölçüde başarılı olurlar. Bu, onların ekonomik, siyasi birçok yönlerden uluslararası sisteme angaje olmalarından dolayıdır. Halklarından gizleyebildikleri oyunun icrasında, sahne performansları ölçüsünde sistemin kurucuları tarafından kabul görürler.

Bu durumlara düşmemek için Filistin davasını bu kirli ve köhne bağımlılık ilişkilerinden bağımsız, inanç ve ilkelere bağımlı kalarak sürdürmek gerekir. Akidemizin en temel ilkesine göre; Filistin, etrafı mübarek kılınmış bir belde, “3 mescit”ten birinin bulunduğu kutsal bir mekân, ilk kıblegahımızdır… 

Şayet ticaret, ilkesel olarak kesiliyorsa aynı ilke, mülkiyeti Müslümanlara ait olan topraklardan gaspçıyı çıkartmayı gerektirir. O halde, değil Gazze’den çekilmesi, işgalci varlığın, tüm Filistin topraklarından, kıblegahımızdan çekilmesi ve geldiği yere gönderilmesi gerekir. Evet, bunun sonucunda muhtemel tüm sıkıntıları giderecek tek güç, Allah’tır. 

[وَمَا ذٰلِكَ عَلَى اللّٰهِ بِعَز۪يزٍ] **“Bu, Allah'a zor değildir!”** [İbrahim Suresi 20]


Kesintisiz İlişki İçin Kesilen Ticaret

Yazarımız Dr. Abdurrahim Şen, Hialfet'in ve birliğin öneminin altını çizen bir makale kaleme aldı

Köklü Değişim Makale,Abdurrahim Şen,Ümmetimizin Vahdetini Sağlayacak Hilafet İçin Birlik Zamanı.jpeg

Bu yıl Ramazan ayına Gazze’de mezalimin gölgesinde girdik. Rahmet ayı Ramazan azap ayına dönüştü. Normalde Ramazan’da şeytanlar bağlanır. Lakin bizim şeytanlarımız daha bi azgınlaşıyor. Demek ki Ramazan’da bağlanan ‘cin’ şeytanlarıymış. İns şeytanlarını kim bağlayacak? 

**Normalde aynı anda ayaklarını yere vursalar, zelzele meydana getirebilecek sayıda bir ümmet, ama tek bir komuta merkezi, tek bir devleti, tek bir halifesi olmadığı için harekete geçemiyor.**

Canları, malları, namusları, izzet ve şerefleri koruması gereken yöneticilerimiz ve emrindeki ordularımız zincire vurulmuş. Evet, Bu zincire vurulma, bu bağlanma hali hilafetin bakiyesi topraklarda ulus devlet sınırlarına hapsolma ile başladı.. Biri İngiliz diğeri Fransız iki harita mühendisinin (Sykes-Pcot) çizdiği sınırlarla bölündük ve zincire vurulduk. Hiçbirinin diğerine yardımının dokunamayacağı bir uluslararası düzen-l-e bağlandık.

**Bu sebeple küfür milleti Yahudi varlığına destek noktasında birlik olurken  Allah'ı bir, Rasûl'ü bir, Kitab'ı bir, kıblesi bir İslam ümmeti birlik olamıyor. Kahredici bu azabı rahmet ayında izliyor.**

Aslında ümmetimiz birliği şiddetle arzuluyor… Bu ümmet Ferhat ve Şirin gibi birbirlerine olan aşkından/düşkünlüğünden beton duvarları deldi. Sosyal mecralarda o videoyu gördünüz değil mi? O firavun rejiminin Gazze sınırına ördüğü beton duvarları delen Mısırlılar Gazze’ye ekmek uzatıyorlardı. İşte bu, ümmetin birlik için can attığı, canından geçtiğinin kanıtıdır. Bu ümmet İngiliz ve Fransız harita mühendislerinin çizdiği ve yöneticilerinin nöbet beklediği sınırları delmiştir. Bu ulus devletin ümmet vicdanında gömülmesidir. **Bu hadise, “o an” en az Doğu ve Batı Almanya’yı ayıran Berlin duvarının yıkılması kadar tarihi bir andır.**

Evet, bu ümmeti bölen ümmet coğrafyasındaki yönetimlerdir. Allah'ı bir, Rasûl'ü bir, Kitab'ı bir, kıblesi bir ümmetin devleti neden bir değil? Neden 57 devleti var? Bu ümmeti kim bölüyor? Kim bölücü? Hocalarımız, hatiplerimiz Allah aşkına artık dinin birliği emreden naslarını çaresiz Müslümanlara değil yöneticilere hatırlatınız… **“Bu bölünmüşlüğe artık son verin, bir araya gelin.. sömürgecilerin çizdiği sınırları kaldırın”** şeklinde yöneticilere sesleniniz..

Bakınız bu ümmet renkleri, dilleri, mezhepleri, meşrepleri farklı olmasına rağmen hac’da bir araya gelebiliyor, birlikte vakfeye duruyor, birlikte tavaf ediyor, bir tek imamın ardında Kabe’de birleşebiliyor. Bir tek imamın/devlet başkanının ardında da birleşebilir. Onları namazda birleştiren dini hükümler devletlerini de birleştirebilir. Bunun için dinin yönetimle ilgili hükümlerine bağlanmak yeterlidir.

**مَن بايَعَ إمامًا فأعطاهُ صَفقةَ يَدِهِ وثَمَرةَ قَلبِه، فليُطِعْه ما استَطاعَ، فإنْ جاءَ آخَرُ يُنازِعُه فاضرِبوا عُنُقَ الآخَرِ**

**Kim bir imama bey‘at eder, onun elini sıkar, kalbinin meyvesini ona verirse (gönül rızası ile ona bağlanırsa) güç yetirdiği ölçüde itaat etsin. Şayet bir başkası onunla çekişmek için çıkarsa o sonradan çıkanın boynunu vurun”** (Müslim, “İmâre”, 46)

Hadisin bir başka varyantı şu şekildedir. 

**مَن أتاكُمْ وأَمْرُكُمْ جَمِيعٌ علَى رَجُلٍ واحِدٍ، يُرِيدُ أنْ يَشُقَّ عَصاكُمْ، أوْ يُفَرِّقَ جَماعَتَكُمْ، فاقْتُلُوهُ**

**“İşiniz (yönetimle ilgili işleriniz) bir adam (Halife) üzerinde karar kılınmışken birisi gelip sizin birliğinizi parçalamak ve cemaatınızı bölmek isterse onu öldürün.”** (Müslim, “İmâre”, 14)

Müslümanların siyasi otoritelerinin bir olmasının gerekliliğine delalet eden hadisi şerifler hemen anlaşılabileceği gibi açık. İkincisine dahi izin vermeyen dinimiz 57’sine izin verir mi? İslam tevhid dinidir. Bunun siyasi yansıması devlette birliktir.
İslam aleminin Büyük Şeytan’ın bağlarından kurtulabilmesi ve coğrafyamızda cirit atan ins şeytanlarını da bağlayabilmesi birlik olmasıyla mümkündür. Devletlerini, güçlerini, ordularını, ekonomik ve insan kaynaklarını birleştirmesiyle mümkündür. 

**Aslında 180 gündür yaşadığımız bu acılı süreç bizlere 57 ülkenin bir tek halife etmediğini, ümmetin birliğini sağlayacak yegane sistemin Hilafet olduğunu göstermiş oldu. Batı’nın biçimlendirdiği düzen-ek-le bağlanmış-zincire vurulmuş iktidarların da boş olduğu, demokrasi oyununun nasıl bir aldatmaca olduğunu da göstermiş oldu.**

Ümmet olarak birliğe çok değer veririz. “Her zamankinden daha çok birlik ve beraberliğe ihtiyaç duyduğumuz böyle bir günde” birliğe, dirliğe vurgu yapan çok klişe deyişler vardır. Birlik bizim için kutsaldır. Doğrudur da… Lakin ne üzerine olacağı ıskalanan birlik edebiyatı demogojiden ibarettir. Mesela kilisede birlik olmaz. Mesela kıbleye yönelmemiş kimsenin ardında –papaz değil imam da olsa- cemaat olunmaz. Cem olmak, cemaat olmak ancak kıble yönünde ve istikamet üzere olmakla mümkündür.

O halde bütün bu deneyimlerden sonra gerçek bir değişim için yönümüzü, kıblemizi doğrultma zamanı. İşte Ramazan, işte Kur’an ayı, fabrika ayarlarına dönmemiz için bizlere fırsatlar sunan mubarek bir zaman. Demokratik süreçlerin aldatıcı labirentlerinden çıkıp İslam fikrinin aydınlığında yol alma zamanı.

Ümmetimizin vahdetini sağlayacak Hilafeti siyasi sahneye çıkarmak için yeni bir fikir, vizyon ve siyasetle gayretlerimizi birleştirme zamanı. Nübüvvet modeli üzere Hilafet, Nübüvvet modeli üzere mücadele ile birlikte olur. Bu ramazan ümmetimizin vahdetini sağlayacak Hilafet için birlik zamanı olsun.



Ümmetimizin Vahdetini Sağlayacak Hilafet İçin Birlik Zamanı

Yazarımız Abdurrahim Şen, açlıkla imtihan olunan Gazze ablukasının neden kırılamadığını sorgulayan bir makale yazdı.

Köklü-Değişim_Boykotu-Kim-Delecek_Abdurrahim-Şen.jpg

Gazze aylardır bombalanıyor. Adeta yok ediliyor. ABD ve İngiltere nakliye helikopterleri ve kargo uçaklarıyla bölgedeki üslerinden “İsrail”e aralıksız sevkiyat yapıyor. ABD’nin, 7 Ekim'den bu yana “İsrail”e 230 kargo uçağı ve 20 gemi dolusu top mermisi, zırhlı araç ve mühimmat gönderdiği bildiriliyor.

Yahudi varlığının saldırıları o kadar yoğun ki, Gazze’ye sadece 100 gün içinde 30 bin bomba ve mermi atmış. Bu rakam, ABD'nin, işgali sırasında 6 yıllık süre içinde Irak’a attığı mühimmatın tam 8 katı. 6 yılda Irak’a atılandan 8 kat fazlası, 100 gün içinde Gazze’ye atılmış. Gerisini siz düşünün… Böyle bir barbarlık, böyle bir vahşet görülmemiştir. 

Gazze, ağır bombardımanla birlikte bir de kronik gıda yetersizliği sorunu ile karşı karşıya. Çeşitli kurumlarca hazırlanan raporlarda, Gazze'de "kıtlık" uyarısında bulunuluyor. Gazze'deki nüfusun tamamı, kriz düzeyinde açlıkla karşı karşıya. 576 bin kişinin ise durumu 'felaket' seviyesinde.

Yahudi varlığı, ağır bombardımanla diz çöktüremediği Gazze halkını açlıkla diz çöktürmeye çalışıyor. Her gün aklın sınırlarını zorlayan bir barbarlıkla karşımıza çıkıyor. Kronik açlık yaşayan kardeşlerimize havadan konserve görünümlü patlayıcılar atıyor. Açlığını bastırmak için konserveleri açanlar, özellikle bunu fark edemeyen çocuklar, kahpe bir yöntemle katlediliyor.

Kardeşlerimiz bu kronik açlığı yaşarken, Refah sınır kapısında binlerce TIR bekliyor. Tonlarca gıda çürümeye terk ediliyor. “İsrail” istemediği için kardeşlerimiz açlık ve susuzluktan kırılıyor. 

Ey yöneticiler! Siz Allah'tan korkmuyorsunuz, bunu anladık; kuldan (halklarınızdan) da mı utanmıyorsunuz? Siz de “İsrail”in suyunu, meyvesini, sebzesini, yakıtını kessenize! Ulaştırma Bakanı utanmadan, arlanmadan “her gün limanlarımızdan ortalama 8 geminin “İsrail”e gittiğini” söyleyebiliyor. Nebilerden insanlığa miras kalmış sözlerden biri; “Hayâ etmiyorsan dilediğini yap!” sözüdür. Hayasızlıkta sınır tanımıyorlar artık.

Bu çağın yöneticilerinde Mekke cahiliye toplumunda olan hayâ ve ar duygusunun bile kalmadığını düşünüyorum zaman zaman. Zira malum, o boykot yıllarında akrabalarının açlık ve sefalete terk edilmelerine müşrik oldukları halde gönülleri razı gelmemişti.

Örneğin; Hakîm b. Hizam, Şam’dan getirdiği buğday yüklü develerden birini, muhasaraya alınan mahallenin girişine getirdi ve devenin arkasına vurarak Müslümanlara doğru deveyi sevk etti. Onlar da devenin üzerindeki buğdayı aldılar. Bir başka gece deveye un yükleyip mahalleye doğru salmıştı. Yine bir başkası; Hişam b. Amr, Müslümanlara yardım ediyordu. Müşrikler bunu öğrendiklerinde onu tehdit ettiler. Hişam, tehditlere pabuç bırakmadı, yardım etmeye devam etti. Müşrikler ona linç girişiminde bulundular. Ebû Süfyan onu ellerinden aldı; “Bırakın adamı! Akrabalarına iyilik etmiş! Ne var bunda?” diyerek, Hişâm’a destek oluyor, boykota karşı duruyordu.

İslam âleminde 57 ülkeden biri bile çıkıp “Ablukayı tanımıyorum!” diyerek havadan, karadan veya denizden Gazze’ye bir şekilde gıda ulaştırmıyor. Türkiye isterse bunu tek başına yapabilir. Maalesef Türkiye yönetimi, Gazze’ye değil halkların tepkisine meydan okurcasına her gün 8 gemiyi “İsrail”e ulaştırıyor. 

Kıtlık sebebiyle Gazze’de kardeşlerimiz, “Kedi eti yemek caiz midir?” gibi sorularına fetvalar aramaya başladı. Bu ne utanç verici bir şeydir. İbnu Ömer _RadiyAllahu Anh_ anlatıyor: “Rasulullah _Aleyhi’s Salatu ve’s Selam_ buyurdular ki: **“Bir kadın, eve hapsettiği bir kedi yüzünden cehenneme gitti. Kediyi hapsederek yiyecek vermemiş, yeryüzünün haşeratından yemesi için de onu salıvermemişti.”** [Buhârî) Bakınız, kadın, hapsettiği ve beslenmesine izin vermediği bir tek kediden dolayı cehenneme giriyor. Beslenmelerine izin verilmeyen 570 bin kardeşimizi ölümün eşiğine getiren bu ablukayı kırmayan, bu boykotu delip geçmeyen yöneticiler… Onları öylece izleyenler? Şu haberden korkmalıyız:

[يَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَتَقُولُ هَلْ مِنْ مَز۪دٍ] **“O gün cehenneme: ‘Doldun mu (ve doydun mu?)’ diye(seslene)ceğiz. O da; ‘Daha var mı?’ diyecektir.”** (Kâf Suresi 30)


Boykotu Kim Delecek?

Yazarımız Abdurrahim Şen, Gazzeli Müslümanların korunması gerektiğine dair verilen fetvaya icabet edilmemesini konu edinen bir makale yazdı.

Köklü-Değişim_Askıda-Fetva_Abdurrahim-Şen.jpg

Dünya Müslüman Alimler Birliği bu kanlı sürecin başında bir fetva yayınlandı. Fetva şu şekilde:  "Gazze'yi soykırımdan ve kapsamlı yıkımdan kurtarmak için **hükümetler ve resmî ordular acilen müdahale etmelidir. Sayıları milyonları bulan resmî orduların kışlalara hapsedilmesi, silahlarının paslandırılması, sistemlerinin çökmesi hiç makul değildir. Filistin’de cihat etmek** ve oraya yardım etmek, **dinî bir farizadır. Filistin’i, Kudüs’ü, Mescid-i Aksa’yı ve Gazze’yi soykırım ile yıkıma terk etmek, Allah'a ve Rasulü’ne ihanettir** ve büyük günahlardan biridir.”

Bu **fetva** 7 Ekim’den beri hâlâ **askıda**. Uygulayacak yöneticileri bekliyor. Ne hazindir ki, İslam dünyasında yönetimler dinin, aklın ve vicdanın gereğini yerine getirmiyor. Fas’tan Endonezya’ya sayıları iki milyarı bulan ümmet.. 57 ayrı kafese/ulus devlete kapatıldıklarından bu azgınlar canlarımıza kıyıyor… Aynı anda ayaklarını yere vursalar zelzele meydana getirebilecek sayıda bir ümmetin gözleri önünde Gazze, soykırıma uğratılıyor. 

Dünya Müslüman Alimler Birliği’nin fetvasında vurgulu bir şekilde **sayıları milyonları bulan resmî orduların kışlalara hapsedilmesi, silahlarının paslandırılmasının akla ziyan olduğu** ifade ediliyor. Bu orduların **Filistin’de cihat etmesinin dinî bir fariza olduğu** ilan ediliyor. **Filistin’i, Kudüs’ü, Mescid-i Aksa’yı ve Gazze’yi** bu şekilde **soykırıma terk etmek Allah'a ve Rasulü’ne ihanettir,** deniyor. 

Buna rağmen hiçbir yönetim bu çağrıyı üzerine alınmıyor. Vallahi bu yönetimlerin hiçbiri, ümmetin iradesini yansıtmıyor. Ümmet uyku uyuyamıyor, ciğeri yanıyor, kalbi sökülüyor, acı boğazında düğümleniyor da bu yönetimler harekete geçmiyor… Geçtik, ticaretlerini bile kesmiyorlar… Ümmet iradesinin/otoritesinin gasp edildiğini gösteren tarihî bir süreci deneyimliyoruz. Sayıları milyonlara varan orduları komuta eden yönetimlerin bu çağrılara kulaklarını tıkamalarının sebebi, “Bebek Katili” Blinken’ın çağrısına kulak kabartmış olmalarıdır. 

**Orduları Denklem Dışında Tutan Kim?**

Bu sürecin başında, ABD Dışişleri Bakanı Blinken, Netenyahu’ya şöyle demişti: **“ABD var olduğu sürece, asla ve asla kendinizi savunma gereği duymayacaksınız. Zira biz, her zaman sizin yanınızda olacağız.”** Bu, kafirin oğlu açıkça şunu söylüyor: Bölgedeki işbirlikçi yönetimlerimiz hiçbir şekilde bu yaptığınız katliamlardan dolayı size saldırmayacak(!). Sizi temin ederim ki, **kendinizi savunmaya gerek duymayacaksınız!** Çünkü **biz her zaman sizin yanınızda olacağız.**
 
Kulaklar, Blinken’ın çağrısıyla tıkanınca, maalesef halkların çığlıkları duyulmuyor! Halklar adına âlimlerinin çağrıları böylece askıda kalıyor. Evet, **“askıda fetva”**… 

Halkı Müslüman olan ülkelerin yönetim ve ordularından şimdiye kadar Alimler Birliği’nin fetvasını üzerine alınan çıkmadı. Görevi, koruma ve güvenliği sağlama olan ordular, mabetlerimizin harimi çiğnenirken, ondan daha kutsal canlarımız parça pinçik edilirken bile yardım çağrılarını üzerlerine almıyorlar…

Bu, İslam coğrafyası için ciddi bir güvenlik tehdidine işaret ediyor. Bu güvenlik tehdidi hepimizi, ümmetin âkil insanlarını, kanaat önderlerini ve bütün toplum kesimlerini alarma geçirmelidir. Nasıl olur da bizim ordularımız, kardeşlerimiz ve evlatlarımızdan oluşan ordular, kadınlar ve çocuklar katledilirken yerlerinde durabilir?

Bu, asla olağan karşılanacak, kabul edilebilecek bir şey değildir! Yıllarca bize bunu kanıksatmış olabilirler. -Öyle ki, neredeyse onlara çağrı yapmak akıllara bile gelmiyor.- **Hayır! Böyle bir mezalim karşısında orduları denklem dışı bırakmak ancak ödlek “İsrail”in arzusu olabilir!** Evet bu, tanklarından çıkamayan, aslında bir asker gibi savaşamayan “İsrail”in işine yarar. **Evet, böylesine feci bir ihmal ancak, “İsrail”in savaş kabiliyetinin olmadığını bilen Amerika’nın işine gelebilir.** Çünkü **Dışişleri Bakanı Blinken’ın** dediği gibi Amerika, **“İsrail”in kendisini savunma gereği duymayacağı bir şekilde** ordularımızın devre dışı kalmalarını istiyor. **Dolayısıyla “Türkiye’yi denklemin içine çekmeye çalışıyorlar” şeklindeki iddianın tam aksine Türkiye, Pakistan vb. güçlü bölge ülkelerini/ordularını denklem dışında tutmaya çalıştıkları açık ve nettir.** Bu nedenle ordulara çağrı yapmamak, ısrarla onları denklemin dışında tutmak, şer’an, aklen ve stratejik olarak büyük bir hatadır.

Düşününüz Allah aşkına; “İsrail” sözde en profesyonel kuvvetleri Golani Tugayı’nı geri çekmek zorunda kalıyor. Günlerdir televizyonlarda emekli generaller “İsrail” ordusunun paçozluğunu konuşuyor; “Bunlar askerse biz değiliz” manasında uzman analizleri yapılıyor. Kesinlikle doğru.  El yapımı silahlarıyla mücahitler, dünyanın -sözde- en güçlü ordusunu haşat ediyor. Ama dünyanın 10. sırada en güçlü ordusuna sahip Türkiye, nükleer güce sahip Pakistan ve diğerleri, hâlâ denklemin dışında!?

Tamamen bu sebeple, Alimler Birliği’nin fetvası çok mühimdir. Her ne kadar şimdiye kadar bu **fetva askıda** duruyor olsa da, üzerine alınan bir yönetici çıkmadıysa da üzerlerine alınıncaya kadar kesinlik bu çağrı yinelenmelidir. **Kalp krizinden ölümle pençeleşen birinin bulunduğu mecliste doktorun öylece bakakalması makul değildir. O mecliste bulunan diğerlerinin doktorun bakakalmasını “yeni normal” olarak benimsemeleri ise hiç makul değildir. Ona “kimliğini” ve yeminini hatırlatmak, müdahale etmesi için çağrıda bulunmak, diğerlerinin üzerine aklın, vicdanın hem de dinin yüklediği bir farizadır.**

Yoksa doktorluk mesleğini seçmiş insanların bu durumları ve onların bu durumlarını “normalleri” olarak benimseyen toplum, kendi elleriyle helaklerini hazırlıyor demektir. Bu helak, yukarıda dikkat çektiğim güvenlik riskleridir. Bu vahim durumu “normal” görmeyi sürdürdüğümüz sürece, bu riski birlikte büyütüyoruz demektir. İslam’ın coğrafyasında ordular da böyledir. Onlar canları ve mukaddesatı korumak için varlar. Başta akil insanlar, kanaat önderleri, alimler olmak üzere tüm toplum kesimlerinin onlara ısrarla bu görevlerini hatırlatması aklın, vicdanın ve dinin gereğidir.

**Amerika ve “İsrail”in korktukları için ısrarla denklem dışında tuttukları ordulara onlardan daha ısrarlı bir şekilde çağrıda bulunmak gerekir.** Mermer olsa zaman içinde aşınır. Salatin camilerinin mermer eşiklerindeki aşınmayı görmüşsünüzdür. Orduları komuta eden yöneticilerin kulaklarını, Allah’ın şu uyarısıyla aşındırmak gerekir:

[اِلَّا تَنْفِرُوا يُعَذِّبْكُمْ عَذَاباً اَلٖيماً وَيَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَيْرَكُمْ وَلَا تَضُرُّوهُ شَيْـٔاًؕ وَاللّٰهُ عَلٰى كُلِّ شَيْءٍ قَدٖيرٌ] **“Eğer siz seferber olmazsanız Allah sizi elem veren bir azapla cezalandırır, yerinize başka bir topluluk getirir ve siz O’na zerrece zarar veremezsiniz. Allah’ın her şeye gücü yeter.”** [Tevbe Suresi 39]

Askıda Fetva!

Yazarımız Dr. Abdurrahim Şen, Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş'ın Ayasofya Camiinde kılıçla verdiği hutbeyi değerlendiren bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_BİR-HUTBE-BİR-KILIÇ-DEMİR-KILIÇ-OPERASYONUNA-KARŞI-KILICI-KİM-KUŞANACAK_Abdurrahim-Şen.jpg

Geçtiğimiz cuma günü Diyanet İşleri Başkanı Ali Erbaş, Ayasofya Camii’nde Filistin için kılıçla hutbeye çıktı. Kılıç, güç ve satvetin alametidir. Tarihte sultanların bizzat veya devrin önde gelen alimlerinin kılıçla hutbeye çıkma geleneği, satvetiyle her daim düşmana korku salmış Hilâfet’in gücünün göstergesiydi. Rabbimiz Kitâb-ı Kerîm’inde şöyle buyurmaktadır: 

[لَقَدْ اَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ وَاَنْزَلْنَا مَعَهُمُ الْكِتَابَ وَالْمٖيزَانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِۚ وَاَنْزَلْنَا الْحَدٖيدَ فٖيهِ بَأْسٌ شَدٖيدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ] **“Andolsun biz nebilerimizi açık delillerle gönderdik ve insanların adaleti yerine getirmeleri için beraberlerinde kitabı ve mizanı indirdik. Biz demiri de indirdik ki onda büyük bir güç ve insanlar için faydalar vardır…”** (Hadid Suresi 25) 

Allah _Subhanehu ve Teâlâ_ nebilerini, nübüvvetlerinin alameti olarak kanıtlarla/mucizelerle desteklemiştir. Bunun yanında onlara kitabı bir de mizanı vermiştir. **Kitap**, hayatı düzenleyen hükümlerdir; kanundur, yasadır. **Mizan** ise Kitabın hükümleri ile insanlar arasında anlaşmazlıkları giderecek adalet terazisidir; yargıdır. **Demir** ise güç, kudret yani iktidardır.

İbn Kesir _Rahimehullah_ (v. 774/1373) bu ayette indirildiği ifade edilen “demir”in kılıç, aslında kılıcı tutan devlet/iktidar gücü olduğunu ifade eder. On üç yıl boyunca Peygamber _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’in tevhide çağırdığını, fakat bu çağrıya; indirilen Kitab’ın delillerine müşriklerin inatla direnmesi neticesinde Allah, _“Demiri indirdik ki onda büyük bir güç ve insanlar için faydalar vardır”_ buyurarak hicreti emretmiştir. Hicretle birlikte **devlete kavuşan Allah Rasulü _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_ demiri yani kılıcı eline almış, orduları komuta eden devlet başkanı olmuştur. Artık adaletin gereğince davranmayan, insanlara zulmeden ve haddini aşanlara karşı cihat etmiş/kılıçla had bildirmiştir.

Kılıç, Rasulullah _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’in Medine’de kurduğu o devleti, mazlumların gölgesine sığındığı Hilâfeti temsil eder. İşte Osmanlı, atalarımız, _“Cennet kılıçların gölgesi altındadır”_ buyruğunu düstur edinerek gaza kılıcını kuşanmışlar, Doğu Roma İmparatorluğunun kalbi Konstantinapol’ü fethederek (1453), hemen kısa bir süre sonra (1517) İstanbul’a intikal edecek Hilâfet misyonunu üstlenmişlerdir. 

Sultan Fatih İstanbul’u fethettiğinde hocası Akşemseddin, Ayasofya’da hutbe irat etmiş, İslam tarihi boyunca süre gelen geleneğe uygun olarak hutbeye kılıçla çıkmıştır. O günden bugüne Ayasofya Camiinde hutbe kılıçla okunur. 

Diyanet İşleri Başkanı’nın da hutbeye kılıçla çıkması bu geleneğe atıfta bulunuyor amma o kılıç çoktan kırılmıştır. -Şairin dediği gibi- kırılmış adaletin kılıcı; kalkan düşmüştür. Neticesinde Hilâfet’in gölgesinde yüzyıllardır bembeyaz kalmış haritaya kan düşmüştür. 

Evet, yüzyıllardır mazlumların gölgesine sığındığı adaletin kılıcı, 3 Mart 1924’te kırılmıştır. 

Ne gariptir ki, Hilâfet’in kaldırıldığı gün Diyanet İşleri Başkanlığı kurulmuştur. Kılıcın kırıldığı gün kurulmuş bir kurumun başkanının hutbeye kılıçla çıkması, bir müsamere, tiyatral bir sahnedir. 

Bu öylesine ilginç tesadüfler, çelişkiler ve yürek burkucu trajedilerle dolu bir sahnedir ki, düşünün; günlerdir tanık olduğumuz savaş denen mezalime, Bünyamin Netanyahu “Demir Kılıçlar” adını verdi, biliyorsunuz. **Dikkat buyurunuz: Demir-Kılıç.** 

Şimdi yukarıdaki ayete tekrar dönelim… _“Biz demiri de indirdik ki onda büyük bir güç ve insanlar için faydalar vardır…”_ Rabbimiz; _demirde insanlar için faydalar vardır_ buyuruyor. Peki, Sayın Ali Erbaş’ın elindeki **demir-kılıçtan** bize, Gazze Müslümanlarına, fayda var mı? O kılıç yüzyıllardır mazlumların gölgesine sığındığı kılıç mı? 

Evet, Ali Erbaş’ın böylesi bir günde hutbeye kılıçla çıkması kadar isabetli, heyecan verici bir durum yok. Ancak o kılıçla çıkıp şu soruyu sormadığı sürece bunun bir anlamı ve heybeti olmuyor. Evet, bugün Rasulullah’ın minberine şu soruyu sormak için çıkmalıydı: Bu kılıcın hakkını kim verecek?! Yahudi varlığına haddini kim bildirecek?!
Evet, [وَاَنْذِرْ عَش۪يرَتَكَ الْاَقْرَب۪ينَۙ] _“Yakınlarından başlayarak uyar”_ emri gereği Türkiye yöneticilerinden başlayarak diyarı İslam'ın bütün yöneticilerine isim isim hitap ederek; “Bu kılıcın hakkını kim verecek?” diye sormalıydı.

Evet, Sayın Ali Erbaş, _“tarih boyunca zalime korku, mazluma güven vermiş bu kılıcın yüz yıldır bir figüranın kostümünün bir parçası mesabesine indirilmiş olmasından ar duyuyorum. Şimdi bunu kim kuşanacak, ey yöneticiler! **Demir-kılıç operasyonuna karşı kim kalkan olacak?!**”_ diye sormalıydı.

Rabbimizin, [وَإِنِ ٱسۡتَنصَرُوكُمۡ فِی ٱلدِّینِ فَعَلَیۡكُمُ ٱلنَّصۡرُ] **“Onlar sizden yardım istediklerinde yardım etmeniz vaciptir”** [Enfal Suresi 72] ayetini okuyarak doğrudan yöneticilere bu farziyeti tebliğ ederek, alem-i İslam'ı elem ve kedere boğan bu mezalimi, bu münkeri defedecek ellere (yöneticilere) o kılıcı teslim etmeliydi.

Heyhat ki, öyle olmadı. Namusları, malları ve canları tacizden, talandan ve katliamdan kurtarma yükümlüğünü hatırlatan ayetler, dirilere; emrinde ordular olan yöneticilere okunmak yerine ölülere okundu. 

Haber kaynaklarında görmüşsünüzdür. Hahamlar bizzat cepheye giderek Tevrat'ın ayetlerini, siyonist çeteleri yüreklendirmek için okurken bizde onların katlettiği ölülerin ruhuna okundu. 

Allah’ın ayetleri bizi diriltmiyor, çünkü dirilere (ehline) okunmuyor. Söz, muhatabına söylenmiyor. Hutbe, gerçek muhatabına yöneltilmezse heba olur; emanetler zayi olur, canlar da mallar da böylece heder olur.

Rasulullah _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’in minberinden kelamın muhataplarına söylendiği, kılıcın/emanetin de ehline verildiği günleri yakınlaştırmasını Rabbimden niyaz ediyorum. Selam ve dua ile…

[وَمَا ذٰلِكَ عَلَى اللّٰهِ بِعَز۪يزٍ] **“Bu Allah için hiç de zor değildir.”** [İbrahim Suresi 20]


Bir Hutbe Bir Kılıç: Demir-Kılıç Operasyonuna Karşı Kılıcı Kim Kuşanacak?

Yazarımız Abdurrahim Şen, Batı'nın insanımızı sömüren ve şekillendiren istila sistemini konu edinen bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_İNSAN-TARLALARI_Abdurrahim-Şen.jpg

Yol boyunca uzayan uçsuz bucaksız buğday tarlalarını temaşa etmişsinizdir. Ya da yolculuğunuzun bir yerinde size eşlik eden ayçiçeği tarlalarını keyifle izlemişsinizdir. Veya güneş tarlalarını… Güneşten enerji üretmek için panellerin sıra sıra dizildiği tarlalar. Peki, hiç insan tarlaları gördünüz mü? “O da ne?” demeyin!

Uçsuz bucaksız coğrafyamızda, sıra sıra dizilmiş, sınırları cetvelle çizilmiş insan tarlalarını görmediniz mi? İnsanımızdan “Batılı insan” üretmek için ulusal sınırlarla çevrili tarlalar…
 
İslam'ın coğrafyasında kurulmuş laik ulus devletler, İslam’a değil Batı'ya aittir. Bu devletler Batı'nın ama bizim coğrafyamızda kurduğu devletlerdir. Bu devletlerin **iki vazife**si vardır. 
**Birincisi:** Coğrafyamızın **ekonomik kaynaklarını** ait oldukları **Batı’ya taşımak**, siyasi ve stratejik imkânlarını Batı lehine kullandırmak. 
**İkincisi:** İnsanlarını, Batılı gibi düşünen, davranan ve yönelim gösteren insanlar haline getirerek **insan kaynaklarını Batılılaştırmak.** Batı tarafından devlet ya da iktidar olarak tanınmaları buna bağlıdır. Yoksa varlıklarını koruyamazlar. 

Açalım… 

Laik, ulus devlet tipi ilk defa Batı’da ortaya çıktı. Bu topraklara yabancı olduklarından varlıklarını toplumlarımızı yabancılaştırarak koruyabilirler. **Bu rejimler,** coğrafyamızda **tutunabilmek, stratejik avantajlarımızı Batı’nın jeopolitik konumunu kuvvetlendirecek şekilde kullanmak, kaynaklarımızın** Batı’ya **transferinin sürdürülebilirliğini sağlamak için eğitim, kültür, sanat vb. politikalarını, insan kaynağımızı yabancılaştırma stratejisi üzerine bina ettiler.** İkinci seçenekleri yok. **Ya halkımızı yabancılaştıracaklar ya da yaban ellere (Batı’ya) geri çekilecekler…**

**Dolayısıyla etrafı çitlerle/sınırlarla çevrili bu topraklarda** Batı, kurduğu ithal ikamesi rejimlere sürekli olarak meşruiyet payesi vermeye çoktan müsait bir insan üretmektedir. **Bu insan tipi maarif (eğitim) sistemleri marifetiyle üretilmektedir. Batılı değerler ekseninde eğitilerek (aslında öğütülerek) ortalama bir dünya vatandaşı yetiştirilmektedir.** 

**Doğu’da ama, Batılı gibi düşünen/yaşayan… Sıra sıra dizilmiş bu ulus devletler sayesinde bütün insanlar, tek kutuplu dünyanın (Batı’nın, Doğu’daki) vatandaşları gibi. Kendi topraklarımızda ama yabancı bir maarif sistemi marifetiyle yabancılaşıyor, yabancılaştırılıyoruz. Bu açık, rezil bir istila!**
**Sınır ötesi tarım** kavramını duymuşsunuzdur. Şu anda Amerika, Çin ve Avrupa ülkeleri başta olmak üzere birçok ülke, az gelişmiş ülkelerin topraklarında kendi tarım ürünlerini yetiştiriyor. 
Bir de **sınır ötesi insan** yetiştirme diye bir şey var. Bunu ilk defa duyuyor olabilirsiniz. Batılı ülkeler İslam’ın topraklarında laik eğitim ve kültür politikaları, görsel, yazılı ve sosyal medya mecralarıyla “sınır ötesi Batılı insan” üretiyor.

Resmen; sabah-akşam insanımız üzerinde, hassaten çocuklarımızın beyninde operasyon yapılıyor. **Bu açık**-ça **beyin operasyonu. Nesillerimiz üzerinde, kadavra üzerinde oynadıkları gibi oynuyorlar.** Eğitim ve kültür politikalarıyla… Sanat ve spor gibi toplumun, özellikle genç kesimlerin etkileşiminin yüksek olduğu alanlarda, popüler namzetler aracılığıyla… Batı’nın kültürünün hatta sapkın eğilimlerinin taşıyıcısı haline gelmiş kişiler rol-model olarak sunuluyor. Kültür Bakanlığı, belediyeler, “Bahar Şenliği” adı altında arsızlığa sahne aldırıyor. Akvaryumun pisliğini toplayan **çöp balıkları gibi Asya’nın, Avrupa’nın, Batı’nın ne kadar pisliği varsa “sanat” namına toplayıp gençlerimizin zihinlerine boşaltan -sözde- sanatçılar, şovmenler “trendlere” taşınıyor. Sosyal mecraların algoritması bu şekilde ayarlanmış. Ve bir yönetici de** Allah hakkı için **çıkıp, “bu algoritmayı, ‘mahremiyet, iffet, hayâ vb.’ dinî kriterler çerçevesinde ayarlayacaksınız!” demiyor.** Neden? 

Çünkü din-devlet ayrı. Çünkü bu mecralardan reklam vb. elde edilen vergiler daha önemli… Çünkü ekonomik büyümeye katkıları var… Çünkü “özgür” dünyaya böyle bir algoritmayı, böyle bir kültür ve sanat anlayışını izah edemeyiz… Çünkü… Çünkü… 

Aslında bu devlet makinesinin **fabrika ayarlarını,** patentini elinde bulunduran **Batılılar yapmış.** Eğitim ve kültür politikaları, sanat ve spor araçlarıyla Batılı insan yetiştirecek şekilde ayarlamışlar. Sadece başına “milli” iliştirilmiştir. Ve sürekli olarak **Batı'nın denetimindeki küresel kuruluşlar** (BM, NATO, IMF, AB, AP) **aracılığıyla siyasi, askerî, ekonomik, hukuki ve kültürel yönlerden "servis" ve "bakım"a alınarak fabrika ayarları kontrol ediliyor.** Kontrolü yapıldıktan sonra uygun iktidarlar akredite ediliyor, kredi notları yükseltiliyor, finans veya sıcak para akışı sağlanıyor vs. vs.. **Bu devasa laik ulus devlet makinesinin başında kimin bulunduğunun bir önemi yok. İktidardakiler sadece Batı namına bu işleyişi sağlayan makinistler oluyor.** 

**Kendi topraklarında ama Batılı ürün yetiştirmek için bahçıvanlık yapmak, ne büyük zillet!** Bu zilleti, bu bayağı vazifeyi kendilerine nasıl reva görüyorlar, anlamak mümkün değil.

Bu satırların yazıldığı sırada sosyal medyada bir video dolaşıma girmişti. Marmaray’da eşcinselliği sıradanlaştıran bir reklam filmi… Beyninizden vuruluyorsunuz. Sapkın fikirleri ile vuruyorlar…

Gençliğimiz, geleceğimiz üzerinde kadavra gibi oynuyorlar. İğne yaparken çocuğu “ıh” dese sağlık çalışanına hesap soran anneler, babalar! Çocuklarınız üzerinde sabah-akşam, 7/24 operasyon yapılıyor. 
[وَلَا يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتّٰى يَرُدُّوكُمْ عَنْ دٖينِكُمْ اِنِ اسْتَطَاعُواؕ] **“…Güçleri yeterse dininizden çevirinceye kadar durmadan sizinle savaşırlar…”** [Bakara Suresi 217]

Ey anneler, babalar! İslam’la yoğrulmuş bu toprakları “insan tarlası” gibi görerek sömürgeciliği kalıcı kılmak uğruna çocuklarınızdan; demokrat, liberal, laik, milliyetçi, faşist, egoist, narsist, ciddiyetsiz, cinsiyetsiz, merhametsiz, insanlar yetiştiren bu bahçıvanlık düzeniyle siz de durmadan mücadele edin!


İnsan Tarlaları

Yazarımız Abdurrahim Şen, halkın yöneticilere ulaşabilmesinin önemi konusunda bir makale yazdı.

Köklü-Değişim_İdarecinin-Kapısı-Olmaz_Abdurrahim-Şen.jpg

İnsanlar neden devlet kapısında ömür tüketir? Gider gelir de bir türlü işlerini halledemezler? Neden iktidarların biri gider, diğeri gelir ama halkın durumu değişmez? Sorunlar çözülsün umuduyla iktidara taşınan yöneticiler hep halkın umutlarını kursaklarında bırakır? Çünkü laik devletin harcını kapitalist sermayedarlar karmıştır. Tuğlalarını siyasiler döşemiştir. Bu yapı, sermaye sahiplerinin, finans çevrelerinin ve global şirketlerindir. 

Bu yapı içinde yönetilenler ev halkı olarak görülmezler. Bu sebeple sermaye sahiplerinin “çat kapı” girdiği saraylara, yönetilenler bin bir zahmetle giremezler. Sarayların, hükümet konaklarının, devlet dairelerinin kapılarını aşındırırlar ama sorunlarına çare bulamazlar.

İslam siyaset tasavvurunda ise İslam ülkesi, “Dâru’l-İslam” kavramıyla ifade edilir. “dâr”, “ev” demektir. İnanan-inanmayan İslam diyarında yaşayan herkes, Dâru’l-İslam’ın/İslam Evi’nin halkıdır. Ve bu evin idarecisi halife ile bu evin halkı arasında kapı olmaz, olamaz. İslam’ın devleti, halkın devletidir.

Bu sebeple râşid halifeler (ideal halifelik) döneminde yöneticilerin kapısı olmamıştır. Zaman zaman gaflete düşüp yönetilenlerle arasına mesafeler koyanlar olduysa da bu yöneticiler hane halkı (yönetilenler) tarafından şiddetle hesaba çekilmişlerdir.

Rivayet edildiğine göre, Abbasî halifesi Ebû Ca’fer el-Mansûr hac ibadetini eda etmek için Mekke’ye gelmişti. 

Konakladığı hanesinden gece çıkıyor, tanımayacak bir vaziyette, tebdili kıyafetle Kâbe'yi tavaf ediyor, namaz kılıyordu. 

Bir gece tavaf sırasında birisinin Allah’a, şöyle şikâyette bulunduğunu işitti:

_“Allah'ım, yeryüzünde zulmün ve fesadın ortaya çıkmasını, hak ve ehline engel olan zulüm ve tamahkarlığı sana şikâyet ediyorum."_

Adamın bu sözleri, Mansur’un kulaklarında çınlıyordu. Hızlı adımlarla dışarı çıktı. Mescidin bir kenarına oturdu ve adamı çağırdı. Ona, 

_“Söylediklerini işittim, vallahi beni hasta eden şeyler söylüyorsun.”_, deyince Adam, _“Ey Müminlerin Emiri! Müsaade ederseniz açıklayabilirim.”_, dedi. 

Mansur, _“Müsaade senin, buyur!”_ dedi. 

Adam, _“Allah’ın arzında zulüm ve fesadın yaygınlaşmasına neden olan sizsiniz!”_ dedi. Mansur bu cevaba hiddetlenerek _“Yazıklar olsun sana! Her şey hükümranlığım altındayken daha neye tamah edecek mişim?!”_ dedi.

Bunun üzerine adam: _“Ey Müminlerin Emiri! Allah size Müslümanların idaresini nasip etti. Fakat siz onların işlerini ihmal ettiniz. Onlardan alacağınızı aldınız ama onlarla aranıza taştan ve etten duvarlar ördünüz. Size sorumluluklarınızı hatırlatmayan, iyi işlerde size köstek olan yardımcılar edindiniz. Bu adamlar sadece hoşunuza gidecek şekilde konuşanları huzura aldılar. Mazlum, biçare, aç, açıkta olanların size ulaşmasına mâni oldular. Öyle bir işleyiş, öyle bir protokol oluşturdular ki, sonunda halkı sizden uzaklaştırdılar. İşte böylelerinin tamahkârlığı yüzünden Allah’ın arzı fesada boğuldu. Bu adamlar neredeyse yönetiminize ortak oldular. Ve siz Ey müminlerin emiri, bütün bunlardan gafil kaldınız._

_Halbuki, İslam'ın ve halkının ahvali bir zamanlar böyle miydi? Dünyanın ta bi ucundan insanlar gelir, hiçbir engelle karşılaşmadan halifelere ulaşabilirdi. Kim olursa olsun ‘Ey Müslümanlar!’ diye haykırdığında insanlar hemen onunla ilgilenir, uğradığı haksızlığı hemen halifeye iletirler, halife de haksızlığı anında giderirdi._

_Ey müminlerin emiri!_ 

_Bir defasında Çin’e seyahat etmiştim. Bir kralları vardı, işitme duyusunu kaybetmişti. Acı ve kedere boğulan kral ağlıyordu._ 

_Onu teskin etmek isteyen vezirler, ‘neden ağlıyorsunuz?’ diye sorduklarında Kral, ‘Başıma gelen bu musibete değil, kapıma gelen mazlumun ahını duyamayacağım diye ağlıyorum!’ diye cevap vermişti._

_Bunun üzerine memlekette tellallar dolaştırıp bundan böyle herhangi bir derdi olanlar kırmızı giyecek… diye duyurduklarını öğrendim._ 

_Böylece kral, kıyafet renginden biçareleri tanır, dertlerine derman olurdu._ 

_Ey müminlerin emiri! Siz Allah Azze ve Celle’ye inanan bir müminsiniz, sizin kalbiniz müminlere karşı daha yumuşak olmalı._

_Ey müminlerin emiri! Dünya hakimiyetiniz bir gün sona erecek… Hâkimler hakimi hesap sormak için sizi divana çağıracak… O vakit sahip olduklarınız sizi kurtaracak mı?”_ dedi.

Bunun üzerine hıçkırığa boğulan Mansur _“Keşke dünyaya gelmeyeydim! Bir hiç olaydım!”_ dedi. _“Peki, çare nedir? Ne yapayım?_ diye sorunca salih insan: 

_“Ey müminlerin emiri! Hakkı söyleyecek alimleri kendinize yaklaştırın.”_ dedi. Mansur, _“Benden uzaklaştılar!_ deyince, şunları söyledi:

_“Ey müminlerin emiri! Kapılarınızı onlara açınız, insanların size ulaşmasını kolaylaştırınız, engelleri, protokolleri kaldırınız, mazlumun yardımına koşunuz, zalimi engelleyiniz, helal ve temiz olanlardan alınız ve yerli yerine, adilce dağıtınız._ 

_Bunları yaptığınızda, sizden uzaklaşanlar tekrar size yaklaşırlar; idarenizin ve halkınızın yararı için ellerinden geleni yaparlar!_ Bunun üzerine Mansur şöyle dua etti: 

_“Allah’ım! Bu adamın söylediklerini gerçekleştirme konusunda beni muvaffak kıl!_”

İşte bu ümmet, Allah’ın dini ile yüksek siyasi standartlara sahip iken herhangi bir ferdi bile yöneticileri hesaba çekiyor, buldukları yerde ahkam-ı şeriyyeye bağlı kalarak Allah'ın hakkını gözetmeleri; adalet ve insafla davranarak insanların haklarını korumaları konusunda onları uyarıyordu.

Hane halkı (yönettikleri) ile arasındaki tüm kapıları kaldıran ideal halifelik günlerine kavuşma dileğiyle selam ve dua ile kalın…

İdarecinin Kapısı Olmaz!

Yazarımız Abdurrahim Şen, siyasetin nasıl anlaşılması ve yapılması gerektiğine dair bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_Hangi-Siyaset-Mümkün-Olan-Mı,-Mükellef-Olunan-Mı_Abdurrahim-Şen.jpg

Siyaset insanları yönetme; işlerini idare etme sanatıdır. “Mümkün olan sanatı” şeklindeki yaygın manası, siyasetin tanımı değil bir özelliğidir. Burada “mümkün olan” müstahil yani imkânsız olmayan manasında siyasetin bir özelliğine vurgu içindir. Yani insanların yönetilmesi; işlerinin idaresi imkânsız değildir. Buna göre havada uçmak, suda yürümek, şapkadan tavşan çıkartmak, siyasetçiden beklenecek işler değildir. Çünkü siyaset, imkânsız olanı yapmak değildir. Fakat bizde bu özellik, siyasetin tanımı, özü gibi anlaşılıyor. Dolayısıyla mevcut koşullar çerçevesinde ve “aklın mümkün gördüğü” şeylerin siyaset olduğu düşünüyor.

Halbuki insan, içinde bulunduğu şartların baskısı altında bir şeyin imkansız olduğunu zannedebilir ama din onu emretmiş olabilir. Örneğin; kimilerine göre, “faizsiz ekonomi mümkün değildir” ama İslam fikrine göre, “Allah ve Rasulü’yle harp etmek” anlamına geldiğinden faize dayalı bir ekonomik düzen kurmak ve idare etmek “mümkün değildir”!

Keza kimilerine göre, IMF, BM, NATO vb. küresel kuruluşlardan bağımsız hareket etmek “mümkün değildir” ama “Allah kâfirlerin Müslümanlar üzerinde herhangi bir otorite kurmalarına izin vermediğinden” kâfirlerin dost edinilmesi; ekonomik siyasi, askerî vb. alanlarda bu vb. kuruluşlara velayet yani bağlayıcı kararlar alma yetkisinin verilmesi “mümkün değildir”! Çünkü İslam fıkhına/fikrine göre, kâfirlerin müminler üzerinde velayet yetkisi yoktur. Tamamen bu sebeple dinden çıkan kimsenin karısı anında boş olur. Böyle bir ilişkinin sürdürülmesi “mümkün değildir”!

Hakeza Müslümanların kanlarından şelaleler akıtmış Suriye, Mısır rejimleri ile veya “İsrail” ile normalleşmek, çıkarcı düşünceye göre “mümkün olabilir” ama İslam fikrine göre “mümkün değildir”!
 
Görüldüğü üzere seküler düşünceyle mümkün olan, İslam fikriyle mümkün olmuyor. Aslında **mükellef olduğumuz dinin hükümlerini yok saymadan bu siyasetleri icra etmek mümkün olmuyor.** 
Ve siyaseti imkanlar ölçüsünde işlerin idare edildiği bir alan olarak görmek ancak sekülerleşmekle mümkün. Sekülerleştikçe, zihinsel olarak teslim alındıkça dinî hükümlerin gereğince siyaset etmenin daha da “imkânsız (müstahil)” yani “ütopya” olduğu düşünülüyor. Siyaset dendiğinde demokratik süreçlere ve uluslararası sisteme eklemlenerek yapılabilenlerin dışında hiçbir şey akla gelmiyor. Ne aydınının ne aliminin ne de ortalama insanının…

Aslında bütün siyasetler belirli bir hayat tasavvuruna, ondan kaynaklanan ilke ve kurallara göre yapılır. Bu anlamda kamusal alana ilişkin kurallar içeren her din ya da her sistemle idare mümkündür. **“Mümkün olanı” bunlardan sadece birine indirgemek, diğerini imkansız görmek/göstermek operasyonel bir durumdur ve hâkim paradigmanın lehine konumlanmadan, “sömürgecilerin mükellefi olmadan” mümkün değildir.**
 
Başka açıdan şöyle de düşünülebilir: Siyaset mümkün olan ise, din de kulların yerine getirmesi imkânsız olmayan mükellefiyetler manzumesidir. Yani dinin mükellef kıldığı tüm görevler de yerine getirilmesi “mümkün olan” görevlerdir. Zira Allah imkânsız olanla mükellef tutmaz. [Bakara Suresi 286]

Kullar açısından bu iki “mümkün olan” kategorisinden birini seçmek de “mümkündür/siyasettir”; dünya ve ahiret sonuçlarına katlanmak kaydıyla. Ancak **mevcut durumu “mümkün olan” kategorisinden “mutlak olan” kategorisine taşıyıp mükellef olduğunuz ve yerine getirmeniz “mümkün olan” dinî hükümleri, “imkânsız olan” kategorisinde görmeye başlarsanız, işte bu sömürge kültürü zokasını yuttuğunuzun resmidir. Böylece kâfirin paradigması içine idareyi hapseder; onun mümkün kıldığı alanda dönüp durmayı siyaset zannedersiniz!**

_“Mazlum coğrafya!”_ derken, o coğrafyayı işgal eden devletlere üslerinizi açar, katliam makinelerini boğazlarınızdan geçirirsiniz. Burnunuzun dibinde hiçbir kutsalı gözetmeden kardeşlerinizi katledenlerle (ABD, Rusya, Çin) müttefik olabilir, yine de _“mazlumların yanındayız!”_ diyebilirsiniz. _“Medeniyet coğrafyamız!”_ derken, AB uyum yasaları veya demokratik-liberal furyanın gereği olarak nesilleri kimliksizleştiren her türden saldırıyı kültürel, sanatsal, edebî faaliyet olarak görür, yazılı, görsel veya sosyal medya araçları ile bu saldırılara imkan verebilirsiniz. _“Yerlilik, millilik!”_ derken, paha biçilmez kaynaklarınızı yabancı şirketlere satabilir, onlara özelleştirebilirsiniz. Zira hem öyle deyip hem böyle davranmanız “mümkündür”! 

Mükellefi olduğunuz devlet (ABD), Çin’i çevreleyebilmek, ekonomik ve siyasi olarak tehdidini yok etmek adına Çin’e yoğunlaşabilmek için Ortadoğu gibi önemli bir sahada sorun-gerilim istemediğinden, BAE, Suud, Suriye, Mısır ve “İsrail” ile “normalleşmenizi” talep edebilir. Bu konjonktürde bu ülkelerle geçmişte, yine **mükellef olduklarınızın (müttefiklerinizin)** çıkarları doğrultusunda tırmandırdığınız gerilimleri geride bırakmanız, polemikleri pik seviyesine çıkardığınız katillerimizle normalleşebilirsiniz. Zira hem öyle deyip hem böyle davranmanız “mümkündür”!

Dolayısıyla mevcut durumda siyaseti “mümkün olana” indirgemek sömürgeciliğe hizmet eden bilinçli bir demagojidir. Zira **mevcut koşulları 19. Yüzyılla birlikte sömürgeci Batılı devletler biçimlendirmiştir, aksine siyaset etmek mümkün değilse bu kimin siyasetidir!?**
 
**Bu döngüyü kırmak ve sömürgeciliğin İslam dünyasında yönetimleri içine hapsettiği kapandan çıkmak için siyasetin, “mümkün olanı” değil “mükellef olunanı” yapma sanatı şeklindeki özelliğini öne çıkartmak hatta hafızalara kazımak gerekir!** Nitekim herkes mükellef olduğu alanda çobandır. 

Şayet kendinizi Allah karşısında mükellef hissediyorsanız, ülkenizi Allah’ın mülkü, üzerinde yaşayan insanları da Allah’ın kulları olarak görüyorsanız, kulları üzerinde Allah’ın hükümranlık hakkını teslim ederek insanları Allah’ın ahkâmıyla siyaset edersiniz. Yok, kendinizi Batı karşısında mükellef hissediyorsanız, ülkenizi ve insanlarınızı onların sistemleri, hukuku ve uluslararası sözleşmelerin gereklilikleri ile siyaset edersiniz. Çünkü **“mümkün olan”,** size verilen **“imkan budur!”** İşte **kulluk tam da budur!**

O halde Müslümanlar olarak **“imkânsıza” talip olmadan “mümkün olan” asla gerçekleşmeyecektir.** Şu Müslüman yurdunda bizatihi imkânsız olarak görülen İslam’la yönetmeleri için siyasetçileri baskılamadan **“mükellef olunan”** asla gerçekleşmeyecektir!

Hangi Siyaset: Mümkün Olan mı, Mükellef Olunan mı?

Yazarımız Abdurrahim Şen, Fransa'daki Nahel isyanından hareketle yazdığı makalede, kapitalist Batı'nın ayrıştırıcı yönü ile İslam'ın birleştirici yönü arasında bir mukayese yapıyor.

Sömürge-Eken-İsyan-Biçer;-Avrupa’nın-Geleceği-Fransa’dan-Bellidir!_Abdurrahim-Şen.jpg

Kuzey Afrikalı Nahel’in öldürülmesinin ardından başlayan olaylar birçok kente yayılıyor. Bir göstericinin _“Biz pislik değiliz!”_ şeklindeki isyanı, Fransız olmayanlara yönelik aşağılamanın derinliğine işaret ediyor. Polis sendikaları adına yapılan açıklamada, göstericiler için yapılan _“Vahşi sürüler!”_ benzetmesi, faşizmin devlet eliyle körüklendiğini gösteriyor. İçişleri Bakanlığı yaptığı dönemde (2005) Nicholas Sarkozy’nin _“Banliyöleri tazyikli suyla temizleyeceğim!”_ ifadesi, siyasilerin Fransız olmayanlara “temizlenmesi gereken pislik” muamelesi yaptıklarını kanıtlıyor. O göstericinin _“Biz pislik değiliz!”_ haykırışı, derinden gelen bir aşağılanmanın dışa vurumu. 

Bu aşağılamanın sömürgecilikle ilgisi var. Fransa, kadim sömürgeci devletlerden biridir. Bugün hâlâ 14 Afrika ülkesi Fransa’ya, 500 milyar dolar koloni vergisi ödüyor. Bu ülkeler, altın rezervlerini, Fransız Merkez Bankasında bulundurmak zorunda. Altın üretimi olmayan Fransa 2 bin 436 ton altın rezervi ile “dünya dördüncüsü” iken, yılda 50 ton altın üreten Mali’nin rezervi 0 (sıfır). Bu nasıl oluyor? Çoğu Afrikalının içeriğinden haberi olmadığı anlaşmalar ile madenler Fransa’ya akıyor. Binlerce yabancı şirket taşeronlarıyla birlikte Afrika’nın kaynaklarını Fransa’ya taşıyor. Anlayacağınız Afrika olmasa Avrupa, Fransa bir hiç! Eski cumhurbaşkanlarından Jacques Chirac böyle söylüyor: _**“Afrika olmadan Fransa, hızla bir üçüncü dünya ülkesi haline gelecektir.”**_

Bu barbar adamlar, maddi kaynaklarımızı taşıdıkları gibi insan kaynaklarımızı da kıtalarına taşıdılar. Özellikle İkinci Dünya Savaşının ardından 50’li, 60’lı yıllar, Avrupa’ya göç dalgasının yoğun olduğu yıllardı. Anadolu insanı genellikle Almanya, Hollanda gibi ülkelere göç ederken; Hindistan, Pakistan, Bangladeş gibi Asya halkları İngiltere’ye; Arap ve Afrika halkları Fransa’ya göç ettiler. Aslında Fransa’daki Arap veya Afrikalı göçmen varlığı daha ziyade sömürgecilikle irtibatlı. **Onların zihnindeki Doğu,** ekonomik ve insan kaynakları açısından **sömürülmesi gereken bir “yön”den ibarettir. Batılılar, kıtalarından bu kaynakları sömürmek için Doğu yönüne hareket eden barbarlardır.**

Bu genetiğinden dolayı **kapitalist ideoloji, “dünya düzeni” olmaya elverişli değildir, çünkü insanları birlikte yaşatma becerisine sahip değildir.** Alman eski Başbakanı Helmut Schmidt tam da bunu ifşa ediyor: _**“…Avrupa kültürüyle Avrupalı olmayan kültürlerin kaynaşması, bugüne kadar hiçbir yerde gerçekleşmedi...** Sorun, kiliselerin Avrupalıları yüzyıllardır farklı dinlere düşman olarak yetiştirmelerinden kaynaklanıyor... Bu dinlere karşı tepkisel bir içgüdü geliştirdik. Şimdi bazı idealistler hoşgörüye çağırıyorlar ama bunun için birkaç yüzyıl geç kalmış bulunuyoruz.”_ 

Avrupa’nın kendini merkeze alarak dünyanın geri kalanını “aşağılık varlıkların dünyası” olarak görmesinin kökeni tam da bu Avrupa kültürüdür. Renk, ırk, din ve dilleri sebebiyle insanları ayıran, ötekileştirerek sömürgeleştirme hakkını kendinde gören bu barbarların ideolojisi kapitalizme, faşizme, nasyonalizme insanlık bir yüzyıl daha katlanamaz!

İslam ise farklı dinlerin, dillerin, kavimlerin, kıtaların insanlarını kaynaştırabilmiş, Bilal gibi Habeşliyi, Suheyb gibi Rumu, Selman gibi Farslıyı bir toplumda yaşatabilmiştir. Yarımada’nın dışına çıkar çıkmaz ulaştığı tüm bölgelerde Arap olmayan halkları potasında eriterek onlardan bir ümmet var etmeyi başarmıştır. Nice hukukçular, siyasetçiler, devlet ve bilim adamları yetiştirmiştir; Ebu Hanife gibi, Mâverdî gibi büyük hukukçular hatta Sibeveyh gibi Arap olmadığı halde Arap gramerinin kurucusu dil bilginleri. Hadisleri derleyen Buhari, Müslim ve Sünen sahipleri, matematikte Harezmî, tıpta İbn Sina, askerî sahada Selahaddin Eyyübiler...

İslam, halkları öylesine kaynaştırma becerisine sahip ki, katı kast sistemlerinin hâkim olduğu dünyada, köleler sultan olabildiler. İslam’ın coğrafyasında Memlükler üç asra yakın hüküm süren bir devlet kurabildiler. Endülüs fatihi Tarık b. Ziyad, azatlı bir köleydi. Bu sistem nasıl kaynaştırma becerisine sahip olmasın? Liyakat sahibi olduklarında bir zamanların köleleri bile sivil veya askerî bürokrasinin üst makamlarına kadar yükselebiliyorlar. Osmanlı’da Ortodoks Patriği “vezir” statüsünde kabul edilir, kendisine divanda söz hakkı verilirdi. Bu örnekler, İslam toplumlarında sadece ırk ve sınıf ayrımı değil din ayrımının bile olmadığını gösteriyor.

“Bu yazıya nasıl bağlayacağım” diye düşünürken aklıma düşen ibretamiz bir hikâye, İslam’ın halkları kaynaştırma becerisi hakkında tereddüt bırakmıyor. Irak fethedildiğinde “Aynu’t-Temr” denilen bölgede kilisede eğitim gören 40 gençten birinin hikâyesi… 

Fanatik Hıristiyan bir ailenin oğlu olduğunu adıyla sanıyla belli eden biridir Nusayr… Gün gelir Nusayr Müslüman olur. Devran döner, **Nusayr’ın oğlu Musa, Emevî kumandanı olur. Kuzey Afrika ve** Endülüs’ü fethederek **Avrupa** (İspanya) **fatihi olur, Musa b. Nusayr.**

İslam sadece toprakları değil, gönülleri de fethediyor, sonra onlardan yeni coğrafyaları fethedecek fatihler çıkartıyor. İşte Fransa özelinde tüm sömürgecilerin Afrikalı, Asyalı, Arap veya Anadolulu düşmanlığı, İslam’ın bu gönülleri fethetme, halkları kaynaştırma ve onlardan bir ümmet var etme potansiyelinedir. Bu potansiyel, kendisini açığa çıkartacak bir vizyon, bir siyasi irade bekliyor!

Söz Fransa’dan açıldı, Fransa’yla kapatalım… Fransa eski Cumhurbaşkanı François Mitterrand'ın **_“Afrika olmadan, Fransa’nın 21.yy’da bir tarihi olmayacaktır!”_** sözü üzerine bin kez düşünüp şu soruları soralım: **İslam olmadan sömürgeciliği durdurmak mümkün mü?** Fransa’ya ait olan laik ulus devlet kalıplarından çıkmadan, Müslümanların bir tarihi olabilir mi? Bu sömürge kapanından kurtulmadan Türkiye veya İslam beldelerinde gelecek, “İslam’ın Yüzyılı” olabilir mi?


Abdurrahim Şen

Yazarın Makaleleri

Kesintisiz İlişki İçin Kesilen Ticaret

Ümmetimizin Vahdetini Sağlayacak Hilafet İçin Birlik Zamanı

Boykotu Kim Delecek?

Askıda Fetva!

Bir Hutbe Bir Kılıç: Demir-Kılıç Operasyonuna Karşı Kılıcı Kim Kuşanacak?

İnsan Tarlaları

İdarecinin Kapısı Olmaz!

Hangi Siyaset: Mümkün Olan mı, Mükellef Olunan mı?

Sömürge Eken İsyan Biçer; Avrupa’nın Geleceği Fransa’dan Bellidir!

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz