Yazarımız Emrah Petek, müstakbel İslam Devleti'nde yaşayacak gençliğin dünü (bugünü) anlama çabasını konu edinen bir makale yazdı.

Köklü-Değişim_EVET-HİDAYETİMİZ-VARDI-AMA-HALİFEMİZ-YOKTU_EMRAH-PETEK.jpg

Bu başlık üzerinden bakıldığında makalenin konusunun bir yerlere cevap niteliği taşıdığı aslında kolayca anlaşılıyor sanırım. Evet, bir cevap olması için ele aldığım bu makalenin anlaşılabilmesine hizmet etmek adına birkaç açıklama yapıp sonrasında asıl noktaya değineceğim. Şöyle ki:

Birey, kitle ve devletlerde ortak bir nokta vardır ki o da fıtrattan gelen var olma ve varlığını sürdürebilme meselesidir. Bulunduğu günün şartlarına göre kendini konumlandırma ve ileriye yönelik planlamalar yapma da bu meseleyle bağlantılıdır. Tabii bu tarz planlar yapılırken geçmişten ve tarihten kopuk hareket edilmez. Zira bugününü ve geleceğini, geçmiş ile ilintileyerek yönlendirebilirsin. İnsanların tarihine ve geçmişine ne denli önem verdiğini ifade etmek açısından 2018'de sorgulamaya açılan soy ağacı uygulamasına gösterilen yoğun alaka örnek olarak gösterilebilir. 

21\. Yüzyıl dünyasında bilgiye ulaşmak artık çok kolay. Tarihi okumak da buna dahil. Bu kolaylıkla beraber bilgi kirliliği de söz konusu. Aynı mesele hakkında birçok farklı bilgiye ulaşabiliyorsunuz. Bu da neyin doğru neyin yanlış olduğu konusunu sorgulamaya açıyor. Tarihimizle ilgili karmaşık hususlar söz konusu olduğunda; kimimiz, tarihi yazanların unvanlarına olan güvenimizle kimimiz de âlimlerimize olan güvenimizle bir doğru seçip ona göre hareket ediyoruz. Zira o günleri bizzat yaşayan kimselerden gelen net bir bilginin yokluğu, bu sonucu kaçınılmaz kılıyor.

Burada, İslam tarihini ele alan bir yazı hedeflemiyorum lakin bugün yaşanan kahredici olayları -Gazze katliamı özelinde- anlamaya ve anlamlandırmaya çalışacak olan gelecek nesle bir cevap olması açısından ele almak istiyorum. Dilerim, sadece bir belge olarak tarihe taşınmakla kalmaz da -Rabbimizin, aşağıdaki örnekte Ömer _RadiyAllahu Anh_'a nasip ettiği gibi- yaşananları bizzat anlatabileceğim bir ortam vuku bulur. 

Herkesçe malumdur ki Ömer _RadiyAllahu Anh_'in hilâfeti dönemi, İslam Devleti’nin gerek iç siyasetinde gerek dış siyasetinde ciddi ilerlemeler kaydettiği bir dönemdir. Bu ilerleyişi sürdürmek ve durumu muhafaza etmek adına çok ciddi gayretler de sarf etmiştir. Bu gayretlerden bir tanesi de; o günün genç neslini, geçmişteki hatalara düşmekten korumak ve yaşadıkları günlerin kıymetini bilmeleri hususunda onlara nasihat babında yapmış olduğu şu konuşmadır:

“Biz, öyle karanlık bir zaman diliminde yaşadık ki kız çocuklarımızı, ‘Hadi, dayına gidiyoruz!’ diye yanımıza alır; Mekke’nin dışına çıkarır, kendi ellerimizle kazdığımız çukurlara diri diri gömerdik. Yine ellerimizle helvadan putlar yapar, acıkınca biraz önce tapındığımız o putları yerdik.”

Ömer _RadiyAllahu Anh_'ı, akıl ve kavrayışı, İslam'a olan sadakati ve teslimiyeti ile tanıyan o gençlerden bir genç -bunu bizzat kendisinden duymuş olmanın vermiş olduğu şaşkınlıkla olsa gerek- daha fazla dayanamayarak, ayağa kalktı ve Ömer _RadiyAllahu Anh_’a, “Ey Müminlerin Emiri! Siz cahiliyede bu işleri yaparken aklınız yok muydu? Ancak aklı olmayan biri bunları yapabilir!” diye sordu. Ömer _RadiyAllahu Anh_’ın yüzünde acı bir tebessüm belirdi ve “Ey evladım! Aklımız vardı ama hidayetimiz yoktu!” dedi.

Muhakkak ki şu an tanıklık ettiğimiz 21. Yüzyıl dünyası, gelecek neslin yoğun bir şekilde araştırıp anlamaya ve anlamlandırmaya çalıştığı bir yüzyıl olacaktır. Çünkü bu yüzyıl, Hilâfet’in yıkılışından sonraki ilk 100 yıldır. Öyle olaylar yaşıyor ve tanıklık ediyoruz ki; iç karışıklıklar, toplumsal değerlerin yerle bir edilmesi, dünyanın dört bir tarafında zulme maruz kalan Müslümanlar, Arap Baharı ile devrilen diktatörler, Yahudi varlığının hunharca yaptığı soykırımlar ve daha birçok şey…

Allah _Subhanehu ve Teâlâ_'nın vaat ettiği, Rasul _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_'in müjdelediği 2. Râşidî Hilâfet Devleti'nin kurulduğu o günlerde; Müslüman gençler, tarih sayfalarını yeniden açıp; kan dolmuş sahipsiz çocuk ayakkabılarını, elinde bir parça ekmekle ölmüş bebek bedenlerini, karanlıkta bir ağacın arkasına gizlenmiş korkudan titreyip şok geçiren minik yavruları, damlayan suyu biriktirip içmeye çalışan çocukları, evlatlarının parçalanmış bedenlerini poşetlerde taşıyan babaları, çığlıklar içerisinde yardım isteyen kadınları görecekler, okuyacaklar.

O zamandan, bu zamana bakacaklar ve bugünün; Müslümanların yaşadığı beldelerin siyasilerinin, komutanlarının, cemaat ve âlimlerinin tavır ve tutumlarını değerlendirecekler. Siyasilerin; bölgesel çıkarları gözetmek ve reel politika gütmek peşinde olduklarını, komutanların; operasyon yapabilmek için hiç gelmeyecek olan “harekat emrini” beklediklerini ve emirleri altındaki yüzbinlerce askeri harekete geçirmediklerini, âlimlerin; iktidar aleyhinde konuşamadıklarını, hakkı ve hakikati ortaya koyma konusunda sadece Allah'tan korkmaları gerekirken makam ve koltuk sevdasında olduklarını görecekler ve o gencin Ömer _RadiyAllahu Anh_'a sorduğu gibi soracaklar:

“Nasıl oldu da 57 İslam beldesi, 17 milyon hazır askeriniz, yaklaşık 2 milyarlık nüfusunuz, onlarca cemaat ve binlerce âlim olduğu halde bir avuçluk gasıp Yahudi varlığının kardeşlerinizi katletmesine izin verdiniz? Siz hidayete ermemiş miydiniz?”

O gün bu günleri araştıracak olan o gençlere şimdiden diyorum ki: 

“Sizler şu anda Râşidî Hilâfet Devleti'nin gölgesinde yaşıyorsunuz. Fas’tan Endonezya'ya kadar uzanan tek bir ümmet, tek bir devlet çatısı altında ve “La İlahe İllAllah Muhammedun Rasulullah” sancağının dalgalandığı kutlu günlerde yaşıyorsunuz. Bilmenizi isterim ki: şu an sizin yaşadığınız atmosferde bir kere nefes alıp vermeyi arzu eden, o günleri görmek için mallarından, evlatlarından ve dahi canlarından vazgeçecek olan İslam davetçilerinin hasretini çektiği o günleri yaşıyorsunuz.

Sizlerin şu an yaşadığınız atmosferde huzur, eman ve kardeşlik hâkim. Şu anda Müslümanların malı, canı ve kutsalları koruma altında. İslam düşmanları, Müslümanlara karşı zelil durumda. Bırakın Müslümanları katletmeyi, Müslümanlar hakkında olumsuz tek bir kelime bile söylemeye cüret edemiyorlar. 

Özetle; sizler, yerin üstünün yerin altından daha hayırlı olduğu, müjdelenen o günleri yaşıyorsunuz!

Bugün, İslam Devleti'nin boyunduruğu altında bulunan ABD ve Avrupa ülkeleri, o gün, o “57 ülke” dediğin devasa gibi görünen ülkelerin hepsinde söz sahibiydiler. O 57 ülkenin yöneticileri, Müslümanları dizginlemek için vardı. ABD, İngiltere ve AB ülkelerinin kendilerine verdikleri talimatların dışına çıkamayacak kadar aciz ve korkaklardı.

Evet, 17 milyon hazır askeri olan bir güce sahiptik ama sadece Allah'tan korkan, Müslümanların kanını, ırzını ve namusunu kendi kanı, ırzı ve namusu olarak gören komutanlarımız yoktu.

Evet, 2 milyar nüfusa sahiptik ama Peygamberimiz _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’in buyurduğu; “selin üzerindeki çerçöp” gibiydik. Şu an tek bir devlet olarak yaşadığınız o topraklar, parça parça idi; her birinin arasında suni sınırlar vardı. Aramızda milliyetçilik, vatancılık, ırkçılık gibi lanetlenmiş fikirler dolaşıyordu. Birbirimize “öteki” gözüyle bakıyorduk. Sizin “kardeşim” dediğiniz kimselere biz, “Arap, Türk, Laz, Çerkez” vs. diyor, öyle tanımlıyorduk. Hatta öyle ki; "Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın!" mantığıyla hareket ediyorduk.

Evet, yüzlerce, binlerce âlimimiz, onlarca, yüzlerce cemaatimiz vardı ama kınayıcının kınamasından korkmadan, hakkı hak bilip hakka tabi olan, batılı batıl bilip ondan içtinap edenlerin sayısı çok azdı, evlat!

Velhasıl; evet, hidayetimiz vardı ama halifemiz yoktu, evlat!”


Evet, Hidayetimiz Vardı Ama Halifemiz Yoktu!

Yazarımız Emrah Petek, seçim vaatlerinin havada uçuştuğu bir süreçte vaadine güvenilecek yegane merciin neresi olması gerektiğini yazdı.

Vaatlerin-En-Hayırlısı-Allah’ın-Vaadidir!_emrah-petek.jpg

14 Mayıs 2023 Pazar, Cumhuriyetin 100. yılında Türkiye'nin ikinci yüzyılının belirlenmesine yönelik önemli bir adım olan seçim günü. Seçime sayılı günler kalmış olmasının bir faktörü olarak ittifaklar son kozlarını oynuyor ve vaat dozajını arttırarak seçmenleri kendi tarafına çekmeye çalışıyor. 

Gerek iç siyasette ve gerekse de dış siyasette yapmayı planladıkları projeler ve hedefleri seçmenlerine kabul ettirmeye çalışan siyasi partiler ve kurmuş oldukları ittifaklar, ekonomiden sağlığa, aileden kamu işlerine, tarımdan eğitime varana kadar aklınıza gelen her konuda yüzlerce madde sıralayıp iktidara geldiklerinde ya da iktidarda kaldıklarında bu vaatleri yerine getireceklerini dile getirerek kemik seçmeni olmasa da kararsız seçmeni ikna çalışmaları yürütüyorlar. 

Bu vaatler; yerine getirilebilir mi? Tutarlı mı? Gerçeklerle uyumlu mu, değil mi? Tüm bunları incelemeksizin vaat edilenden çok vaat edenin insanlar nazarındaki güven endeksine odaklanmak gerekiyor. Aslında seçimleri kaybettiren ya da kazandıran bu güven endeksinden başkası değildir. Yalan söylemenin bir yaptırımı olmadığı şu hayatta seçimleri en iyi demagoji yapan kazanmaktadır. 

Ne yazıktır ki bu demagog siyasetçiler insanların ihtiyacını dünya hayatındaki nimetlerden daha çok faydalanmak ve daha çok haz almak olarak belirlemiş, hayatın sonrasına yönelik herhangi plan, proje, vaat, nasihat ya da söz üretmemiştir. 

Oysa geçen yüzyıl, İslam’dan uzak yaşanmış bir yüzyıldır! Sömürgeci güçler İngiltere ve ABD’nin dünya halklarına ve özellikle Ortadoğu coğrafyasındaki halklara ve daha da özeli Türkiye’de yaşayan halklara kapitalizmi, demokrasiyi, laikliği dayattığı, değerlerini çaldığı, ahlaksızlaştırdığı, arsızlaştırdığı kısacası kendisine benzettiği bir yüzyıldır. 

Geçen yüzyıl böyle iken gelecek yüzyılın bundan farklı olacağına dair herhangi bir vaat işitmedik. Bilakis toplumu çöküşün eşiğine sürükleyen, inancından, değerlerinden, kültüründen uzaklaştırıp savrulmuş bir nesil haline getiren kapitalist sistemin olduğu gibi devam edeceğini açık bir şekilde görebiliyoruz. Biri İngiliz tipi parlamenter sistemi ön plana çıkartırken diğeri Amerikan menşeili başkanlık sisteminin devamını vaat ediyor. 

Sanki başka bir alternatif yokmuşçasına… sanki İslam’ın bir yönetim sistemi yokmuşçasına… Müslümanlar bir kıskaç içinde bırakılıyor. Üçüncü bir yol düşünmesinin önüne geçiliyor. 

Evet, şöyle bir durup düşünmeli ve vaat edilenlerle vaat edene olan güven konusunda, yaptıklarının yapacaklarının teminatı olduğunu bilerek _“Bu zamana kadar bize ne verdiler ki bundan sonra ne verecekler!”_ demeliyiz. 

Bir vaade güvenip onun etrafında şekilleneceksek bu ancak âlemlerin Rabbi olan Allah _Azze ve Celle'nin_ vaadi olmalıdır.  Yeni yüzyıl, esaretten kurtuluş yüzyılı olmalıdır. Yeni yüzyıl, Allah’ın vaadinin gerçekleştiği yüzyıl olmalıdır. Allah _Subhanehu ve Teâlâ_ şöyle buyurmuştur: 

**“Allah, içinizden iman edip salih amel işleyenlere vadetti ki, kendilerinden öncekilere verdiği gibi onlara da yeryüzünde hâkimiyet verecek, onlar için hoşnutluğuna vesile kıldığı dinlerinin yerleşip yayılmasını sağlayacak, şu andaki korkularını güvenliğe çevirecektir; çünkü onlar Bana hiçbir şeyi ortak koşmaksızın kulluk etmektedirler. Bütün bunlardan sonra kim inkâra saparsa yoldan çıkmış kimseler işte bunlardır.”** [Nur Suresi 55]

İşte Allah _Azze ve Celle'nin_ vaadi budur ve iman ediyoruz ki, Allah bir konu hakkında insanlara vaatte bulunmuşsa o mutlaka ve mutlaka gerçekleşecektir. 

**“Şüphesiz Allah vaadinden dönmez.”** [Âli İmran Suresi 9]

Bu vaat için çalışanlar Allah'ın yardım ve nusretini hak ettiklerinde ortaya çıkacak olan tablo özetle şöyledir:

- Fas’tan Endonezya'ya kadar tüm İslam âlemi tek bir devlet çatısı altında toplanacak ve yaklaşık 2 milyarlık nüfus tek yumruk haline dönüşecektir.

- Onlarca devlet ve aramıza çizilen suni sınırlar ortadan kalkacak ve kardeşlik bilinci hâkim kılınacaktır.

- Yeraltı ve yerüstü zenginliklerimiz sömürgeci güçlerin kontrolünden kurtarılıp İslam ümmetinin faydasına sunulacak, rant ve çıkar hesabı yapılmaksızın adalet ile taksim edilecek ve tarihte olduğu gibi yine zekat verilecek kimse bulunamaz hale gelecektir.

- Aile kurumu korunması gereken bir kale hassasiyetiyle gözetilecek ve her türlü saldırıdan korunup huzurun ve güvenin kaynağı olacaktır.

- Gençlerimizin gayesi âlemlerin Rabbi olan Allah’ın rızasına ulaşmak olacak ve ideallerinde hakkın batıla üstün gelmesi için mücadele şuuru hayat bulacaktır.

- Kutsallarımızı çiğneyen, kanlarımızı akıtan ve ırzlarımızı kirleten Batı’dan, yaptıklarının hesabı sorulacak ve Müslümanlar yeniden dünyada “birinci devlet” konumuna yükselip izzetin ve şerefin kendilerine ait olduğu o kutlu günlere kavuşacaktır.

- Müslümanların ilk kıblesi olan Mescid-i Aksa gasıp Yahudi varlığından temizlenecek ve Kudüs bizim olacaktır.

Hâsılı, İslam ümmetinin iç ve dış siyasetinde Allah _Azze ve Celle'nin_ kitabı, Rasul _SallAllahu Aleyhi ve Sellem’in_ sünneti ile hükmedilecek ve insanı ilgilendiren her konu, Allah'ın rızası hedef alınarak çözüme kavuşturulacaktır.

İşte gelecek yüzyıl böyle olmalı ve eğer bir vaade güvenip yola çıkacaksak bu, Allah _Azze ve Celle'nin_ vaadi olmalıdır. 

**"Çalışanlar işte bunun için çalışsınlar!"** [Saffat Suresi 61]


Vaatlerin En Hayırlısı Allah’ın Vaadidir! 

Yazarımız Emrah Petek, yılbaşı kutlamak ve bu minvalde Müslümanların algısı üzerinde yapılan tahribatı konu edinen bir makale kaleme aldı.  

yılbaşı-kutlamak-farzmış-yok-daha-neler.jpg

Yine bir yılbaşını karşılıyoruz… Yine türlü rezaletler, gayri İslâmi hazırlıklar (çam ağacı süslemeleri, şans oyunları, kumar, alkollü ve gayri ahlaki eğlenceler)… Böylesi manzaralara uzun yıllardır şahit oluyor olmamızdan olsa gerek bunlar toplum nezdinde gitgide normalleşiyor maalesef. Her gelen yeni yıl, geçen seneleri mumla aratıyor. Kutlamalar, açıklamalar da öyle. Hep, _“bundan daha beteri ne olabilir ki?”_ diye düşünürken yeni çıkışlar, yeni açıklamalar ile şaşırıp kalıyoruz. Bu sene de Marmara Üniversitesi'nde Kelam Uzmanı ve İlahiyatçı olan Nazif Ay, Halk TV’de katıldığı “Medya Mahallesi” programında _“Yılbaşını kutlamak Müslümanlar için farzdır!”_ dedi.

Bu açıklamanın üzerinde çokça durmaya gerek görmüyorum ancak burada sadece, yılbaşı kutlamanın caiz olmadığını ve böylesi bir eylemin, -kimler tarafından meşru gösterilmeye çalışılırsa çalışılsın- Kur'an hakikatleri ile çeliştiğini ifade etmek istiyorum. Bizleri asıl endişelendirmesi gereken, Batı kültürü ve hadaratına Müslümanların beldelerinde meşruiyet kazandırılması ve bu meşruiyet üzerinden hayatın tanzim edilmeye çalışılmasıdır.

Zira bugün İslâm coğrafyasında siyasiler, âlimler ve aydınlar topluma, Batı hayranlığını empoze etmekte ve kalkınmışlığı Batı’yı taklitte görmekte/göstermektedirler. Böylece toplumumuzda ruhi kıymetler yitirilmiş ve sadece menfaatlerin, maddi kıymetlerin esas alındığı bir hayat yaşanır olmuştur.

Batılı yaşam tarzına meşruiyet kazandırılması sonucunda, nüfusunun ezici çoğunluğunun Müslüman olduğu Türkiye toplumunda bile artık ilkeli ve inancının gereğini ortaya koyan İslâmi şahsiyetler ciddi oranda azalmıştır. Artık toplumun geneli, çıkar ve menfaatlerini tercih edip inanç ve değerlerini terk eden kimselerden oluşmaktadır.

Bu çerçeveden bakıldığı zaman “istikamet üzere olmak” anlamını yitirmiş, insanlar hayata, “helal-haram” dengesiyle değil de “fayda-zarar” ölçüsüyle bakar hâle gelmiştir.

Her ne kadar anlamını yitirmiş olsa da “istikamet”; düşüncelerinde, sözlerinde ve fiillerinde İslâmi değerlere bağlı kalarak dosdoğru olmak anlamına gelir. Şartlar neyi gerektirirse gerektirsin, durum hangi zorluğu getirirse getirsin, Müslüman bir kimse için şartlara göre hareket etmek, asla kabul edilebilir bir şey değildir.

Ancak bugün Müslümanların çoğunluğu, -İslâm’a uygun olmadığını bildikleri halde- kendilerine yapılan dayatmalar karşısında “haramlara yönelmeyi meşru kabul etmek durumunda kaldıklarını” ifade ediyorlar. Zenginlik hayaliyle şans oyunlarına umut bağlamaktan, bir ev, bir araba alabilmek için faize bulaşmaktan, özel sektör ya da kamuda yükselip belli makamlara gelebilmek için oportünist, ve çıkarcı davranmaktan vs. imtina etmiyorlar. 

Hâl böyle olunca da inancından beslenip güçlen(mesi gerek)en gençlerimizin, dinî değerleri yok sayması, İslâm’ın hayatına anlam katmadığını düşünüp dinden çıkması kaçınılmaz oluyor. Mutluluğu, “hayatın lezzetlerinden, nimetlerinden olabildiğince faydalanma” olarak algılayan bireyin, bu dünyalıklara ulaşamadığında depresyona girdiğini ve yalnızlığı tercih edip kendini toplumdan soyutladığını da üzülerek görüyoruz. 

Hâlbuki aslolan zorluklarına rağmen Müslümanca bir hayatı tercih etmek, Allah’ın rızasına nail olmanın dünyanın tüm nimetlerinden daha hayırlı olduğu bilinciyle yaşamaktır. Haram ve helal ilkelerine bağlı kalarak tüm menfaatleri elinin tersiyle itebilmektir. 

Bu minvalde; İslâm'ın değer ve hakikatlerine sarılmanın ne denli önemli olduğunu, İmam Ahmed bin Hanbel’in yaşadığı şu hadisede görmek mümkündür. İşkence gördüğü sırada İmam Ahmed bin Hanbel'e öldürülmemesi ve artık işkence görmemesi için ruhsatla amel ederek takiyye yapması teklif edilince O şöyle dedi: _“Cahil zaten bilmediği için susar. Eğer âlim de takiyye yaptığı için susarsa Allah'ın hücceti nasıl ayakta duracak, hak nasıl kaim olacak?”_

İslâm'ın oluşturmak istediği toplumda Müslüman fertlere gaye olarak, âlemlerin rabbi Allah Teâlâ'nın rızasını elde etme; hedef olarak ise İslâm'ı, tüm dünyada uygulanan pratik bir nizam olması için gayret gösterme hayatın esası olarak öğretilmiştir. Bu istikamet üzere hareket ederken düşüncesinden ifade ve davranışlarına kadar İslâm'ın esaslarına göre hareket etmenin gerektiği öğretilmiş ve sapma veya gayri İslâmi değerlere yönelmeye asla müsamaha gösterilmemiştir. Hayatı bu şekilde anlayıp bu ilke ve düstur ile yaşamayı hedef edindiğimizde, tarihte olduğu gibi tekrar izzetli günlerimize kavuşacak ve bugün peşinden koşulan Batı’nın bir hiç olduğunu idrak edeceğiz.

**“‘Rabbimiz Allah'tır!’ deyip sonra da istikamet üzere olanların üzerine melekler iner ve şöyle derler: ‘Korkmayın ve üzülmeyin! Size vaat olunan cennetle sevinin!’”** [Fussilet Suresi 30]


Emrah Petek

Yazarın Makaleleri

Evet, Hidayetimiz Vardı Ama Halifemiz Yoktu!

Vaatlerin En Hayırlısı Allah’ın Vaadidir!

Yılbaşı Kutlamak Farzmış! Yok, Daha Neler!

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz