Sen Yaşarken Gazze Ölmesin! Filistin İçin Gerçek Kurtuluş

Köklü Değişim Gazze mesajları mehmet akif can ilahiyatçı hukukçu.jpg

![Köklü Değişim Gazze mesajları mehmet akif can ilahiyatçı hukukçu caps.jpg](https://api.kokludegisim.net/uploads/Koeklue_Degisim_Gazze_mesajlari_mehmet_akif_can_ilahiyatci_hukukcu_caps_177bb0477e.jpg)
“Gazze meselesi Müslümanlar için bir imkân meselesi olmaktan çıkmış iman meselesi haline gelmiştir.
Allah Celle Celalühu Kuran’da birbiriyle savaşan iki Müslüman topluluktan biri diğeri hakkında haddi aşarsa o Müslümanlara karşı dahi savaşılmasını emretmişken zalim “İsrail”e karşı savaşmak için fetva aramak abesle iştigaldir!

**Savaş için kafa ve silah hesabı yapmak Allah’ı hesaba katmamaktır.** Allah Celle Celalühu Bedir’de vardı, Mute’de vardı, Tebük’te vardı. Müminler meydana Allah için çıkarsa meydandaki en büyük güç Allah ve ona iman edenlerdedir!"

**Mehmet Akif Can / İlahiyatçı, Hukukçu**

#OrdularAksaya


Mehmet Akif Can "“İsrail”e karşı savaşmak için fetva aramak abesle iştigaldir!"

Yazarımız Mustafa Küçük, Suriye'nin yeni yönetimine önerilen Batılı söylemin, Osmanlı'nın son döneminde bayraklaştırılan "Hürriyet-Adalet-Müsavat" söylemine benzerliğine dikkat çeken bir makale yazdı. 

Köklü-Değişim_Tanıdık-Bir-Söylem-Hürriyet-Adalet-Eşitlik_Mustafa-Küçük.jpg

Hilâfet’in ilgasının üzerinden tam 100 yıl geçti. Ümmet, “ulus-devlet” denen çağdaş hapishanelerde kral, diktatör ve laik demokratik rejimlerin altında, dünya ve ahiretini kaybetme ile karşı karşıya kaldı. Her ülke halkı, içinde yaşadığı şartlar bağlamında İslâm’a davet çalışmalarını yürütmeye koyuldu. Bazı kesimler demokrasi yoluyla İslâmî hayatı yeniden geri getirmeye çalışırken bazı İslâmî hareketler, bunu cihatla başaracaklarına inandı. Nübüvvet metodu üzere 2. Râşidî Hilâfet Devleti’ni kurarak Müslümanları daha önce olduğu gibi tek çatı altında toplamayı amaçlayan hareketler de sahada çalışmalarını sürdürmektedir. Buna karşı küresel güçler de yerli işbirlikçileriyle İslâm’ın bir daha hayata dönmemesinin planlarını yapmaktadır.  

Fakat âlemlerin Rabbi Allah _Subhanehu ve Teâlâ_’nın da bir hesabı vardır. Nitekim 2010 yılına gelindiğinde bir sokak satıcısı olan Muhammed Buazizi kendini yakarak kurulu sisteme isyan etti. Bu olay, Tunus halkının ayaklanmasına ve 23 yıldır ülkeyi yöneten Zeynel Abidin Bin Ali’nin ülkeden kaçmasına sebep oldu. Ardından bu isyan Libya, Mısır, Suriye ve Bahreyn’e yayıldı.  

Libya'da Muammer Kaddafi, Mısır'da Hüsnü Mübarek ve 2012'de Yemen'de Ali Abdullah Salih devrildi. Fas, Irak, Cezayir, Lübnan, Ürdün, Kuveyt, Umman ve Sudan'da sürekli olarak sokak gösterileri gerçekleşti. Cibuti, Moritanya, Filistin, Suudi Arabistan ve Batı Sahra'da ise küçük çapta protestolar meydana geldi. Göstericilerin en yaygın kullandığı slogan “Eş-Şaab yurid iskâten-nizam! (Halk, rejimi devirmek istiyor!)” olmuştu.  

Bu ayaklanmanın Suriye’ye yansıması bir başka oldu. 15 Mart 2011’de Dera’da bir grup öğrencinin okul duvarına aynı sloganı yazmasıyla Suriye'de bir devrim ateşlendi. Bir yıl gibi kısa bir sürede zalim Esed’in Şam’daki sarayını tehdit eder hâle gelmişti. Dahası sahada etkin olan bazı tugaylar, rejimi düşürdüklerinde Râşidî Hilâfet Devleti’ni ilan edeceklerini ve bazı değişiklikler yapma hakkını saklı tutarak Takiyyuddin en-Nebhânî’nin Anayasa Tasarısı’nı uygulayacaklarını açıklamışlardı. Bunun üzerine ABD ve yerel partnerleri, devrimi boğmak için ellerinden gelen her şeyi yaptılar. Esed zalimini 11 yıl kukla gibi ayakta tuttular. Ancak hesap edemedikleri Aksa Tufanı yağıp gürleyince sahada yeni bir gerçeklik meydana geldi. Artık ne İran ne de Rusya, Esed’i koruyacak güçteydi. ABD ise başkan değişimi sürecine gitmişti. Nihayet zalim Esed, zillet içinde kaçıp Rusya’ya sığındı ve 60 yıllık Baas zulmü son buldu.  

Artık süreç tersine dönmüştü. Yüzyıldır Batı’ya öykünme süreci son bulmuş, Müslüman halklar bu süreçte maddî veya manevî bir hayra ulaşamamışlardı. Batı’nın Orta Çağ karanlığından kurtulmak adına başlattığı; Rönesans, coğrafî keşifler, sanayi devrimi, Anayasal Monarşi (Meşrutiyet), laiklik, demokrasi ve cumhuriyetin farklı bir gerçeklik içinde yaşayan Müslüman halklara bir fayda sağlamadığı bilfiil yaşanarak anlaşılmıştı. Çünkü 13 asır boyunca Müslümanlar, hiç mutlak krallıkla yönetilmediler. Sultanlık, krallık değildi. Sultan veya halife, İslâmî hükümlerle kayıtlıydı. Yasama konusunda egemenlik, sultanın değil İslâm’ındı. Kısacası; ne Osmanlı Hilâfet nizamı Batı’daki mutlak kraliyete benziyordu ne de Osmanlı yönetimi altında yaşayan halklar, Avrupa halklarına benziyordu. Osmanlı Devleti’nde ortaya çıkan sorunların niteliği, Avrupa’nın sorunlarından farklıydı. Fakat İslâm ve Osmanlı aleyhine yapılan maksatlı propaganda, bazı samimi simaları da etkilemişti.  

Nitekim Osmanlı devlet adamları, 19. Yüzyılın başından itibaren, Avrupa devletlerinin artan gücünü yanlış değerlendirerek buna, Batılılaşma siyasetiyle karşı koymaya çalışmışlardı. Osmanlı’nın toprak kaybetmeye başlaması, bütçe açığı vermesi ve Avrupa devletleriyle imzalanan serbest ticaret antlaşmaları ve benzer sorunların, Hilâfet nizamının kendi dinamikleri üzerinden halledilmesi yerine, çareyi, Osmanlı Devleti’nin -Batılı manada- ıslah edilerek Batı gibi olmasında görüyorlardı. Aynı şekilde mevcut sistemin **“hürriyet”, “adalet”** ve **“eşitlik”** gibi revaçta olan ve Batı’nın kendi yorumlarıyla içini doldurduğu insan haklarını ihlal ettiğini düşünüyorlardı. Bu yüzden **İttihat ve Terakki** hareketine mensup olanlar ve sempatizanları, topyekûn Batı kaynaklı fikir ve çözümlere kendilerini kaptırmışlardı.  

Fakat artık önümüzde tecrübe ettiğimiz ve göz ardı edemeyeceğimiz bir yüzyıl var. Bu yüzyılda İslâm ümmeti olarak farklı ulusal devletler bünyesinde Batı’ya ait test etmediğimiz hiçbir fikir, düşünce, rejim, sistem ve kavram kalmadı. Özellikle Türkiye’de rejim, anayasa ve yasalardan tutun da örf ve âdetlere kadar -Batı’ya ait her ne varsa- ithal ederek egemen kılıp uygulamıştır. Ancak geldiğimiz noktada; bireysel, ailevî, toplumsal, siyasî, askerî, iktisadî, kültürel hiçbir sorunumuz çözüme kavuşmamıştır. Bugün, bencil bireyler, dağılan aile kurumu, yozlaşmış bir toplumla karşı karşıyayız. Yığınlarca vasıfsız ve işsiz insan, her branştan atanamayan, iş bulamayan veya hak ettiği ücreti alamayan yüzbinlerce üniversite mezunu genç, ticarileşen eğitim ve sağlık politikaları ve kriz üzerine kriz üreten ekonomik sistem, halkı canından bezdirmiştir. Laik Cumhuriyet, halkı ekonomik, kültürel ve etnik olarak kamplara bölmüş, bir türlü toplumsal barışı sağlayamamıştır. Yönetim sistemi, her on yılda bir darbelerle kesintiye uğramış, yüz yılını dolduran -sözüm ona- Cumhuriyet rejimi hâlâ darbe anayasasıyla yönetilmektedir. Osmanlı bakiyesi diğer Müslüman ülkelerin yaşadıkları da bundan farklı değildir.  

Dün Afganistan’da kurulan İslâm Emirliği gibi bugün Suriye’de yeni bir yönetim kuruluyor. Bunca acı deneyim ve tecrübeden sonra İttihat ve Terakki’nin içi boş **“Hürriyet-Adalet-Müsavat”** söylemiyle yeniden ortaya çıkıp Batı patentli sistem ve çözümleri önermek gerçeğe aykırıdır. O gün Osmanlı’nın içişlerine müdahale etmek için ileri sürülen **azınlık hakları meselesi**, bugün yine ön plana çıkarılmaktadır. Tarih boyunca Hilâfet nizamının Müslüman olmayan tebaasına zulmettiğine dair tek bir kayıt mevcut değildir. Batı değerlerinin arkasına sığınarak bu konuda Müslümanlara ders vermeye kalkışmanın tarihte bir karşılığı yoktur.  

Gerçek şu ki; Batı medeniyetinin maskesi düşmüştür. Bize ihraç ettikleri ne kadar değer varsa sömürülmemizi garanti altına almak için üretilmiştir. Kapitalizmin siyasî hâkimiyet tarzı olan laik demokratik cumhuriyetten tutun da liberalizmden özgürlüklere kadar ürettikleri her şey, insanın sömürülmesini sağlama almak için geliştirilmiştir. Bugün kendini tüm değerlerden soyutlamış olarak yaşayan insan yığınları, Batı medeniyetinin eseridir.  

Evet, devran dönmüştür. Artık gün, İslâm ile yönetme günüdür. Aksi yönde bir söylem ve eylem içine girenler, tarihin yanlış tarafından yer tutmuş olacaktır.  

[اَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّةِ يَبْغُونَؕ وَمَنْ اَحْسَنُ مِنَ اللّٰهِ حُكْماً لِقَوْمٍ يُوقِنُونَࣖ] **“Yoksa onlar, cahiliye hükmünü mü istiyorlar? Gerçeği kesin olarak bilip kabul eden kimseler için Allah’tan daha güzel hüküm sahibi kim olabilir?”** [Mâide Suresi 50] 


Tanıdık Bir Söylem: “Hürriyet-Adalet-Eşitlik” 

Yazarımız İbrahim Er, Suriye devriminin İslami bir devletle nihayetlenme beklentisini değerlendiren bir makale kaleme aldı.   

Köklü-Değişim_SURİYE-DEVRİMİ-LAİK-BİR-YÖNETİMDEN-DİĞERİNE-DOĞRU_İbrahim-Er.jpg

8 Aralık günü Esed’in ülkeden kaçmasıyla Suriye halkının 13 yıllık büyük mücadelesi muhteşem bir zaferle sonuçlanmış oldu. Arka planda ABD’nin olduğu, sahada ise Rusya, İran ve onun Lübnan’daki uzantısının desteklediği Esed ve Şebbihaları, bu desteklerden mahrum bırakıldığı anda varlığını devam ettiremedi. Devrimin başından devrildiği güne kadar alternatifsizliğinden dolayı ayakta tutulmaya çalışılan Esed yönetimi, halkın da muhaliflerin yanında yer aldığı bir halk hareketiyle 10 gün gibi kısa bir sürede diğer bütün zorba yönetimler gibi tarihin çöplüğündeki yerini almış oldu.

27 Kasım’da muhaliflerin yeniden harekete geçmesiyle birlikte bütün dünyanın bakışları Suriye’ye odaklanmış olduğundan dolayı hepimiz süreçle ilgili önemli malumatlara sahip olduk. Biz burada, Esed’in devrilmesine kadar geçen süreçle ilgili tüm gelişmelerin medyada ayrıntılı şekilde yer aldığı bu süreçten bahsetmeyeceğiz. Bu başarı, muhalifler ve Suriye halkı açısından çok büyük bir anlama sahip olsa da rejimin akıbeti ve oluşturulacak yeni yönetimin niteliği devrimci muhalifler ve Müslüman halk açısından daha büyük bir öneme sahiptir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın muhaliflerle uzlaşması konusundaki çağrılarına Esed’in kayıtsız kalmasının ardından başlayan harekatın arkasında, Türkiye’nin önemli bir desteği bulunmaktadır. Heyet-i Tahriru’ş-Şam (HTŞ) çatısı altında birleşen gruplar, İdlip’deki altı yıllık süre içerisinde Astana ve Soçi’de Rusya, İran ve Türkiye arasında alınan kararlar doğrultusunda Türkiye’nin garantörlüğü altında idiler. Esed’in devrildiği gelişmeler ve sonrasında da bu oluşumun Türkiye ile olan yakınlığı ve samimiyeti kameralar vasıtasıyla tüm dünyaya servis edilmektedir. Kurulan geçici hükümetin kabinesinde, eğitimini Türkiye’de tamamlamış ya da hâlâ devam eden, iyi düzeyde Türkçe bilen isimler yer almaktadır. Bizzat HTŞ’nin lideri ve gelecekteki Suriye devlet başkanlığının en güçlü adayı olan Colani’nin (Ahmed eş-Şara), MİT Başkanı İbrahim Kalın ve Dışişleri Bakanı Hakan Fidan ile samimi ilişkileri ve açıklamaları, bundan sonraki sürecin de Türkiye’nin kontrolünde ilerleyeceğinin emareleridir.

Türkiye, İslam ile demokrasinin harmanlanarak İslam dünyasına rol model olarak kabul ettirilmeye çalışılan laik demokratik bir ülkedir. Halkı Müslüman olan ve Osmanlı Hilâfeti’nin son merkezi konumundaki Türkiye, dünyadaki tüm Müslümanların hâlâ odak noktasındadır. Türkiye, zorda kalan Müslüman halkların yardım beklediği, yönlendirmesini ve yol göstermesini kabul ettiği İslam dünyasının güçlü ülkesi konumundadır. Bir anlamda, mazlum ve masum Müslümanların hamisi misyonunu üzerinde taşıyan bir ülke görüntüsündedir. Ancak Türkiye, ABD’nin Ortadoğu’yu yeniden şekillendirme projesi olan Büyük Ortadoğu Projesi’nin eş başkanıdır. Arap Baharı’nın etkisiyle kontrol dışına çıkan Suriye vakıasının bugün geldiği nokta ve Gazze için uygulamaya konulacak planlar, bu projenin son aşamalarıdır. Her ne kadar isim değiştirmiş olsa ve gündemden düşmüş gibi görünse de BOP projesi sona ermemiş, Türkiye’nin bu proje içindeki rolü, -sanıldığının aksine- bitmeyip ABD tarafından daha da etkin hale getirilmiştir.

Diğer taraftan, devrimin öncüleri olan ve geçici hükümetin lider ve yönetici kadrosunda bulunan isimlerin vermiş olduğu sözlü ve fiilî mesajların oluşturduğu atmosfer düşündürücüdür. Mesela, Suriye'de İslami bir yönetim istemeyen ve bunun için 19 Aralık'ta gösteriler yapan laik zihniyet ve görünümdeki hiçbir kadına müdahale edilmezken, eşleri ve çocukları hala cezaevinde olan ve HTŞ’nin İdlip yönetimi sırasında tutuklanan mahkûmların bırakılması için talepte bulunan Müslüman kadınlara müdahale edilmiştir. Halep'teki Kamu Güvenliği Organı, 21.12.2024 Cumartesi günü, İslam'ın hükümlerinin uygulanmasını ve bir buçuk yıldan fazla bir süredir kaçırılan ve 7.5.2023'ten beri bizzat Colani tarafından İdlib'de hapsedilmiş kocalarının ve çocuklarının serbest bırakılmasını talep etmek için gösteri yapan 10 Müslüman kadını kaçırdı.



Bu olaydan anladığımız kadarıyla yeni yönetim, kendisine nasihat edilmesinden, Allah _Subhanehu ve Teâlâ_’nın emri gereği hakkın ve sabrın tavsiyesinden pek hoşlanmıyor. Şunu unutmayalım ki; sömürgeci kâfirler ve onların bölgedeki işlerini yürüten ümmetine ihanet etmiş işbirlikçi yönetimler, onların yolunda gitmediğiniz sürece size itibar etmez ve sizi muhatap olarak bile kabul etmez. Eğer dün sizleri “terörist” diyerek yok etmek için hareket edenler, bugün Suriye yönetiminde sizleri yetkili kişiler olarak kabul ediyorlarsa bu, onların değil sizin değişmenizden dolayıdır. Eğer değişen sizler olmasaydınız, bu sömürgeci kâfirler daha siz İdlip’ten harekete geçtiğiniz anda bütün güçleriyle sizi yok etmek için çoktan taarruza başlamış olurlardı.

[وَلَنْ تَرْضٰى عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارٰى حَتّٰى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْۜ] **“Sen dinlerine uymadıkça, ne Yahudiler ve ne de Hıristiyanlar senden asla razı olmazlar.”** [Bakara Suresi 120]

Burada tek dileğimiz, devrilen bir tiranın yerini bir başka tiranın almasına sebep olacak bir sistemin hayata geçirilmemesi ve Müslüman Suriye halkının yıllar süren çileli ve fedakârlıklarla dolu bu yolun sonunun İslami bir yönetimle taçlanmasıdır. Kimsenin heva ve hevesine uymadan, hiçbir kınayıcının kınamasına kulak asmadan, tüm ümmetini koruyup gözeten dirayetli yöneticilerin ortaya çıkmasıdır.

[وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُصِيبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ] **“Aralarında, Allah’ın indirdiği ile hükmet. Onların arzularına uyma ve Allah’ın sana indirdiğinin bir kısmından (Kur’an’ın bazı hükümlerinden) seni şaşırtmalarından sakın. Eğer yüz çevirirlerse, bil ki şüphesiz Allah, bazı günahları sebebiyle onları bir musibete çarptırmak istiyor.”** [Maide Suresi 49]

Ancak üzülerek görüyoruz ki yukarıda anlatmaya çalıştığımız vakıalar ve gelişen olaylar maalesef bu denklemden İslami bir yönetimin, bir Hilâfet’in çıkmayacağı şeklindedir. Yanılmış olmak dileğiyle…

Suriye Devrimi: Laik Bir Yönetimden Diğerine Doğru

Yazarımız Abdullah İmamoğlu, "fitne" kavramı üzerinde yapılan yanlış değerlendirmeleri ve bu kavrama doğru bakış açısının nasıl olması gerektiğini ortaya koyan bir makale kaleme aldı.

_Köklü-Değişim_ASIL-FİTNE,-BATILA-RIZA-GÖSTERİP-HAKKI-KETMETMEKTİR!_Abdullah-İmamoğlu.jpg

“Fitne” kelimesi, Arapçada birden çok manayı ihtiva eden kelimelerdendir. Dilimizde de yaygın olarak kullanılan “fitne” kelimesi gerek ayet gerekse de hadislerde geçmektedir. Fitne kavramının doğru şekilde anlaşılabilmesi hem etimolojik izahına hem de naslarda geçen anlamına vukufiyeti gerektirmektedir. 

Bilindiği üzere şer’i metin ya da kavramları anlama metodolojisinin bir gereği olarak yapılması gereken; ilk önce şeriatın söz konusu kavrama/kelimeye bir anlam yükleyip yüklemediğine bakmaktır. Şayet şeriat, bir kavrama özel bir anlam yüklemediyse o vakit örfi ve luğavi anlamlarına bakmak gerekmektedir. İncelendiğinde, şeriatın fitne kavramına yüklediği bir anlam yoktur. Öyleyse yapılması gereken luğavi anlamına yönelmek olacaktır: 

[فتنة] **“Fitne”** kelimesi, sözlükte _“altın ve gümüş gibi değerli madenleri saflığını anlamak için ateşte eritmek”_ manasına gelen [فتن] **“fetn”** kökünden türemiştir. Kuyumcu için aynı kökten gelen **fettân** kullanılır. 

Fitnenin, _“inanç uğruna maruz kalınan ağır işkence”_ anlamında kullanımı da oldukça yaygındır. 

Kur’an-ı Kerîm’de otuz dört ayette “fitne” kelimesi, yirmi altı ayette de türevleri geçmektedir. Kur’an’daki kullanımına göre anlamlarını tespitinde Taberî’nin _Câmiʿu’l-Beyân_ adlı tefsiri de dikkate alındığında fitnenin, Kur’an’da başlıca şu manalara geldiği görülür: 

**1-** Sınama (ibtilâ): [وَقَتَلْتَ نَفْسًا فَنَجَّيْنَاكَ مِنَ الْغَمِّ وَفَتَنَّاكَ فُتُونًا] **“Sen, bir de, adam öldürdün. Seni gamdan, endişeden kurtardık. Seni belâ ve musibetlerle imtihan ettik.”** [Tâhâ Suresi 40] 

**2-** Şirk, küfür, müşriklerin Müslümanlara uyguladıkları ve şirke döndürmeyi amaçlayan baskılar: [وَقَاتِلُوهُمْ حَتّٰى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدّ۪ينُ لِلّٰهِۜ] **“Fitne kalmayıncaya, din ve hâkimiyet yalnızca Allah’ın oluncaya kadar, onlarla savaşın.”** [Bakara Suresi 193] 

**3-** Sapıklık, sapma, saptırma: [وَاحْذَرْهُمْ اَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ اِلَيْكَۜ] **“Allah’ın sana indirdiği hükümlerin bir kısmından seni saptırmalarıyla ilgili olarak onlara karşı dikkatli ol!”** [Maide Suresi 49]

**4-** Azap, işkence, ateşe atma: [اِنَّ الَّذ۪ينَ فَتَنُوا الْمُؤْمِن۪ينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ] **“Gerçek şu ki, mümin erkeklerle mümin kadınlara ateşe atarak/işkence ederek (fitne) uygulayanlar…”** [Burûc Suresi 85]

Nihayetinde Taberî, Arap dilinde fitnenin asıl anlamının _“deneme ve sınama”_, özellikle de _“ateşe atarak deneme”_ olduğunu hatırlatır ve öteki kullanımların temelde bu mana ile ilişkili bulunduğuna işaret eder. 

Ancak günümüzde “fitne” kavramının bağlamından kopuk anlamlarda kullanıldığına da şahit olmaktayız. Hakkı söyleyenlerin _“fitneyi körüklemekle”_ suçlanmaları gibi… Her doğrunun her yerde söylenmesi halinde _“halkın arasında fitne olacağı”_ iddiası gibi…

Tam olarak da yukarıda ifade etmeye çalıştığım fitne anlayışının; Esed’in devrilip geçici hükümetin göreve gelmesiyle zuhur ettiğine, bazı kimselerce dillendirildiğine şahit olduk. Esed rejiminin askerleri bile affedilirken sadece Allah için hayrı hatırlattıklarından dolayı İdlip’te, Cevlani’nin cezaevlerinde bulunan mahkûmların serbest bırakılmalarını istemek “fitnecilik” oldu. Laiklerin meydanlarda laiklik çağrılarına müsamaha gösterilirken zulmün son bulması için yeni yönetime çağrı yapan mahkûm yakınları “fitneci olmak”la suçlandı. Yeni yönetime **_“Bir mümin aynı delikten iki defa sokulmaz”_** hadisini hatırlatarak Batı’nın tuzağına düşmemesi gerektiği telkininde bulunmak, Şeriat-ı garra ile hükmetmeleri noktasında Allah için nasihatler etmek, “fitnecilik” addedildi. Uğrunda Müslümanların aziz kanlarını akıttıkları “‘Devrim Ruhu’na sahip çıkılması gerektiği” tavsiyesinde bulunmak, “fitnecilik” sayıldı.

Hatta öyle ki fitne kelimesi; söylenmesi gereken sözlerin söylenmemesini sağlayan, gerçekler gizlenirken ardına sığınılan sihirli bir kavrama dönüşmüştür. **“Fitne, adam öldürmekten daha kötüdür”** [Bakara Suresi 191] ayeti de, bu taraflarca, iddialarını desteklemek için delil olarak en başta getirilmektedir.

“Emr-i bi’l marûf, nehy-i ani’l münker” vacibiyetinin “fitne” bahanesiyle terk edilmesiyle alakalı olarak Şeyh Tâhir İbn-u Âşûr şöyle der: 

_“Ben, bazı insanların yanlış anladıkları bir şarta dikkat çekmek isterim. O da bazı fakihlerin şu sözüdür: ‘Nehyin, daha büyük bir münkere sürüklememesi şart koşulur.’ Halbuki bu, emr-i bi’l marûf, nehy-i ani’l münker işlevselliğinin kökünü kazıyan bir şarttır.”_

Gerçekten yukarıdaki ayette işaret edilen “adam öldürmekten daha şiddetli olan fitne”; insanları kaosa sürüklemek, kafa karışıklığına sebebiyet vermek anlamındaki fitne midir? Ya da bu ayet, gerçekten kaos olacak endişesiyle hakkı gizlemeye, susmaya delil teşkil eder mi? 

Öncelikle “fitne” kelimesine yanlış anlam yüklenilen ayetten başlayalım: 

[وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ] “Fitne, adam öldürmekten daha kötüdür.” Burada “fitne”nin manası, -genelde anlaşıldığı üzere- “kaos” ya da “iki tarafı birbirine düşürmek” anlamlarında değildir. Burada fitnenin anlamı; _dinden uzaklaştırılmak, Allah yolundan saptırılmaktır_. Yani ayet; “kaos ortamının ya da iki tarafı birbirine düşürmenin, insan öldürmekten daha şiddetli olduğundan” bahsetmiyor. Bilakis ayet, kâfirlerin saptırmalarına (fitnelerine düşerek) kanarak Allah’ın razı olduğundan uzaklaşmanın, sapmanın ölmekten daha kötü ve beter olduğuna delalet etmektedir. Demek ki asıl fitne; Batı’nın saptırmalarına kanıp Allah’ın rızasından uzaklaşmaktır. 

İkinci olarak ise; “emr-i bi’l marûf, nehy-i ani’l münker” vacibiyeti, bilakis şirk/küfür başta olmak üzere bütün fitneleri bertaraf etmek için vardır. İşlevselliğinin anlamı, bunlarla mücadele etmektir. Ve bu vacibiyetin ihmali ve ihlali, Allah’ın azabına duçar olma sebebidir. İbnul Yemân’dan, Nebi _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_’in şöyle buyurduğu rivayet edildi:

[وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَتَأْمُرُنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَلَتَنْهَوُنَّ عَنْ الْمُنْكَرِ أَوْ لَيُوشِكَنَّ اللّٰهُ أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عِقَابًا مِنْ عِنْدِهِ ثُمَّ لَتَدْعُنَّهُ فَلَا يَسْتَجِيبُ لَكُمْ] _**“Nefsim elinde olana yemin ederim ki, mutlaka marufu emreder ve münkerden nehyedersiniz. Yahut Allah sizin üzerinize katından bir azap gönderiverir de sonra O’na dua edersiniz, ama size icabet edilmez.”**_ [Tirmizi]

Bu ve benzeri hadislerden ilham alan başta muttaki âlimler ve Müslümanlar, her fırsatta ve koşulda hakkı ortaya koymuşlardır. İşte Ahmed bin Hanbel bedel ödemek ve birçok kesimi karşısına almak pahasına da olsa _“Kur’an mahluktur”_ fitnesine karşı durarak hakkı ortaya koymuştur. 

İşte İz bin Abdisselam, Haçlılarla yapılan anlaşmaya karşı çıkmış; bulunduğu beldeden sürülmek pahasına da olsa İslâm’ın bu konudaki hükmünü haykırmıştır. 

Bir münker gördüğünde hiçbir şey yapmamanın kendisine verdiği ıstırabı, Sufyan es-Sevri şöyle ifade eder: 

[إني لأرى الشيء يجب علي أن آمر فيه وأنهى عنه، فلا أفعل، فأبول دما] _“İyiliği emretmem münkerden nehyetmem gereken bir işe şahit olduğumda, eğer kayıtsız kalıp bir şey yapmadıysam (üzüntümden) idrarımdan kan gelir.”_ [Hilye]

Tüm bunlar şuna delalet etmektedir: İslâm’ın hükümlerini söylemek, hakkı ortaya koymak ve hatırlatmak fitne değil bilakis şeriatın emridir. Hakkın hatırlatılmasıyla alakalı herhangi bir ihmal ve ihlal, en büyük fitnedir. Tüm bunları ifade ederken _“yanlış üslup doğru sözün celladıdır”, “söz ola kese savaşı, söz ola kestire başı”_ gerçeğini de göz ardı etmemeliyiz. Zira yaptığımız hak çağrısı ve İslâm’ın hükümlerini hatırlatmanın, hikmetle ve doğru üslupla olması da Allah’ın yine bizlerden talebidir. Şöyle buyuruyor Rabbimiz: 

[اُدْعُ اِلٰى سَب۪يلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ] **“(Rasul’üm) Sen, Rabbinin yoluna hikmet ve güzel öğütle çağır!”** [Nahl Suresi 125]

Hakkı ortaya koymanın fitne olmadığı anlaşıldığına göre, asıl fitne nedir o zaman?

Asıl fitne;

Allah’ın hükümlerini yok saymak değil midir? 

Zulme ve zalime karşı sessiz kalmak değil midir?

Batı ve BM kararlarına sıkı sıkıya bağlı kalmak değil midir?

Hakikatleri duymaya muhtaç insanlardan İslâm’ın hükümlerini gizlemek asıl fitne değil midir?

Asıl fitne;

Batı menşeili sistemlere, nizamlara sessiz kalarak onların ömürlerini uzatmak değil midir?

Müslüman kardeşini yüz üstü bırakıp kâfirlerle dostluk kurmak değil midir?

Müslüman kanının akıtılmasına az bir menfaat karşılığında göz yummak değil midir?

Bakınız, Ebu Bekir el-Hallâl’in _Kitâbü’s-Sünne_ risalesinde geçtiğine göre; Ahmed ibn Hanbel için fitne neymiş: 

[وَالْفِتْنَةُ إِذَا لَمْ يَكُنْ إِمَامٌ يَقُومُ بِأَمْرِ النَّاسِ] _“Şayet insanların işlerini idare eden bir imam (halife) yoksa işte bu, fitnedir.”_

Son olarak kıymetli kardeşlerim! 

Zamanın fitnesine ne pahasına olursa olsun karşı koymuş Ahmed bin Hanbel’den için Ali b. Medînî bakın ne demiş: 

[إِن الله عز وجل أعزَّ هذا الدين برجلين ليس لهما ثالث؛ أَبو بكر الصديق يوم الردة، وأَحمد بن حنبل يوم المحنة] _“Allah bu dini; ridde günü Ebu Bekir ile, mihne (Kur’an mahluktur iddiasına karşı mücadele verenlerin karşılaştıkları fitne) günü de Ahmed b. Hanbel ile izzetlendirmiştir.”_ [Tabakat]

Kardeşlerim! Söyler misiniz, bugün bizler, “Kur’an mahluktur” fitnesinden emin isek bu kimin eseridir? Sonraki nesillerin, hatta günümüze kadar uzanan nesillerin bu fitneden emin olmasında Ahmed ibn Hanbel’in hayrını ve gayretini kim yok sayabilir ki?

Bizler de hem kendimizi hem de ardımızdan gelecek olan nesilleri; yaşadığımız asrın demokrasi ve laiklik fitnesinden, Batı’nın tuzaklarından emin kılmak istiyorsak o vakit Ahmed ibn Hanbel gibi fitneye başkaldıralım. Batı menşeili küfür düzenlerinin, asrımızın en büyük fitnesi olduğunu anlatalım. Zalime “zalim”, günaha “günah” diyelim. 

Diyelim ki;

Asrımızın fitnesi demokrasi ve havarilerinin oyunları bozulsun… Hak sesimiz ümmete cesaret, kâfirlerin yüreğine de korku salsın!

Kim bilir belki de Allah _Azze ve Celle_ fitneden eser kalmayıp İslâm’ın hayata hâkim olmasını bizim elimizle nasip edecektir. Hem kendi hem de sonraki nesillerin dualarında _“fitne günlerinde kıyam etmiş muttaki müminler”_ olarak anılmayı istemez miyiz?


Asıl Fitne, Batıla Rıza Gösterip Hakkı Ketmetmektir!

Yazarımız Emrah Akay, asgari ücret tespit görüşmelerinin gündemin birinci konusu olduğu şu günlerde asgari ücret vakasını, tutarsızlığını ve verimsizliğini ortaya koyan bir makale yazdı.

_Köklü-Değişim_EKONOMİK-BOŞLUK-VE-ASGARİ-ÜCRET_Emrah-Akay.jpg

TDK sözlüğüne göre; kelime anlamı, “eksiklik, yoksunluk” ve “anlamsız olma durumu” şeklinde tanımlanan “boşluk”, her tamlama için belli bir anlam ifade etmektedir. Mesela, “hukuki boşluk; yasalarda belli bir konuda hüküm bulunamaması” gibi. Ya da “siyasi boşluk; etkin ve tesirli bir siyasi mekanizmanın bulunamaması, yönetimde başıboşluk” gibi… “Ekonomik boşluk” ise benzer şekilde, “belli bir iktisadi yapının eksikliğinden dolayı, doğaçlama üzere seyreden ve krizlere çözüm üretme kabiliyetinden yoksun olması” anlamına gelir. İşte bu sebepten ötürü, bir yamaya çözüm olmak için ortaya yeni bir kavram atılmıştır: “Asgari Ücret”.

Sosyalist grupların etkisiyle 1951 yılında yürürlüğe konulan asgari ücret uygulaması, ülkemizde halen devam etmektedir. Çünkü her ne kadar başta komünist düşüncelerden etkilenme olsa da şimdilerde kapitalist iktisadın da değirmenine su taşımıştır. Peki nasıl?

Asgari ücret, işçilerin, belirlenen sınırın altında emeğini satamayacakları fikrinden hareketle ortaya atılmıştır. Gıda, konut, giyim, sağlık, ulaşım, kültür gibi ihtiyaçları, güncel fiyatları üzerinden en az düzeyde karşılayacak biçimde hesaplanarak belirlenmesi gereken asgari ücret, son yıllarda işverenlerin kazanımları ve hükümetin istihdam verileri baz alınarak hesaplanmaya başlanmıştır. Normalde kapitalist iktisada göre, asgari ücret uygulaması, serbest piyasa ekonomisi ile tezat oluşturmaktadır. Fakat ekonomik boşluk; sabiteleri olmayan, belli normlara dayanmayan bir iktisadi ortama gebedir. Ve bu gebelik sonucunda sorunlu, eksik, kusurlu kavramlar ve kurallar doğar. Belirlenmesi için aralık ayı boyunca toplanan işçi ve işveren sendikaları, çalışma bakanı ve diğer yetkililer, kusursuz bir tiyatro oyunuyla süreci sonlandırırlar. A’dan Z’ye tüm oyuncular üzerlerine düşen görevi layıkıyla oynar. Bu toplantı süreçlerine ve oyun sahnelerine girmeyeceğim. Fakat bir konu var ki maalesef bu konu kronik hale geldi ve konuşulması zaruri oldu. O da işçilerin sömürülmesi. Yanlış okumadınız; abartı olsun diye yazılmadı. Emekçiler, asgari ücret safsatası yüzünden emeklerinin karşılığını alamamakta ve kendilerine reva görülen “en düşük ücret” saçmalığına alıştırılmaktadır. Maden işçisi, şoför, hamal, sekreter, tezgahtar, yevmiyeci hepsi birbirinden farklı işler yapsa da, kimi beden işçisi, kimi çok daha hafif ve kolay işlerde çalışıyor olsa da verilen maaşın ölçütü değişmiyor. Madem “‘asgari ücret’ diye bir kavram var o baz alınsın” diye bir anlayış güdülüyor. Maalesef buna işçiler de alıştırılıyor, bu duruma karşı gittikçe duyarsızlaştırılıyor. İşte bu süreç, sömürüyü habersizce beraberinde getiriyor.

Bakın, yıl sonu enflasyon tahmini %45 olarak öngörüldü. Asgari ücrete aynı oranda zam yapılmış olsa bile çalışanın geliri artmış olmayacak. Birim zamanda birim maliyet ile daha az miktarda ürün almış olacak. Yeni yılda yeni değerleme oranları açıklanacak. Maliye Bakanının da sabırsızlıkla beklediği zam sezonu açıldığında zam gelmedik hiçbir şey kalmayacak. Hal böyle iken refah payını geçtik, asgari ücret zammı belki %45 bile olmayacak. 23 bin ile 25 bin arasında bir rakamda anlaşılacak ve iş bitecek. Sonrası meçhul… Zira 2025 yılı için açlık sınırı enflasyon verileri dikkate alındığında tahmini 29 bin liranın üzerinde. Yoksulluk sınırı ise 4 kişilik bir aile için 80 bin liranın üzerinde bekleniyor. Bekar bir çalışanın yaşam maliyetinin ise 37 bin lira civarında olması bekleniyor. Şimdi asıl soru şu: bütün bu gerçekler gün gibi ortadayken asgari ücreti kim, neye göre belirliyor? Söyleyelim: asgari ücretin katbekat üzerinde gelire sahip olup bir asgari ücretlinin nasıl geçineceğini asla bilemeyen bir grup aristokrat belirliyor… 18.yy sonlarında Paris’te ekmek kıtlığının olduğu dönemde taç giyme töreni için tahta çıkan kraliçe, halkına şu tavsiyede bulunmuştu: **“Ekmek bulamıyorlarsa pasta yesinler.”** Hani, “çalışanı, emekliyi enflasyona ezdirmeyeceğiz” söylemine çok benzer şekilde. Lafla peynir gemisi yürümez ama onlar lafla milyonlarca asgari ücretlinin gemisini bir şekilde yürütüyorlar. İşte biz buna; “ekonomik boşluğu, sloganik ve manipülatif ustalıkla doldurmak” diyoruz. 

Peki, asgari ücretin enflasyonun iki katı kadar arttırılması sorunları çözer mi? Maalesef o da, piyasada çok fazla paranın dolaşmasına rağmen daha az şeye sahip olunmasıyla sonuçlanan bir kısır döngüye sokar. Marketler, tekstil mağazaları üreticinin asgari ücret dolayısıyla artan maliyetini öder. Son kullanıcı ise market ve mağazalardan alacağı ürünlerde bu zam artışlarını çarpan etkisiyle hisseder. Ham madde tedariğinden onu üretene, nakliyesini yapandan satana kadar herkes, bu asgari ücret zamlarını ekleye ekleye vatandaşa yansıtır. Hiçbir tüccar karlılığın düşmesini istemez, o halde maliyeti düşüremiyorsan satışı yükseltmen gerekir. Yani vatandaş destelerce maaş alsa bile harcama yaparken de bol miktarda para vermek zorunda kalacaktır. O halde sorun, artış miktarı değil kendisine mecbur bırakılan asgari ücretin bizatihi kendisidir. 

Halbuki çözüm basit:

**1-** Devlet, övündüğü yüksek milli geliri adil bir dağıtımla vatandaşın da istifadesine sunacak.

**2-** Lüks ve gereksiz harcamalarının maliyetini halkın omuzuna yüklediği vergilerden tahsil etmeyecek.

**3-** Zengin ile fakir arasında zekât müessesini hakkıyla işletecek ve kontrolünü sağlayacak.

**4-** Haksız kazancın, rüşvet ve iltimasın önüne geçecek.

**5-** Bir grubu finansal açıdan destekleyip başka grupları başının çaresine bakmaya zorlamayacak.

**6-** Tarım, hayvancılık ve sanayi üretimine teşvik edecek. Üreticiyi ithal ürünlerle tehdit etmeyecek.

**7-** Faiz lobilerini şaha kaldırıp faizden Allah’a sığınan halkın elindeki parayı pula çevirmeyecek.

**8-** Döviz endeksli satışları durdurup, faizi kaldırıp enflasyonu düşürecek ve borsa, kripto gibi soyut işlemlerden uzak duracak.

**9-** Herkese çalıştığının karşılığı verildiğinde verimin ve kapasitenin arttırıldığı bir düzene geçilecek.

**10-** Ekonomik boşluğunu; sabiteleri olan, insan fıtratına uygun, kalbi mutmain kılan, aklı ikna eden bir ideolojiye, İslam’a tevdi edecek.


Ekonomik Boşluk ve Asgari Ücret

Yazarımız Yusuf Yıldız, "siyaset" kavramının ne idüğüne ve nasıl anlaşılması gerektiğine ilişkin bir makale kaleme aldı. 

Köklü-Değişim_SİYASET,-UZAK-DURULMASI-GEREKEN-BİR-UĞRAŞ-MI_Yusuf-Yıldız.jpg

Bir önceki yazımda “İsrail”in ABD’yi kontrol etmediğini ve bunu görebilmenin tek yolunun siyasi basiret olduğunu yazmıştım. Ayrıca Müslümanlardaki bu yanılgının, kafirlerin planlarından bir plan olduğunu, Müslümanları siyasetten nefret ettirmek istediklerini yazmıştım. Bu yazımda “Siyaset” kavramının ne olduğuna, Batılıların neden Müslümanları siyasetten uzak tutmak istediklerine ve bununla savaşmak için ne yapmamız gerektiğine değineceğim.

Siyaset, vakıada olmazsa olmaz bir mevzudur. Boşluk kabul etmez. Herhangi bir toplum, herhangi bir insan topluluğu, yönetilmek zorundadır çünkü insan fıtratı kaosu kabul etmez. Yönetimsizlik, kaosu getirir. Bu hakikatten çıkan sonuç şudur: Eğer siyasetin varlığı bir gereklilikse o siyasetin bir kaidesinin olması da bir gerekliliktir. Siyaset, insanların işlerini gütmektir. Bu gütme, insanlara çözümler getirmekle olur. Bu getirilen çözümler de bir kaynaktan çıkmak mecburiyetindedir. İşte bu yüzden her bir siyaset, bir kaideye dayanmak zorundadır ve dayanır.

İslam’ın vadettiği siyaset anlayışı, Batılıların siyasetine taban tabana zıttır ve onların varlığı açısından en büyük tehdittir. Bu yüzden Batılılar Müslümanların bunu fark etmelerini olabildiğince zorlaştırmak için hayatları pahasına savaşıyorlar.

Hilâfet’in kaldırılması sonrasında, Müslüman topraklarını siyaset eden kaide olan İslam da siyaset sahasından kaldırıldı. İslam, bu noktadan sonra insanların hayatlarını düzenleyen, onlara çözümler sunan bir temel olma statüsünü kaybetmiş oldu. Yönetim ve siyaset boşluk kabul etmez, demiştik. İslam’ın ardından oluşan bu boşluk, demokrasi ve cumhuriyet sistemlerinin kaidesi olan laiklik ile dolduruldu.

Bir çözüm, var olan duruma uygun olursa ancak geçerli bir çözüm olarak kabul edilebilir. Var olan duruma uygun çözüm getirmek ise öncelikle durumun doğru tespitiyle mümkün olur. İçinde bulunduğumuz durumun doğru tespiti ise şudur: Hayatımızda İslam’ın egemen olmamasının sebebi, dünya üzerinde İslam’ı temel kaide olarak kabul eden bir siyasetin var olmamasıdır. Bu tespite uygun doğru çözüm ise İslam’ı temel alıp insanlar ve onların hayatları hakkında sunacağı tüm çözümleri bu temelden çıkaran, bu temel üzerine bina eden bir siyaseti yeniden var etmek olduğudur.

Bu çıkarımı kabul edip zihniyetimizi bu hedef ile belirlediğimizde doğru siyasi basireti kazanma yolunda ilk adımı atmış oluruz. Sonrasında tüm çözümlere, önerilere, olaylara bu gözle bakmaya başlarız.

Mesela, faizi azaltmanın aslında İslamî bir siyaset olmadığını, her ne kadar “nass var” gibi İslamî argümanlarla süslense de bu çözümün temelinin İslam olmadığını görür oluruz. Çünkü İslamî kaideden çıkan çözüm, faizi ve faizli işlemleri topyekûn toplumun hayatından kaldırmak ve yasaklamaktır; faizli sistem olduğu gibi kalırken faiz oranlarını azaltmak değildir.

Mesela, İslam’ın, devlet için kesin ve mazeretsiz bir emri olan cihat farzını ertelemek için “önce ekonomimizi düzeltmemiz lazım” argümanını öne sunarak, IMF gibi Batı’nın uluslararası sömürü kurumlarından para almanın, İslamî bir çözüm olmadığını görürüz. Çünkü Müslümanların toprakları işgal altındayken, Müslümanların kontrol ettiği bir devletin cihat farzını ertelemesinin, İslam kaidesine aykırı olduğunu biliriz. Batılı devletlere sıcak mesajlar, “güvende” oldukları konusunda teminatlar vermenin temel kaidemize aykırı olduğunu biliriz. Müslümanların, kafirlere üstünlük veren ya da Müslümanlar üzerinde kısmen de olsa söz sahibi yapan anlaşmalara girmelerinin haram olduğunu da biliriz:

**“…Allah kâfirler için müminler aleyhine bir yol (imkân) verecek değildir.”** [Nisa Suresi 141]

İşte Müslüman, İslam kaidesini zihniyetinin temeline yerleştirdiğinde bu şekilde siyaseti gözlemeye başlar. Bu gözlemleme sonucunda neyin İslam’dan olduğunu ve nelerin Batı’dan/batıldan olduğunu görür. İstikamet üzere olmak için kendisine bir çit örer ve bu çit onu, fikrî saldırılardan korur.

Bu zihniyetin oluşması ve devam etmesinin tek yolu, günümüz siyaseti ile sürekli iştigal olmaktır çünkü değiştirilmesi gereken şey, günümüz siyasetinin kendisidir. Bazı kesimler tarafından “pis” ya da “kötü” olarak nitelendirilen siyaset, günümüz dünyasına hükmeden Batı siyasetidir. İslam ise bütün kötülüklerden uzaktır. İslam siyaseti ise tek temiz siyasettir.

Bu kötü siyasetten, İslam’ın iyi siyasetine olan değişimi, siyasetten uzak durarak yapmaya çalışmak akla aykırı olduğu gibi Nebevî metoda da aykırıdır:

**“İsrailoğulları nebiler tarafından siyaset (idare) ediliyordu. Bir nebi öldüğünde onu başka bir nebi takip ediyordu. Artık benden sonra nebi yoktur. Fakat birçok halife olacaktır.”** [Buhari, Muslim]

Bugün siyasetle, siyasi olaylarla ilgilenenlerin, bu zihniyete sahip olan bizlerin olması gerekir. Günümüzün Batı siyasetine, o siyaseti devam ettiren tüm yöneticilere ve onların kadrolarına, İslam’ın temiz, pak siyasetini ve çözümlerini haykırmamız gerekir.

**“Şehitlerin efendisi Hamza bin Abdulmuttalip’tir. Sonra da zalim bir sultan karşısında hak sözü söyleyip de bundan dolayı katledilendir.”** [Hakim]

Bizi siyasetten uzaklaştırmak isteyen tüm fikirlere ve kişilere, _“Hayır!”_ dememiz gerekir. _“Senin beni bu hayattan uzaklaştırmanı, bu gayri İslamî hayatı değiştirmek için çalışmama engel olmanı kabul etmiyorum!”_ dememiz gerekir. Peygamberimizin _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_ metodunu takip etmemiz gerekir. Onun, daru'n-Nedve’deki yöneticileri, siyasîleri nasıl hedef aldığını incelememiz gerekir ki İslam ile hükmetmeye, onunla siyaset etmeye ve hayatı onunla doldurma farziyetini yerine getirmeye yeniden başlayabilelim.

**“(Ey Muhammed!) Biz sana Kitap’ı (Kur’an’ı) hak olarak indirdik ki, insanlar arasında Allah’ın sana öğrettikleri ile hüküm veresin.”** [Nisa Suresi 105]


Siyaset, "Uzak Durulması Gereken" Bir Uğraş mı?

...özümüz olan İslâm’a dönmek varken, Batı özentisi bu imitasyon hayat niye?

1577863440.jpeg

Osmanlının son dönemlerinde ve Cumhuriyetin ilk yıllarında Avrupa seyahati aydınlar(!) arasında moda olmuştu. Gerek ticaret gerekse seyahat amacıyla birçok kişi Avrupa turlarına katılmışlardı. Çoğu döndüğünde Batı'ya duyduğu hayranlığı dillendiriyor kendi toplumunu ise küçümsüyordu. Bu seyahate çıkanlardan biri de Almanya’nın Berlin şehrine giden Mehmet Akif Ersoy’dur. Tabii döndüğünde ona da soruyorlar, *“Avrupa nasıl?”* diye Akif, bu soru karşısında halen güncelliğini koruyan şu cevabı veriyor: ***“Ne olsun, gördüğüm kadarıyla işleri var dinimiz gibi, dinleri var işimiz gibi!”***

Batı, İslâm’a olan kin ve düşmanlığını tarihin her döneminde belli etmiş ve halen de etmektedir. Eline geçen her fırsatta, Müslüman toplumları yok etmek, onların dinleri ile olan alakalarını zayıflatmak ve yaratıcıyla olan ruhi bağlarını koparmak için var gücüyle saldırmıştır. Bunu fiilî ordu gücü ile başaramayacaklarını anladıkları andan itibaren ise, fikrî ve siyasi saldırılara geçtiler. 1900’lü yılların başında içimizdeki hainlerin de yardımlarıyla istedikleri sonuçları yavaş yavaş elde etmeye başladılar.

Esasında Batı fikirlerinin insanı doğru bir şekilde kalkındıracak herhangi bir kaidesi yoktur. Ancak dinleri ile olan bağları gitgide zayıflayan Müslümanlar, özgürlükçü Batı fikirlerinin büyüsüne her geçen gün biraz daha kapıldılar. İşte böylesi bir süreçte, gayri İslâmi fikirlerin Müslüman toplumlara ulaşmasını, o dönemin önde gelen “kültürlüleri” sağlamıştır. Zaten Osmanlı sonrası kurulan Cumhuriyetin ilk meclisinde, bu zümreden birçoğunun milletvekili olması, geçmişte onlara nelerin vaat edildiğini ve ne uğruna dinlerini “sattıklarını” açıkça ortaya çıkarmaktadır.

Mehmet Akif Ersoy’un tek cümle ile ifade ettiği bu hazin durum, aslında o güne ait bir problem değildi. Çünkü hak ve batılın mücadelesinde küfür sistemleri, Hicri 2. Asırdan beri, İslâm’a ve onun kutsallarına karşı sistematik şekilde saldırdılar. Bir aşamada başarılı olamadıklarını görünce hemen diğer aşamaya geçtiler. İslâm’ı yıkma fikrinden hiç ama hiç vazgeçmediler. Bu saldırıları birkaç başlık altında kısaca ifade edecek olursak;

***A- Nassa Yönelik Saldırılar:*** *Kâfirler İslâm’ın önce naslarını hedef aldılar. Çünkü gücün nereden geldiğini çözmüşlerdi. Kur’an ayetlerini bozamayacaklarını bildikleri için de hadislere saldırdılar. Binlerce sahte hadis uydurarak şer’î hükümlerde şüphe oluşturma yoluna gittiler. Ancak bunu fark eden hadis âlimleri, ravi zincirleri üzerinde dakik bir araştırma yaparak hadislerin uydurma olanlarını tespit ettiler.*

***B-*** ***Nassın Anlaşılmasına Yönelik Saldırılar:** Burada ise dile yönelik saldırılar var. İslâm, her ulaştığı yere Arapçayı da götürmüştür. Çünkü Arapça ve İslâm ayrılmaz bir bütün olup Arapça, İslâm kültürünün esasi bir unsurudur. İşte bu yüzden şer’î hükümlerin anlamını bozmak ve zihin karmaşası oluşturmak için sürekli Arapçayı hedef aldılar.*

***C- Nassın Vakıaya İntibakına Yönelik Saldırılar:*** *Şer’î hükümler hayata dair tüm sorunları çözdüğü müddetçe Müslümanların İslâm’a olan bağlarının zayıflamayacağını anladılar. Bu yüzden şer’î çözümlere yönelik saldırı başlattılar. “İslâm’ın hükümlerinin geçmişte kaldığını” ve “yeni meselelere çözüm sunamadığını” dillendirerek, Müslümanların kalbinde şer’î hükümlere karşı şüpheler oluşturdular.*

İşte bu saldırılar neticesinde Müslümanlar özellikle 1800’lü yılların sonlarına doğru çok ciddi kırılımlar yaşadı. Bu kırılımlardan cesaret alan Batılı devletler, öldürücü darbeyi ise 1920’lerde vurarak, Müslümanların gücünün ve kuvvetinin kaynağı olan Hilâfet’i kaldırdılar. Bu noktadan sonra İslâm, hayat sahasından koparıldı, şer’î hükümler kamusal alandan çıkarıldı, İslâm kalplere hapsedildi ve hayat sahasında Batı’nın bozuk fikirleri tatbik edilir oldu. Müslümanlar ferdî olarak imanlarını korumaya çalışsalar da Batı hadaratı onları çok hızlı bir şekilde değiştirdi. İşte bu süreçte, samimi ve ihlaslı Müslümanların katledilmesi de dâhil olmak üzere, her geçen gün daha da kötüye doğru giden bir ivme ile günümüze kadar gelindi. Artık Müslümanlar dinlerinin hükümlerine riayet etmiyorlar, haramlardan kaçınmıyorlar, ibadetlerini yapmıyorlar. Yaşantıları da tıpkı gayri Müslimlerin yaşantıları gibi oluverdi. Bakın, daha dün yılbaşı kutlamaları adı altında, Batı hadaratının Müslümanlar tarafından nasıl sahiplenildiğini gördük. İçkilerin su gibi tüketildiğini, “şans oyunu” adı altında kumarın her türlüsünün vücut bulduğunu, fuhşiyatın tüm rezilliklerinin yaşandığını… ne yazık ki hayretler içinde izledik.

Müslümanlar, Allah *Azze ve Celle’*ye iman etmiş olmalarına rağmen, faizinden zinasına, içkisinden kumarına, hırsızlıktan yalana kadar, ne kadar haram varsa hepsinin içine düşmüş, günah çukurunda adeta boğulmaktalar. Mehmet Akif’in dediği gibi Müslümanların yaşantısı kâfirlerin dini gibi oldu. Papa bir konuşmasında ***“Hristiyan kadınlara söyleyin boyunlarına haç taksınlar. Müslüman kadınlardan farklı olsunlar.”*** demiştir. Bir Müslümanın duyacağı en ağır hakaretlerden biridir bu. Ama maalesef durum öyle bir yere geldi ki çoğu Müslüman kadın, kâfirlerden ayırt edilemiyor. İşte içinde bulunduğumuz bu çöküntü, aslında bir asırdan fazladır süregelen bir kırılımın sonuçlarıdır.

Oysaki tarihe dönüp bir bakalım. İslâm, gittiği her yere hayrı, adaleti ve huzuru götürüp, insanları karanlıklardan aydınlığa çıkarmışken, Batı’nın necis demokrasisi kan, zulüm ve sömürüden başka hiç bir şey sunmamıştır. Öyleyse özümüz olan İslâm’a dönmek varken, Batı özentisi bu imitasyon hayat niye?

وَاِنْ تُطِـعْ اَكْثَرَ مَنْ فِي الْاَرْضِ يُضِلُّوكَ عَنْ سَب۪يلِ اللّٰهِۜ

**“Eğer yeryüzündekilerin çoğunluğuna uyacak olursan seni Allah yolundan saptırırlar…”**\[En’âm 116\]

Selam ve dua ile…

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

Yazarımız Muhammed Emin Yıldırım bu makalesinde, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın açıkladığı \"Biz bize yeteriz\" kampanyasını farklı bir bakış açısıyla değerlendiriyor...

1585642416.jpeg

Korona virüsünün tüm dünyayı etkisi altına almasıyla birlikte çoğu ülkede hayat durdu, sağlık sistemleri çöktü, 2.6 milyar insan evlerine hapsoldu ve işlerine gidemez oldu. Bu durum, doğası gereği krizler üreten ve uzun zamandır krizlerle boğuştuğu hâlde teknolojik rakam ve algı oyunlarıyla çöküşünü perdelemeye çalışan küresel kapitalist sistemin gerçek yüzünü iyice açığa çıkardı. ABD, Çin ve Avrupa ülkeleri acziyet ve şaşkınlık içinde bir tarafta halkın sağlığı, diğer tarafta ekonomilerini ayakta tutmak arasında sıkışıp kaldılar. Görünmez düşman olarak niteledikleri, sadece âlemlerin Rabbinin yaratmaya muktedir olduğu küçücük bir virüse karşı acil eylem planları ile büyük ekonomik kurtarma paketleri açıkladılar. Aynı şekilde Türkiye de bu krizden nasibini aldı. Sosyal hayat bitti, eğitime ara verildi, sokaklar boşaldı. Sağlık ve gıda sektörü, güvenlik birimleri ve insanların zaruri ihtiyaçlarını karşılamak için tedarik zinciri bünyesinde çalışanlar hariç ekonomik hayat durma noktasına geldi.

Buraya kadar yazdıklarım ve daha fazlası herkesin malumudur.

Asıl mesele ise bundan sonra ne olacağıdır. Zira yıllardır ciddi ekonomik kriz içinde olan *Türkiye’nin bu karantinada nasıl ayakta kalacağı, insanların işlerini nasıl koruyacağı ve geçimlerini nasıl sağlayacağı* sorusu hiç şüphesiz toplum nezdinde en az sağlığın korunması kadar düşünülüp konuşuluyor.

Sosyal medyada gün be gün, an be an tartışmalar yapılarak yöneticilerin atacağı adımlar takip ediliyor.

İşte böyle bir ahval içinde Cumhurbaşkanı Erdoğan “Biz Bize Yeteriz” başlığı altında Milli Dayanışma kampanyası başlattıklarını duyurdu.

Erdoğan konuşmasında, *“Amacımız, yevmiye ile geçimini sürdüren kesimler başta olmak üzere, alınan tedbirlerden dolayı mağdur olan dar gelirli vatandaşlarımıza ilave destek sağlamaktır.”* dedi. Ardından kampanyayı 7 aylık maaşını bağışlayarak açtığını söyledi. Ayrıca bu süreç içerisinde en büyük katkıyı iş adamları ve hayırseverlerden beklediğini, zekâtlarını Ramazan ayında dağıtmayı düşünen vatandaşların da Ramazan ayını beklemesine gerek olmadığını söyledi.

Hatırlayacak olursanız yakın zaman önce de Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından 100 milyar liralık -sözde- ekonomik destek paketi açıklanmıştı. *“Sözde”* diyorum, çünkü paketin içeriğine bakıldığında asıl ihtiyacı olan dar gelirli insanlara destek olmaktan ziyade, krizin yükünün toplumun üzerine yüklendiği, devletin alacaklarından vazgeçmek yerine sadece ertelediği, sıradan halkın temel ihtiyaçlarından önce turizm, inşaat, bankacılık, finans vb. sektörler gibi büyük şirketlerin korunmaya çalışıldığı açıkça görülmüştü.

Şimdi de benzer bir şekilde, ancak bu kez *“biz bize yeteriz”* sloganı altında duyguları okşayan farklı bir üslupla, topun vatandaşa atılarak sorumluluktan kurtulmanın siyasi kurnazlığı yapılmaktadır. Zira 550 çeşit vergi aldıktan sonra “veren el” olması gereken devlet, bu yaklaşımıyla Müslüman halkımızın kardeşlik ve yardımlaşma duygularını istismar ederek yine “alan el” konumundaki yerini korumuş oldu.

Sözlerim yanlış anlaşılmasın, ben burada yardımlaşmaya karşı çıkmıyorum. Elbette ki yardımlaşma her zaman olmalıdır. Özellikle de olağanüstü durumlarda yardımlaşma her Müslümana düşen İslâmi ve insani bir sorumluluktur. Ancak bu yardımlaşma ve paylaşma hayatın normal şekilde seyrettiği zamanlarda servetler dağıtılırken yapılmıyorsa, büyük şirketlerin milyarlarca liralık vergi borçları silinip asgari ücretliden vergi alınırken yapılmıyorsa, insanlar geçinemediği için intihar edip onları faiz yoluyla sömürün bankalar kâr üstüne kâr rekoru kırarken yapılmıyorsa ve devlet erkânı lüks yaşamdan bir türlü tasarruf edemiyorsa ortada koskocaman bir adaletsizlik ve samimiyetsizlik var demektir.

Allahu Teâla şöyle buyurmaktadır:

كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْاَغْنِيَٓاءِ مِنْكُمْۜ وَمَٓا اٰتٰيكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهٰيكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُواۚ وَاتَّقُوا اللّٰهَۜ اِنَّ اللّٰهَ شَد۪يدُ الْعِقَابِۢ

**“O mallar, içinizde yalnız zenginler arasında dolaşan bir devlete dönüşmesin. Rasul size ne verdiyse onu alın, neyi de size yasak ettiyse ondan vazgeçin. Allah’a karşı gelmekten sakının. Şüphesiz, Allah’ın azabı çetindir.”** \[Haşr 7\]

Cumhurbaşkanı’nın konuşmasında dikkat çeken diğer bir husus da, zekât kurumunu hatırlaması ve iş adamlarını zekât vermeye davet etmesiydi. Ne hazindir ki, Erdoğan zekât kurumunu baş tacı ettiği laik, demokratik zulüm düzeni aciz kalınca hatırladı. Oysa zekât, zenginlere vermenin, devlet başkanına da almanın farz olduğu çok önemli bir ibadettir. Zekât, yoksulların zenginlerin malları üzerindeki hakkıdır. Rica ve minnet ile talep edilecek bir bağış veya yardım değildir.

وَف۪ٓي اَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّٓائِلِ وَالْمَحْرُومِ

**“Onların mallarında muhtaç ve yoksullar için bir hak vardır.”** \[Zariyat 19\]

Eğer bu hak bugüne kadar zenginlerden alınmış olsaydı, yoksulluk sorunu çözülüp toplumda büyük ölçüde ekonomik denge sağlanmış olurdu.

Sözün özü, bize/akidemize/dinimize ait olan nizama sarıldığımızda mutlak surette “biz bize yeteriz!”

Öyleyse şimdi bizden olmayan ve kriz üretmekten başka işe yaramayan kapitalist küfür nizamını kapı dışarı edip siyasi, iktisadi, içtimai ve diğer tüm alanlarda İslâm’ı tatbik etme vaktidir.

Bunun için ihtiyacımız olan şey, kesin bir iman ile sahih bir irade ortaya koymaktır. Şüphesiz hayatın ve ölümün sahibi olan Allah *Azze ve Celle* dinine yardım edenlerin yardımcısıdır.

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

...zafere götürecek başarının sırrı budur. Çünkü baharın habercisi olan cemreler Müslümanların hem kalplerine hem de beyinlerine düşmüştür.

1576665063.jpeg

18 Aralık 2010 tarihinde kimsenin aklına gelmeyen bir şey oldu. Yaşanan tüm olaylar önceden planlansa, belki de her siyasinin *“imkânsız, bu coğrafyada asla böyle bir şey olmaz”* diyeceği Arap Baharı başladı. Yıllardır zulme, fakirliğe ve geri kalmışlığa mecbur edilen, en ufak bir eleştiri karşısında dahi acımazsızca cezalandırılan Ortadoğulu Müslümanlar ayaklandı. Bu öyle bir bahardı ki yaklaşık 25 yıldır aynı zorbalar tarafından yönetilen Müslümanlar korku duvarlarını aşarak tüm dünyayı şaşırttı. Arap Baharı’nın başlamasıyla birlikte küresel sisteme ait birçok denge bozuldu. Bizatihi kendi deyimiyle Obama’nın saçları ağardı.

Bu bahar, bugün değerlendirdiğimizde belki de Ortadoğu’ya yazı getiremedi. Belki istenilen ve arzu edilen şekilde neticelenemedi. Çünkü esen sert rüzgârlardan daha çok, ihanetler savurdu Müslümanları! Yağmurdan daha çok, bombalar yağdı insanların üzerine! Körpe bedenler, evler, hastaneler, mescitler, pazar yerleri ve şehirler yerle bir edildi. Ortaya çıkan ayaz sadece baharın habercisi olan tomurcukları değil, adeta insanlığın kanını dondurdu. Meydanlarda baltacılar türedi. Acımasız ve merhametsiz keskin nişancılar kızları ve kadınları katletti.

Şiddetle ve zulümle meydanlara çıkan insanları bastırabileceğini, susturabileceğini ve vazgeçirebileceğini sanan diktatörler hüsrana uğradı. Yıllar sonra Ortadoğu’da oluşan bu bahar, bazı zorbaları koltuğundan, bazılarını ise dünyadan etti. Zalim diktatörlerden Tunus’ta Zeynel Abidin, Mısır’da Hüsnü Mübarek, Yemen’de Abdullah Salih, Libya’da Kaddafi devrildi. En canileri olan Beşar Esed ise Amerika, Rusya, İran ve Türkiye’nin hummalı gayretleri ile tam devrilmek üzere iken son anda kurtuldu. Daha sonra Cezayir’de Buteflika ve Lübnan’da Hariri meydanlardaki insanları ikna edemeyince istifa etmek zorunda kaldılar.

Bu öyle bir bahardı ki tüm dünya koalisyon güçleri adıyla bir araya gelip birleşti ama bugün hâlâ Suriye’de çözümü sağlayamadı. Libya’da ve Yemen’de bir türlü istikrar sağlanamadı. Hatta ortaya çıkan sinerji bugün Lübnan gibi yeni bir ülkeye yayıldı ve Irak’ta protestoların yeniden başlamasına sebep oldu. Bunların dışındaki zalim rejimler ise kendilerini muhafaza etmek adına daha önce hiç önemsemedikleri halklarını önemsemek ve hiç yapmadıkları reformları yapmak zorunda kaldılar.

Hepimiz şahidiz ki bu bahara Müslümanlar çok emek verdi, çok ağır bedeller ödedi ve ödemeye de devam ediyorlar. Fakat Allah’ın izniyle bu bahar başka baharların oluşmasına vesile olacak ve Allah’ın izniyle eninde sonunda coğrafyamıza yaz gelecektir. Uzun yıllar süren kış mevsiminden sonra yeniden baharın sıcaklığını hisseden Müslümanlar, gün gelecek gerçek bir siyasi liderlik altında birleşeceklerdir. Hatalarından dersler çıkaracak, kâfirlerin ve bazı işbirlikçi yöneticilerin vaatlerine kanmayacak ve Allah’tan başka kimseyi hesaba katmayacaklardır. Zira zafere götürecek başarının sırrı budur. Çünkü baharın habercisi olan cemreler Müslümanların hem kalplerine hem de beyinlerine düşmüştür. İnşallah son cemre de düşünce artık hiçbir güç yazın gelmesini engelleyemeyecektir.

Mehmet Akif Can "“İsrail”e karşı savaşmak için fetva aramak abesle iştigaldir!"

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

Gerçek Bir Bahar İçin Son Cemreyi Bekliyoruz

Tanıdık Bir Söylem: “Hürriyet-Adalet-Eşitlik”

Suriye Devrimi: Laik Bir Yönetimden Diğerine Doğru

Asıl Fitne, Batıla Rıza Gösterip Hakkı Ketmetmektir!

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz

Mehmet Akif Can "“İsrail”e karşı savaşmak için fetva aramak abesle iştigaldir!"

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

Gerçek Bir Bahar İçin Son Cemreyi Bekliyoruz

Tanıdık Bir Söylem: “Hürriyet-Adalet-Eşitlik”

Suriye Devrimi: Laik Bir Yönetimden Diğerine Doğru

Asıl Fitne, Batıla Rıza Gösterip Hakkı Ketmetmektir!

Sosyal Medya