Yazarımız Yusuf Yıldız, Çanakkale Zaferi'nin yıldönümü vesilesiyle bir makale kaleme aldı. 

Köklü-Değişim_ÇANAKKALE-ZAFERİ,-SON-ZAFERİMİZ-Mİ_Yusuf-Yıldız.jpg

18 Mart 1915 sabahı, ufuk çizgisinden yükselen güneşin ilk ışıklarıyla birlikte Çanakkale Boğazı sessiz bir endişe içinde bekliyordu. O gün, dünyanın en güçlü donanmasıyla yola çıkmış düşman gemileri, Çanakkale’nin sularında Osmanlı Hilâfet Devleti’nin sonunu getirmek için son kez hamle yapacaklardı.

Saatler süren bombardımana, şiddetli saldırılara rağmen toprağa düşen her İslam askeriyle sanki binlercesi daha ayaklanıyordu. Nusret Mayın Gemisi'nin kahramanca döktüğü mayınlar, Seyit Onbaşı’nın insanüstü gücüyle kaldırdığı top mermileri, Mehmetçiğin _“Allahu ekber!”_ nidalarıyla yaptığı şanlı hücumlar, düşmanın bütün hesaplarını altüst etmişti. Hilâfet ordusu, bütün dünyanın gözleri önünde _“yenilmez”_ denilen güçleri mağlup etmiş, İslam ümmetinin sarsılmaz gücünü ve inancını göstermişti.

Bu, imkânsız görünen zaferin sırrı, Hilâfet çatısının altında birleşmiş bir ümmetin varlığıydı. Türk'ü, Kürt'ü, Arap'ı, Balkanlardan Kafkaslara kadar farklı coğrafyalardan gelen Müslümanlar, tek bir sancağın altında mücadele etti. Hilâfet, İslam bağıyla ümmeti tek yürek haline getirmişti. Çanakkale'de şehit düşen Halepli Arap askerler son nefeslerinde bile _“Hilâfet ve İslam uğruna!”_ diyerek canlarını teslim etmişti.

Çanakkale'nin kahramanları, ümmete unutulmaz bir miras bıraktılar. Onların iman dolu yürekleri ve cesaretleri, bugün hâlâ zihinlerimizde canlı bir şekilde yaşamakta ve yolumuza ışık tutmaktadır. İşte bu ve bunun gibi zaferlerle dolu 14 asırlık şanlı mirası sahiplenmek ve yaşatmak, günümüz Müslümanlarının en önemli vazifelerindendir.

Evet, Çanakkale’de zafer elde ettik ancak yaklaşık 9 yıl sonra 3 Mart 1924’te, asıl zaferi onlar, düşmanlarımız elde etti. Çanakkale’yi kazandıran ruhumuzu bizden aldılar. Çanakkale’yi işgal edemediler belki ama birbirimize olan düşkünlüğümüzü işgal ettiler. Bizi biz yapan, bizi bir yapan, bizi ümmet yapan bağlarımızı işgal ettiler. Çanakkale’de sahada kazandığımız zaferi, Ankara meclisinde işgal ettiler.

Peki, Çanakkale bizim son zaferimiz mi?

Hayır! Rasulullah _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_'in müjdesiyle sabittir ki, Hilâfet yeniden doğacaktır. Allah’ın vaadi apaçıktır; yeryüzünde yeniden adaleti, izzeti ve şerefi tesis edecek Hilâfet, İslam ümmetinin elleriyle yükselecek, gök kubbede yeni zaferler yankılanacaktır.

Tarih boyunca İslam ümmeti, nice zor günler geçirmiş ama her seferinde daha güçlü ve kararlı bir şekilde ayağa kalkmıştır. Bugün de ümmetin farklı coğrafyalarında yaşanan zulüm ve sıkıntılar geçicidir ve bu sıkıntılar, Hilâfet’in yeniden kurulmasıyla yerini zaferlere bırakacaktır.

Bugün belki Çanakkale’ye bakarak iç geçiriyor, geçmişin zaferlerine özlem duyuyoruz. Ancak unutmayalım ki, Rabbimizin izniyle, bu dünya daha çok Hilâfet zaferlerine gebedir. Gazze zaferi, Kudüs zaferi, Doğu Türkistan zaferi, Afrika’nın dört bir yanında elde edilecek zaferler, bizi beklemektedir. Topraklarımızdaki bu zaferlerin ardından Rasulullah _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’in bir diğer müjdesi olan “Roma fethi” bizi beklemektedir. Yine tekbir sesleri semaları dolduracak, ümmetin birliği bütün dünyayı yeniden titretecektir.

İşte bu yüzden, geçmişten aldığımız dersler ve ilhamla geleceğe umutla bakıyoruz. Çanakkale Zaferi’ni sadece bir anı olarak değil, yaklaşmakta olan nice zaferlerin habercisi olarak görüyoruz. Çanakkale'de uğrunda candan vazgeçilen sancağı kaldırmak ve onu dünyanın dört bir yanında dalgalandırmak, bugün hepimizin omuzlarında bir sorumluluktur.

İslam ümmetinin birliği ve Hilâfet’in yeniden tesis edilmesi yolunda atılan her adım, bekleyen büyük zaferlere bizi, bir adım daha yaklaştıracaktır.

Unutmayalım ki, son zaferimiz henüz kazanılmadı. Asıl zafer, Allah'ın yardımına güvenerek yola çıkanların olacaktır.


Çanakkale Zaferi, Son Zaferimiz mi?

Yazarımız Yusuf Yıldız, Münih Güvenlik Konferansı'na katılan devletlerce ortaya konan tutumları değerlendiren bir makale kaleme aldı. 

_Köklü-Değişim_MÜNİH-GÜVENLİK-KONFERANSI-GÜVENSİZLİK-SARMALI_Yusuf-Yıldız.jpg

[لَا يُقَاتِلُونَكُمْ جَم۪يعاً اِلَّا ف۪ي قُرًى مُحَصَّنَةٍ اَوْ مِنْ وَرَٓاءِ جُدُرٍۜ بَأْسُهُمْ بَيْنَهُمْ شَد۪يدٌۜ تَحْسَبُهُمْ جَم۪يعاً وَقُلُوبُهُمْ شَتّٰىۜ ذٰلِكَ بِاَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْقِلُونَۚ] **“Onlar, korunaklı şehirler içinde veya surlar arkasında olmadıkça, sizinle, toplu olarak karşı karşıya gelerek savaşmazlar. Kaldı ki kendi aralarında da derin ayrılıklar içindedirler. Sen, onların birlik olduklarını sanırsın, oysaki kalben farklı farklıdırlar. Bu, onların akıllarını doğru kullanmayan bir kavim olmaları nedeniyledir.”** [Haşr Suresi 14]

**16 Şubat**’ta düzenlenen **61. Münih Güvenlik Konferansı**, **Kur’an-ı Kerim**’in yüceliğini ve O’nun bir mucize olduğunu bir kez daha gözler önüne serdi. Rabbimizin **Haşr Suresi**’nde bildirdiği **“birlik gibi görünmekle beraber aslında derin ayrılıklara sahip olma”** vasfı, günümüzde hâlâ tüm çıplaklığıyla geçerliliğini koruyor.

**Münih Konferansı**, “güvenlik” teması altında toplansa da farklı devletlerin birbirlerine yönelttiği ithamlar, gizli tehditler ve çıkar arayışlarıyla dolu sert bir atmosfer içinde gerçekleşti. Bir ülkenin diğerini suçlaması, bir başkasının menfaat uğruna sahte tehditler savurması veya bir diğerinin yalvarırcasına yardım istemesi... Tüm bu sahneler, ayrılığın ve çıkar çatışmalarının ne kadar derin olduğunu anlamaya yeter de artar bile.

**Trump-Putin Telefon Görüşmesi**

**Ukrayna-Rusya** savaşının fitilini ateşleyen, **ABD**’nin Rusya’yı zayıflatma ve **Avrupa** ile Rusya arasında kendi lehine bir güç dengesi oluşturma stratejisiydi. Bu süreçte ABD, Ukrayna’ya tam destek vererek savaşın sürmesine ön ayak oldu. Öte yandan, ekonomik açıdan çöküşe sürüklenen Rusya, ABD destekli Ukrayna karşısında istediği başarıyı elde edemedi; her iki taraf da on binlerce kayıp verdi. Böylelikle ABD, hem Rusya’yı hem de ekonomik ilişkileri bakımından Rusya’ya bağımlı olan Avrupa’yı zaafa uğratmış oldu.

Ardından başkanlık koltuğuna oturan **Trump** ile ABD, **Çin**’e karşı bir ekonomi savaşı başlattı. Bu yeni odaklanma, Ukrayna meselesini artık “gözden çıkarılabilir” hâle getirdi ve Trump doğrudan **Putin** ile görüşmelere başladı. ABD’nin Ukrayna’dan el çekmesi, Avrupa’da büyük bir sarsıntıya ve yoğun bir diplomasi trafiğine yol açtı. Çünkü Avrupa, yıpranmış ekonomisiyle ABD’nin desteği olmadan Rusya karşısında büsbütün yalnız kalmaktan korkuyordu.

**“Güvenlik” Konferansının Güvensiz Havası**

Tüm bu gelişmelerin gölgesinde gerçekleşen **Münih Güvenlik Konferansı**, katılımcıları arasında derin ihtilafların ve çekişmelerin hüküm sürdüğü bir ortam sundu. Açılış konuşmasını yapan **Almanya Cumhurbaşkanı**, doğrudan Trump'ı hedef alarak onun “küstah bir tüccar” edasıyla uluslararası düzeni bozduğunu belirtti ve _“Kuralsızlık dünya düzeni olamaz!”_ dedi.

ABD, bir süredir uluslararası sistemi kendi çıkarlarına uygun şekilde yontmaya çalışıyor. **İngiltere**’nin kurduğu, daha sonra ABD’nin liderliğinde devam eden **Birleşmiş Milletler** sistemi bile, **Washington**’ın mutlak kontrolü altında değil. ABD ise kendinden sonra gelen ikinci, üçüncü ve hatta dördüncü güçleri zayıflatıp dünya üzerindeki nüfuzunu tekelleştirme amacında. Bu stratejiye engel olarak gördüğü bu yapıları -güçlü bir nüfuzu olsa da- tamamen hâkimiyeti altına almak istiyor.

Konferansta kürsüye çıkan **ABD Başkan Yardımcısı JD Vance**, Avrupa’yı tehdit etti:

_“Avrupa'ya karşı en çok endişe duyduğum tehdit Rusya değil, Çin değil, başka herhangi bir dış aktör değil. Endişelendiğim şey içeriden gelen bir tehdit: Avrupa'nın en temel değerlerinden, Amerika Birleşik Devletleri ile paylaştığı değerlerden uzaklaşması.”_

Bu sözler, dünya kamuoyunda bizzat “dost” bildikleri devletlere karşı bile ABD’nin ne kadar pervasız olduğunu gösterdi.

Konferans boyunca genel olarak üç tutum belirginleşti:

_**1.** Kendini “dünyanın efendisi” ilan eden ve her devletin bu gücü kabul edeceğini varsayan ABD._

_**2.** ABD’nin “yeni dünya düzeni” karşısında menfaatlerini korumaya çalışırken aynı zamanda **Avrupa Birliği**’ni canlandırma uğruna adeta “dilenen” devletler._

_**3.** Menfaat gereği ABD’ye açıktan karşı gelemeyen, aksine onunla yakın ilişkilerine devam edeceğini ilan eden “sinsi” İngiltere._

Bu denklemde, Ukrayna’nın ABD tarafından savaşa sürüklenmesi, ardından terk edilmesi, ABD’nin Ukrayna’nın maden kaynaklarına göz dikmesi; yine Avrupa’nın ABD olmadan Rusya karşısında çaresiz kalma korkusu gibi pek çok siyasi satranç hamlesi göze çarpıyor.

Şimdi önümüze serilen bu tabloyu, tüm siyasi entrikaları ve omurgasız ilişki ağlarını bir kenara bırakarak biraz dışarıdan bakalım. Bize, “muasır medeniyet” veya “örnek uygarlık” olarak sunulan **Batı**’nın halini iyice inceleyelim. 

Yaşadıkları ayrışmayı, mutsuzluğu, hedefsizliği ve menfaat hırsıyla salyalı dilleri dışarıda gezen “dünya liderleri”ni görüyor musunuz? İşte bizim başımızda olan yöneticilerin yüzlerini döndükleri, barış getirmelerini bekledikleri, “dostum” dedikleri liderler bunlar!

"Dahil olmak zorunda" hissettikleri, “reel-politik” gerekçelerle halklarını mecbur bıraktıkları dünya düzeni bu!

Korktukları, tek bir emirleriyle el-pençe divan huzurlarına koştukları -sözde- “adamlar” bunlar!

Bu zelil toplantılara katılınca kendilerini bir seviyeye gelmiş addediyorlar! “Uluslararası toplum” dedikleri safsata, onları kabul edince kendilerini “adam” zannediyorlar!

Makalenin başında alıntıladığımız ayet, müfessirlere göre, kâfirlere karşı Müslümanları cesaretlendirmek için indirilmiştir. Devasa ordularına, katliam silahlarına ve şaşaalı saraylarına rağmen onların birleşemediklerini, gerçek bir tehdit hissettiklerinde darmadağın olacaklarını anlatır. Bu, iman sahipleri için bir uyarı ve aynı zamanda müjdedir.

Ne zaman kulak vereceğiz?

Münih Güvenlik Konferansı: Güvensizlik Sarmalı

Yazarımız Yusuf Yıldız, "siyaset" kavramının ne idüğüne ve nasıl anlaşılması gerektiğine ilişkin bir makale kaleme aldı. 

Köklü-Değişim_SİYASET,-UZAK-DURULMASI-GEREKEN-BİR-UĞRAŞ-MI_Yusuf-Yıldız.jpg

Bir önceki yazımda “İsrail”in ABD’yi kontrol etmediğini ve bunu görebilmenin tek yolunun siyasi basiret olduğunu yazmıştım. Ayrıca Müslümanlardaki bu yanılgının, kafirlerin planlarından bir plan olduğunu, Müslümanları siyasetten nefret ettirmek istediklerini yazmıştım. Bu yazımda “Siyaset” kavramının ne olduğuna, Batılıların neden Müslümanları siyasetten uzak tutmak istediklerine ve bununla savaşmak için ne yapmamız gerektiğine değineceğim.

Siyaset, vakıada olmazsa olmaz bir mevzudur. Boşluk kabul etmez. Herhangi bir toplum, herhangi bir insan topluluğu, yönetilmek zorundadır çünkü insan fıtratı kaosu kabul etmez. Yönetimsizlik, kaosu getirir. Bu hakikatten çıkan sonuç şudur: Eğer siyasetin varlığı bir gereklilikse o siyasetin bir kaidesinin olması da bir gerekliliktir. Siyaset, insanların işlerini gütmektir. Bu gütme, insanlara çözümler getirmekle olur. Bu getirilen çözümler de bir kaynaktan çıkmak mecburiyetindedir. İşte bu yüzden her bir siyaset, bir kaideye dayanmak zorundadır ve dayanır.

İslam’ın vadettiği siyaset anlayışı, Batılıların siyasetine taban tabana zıttır ve onların varlığı açısından en büyük tehdittir. Bu yüzden Batılılar Müslümanların bunu fark etmelerini olabildiğince zorlaştırmak için hayatları pahasına savaşıyorlar.

Hilâfet’in kaldırılması sonrasında, Müslüman topraklarını siyaset eden kaide olan İslam da siyaset sahasından kaldırıldı. İslam, bu noktadan sonra insanların hayatlarını düzenleyen, onlara çözümler sunan bir temel olma statüsünü kaybetmiş oldu. Yönetim ve siyaset boşluk kabul etmez, demiştik. İslam’ın ardından oluşan bu boşluk, demokrasi ve cumhuriyet sistemlerinin kaidesi olan laiklik ile dolduruldu.

Bir çözüm, var olan duruma uygun olursa ancak geçerli bir çözüm olarak kabul edilebilir. Var olan duruma uygun çözüm getirmek ise öncelikle durumun doğru tespitiyle mümkün olur. İçinde bulunduğumuz durumun doğru tespiti ise şudur: Hayatımızda İslam’ın egemen olmamasının sebebi, dünya üzerinde İslam’ı temel kaide olarak kabul eden bir siyasetin var olmamasıdır. Bu tespite uygun doğru çözüm ise İslam’ı temel alıp insanlar ve onların hayatları hakkında sunacağı tüm çözümleri bu temelden çıkaran, bu temel üzerine bina eden bir siyaseti yeniden var etmek olduğudur.

Bu çıkarımı kabul edip zihniyetimizi bu hedef ile belirlediğimizde doğru siyasi basireti kazanma yolunda ilk adımı atmış oluruz. Sonrasında tüm çözümlere, önerilere, olaylara bu gözle bakmaya başlarız.

Mesela, faizi azaltmanın aslında İslamî bir siyaset olmadığını, her ne kadar “nass var” gibi İslamî argümanlarla süslense de bu çözümün temelinin İslam olmadığını görür oluruz. Çünkü İslamî kaideden çıkan çözüm, faizi ve faizli işlemleri topyekûn toplumun hayatından kaldırmak ve yasaklamaktır; faizli sistem olduğu gibi kalırken faiz oranlarını azaltmak değildir.

Mesela, İslam’ın, devlet için kesin ve mazeretsiz bir emri olan cihat farzını ertelemek için “önce ekonomimizi düzeltmemiz lazım” argümanını öne sunarak, IMF gibi Batı’nın uluslararası sömürü kurumlarından para almanın, İslamî bir çözüm olmadığını görürüz. Çünkü Müslümanların toprakları işgal altındayken, Müslümanların kontrol ettiği bir devletin cihat farzını ertelemesinin, İslam kaidesine aykırı olduğunu biliriz. Batılı devletlere sıcak mesajlar, “güvende” oldukları konusunda teminatlar vermenin temel kaidemize aykırı olduğunu biliriz. Müslümanların, kafirlere üstünlük veren ya da Müslümanlar üzerinde kısmen de olsa söz sahibi yapan anlaşmalara girmelerinin haram olduğunu da biliriz:

**“…Allah kâfirler için müminler aleyhine bir yol (imkân) verecek değildir.”** [Nisa Suresi 141]

İşte Müslüman, İslam kaidesini zihniyetinin temeline yerleştirdiğinde bu şekilde siyaseti gözlemeye başlar. Bu gözlemleme sonucunda neyin İslam’dan olduğunu ve nelerin Batı’dan/batıldan olduğunu görür. İstikamet üzere olmak için kendisine bir çit örer ve bu çit onu, fikrî saldırılardan korur.

Bu zihniyetin oluşması ve devam etmesinin tek yolu, günümüz siyaseti ile sürekli iştigal olmaktır çünkü değiştirilmesi gereken şey, günümüz siyasetinin kendisidir. Bazı kesimler tarafından “pis” ya da “kötü” olarak nitelendirilen siyaset, günümüz dünyasına hükmeden Batı siyasetidir. İslam ise bütün kötülüklerden uzaktır. İslam siyaseti ise tek temiz siyasettir.

Bu kötü siyasetten, İslam’ın iyi siyasetine olan değişimi, siyasetten uzak durarak yapmaya çalışmak akla aykırı olduğu gibi Nebevî metoda da aykırıdır:

**“İsrailoğulları nebiler tarafından siyaset (idare) ediliyordu. Bir nebi öldüğünde onu başka bir nebi takip ediyordu. Artık benden sonra nebi yoktur. Fakat birçok halife olacaktır.”** [Buhari, Muslim]

Bugün siyasetle, siyasi olaylarla ilgilenenlerin, bu zihniyete sahip olan bizlerin olması gerekir. Günümüzün Batı siyasetine, o siyaseti devam ettiren tüm yöneticilere ve onların kadrolarına, İslam’ın temiz, pak siyasetini ve çözümlerini haykırmamız gerekir.

**“Şehitlerin efendisi Hamza bin Abdulmuttalip’tir. Sonra da zalim bir sultan karşısında hak sözü söyleyip de bundan dolayı katledilendir.”** [Hakim]

Bizi siyasetten uzaklaştırmak isteyen tüm fikirlere ve kişilere, _“Hayır!”_ dememiz gerekir. _“Senin beni bu hayattan uzaklaştırmanı, bu gayri İslamî hayatı değiştirmek için çalışmama engel olmanı kabul etmiyorum!”_ dememiz gerekir. Peygamberimizin _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_ metodunu takip etmemiz gerekir. Onun, daru'n-Nedve’deki yöneticileri, siyasîleri nasıl hedef aldığını incelememiz gerekir ki İslam ile hükmetmeye, onunla siyaset etmeye ve hayatı onunla doldurma farziyetini yerine getirmeye yeniden başlayabilelim.

**“(Ey Muhammed!) Biz sana Kitap’ı (Kur’an’ı) hak olarak indirdik ki, insanlar arasında Allah’ın sana öğrettikleri ile hüküm veresin.”** [Nisa Suresi 105]


Siyaset, "Uzak Durulması Gereken" Bir Uğraş mı?

Yazarımız Yusuf Yıldız, Yahudi varlığının ABD'yi yönettiği vehmini konu edinen bir makale kaleme aldı.

_Köklü-Değişim_İSRAİL-ABD’Yİ-KONTROL-EDİYOR-MU_Yusuf-Yıldız.jpg

Yahudi varlığının 7 Ekim’den bu yana sürdürdüğü katliam, birçok insan tarafından anlamlandırılmaya çalışılıyor. Yeni dünya düzeninden umutlu olanlar, yöneticilerinin uluslararası topluma seslenmesinden etkilenerek bu küresel düzenden bir çözüm bekleyenler, bu düzenin böylesi büyük bir katliamı engelleyememesi karşısında dumura uğradılar. Yaşadıkları bu hayal kırıklığına bir açıklama getirmek zorunda hissettiler.

İşte bu açıklamalardan, bu mazeretlerden birisi de “‘İsrail’ ABD’yi kontrol ediyor!” oldu. Bu, ilk bakışta basit bir hata olarak görünebilir. Siyaseti okuyamamaktan, devletlerarası durumu ve ilişkilere hâkim olamamaktan ortaya çıkmış basitçe hatalı bir yorum olarak okunabilir. Ancak işin aslı hiç öyle değil.

Öncelikle “İsrail”in ABD’yi kontrol etme olasılığını değerlendirelim.

Adına “İsrail” denilen işgalci varlığın temelleri 1917 yılında İngilizler tarafından atıldı. İngilizler Avrupa’da sorun oluşturan Yahudileri gruplar halinde Filistin’e göndermeye başladı. Onları engelleyen, bir avuç toprağı dahi vermemek için vücudunu ortaya koyan bir Halife Abdülhamid de olmadığı için bunu yapabildiler. Bu yerleştirmeyi yaparken Yahudilere bir devlet vadettiler, ellerine silah verdiler, Filistin’i işgal etmelerini fısıldadılar. Sonrasında bu silahlı “yerleşimciler”, çeteler halinde mübarek toprakları işgal etmeye başladı.

Katliamlar, soykırımlar ve işgaller sonrasında adına “İsrail” denilen işgalci varlık, 1948 yılında Müslümanların kalbine hançer olarak sokuldu ve tekrar çıkarılmaması için 76 yıldır tüm Batı tarafından ölüm-kalım meselesi olarak korunuyor.

Tarihî serüvenine baktığımız zaman “İsrail”, İslâm Devleti’nin tekrar ikame edilmesinin önüne geçmek için Batılı sömürgeciler tarafından yoktan üretilmiş işgalci bir varlık olarak önümüze çıkıyor. İşte bundan fazlası da değildir. Yahudiler de bundan fazlası değildir. ABD’de var olan “Yahudi lobisi” de bundan fazlası değildir. Dünyayı kontrol ettiği söylenen, komplo teorilerine sık sık konu olan “Yahudi aileler” de bundan fazlası değildir.

“İsrail” denilen varlık, Batılı sömürgeciler tarafından oluşturulmuş bir duvardır. Bu duvarın amaçladığı iki konu vardır: Biri; Müslümanların İslâm Devleti’ne ulaşıp “İsrail”in sahiplerinin çizdiği sınırları kaldırdıktan sonra yeniden tek ümmet haline gelmesini engellemek, diğeri ise tüm bu oyunun gerçek azmettiricisini gizleyecek bir “günah keçisi” olmak.

Yahudi varlığı, Müslümanların İslâm Devleti’ne ulaşmasını nasıl engelliyor? Bu devlete ulaşma potansiyeli oluşan her yerde en ağır yıkımları ve katliamları gerçekleştiriyor. Nitekim mübarek Filistin ve Gazze halkı ile mücahitler buna bir örnektir. Ayrıca, Müslümanların takip ettiği devlet yöneticilerini, âlimlerini, örgüt ve grup liderlerini aşağılamak, onlara karşı üst perdeden konuşmak ve bu meydan okumaları karşısında ezik durumda kalmalarını sağlamak da sıkça kullandığı yöntemlerden biridir. Nitekim bunu, 7 Ekim’den sonra katil Netanyahu’nun bölgedeki 57 yöneticiye “çenenizi kapatın” şeklinde seslenmesi ve 57 yöneticinin de buna tam bir teslimiyetle uyması açıkça göstermektedir.

Büyük şeytanı gizleyen bir günah keçisi olma özelliğine gelince; devleti elinden alındığından bu yana katliamlar, açlık ve zulüm ile mücadele eden bu güzide ümmet, yöneticilerinde gördüğü bu eziklik karşısında hiçbir şey yapamaz hâle gelmiştir. Yöneticilerinden yana ümitleri kalmayan ümmet, yüzünü âlimlerine dönmek zorunda kalmıştır. Ancak, siyasi basiretten yoksun saray âlimleri, ümmetlerine ehven-i şer, tedricilik ve sabır gibi dinî terimleri tevil ederek onları sakinleştirmeyi hedeflemiştir.

Yöneticilerinden kurtulmak isteyenlere “Elimizdeki en az kötü bu, o yüzden desteklemek üzerinize farz!” yalanını sundular. Yine de ikna olmayanlara “Bak bu yönetim, küfür sistemine dahil oluyor ama amacı yavaş yavaş İslamî sistemi getirmektir.” yalanını sundular. Bunu da yutmayanlar için “sabır” terimini tevil ettiler. Dediler ki: “Bu durumumuz, bu içler acısı halimiz bizim düzeltmeye gücümüzün yetmeyeceği bir iştir. O yüzden Müslümana düşen sabredip, namaz kılıp dua etmektir.”

Bu noktada ümmete, siyasi basiretinin kaybolmasından faydalanarak Yahudilerin korkusu salındı. Bu korku, hadiste Rasulullah _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’in bahsettiği "vehn"den başkası değildir: 

[يُوشِكُ الْأُمَمُ أَنْ تَدَاعَى عَلَيْكُمْ كَمَا تَدَاعَى الْأَكَلَةُ إِلَى قَصْعَتِهَا"، فَقَالَ قَائِلٌ: وَمِنْ قِلَّةٍ نَحْنُ يَوْمَئِذٍ؟ قَالَ: "بَلْ أَنْتُمْ يَوْمَئِذٍ كَثِيرٌ، وَلَكِنَّكُمْ غُثَاءٌ كَغُثَاءِ السَّيْلِ، وَلَيَنْزِعَنَّ اللَّهُ مِنْ صُدُورِ عَدُوِّكُمُ الْمَهَابَةَ مِنْكُمْ، وَلَيَقْذِفَنَّ فِي قُلُوبِكُمُ الْوَهْنَ"، فَقَالَ قَائِلٌ: يَا رَسُولَ اللَّهِ وَمَا الْوَهْنُ؟ قَالَ: "حُبُّ الدُّنْيَا وَكَرَاهِيَةُ الْمَوْتِ"] _**"'Yakında milletler, yemek yiyenlerin (başkalarını) çanaklarına (sofralarına) davet ettikleri gibi, size karşı (savaşmak için) birbirlerini davet edecekler.' Birisi, 'Bu, o gün bizim azlığımızdan dolayı mı olacak?' dedi. Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem buyurdu: 'Hayır, aksine siz o gün kalabalık, fakat selin önündeki çerçöp gibi zayıf olacaksınız. Allah düşmanlarınızın gönlünden sizden korkma hissini soyup alacak, sizin gönlünüze de vehn atacak.' Yine bir adam, 'Vehn nedir ya Rasulullah?' diye sorunca, Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurdu: 'Vehn, dünyayı (fazlaca) sevmek ve ölümü kötü görmektir.'"**_

Bu korku, Müslümanları gerçeklikten kopardı, komplo teorilerinin saldırılarına açık hâle getirdi.

Yurtsuz, vatansız, korkak Yahudiler, “işgalci Yahudiler” oldu.

Sonrasında, hain Arap yöneticiler tarafından onlara hediye edilen sahte zaferler sayesinde “yenilmez Yahudiler” oldu.

Sonrasında, “dünyanın en güçlü ordusu” oldu.

Sonrasında, “dünyanın en güçlü devleti ABD’yi yöneten Yahudiler” oldu.

Sonrasında, “dünyayı yöneten Yahudiler” oldu.

Siyasi basiretini kaybetmiş ümmet, kendine yenilmesi imkânsız bir düşman oluşturmuş oldu. Oysaki siyasi basiret ve siyasi tefekkür, bunların tam tersini kanıtlar.

Siyasi basiret, Müslümanın kalbine vehn, yani kâfirlerden korkma düşüncesinin girmesine engel olur. Bu sayede Müslüman, Rabbinin sözlerini bu bakış açısıyla incelemeye başlar. Rabbinden, Yahudilerin korkak bir millet olduğunu, arkalarına aldıkları diğer kâfirlerin destekleri olmadan hareket edemeyeceklerini haber verir.

Siyasi basiret, Müslümana bu dinin sadece bir din değil, bir ideoloji olarak geldiğini, bir hayat nizamı olarak geldiğini gösterir. Bu sayede, savaş açtığı şeyin sadece diğer dinler olmadığını, hayata dair hâkimiyet iddia eden her fikre karşı savaş açtığını gösterir. Böylece Müslüman dünyayı inceler, İslâm’ın devleti olmadığı zaman hayata hâkim olmadığını, günümüzde Kapitalizm’in hâkim olduğunu ve onun temsilcisinin ABD olduğunu görür.

ABD’nin kendi varlığına tehlike olarak gördüğü tek olasılığın yeniden bir İslâm Devleti’nin kurulması ve ümmeti tek bayrak altında toplaması olduğunun hakikatine erişir. Bunu engellemek için tarihin gördüğü en acı katliamları, ABD'nin ya kendi eliyle ya da “İsrail” gibi maşalarının elleriyle gerçekleştirmesinin önemsiz olduğunu anlar.

Bu katliam yönteminin yanında, ona göre bu tehlikeyi engellemek için şu 3 adımı gerçekleştirmesi gerektiğini görür:

Müslümanları siyasetten nefret ettirmek,

Siyasetle ilgilenen Müslümanlara, “İsrail”in yenilmesi imkânsız bir düşman olduğunu kabul ettirmek,

Duyguları ve akılları bunlarla meşgul olan ümmetin evlatlarını özgürlük, demokrasi ve milliyetçilik gibi fikirlerle zihinsel işgale uğratmak.

İşte bizim asıl savaşımız budur.

İmkânsızlıklar içerisindeki bir halkı ve sayısı çok az olan bir grup mücahidi Gazze’de aylardır yenemediler. Bu eziklik ile kendilerine sahte bir zafer elde etmek için Lübnan’a yöneldiler, fakat yine de yaşadıkları hezimeti unutturamadılar.

Afganistan’da ve Irak’ta aynı hezimeti yaşadılar. Bizi savaşla ve katliamla yenemeyeceklerini biliyorlar. Buna rağmen kâfirler, kendilerince büyük tehditler savurarak Müslümanları sindirmeye çalışıyor. Nitekim ABD’nin müstakbel başkanı Trump’ın şu açıklaması bunun açık bir örneğidir: 

_"Rehineler 20 Ocak'ta, ben gururla ABD Başkanlığı görevini devralacağım tarihten önce serbest bırakılmazsa, Orta Doğu'da ve insanlığa karşı bu katliamları yapanlara cehennemi yaşatacağım."_ Ne var ki bu tür tehditler, gözü pek mücahitler için beyhude çabalardır. Müslümanlar şehit olmak için savaşırlar; kâfirler ise hayatta kalmak için.

Mücahitlerin durumu böyleyken, ümmetin geneli için şu gerçek gizlenemez bir boyuttadır: Tüm Müslümanlar olarak siyasi işgal altındayız. Fikirsel işgal altındayız. Daha doğmamış neslimiz, umutlarımız ve hedeflerimiz bizden alınıyor.

İşte bu işgali fark ettiğimiz zaman, siyasi basiretimizi yeniden kazanıp, bu satranç tahtasında bir piyon olmaktan çıkıp oyuncu olmaya geri döneceğiz, biiznillah.

“İsrail” ABD’yi Kontrol Ediyor mu?

Yazarımız Yusuf Yıldız, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın "haklının güçlü olduğu sistem inşa ettik" açıklamasını değerlendiren bir makale kaleme aldı. 

Köklü-Değişim_Haklının-Güçlü-Olduğu-Sistem_Yusuf-Yıldız.jpg

Cumhurbaşkanı Erdoğan, 1. Dönem Hakim ve Savcı Yardımcıları Eğitimi Açılış Töreni’ndeki konuşmasında, **“Güçlünün haklı olduğu değil, haklının güçlü olduğu bir sistem inşa ettik.”** ifadelerini kullandı. Bu açıklamayı, çok yönlü incelenmesi gereken bir konu ve kanıtlanmaya muhtaç bir iddia olarak görüyorum. Zira “hak” olarak kastedilenin ne olduğu, “güç” tabirinin altında neler olduğunu bilmek, içinde yaşadığımız sistemi anlamamıza yardımcı olacak ipuçları verecektir.

Gelin, mahkum bırakıldığımız sistem, gerçekten de **haklının güçlü olduğu** bir sistem mi, beraber bakalım:

**Çocuk İstismarı, Kaçırılmaları ve Cinayetleri: Narin, Sıla ve Binlercesi**

Neredeyse bir aydır tüm medya kanalları, Narin kızımızın vahşice katledilmesini konuşuyor. “Kim yaptı?”, “O köyde neler oldu?”, “Saat saat, dakika dakika neler yaşandı?” … Tartışılan konu, olayın nasıl gerçekleştiği… Çünkü içinde gizem olan her şey, seyirci çeker. Bu gizemi öylesine istismar ediyorlar ki hiçbir medya kanalında, bu “gizemli” olayın değersiz ayrıntıları dışında ciddi herhangi bir tartışma görmedik. “İnsanları vahşileştiren etmen nedir?”, “Toplumu, çocuklara bile zarar verebilecek seviyeye indiren şey nedir?”, “Bu toplumu, topluca nasıl tekrar insanlık seviyesine çıkarabiliriz?”…

Bu soruların medya kanallarında ciddi ve aktif şekilde tartışılmamasından anlıyoruz ki; haber değeri taşıyan şey, bir kız çocuğunun öldürülmesi değil öldürülmesindeki önemsiz detaylar; gizem. Tam olarak bu yüzden hepimizin yüzünü düşürmesi gereken, adını duyduğumuzda tüylerimizin diken diken olması gereken Sıla kızımızın istismarı ve cinayeti, Narin kızımız kadar ekran süresi bulamadı. Çünkü Sıla yavrumuzun cinayetinde hiçbir gizem yok. Suçluları cezaevine atılacak, adeta kötü bir otelde yıllarını geçirecekler ve çıkıp hayatlarına kaldıkları yerden devam edecekler.

Bu sistem;

“Haklı” olan Sıla kızımızı “güçlü” kıldı mı?

“Haklı” olan Narin kızımızı “güçlü” kıldı mı?

Hayır!

**Kırklareli’nde Bir Kadına Saldırı**

Yakın zamanda tesettürlü bir kadın, Kırklareli’nde bir heykele saldırı girişiminde bulunduğu için çevredeki densizler tarafından darp edildi. Hiçbir canlıya zarar vermeyen bir eyleme giriştiği için yumruk yedi. Olayın hemen sonrasında darp edenlerin gözaltına alınmasını bekleriz değil mi? Çünkü bir insana, bir kadına saldırılmıştır! Haklı olan o kadındır, değil mi?

Bu sistemde değil! Kadın gözaltına alındı. Psikiyatrik rahatsızlığı olduğu, söylendi. Kadına saldıran insan müsveddelerine ise hiçbir işlem yapılmadı.

Haklı mı güçlüydü, bu sistemde?

“Haklı” olan kadını, “güçlü” kıldı mı?

Hayır!

**Erdoğan mealen diyor ki: “Güçlü olanı haklı yaptık”**

Bu sistemde güçlüler her zaman haklı çıkar, her zaman onlar kazanır. Çünkü bu sistemin ismi “kapitalizm”dir. Bu sistemde çark her zaman güçlü olanların menfaatine doğru döner. Bu sistemde “hak” kelimesinin karşılığı; güçlünün menfaatidir.

Bu sistemde esnaftan ve alt sınıf çalışandan 200’den fazla çeşit vergi, son kuruşuna kadar alınır. “Güçlü” şirketlerin vergi borçları ise tek kalemde silinir.

![Resim1.jpg](https://api.kokludegisim.net/uploads/Resim1_cac4858ef0.jpg)

Bu sistemde öyle bir hukuk işletilir ki; parası olan her davayı kazanır. Nasıl mı? Avukat ordusu ile. Bu sistemde yargıçlar, hakimler, “haklı olanı” bulmaya çalışmaz. Onların görevi; “kendini daha iyi savunanı” bulmaktır. Kendini daha iyi savunanı, haklı olarak görür, bu sistem. Sırf bu yüzden fakir halk, hakkını aramak için mahkemeye başvurmaya çekinir. Çünkü bilir ki; kaybedecektir ve kaybettiğinde en doğal hakkı olan mahkemeye başvurarak, mahkemeyi meşgul ettiği için mahkeme masrafları ona kalacaktır. Yani bu sistem der ki: karşılayacak paran/gücün yoksa hakkını aramayacaksın.

Batılılardan alınan bu “hukuk” sistemini, Batılılar bile dizi ve filmleriyle -farkında olmadan- alaya alır. “Loophole” kavramı, bu alaya almanın bir ürünüdür. Bu kelime, yasal boşluğu anlatır. Yani davayı kazanmak için insanların ürettiği yasalardaki boşlukları kullanmak… Dizi ve filmleri, bu boşlukları kullanarak imkânsız davaları kazanan avukatları kahramanlaştıran hikayelerle doludur. Bu bile başlı başına ne kadar çürük ne kadar delikli ve batmaya mahkûm bir sistem olduğunun kanıtıdır.

Bir diğer kanıt: Dünyanın her tarafında halklar, ağır suçlar için idam yasalarının gelmesini istediklerini dillendiriyorlar. Bu ceza, mevcut sistem sahiplerini çok korkutan bir yasa. Neden korkuttuğunu da kendileri itiraf ediyorlar: “Bu ceza gelirse iktidardakiler bunu siyasi amaçlarla kullanabilir.” Bu itiraf, hukuk sisteminin çok rahat ve kolay bir şekilde güçlünün yanına geçirilebileceğinin itirafıdır.

**Haklının Gerçekten Güçlü Olduğu Sistem**

Bu sistem, tartışmasız İslâm’dır. İslâm’da “haklı” ve “güçlü” tanımları sabittir. Bu tanımları kimin, kimlere verdiği de sabittir.

İslâm’da haklı, Allah _Subhanehu ve Teâlâ_’nın emirlerine uygun hareket edenlerdir. Bunun tezadında, o emirlere uygun hareket etmeyenler ise açık ve net bir şekilde haksızdır. Haklı kişinin gücünün kaynağı, Allah _Subhanehu ve Teâlâ_’dır. Yani haklıya gücünü veren O’dur. Bu güç ise dünya üzerindeki en etkili güçtür.

İslâm sisteminde kadılar yani hakimler, kendini iyi savunanı haklı görmez. Önce vakıayı/olayı derinlemesine anlar, delilleri toplar. Bu deliller ile vakıada derinleşir. Daha sonrasında o vakıaya mutabık yani o vakıaya işaret eden, uygun olan şer’i hükümleri dört kaynaktan ortaya koyar. Bu kaynaklar sadece Kur’an, Sünnet, sahabenin icmaı ve şer’i kıyastır. Bunlar dışında hiçbir kaynağa bakmaz, dikkate almaz, araştırmaz. Bu şer’i hükümler ile o vakıaya, delillerini göstererek hüküm koyar.

Böyle bir sistemde “loophole”/delik/boşluk bulunmaz; çünkü kaynaklar, yasalar eksik ve aciz insan aklından çıkmamıştır. “İnsan”ı en iyi tanıyan, insanın geçmişteki ve gelecekteki istisnasız her bir ameli ile ilgili hüküm/yasa koymuş Allah _Subhanehu ve Teâlâ_’dan gelmiştir. Bu sistem tam anlamıyla mükemmeldir. Bütün noksanlıklardan uzaktır; çünkü noksan olan insanın eli değmemiştir.

Bu sistemde öyle dengeli cezalar vardır ki bu cezalar hem insanları suç işlemekten uzaklaştıracak kadar caydırıcıdır hem de insanlara zulmetmeyecek kadar sınırlıdır. Yiyeceğe ihtiyacı olan kişiyi, yiyecek çaldığı için cezalandırmaz; insanların temel ihtiyaçlarını güvence altına alma görevini yerine getirmeyen yöneticiyi hesaba çeker. İhtiyacı olmadığı halde büyük miktarda hırsızlık yapan kişinin ise elini tereddütsüz keser ki o kesilen el hem suçluya hem de o suçu işlemeyi düşünen herkese ders olsun.

Bu sistem öyle mükemmeldir ki, suçlunun bile haklarını savunur. Suçlunun hakkı, işlediği suça karşılık ceza çekmesidir. Bunu en güzel anlatan olay belki de Mâiz b. Mâlik’in “temizlenme” hadisidir:

_“Mâiz b. Mâlik, Rasulullah’a SallAllahu Aleyhi ve Sellem gelerek ‘Beni temizle!’ dedi. Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem, **‘Yazık sana, çık git, Allah'a tövbe ve istiğfar et.’** buyurdu. Mâiz, pek uzaklaşmadan geri döndü ve ‘Ey Allah'ın Rasulü! Beni temizle!’ dedi. Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem aynı sözlerle üç defa daha geri gönderdi. Dördüncü ikrarında **‘Seni hangi konuda temizleyeyim?’** diye sordu. Mâiz; ‘Zinadan...’ dedi. Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem **‘Bunda akıl hastalığı var mıdır?’** diye sordu. Böyle bir rahatsızlığı olmadığını söylediler. **‘Şarap içmiş olabilir mi?’** diye sordu. Bir adam kalkıp içki kontrolü yaptı; onda şarap kokusu tesbit edemedi. Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem tekrar **‘Sen zina ettin mi?’** diye sordu. Mâiz ‘Evet...’ cevabını verdi. Artık emir buyurdular ve Mâiz recmedildi._

_Daha sonra Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem, **‘Mâiz b. Mâlik için dua edin.’** buyurdu. ‘Allah Mâiz'e mağfiret eylesin.’ dediler. Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurdu: **‘Mâiz öyle bir tövbe etti ki, bu tövbe bir ümmet arasında paylaştırılırsa onlara yeterdi.’**” [Müslim]_

İslâm sisteminde suçlu, suçunun cezasını çekmek ister ki ahirette çok daha ağır olan Allah’ın azabından sakınsın, günahına kefaret olsun. İşte bu, İslâm nizamının suçluya bile hakkını teslim etmesinin kanıtıdır. Böylelikle insanlar, hem dünyada hakkı yenmeden refah içinde yaşar hem de -umulur ki- ahirette sonsuz mutluluğa kavuşur.

…

Yapılması gereken; idam yasası gibi yeni yasalar getirmek ya da bazı yasaları iyileştirmek değildir. Bu “yamalar” sonu asla gelmeyecek bir döngüdür; çünkü bu yasaları değişken, eksik ve sınırlı insan aklı üretir. Yasaların kaynağı problemli olunca, sonuçlarının da problemli olması kaçınılmazdır. Bu yüzden bu sistemin uygulandığı hiçbir coğrafyada cinayetler, zinalar, istismarlar, tecavüzler, hırsızlıklar asla bitmeyecek. Bu suçların bitmesi için kökün kurutulması gerekir. O çürük kökü ortadan kaldırıp sapa sağlam yükselecek İslâm nizamını yerleştirmek gerekir. İşte gerçek çözüm budur.


Haklının Güçlü Olduğu Sistem

Yazarımız Yusuf Yıldız, kapitalizmin dünyada meydana getirdiği açlık sorununa dikkatleri çeken bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_Açlık-Haritası_Yusuf-Yıldız.jpg

“Bütün hayvanlar eşittir ama bazı hayvanlar diğerlerinden daha eşittir.”

Dünya, farklı bölgelerinde farklı acılarla şekillenir. Ancak ortak bir gerçek var: her köşesinde, kapitalizmin yarattığı bir sefalet bulmak mümkün. Önünüze bir dünya haritası alın ve parmağınızı rastgele bir noktaya koyun…

**Avrupa’da bir noktaya denk mi geldiniz?** “Dünyanın en müreffeh bölgesi” şeklinde reklam yapılan burada; 71 milyon insan, yoksulluk sınırında yaşıyor. Refah seviyesini dünyanın diğer bölgelerine göre kıyaslayarak belirlediğinizde, bu 71 milyon insanın üstüne bir perde çekilir; onları görmezden geliriz. Bunu “gayri safi milli hasıla” reklamı ile birleştirdiğimizde; elimizde, gerçeklikten uzak, zorluk içinde geçen hayatların gizlendiği bir tablo kalıyor. Bu tablo, kapitalizmin kendini parlatma becerisiyle oluşturulmuş bir yanılsamadan ibaret. Medya ve politikacılar tarafından sürekli övülen ekonomik başarılar, aslında insanların gerçek sorunlarını -özellikle de açlığı- maskeliyor.

**Afrika’da bir noktaya denk mi geldiniz?** Yıllar boyunca sömürgecilik ve sömürgecilerin planlı bir şekilde oluşturduğu iç savaşların pençesinde kalmış bu kıtada, milyonlarca insan hâlâ günlük bir öğün yiyecek bulamıyor. Kapitalist devletlerin kapitalist şirketleri, bu “değerli madenler cenneti”ne, adeta aç hayvanların yiyeceğe saldırdığı gibi saldırıyor. Bu uluslararası şirketler, yerel halkı planlı bir şekilde açlıktan ölmeye terk ediyor çünkü istiyorlar ki, tarihin gördüğü bu en büyük sömürü tiyatrosuna engel olamasınlar. Bu, kapitalizmin kaynakları ele geçirme açlığının en açık örneklerinden biridir.

**Güney Asya’da bir noktaya denk mi geldiniz?** Güney Asya'da, Hindistan'dan Bangladeş'e, “yükselen ekonomi” manşetleri, milyonlarca insanın açlık sınırında yaşadığı gerçeğini gölgede bırakıyor. Ekonomik büyümenin getirileri, yalnızca bir avuç zengine ve onların sahipleri sömürgecilere yararken fakir halk, açlıkla mücadele etmek zorunda kalıyor. Hatta bu bölge, adeta fakirlikle özdeşleşmiş. Bölgeyi anlatan tüm görüntüler, fakir insanların karınlarını doyurmak için herhangi bir insanın maruz kalmaması gereken şartlarda çalışmasını gösteriyor. Kapitalist düzenin dayattığı ekonomi politikaları, özellikle kırsal kesimdeki çiftçileri ve işçileri açlığa mahkûm ediyor. Üretim fazlası ürünler ihracat için kullanılırken, yerel halk gıda yoksulluğu ile karşı karşıya.

**Orta Doğu’da bir noktaya denk mi geldiniz?** Petrol zengini bu bölgede bile, açlık ve yoksulluk milyonlarca insanın hayatını şekillendiriyor. Savaşlar ve çatışmalarla harap olmuş ülkelerde, açlık bir silah olarak kullanılıyor. Yemen, Suriye ve Irak gibi ülkelerde, milyonlarca insan açlık ve sefalet içinde yaşam mücadelesi veriyor. Gazze’deki birçok çocuk uzun zamandır yapraklarla beslenmeye çalışıyor ve beslenemeyip açlıktan ölüyor.

…

Dünya haritasına bu gözle baktığınızda, önünüzde bir “Açlık Haritası” bulursunuz. Bu haritada iki açlık var: Birisi; gözü asla doymayan, her zaman daha fazlasını, neye mâl olursa olsun elde etmeye çalışan kapitalist düzenin açlığı, diğeri; et kalmamış vücutlarında sadece kemikleri görünen çocukların açlığı. Bu doymak bilmeyen açlık, masum çocukların kemiklerine işliyor.

Bu harita, kapitalizmin ve demokrasisinin vaat ettiği eşitliği bizlerin önüne seriyor: “Bütün insanlar eşittir! Ancak bazı insanlar (kapitalistler) daha eşittir!”

Peki, bu iki açlığı nasıl çözeceğiz:

Afrika’ya su kuyuları açarak mı?

Arakan’a yiyecek göndererek mi?

Gazze’de hastane inşa ederek mi?

 …

Bunun cevabını, siz değerli okuyucuların zaten verdiğini düşünüyorum.

Açlık Haritası

Yazarımız Yusuf Yıldız, Filistin'deki Yahudi varlığı sorunu için ortaya konulan çözüm önerilerinin değerlendirildiği bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_Filistin-İçin-Çözüm-Önerin-Var-mı-Yoksa-Seyirci-Kalmaya-Devam-mı_Yusuf-Yıldız.jpg

Filistin hakkında son 10 aydır ve onun öncesi 76 yıldır binlerce makale ve haber yazıldı. İnsan olmanın gereği olarak tüm dünyada halklar ayaklandı, yürüyüşler gerçekleşti, çağrılar yapıldı ve ortaya birçok çözüm önerisi atıldı.

Bu çözüm önerileri içinde dikkate değer olanlar elbette vardır ama birçoğunun çözümden çok, göstermelik ya da egemen güçlerin siyasi planlarını hayata geçirmek için ortaya atılmış çözüm önerileri olduğunu da görmemiz gerekir. Bir de tabii ki çözüm önerilerinin kimden geldiği de gözlerden kaçmamalı. Mesela; ABD'nin Filistin için ortaya attığı bir çözüm önerisini, içeriğine bakmadan, detaylarını gözden geçirmeden direk reddetmemiz gerekir. Zira ABD, Müslümanların apaçık düşmanıdır! Onun Müslümanları düşünerek insancıl bir çözüm ürettiğine kargalar bile güler. Öyleyse ABD gibi sömürgeci kafir devletlerin çözüm önerilerinin esastan reddedilmesi gerekir. 

Peki, ortaya atılan önerilerden hangisinin gerçek ve kalıcı çözüm getirdiğini nasıl anlayacağız? Hangisi, "doğru" çözüm? "Doğru" olanı neye göre belirleyeceğiz ve destekleyeceğiz? Bunu belirlemek için çözüm önerilerini derinlemesine incelemeli ve aklımızı, kolay olanı değil de "doğru"yu bulmak için zorlamalıyız.

Bu yazımda, bu çözüm önerilerinden bazılarını kısaca inceleyip bu önerilerin, bizleri karanlıklardan aydınlığa ulaştırabilecek çözümler olup olmadıklarını değerlendireceğim.

**Birleşmiş Milletler’in Müdahalesi**

Dünyadaki ülkelerin birçoğunun yöneticilerinin ortak çağrısı olan bu çözümün doğru olup olmadığını anlamak için öncelikle Birleşmiş Milletler’in kim olduğunu iyi bilmemiz gerekli.

Bileşmiş Milletler ismi ilk olarak, yaşadığımız asırda dünya üzerindeki neredeyse tüm zulümlerin zalimi ya da destekçisi olan ABD’nin 32. başkanı Roosevelt tarafından 2. Dünya Savaşı sırasında müttefik devletler için kullanıldı. Yani bu fikir büyük şeytan tarafından oluşturuldu. Başlarda isminin "Birleşmiş Milletler Savaş Gücü" olmasından, amacının ne olduğunu kolayca anlayabiliriz.

Tamamen kafir ve kapitalist devletlerin kendi çıkarları için oluşturduğu, sonrasında yine kendi çıkarlarını korumak amacıyla Türkiye dahil diğer devletleri dahil ettiği veya dahil olmaya zorladığı bir birlikten bahsediyoruz.

Dahası "İsrail" varlığı, bu birliğin 181 sayılı kararı ile kurulmuştur. Yani Birleşmiş Milletlerin "İsrail" sorununu çözmesini beklemek, bu sorunu var edenden çözüm beklemektir.

Böylesine bir birliğin çözüm bulamayacağı aşikar. Hatta çektiğimiz zulümlerin birçoğunun arkasında bu birliğin olduğunu söylemek malumun ilanı olur.

**ABD ve Batı Ülkelerinin Müdahalesi**

Birleşmiş Milletlerden bir çözüm beklemenin akıl tutulması olması gibi, mezalimi sonlandırması için ABD gibi şer yuvalarına çağrıda bulunmak, katilinden medet ummaktır. Lanetli "İsrail" varlığının oluşmasından, kardeşlerimiz üzerine ölüm yağdırmasına kadar bütün zulümlerin baş destekçisi ve azmettiricisi ABD’nin kendisi olmuştur. Bebeklerimizin başlarını gövdesinden ayıran bombalar ABD imzalıdır. Bacılarımızın uzuvlarını koparan mermiler batılı devletlerin ürünleridir. Hem aklî olarak hem de şerî olarak Müslümanları kurtarması için kafirlere sığınmak hiç bir zaman seçenek değildir.

**İki Devletli Çözüm**

Bu çözüm, ilk bakışta her ne kadar savaşın sonlanması gibi görünse de aslında bir ihanet planıdır. Bu çözüm, ABD’nin kazanması ve Müslümanların kaybetmesidir. Neden? Çünkü "İsrail" denilen gasıp varlık, ABD ve İngiltere tarafından, lanetli Yahudilerden kurtulmak ve onları Müslümanların derdi haline getirmek için topraklarımızı gasp ederek oluşturulmuştur. Bu çözüm, bu gasp edilen topraklardan vazgeçmektir. Rabbimizin ayetiyle mübarek kıldığı toprakları, kafirlerin necis postallarına terk etmektir. Yani ihanettir. Kime ihanettir? Müslümanlara ihanettir! Rasul _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’e ihanettir! Allah’a ihanettir!

Bir Müslümanın bu çözümü savunması, hatta çözüm seçeneği olarak görmesi bile -en hafif ifadeyle- zillettir.

**Boykot**

Boykot hareketi, yöneticileri hareket etmeyen nezih Müslümanların, "en azından elimizden geleni yapalım" düşüncesiyle ortaya çıkmış bir harekettir. Aslında Müslümanların "ellerinden geleni" küçümsemesinin bir sonucudur. O kadar zayıf ve o kadar sonuçsuz bir yöntemdir ki, hain yöneticiler bile bunu halklarına önermek için mitingler düzenler hale geldiler. Eğer ciddi sonuçları olan, kafirlere ve zalimlere zarar vereceği düşünülen bir hareket olsaydı, tasmaları kafirlerin ve zalimlerin elinde olan yöneticiler, bu hareketin devam etmesi için halklarına destek verirler miydi?

1400 yıl boyunca dünyaya boyun eğdirmiş bir ümmetin, _"Onların mallarını almayalım, elimizden gelen bu!"_ demesi, ne kadar da acı! Etkisini ve gücünü bu kadar küçümsemesi ne kadar acı!

_"Bu malların, bu ülkelere girmesine izin veren yöneticilerimizi zorlayalım!"_ diyemiyoruz. 

_"Gazze’de kardeşlerimizin hiçbir şeyi yok, bizim de ekonomimiz batıversin!"_ diyemiyoruz.

_"Bebekler ateş çukurlarında yanarak can veriyor, bizim de azcık rahatımız bozulsun!"_ diyemiyoruz.

_"Ticaret tamamen kesilirse ne yaparız, kendi imkanlarımla kola içmeyim!"_ diyoruz. Devamına da _"elimden gelen bu!"_ lafını ekliyoruz.

**Biz, bu dünyada çıkarılmış en hayırlı ümmet değil miyiz? Biz, “yenilmez” denilen orduları yenmiş, “yıkılmaz” denilen kaleleri yıkmış ümmet değil miyiz?**

Ajan yöneticilere rağmen sokaklara dökülmemiz, kafirlerin bacaklarını titretiyor, farkında mıyız? “Tekrar birleşirler” diye akılları çıkıyor, farkında mıyız?

Boykotun çözüm olmasını bırakalım, çözüm olmaya yaklaşması için bile yapılması gereken; halkı Müslüman olan tüm ülkelerin, gasıp varlıkla olan **bütün** ilişkilerini boykot etmesidir, kesmesidir.

Ayrıca boykotun sonucu, bu sömürgeci düzende kendimizi boykot etmeye götürür. Nasıl mı? Biz "İsrail" mallarını boykot ederiz, "İsrail" ihtiyacı olan parayı ABD’den alır. Daha sonra biz ABD mallarını boykot ederiz, ABD ihtiyacı olan parayı kaynaklarını sömürdüğü Türkiye gibi ülkelerden alır. Daha sonrasında biz kendi kendimizi boykot ederiz. Milyar dolarlık firmaların ticaretlerini devam ettirdiği bir dünyada zaten boykotun bu noktalara gelmesi mantığa da uygun değildir.

**Orduların müdahalesi**

Güç, güç ile izale edilir. Ordu, sapanla değil, el yapımı füzelerle değil, ordu ile yok edilir. Şehit ve mücahit kardeşlerimiz bize bunun mümkün olduğunu kanıtladı. Onlar direndi ve el yapımı savaş araçlarıyla “kartondan kaplanı” devirdi. Ancak “direniş” ile “savaş” aynı şey değildir. O topraklardaki mücahitler, kanlarının son damlalarına kadar direnecekler. Allah’ın izniyle şehit olmaya devam edecekler ve tek bir geri adım bile atmayacaklar. Onların şehadete açlığı, bu direnişi, akacak kan kalmayana kadar devam ettirecek. Peki, akacak kan kalmayınca?

Akan kanı durdurmanın tek akli ve şer’i yolu; orduya ordu ile cevap vermektir. Bu direnişi, kazanılabilir bir savaşa dönüştürecek tek yöntem budur. Zira bu, Allahu Teâlâ’nın tüm Müslümanlara emridir:

**"Size ne oldu da Allah yolunda ve ‘Rabbimiz! Bizi, halkı zalim olan bu beldeden kurtar, bize tarafından bir sahip (bir lider) gönder ve bize katından bir nusret ver!’ diyen zavallı erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz!"** [Nisa Suresi 75]

Evet, Müslüman orduların harekete geçerek bu varlığa karşı savaşmaları gerçekten de bir çözümdür. Bu, gerçekten de akan kanı durdurabilecek çözümlerdendir. Ancak bu harekatın birden fazla bayrak, birden fazla sınır, birden fazla yönetici ile olması ancak geçici ve kırılgan bir çözüm getirir.

**Hilâfet**

"İsrail"i haritadan silmek için tek mantıklı çözüm; ümmetin vahdetini sağlayacak bir siyasi irade inşa etmektir. Gazze’de, Doğu Türkistan’da, Arakan’da ve dünyanın her tarafında bu zulümlerin işlenebilmesinin tek sebebi, ümmeti ayıran sınırlardır. Bu sınırlar ile ümmetin -sözde- "ülke"lere ayrılmasıdır. Oysaki bizler tek ümmetiz. Bizlerin tek bayrağı var. Bizlerin tek nizamı var. Gücümüz nizamımızdan gelir ve bu nizamı hayat sahasında var etmenin tek yolu birlik olmaktır. Bizi birlik kılacak sistemin adıdır, Hilâfet. Müslümanlar arasındaki sınırları yok edecek, ordularını tek bir ordu, halklarını tek bir halk edecek devletin adıdır.

İşte bu siyasi irade liderliğindeki bir askerî harekât, sadece "İsrail"in zulmünü değil, onu yok ettikten sonra dünya üzerindeki tüm zulmü sonlandıracaktır. Onun varlığı, zalimin zulmüne engel olur. Zira tarih, bunun gerçek oluşunun en büyük kanıtıdır. Zira Rasul _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’in müjdesi, bunun tekrar gerçekleşeceğinin en büyük kanıtıdır.

_**"Allah’ın olmasını dilediği kadar aranızda nübüvvet olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde Allah onu kaldıracaktır. Sonra nübüvvet minhacı üzere (Râşidî) Hilâfet olacaktır. Böylece Allah’ın olmasını dilediği kadar olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde onu da kaldıracaktır. Sonra ısırıcı meliklik olacaktır. Böylece Allah’ın olmasını dilediği kadar olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde Allah onu da kaldıracaktır. Sonra zorba diktatörlük olacaktır. Böylece Allah’ın olmasını dilediği kadar olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde onu da kaldıracaktır. Sonra (yeniden) nübüvvet minhacı üzere (Râşidî) Hilâfet olacaktır!’** Sonra sükût etti."_ [Müsned]

Fıtratımızdan gelen kardeşlerimizi kurtarma isteğini karşılayabilmemizin tek yolu; bu köklü çözüm için, bu köklü değişim için tüm enerjimizi harcamak ve bu yolda sebat etmektir.


Yusuf Yıldız

Yazarın Makaleleri

Çanakkale Zaferi, Son Zaferimiz mi?

Münih Güvenlik Konferansı: Güvensizlik Sarmalı

Siyaset, "Uzak Durulması Gereken" Bir Uğraş mı?

“İsrail” ABD’yi Kontrol Ediyor mu?

Haklının Güçlü Olduğu Sistem

Açlık Haritası

Filistin İçin Çözüm Önerin Var mı? Yoksa Seyirci Kalmaya Devam mı?

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz