Yazarımız Aziz Terzi, siyasi olayların yorumlanmasının hakikatin tespitindeki önemine işaret eden bir makale kaleme aldı.

1637749775.jpeg

En çok merak edilen konulardan biri de gerçeği ararken, aynı zamanda yaşayan insanların yaşadıkları vakıaları farklı yorumlamaları olsa gerek. Gerçeğin peşinde ilerlerken; gerçeğin yansıtılması, gizlenmesi ve perdelenmesiyle, gerçeğe ulaştıracak bilgilerin filtrelenmesiyle yaşanan zorlu sürece kişinin kendi deneyimlerini hakikate dönüştürme temayülü de dâhil olduğunda, toplumsal olayların hakikatini bilmek ancak zor bir sürecin sonucunda ulaşılabilir görünmektedir.

Toplumsal olayların yorumlandığı, üzerinde kafa yorulduğu ve olayın hakikatinin araştırıldığı, bir o kadar da üzerinde manipülasyonların yapıldığı bir alan var ki o da siyasal düşünce alanıdır. Bu alana **kapitalist demokrat siyasetin Makyavelist felsefesi** de dahil olunca ortalık siyasi körlük alanına dönüyor. Artık gerçeklerin ve gerçeğe ulaşmanın önemi kalmıyor. Artık amaç, kendi **üretilmiş** gerçeğini insanlara kabullendirme sürecine dönüşüyor. Böyle bir atmosferde ise toplumsal alanın ve bu alanın bileşenlerinin gerçeği görmesi, görse bile kabul etmesi, çokça dua etmemize ve dualarımızın kabul edilmesine bağlı hâle geliyor.

Siyaset alanı genellikle daha az insanın uzmanlık alanı olarak ilgilendiği bir alan olmuştur. Gerçi siyaset aldığı kararlar ile tüm toplumsal kesimleri ilgilendirse de toplumun büyük çoğunluğunun siyaset ile ilgisi taraftarlık ve tarafgirlik duyguları ile hareket etmekten öteye gitmemektedir. Bunda yukarıda saydığımız körleştiren alanın yanı sıra insanların hakikatin, gerçeğin peşinde olma arzularının **zayıf** olması ve gerçeklerle yaşamanın, oluşturulan sanal hayat içerisinde yaşamaktan **daha zor** olmasını da eklemek gerekir. Toplumsal iletişim araçlarının çoğalmasının da bu manipülasyonun etki alanının artmasında, taraftarların ve tarafgirlerin çoğalmasında bir **katalizör** olduğu, tespit edilmesi gereken bir gerçektir. Böyle bir etkileşim alanında, binlerce bilgi yığınının sağanağında toplum ve bireyler kendi sanal gerçeklik alanlarını oluşturmaktalar. Her kesim kendi oluşturduğu gerçeklik algısı üzerinden olayları değerlendirmeye başladığında oluşan manzara somut olaylarda dahi bir algı faciasına uğrayabiliyor.

Üzerinde yaşadığımız coğrafyanın siyasi atmosferi bu anlattıklarımın belki en iyi hissedildiği bir alana dönüşmüş durumda… Ortada bir gerçek var ama aynı gerçekle ilgili onlarca algı var.

Bu yüzden karşılaştığımız olaylarda -ki bunlar aynı zamanda siyasi sonuç doğuran olaylarsa daha- dikkatli bir süreç izlenmesi ve aynı zamanda bir kul olarak şer’î sorumluluğu olan konularda çok daha fazla dikkat edilmesi gerekiyor.

Ebû Amr (veya Ebû Amre) Süfyân İbni Abdullah *RadiyAllahu Anh* şöyle dedi:

***“‘Ya RasulAllah! Bana İslâm’ı öylesine tanıt ki, onu bir daha senden başkasına sormaya ihtiyaç hissetmeyeyim’, dedim. Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem, ‘Allah’a inandım de, sonra da dosdoğru ol!’ buyurdu.”[**\[1\]**](#_ftn1)***

\[**فَاسْتَقِمْ كَمَٓا اُمِرْتَ وَمَنْ تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطْغَوْاؕ اِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصٖيرٌ**\] “**Sen ve seninle beraber tevbe edenler, emrolunduğun gibi dosdoğru ol(un)! Azgınlaşmayın! (Çünkü) O, yaptıklarınızı görendir.”[**\[2\]**](#_ftn2)**

Evet, hepimize bir doğruluk çağrısı yapılıyor. Doğruluğun olmadığı yerde birilerinin azgınlaştığını görmemiz garip olmasa gerek!

Siyasi körlüğün hâkim olduğu zamanlardan İslâm’ın siyasete hâkim olduğu zamanlara geçilmedikçe siyasi düşüncede körlük bir hastalık olarak kalmaya devam edecek gibi görünüyor.

- - - - - -

[\[1\]](#_ftnref1) Müslim, İmân 62. Ayrıca bk. Tirmizî, Zühd 61; İbni Mâce, Fiten 12



[\[2\]](#_ftnref2) Hûd Suresi 112

Siyasi Körlük

Yazarımız Aziz Terzi makalesinde; hadiseleri yorumlamada doğru bakış açısının nasıl olması gerektiğini, Tony Blair’in bir açıklaması üzerinden ortaya koyuyor.

1616497848.jpeg

Olayların değerlendirilebilmesi için bir takım gözlemlerin, ön bilgilerin, delillerin mevcudiyeti gereklidir. Tüm bunların varlığı doğru değerlendirme ve sağlıklı sonuçların varlığını beraberinde getirir mi? Burası tartışılması gereken bir nokta.

Devam edelim…

Doğru değerlendirme sağlıklı kıstasların varlığını zorunlu kılmakla birlikte, sağlıklı sonuçlara ulaşmak da doğru bir bakış açısını gerektirir. Bağlamından koparılmış iki gerçek üçüncü bir gerçeğe ışık tutmayabilir. Bağlamından koparılmış delillerin doğru bir sonuca ulaştırmayacağı gibi…

İnsanların aynı olaylara bakıp farklı sonuçlar çıkarması neden olur? İşte bunu, “görme”de “kör nokta”yı açıklayarak anlayabiliriz.

Tam bir görme için iki gözün varlığı gereklidir. Çünkü belli bir odağa tek gözle bakmayı denediğinizde belirli aralıklarla bazı nesneleri göremezsiniz. Bunun nedeni o görüntünün belirli aralıklarda görme sinirlerinin olmadığı alanlara düşmesidir. Bu durumda nesne orada olduğu hâlde görme gerçekleşmez. Çünkü görüntü, kör noktaya düşmüştür. İki gözün varlığı ile birlikte kör noktalar ortadan kalkar ve tam bir görme gerçekleşir. İşte, doğru bilgilerin varlığı, doğru bir bakış açısı ile bütünleşmedikçe sağlıklı değerlendirmeler yapmak zorlaşacak, belki de imkânsız hâle gelecektir.

Olayları değerlendirirken nasıl bir süreç izleyeceğimizi ortaya koyduktan sonra ufak bir ara verelim. Daha sonra devam edeceğiz.

Şimdi başka bir sorunu ortaya koyalım: Görmemiz gereken gerçek gündem ne? Olayları doğru şekilde görmek kadar neyi görmemiz gerektiği de önemli.

Gerçek gündemi tespit etmenin neden çok önemli olduğunu Noam Chomsky’nin şu cümlesinden anlayabiliriz: ***“Topluma sun’i gündemler sunun ve bunları özgürce tartışmalarına izin verin. Böylece gerçek gündemi toplumdan saklamış olursunuz…****”* Bu ise toplumu manipüle etmek isteyenlerin ustaca yaptıkları işlerden bir tanesidir.

Şimdi bizim yapmamız gereken önce gerçek gündemimizi tespit etmek ve bu gündem üzerinde tam bir görmeyi gerçekleştirmek olmalıdır.

Şimdi sizi 11 Ocak 2021 tarihinde gerçekleşen bir söyleşiye götürmek istiyorum. Konuşmacısı İngiltere eski Başbakanı Tony Blair, The Washington Institute’de, üst başlığı “**Amerika, Orta Doğu ve Dünya”** olan bir söyleşi gerçekleştirdi.

Söyleşinin yöneticisinin, **“*Dünyaya baktığınızda, Orta Doğu nerede duruyor? Bu konuşmayı on yıl önce yaptığımızda, Tunus’ta Arap Baharı’nın başlamasından sadece bir kaç hafta önceydi. Şimdi tamamen farklı bir ortam var. Peki, Ortadoğu küresel gündemin neresinde? Büyük güç rekabetinin ortasında mı yoksa öncekinden çok daha az öneme mi sahip?***” sorusuna, Tony Blair’in verdiği yanıt şöyle:

*“Bununla ilgili büyük bir tartışma var ama Orta Doğu hâlâ önemli. Çok önemli.* ***Önemli çünkü Ortadoğu’da İslâm’ın geleceğine karar verilecek****. İslâm içindeki modernleştirici güçler ağır basıp zirveye mi çıkıyor? Önemli olacak çünkü sadece Orta Doğu’yu değil, Kuzey Afrika’yı ve giderek artan şekilde Sahra Altı Afrika’yı da etkileyecek. Avrupalılar, bir sonraki göç ve aşırılık dalgasının nereden geleceğine bakıyor. Sahel grubu ülkelerden ve Kuzey Afrika’dan gelmeleri muhtemeldir. Dolayısıyla Orta Doğu ve Kuzey Afrika bölgesi önemli olmaya devam ediyor.”*

*“… Bana göre, neler olup bittiğini doğru bir şekilde analiz edersek, iyimserlik için bazı işaretler var. Bölgeye, kural temelli ekonomilere ve dinî açıdan hoşgörülü toplumlara ulaşma arzusu olan genç kuşağın, büyük bir mücadelesi olarak bakmalısınız. Bu büyüyen bir topluluk. Çok çalışırlarsa ve kurallara göre oynarlarsa, işlerini büyütebileceklerini ve ailelerini istikrar içinde yetiştirebileceklerini bilmek istiyorlar. Arap devletleri ile İsrail arasındaki yakınlaşmanın neden bu kadar önemli olduğunu anlıyorlar. Sonunda* ***Orta Doğu için tek geleceğin dünyaya bağlanmak olduğunu*** *ve bu bağlantının bir kısmının farklı inanç ve kültürlerden olanlara karşı dinsel olarak hoşgörülü ve açık fikirli olmak olduğunu anlıyorlar.*

*Bölgedeki Batı politikası, 11 Eylül, Irak’taki savaşlar, Arap Baharı ve bu olayların getirdiği tüm zorluklarla uzun bir zamana dayanıyor. Ortadoğu’da kargaşa var. Ancak kargaşa içinde bile daha iyi bir şeye ulaşma girişimleri oldu. Ve bunu gözden kaçırmamak önemli. Ortadoğu’da bir mücadele var ama* ***bu büyük bir iktidar mücadelesi değil****,* ***Şiilerle Sünniler arasında bir mücadele değil,*** *iktidar mücadelesi de değil.* ***Bu bizim kendi değerlerimizi yansıtan bir değerler mücadelesidir.*** *Orta Doğu’nun hâlâ önemli olduğunu ve çok önemli olduğunu kabul etmek gerekir.* ***Bölgede desteklememiz gereken insanlar var ve geri püskürtmemiz gereken insanlar var.”***

Evet, biz Müslümanların da görmesi gereken gerçek bir gündem var. Coğrafyamızda olan **büyük mücadelenin bir değerler mücadelesi** olduğunu net bir şekilde görmemiz gerekiyor.

Batı’nın temsil ettiği değerler ile **İslâm’ın temsil ettiği değerler** arasında geçen bir mücadele. Bize çerçeve çizmeye çalışanlarla giriştiğimiz bir mücadele.

Geleceğimizi kendi elleriyle çizmeye çalışanlara karşı verdiğimiz bir mücadele. Ve mücadele Batılı değerler ile şekillenmiş argümanlarla yapılamaz. Çünkü bizim savaşımız, ancak düşmana benzediğimiz zaman kaybettiğimiz bir savaştır.

Bu mücadelenin lokomotifi ise İslâm’ın değerler manzumesini hayata nakşedecek olan İslâm Devleti/Râşidî Hilâfet devleti olacaktır. Bizim gerçek gündemimiz **İslâm’ın hayatımızda yokluğu** meselesidir. Bizim gerçek gündemimiz **İslâmi hayatın yokluğu** meselesidir.

Süregelen gündem fırtınası içerisinde çözüm aradığımız her mesele bu asıl problem vurgulanmadan ortaya konulursa ve gerçek gündemi her defasında ıskalarsak, tali meselelerin suni fırtınası içerisinde ya boğulacağız ya da tüm enerjimiz tükenecek…

Kör noktaya düşmeyen, olaylara gözlerini kapatmayanlara selam olsun.

\[فَلَا تُطِعِ الْكَافِر۪ينَ وَجَاهِدْهُمْ بِه۪ جِهَاداً كَب۪يراً\] **“Öyleyse artık inkârcılara boyun eğme, bu Kur’an’la onlara karşı bütün gücünle mücadeleni sürdür.”**\[Furkan Suresi 52\]

**\_\_\_**

**\#YenidenHilafet**

Kör Nokta

Yazarımız Aziz Terzi, ilgasının Hicrî 100. yılında Hilâfet’in şer’î delillerini kısaca ortaya koyan bir makale kaleme aldı.

1614093508.jpeg

Hilâfet; Allah’ın indirdiği ile yönetimin uygulanış biçimi, Allah’ın Rasulü ile gönderdiği yönetim sistemidir. Zira Allahu Teâlâ şöyle dedi:

\[وَمَٓا اٰتٰيكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهٰيكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُواۚ\] **“Rasul size neyi getirdi ise onu alın, sizi neden nehy etti ise onu terk edin.”** \[Haşr Suresi 7\]

\[فَلْيَحْذَرِ الَّذ۪ينَ يُخَالِفُونَ عَنْ اَمْرِه۪ٓ اَنْ تُص۪يبَهُمْ فِتْنَةٌ اَوْ يُص۪يبَهُمْ عَذَابٌ اَل۪يمٌ\] **“Onun emrine (getirdiği risalete) muhalefet edenler, kendilerine bir musibetin veya elim bir azabın gelip çatmasından sakınsınlar.”** \[Nur Suresi 63\]

Zira Allah Rasulü’ne, indirdiği ile yönetmesini emretti:

\[وَاَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ وَلَا تَتَّبِـعْ اَهْوَٓاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ اَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَٓا اَنْزَلَ اللّٰهُ اِلَيْكَۜ\] **“Aralarında Allah’ın indirdiği ile hükmet (yönet) ve onların arzularına uyma, Allah’ın sana indirdiği hükümlerin bir kısmından seni saptırmalarından sakın.”** \[Maide Suresi 49\]

\[اِنَّٓا اَنْزَلْـنَٓا اِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَٓا اَرٰيكَ اللّٰهُۜ\] **“Muhakkak ki biz insanlar arasında Allah’ın sana gösterdiği biçimde hükmedesin diye sana Kitabı hak ile indirdik.”** \[Nisa Suresi 105\]

Bununla birlikte O’na bunun keyfiyetini yani yönetim şeklini de gösterdi ki Allah, dinini fikir ve metot bütünlüğü içinde göndermiştir.

Yani emirlerini, keyfiyetiyle ilgili hükümleri ile birlikte göndermiştir. Mesela şöyle demiştir:

\[لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنْكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجاًۜ\] **“(Ey ümmetler) her birinize bir şeriat ve minhac/metot verdik.”** \[Maide Suresi 48\]

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*, her hususta olduğu gibi Allah’ın indirdikleri ile yönetirken de Allah’ın kendisine gönderdiğine yani vahye tâbi oluyordu:

\[قُلْ اِنَّـمَٓا اَتَّبِـعُ مَا يُوحٰٓى اِلَيَّ مِنْ رَبّ۪يۚ\] “**De ki: Ben ancak Rabbimden bana vahy olunana tabi olurum.**” \[Araf Suresi 203\]

Şu hâlde, Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*, Allah’ın indirdiği ile yönettiği bir devlet kurduğuna göre, bu devletin kuruluşu, yönetim şekli, kamu hukuku ile ilgili tüm düzenlemeler ve mekanizmalar elbette ki vahye göre olmuştur. Bir başka ifade ile Hilâfet, Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* Efendimizin fiilî sünnetidir.

\[يَا دَاوُ۫دُ اِنَّا جَعَلْنَاكَ خَل۪يفَةً فِي الْاَرْضِ فَاحْكُمْ بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوٰى\] “**Ey Davud! Biz seni yeryüzünde bir Halife yaptık, o hâlde insanlar arasında hak ile hükmet (yönet). Heva ve hevese uyma.**” \[Sa’d Suresi 26\]

\[كَانَتْ بَنُو إِسْرَائِيلَ تَسُوسُهُمُ الآنْبِيَاءُ كُلَّمَا هَلَكَ نَبِيٌّ خَلَفَهُ نَبِيٌّ وَإِنَّهُ لا نَبِيَّ بَعْدِي وَسَيَكُونُ خُلَفَاءُ فَيَكْثُرُونَ قَالُوا فَمَا تَأْمُرُنَا قَالَ فُوا بِبَيْعَةِ الآوَّلِ فَالآوَّلِ أَعْطُوهُمْ حَقَّهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ سَائِلُهُمْ عَمَّا اسْتَرْعَاهُمْ\] *“**İsrail oğullarını nebiler siyase ederlerdi (yönetirlerdi). Bir nebi öldüğünde onu başka bir nebi takip ederdi. Benden sonra nebi yoktur, fakat birçok halife olacaktır. Oradakiler dediler ki: Bu halde bize ne yapmamızı emredersiniz? Dedi ki: İlk biat edilene vefakâr olun ve onlara haklarını veriniz. Çünkü Allah onlara da yönettikleri insanlara da haklarını soracaktır.**”* \[Müslim; K. İmara Bab 10 H. No: 1842\]

\[تَكُونُ النُّبُوَّةُ فِيكُمْ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ تَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ فَتَكُونُ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ تَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ مُلْكًا عَاضًّا فَيَكُونُ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ يَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ مُلْكًا جَبْرِيَّةً فَتَكُونُ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ تَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ثُمَّ سَكَتَ\] *“**Nübüvvet aranızda Allah’ın kalmasını istediği kadar kalacaktır. Sonra Allah onu kaldırmayı dileyince kalkacaktır. Sonra Nübüvvet metodu üzerinde Hilâfet olacaktır. Allah’ın dilediği kadar kalacak ve sonra Allah kaldırmayı dilediğinde onu da kaldıracaktır. Sonra eziyet çektirici bir otorite olacaktır. Allah’ın dilediği kadar kalıp Allah kaldırmayı dilediğinde onu da kaldıracaktır. Sonra despot bir yönetim olacaktır. Allah’ın dilediği kadar kalıp Allah kaldırmayı dilediğinde onu da kaldıracaktır. Daha sonra da nübüvvet metodu üzere Hilâfet olacaktır. Sonra sustu**.”* \[Ahmed b. Hanbel, Müsned Kufiyyîn, 17680\]

Yukarıda ayet ve hadislerle şer’î vakıasını ifade etmiş olduğum Hilâfet makamı, Hicrî olarak bundan tam 100 yıl önce 28 Recep 1342’de Batılı kâfirlerin çeşitli oyunları ile ilga edildi. Hilâfetin ilgası ile Müslümanların neleri kaybettiklerini ise söylemeye gerek duymuyorum. **İslâm ümmetinin hâli zaten bu durumun tefsiri niteliğindedir.** Aydın akıllar, Müslümanların acılarını hisseden kalpler bunları açık bir şekil görmektedir.

**Şimdi asıl problem ise İslâm ümmeti bu durumu tersine çevirmeye muktedir mi?**

**Allah’ın emrini düştüğü yerden kaldırıp yeniden ihya etme azim ve kararlılığına sahip midir?**

Eğer cevabınız **“Hayır”** ise sizleri aşağıdaki ayeti tekrar tedebbür etmeye davet ediyorum:

\[وَعَدَ اللّٰهُ الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْاَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذ۪ينَ مِنْ قَبْلِهِمْۖ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ د۪ينَهُمُ الَّذِي ارْتَضٰى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ اَمْناًۜ يَعْبُدُونَن۪ي لَا يُشْرِكُونَ ب۪ي شَيْـٔاًۜ وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذٰلِكَ فَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ\]

“**Allah, sizlerden iman edip salih amel işleyenlere, kendilerinden öncekileri halife/sahip ve hâkim kıldığı gibi onları da yeryüzüne halife/sahip ve hâkim kılacağını, onlar için beğenip seçtiği dini (İslâm’ı) onların iyiliğine yerleştirip koruyacağını ve (geçirdikleri) korku döneminden sonra, bunun yerine onlara güven sağlayacağını vâdetti. Çünkü onlar bana kulluk ederler; hiçbir şeyi bana eş tutmazlar. Artık bundan sonra kim inkâr ederse, işte bunlar asıl büyük günahkârlardır.”** \[Nur Suresi 55\]

Eğer cevabınız “Evet” ise \[اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللّٰهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَۜ وَسَتُرَدُّونَ اِلٰى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَۚ\] **“Yapacağınızı yapın. Allah da, Peygamberi de, Mü’minler de yaptıklarınızı görecek ve gizli olanı da açık olanı da bilene döndürüleceksiniz. O size yapmakta olduklarınızı bildirecek.”** \[Tevbe Suresi 105\]

Çünkü bu çözüm, siyasi parçalanmışlığımıza son verecek, ekonomik potansiyelimizi sömürüden ve kapitalist manipülasyonlardan kurtaracak, kalkınmamızın fikrî ve siyasi alt yapısını hazırlayacak, bölgemizde cereyan eden çatışma alanlarını ortadan kaldıracak, yaşadığımız kardeş kavgalarını nihayetlendirecek Hilâfet nizamının tekrar tesis edilmesidir.

**Evet, Hilâfet projesi özelde Türkiye, genel anlamda ise tüm İslâm ümmeti için yegâne kalkınma projesidir.**

Artık bunu ciddi bir şekilde konuşmak zorundayız.

Buradan herkese sesleniyorum, tüm dünyadaki değişim rüzgârını estiren yegâne güç İslâm’dır.

**Ve bu süreç Râşidî Hilâfet ile taçlanacaktır.**

**\_\_\_**

**\#YenidenHilafet**

Tam 100 Yıl Önce Hilâfet İlga Edildi!

Yazarımız Aziz Terzi, Hizb-ut Tahrir özelinde Türkiye’de cari adalet sistemine ve Hizb-ut Tahrir yargılamalarının seyrine dair bir makale kaleme aldı.

1608721181.jpeg

[Değişim TV](https://soundcloud.com/degisimtv "Değişim TV") · [Sesli Makale : “HİZB-UT TAHRİR YARGILAMALARI ÜZERİNDEN ADALET SİSTEMİNE BAKIŞ” - Aziz TERZİ](https://soundcloud.com/degisimtv/parc-am-11-3 "Sesli Makale : “HİZB-UT TAHRİR YARGILAMALARI ÜZERİNDEN ADALET SİSTEMİNE BAKIŞ” - Aziz TERZİ")

Türkiye’deki adalet sistemini, “adalet” kavramının kurumsal yapısı itibari ile doğal bir ilişki içerisinde olduğu iktidar ile olan ilişkisi ve resmî ideolojisi olan Kemalizm ile olan ilişkisi üzerinden inceleyebileceğimizi düşünüyorum.

Genel olarak ifade etmek gerekirse; Cumhuriyet’in kurulmasından bugüne kadar bağımsızlığı ve tarafsızlığı, iktidar ve devlete egemen kurumsallaşmış Kemalist zihniyet ile olan dengesiz ilişkisinden dolayı sorgulanan hukuk sistemi, Cumhuriyet’in kurulduğu ilk yıllarda İstiklal Mahkemeleri’yle yeni rejime muhalif tüm kesimleri özellikle de Müslümanları ve sair İslâmi yapıları hedef tahtasına oturtarak kendini adaletten yana değil de güncel politik hedeflerin maşası konumuna indirgeyerek savrulmuş, olması gerektiği yerde, hak olanın yanında duramamıştır. Tarihçi ve akademisyen olan, Türkiye siyasi tarihi alanında çalışmaları bulunan, doktora ve doçentlik tezlerinde **“İstiklâl Mahkemeleri”**ni konu edinen Ergün Aybars, “İstiklâl Mahkemeleri”, isimli çalışmasında bu mahkemelerin **Türk Devriminin bir parçası** olduklarını ve bu devrimi gerçekleştirmek için **çalıştıklarının** unutulmaması gerektiğini yazarak, az önce ifade etmeye çalıştığım noktayı açık bir şekilde ortaya koymuştur. Adalet sistemi güncel politik hedeflerin maşası konumuna getirilmiştir.

İstiklal Mahkemeleri’nde doğan ve hukuk sistemine egemen olan anlayış, 2002 yılına kadar çeşitli formlarda varlığını devam ettirmiş, devletin Kemalist yapısını koruma anlayışı ile hukuk çiğnenmiş ve düşmanlaştırılan tüm kesimler, özellikle de Müslümanlar haksız yere hukuk dışı yargılamalar marifetiyle mağdur edilmişlerdir.

Peki, 2002 yılında sonra nasıl bir süreç ortaya çıktı? İncelemeye devam edelim. O yıllara kadar Türkiye toplumunun yoksunluğunu çektiği “adalet” duygusu aynı isimle maruf siyasal örgütlenmenin iktidara gelmesiyle beklentilerin farklılaştığı bir sürecin başlangıcı oldu. Fakat süreç, beklentiler üzerinden ilerlemedi. Hukuk sistemi el değiştiriyordu, sadece. 17-25 Aralık (2013) sürecinde Paralel Devlet Yapılanması, 15 Temmuz (2016) darbe girişiminde ise “FETÖ” olarak karşımıza çıkan bu yapının **“düşman ceza hukuku”** anlayışıyla kendisine muhalif gördüğü tüm yapı ve hareketleri uydurma delil ve vasıflandırmalarla cezaevlerine gönderdiği bir anlayışın hâkim olduğu bir dönemi yaşadık. Türkiye hukuk sistemi daha önce nasıl ki Kemalistlerin ideolojik hukuk prensiplerine göre yürütüldüyse o dönemde yaşananlar da benzer bir anlayışla devam etti.

15 Temmuz darbe girişiminden sonra ise 2 yıl boyunca devam eden olağanüstü hâl süresince de benzer bir **Hukuk - İktidar** ilişkisini ve yansımalarını gördük. Kanun hükmünde kararnameler (KHK) ile hukuksuzluklara yasal kılıf geçirilerek yapılan birçok uygulama Türkiye’deki hukuk sisteminin kendisini iktidarın altında konumlandırdığını bir kez daha göstermiş oldu. Türkiye’de 16 Nisan 2017 referandumuyla kabul edilen ve 9 Temmuz 2018 tarihi itibarıyla uygulamaya geçen Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi döneminde de **Hukuk - İktidar** ilişki açısından farklı bir tabloyu anlatmak mümkün görünmemektedir.

Tüm bu değerlendirmelerden sonra Hizb-ut Tahrir yargılamalarının seyri hakkında kısa bir değerlendirme yapmak istiyorum. Bunu ifade etmeden önce şunu belirtmek gerekir ki, Hizb-ut Tahrir, çalışma yaptığı diğer tüm İslâmi beldelerde olduğu gibi Türkiye’deki çalışmasında da amacını İslâmi hayatın yeniden başlatılması için Râşidî Hilâfet Devleti’nin ikame edilmesi olarak belirlemiş, bu amacı gerçekleştirme metodunu ise fikrî ve siyasi çalışma yapan siyasi bir parti olarak sınırlandırmıştır. Bu durum, birinci derece mahkemeleri ile birlikte yüksek mahkeme kayıtlarına da bu şekilde geçmiştir. Bunu ifade ettikten sonra Türkiye’deki Hizb-ut Tahrir yargılamalarının seyrini anlatmaya geçebiliriz.

Hem Kemalist yargının ve “FETÖ” yargısının hâkim olduğu dönemlerde hem de yaşadığımız son dönemde hukuk dışı uygulamalar karşısındaki mağduriyeti ile anılan Hizb-ut Tahrir’in yargılamaları, 1967 yılına kadar uzanmaktadır.

1967 yılından 1980’li yıllara kadar *“**Hizbu’t Tahrir’in ulaşmak istediği İslâm ideolojisinde milliyetçilik ve vatan bağlarına yer verilmediği, kurulması öngörülen İslâm devleti nizamında Türk Milliyetçiliği, Türk Kültürü ve lisanı ile Türk Devletinin hükümranlığını yok edici fikri saklı bulunduğu ve bu kabil cereyanların toplumda gelişme istidadı göstermeye başladığı göz önünde bulundurulmuştur.**”* gerekçesi ile verilen cezalar 1980 darbesinden sonra *“**Hizb-ut Tahrir mensuplarının laikliğe aykırı düşünce ve fikirleri olduğu gerekçesiyle**”* verilmeye başlanmıştır. Yapılan kanun değişikliklerinden sonra ise 2003 yılına kadar Hizb-ut Tahrir üyeleri, *“**Silahsız terör örgütüne üye ve yönetici olmak**”* suçlamasıyla yargılandılar, nasıl bir hukuki karşılığı olduğunu çözülemeyen “**manevi cebir**” ile suçlanıp cezalandırıldılar. 2006 yılından sonra yapılan yasal değişikliklerde *“**silahsız terör örgütü olmaz**”* denilerek yapılan yeni “**terör**” tanımında “cebir ve şiddet” ön şart olarak kabul edildi. Fakat bu husus özellikle vurgulanmasına rağmen Hizb-ut Tahrir yargılamalarında değişen sadece verilen cezaların oranı olmuştu. Hukuk bir türlü bu yargılamalara uğramıyordu. Bugün gelinen son durumda ise, Anayasa Mahkemesi’nin Hizb-ut Tahrir üyeleri lehine vermiş olduğu *“Hizb-ut Tahrir’in ‘terör örgütü’ olduğuna dair mahkemelerce yapılan yargılamalarda gerekli ve yeterli delillendirme yapılmamıştır, dolayısıyla sanıklar hakkında hak ihlali söz konusudur”* şeklinde özetlenebilecek kararı bile, Türkiye’deki hukuk sistemi içerisinde bir türlü olması gerektiği gibi yasal süreçlerin işlemesi için yeterli görülmüyordu.

**Çünkü Türkiye’deki hukuk anlayışı, siyasal yapı içerisinde belli odakların vesayet aracı olmaktan kurtulamamıştır!**

Hülasa, makalemin sonunda sormak istediğim soru şudur:

**Hukukun üstünlüğü mü, üstünlerin hukuku mu, rejimin bekası mı?** Hukuk sistemi bunlardan hangisini tercih edecek?

**\_\_\_\_**

**\#YargıZulmüneDurDe**

**\#AYMYargınınSüsümü**

**![](https://pbs.twimg.com/card_img/1341702144089612288/dTIL1GaR?format=jpg&name=900x900)**

Hizb-ut Tahrir Yargılamaları Üzerinden Adalet Sistemine Bakış

Yazarımız Aziz Terzi, iman etmede akletmenin önemine vurgu yapan bir makale kaleme aldı.

1606220373.jpeg

اِنَّ ف۪ي ذٰلِكَ لَذِكْرٰى لِمَنْ كَانَ لَهُ قَلْبٌ اَوْ اَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَه۪يدٌ

**“Şüphesiz bunda, aklı olan yahut hazır bulunup kulak veren kimseler için bir öğüt vardır.”** \[Kaf 37\]

**Hz. Ali**, dört beş yaşından itibaren Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in yanında bulunuyordu. Feraset ve ahlâk bakımından üstün bir seviyedeydi. Bir gün, Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ile Hatice *RadiyAllahu Anha*’yı namaz kılarken gördü. Namaz bitince, *“Nedir bu?”* diye sordu. Rasulullah, ***“Ey Ali! Bu, Allah’ın seçtiği, beğendiği dindir. Ben seni, bir olan Allah’a iman etmeye davet eder, insana ne faydası ne de zararı dokunmayan Lât ve Uzzâ’ya tapmaktan sakındırırım**!**”*** dedi. Ali *RadiyAllahu Anh*, bu teklif karşısında duraksadı. Sonra, *“Benim şimdiye kadar görmediğim, işitmediğim bir şey bu! Babam Ebu Tâlib’e danışmadan bir şey diyemem!”* dedi. Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*, henüz davasını açıkça ilan etme emrini almış değildi. Bu sebeple Ali *RadiyAllahu Anh*’ı ikaz etti. ***“Ey Ali!” dedi. “Eğer söylediklerimi yaparsan yap; yok, eğer yapmayacak olursan, gördüğünü ve işittiğini gizli tut, kimseye bir şey söyleme!”*** Ali *RadiyAllahu Anh* bu ikaz üzerine sırrını muhafaza edeceğine söz verdi. O geceyi düşünerek geçirdi. Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in huzuruna vararak, *”Allah beni yaratırken Ebu Tâlib’e sormadı ki şimdi ben de O’na ibadet etmek için gidip kendisine danışayım!”* dedi ve Müslüman oldu.

**Tufeyl b. Amr el-Devsî**; şair ve akıllı bir kişidir. Mekke’ye gelir ve Kureyş’ten bir takım kişiler onu Muhammed *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’den uzak tutmak için ona gittiler. Dediler ki: *“Onun sözü ancak sihir gibidir. Kişi ile babasının arasını ayırıyor. Kişi ile karısının, kişi ile kardeşlerinin arasını ayırıyor.”* Onu ve kavmini Mekke’de kendilerinin başına gelen şeyden korkuttular. Ona Muhammed *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ile konuşmamasını ve onu dinlememesini istediler. Tufeyl, bir gün Kâ’be’ye gitti. Rasulullah orada namaz kılıyordu. Rasulullah’ın sözlerinden bazılarını işitti. Gördü ki o, güzel bir sözdür. Kendi nefsine dedi ki: *“Anam beni yitirsin. Allah’a yemin ederim ki ben, akıllı şair bir kişiyim. Güzelin çirkinden ayırt edilmesi bana gizli kalmaz. Şu adamdan söylediği şeyi dinlemekten beni kim men eder. Eğer yaptığı şey güzel ise onu kabul ederim, eğer çirkin ise onu terk ederim.”* Daha sonra Tufeyl, Rasulullah’ı takip ederek onun evine gitti. Ona kendisi etrafında dönen durumu açıkladı. Rasulullah’tan davetini kendisine anlatmasını istedi. Rasulullah da ona İslâm’ı anlattı. Ona Kur’an okudu. Böylece o, Müslüman oldu. Kavmine dönüp onları İslâm’a davet etti.

**Sa’d b. Muaz,** Mus’ab b. Umeyr ile Es’ad b. Zurare’nin yanına gitmek üzere yola çıktı. Hakaret ederek önlerinde durdu. Sonra Es’ad b. Zurare’ye dedi ki: *“Ey Ebu Ümâme, vallahi şayet aramızda akrabalık olmasaydı, bunu (Mus’ab bin Umeyr’i) benden kurtaramazdın. İstemediğimiz şeyi evlerimize mi sokacaksınız?”* Sa’d b. Muaz gelmeden Es’ad b. Zurare, Mus’ab b. Umeyr’e şöyle demişti: *“Ey Mus’ab, vallahi sana kendi kavminin efendisi geliyor. Eğer o, sana tabi olursa hiç kimse sana tabi olmaktan geri kalmaz.”* *Sa’d gelince Mus’ab ona şöyle dedi:* *“Oturup da dinler misin? Dinleyince hoşuna giderse kabul edersin. Hoşuna gitmezse senin kerih gördüğün şeyi senden uzaklaştırırız.” Sa’d, “****Haklısın**!****” dedi*, sonra süngüsünü yere sapladı ve oturdu. Mus’ab ona İslâm’ı tanıttı ve Kur’an okudu. Böylece Sa’d b. Muaz Müslüman oldu.

Bu örnekler üzerinden sizlere önemli bir noktayı aktarmak istiyorum.

Sizce hakikatle insan arasında ne kadar uzaklık var?

Bir insanın hakikati idrak etmesi için ne yapması gerek?

İşte bu örneklerde hakikatin insanla arasında **akletmek/düşünmek** kadar bir mesafe olduğunu anlıyoruz.

Aydın düşünmenin son durağı hakikatten başka ne olur?

Ali, Tufeyl ve Sa’d *RadiyAllah Anhum* düşünüp aklettikten sonra önlerinde sadece iki seçenek kalmıştı; ya hakikate teslim olacaklar ya da kibirlenip uzaklaşacaklardı. Onlar düşünüp aklettikten sonra hakikate teslim olmayı teslim olmayı seçtiler.

وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِۚ

**“Biz ona iki yol gösterdik.” \[Beled** **10\]**

فَمَنْ شَٓاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَمَنْ شَٓاءَ فَلْيَكْفُرْۙ

**“Artık dileyen iman etsin, dileyen inkâr etsin.” \[Kehf** **29\]**

Evet, iman etmek için, iman ettiğin değerleri yaşamak için bir yerlere sormana gerek yok!

Evet, sen akıllı bir insansın; güzel ile çirkin olana ayırt edebilirsin!

Evet, düşünmenin namusu, hakka teslim olmaktır!

Son söz olarak; ***unutmay****ınız** **ki kelimelerin anlamları vardır. Fakat insanın, kelimelerin anlamlarını bilmesi onda tam bir idrak meydana getirmez. Çünkü kelimelerin anlamları yanında duyguları da vardır. Kelimeleri idrak etmek istiyorsak kelimelerin anlamlarını bilmekle beraber kelimelerin duygularını da hissetmemiz gerekir.***

![](https://pbs.twimg.com/card_img/1331211650091847680/Oj-xhDgd?format=jpg&name=900x900)

Düşünmenin Namusu

Yazarımız Aziz Terzi, Fransa Cumhurbaşkanı Macron’un İslâm’ın kriz içinde olduğuna sözlerinden hareketle bir makale kaleme aldı.

1603784590.jpeg

İslâmcı radikalizmle *-bu tamlama aslında bir perdelemedir bu ve benzer tamlamalar gördüğünüzde İslâm olarak algılamalısınız*-, (öyle okuyalım) “İslâm” ile mücadeleye dair ulusa sesleniş konuşması yapan Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, İslâm’ın ***‘pozisyonundaki aşırı katılık ve sertlik nedeniyle bugün bir kriz içinde olduğunu’*** söyledi. Macron’un bu çıkışının -ister iç politik bir hamle olsun isterse başka bir niyet olsun- gösterdiği bir hakikat var ki o da Batı’nın İslâm ile olan mücadelesinin yüksek perdeden dile getirilmesidir.

Yaşadığımız son yüzyılda bir kriz var, evet! Fakat bu kriz, İslâm’ın krizi değil… Batı düşün dünyasının çıkmazları, ortaya koyduğu ve oluşturmaya çalıştığı ***tanrı-insan*** hedefinin çökmesi ve sayabileceğimiz diğer birçok neden ve bunun sonucunda tüm dünyayı sürüklediği bir kriz… Şöyle tanımlamak da mümkün, İslâm’ın fikrî ve siyasi vizyonunu alıp insanlığa bir alternatif olarak ortaya koyamayan Müslümanların krizi… Bu iki durumun bir biriyle büyük bir etkileşim içinde olduğunu da söylemek gerekir.

Bu çağ, birçok değişim ve dönüşüme şahitlik etmiştir. Kendinden öncekileri geride bırakacak şekilde yeni değişimlere de açık olduğu aşikâr. İslâm düşüncesi, hadarat ve medeniyet inşa etme pozisyonunu kaybettiğinden beri Batı, kapitalist düşünce sistemini **“modernleşme ve sekülerleşme”** kavramları altında Avrupa dışındaki toplumlara fikrî, kültürel ve siyasi olarak yerleştirdi. Bu arada belirtmek gerekir ki *“Batı”* dediğimiz zaman bir **yön**den veya bir **coğrafya**dan bahsetmiyoruz; bir düşünce sistematiği ve pratiğinden yani **ideolojik** bir düşünceden bahsediyoruz.

Yaşadığımız çağı, modernleşmenin çeşitli biçim ve formları ile ***radikalleştiği*** bir çağ olarak tanımlamak hatalı olmaz sanırım. Bugün devletlerarası ve kültürlerarası karmaşık bir düzende ortaya çıkan bir birincil unsur, ne sınıflar arası bir çatışma ne de liberalizmin insanlığa sunduğu mutlu(!) bir sonun yaşandığı bir durumdur. Tam aksine yaşadığımız sürecin, hadaratlararası bir mücadele olduğunu tespit etmek için dünyadaki gerilim ve mücadele alanlarına bakıldığında, bu alanların İslâm beldeleri olduğu ve taraflarının da -az önce ifade ettiğim manası ile- Batı ve Müslümanlar olduğunu görülür. Batı, dünyanın modernleşmesiyle yani değerler düzleminde Batı hegemonyasına girmesiyle direnç alanlarının ortadan kaybolacağını varsaymıştı. Batı tarzı modernleşme sürecine paralel olarak **akidevi-kültürel** direnç alanlarının ortadan kaybolacağını öngörmüştü. Bunu yaparken Batı’nın kendisini “üstünler” statüsünde tanımladığını belirtmekte fayda var. Süreç, Batı’nın planlarına uygun ilerlemedi. Devletlerarası düzlemde ortaya çıkan durum ise Batı hadaratının radikalleşerek kendisini dayattığı ve karşısında da İslâm hadaratını ve Müslümanları bulduğu bir ***hesaplaşma/hesap görme*** arenasına dönüştü. Kuşkusuz burada, Batı değerlerinin bir devletler bloğu tarafından temsil edildiği fakat İslâm hadaratı ve Müslümanlar açısından böyle bir temsiliyetin olmadığı yani İslâm hadaratını ve Müslümanları mobilize eden bir devlet mekanizmasından yoksun olduğu bir dengeden bahsediyoruz.

Bu mücadele sürecinin temeline inerek devam edelim…

İnsan kalkınmak için, fikir ve eğilimlerini dayandırdığı, diğer insanlardan farklı ve özgün bir yaşayış oluşturduğu entelektüel/fikrî bir temel edinmelidir. Çünkü insan, organik veya içgüdüsel bir açlığını doyurmak istediğinde, onun davranışlarına yön veren, eğilimlerini şekillendiren sahip olduğu mefhumlarıdır. İşte Batı hadaratının/kapitalizmin işgal ettiği ve bir forma sokma çabasına giriştiği yer, tam da bu noktadır. Kapitalizm, insanların mefhumlarını zehirlemiştir. İnsanlar, Huntington’ın ***“Batılı olmayanların yönetim, ekonomi, eğitim ile ilgili tüm işlerinde ve tüm kurumlarında önceki tüm değerlerini terk etmeleri ve Batılı kavramları benimsemeleri gerekiyor”*** ifadesinin uygulanmasıyla zehirlenmişlerdir. İşte mücadelenin kritik noktası burasıdır. Oryantalist bir algı ile yapı bozumuna uğratmaya çalıştığı alan işte bu mefhumları inşa etme gücünü elinde bulunduran **İslâm**’dır. Kapitalizm, yaratıcının insanların işlerini yürütmekle hiçbir ilgisi olmadığını iddia ediyor. Ve bunu, insanı -özellikle de Batılı, liberal, kapitalist ve demokrat insanı-, “***tanrıinsan”*** konumuna çıkararak yapmaya çalışıyor. Aslında böyle yapmakla insanı ihmal eden, onu sadece bir ***sayı*** olarak gören, parayı artırmaya ve çeşitlendirmeye, zenginle fakir arasındaki uçurumu genişletmeye odaklanan ve yağmayı farklı isimler altında kodlayan bir anlayış bu temel fikirden ortaya çıktı. İşte dünyanın yaşadığı tüm bu ifsat, bütün ***fikir ve kurumlarıyla kapitalizmin*** doğal bir sonucudur. Bu ifsadı da ihyaya dönüştürecek sadece İslâm’dır.

Evet, Batı’nın taşıyıcılığını yaptığı kapitalist anlayışın, kendisini kültürel anlamda Batı’nın sınırları içinde tanımlayan toplum ve devletlerarasında sınıfsal ve ekonomik bir mücadele olduğu doğrudur. Zaten bu kapitalizmin doğası gereğidir. Fakat bu sınıfsal ve ekonomik mücadelenin, Batı ve onun değerlerine karşı bir ***meydan okuma olmadığı*** da büyük bir hakikattir. Meydan okumanın ve direnç alanlarının oluştuğu hatlar ise hadaratlar düzleminde gerçekleşmektedir. Bu direnç alanlarının tarafları ise Batı ve Müslümanlardır, İslâm ve kapitalizmdir.

Spengler’in ortaya attığı bir medeniyet kültür ilişki değerlendirmesi vardır; ***“Medeniyet kültürün önlenemez kaderidir.”*** der ve medeniyeti de ***“gelişmiş insanlık türünün varabileceği en dış ve suni durum”*** olarak açıklamaya çalışır. Bu değerlendirme üzerinden Batı’nın ***gelişmiş insanının*** varabileceği ve Batı kültürünün kaçınılmaz bir şekilde ulaşabileceği ***son durum olan kapitalizmin*** oluşturduğu fotoğrafı görmek istersek Orta Doğu’ya, Latin Amerika’ya, Asya’ya, Uzak Doğu’ya, Balkanlara, Kafkasya’ya, Afrika’ya kısacası dünyayı sürüklediği kargaşa ortamına bakmanız yeterli olacaktır. Sadece savaş ve çatışma alanlarına değil, ekonomik anlamda oluşturduğu uçuruma, sağlık alanında oluşturduğu ***sürdürülebilir hastalık*** politikasına vs. her alanda insanlığı getirdiği uçuruma bakmamız yeterli olacaktır.

Evet, kriz var. Ama bu kriz İslâm’ın değil Batı’nın krizidir.

*Noah Feldman* tarafından **The Fall and Rise of The İslâmic State** (İslâm Devleti’nin Yıkılışı ve Yükselişi) adlı kitabında ifade ettiği ***“sembolik ve pratik açıdan İslâm Devleti 1924 yılında öldü. Fakat bugün İslâm devleti yeniden canlanıyor. Trend onlardan yana. Coğrafi aralığı Fas’tan Endonezya’ya kadar uzanan Müslüman ülkelerde dikkate değer çoğunluklar şeriatın ülkeleri için hukuk kaynağı olması gerektiğini savunuyorlar.”***

**“Vakti Gelen Fikir”** başlığındaki makalesinde *Patrick Buchanan*; **“*Bugün milyonlarca Müslüman daha saf İslâm’a, kendi köklerine dönüyor. Gerçekten İslâm inancının uzun ömürlülüğü şaşırtıcıdır. İslâm, Osmanlı Devleti’nin 200 yıl süren yenilgilerine ve hafife alınmasına, Hilâfet’in Atatürk tarafından kaldırılmasına rağmen dayandı. Batı’nın egemenliğine nesiller boyu dayandı. Mısır, Irak, Etiyopya, İran ve Libya’daki batı yanlısı monarşileri geride bıraktı. İslâm, Komünizme kolayca karşı koydu. 1967 de Nasırcılık çizgisine dayandı ve Arafat ve Saddam’ın milliyetçiliğinden daha dayanıklı olduğunu kanıtladı. Şimdi ise dünyanın son süper gücüne direniyor****.”*

Bu değerlendirme ve tespitlerin de gösterdiği hakikat; kapitalizmin çöküşünün İslâm’ın da yükselişinin bir ifadesi niteliğindedir.

Fransa Cumhurbaşkanı Macron’un yaptığı açıklama özelde kendisinin fakat genel olarak tüm Batı’nın yaşadığı yenilgi psikolojisinin dışa vurumudur. Böyle okunmalıdır.

Elimizde geleceği görebildiğimiz bir küre yok! Küreye ihtiyacımız da yok. **Çünkü artık asa kırıldı…**

Son söz… Tekrar ediyorum: Evet, kriz var. Ama bu kriz, İslâm’ın değil Batı’nın krizidir.

اِنَّ الَّذ۪ينَ كَفَرُوا يُنْفِقُونَ اَمْوَالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَب۪يلِ اللّٰهِۜ فَسَيُنْفِقُونَهَا ثُمَّ تَكُونُ عَلَيْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ يُغْلَبُونَۜ وَالَّذ۪ينَ كَفَرُٓوا اِلٰى جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَۙ

**“Gerçek şu ki, inkâr edenler, (insanları) Allah’ın yolundan engellemek için mallarını harcarlar; bundan böyle de harcayacaklar. Sonra bu, onlara yürek acısı olacaktır, sonra bozguna uğratılacaklardır.”** \[Enfal 36\]

\_\_\_

**\#KapitalizmÇöktüÇözümİslam**

**\#DemokrasiYalanÇözümİslam**

**![](https://pbs.twimg.com/card_img/1320998222916182021/Yd2IRfRA?format=jpg&name=900x900)**

Kriz

Yazarımız Aziz Terzi, Makyavelizmin \"İslâmcılar\" üzerindeki etkilerini sorgulayan bir makale kaleme aldı.

1600775531.jpeg

Makyavelizm, açık bir tarifi yapılacak olursa “**ikiyüzlülük”** demektir. “Hile”, “aldatmaca” kavramları bu fikir örgüsü içinde geçen en çok kelimelerdir. İstediği politik veya siyasi bir sonucu elde etmek için kendisini hiçbir ahlaki veya fikrî bir kaideye **bağlı hissetmeden** hareket eden bir zihin dünyasına sahiptir. Ve bu yönüyle hesapçı ve plancıdır. Yöneticinin atması gereken adımları bir takım fikirler ve değerler engellememelidir.

Buna göre; gerçek hayat sana ne yapmanı zorunlu kılıyorsa onu yapmak zorundasın. Yani yönetici ne yapması gerekiyorsa sadece onu yapar. “Hak” veya “adalet” gibi kavramlar yöneticinin atacağı adımlarda etkili değildir. Peki, bunlar neyin uğruna yapılıyor? **İktidarda kalmak için!** Makyavelizm düşüncesinin fikir babası Makyavelli’ye göre yönetici, iktidarda kalabilmek için aslan gibi güç kullanmalı ve tilki gibi kurnaz olmalıdır. Çünkü yönetmenin iki yolu vardır. Bunlardan birincisi, hukuk diğer ise güçtür. Eğer birinci yöntemle sorunlar çözülmüyorsa güç kullanmak kaçınılmazdır.

Yönetici aslan ve tilki gibi olmalı. Çünkü aslan kendisini tuzaklardan koruyamaz, bu yüzden tilki gibi olmalı. Tilki ise kendisini kurtlardan koruyamaz, bu yüzden de aslan gibi olmalıdır.

**Makyavel’in zihin dünyasındaki düşman kimdir?**

İşte burada düğüm biraz daha çözülüyor. Ona göre düşman yöneticinin iktidarını engelleyen her şeydir. İşte Makyavel’e göre en büyük erdem düşmanlarından iktidarını korumasıdır. Biraz daha açacak olursak; iktidarda kalmak için kendi yardımcılarını dahi feda edebilir. Nitekim Makyavelli, ünlü eseri **“Hükümdar”**da halkın tepkisini engellemek için kendi bakanını halkın linç ederek öldürmesine izin veren yöneticiyi anlatırken, yöneticinin yaptığı bu işle hem halkını memnun ettiğini hem kendisini yolsuzluklardan temizlendiğini ve hem de halka korku vererek iktidarını kuvvetlendirdiği anlatır.

Yani birini veya birilerini kurban ederek hem halkı memnun edersiniz hem de korkutarak iktidarınızı kuvvetlendirirsiniz. Ayrıca Makyavelli yöneticinin kamuoyunun gücünü kullanmasının zaruretine inanır, son tahlilde *kalabalıkların* iktidarın devamı noktasında etkili bir unsur olduğunu tespit etmişti.

Toplulukları yanıltarak manipüle etmekte ise herhangi bir sakınca görmediğini söylemek şimdiye kadar anlattıklarımızdan dolayı sizleri şaşırtmayacaktır. Makyavelli’nin ifadesi ile “yönetici tilki gibi olmalı” ve iktidarını kuvvetlendirmek için zaman zaman halkını aldatmalıdır. Fakat burada önemli nokta; bunu yaparken hissettirmeden yapmalıdır. Yani halk kandırıldığını hissetmemeli **çünkü önemli olan gerçekler değil sizin dış dünyaya çizdiğiniz imajdır.**

İşte Makyavelizm aşağı yukarı böyle bir şey…

Şimdi kendi yaşadığımız dünyaya şöyle bir bakalım… Çok uzaklara değil, elinizin dokunduğu insanlara bakın, kendinize bakın. Yöneticilerinize, başkanlarınıza, liderlerinize, ağabeylerinize, arkadaşlarınıza, zenginlerinize, fakirlerinize bakın. Yukarıda saydığım özelliklerin toplumumuzun büyük bir bölümüne etki ettiğini göreceksiniz.

Makyavelist özellikler sanki bizim üzerimize serpiştirilmiş, insanın kurdu olmuşuz. Elimizin dokunduğu insanlarda bakın birkaç hatıra(!) var, Makyavelli’den. Hatta Makyavelli gibi olanlar ve hatta onu aşanlar bile mevcut. Bu toplumumuzun inkâr edilemez genel hâli…

Toplumun genel hâli bu olmakla birlikte benim odaklanmak istediğim asıl nokta kendini “İslâmcı” olarak tarif eden veya böyle bir tarif yapmasa bile sahip olmuş olduğu fikriyatı ile böyle bir kategoriye doğal olarak dâhil olan bir damar üzerinde olacak.

Kimileri İslâmcılığı modern bir akım olarak tarif ederken kimileri ise İslâmcılığı Âdem *Aleyhi’s Selam*’dan bu yana süregelen İslâmi mücadelenin günümüze bakan son halkası olarak tarif etmekte. Ben burada bir tarif yarışına girmeyeceğim elbet. Siz nasıl tarif ederseniz ediniz. İslâm, hayata ve insana dokunan, ona rengini veren onu inşa eden -burada biraz daha vurgulamakta fayda var-; ekonomik, toplumsal, düşünsel, içtimai, pratik, siyasi kısımları ihmal etmeksiniz her yönüyle kişisel ve toplumsal hayatı tarif ve inşa eden bir dindir.

İşte bu yüzden tarihsel süreç içerisinde İslâm, bu alanlardan bir tanesinden veya birkaçından uzaklaştığında Müslümanlar nezdinde, o noktalar üzerinde özel bir algılama ve mücadele alanının doğması yadsınamaz bir gerçek ve kaçınılmaz bir gerekliliktir.

İşte tam da can alıcı nokta, bu mücadele alanında Müslümanların hareket tarzlarını sınırlandıracak ona yön verecek, istikamet çizecek belirli kaideleri yok mu?

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem’*in örnekliği, mücadele metodu onlar için bir anlam ifade etmiyor mu?

Müslümanlar kendi mücadele alanlarını, stratejilerini uygulama ve pratiklerini oluştururlarken zamanının genel kabul görmüş fikirleri üzerinden kendilerini meşrulaştırma arayışlarıyla oradan oraya savrulup duracaklar mı?

Yoksa “radikal” ve “ılımlı” tariflerinden birini seçerek, kendi yollarını değil de kendilerine belirlenen seçeneklerden birini tercih ederek yollarına devam mı edecekler?

Sorular, emin olun daha da çoğaltılabilir.

İslâmcı olan veya doğal olarak o kategoride değerlendirilen hareketler içerisindeki liderler, yöneticiler, hareketlere yön verenler, kritik noktalarda karar alanlar bu mücadeleyi sürdürürlerken nasıl bir usul ve üslup takip ediyorlar?

Müslümanları tek bir ümmet görüp ayrıştırmadan ve hatta bütünleştirerek mi hareket ediyorlar?

Yoksa Makyavelistleşiyorlar mı?

Kendi iktidarlarını İslâm’ın maslahatı olarak algılayıp/algılatıp yönetimlerini, iktidarlarını devam ettirmek için hiçbir kaideye dayanmaksızın hareket etmeye mi başladılar?

Dikkat edin bu hastalık, Makyavelistleşme hastalığı, -tırnak içerisinde söylüyorum-, “İslâmcı olarak nitelendirilen birçok hareketlere ve bu hareketler içerisindeki kişilere tesir etmiştir.”

Makyavelist yaklaşım tarzının, Batı düşün dünyasında kayda değer bir etkisi olduğunu söylemeye gerek yok sanırım.

Peki, bizlere ne oluyor? Bizim öğretmenimiz Makyavelli mi?

Makyavelli’ye göre; *“**yönetici, iktidarda kalmak için ne gerekiyorsa o yapmalıdır.”***

Bunun üzerine gasıp Yahudi varlığı “İsrail” ile ilişkilerini normal-leş/tirmiş olanlar ile gizli olarak yaptıklarını açıktan ilan etmeye başlayanların bu hareketlerini nasıl refere ettiklerini izah etmeye gerek yok sanırım.

İktidarda kalmak için ne gerekiyorsa yapmalıydı, değil mi?

Varlıklarını Batılı/batıl güç merkezlerinin varlığına bağlayanların bağımsız hareket etmelerini ve ümmetin maslahatını öncelemelerini beklemek ve onlara umut bağlamak nasıl değerlendirilmeli?

Hülasa;

Ali *RadiyAllahu Anh*’a atfedilen ***“Uğruna savaştığımız değerleri ihmal ederek zafer kazanmanın hiçbir anlamı yoktur.”*** sözünün bizim için çok büyük bir anlamı var.

Şimdi size soruyorum: bu sözün sizin için bir anlamı var mı?

Yoksa siz de Makyavelistleşenlerden misiniz?

![](https://pbs.twimg.com/card_img/1308658628237438977/Dbsjxn7x?format=jpg&name=900x900)

Makyavelizm ve İslâmcılık

Yazarımız Aziz Terzi, sömürgeci Batı’nın İslâm ümmeti üzerinde kullandığı argümanlar üzerinden dünyayı bekleyen \"son\"u yazdı...

1598358722.jpeg

Batı sömürgeciliği yüz yılı aşkın bir süredir İslâm ümmetinin tüm coğrafyalarında kendi varlığını vazgeçilmez bir hakikat olarak dayattı. Bu durumu devam ettirebilmek için bazı beldelerde **maskeler** kullandı, bazı beldelerde **kuklalar** ve bazılarında ise **kendi yüzüyle** fiilen işgal etti. Sömürgeciliğin -hangi yüzüyle gelirse gelsin- varlığını devam ettirebilmesi, işgal altındaki toplumlardan kendisine dayanak noktası olabilecek **toplumsal çıkar gurupları** oluşturmasına bağlıdır. Bu çıkar guruplarından beklenense sömürüyü toplumsal düzlemde **katlanılabilir** kılmaktır. Bu çıkar gurupları kendi özel menfaatleri ile toplumun menfaatlerinin uyum sağladığına inanırlar, bununla da kalmazlar işlerinin bir parçası olarak toplumu da buna ikna ederler. Benim burada “ikna” kelimesi kullanmam sizleri yanıltmasın, **meşru–gayrimeşru** tüm ikna yöntemleri ile bunu yaparlar. Sömürgeciler ve onlara dayanmış olan çıkar gurupları hangi yöntemi kullanırsa kullansın, sömürüyü perdelemeye çalışırsa çalışsın bazı değerler vardır ki bunlar turnusol kâğıdı gibidirler. Bunların yokluğu veya toplum içinde dengesiz dağılımı sömürünün boyutları hakkında bir tablo ortaya koyarlar.

Bu değerler;

*•Maddi değerler,*

*•Ruhi değerler,*

*•Ahlaki değerler ve*

*•İnsani değerlerdir.*

Sağlıklı bir kalkınmanın gündelik hayattaki görüntüsü, yaşantıda gerçekleşmesi gereken bu dört değerin hepsinin bol ve yaygın olmasıdır.

Yani insanın toplumsal yaşamında, başka bir deyimle sosyal ilişkilerinde bu değerlerin hepsi de etkinse ve insan onlara rahatça ulaşma imkânı bulabiliyorsa, o toplum sağlıklı kalkınmış, sömürgeciliğin görünen ve görünmeyen zincirlerini kırmış demektir. Şimdi de bu değerlerle neyi kastettiğimi açıklayayım.

***1- Maddi değerler:*** Kişinin çeşitli şekillerde elde ederek maddi ihtiyaçlarını gidermek için uğraştığı mal, para, kazanç, mülk gibi hususlar ve bunlardan kaynaklanan hizmetlerdir; sağlık, eğitim, güvenlik hizmetleri gibi.

Bir toplumda bunlara ulaşmak bireyler için çok zor olursa, bu değerler toplumda sadece bir avuç insanın tekelinde olursa bu toplum sağlıklı kalkınmış bir toplum olamadığı gibi o, toplumun boynunda bir zillet halkasıdır.

***2- Ruhi değerler****:* İnsanlar arası ilişkilerde Allah ve ahiret inancının etkin olması hâlidir. Yani sevap-günah değerlerinin etkin ve de yaygın olması hâlidir. Bu durum insanlar arasında dar görüşlülüğü, bencilliği, menfaatperestliği ortadan kaldırır. İnsanları birbirinin kuyularını kazma peşine düşmekten kurtarır. Toplumda güven ortamını artırır.

***3- Ahlaki değerler:*** Doğruluk, dürüstlük, ahde vefa, emanete riayet gibi değerlerdir. Bunların yaygınlığı da toplumda güven ortamını artırır. İnsanlar arası ilişkilerdeki çarpıklık, aldatmaca, yolsuzluk, dolandırıcılık ve sahtekârlıklar ortadan kalkar.

***4- İnsani değerler:*** Merhamet, sevgi, saygı, şefkat değerlerinin yaygınlaşması, insanları birbirinin canavarı olmaktan kurtarır.

Bütün bu değerlerin toplumda yaygın ve etkin olması ile sömürgeleşme arasında ters bir korelasyon vardır.

Bir düşünün;

*-Bir ülkede muazzam bir servet birkaç kişinin, ailenin veya şirketin tekelinde ise,*

*-Görünür yoksulluk oranı, gizli yoksulluk oranının üzerine çıktı ise,*

*-Yaşam kalite oranı görece ülkelere nispeten çok geride ise,*

*-Nüfusunun önemli bir oranı yaşamını asgari şartlarda devam ettirmek için çok uzun saatler çalışmak zorunda ise,*

*-Genç nüfus eğitimini, vasıfsız işlerde çalışma uğruna feda etmek zorunda kalıyorsa*… (ki bu liste uzatılabilir) bunlarla birlikte yukarıda saymış olduğum değerler yaşamış olduğunuz toplumda yok veya çok az görünüyor ise ülkenizin önünde **bağımsız bir ülke** yazması ülkenizin sömürüldüğü gerçeğini değiştirmeyecektir.

Eğer bu fotoğrafı görebilir ve toplumun geneline gösterebilirseniz, değişim süreci başlatmış olursunuz.

Yukarıda ifade ettiğim gibi Batı dünyasının İslâm ümmeti üzerindeki sömürü tarihi bir asrı geçti. Fakat bu uzun sömürü tarihi göz önüne alındığında bile gördüğümüz hakikat İslâm ümmetinin **teslim** alınamadığıdır. İslâm ümmeti şu anda içinde bulunduğu **trajik ve travmatik** durumu tersine çevirmesi gerektiğini biliyor. Artık bunun yolunun **İslâm** olduğunu da biliyor. Fakat buna nasıl ulaşması gerektiği noktasında bir kayma yaşıyor.

Devam edelim…

Batı dünyasının entelektüel beyinleri ve derin siyasetçileri Batı’nın **fikren iflas ettiği ve fiilen de gerilediği** gerçeğinin farkındalar. Tam da bu nedenden dolayı **siyasi kurnazlıklarla, gayrimeşru güç kullanarak ve akıl almaz suç yöntemleri** ile beklenen ve kaçınılmaz sonlarını engellemeye/ötelemeye çalışıyorlar. Ellerindeki tüm araçları (Batı aşığı yöneticiler, yazarlar ve akademisyenler, laik partiler ve devasa medya güçleri), düşmanlarına değil kendi halkına karşı savaşmak için dizayn edilmiş orduları olmasına rağmen engellemeyi başaramıyorlar. Artık Batı, **yeni normal**in Müslümanların ekonomik, askerî ve siyasi olarak bağımsız olacağı bir durum olduğunu öngörüyor ve sadece İslâm coğrafyasından dışarı atılma sürecini uzatabileceğini anlamış durumda ve bunun mücadelesini vermekteler.

Bununla birlikte, Batı’nın bu durumu öngörmesi, bu gerçeğe teslim oldukları anlamına gelmemektedir. Batı’nın, Müslümanlarla olan savaşında plandan plana ilerlediğini görüyoruz. Irak ve Afganistan işgali, İslâm coğrafyasını mezhepsel ve etnik parçalara ayırma planı, darbelerler dizayn etme çabaları, mezhepsel çekişmeleri kışkırtması, *“teröre karşı savaş”* adı altında İslâm’a(!) karşı savaş vermesi, İslâm’ın siyasi yönünün yeniden doğmasını engellemek için mücadelesi ve benzerleri, bu konunun yani **İslâm’ın ideolojik olarak hayat sahnesine geri döneceğinin** onlar nezdinde çok açık bir gerçek olduğunu göstermektedir.

Ayrıca Batı’nın kirli ve aldatıcı yöntemleri arasında, ülkeleri istikrarsızlaştırarak kendi iradesine teslim olmuş yardım dilenen, ekonomik, askerî ve siyasi olarak felç olmuş, şehirleri harap edilmiş ülkeler oluşturmak da vardır. Bundan maksadı ise bir kurtarıcı olarak ortaya çıkıp kölelik tasmasını boyunlarına geçirmek için ortam oluşturmaktır. Bu, benim yaptığım bir analiz değil bilakis **Profesör Max Manwarring**’in **“The Complexity of Modern Asymmetric Warfare (Modern Asimetrik Savaşın Karmaşıklığı)”** kitabında belirttiği ve NATO subaylarına ders olarak okuttuğu bir durumdur. Bu durumun, Afganistan’dan Irak’a, Suriye, Libya ve Yemen’e kadar Müslüman ülkelerde uygulandığını görüyoruz.

Başta Amerika ve diğer Batılı ülkelerin İslâm’a ve Müslümanlara karşı yürüttükleri bu kanlı ve acımasız mücadelenin istedikleri gibi gittiğini söylemek elbette mümkün değildir.

**Tüm bunlara rağmen ortaya çok farklı bir görüntü çıkmaktadır**. Çünkü Batı’nın oluşturduğu kapitalist sistem, *sömürgecilikten, trajedilerden, yıkımlardan, halkların kanlarının heder edilmesinden ve mallarının da yağmalanmasından başka bir şey getirmeyen* acımasız bir şekle büründü. Ve tüm dünya üzerinde oluşturmuş olduğu illüzyon bozuldu ve insanlar nezdindeki umut algısı da sona erdi. Batı dünyasının önlenemez bir *erozyon ve çöküş sarmalında* olduğu, Floyd’un öldürülmesi ile tüm Amerika ve Avrupa’ya yayılan gösteriler ile ortaya çıktı. Batı’nın ideolojik depremler yaşadığını ve kırılgan fay hatları üzerinde ilerlediğini barizleştirdi.

Burada şöyle bir denklemin oluştuğunu görüyoruz: *İslâm ve Müslümanlar yeniden dünya hayat sahnesinde rolünü üstlenmek için ilerlerken, Batı dünyası ise geriliyor, sarsılıyor, krizler üretiyor.* Bunlar benim sözlerim değil Batı entelektüel dünyasında ifade edilen konular. Fakat onlar bu görüşlerinde ikiye ayrılıyorlar. Birinci kısım Batı’nın hadarat olarak iflas ettiğini ve medeniyet olarak da gerilediğini ve dünya sahnesinden çekilmek zorunda kalacağını ifade ederken diğer bir kesim bu duruma ek olarak İslâm’ın Batı’nın iflası ardından alternatif olduğunu, bu değişimin kaçınılmaz ve zaman meselesi olduğunu ifade ediyorlar.

Devam edelim…

**Artık Amerikan rüyası bitti!**

Artık Hilâfet Batı dünyasının beklediği somut bir gerçek!

Herkes ama herkes yeni normallerini bu gerçeği hesaba katarak yeniden belirlemeli…

سَيَعْلَمُ الَّذ۪ينَ ظَلَمُٓوا اَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ

**“Zulmetmekte olanlar, nasıl bir inkılaba uğrayıp devrileceklerini pek yakında bileceklerdir.”**\[Şuara 227\]

\_\_\_

\#AmerikanRüyasıBitti

\#KapitalizmÇöktüÇözümİslam

![](https://pbs.twimg.com/card_img/1298237056158752771/QR8ofGVH?format=jpg&name=900x900)

Sömürgecilik; Maskeler ve Bundan Çıkış Yolu

Yazarımız Aziz Terzi, İslâm ümmetinin stratejik vizyonunun hangi temeller üzerine oturması gerektiğini ifade eden bir makale kaleme aldı.

1595427092.jpeg

Büyük bir ateş çemberinin kenarında, kıyısında, köşesinde değil; tam ortasındayız. Her geçen gün zulüm haritasına yeni bir coğrafyamız daha ekleniyor. Bu zulüm haritasını incelediğimizde dikkatimizi çekmemesi mümkün olmayan ortak bir nokta var. Bu zulüm ve ateş haritasının ortak noktası; **İslâm ve Müslümanlar**!

Ateş çemberinin tam ortasına alınmış; düşünmesi, üretmesi, harekete geçmesi engellenen bir **“Ümmet”**ten bahsediyorum. Durum şu: Kapitalist seküler Batı, dünya liderliğini elinden alabileceğini düşündüğü -daha doğru bir ifade ile-, tüm dünya ülkelerine dayattığı sömürü, vahşet ve isyan düzenini değiştirebilecek **fikrî ve fizikî** güce sahip tek rakibini yani **“İslâm ümmeti”**ni bir girdaba alıp onun kendine gelmesini engellemek için her şeyi yapıyor.

Şöyle bir düşünelim…

***Her gün şiddete maruz kalan bir insan nasıl bir refleks gerçekleştirir?***

***Böyle bir insanın öncelikleri ne olur?***

***Nasıl bir gelecek tasavvuru ortaya koyar? Veya bir gelecek tasavvuru ortaya koyabilir mi?***

***Bu şiddet cenderesinden kurtulmak için nasıl çözümlere/çözümsüzlüklere sarılır?***

***Kendini korumak için geliştirdiği her tepki hamlesinin etrafında örülen şiddet sarmalına yeni bir düğüm daha attığını fark edebilir mi?***

İşte, İslâm ümmetini çevreleyen bu kirli oyunu fark etmenin, bu tuzaktan kurtulmanın ilk şartı olduğunu düşünüyorum. Bunu fark ettikten sonra yapacağımız ilk iş, bizi **şahit/vasat/en hayırlı ümmet** olma yoluna sevk edecek vahyin dinamiklerini yeniden **fıkhetmek** olacaktır. Bu bize şu hassasiyeti kazandıracaktır: Önceliklerimizi vahyin ışığında **biz** belirlemeye başlayacağız! Bize dayatılan sahte gündemleri ellerimizin tersi ile masadan aşağı atma iradesine sahip olacağız! Yani ümmet olarak irade ortaya koymaya başlayacağız!

***Bizi kapitalist Batı’nın tarif etmesine izin vermeyeceğiz!***

***Batı’nın sahte aynasından kendimize bakmaya son vereceğiz!***

İşte bu, belki de bu tuzağın, bu büyük komplonun çökmeye başlaması demek olacaktır.

Şiddet ve cinnet sarmalından kurtulan ve süreci İslâmi **“fikrî ve siyasi”** kalkınma dinamikleri üzerinden yönetmeye başlayan İslâm ümmeti;

***-Kapitalist ideolojinin fikren çöktüğünü, fiilen gerilediğini,***

***-Kapitalist ideolojinin liderliğini yapan Amerika’nın içine girdiği ekonomik çöküntü sürecinin durdurulamaz bir noktaya geldiğini*** ve tüm bunlara paralel olarak Amerika’nın siyasi nüfuzundaki sarsıntının boyutunu görmeye başlayacaktır.

Saydığımız tüm bu işaretler Amerika’nın birinci devlet konumunu uzun yıllar daha koruyamayacağını gösteren amillerdir.

Ve aynı zamanda İslâm ümmeti;

***-**İslâm’ın gücünün ve evrensel mesajının kuşatıcılığını,***

***-**Sahih kalkınmanın, İslâm düşüncesinin temel dinamikleri üzerinde yükseldiğini,***

***-**İslâm ümmetinin, dünya liderliği tecrübesini uzun yıllar teneffüs ettiğini ve tarihin buna şahitlik ettiğini,***

***-“Şahit ümmet” sorumluluğunu yüklenecek fikrî potansiyeli olduğu kadar maddi ve beşerî imkânlara da sahip olduğunu,***

***-Stratejik konumunun ise tüm bu saydığımız liderlik potansiyellerini desteklediğini*** görmeye başlayacaktır.

İslâm ümmetinin elde edeceği bu bakış, kendisine stratejik bir vizyon belirleme imkanını verecek ve **şahit/vasat/en hayırlı ümmet** olma sorumluğunu yerine getirecektir.

Peki, ***İslâm ümmeti bu potansiyelini kuvvaya çevirecek, stratejik vizyonu nasıl inşa edebilir?***

İşte, **Râşidî Hilâfet** projesi bu ümmetinin stratejik vizyonunu inşa etmesinin yegâne anahtarıdır.

تَكُونُ النُّبُوَّةُ فِيكُمْ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ تَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ فَتَكُونُ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ تَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ مُلْكًا عَاضًّا فَيَكُونُ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ يَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ مُلْكًا جَبْرِيَّةً فَتَكُونُ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ تَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ

***“Allah’ın olmasını dilediği kadar aranızda nübüvvet olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde Allah onu kaldıracaktır. Sonra nübüvvet minhacı üzere \[Râşidî\] Hilâfet olacaktır. Böylece Allah’ın olmasını dilediği kadar olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde onu da kaldıracaktır. Sonra ısırıcı meliklik olacaktır. Böylece Allah’ın olmasını dilediği kadar olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde Allah onu da kaldıracaktır. Sonra zorba diktatörlük olacaktır. Böylece Allah’ın olmasını dilediği kadar olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde onu da kaldıracaktır. Sonra (yeniden) nübüvvet minhacı üzere \[Râşidî\] Hilâfet olacaktır.”*** \[İmâm Ahmed rivayet etti.\]

İslâm Ümmetinin Stratejik Vizyonu ve Bir Kalkınma Projesi Olarak Râşidî Hilâfet

Yazarımız Aziz Terzi makalesinde; dünya siyasetini okumada \"gerçek\" ile \"kurgu\" arasında yanıltıcıların fonksiyonuna dikkatleri çekti.

1593002422.jpeg

Elimizin altında kristal bir küre yok, zaten bir sonraki dönemi görmek için buna ihtiyacımızda yok. Doğru bir bakış açısı ve hâlihazırdaki karineleri görebilmek, bunun için yeterli.

Peki, olayları içinden çıkılmaz hâle getiren, anlaşılmaz(!) gibi gösteren nedir?

Aslında burada biraz düzeltme yapmamız gerekecek. Olayları içinden çıkılmaz ve anlaşılmaz hâle getirmek isteyen birileri var mı?

İşte meselenin asıl odaklanmamız gereken yeri burası. Bu nedenden dolayı az önce aktardığım doğru bir bakış açısı ile hâlihazırdaki karineleri görebilme becerisinin yanına **“yanıltıcıları”** olaylardan ayıklama çabasını da eklememiz gerekecek.

**Bir Sonraki Dönemi Görebilmek ile Kurgulamak Arasında…**

Bir sonraki dönemi kurgulama çabası aslında, bir sonraki dönemi görebilmeyi gerektirir. Kurgulamak isteyenler, bir sonraki dönemin kendi kontrollerinde olmayacağını gördüklerinde olayların etrafına yanıltıcılar koyarlar. Bu ise gerçeğin yani gelecek olanın, insanlar tarafından görülmesini önleme ve insanları yanlış seçenekler etrafında kümelenmesini sağlayarak bir **‘kurgu’**ya ikna etme çabasıdır aslında.

Şimdi gözlerimizi kurgucuların en ünlüsü üzerinde çevirelim ve bir gözlem çabası ortaya koyalım. Evet, Amerika’da sayıları önemli sayılabilecek düzeyde olan düşünce kuruluşlarını burada dile getirmek gerekir. Bu araştırma kuruluşları devlet politikasını belirlemede ve aynı zamanda ulusal ve uluslararası durumun düzenlenmesinde etkin bir role sahiptirler. Bu rol hiçbir zaman olayların olduğu gibi görünmesi üzerine dayalı değildir. Tam tersine bu rol, kamuoyunu yanıltma, planlanan gündemlerin gerçekleşmesi için hileli yönlendirmelerin yapılması, dünya siyasetinde Amerika’nın statüsüne zarar verecek alanların tespit edilmesi, İslâm coğrafyasında çatışma alanı olan ve güç mücadelelerinin verildiği yerler hakkında politika ve stratejilerin belirlenmesi ve özellikle İslâm’ın siyasal, ekonomik, fikrî ve askerî potansiyelini ortaya çıkartacak Hilâfet’in geri dönüşünü engellemek üzerine kuruludur.

Bu düşünce kuruluşlarının rolü ve İslâm coğrafyasında meydana gelen olaylar üzerindeki etkilerini değerlendirmek, bu kuruluşların amaç ve hedeflerini bizler için ortaya çıkaracak; **kurgu** ile **gerçek** arasında ayrım yapmamızı kolaylaştıracaktır. Gelin birkaç örnek vererek ne demek istediğimi açıklayayım…

Amerika’nın devlet politika ve stratejilerini etkilemek için kurulmuş bir düşünce kuruluşu olan “Yeni Amerikan Yüzyılı Projesi/Project for the New American Century”, Washington merkezli olarak iki muhafazakâr düşünür olan William Kristol ve Robert Kagan tarafından kurulmuştur. Bu düşünce kuruluşunun amacı “**Amerika’nın global liderliğini desteklemek**” olarak açıklanmış, *“**Amerikan liderliği hem Amerika hem dünya için iyidir**”* mottosuyla Amerika Birleşik Devletleri eski Başkanı George W. Bush yönetimindeki üst düzey idareciler üzerinde nüfuz sahibi olmuş, Bush yönetiminin askerî ve dış politikalarının geliştirilmesine etki etmiştir; özellikle millî güvenlik ve Irak Savaşı konularında…

Şunu ifade edersek yanlış olmaz sanırım: Amerika, gücünü koordine ve mobilize eden, Amerika’yı savaşa ikna eden, problem üretim arabulucu olarak siyaset inşa etmesini sağlayan tehlikeli bir düşünürler ordusuna sahiptir. Aynı şekilde Amerikan politikası da bu düşünce kuruluşlarını destekleme üzerine kurulmuştur.

Başka bir örnek daha vermek gerekirse, 2013 yılında kurulan ve aynı yıl Amerika için ulusal güvenlik stratejisi yayınlayan “**Birleşik ve Güçlü Amerika Projesi**” düşünce kuruluşu bunun için güzel bir seçim olur diye düşünüyorum. Bu kuruluş Bill Clinton, George W. Bush ve Barack Obama dönemlerinde görev yapan yetkililer de dâhil olmak üzere dış politika ve ulusal güvenlik uzmanlarından oluşuyordu. Bu uzmanların görüşlerine göre zorluklarla yüzleşmek için önerdikleri plan üç temel ilkeye dayanıyordu.

Bu ilkelerin en başında **Amerikan gücünün temel** alınması, diğer bir husus ise **Amerika’nın dünya liderliği**nde proaktif bir rol üstlenmesi ve son olarak da **kapitalizmin değerlerinin** teşvik edilmesi gelmekteydi. Bu durum ise Amerikan’ın askerî gücünü geliştirerek, Amerika’nın küresel hegemonyasını devam ettirmesi anlamına gelmekteydi. Zaten 11 Eylül saldırılarından sonra küresel hâkimiyet ve liderlik stratejisi olarak proaktif/önleyici müdahale stratejisi, Afganistan ve Irak’ın işgal edilmesiyle somutlaşmıştı. Bu ise Amerika’nın ulusal güvenliğini tehdit ettiğini düşündüğü bir yere önleyici saldırı yapabileceği anlamına geliyordu. Zaten unutulmaması gereken; demokrasi, serbest piyasa ekonomisi, sürdürülebilir kalkınma, kültürel ve ekonomik yayılmacılık… Amerika için sadece çıkarlarını korumak ve küresel etkisini kanıtlamak için bir araçtır.

Diğer bir noktayı da Hilâfet’in yeniden ikame edilmesini engellemek için İslâm’ın siyasi yönünü perdeleme ve yok etme çabası olarak tanımlayabiliriz. Bunu RAND Corporation’ın raporlarında görmek mümkündür. Bu raporlardan birisi 2004 yılında **“Demokratik Sivil İslâm”** başlığı altında yazılmıştır. Bu raporda, Demokrat İslâmcıların seçimlere girmelerinin teşvik edilmesi öneriliyordu. Araştırmacılar Ray Takeyh ve Nikolas K. Gvosdev’in, “**Radikal Siyasal İslâm’ın Yükselişi ve Çöküşü**” kitabını yazdıkları 2004 yılında, “Demokrat” Müslümanların iktidara gelmelerine ve sonra devrilmelerine izin verme fikri zirvedeydi.

RAND Corporation’ın 2003-2004 yılındaki raporunda, ***“Köktendinciler, modern Batı demokrasisini ve Batı kültürünü reddediyorlar, İslâm hukukunu uygulayan bir devlet istiyorlar ve amaçlarına ulaşmak için modern teknolojiyi kullanıyorlar… Bu radikal köktendinciler, modern demokrasi ve Batı değerleri için, özellikle de Amerika için tehlikelidirler… Onlar bize karşı, biz de onlara karşıyız.”*** tespiti yapılıyordu.

Yani bu düşünce kuruluşlarında hazırlanan raporlarla Amerikan siyaseti arasındaki paralelliği gördüğümüzde yaşadıklarımızdaki **kurgu** ile hâlihazırdaki **gerçekler** arasında bir ayrım yapma gücü kazanıyoruz.

**‘Kurgu’nun Kendini Gerçekleştirmesi**

İşte tam da bu noktada benim *“dönemsel gerçeklikler”* dediğim süreç devreye giriyor. Kurgucuların insanları ikna çabası olumlu neticelenince **‘kurgu’**nun dönemsel bir gerçekliğe dönüştüğü süreci yaşamaya başlıyoruz. Bunun aslında basit bir nedeni var. İnsanlar, doğru bir bakış açısı ile karineleri okuyamıyorlar. Yanıltıcıları, karineler olarak değerlendirmeye başlıyorlar. Ve kurgucuların, öngörülerine uygun davranışlar geliştiriyorlar. İşte bu basit ve anlaşılabilir sürecin ortaya çıkardığı durum ise ‘kurgu’nun **kendini gerçekleştirmesi** ve dönemsel bir gerçekliğe dönüşmesidir.

**Dönemsel Gerçekliklerin Ömrü**

Dönemsel gerçekliklerin yani kurgucuların oluşturduğu suni gerçekliklerin etkinliği ne zamana kadar sürer? Bunun için belirli bir tarih vermek yanıltıcı olur. Bu süre uzun veya kısa olabilir. Buradaki etkin unsur, insanların/toplumların doğru bir bakış açısı ile yanıltıcılardan uzak, karineleri değerlendirmeye başlamasıdır. İşte dönemsel gerçekliklerin ömrü de bu idrakin gerçekleşme süresi kadardır. Bu süreyi insanların/toplumların kendi dinamikleri belirleyecektir.

**‘Dönemsel Gerçeklik’ten Sonra…**

Az önce aktardığım gibi dönemsel gerçekliklerin süresi insanların/toplumların kendi dinamikleri tarafından belirlenecektir. Peki, dönemsel gerçekliklerden sonra ortaya ne çıkacak? İşte burası dikkatle izlenmesi ve düşünülmesi gereken bir nokta. Toplumların/ümmetlerin billurlaşmış aslı dinamikleri kendini gerçekliğini oluşturacaktır. Bu kaçınılmaz ve geri dönülmez bir menzili ifade eder.

**Bir Tehlike…**

Fakat bu o kadar da kolay bir gidişatı ifade etmez. Her ne kadar toplumların/ümmetlerin aslı dinamikleri gidişatı yeniden inşa etme gücünü kendi içinde barındırsa da burada bir tehlike vardır. Bu tehlike, dönemsel gerçekliğin yerini başka bir dönemsel gerçekliğe bırakması ve **döngüsel** bir hâl almasıdır.

Böyle bir bakış ile son dönemde dünya siyasetinin genel hatlarını inceleyelim. Bu incelememizi şu soru üzerine bina edelim: **Amerika, liderliğini korumak maksadıyla Çin’i ve Müslümanları birbirleriyle vurmaya dayanan yeni bir uluslararası çatışmayı mı dayatmak istiyor?**

Öncelikle belirtmekte fayda var: Korona salgınından önce birçok stratejist ve araştırmacı Batı uygarlığının başarısızlığını ve iflasını ortaya koyan değerlendirmeler yapıyorlardı. Kapitalizmin dünya düzeninde oluşturduğu tahribat, krizler felaket ve trajediler bu salgınla birlikte uluslararası sistemde de beklenen **değişimin** güçlü bir şekilde yeniden konuşulmasını sağladı. Zira bu salgın özellikle Batılı ülkelerin de içinde bulunduğu yerlerde ekonomik, sosyal ve siyasi düzeyde yıkıcı etkilere yol açan bir süreci ortaya çıkarmıştı.

Korona virüs salgınının ilk anlarından itibaren Amerika, Çin’i astronomik mali kayıplardan, sosyal ve siyasi krizlerden sorumlu olmakla suçlamaya başladı. Böylece Çin’e karşı uluslararası bir kamuoyu oluşturmaya çalıştı. Amerikan’ın Çin’e karşı başlatmış olduğu bu politika, korona sonrası ortaya çıkan bir durum değil, Trump’ın iktidara gelmesi ile başlayan bir durumdur.

Trump’ın Çin ile başa çıkmak için **yeni bir yaklaşım** olarak agresif bir tutum takınmasının nedenini incelemek gerekirse Sovyetler Birliği’nin ve sosyalizmin çöküşüne kadar bir değerlendirmede bulunmak gerekebilir. Sovyetler yıkıldığında Amerika kendisini “dünyanın jandarması” ilan etmiş ve stratejik düşman konumuna **İslâm**’ı koymuştu. Amerika bunu yapmaya mecburdu. Çünkü Amerika’nın dünya hegemonyasına karşı bir **direnç** oluşturabilecek tek güç İslâm’dı ve Müslümanların birleşip Hilâfet’i yeniden ayağa kardırma tehlikesi(!) giderek yaklaşıyordu. 11 Eylül’den sonra Amerika önderliğinde “teröre karşı savaş” adı altında İslâm’a karşı bir savaş başlatıldı. Ve bununla paralel olarak Amerika dünya liderliğindeki konumundan dolayı “**Amerikan Yüzyılı” Projesini** benimsedi. Afganistan ve Irak’ı işgal etti. Planı ise Sykes-Picot’a alternatif olarak Müslüman ülkeleri şekillendirmekti. Fakat işler Amerikan’ın planladığı gibi gitmedi. Irak ve Afganistan’da çamura saplandı. Çok şiddetli bir direnişle karşılaştı. 2008 yılında ise dünya liderliğini sarsacak derecede bir mali ve ekonomik krizin içine girdi. Böylece Amerikan Yüzyılı Projesi ile birlikte Bush’un ve Cumhuriyetçilerin dönemi sona ermiş oldu. Obama iktidara geldiğinde Amerikan Yüzyılı Projesinin bittiğini ilan etti.

Obama’nın 2009’da finansal krizin doruğunda başlayan yönetiminin ilk meşgul olduğu konu, **finans sistemi ve bu sistemin yıkıcı etkilerinin** Amerikan halkı üzerindeki etkilerini azaltmak oldu. Burada, Müslümanlara karşı küresel savaşın başlatılmasından önce Amerika’nın uluslararası sistemin tepesinde tek olduğu ve Amerikan politikasının, onun bu konumunu tehdit eden her şeyi ortadan kaldırmaya ve kendisi ile rekabet etmeye çalışan herkesi önlemeye dayalı bir yaklaşım içinde olduğu unutulmamalıdır. Yaşamış olduğu büyük finansal kriz de göz önüne alındığında müdahale bölgelerinde işler Amerika’nın istediği gibi gitmedi. Müslümanları **mağlup edemedik**leri gibi Çin de uluslararası konumunu güçlendirdi.

Ayrıca Cumhuriyetçiler Obama’yı süper güç politikasını uygulamamakla, Amerika’nın emperyal ağırlığını düşürmekle, uluslararası alanda başlayan krizlere müdahalede isteksizlikle suçladılar. Bu da gösteriyor ki Obama, perde arkası liderlik stratejisine yaslanmıştı. Böyle bir yaklaşım da uluslararası alanlarda siyasi boşlukların oluşmasına neden oldu. Henry Kissinger’ın dediği olmuştu; Amerika’nın vazgeçtiği her kareye baş düşmanı Putin yerleşecekti. Yani Kissinger’ın dediği; Amerika’nın bıraktığı her boşluk aşağıdan gelen rakipleri tarafından doldurulacaktı. Kısaca söylemek gerekirse Obama, Amerika’nın uluslararası statüsünü korumayan bir başkan olmakla değil, diğer rakiplerinin kendisinin uluslararası konumuna yaklaşmasına engel olamamakla suçlanmıştı. İşte Çin’in uluslararası rakip olmasını engelleme yaklaşımı Trump ile birlikte politik bir süreç olarak işlemeye başladı.

Evet, Trump’ın uluslararası politikası Obama döneminin tersine işledi. Trump adaylığı sırasında bile Çin ile mücadele üzerine bir kampanya yürüttü. Çin’i Amerikan ekonomisini **gasp** etmekle suçladı. Çin ile gerginliği tırmandırdı. Buna paralel olarak İslâm coğrafyasındaki problemli alanları çözüme kovuşturmaya çalıştı. Hızlı neticeler almaya yöneldi. Usame bin Ladin’i öldürdü, IŞİD’i ortadan kaldırdığını açıkladı, Taliban’la anlaşma masasına oturdu.

İşte, Amerika’nın koronavirüs konusundaki yaklaşımını da bu süreç ile beraber değerlendirmek gereklidir. İşte bu yüzden Amerika bu salgına “**Çin salgını”** dedi. Tüm bunlarla beraber uluslararası sahnede olanlar **Amerika’nın Çin’e karşı bir çatışma kapısını aralamak istediğini göstermektedir**. Çin’in uluslararası konumunu etkilemek, abluka altına almak ve hareket alanını kısıtlamak ve böylece uluslararası konumunu tahkim etmek istemektedir. Öyle anlaşılmaktadır ki Amerika korona ile yaşanan bu felaketten yararlanarak, korona salgınının faturasını Çin’e keserek siyasi hedefine ulaşma konusunda bu pandemiyi bir katalizör olarak kullanacaktır. Trump da bu durumu yaklaşan başkanlık seçimlerinde bir başarıya dönüştürmek istemektedir.

Şimdi şu soruyu gündeme almakta yarar var: **Amerika, Çin ile çatışmanın kapısını aralarken Sovyetlerin çöküşünden sonra 11 Eylül ile başlattığı Müslümanlara karşı savaşını bitirecek mi?** Oborn’un dediği gibi, ***"[İslâm’ın dünyanın ana dengesizliğinden sorumlu olmakla suçlandığı uzun dönemin sonuna gelmiş olabilir](https://www.middleeasteye.net/opinion/west-has-now-found-itself-new-enemy)"*** miyiz? Tabi ki bu Oborn’un görüşü, çünkü biz Müslümanlar olarak gayet açık bir şekilde Amerika’nın **nasıl bir şeytan** olduğunu biliyoruz. İslâm topraklarını nasıl işgal ettiğini, zenginliklerini nasıl sömürdüğünü, nasıl işkence ve zulümler yaptığını biliyoruz. İslâm’ı ve Müslümanları nasıl terörizmle suçladığını biliyoruz. Tüm bunlar ortadayken ve İslâm ümmetinin Hilâfet projesi gün geçtikçe büyürken Amerika’nın Müslümanlara karşı olan savaşını bitirebileceğini düşünmek saflık olur.

Öyleyse soru şöyle bir forma dönüşecektir: **Amerika’nın Müslümanlarla olan mücadelesi, Çin ile mücadelesi boyunca nasıl şekillenecek?** Bakışların buraya odaklanması gerekmektedir. Geçmişte düşülen hatalara düşülememeli; Amerika’nın Çin ile girdiği ve şiddetlenerek devam edecek olan mücadelesinden doğacak siyasi boşluktan yararlanarak kendi projemizi, Hilâfet projesini güçlendirmeye çalışmalıyız.

Eğer yaşanan bu siyasi gidişat, oluşturulmaya çalışılan bu kurgu okunamazsa yeni bir dönemsel gerçekliğe teslim olunması kaçınılmaz olacaktır. Bu gidişatın döngüsel bir hâl almasını engelleyecek yegâne faktör ise yine toplumların/ümmetlerin asli dinamiklerinin toplumsal hafızada billurlaşması olacaktır.

Fikrî ve siyasi coğrafyamıza böyle bir bakış açısıyla yaklaştığımızda dönemsel gerçekliklere teslim olmama noktasında bir adım atmış olacağız. Bu da bize düşünmek kadar uzak…

![](https://kokludegisim.net/upload/1593002422.jpeg)

Sonraki Dönemi Görebilmek

Yazarımız Aziz Terzi makalesinde; kapitalizmin çöktüğü bir süreçte değişim kavramını düşünmenin önemine işaret etti.

1590138492.jpeg

Toplumlar sürekli bir değişim sürecinin vuku bulduğu bir zemin üzerindedirler. Bu toplumsal değişimi etkilemek de, hem değişimin hem de toplumun temel dinamiklerini bilmekle mümkün olacaktır. İçinde yaşadığımız toplumun değişim sürecini etkileyebilmek ve diğer toplumsal değişim süreçlerini anlayabilmek için değişim kavramından kastettiğimiz ve anlaşılması gereken noktaları belirlemek gerekmektedir. Bu yüzden değişim kavramı ile toplum arasındaki bağlantı incelenecektir. Öncelikle değişim kavramını incelemeye başlayalım:

*- Bir zaman dilimi içindeki değişikliklerin bütünü*

*- Bir nesnenin dolaysız olarak başka bir nesne ile değiştirilmesi*

*- Bazı özellikler bakımından farklı olma, varyasyon. Esasa göre belirli özelliklerde görülen ayrılıklar/farklılıklar*

*- Farklı bir tarafa yönelme, yön değiştirme.*

Yukarıdaki tanımlamalar incelendiğinde değişim kavramının muhtevasında öne çıkan unsurların başında **“belirli bir zaman dilimi”** yani başlayıp devam edegelen bir **“süreç”** vurgusu gelmektedir. O zaman değişim kavramını **“toplum”** ile mezcettiğimizde ve akabinde **“toplumsal değişimden”** bahsedildiğinde üzerinde durulacak ilk noktanın **“süreç”** olduğunu göreceğiz.

وَلِكُلِّ اُمَّةٍ اَجَلٌۚ فَاِذَا جَٓاءَ اَجَلُهُمْ لَا يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ

**“Her ümmetin bir eceli vardır. Ecelleri gelince ne bir an geri kalırlar ne de bir an ileri gidebilirler.”** \[Araf 34\]

Değişim kavramındaki diğer bir nokta, farklı nesnelerin birbirleri arasındaki değişimini ifade ediyor olması yönüyle **“fiziksel mübadeleyi”/“fiziksel yer değiştirmeyi”** kapsayan bir yönünün olduğu görülmektedir. Bu noktanın toplum üzerindeki en önemli yansımalarından birisi değişimden önceki toplumsal yapının taşıyıcılarının (eğer değişimin dinamiklerinden olmazlarsa) fonksiyonlarını kaybedecekleri gerçeğini ifade etmektedir.

قَالَتْ اِنَّ الْمُلُوكَ اِذَا دَخَلُوا قَرْيَةً اَفْسَدُوهَا وَجَعَلُٓوا اَعِزَّةَ اَهْلِهَٓا اَذِلَّةًۚ وَكَذٰلِكَ يَفْعَلُونَ

**“Melike: Hükümdarlar bir memlekete girdiler mi, orayı perişan ederler ve halkının ileri gelenlerini alçaltırlar. (Herhalde) onlar da böyle yapacaklardır, dedi.”** \[Neml 34\]

Değişim süreci içerisinde (başlangıç-sonuç-yeni başlangıç…) sürecin zamansal (veya başka faktörlerde esas alınarak değerlendirilebilir) dilimlerinin her birinin kendisinden önceki dilimden farklı özellikler gösteriyor olması da değişim kavramının bir dinamiği olarak karşımıza çıkmaktadır. Nebevi hareket metodundaki merhaleleri incelediğimizde her aşamanın kendinden önceki aşamadan farklı yönlerinin ortaya çıkması bu gerçeği ifade ediyor olması bakımından dikkate değerdir.

Takip edilen bir *yönden/yoldan* farklı bir yönü veya yolu istikamet etmek, yön değiştirmek de **“değişim”** kavramının manasında mündemiçtir.

وَقُلْ لِلَّذ۪ينَ اُو۫تُوا الْكِتَابَ وَالْاُمِّيّ۪نَ ءَاَسْلَمْتُمْۜ فَاِنْ اَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْاۚ وَاِنْ تَوَلَّوْا فَاِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُۜ وَاللّٰهُ بَص۪يرٌ بِالْعِبَادِ۟

**“Siz de Allah’a teslim oldunuz mu?, de. Eğer teslim oldularsa doğru yolu buldular demektir. Yok, eğer yüz çevirdilerse sana düşen, yalnızca duyurmaktır. Allah kullarını çok iyi görmektedir.”** \[Âli İmran 20\] Her değişimin mutlaka bir yolu/yönelişi vardır.

وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلّ۪يهَا

**“Herkesin yöneldiği bir yön vardır.”** \[Bakara 148\]

Tüm bu noktalar göz önünde bulundurularak **“değişim”** kavramını bir **“hâl değişikliği”** olarak tarif etmek isabetli olacaktır. İşte şimdi bu **“hâl değişikliğini”** toplum kavramı ile bütünleştirelim. Toplum kavramı ile değişim kavramını bir araya getirdiğimizde karşımıza **“toplumsal değişim”** diye yeni bir kavram çıkmaktadır. O hâlde ***“toplumsal değişim”*** dediğimizde kastımızın bir süreci kapsadığını, toplum içerisinde fiziksel bir yer değişikliğini veya bir mübadeleyi *(toplumun efradı/fertleri içerisinde değerlendirilen unsurlarının fiziksel ve manevi taşıyıcılarını)* kapsayan bir değişimi içerdiğini, toplumsal değişim süreci içerisindeki zamansal dilimlerden her bir dilimin kendisinden önceki dilimden farklı özellikler taşıdığını ve son olarak da toplumun mevcut takip etmiş olduğu istikametten farklı bir istikamete yönlendirilmek istendiği vurgulanmış olmaktadır.

Peki, kendisi üzerinde değişimin gerçekleşeceği toplum kavramının yapı taşları nelerdir?

**“Toplum” dediğimizde neyi kastediyoruz?**

Bu hususu açıklığa kavuşturalım. *“Toplum”* dediğimizde insan, insanın ortaya koyduğu gerçek alakaların varlığı ve bu alakaların toplamı üzerinden görünür hâle gelen toplumsal bütünün yapıtaşları ortaya çıkmaktadır ki *“toplum”* dediğimiz bu sosyal yapı, insan alakalarının devamlılığını garanti altına alan; **ortak fikir, duygu ve bu ortak fikir ve duygunun yansıması niteliğinde (aynı zamanda koruyuculuk vazifesi) olan sistemin** oluşturduğu bir bütündür.

Bu değerlendirmelerin ardından İslâmi bir toplumsal değişimin gerçekleşmesini isteyenlerin bu fikirleri ve bunlardan fışkıracak fikirleri iyi bir değerlendirmeden geçirmeleri ve bu aşamadan sonra toplumsal değişimle ilgili dikkate değer mülahazalar ortaya koymaları gerekmektedir.

Toplumsal değişim dediğimizde dikkatlerimizi **hangi noktaya** odaklayacağız? Bir alakalar yumağı ve organizasyonlar bütünü olarak karşımıza çıkan toplumun üst yapısını oluşturan hukuksal, ekonomik ve sosyal kurumlara insan kaynağı oluşturarak **etkileme ve değiştirme** yoluna mı gideceğiz?

Yoksa toplumun üst yapısını oluşturan hukuksal, ekonomik ve sosyal kurumların kendisinden çıktığı, insanların düşüncelerine hâkim olan, **temel yönlendirici fikirleri** bakışlarımızın merkezine alıp bunun üzerinde bir değişim hamlesi mi yapacağız?

*“Toplumsal değişim”* dediğimizde **ne kadarlık** bir değişimi talep ettiğimizi biliyor muyuz? Kısmi bir değişim mi? Toplumun mevcut yapısını **sabit** kabul edip sadece **yönlendiricilerini** mi değiştirmek istiyoruz? Veya mevcut yapıya, kendimizden uygun olan fikirleri **adapte** edebileceğimiz kadar bir değişim mi? Ya da **kapsamlı** bir değişim mi, istediğimiz?

Toplumsal değişimi kendisine dayandıracağımız **temel fikrimiz** nedir? Bu fikir, mevcut toplumsal yapının temel fikrinin cinsinden mi, aynısı mı yoksa farklı ve özel bir fikir mi? Bu soru özel bir cevabı gerektirmesi nedeniyle diğerlerinden ayrılan bir yönü bulunmaktadır. Çünkü bu soruya verilecek cevap değişimin, yapısal bir değişim meydana getirip getirilmeyeceğinin cevabı olacaktır. Toplumsal yapının temel fikri cinsinden veya aynı olan bir fikri, değişimin dinamiği yapmaya çalışmak toplumsal değişimi değil, aksine toplumu sadece eski yapının yeni bir türevi olacak bir farklılaşmaya götürecektir ki, oluşan bu sürece, *“köklü bir toplumsal değişim süreci”* demek olanaklı görünmemektedir.

Şimdi, değişimin bir toplumda gereklilik hâline geliş süreci hakkında bir tespit yapmak gerekmektedir.

وَاِلٰى مَدْيَنَ اَخَاهُمْ شُعَيْباًۜ قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللّٰهَ مَا لَكُمْ مِنْ اِلٰهٍ غَيْرُهُۜ قَدْ جَٓاءَتْكُمْ بَيِّنَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ فَاَوْفُوا الْكَيْلَ وَالْم۪يزَانَ وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ اَشْيَٓاءَهُمْ وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْاَرْضِ بَعْدَ اِصْلَاحِهَاۜ ذٰلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ اِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِن۪ينَۚ

**“Medyen’e de kardeşleri Şuayb’ı (gönderdik). Dedi ki: Ey kavmim! Allah’a kulluk edin, sizin ondan başka ilahınız yoktur. Size Rabbinizden açık bir delil gelmiştir; artık ölçüyü, tartıyı tam yapın, insanların eşyalarını eksik vermeyin. Düzeltilmesinden sonra yeryüzünde bozgunculuk yapmayın. Eğer inananlar iseniz bunlar sizin için daha hayırlıdır.”** \[A’raf 85\]

اِنَّ اللّٰهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِم۪ينَ۟

**“Şüphesiz Allah, zalim bir toplumu doğru yola iletmez.”** \[Ahkaf 10\]

وَإِلَىٰ عَادٍ أَخَاهُمْ هُودًا ۗ قَالَ يَٰقَوْمِ ٱعْبُدُوا۟ ٱللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُۥٓ ۚ أَفَلَا تَتَّقُونَ

**“Âd kavmine de kardeşleri Hûd’u (gönderdik). O dedi ki: Ey kavmim! Allah’a kulluk edin; sizin O’ndan başka ilahınız yoktur. Hâlâ sakınmayacak mısınız?”** \[A’raf 65\]

فَٱذْكُرُوٓا۟ ءَالَآءَ ٱللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا۟ فِى ٱلْأَرْضِ مُفْسِدِينَ

**“Şu halde Allah’ın nimetlerini hatırlayın, yeryüzünde bozguncular olarak karışıklık çıkarmayın.”** \[A’raf 74\]

وَاَمَّا الَّذ۪ينَ كَفَرُوا۠ اَفَلَمْ تَكُنْ اٰيَات۪ي تُتْلٰى عَلَيْكُمْ فَاسْتَكْـبَرْتُمْ وَكُنْتُمْ قَوْماً مُجْرِم۪ينَ

**“Ama inkâr edenlere gelince onlara: ‘Ayetlerim size okunmuş, siz de büyüklenip suçlu bir toplum olmuştunuz, değil mi?’ denilir.”** \[Casiye 31\]

فَدَعَا رَبَّهُۥٓ أَنَّ هَٰٓؤُلَآءِ قَوْمٌ مُّجْرِمُونَ

**“Bunun üzerine Musa: Bunlar suç işleyen bir toplumdur, diye Rabbine arz etti.”** \[Duhan 22\]

وَتِلْكَ عَادٌ جَحَدُوا بِاٰيَاتِ رَبِّهِمْ وَعَصَوْا رُسُلَهُ وَاتَّبَعُٓوا اَمْرَ كُلِّ جَبَّارٍ عَن۪يدٍ

**“İşte Âd (kavmi). Rablerinin âyetlerini inkâr ettiler; O’nun peygamberlerine âsi oldular ve inatçı her zorbanın emrine uydular.”** \[Hud 59\]

Yukarıda aktardığım ayetler incelendiğinde vurguladıkları kavramların, bir toplumda değişim sürecinin başlamasını kaçınılmaz kılan kavramlar oldukları görülecektir. *Allah’a kulluğun kesintiye uğraması, peygambere ittibanın yokluğu, başka ilahların devreye girmesi, ölçü ve tartının bozulması, bozgunculuğun yaygınlaşması, zulmün çoğalması, suçun toplumsallaşması, toplumun zorbalar üretmesi ve bu zorbalara uyulması* vb. unsurlar değişimin alt yapısını oluşturan toplumsal tetikleyicilerdir. Bunların varlığı toplumsal değişimin başlaması için **gerekli** koşullardır, fakat **yeter-koşul** değildir.

وَمَٓا اَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ اِلَّا نُوح۪ٓي اِلَيْهِ اَنَّهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّٓا اَنَا۬ فَاعْبُدُونِ

**“Oysa Biz senden önce de peygamberleri yalnızca: ‘Benden başka ilâh yoktur; şu halde (sadece) bana kulluk edin’ diye vahyederek gönderdik.”** \[Enbiya 25\]

وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ اُمَّةٌ يَدْعُونَ اِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِۜ وَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿١٠٤﴾

**“Sizden, hayra çağıran, iyiliği emredip kötülüğü meneden bir ümmet/topluluk bulunsun. İşte onlar kurtuluşa erenlerdir.”** \[Âl-i İmran 104\]

Peygamberlerin sahip oldukları gayeler düşünüldüğünde karşımıza çıkan misyonun, *toplumun değişimini gerekli kılan unsurların, toplumsal hafızada billur hâle gelmesini sağlayarak batılın hak ile değiştirilmesi noktasında toplumsal bir bilinç oluşturma ve bu değişim ameliyesini yüklenecek ümmet içinde bir ümmet oluşturmak* olduğunu görmekteyiz. Hz. Peygamber ve ashabının İslâm toplumunu oluştururken yüklenmiş oldukları sorumluluk bilinci bunu ifade etmektedir.

Bu değerlendirmelerden de anlaşılacağı gibi toplumun fesada uğramışlığını kendilerine haber verecek ümmet içindeki ümmetin, değişim ameliyesini yüklenmesinin kaçınılmazlığı ilahi bir değişim yasası olarak gözler önüne çıkmaktadır.

Şimdi bu değerlendirmeler ışığında İslâm ümmeti olarak, kapitalizmin can çekiştiği, kapitalizmin çöküşünü önlemek ve yeniden üretmek hususunda arayışların canhıraş bir şekilde devam ettiği bu süreçte değişimin gerek ve yeter koşulları gün ışığı gibi ortada dururken, üzerimizde cereyan eden **değişim rüzgârının yönünü İslâm’a rücu ettirmek** ve bunun önündeki engelleri ortadan kaldırmak Müslümanlığımızın kalitesini belirleyecektir. Artık bu değişim süreci, İslâm ümmeti dışındaki harici odakların (sömürgeci kâfir batı vb.) ümmet üzerinde istedikleri gibi oyun kurdukları süreci çoktan aşmış, köklü değişim **önceden hiç olmadığı kadar İslâm ümmetinin vereceği karara bağlı hâle gelmiştir.** Şunu unutmayalım ki karanlığın en yoğun olduğu an sabaha en yakın olan andır, fakat yönümüzü ışığa çevirip nura doğru yürümediğimiz sürece sabah olmayacaktır.

Ayrıca unutmamamız gereken diğer bir nokta ise Allah *Azze ve Celle*’nin şu hitabıdır:

وَقُلْ جَٓاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُۜ اِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقاً

**“De ki: Hak geldi bâtıl yıkılıp gitti! Zaten bâtıl yıkılmaya mahkûmdur.”** \[İsra 81\]

Yani kapitalizmin çöküşü İslâm ümmeti olarak bizlerin İslâm’ı vazgeçilmez bir seçenek olarak inşa etmediğimiz sürece gerçekleşmeyecektir. Kapitalizm ya hasta adam olarak varlığını sürdürecek ya da kendisini yeniden üretecektir. **Hak gelmeden batıl zail olmaz.**

Şimdi şöyle düşünelim: Bir kukla gösterisindesiniz. Sahnede kuklayı görürsünüz fakat kuklacıyı göremezsiniz. Çünkü kuklacı sahnenin üzerinde kukla köprüsü denilen bir yerde gizlenmektedir. Peki, sizce kuklacı, kuklaya yön verdiği hâlde görünmemeyi nasıl başarır? Bunun cevabı basit, ip sayesinde. Belki kuklacıya ulaşamazsın veya kukla sert olabilir kıramayabilirsin… Peki, bu oyunu sonlandırmanın bir yolu var mı? Evet, bu sorunun basit bir cevabı var: ***İpi kesin!***

فَلَٓا اُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ اِنَّا لَقَادِرُونَۙ عَلٰٓى اَنْ نُبَدِّلَ خَيْراً مِنْهُمْۙ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوق۪ينَ

**“Doğuların ve Batıların Rabbine yemin ederim ki, şüphesiz onları kendilerinden daha hayırlı (bir toplum) ile değiştirmeye bizim gücümüz yeter. Bizim önümüze geçilemez.”** \[Mearic 40-41\]

\_\_\_

\#KapitalizmÇöktüÇözümİslam

Kapitalizm Çökerken Toplumsal Değişim Kavramını Yeniden Düşünmek

Yazarımız Aziz Terzi makalesinde, Henry Kissinger’ın makalesinden hareketle dünyayı bekleyen siyasi süreci yazdı...

1587551398.jpeg

Koronavirüs salgını sadece bir sağlık meselesi olarak değerlendirilemeyecek siyasi ve ekonomik sonuçlar doğuran ve BM Güvenlik Konseyi’nin çözüm arayışları için toplandıkları küresel bir soruna dönüşmüştür.

Bu krizin nasıl çözüleceği, dünyanın bu salgından ve sonuçlarından nasıl kurtulacağı tartışılıyor.

Ayrıca bu tartışmaların odaklandığı bir nokta daha var.

Koronavirüs sonrası dünya düzeni nasıl bir şekil alacak?

Evet, bu soru/sorun Covid-19 pandemisinden nasıl kurtulunacağı kadar önem kazanan bir tartışma hâline geldi. Hatta birçoklarına göre bu, salgından daha fazla önemli bir konu; yeni sürecin neler getireceği konusu… Birçok batılı siyasetçi ve düşünür bu konuda değerlendirmeler yapıyor.

Bunlardan birisi de Almanya doğumlu, Yahudi asıllı ABD Başkanı’nın Ulusal Güvenlik Danışmanlığı ve ABD Dışişleri Bakanlığı yapmış olan 96 yaşındaki Henry Kissinger.

Henry Kissinger, 3 Nisan’da Wall Street Journal’de yer alan **"Koronavirüs Salgını Dünya Düzenini Ebediyen Değiştirecek"** başlıklı makalesiyle bu yeni dünya düzeninin işaretlerini vermekle birlikte bu yeni sürecin yönetilebilmesi ile ilgili tavsiyelerde bulunuyor.

Şöyle bir soru sorarak konuya giriş yapalım: **Kapitalist sistem çökme riski ile karşı karşıya mı?** Belki burada soruyu daha farklı sormak gerekiyor: **Kapitalist sistemin çöküşü ve Amerikan hegemonyasının sonu mu geliyor?**

Evet, soruyu bu şekilde sormak daha anlamlı bir sonuç ortaya çıkaracaktır. Çünkü ideolojiler lider bir devletin öncülüğünde hayat bulabilirler. Eğer bu imkândan yoksun kalırlarsa yani kendileri için tatbik zemini bulamadıklarında insanların zihinlerinde kalan fikirlere dönüşürler.

Yukarıda sorduğum soruya tekrar gelelim.

Kapitalist sistem çökme riski ile karşı karşıya mı? Kapitalist sistemin çöküşü ve Amerikan hegemonyasının sonu mu geliyor? Evet, bu soru uzun dönemlerdir, tartışılan bir konu aslında. Koronavirüs bu tartışmayı tekrar alevlendirdi.

**"İmparatorluktan Sonra Amerikan Sisteminin Çöküşü"** kitabının yazarı Emmanuel Todd’un **“Gelecekte ABD’nin Dünyadaki Yeri Ne Olacak?”** sorusuna verdiği cevap, ***“Amerikan İmparatorluğu olmayacak. Zira Amerika’nın yerinin pek de sağlam olmadığı anlaşılmaktadır”*** olmuştu.

**“Derin Amerika”**nın sözcüsü olarak bilinen ve ABD dış politikasına şekil veren bir dergi olarak kabul edilen **Foreign Affairs**’in Mart 2010 sayısında yayımlanan **“Karışıklık ve Çöküş: Kaosun Eşiğindeki İmparatorluklar”** başlıklı çalışmasında **Niall Ferguson** da ABD’nin sonunun **yakın** olduğuna ve **hiç beklenmedik** bir anda, **hızlı** bir şekilde çökebileceğine işaret ederek bunun nedenleri üzerinde durmuştu.

Aslında burada şu noktayı belirtmekte fayda var: Koronavirüs kapitalist sistemi iflas ettiren bir neden olmayacak. Kapitalizm zaten bünyesinde krizleri barındıran, yapısal olarak yıkılma riskini taşıyan bir sistemdir. Koronavirüs pandemisi kapitalist sistemde krizi tetikleyerek taşıyıcı bir etki oluşturacak. Yani kapitalist sistemi **yeni** ve **beklenmedik** bir kriz ortamına taşıyacak.

Kapitalist sistemin kriz üretmesinin nedenleri üzerinde kısa bir açıklama yapmak faydalı olur sanırım:

Amerika’dan dünyaya yayılan 2008 krizinde, bir yandan işsizlik artmış diğer taraftan ise **görünmez el** yerine devletin müdahalesi gelmişti. 2007 yılında ise Amerikan ekonomisine ilişkin temel veriler, bu denli **büyük** ve **derin** bir **küresel kriz**in gelmekte olduğunu haber vermiyordu. Bu bağlamda 2007’de bir kriz beklentisi yoktu. 2008’in Eylül ayında ise krizin varlığını herkes hissetmişti. 2008 senesinin dördüncü çeyreği ve 2009’un ilk çeyreğinde Amerika ekonomisi sırasıyla %8,2 ve %5,4 küçülmüştü. İşsizlik rakamlarına bakıldığında ise, 2007’de işsizlik %4-5 bandında seyrederken, 2008’in son çeyreğinde %7’lere doğru yükselmiş ve 2009’un ilk çeyreğinde 2007 senesinin neredeyse iki katı gibi orana, %9’a yükselmişti.

İşte bu beklenmedik ani krizlerin nedeni ise kapitalist sistemin temellerinden kaynaklanan bir nedene dayanmaktadır. Bu ekonomik model insanların temel ihtiyaçlarının karşılandığı reel ekonomi ile paradan para kazanma, faiz sistemi, borsa gibi enstrümanlardan oluşan ve sanal bir ekonomi olarak ortaya çıkan finans ekonomisinin yürürlükte olmasından kaynaklanan yapısal bir problemdir. İşte bundan dolayı bu iki sistemi bünyesinde barındıran kapitalist sistem her zaman patlak vermesi muhtemel bir kriz üretme potansiyeline sahiptir.

Küresel finansal piyasaların işleyiş mekanizmaları ve kapitalizmin tarihi göz önünde bulundurduğumuzda bu ve benzeri krizlerin sonuçları neoliberal ideologları hayrete düşürmekle kalmadı, piyasanın görünemez bir el tarafından daima kendi dengesini bulduğu, ekonominin kendiliğinden düzenlendiği neoliberal düşüncenin omurgasını oluşturan görüşünü de temelinden sarsıntıya uğratmıştı.

Spiegel Dergisi, **Deutsche Bank CEO**’sunun 2008 yılında yaşanan küresel kriz ile ilgili yazısındaki şu cümle altı çizilmesi gereken bir cümle olarak dikkatleri çekiyordu: ***“Piyasaların kendini iyileştirici gücüne artık daha fazla inanmıyorum.”***

1984 yılında Amerikan Başkanı Reagan döneminde çıkarılan bir kanun ile ekonomiyi yeniden düzenlediler. Bu yeni ekonomi modelinde mali ve reel piyasalar birbirinden ayrıldı. Bu durumu şöyle özetlemek mümkündür: Finansal sistemin büyümesi, reel ekonominin büyümesine bağlı iken bu değişiklikle birlikte para yani finans ekonomisi reel ekonomiden bağımsız hâle getirildi. Çeşitli finansal araçlar sayesinde yapılan bir ayrıştırma reel ekonomi ile finans ekonomisinin birbirlerinden bağımsız bir şekilde yol almasına neden oldu.

Yani şunu söylemek istiyorum: Piyasalarda 500 Trilyon Dolarlık bir para büyüklüğü varken bunun aksine piyasalardaki mal ve hizmet büyüklüğü ise 5 Trilyon Dolar civarında idi. Finans piyasalarının büyümesi ile mal ve hizmet piyasalarının büyümesi arasında büyük bir uçurum ortaya çıktı. Reel ekonomi küçülürken bundan bağımsız olarak finans ekonomisi aşırı bir şekilde büyüme gösterdi. Fakat bu büyüme gerçek bir büyüme değil ekonomik karşılığı olmayan rakamsal bir büyümeyi ifade ediyordu. Yani büyük bir balon ekonomisi ortaya çıkmıştı.

İşte para piyasaları ile mal ve hizmet piyasaları arasındaki bu fark yani sanal ekonomi ile reel ekonomi arasındaki bu fark, koronavirüs benzeri salgınlarda veya beklenmedik durumlarda veyahut her şey yolunda göründüğü bir anda krizi tetikliyor. Ekonomide mali piyasa verileri sağlam görünürken yani finansal olarak para var görünürken bunun karşılığında mal ve hizmet olmadığı ortaya çıkıyordu.

Koronavirüs pandemisi ortaya çıktığında da salgın bir taraftan üretimi etkiledi diğer taraftan farklı ihtiyaçlar ortaya çıkarttı. Tıbbi malzemelere ihtiyacınız var, maskelere ihtiyacınız var, solunum cihazlarına ihtiyacınız var, doktorlara hemşirelere sağlık çalışanlarına ihtiyacınız var, temizlik malzemelerine ihtiyacınız var, halkın bu yöndeki ihtiyaçlarını karşılamaya ihtiyacınız var… tüm bunlar söz konusu iken, sizin elinizde bunları karşılayacak düzeyde mal ve hizmet bulunmuyor. Sanal ekonomik verilere baktığınızda elinizde görünen trilyonlarca dolar para var fakat bu paranın karşılığı olması gereken mal ve hizmet ortada yok. İşte bu durum mevcut ekonomik krizi görünür hâle getirmiştir.

Başta Amerika olmak üzere Avrupa ekonomilerinde bu farktan kaynaklanan çok ciddi bir çöküş süreci yaşanmaya başlandı.

Sarsılan ve çöküş sürecine girilen bu durumu anlamak çok önemli. Zira reel ekonomi ile sanal ekonomi arasındaki bu farkın ortaya çıkması sanal ekonomide bulunan bu farkın reel ihtiyaçları karşılayamadığının ortaya çıkması yani mal ve hizmet güvenliğinin sağlanamaması bu sistemlerin çöküşü anlamına gelmektedir. Buradaki krizin temel yapısı, sistemin temel yapısından kaynaklanmaktadır.

Donald Trump’ın ve Batılı devletlerin korkusu işte bu sanal ekonominin çökmesidir. Amerika’daki Wall Street Borsası’nın ya da Londra Borsası’nın %30’lara ulaşan bir oranda düşmesi ve bu sanal piyasalar eridiğinde, hisse senetlerinin değeri düştüğünde bu onlar için yıkım demektir.

Eğer ekonomik sistem İslâm’a dayalı olsaydı böyle bir sanal ekonomi ortaya çıkmayacaktı. Ekonomi her an patlamaya hazır bir balon ekonomisi hâline gelmeyecek, para piyasaları ile reel piyasa birbiri ile uyumlu olacak, piyasadaki para büyüklüğü kadar mal ve hizmet olacaktı. Bugün olduğu gibi ekonomik çöküntülerden ve siyasal krizlerden bahsediyor olmayacaktık.

Burada vurgulanması gereken diğer bir konu da Amerika açısından finans piyasalarının reel piyasalara göre daha önemli olduğu hususudur. Korona krizinde Trump, Kongreden 2 Trilyon Dolarlık paket için onay aldığında Amerikan Devleti bu parayı **Bank Of Amerika**, **Goldman Sachs** gibi Amerika’nın büyük finans kuruluşlarından ve büyük bankalarından temin etti. Daha önce de Sovyetler Birliği ile soğuk savaş sürecinde ve sonrasında Çin ile ilan etmiş olduğu ticaret savaşı sürecinde her zaman bu finans ekonomisinin gücünü kullandı. İşte bu yüzden bu sanal ekonominin çökmesi demek uluslararası sistemin değişmesi ve Amerika’nın uluslararası hâkimiyetini kaybetmesi, devletlerarası sistemi kontrol edememesi anlamına gelmektedir.

Çünkü bu ve benzeri krizlerin uluslararası sistemdeki güç dağılımına ilişkin yol açtığı doğrudan sonuç, dünya üzerindeki **hegemonik yapıya** ilişkindir. Kapitalist dünya ekonomisinin işleyişinde gücü elinde bulunduran tek bir ekonomi ve dolayısıyla tek bir ülke vardır. **Derin bir küresel kriz aslında dünya ekonomisini sallarken, aynı zamanda hegemonik güçte de derin sarsıntılar meydana getirir.** Kısacası kriz sadece ekonominin krizi olmakla kalmaz, aynı zamanda uluslararası sistemin de **değişmesine** ya da **dönüşmesine** yol açar.

19\. yüzyıl dünyanın hâkim gücü, sanayi devrimini gerçekleştiren ve kapitalist sistemin motoru olan İngiltere’ydi. İngiltere’nin dünya iktisadi sistemindeki egemenliği 1929 krizine kadar devam etmişti. İngiltere 1929 krizi sonrasındaki süreçte, yaşanan ekonomik sarsıntılar neticesinde 1931’de altın standardını terk etmek zorunda kaldı. Bunun anlamı ise İngiltere’nin artık dünya ekonomisinde hâkim güç olmadığıydı. İşte bu süreç sonrasında dünyada **siyasi bir boşluk** meydana geldi. Bu süreç yeni bir dünya savaşına ve sonrasında İngiltere’nin 1944’de Bretton Woods sistemini kabul etmesi ve 2. Dünya Savaşı sonrasında birinci devlet konumunu Amerika’ya bırakmasıyla sonuçlandı.

Henry Kissinger’ın işaret ettiği nokta da **tam burasıdır.**

Amerika’nın **kapitalizmin DNA sına kayıtlı sömürgecilik** aracılığı ile kurduğu uluslararası hâkimiyet, uluslararası hegemonya, sanal ekonomisinin çökmesi ile beraber çökebilir. Dolayısıyla sanal ekonomiyi kurtarmak Amerika’nın dünya hâkimiyetini de kurtarması anlamına gelmektedir.

Yani bu koronavirüs salgını sadece sağlık meselesi olarak değil, sadece ekonomik olarak değil; askerî ve siyasi yönleriyle beraber değerlendirilmelidir. *“Küresel sistemde ya da uluslararası sistemde köklü değişiklikler meydana gelecek”* sözünden de anlaşılması gereken, **Amerika tarafından etkili bir şekilde yönetilen sistemin değişmesidir.**

Dünyanın önemli meseleleri hakkında; Avrupa konusunda, Rusya konusunda, Çin konusunda alınacak kararlar nasıl şekillenecek? Güvenlik Konseyi’nin yapısı nasıl şekillenecek? Uluslararası karar alma mekanizmaları nasıl işleyecek? Tüm bunlara kim, nasıl karar verecek? İşte uluslararası sistemin değişmesinden kastedilen, bu karar alma süreçlerinde yaşanacak bir değişikliktir.

Hâlihazırda Avrupa Birliği, İngiltere, Fransa, Rusya ya da Çin gibi bazı birlik ve devletler karar alma süreçlerin de etkili olsalar da **asıl karar alıcı** Amerika’dır.

Koronavirüsün ortaya çıkardığı kriz ile birlikte bu ayağın çökecek olması, Amerika’nın tüm bu karar alma mekanizmalarındaki konumunu etkileyecek ve bu durum **siyasi bir boşluğu** ortaya çıkaracaktır.

**Anlattıklarım neyi ifade ediyor?**

Net bir şekilde ifade etmek gerekir ki koronavirüsün yol açtığı bu kriz, Amerika’nın; gerek uluslararası sistemdeki, gerek Avrupa Birliği’ndeki, gerek Rusya üzerindeki ve gerekse Çin’in büyümesini kontrol etmedeki hegemonya gücünü önemli ölçüde kaybedecek olmasıdır. Sadece uluslararası sistemde değil, uluslararası kurumlar ve uluslararası sistemin büyük aktörleri üzerindeki etkisi de azalmakla kalmayacak, özellikle bölgesel konularda, Ortadoğu, Afrika, Latin Amerika gibi bölgelerde dahi kontrol gücü önemli ölçüde zayıflayacak, askerî ve siyasi nüfuzu azalacaktır.

Henry Kissinger’ın ifade ettiği ciddi değişimlerin yaşanacağı ve bunun geri dönülmez bir noktaya gidebileceği yönündeki uyarıların sebebinde işte bu nokta var.

Henry Kissinger’ın yazdığı makalesinde vurguladığı özellikle bir nokta var: ***uluslararası sistemin korunması. Kapitalizmin ve küreselleşmenin oluşturduğu mevcut uluslararası sistemin korunması…*** Eğer korunamazsa ne öngörüyor, Kissinger? *“**O zaman dünya cehenneme döner**”* diyor yani demek istediği; dünya yok olur, dünyada bir kaos oluşur… Bu sistem ya ayakta kalır veya biz birçok şey pahasına bu sistemi ayakta tutmak için elimizden geleni yaparız, imasında bulunarak, oluşacak yeni durum hakkında gerçekleri ortaya koyuyor. Yani durum Kissenger açısından bile çok ciddi.

Uluslararası sistemdeki meseleler belirlidir ve bu meseleler tüm dünya devletlerini ilgilendirir. 1. Dünya Savaşında uluslararası sistemin iki temel meselesi vardı. Bunlardan ilki; Osmanlı Hilâfet Devleti’nin yıkılması ve bir daha ortaya çıkışını engellemek, diğeri ise Almanya’nın İngiltere ve Fransa’ya ilerlemesini durdurmaktı. Uluslararası bir komplo ile Osmanlı’yı yıkıp Hilâfeti kaldırdılar ve Hilâfet’in tekrar hayat sahnesine dönmemesi üzerinde ittifak ettiler. Almanya’yı da 2. Dünya Savaşı’nda dizginlediler.

**Peki, yeni dönemdeki mesele nedir?**

Kissinger, uluslararası sistemde bir boşluk oluşması riski ve bu boşluğun kim tarafından doldurulacağı konusu hakkında da üç seçenek üzerinde duruyor.

Bunlardan ilki; Sovyetler Birliği’nin ve komünizmin tekrar ortaya çıkması fakat bu Kissinger’ın değerlendirmesine göre imkânsız.

İkinci seçenek ise, Çin’in küresel bir güç hâline gelmesi seçeneği ki bu da -tüm değerlendirmecilerin belirttiği gibi- Çin’in dünyada uluslararası sisteme liderlik etme potansiyeli olmadığından bu seçeneğin de imkânsız olduğudur.

Üçüncü seçenek ise uluslararası sistemin yıkılması ve bunun sonrasında İslâm coğrafyasında Hilâfet’in ortaya çıkarak bu boşluğu doldurması seçeneğidir.

İşte bu yüzden burada yaptığımız, salt bir siyasi değerlendirme olarak ele alınmamalıdır. Önümüzdeki süreçte uluslararası sistemde **siyasi bir boşluk** olacağı öngörülüyor. Bununla da kalmıyor, mevcut uluslararası sistemin alternatifinin İslâm coğrafyasında ortaya çıkacak Hilâfet Devleti tarafından doldurulabileceği öngörülüyor. İşte bu yüzden İslâm ümmeti tüm **dinamikleri** ile bu yeni süreci okuma, anlama ve harekete geçmek üzere odaklanmalıdır.

Liderleri, âlimleri, yazarları, kanaat önderleri, toplusal etkiye sahip kişileri, akademisyenleri, ekonomik ve siyasi nüfuz sahipleri bu süreçte inisiyatif almaya teşvik edilmeli, harekete geçmeleri sağlanmalıdır. **Bu değişim sürecinin görülmesi gerekiyor.**

DNA kodlarına sömürgeciliğin işlendiği Kapitalizmin dünyayı sürüklediği yıkım ve vahşet ortada olduğu hâlde Henry Kissinger *“biz bu sistemi korumak zorundayız, bunu her şeye rağmen yapmaya hazırız”* derken, İslâm ümmeti bu meydan okumaya cevap vermeli ve açık bir şekilde öngörülen uluslararası sistemde doğacak **siyasi boşluğu** dolduracak olan **Hilâfet**’in ikamesi için mücadele etmelidir. Bu yüzden bu süreçte davet çalışmalarının her türlü düzeyde güçlendirilmesi gerekir. Uluslararası sistemin sürüklendiği bu **siyasi boşluk süreci** okunabilirse Amerika’nın, Avrupa’nın, oluşturulan algı kadar büyük olmadıkları görülecektir.

Son yüzyıldır uluslararası bir konsorsiyum tarafından **İslâm’ın hayat sahnesine, Hilâfet’in uluslararası sisteme** dönmemesi yönünde alınan karar hem 1. ve 2. Dünya Savaşları sonrasında uygulandı hem de soğuk savaş sonrasında uygulanma imkanı buldu. Fakat yukarıda belirttiğimiz gibi **“İslâm’ın hayat sahnesine ve Hilâfetin uluslararası sisteme tekrar geri dönmemesi”** konusunda aldıkları konsensüsü, yaşanan bu son süreçte uygulamaları mümkün değildir.

Bu yeni durum ve bunun yol açacağı çöküntü ve siyasi boşluk, hem Türkiye açısından hem de tüm dünyadaki Müslümanlar açısından tarihî bir fırsattır.

***“Satrançta asıl hedef şahı devirmektir. Fakat siz şahı devirdiğinizde şahı yenmiş olmazsınız. Onu kontrol eden aklı yenmiş olursunuz. Yani kiminle mücadele ettiğini bilmeyenler zafer kazanamazlar.”***  
\_\_\_

\#YenidenHilafet

Koronavirüs Salgını Dünya Düzenini Geri Dönülmez Bir Şekilde Değiştirecek!

 Suriye’de yaşanan olaylar gün geçtikçe Batılı devletleri ve
onların düşünce dünyasına eklemlenmiş beyinleri şaşırtmayı

08.11.2012_kdmakale_1352366132.jpg

Suriye’de yaşanan olaylar gün geçtikçe Batılı devletleri ve onların düşünce dünyasına eklemlenmiş beyinleri şaşırtmayı sürdürüyor. Cesaretin imanla birleştiği ve yaşayan ölülere hayat veren bir su gibi, temizlenmek isteyenleri ıslatan bir değişim sürecine şahitlik etmekteyiz. “Arap Baharı” (tırnak içinde kullanıyorum) olarak isimlendirilen bu sürecin başlangıcında birçoklarının hayal dahi edemeyeceği olaylar yaşandı. Ümmet üzerinde zorla sulta kurmuş zalimlerin kendi elleriyle hazırladıkları sonları başlarına bir bir geldi. Artık o zorbalar ihtişamlı dönemleri ile değil Ümmetin kini ile yüz yüze geldikleri anlarda yaptıkları ve söyledikleri ile anılacaklar. Allah Subhanehu onlar hakkında bu dünyadaki hükmünü, daha önce defalarca hatırlattığı gibi, tekrar hatırlattı. Bu olaylar sanki uzun bir zaman önce olmuş gibi, unutmuş gibi davranan ve hakikati kendi düşünce dünyasında kurguladığı hayallerle sınırlandırmış ve herkese de bu hayali gerçek olarak anlatanlarla karşılaşıyoruz. Onlar bilsinler ki daha öncekilerin başına ne geldiyse Suriye'deki 'Zürafâ'nın da akıbeti aynı olacaktır. Allah’ın bu cins için belirlediği değişmez son, bundan başka bir şey değildir.

Firavun da başına gelecekleri anlayınca ***“Ben size izin vermeden önce O'na iman ettiniz, öyle mi? Mutlaka bu, halkı buradan sürüp çıkarmak amacıyla şehirde planladığınız bir tuzaktır. Ama yakında** (başınıza gelecekleri) **göreceksiniz!”** (A'raf-123)* demişti. Bununla, hem kendi zayıflığını örtmek istemiş hem de karşısındakilere bir gelecek tasavvuru ortaya koyup onları bu tasavvura inandırmak istemiş, bunu da bir tehdit ile kuvvetlendirmişti:

***“Mutlaka ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama keseceğim, sonra da hepinizi asacağım!”*** *(A'raf-124)* Fakat sonuç, Firavunun istediği gibi neticelenmedi. Onun beklediği bu ölümcül kötü son karşısında Müslümanların yaptıklarında pişman olup Firavun'un gücüne boyun eğmeleri idi. Fakat Müslümanlar, Firavun'a şunu söylediler:

***“Biz mutlaka Rabbimize döneceğiz.*** ***Sen sadece Rabbimizin âyetleri bize geldiğinde onlara inandığımız için bizden intikam alıyorsun. Ey Rabbimiz! Bize bol bol sabır ver, Müslüman olarak canımızı al.”** (A'raf 125-126)* Bu, Firavun ve onun sistemindeki konum sahipleri için hiç beklenmedik bir cevaptı. Çünkü Müslümanlar bununla senin bizler için oluşturmaya çalıştığın gelecek tasavvuru kuru bir hayalden başka bir şey değildir, dediler firavuna.

Şimdi de kirli planlarla, senaryolarla dünya kamuoyunda ve en önemlisi ümmetin zihin dünyasında Suriye zürafasının yıkılmasının mümkün olmadığı gibi bir algılama oluşturmak istiyorlar. Ve bunun ardından farklı yöntemlerle bizleri tehdit ediyorlar. Rusya Dışişleri Bakanı Sergey Lavrov Esed'in devrilmesini *“saf bir hayal”* olarak nitelendiriyor. Ve ardından *“Eğer Esad Hükümeti devrilirse her şey devrilir. Bu birileri için öncelik olursa, kan akmaya devam edecek. Esad'in geleceğine Suriye halkı karar vermeli"* diyerek hem korkusunu izhar ediyor hem de tehdit ediyor. Rus Dışişleri Bakanı'nın burada haklı olduğunu bir nokta var; Esed devrilince onunla birlikte Esed'in temsil ettiği değerler dünyası ve hayat sistemi de ortadan kalkacak. Ve korktukları son ile baş başa kalacaklar, İslamî hayatın cisimleşeceği, İslam’ın Devleti Hilafet ile. Şimdi bizler de Müslümanlar olarak Batı'ya, onların kuyruklarına, onlardan menfaat uman her kim varsa onların hepsine şunu haykırmalıyız: Senin bizler için yazdığın gelecek tasavvuruna inanmıyoruz. Senin bizleri kendisiyle korkuttuğun şey, zayıf bir hileden başka bir şey değildir. Tüm çabalarınızın nedeni, İslam'ın tekrar hayat sahnesine dönmesini engellemek içindir. Allah bize yardım edecek ve sizler korktuklarınızla yüzleşeceksiniz.

Evet şundan emin olunuz ki Esed devrilecektir.

Aziz Terzi

Yazarın Makaleleri