Sen Yaşarken Gazze Ölmesin! Filistin İçin Gerçek Kurtuluş

Köklü Değişim Gazze mesajları mehmet emin kutluay.jpg

![Köklü Değişim Gazze mesajları mehmet emin kutluay caps.jpg](https://api.kokludegisim.net/uploads/Koeklue_Degisim_Gazze_mesajlari_mehmet_emin_kutluay_caps_3eb2d3cef2.jpg)

Sadece kınama değil İslâm'ın izzetini göstermek için ordular Gazze'ye hareket etmelidir.

**Mehmet Emin KUTLUAY / Hatip**

[#OrdularAksaya](https://twitter.com/hashtag/OrdularAksaya?src=hashtag_click)


Mehmet Emin Kutluay: "İslâm'ın İzzetini Göstermek İçin Ordular Gazze'ye Hareket Etmelidir!"

Yazarımız Yılmaz Çelik, "işletme körlüğü" vakasının toplumlardaki yansımasını değerlendiren bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_ASRIN-VEBASI-İŞLETME-KÖRLÜĞÜ_Yılmaz-Çelik.jpg

“İşletme körlüğü”, genel tanımıyla; “bir şirkette kullanılan yöntem ve uygulamalardaki hataların ve gelecekteki olası fırsatların ve risklerin çalışanlar tarafından algılanamaması sorunu” olarak nitelendirilir. Şayet şirket patronu ve çalışanları işletme körlüğüne maruz kalmışlar ise, şirketteki uygulamalara ve iş yapış şekillerine zamanla alıştıkları için sorunları, olası riskleri ve fırsatları görmeleri zorlaşır. Diğer bir ifadeyle; işletme körlüğü bir işletmenin çevresindeki değişimleri, fırsatları veya tehditleri fark edememe ya da anlayamama durumunu ifade eder. “Çalışanların çeşitli sebeplerle bazı durumları görememesi ve bunun normal karşılanması” şeklinde de tanımlanabilir.

Bununla ilgili anlatılan meşhur bir hikâye vardır:

Juan isimli bir genç motosikleti ile Meksika sınırına gelir. Arkasındaki iki büyük çantayı gören sınır polisi Juan’dan şüphelenir ve çantaların içinde ne olduğunu sorar. Juan, _“Yalnızca kum.”_ diye yanıt verince polis, _“Aç bakalım çantaları!”_ der. Juan çantaları açar; polis, didik didik kontrol etmesine rağmen kumdan başka bir şey bulamaz çantada. Bununla yetinmeyen polis, gece yarısına kadar kumu her tür tahlilden geçirtir ancak saf kumdan başka bir şey yoktur! Polis, çantalarını Juan’a iade eder ve sınırdan geçmesine izin verir. Ertesi gün Juan, motosikletinin arkasında iki büyük çantayla tekrar sınırda belirir. Polis Juan’ı yine durdurur, didik didik arar; bir şey bulamaz ve Juan’ı yine sınırdan geçirmek zorunda kalır.

Bu olay, polis emekli olana dek yıllarca devam eder…

Bir gün emekli polis, Meksika’da bir kafede otururken Juan’ın içeri girdiğini görür ve yanına giderek samimiyetle sorar:

_“Senin yıllardır bir şeyler kaçırdığından eminim. Çıldıracağım. Geceleri uyku uyuyamıyordum senin yüzünden. Lütfen anlat bana ne kaçırdığını. Aramızda kalacağından emin olabilirsin.”_

Juan gülümseyerek yanıtlar:

_“Motosiklet”_

İşte bugün de toplum olarak gözden kaçırdığımız tehlike, asrın bir başka vebası olan kapitalizm ve onun türevleri olan; demokrasi, laiklik ve cumhuriyettir!

Işletme körlüğü, genel anlamıyla her ne kadar herhangi bir işletme, kurum, örgüt veya kitledeki durumu resmetse de, biz bunu biraz daha genişletecek ve yönetici ile yönetilenler açısından ele alıp değerlendireceğiz. 

Toplumlar bugün fikren bir geri kalış, ahlaki bir çöküş ve yozlaşı içerisindeyse bunda hem yöneticilerin hem de yönetilenlerin payı vardır.

Makalemizin girişinde işletme körlüğünü tarif ederken; “şayet şirket patronu (yönetici) ve çalışanları (yönetilenler), işletme körlüğüne yakalanmışlarsa zamanla şirketteki uygulamalara ve iş yapış şekillerine alıştıkları için sorunları, riskleri ve fırsatları görmeleri zorlaşır” demiştik. Bunun sonucunda ise şirket ya zarar eder ya da -daha da kötüsü- iflasa giden bir süreç yaşar. Fakat bu zarar ya da iflas, sadece şirketle sınırlıdır. Devlet, toplum, kurumlar, örgütler ve kitlelere gelince; durum çok daha tehlikeli ve vahimdir. Böyle bir durumda, devletin ya da toplumun tamamının zarar görmesi veya iflasa/yok oluşa sürüklenmesi söz konusu olabilir. 

Peki, bu nasıl olur? Bu durumu şu şekilde izah etmek mümkün: bugün toplumu kalkındırmak ve dönüştürmek isteyen bir takım cemaat veya kitlelerin “işletme körlüğü”ne yakalanmış olmalarından dolayı, sorunların tespitinde ve tedavisinde yanlış ve hatalı bir yöntemde/metotta seyrettiklerini, hatta bu sorunları layık-ı veçhile tespit edemeyip -çözüm için çalışmak şöyle dursun- rutin işlerle meşgul olduklarını görüyoruz. Bundan dolayıdır ki yıllardır toplumu kalkındırmak isteyen bu kitle veya cemaatlerin başarısızlıklarına, hatta fikren ve fiilen iflas ettiklerine şahit olmaktayız. Yine aynı şekilde bu körlüğün, yöneticilere isabet etmesinden ötürü, benimsenen bir takım hatalı ve yanlış politikalarla toplumu yönettiğini görüyoruz. 

İşte tam bu bağlamda, toplumun adeta patronları olan yöneticiler, sömürgeci kâfirler tarafından kendilerine dayatılan program ve öğretilenlerin dışına çıkmak istemezler. Aynı şekilde yönetilenler de (çalışanlar) geçmiş alışkanlıklarından ve oluşan atmosferden/kültürden dolayı yöneticilerin kendilerine dayattıkları bu programın dışına çıkmak istemezler. Öyle ki bunu değiştirmek için bir adım bile atacak takati bulamazlar. Zira bu, bilinçsiz bir kabulleniştir. Bu kabulleniş, beraberinde zamanla çağımızın diğer bir hastalığı olan “öğrenilmiş çaresizlik” psikolojisinin bir yansımasıdır. Yani vakaya teslimiyetçilik ve sükût etmek! Bu körlük durumu, özellikle işletmede çalışanlar (toplum) için ciddi bir risk oluşturur. Belli zamanlarda önlerine çıkan fırsatları iyi bir şekilde değerlendirememek gibi tehlikeli bir sonuçla karşılaşabilirler. 

Bu körlüğün etkilerini güncel bir vaka, Gazze savaşı üzerinden ortaya koymak istersek şunları söyleyebiliriz: Bugün Gazze savaşında devlet, toplumu farklı bir yöne manipüle etmeye çalışmış, yöneticiler de bu konuda, kendi iradelerini kullanmak yerine yörüngesinde hareket ettikleri devletlerin siyasetine tabi olmuşlardır. Biliyoruz ki, bu asrın körlüğü yöneticilerden sonra yönetilenlere de isabet etmiş bir durumdadır. Karar vericilerin politikalarına sükût etmeleri, onları ciddi anlamda muhasebe etmemeleri, esasi bir değişim için bir adım bile atamayacak duruma gelmeleri ve körü körüne liderlerine itaat etmeleri sonucunda toplumda büyük bir yıkım, erozyon ve hissizlik hali meydana gelmiştir.

Hal böyle iken, geriye cevaplanması gereken bir soru kalıyor: bu hastalığın bir çaresi veya bir tedavisi yok mu? 

Tabii ki var! Reçetesi de aslında oldukça açık.

Öncelikle yöneticilerin bu konuda tedavi edilmesi, sonrasında ise topluma muhasebe kültürünün yeniden kazandırılması gerekir. Zira bu körlük, toplumda daha fazla hissedilmekte. Yöneticileri tedavi edecek ve ümmete bu muhasebe kültürünü yeniden kazandıracak olan da toplumun önemli bir parçasını oluşturan kitlelerdir. Görme yetisi sağlam, bakışı körelmemiş, görmede netlik sağlayan ve basiretle hareket eden bir kitlenin -tabiri caizse- topluma yeni bir göz nakli yapması, bakış açısı kazandırmasıdır. Yani adeta toplumun, gören gözü, işiten kulağı olmasıdır. Madem ki işletme körlüğü hem yöneticileri hem de yönetilenleri kapsıyor o halde toplumda var olan eski köhnemiş, yanlış, hatalı ve ümmet için birinci derecede tehlike ve tehdit teşkil eden batıl fikirleri, mefhumları ve kanaatleri at(tır)ıp yeni bir mefkure ortaya koymak/paradigma inşa etmek bu kitlenin/kitlelerin asli vazifesidir. Bu mefkûrenin ise batıldan uzak, İslami bir mefkûre olması elzemdir. Çünkü bugün günümüz yöneticilerinde ve özellikle de toplumda, işletme körlüğüne sebebiyet veren en esaslı faktör, Batı mefkûresidir, Batı kültürünün zihinleri işgal ve ifsat etmesidir. İşte yöneticileri ve toplumu, bu batıl mefkûreden kurtarmak ivedilik arz eden elzem bir iştir. Bu iş, sahih İslami fikirler üzerine oturmuş kitlelerin üzerinde bir sorumluluktur. Ayrıca bu, sadece kitlelerle de sınırlı kalmayıp toplumun her bir ferdinin de sorumlu olduğu bir husustur. Bu kitleler ve fertler, bu sorumluluğu üstlenmez ve bundan kaçarsa işletme körlüğü hem yöneticilerde hem de toplumda var olmaya devam eder.

Ezcümle, sorunun esasi çözümü aslında bir paradigma/zihniyet değişimindedir. Toplum, adeta ayaklarında birer pranga halini almış bu batıl paradigmayı fark etmek ve bunları parçalamak zorundadır. Yoksa kaçınılmaz son, kendilerini bekleyen yıkım olacaktır. 

_**“Ebû Saîd el-Hudrî’den nakledildiğine göre; Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem, “Müminin ferasetinden sakının. Çünkü o, Allah’ın nuruyla bakar.” buyurdu ve ardından, “Elbette bunda feraset sahipleri için ibretler vardır.” [Hicr Suresi 75] ayetini okudu.”**_

Asrın Vebası: "İşletme Körlüğü"

Yazarımız Abdullah İmamoğlu, "Nasılsanız, öyle yönetilirsiniz!" sözü üzerine bir makale kaleme aldı. 

Köklü-Değişim_NASIL-YÖNETİLİRSENİZ-ÖYLE-OLURSUNUZ_Abdullah-İmamoğlu.jpg

Toplumsal sıkıntıların ve kaynağının neler olduğunun dile getirildiği, tartışıldığı birçok mecliste genelde ifade edilen bir sözdür; **“Nasılsanız öyle yönetilirsiniz.”** Bu söz,  toplum olarak karşı karşıya kaldığımız sıkıntıların kaynağının kim ya da ne olduğunu ortaya koyan bir muhtevaya sahiptir. Bu söz zımnen; aslında yöneticilerin kötü uygulamaları neticesinde yaşadığımız toplumsal krizlerin müsebbibinin toplum yani biz halklar olduğunu ifade etmektedir. Bu sözden hareketle -amiyane tabirle-; yaşadığımız toplumsal krizlerin faturası halka kesilmektedir. Bu söz, kötü yöneticilerin ve uygulamalarının tamamen halkın/toplumun kötü olmasından kaynaklandığı anlamını taşımaktadır. Gazze’de yaşanan mezalim karşısında kayıtsız kalan yöneticilere müstahak olduğumuz da bu söze istinaden sıkça dillendirilmiştir. Bu anlayış -zımnen-; “hakkıyla İslam’ı yaşayan bireyler ya da toplumlar olunabilseydi Gazze’ye de sahip çıkan yöneticiler elbette olurdu” anlamına gelmektedir. Peki, gerçekten de nasıl olursak öyle mi yönetiliriz? 

Bu yazımızda, kötü yönetiliyor ve sahip çıkılmıyor olmamızın; bizim kötü olmamızdan kaynaklanmadığını bilakis yöneticilerin kötü uygulamalarından ve anlayışlarından kaynaklandığını ortaya koymaya çalışacağız. Yine bu yazımızda paylaşacağımız rivayetlerden hareketle bu iddianın yanlışlığını ortaya koyacağız. Ancak öncesinde halk arasında “sahih hadis” diye meşhur olmuş  [كما تكونوا يولى عليكم]“Siz nasılsanız öyle yönetilirsiniz!” sözünün birçok muhaddis tarafından “zayıf” olarak görüldüğünü ve bununla istidlal edilemeyeceğini ifade etmiş olalım. 

Sahih hadismişçesine yaygınlaş(tırıl)an “Nasılsanız öyle yönetilirsiniz” sözü, kötü yönetimin sorumluluğunu yöneticiler üzerinden alıp sorumluluğu tamamen halka/insanlara yüklemek için kullanılan çok güçlü bir argüman haline gelmiştir. Bu sözün pratikte karşılığı da yoktur.  Zira insan diğer insanlarla daimi ilişkileri olan bir varlıktır. Aralarındaki daimî ilişkileri bir nizam çerçevesinde ilişkilerini düzenler ve hayatlarını idame ederler. İşte toplumun iyi ya da kötü olmasını sağlayan bu toplum üzerinde tatbik edilen nizamdır. Başka bir ifadeyle; yöneticinin referans aldığı ve uyguladığı nizamdır. Dolaysıyla biz nasılsak nizam ona göre değişmiyor ya da şekil almıyor. Ya da yönetici bizim iyiliğimize-kötülüğümüze göre şekil almıyor. Tam aksine nizam ve yönetici nasılsa biz öyle oluyor ve ona göre şekil alıyoruz. Tıpkı bugün olduğu gibi… Bunun en büyük ispatı, gündelik hayatta karşı karşıya kaldığımız ahlaki, ekonomik krizler ve toplumsal çöküştür. Bu halde olmamız, bizi yöneten yöneticilerden ve üzerimize uyguladıkları nizamdandır. Kısacası toplumun ıslah ya da ifsadı, yöneticinin neyi referans aldığıyla alakalıdır. Islah edici nizamı referans aldıysa toplum ıslah, ifsat edici nizamı referans aldıysa toplum ifsat olmaktadır.

“Nasılsanız öyle yönetilirsiniz” sözünün tam aksine [الناس على دين ملوكهم] “İnsanlar yöneticilerinin dini üzeredir!” sözünün vakıada bir karşılığı ve gerçekliği vardır. Bu söz, halk arasında yaygın olan ve toplumun iyiliğinin-kötülüğünün o toplumu sevk ve idare eden yöneticilerle alakalı olduğunu göstermek için kullanılmaktadır. Ki bu sözün doğruluğu hem vakıayla hem de başka rivayetlerle teyit edilmiştir. Bir hadiste Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem yöneticilerle İslâm’ın ilişkisini ve önemini şöyle ifade etmektedir: [الْإِسْلَامُ وَالسُّلْطَانُ أَخَوَانِ تَوْأَمٌ لَا يَصْلُحُ وَاحِدٌ مِنْهُمَا إِلَّا بِصَاحِبِهِ، فَالْإِسْلَامُ أُسُّ وَالسُّلْطَانِ حَارِسٌ، وَمَا لَا أُسَّ لَهُ مُنْهَدِمٌ، وَمَا لَا حَارِسَ لَهُ ضَائِعٌ] “İslâm ile yönetim ikiz kardeştirler. Birisi ancak diğerinin varlığıyla tamam olabilir. Yani birisi olmadan diğeri tamam olmaz. İslâm bir binanın esası/temeli, yönetim de o binanın koruyucusudur. Esası olmayan bina çöker, muhafızı olmayan bina zayi olur gider.”  [Kenzul Ummal]

Yine Osman _RadiyAllahu Anh_’ın [إن الله يزع بالسلطان ما لا يزع بالقرآن] _“Allah Kur’an ile yasaklayamadığını (haramların men edilmesini) sultanın/yöneticinin gücüyle yasaklar!”_ sözü, _“Nasılsanız öyle yönetilirsiniz”_ sözünün tam tersine toplumun İslâmi değerler doğrultusunda yaşamasında, haramlara ve helallere göre hayat idame etmesinde yöneticinin etkisinin ve gücünün olduğunu göstermektedir. Yöneticinin referans aldığı nizama göre toplumun şekillendiğini ifade etmek adına birkaç çarpıcı örnek daha verelim. 

Kadisiye Savaşı ile birlikte Pers toprakları fethedilip elde edilen ganimetler Medine’ye eksiksiz ulaştığında, tebasının ganimetleri tastamam getirmiş olduğundan dolayı halkıyla gurur duyan ve bunu dile getiren Ömer _RadiyAllahu Anh_’a Ali _RadiyAllahu Anh_, şu sözü söyleyerek mukabelede bulunmuştur: [يا أمير المؤمنين عَفَفْتَ فَعَفُّوا ولو رَتَعْتَ لَرَتَعُوا] _“Ey müminlerin emiri! Sen iffetlice/düzgünce yönettin (sen devlet malından yiyip içmekten uzak durdun, ona tenezzül etmedin) onlar (senin tebaan) da (ganimete tenezzül etmedi) düzgün oldular. Şayet sen (devlet malını yiyip içip zimmetine geçirseydin) halkına rağmen konforlu yaşasaydın onlar da (devlet malını yiyip içip zimmetine geçirirlerdi) rahat/konforlu bir hayata tenezzül ederlerdi.” [Bidaye ve Nihaye]

Allah _Azze ve Celle_’nin razı olduğu hidayet ve istikamet üzere olmada yani nasılsak öyle yönetiliriz anlayışının tam tersine yöneticilerin yönetim şeklinin etkisinin ne denli olduğunu ortaya koyan bir rivayeti daha paylaşmak yerinde olacaktır.
 
Buhari şunu rivayet etmiştir: _“Bir kadın, Ebu Bekir RadiyAllahu Anh’a ‘Allah’ın bize cahiliyeden sonra gönderdiği emru’s-sâlih[1] üzere kalabilmemiz neye bağlıdır?’ diye sordu. Ebu Bekir, “liderlerinizin istikametine bağlıdır.” dedi. Kadın, “liderler kim ola ki?” diye sorunca Ebu Bekir, “Senin kabilenin saygın liderleri/yöneticisi yok mu? Hani bir şey emrettiklerinde diğer insanların kendilerine itaat ettiği kişiler!” diye cevap verdi. Kadının “Evet, var.” demesi üzerine de “İşte liderler, insanları yöneten kimselerdir.” dedi.” [Buhari]

Yine yöneticilerin halkların hayatları üzerindeki etkisini çok açık bir şekilde beyan eden başka bir hadis şöyledir: [إِنَّمَا أَخَافُ عَلَى أُمَّتِي الْأَئِمَّةَ الْمُضِلِّينَ] **_“Ümmetim üzerine en çok korktuğum, saptırıcı yöneticilerin çıkmasıdır.”_** [Ahmed bin Hanbel]

Bütün bu izah edilenlerden; ifsadın kaynağının, bizim İslâm’ı hakkıyla yaşayamıyor olmamız değil, İslâm’la hükmetmeyen yöneticiler olduğu açıklık kazanmaktadır. Artık her fırsatta kendimize kabahat bulup mazoşist bir tutum sergileyerek kendimize zarar vermekten, hedef tahtasına kendimizi koymaktan vazgeçelim. Pek tabi, fertler olarak İslâm’ı yaşamakta ve emirlerine bağlanmakta zafiyetlerimiz vardır. Pek tabi, kulluk bağlamında eksiklerimizi tamamlamak durumundayız. Ancak bugün yaşadığımız toplumsal savrulmanın esas kabahatlisi; dinin yaşanmasında gösterdiğimiz noksanlıklardan dolayı bizler değiliz. Bilakis bize hükmeden yöneticilerin ve nizamların fasitliğidir. Zira toplumun ıslahı ve ifsadı, yönetici ve nizamlara bağlıdır. Bu hakikati göz ardı edip ameliyat masasına sadece halkı koyarak üzerinde insafsızca operasyon yapmak adilane bir yaklaşım değildir. Fertlerin günahları ve hataları vardır elbet… İhmal ettiği ilahi fermanları vardır elbet… Ancak toplumsal ifsadın kaynağı bizim zafiyetlerimiz değil, yöneticilerin İslâm’dan uzak bir yönetim anlayışına sahip olmalarıdır. 

Şayet toplumun ıslahını ve Allah’ın razı olduğu bir hayatı istiyorsak bu ancak, üzerimize uygulanan nizamın yerine İslâm’ın tatbiki ile mümkündür. 

Tabiinden olup hadis rivayetinde bulunan, dönemin önemli şahsiyetlerinden muhaddis Kasım ibn Muhaymera’dan, konunun daha da anlaşılmasına katkı sağlayacak güzel bir sözle makalemizi bitirelim: [إِنَّمَا زَمَانُكُمْ سُلْطَانُكُمْ فَإِذَا صَلَحَ سُلْطَانُكُمْ صَلَحَ زَمَانُكُمْ وَإِذَا فَسَدَ سُلْطَانُكُمْ فَسَدَ زَمَانُكُمْ] _“Sizin (yaşadığınız) döneminizin (vaziyetin) iyi ya da kötü olması, yöneticilere bağlıdır. Yöneticileriniz iyi olursa döneminiz iyi, yöneticileriniz kötü olurlarsa döneminiz kötü olur.”

Öyleyse ezberi bozuyor ve diyoruz ki: _“Nasıl yönetilirseniz öyle olursunuz!”_
________

[1] _ Hadis şârihleri, “el-emru’s-sâlih” ifadesini, hidayet, istikamet, adalet, hukukun üstünlüğü, mazluma destek ve her şeyin hak ettiği gibi yerli yerinde olması anlamında açıklamış, ayrıca kavramın doğrudan İslâm dini anlamına geldiğini ifade etmişlerdir._


Nasıl Yönetilirseniz Öyle Olursunuz!

Yazarımız Süleyman Uğurlu, 23 Nisan kutlamalarını farklı bir bakış açısıyla değerlendirdi. 

Köklü-Değişim_Kurucu-Meclisin-Gayesinin-Suç-Kabul-Edildiği-Bir-Ülkede-Yaşamak_Süleyman-Uğurlu.jpg

23 Nisan 1920… Malum, Büyük Millet Meclisinin açılış tarihi. Meclisin açılış gayesi ile geldiğimiz noktanın birbirinden ne kadar uzak, ne kadar zıt olduğunu görmek insana acı veriyor. 

İlginçtir ki kimse bu ayrılığı, bu zıtlığı sorgulamıyor. Bu öyle bir çelişki ki açılışını kutladıkları meclisin kuruluş amacını dile getirenleri bugün, “vatan haini” ilan ettiklerinin farkında bile değiller. 

Kuruluş sürecine bakarak 23 Nisan 1920’de kurulan Millet Meclisinin kuruluş amacını öğrenmeye çalışalım. 

Halife Vahdettin, İtilaf Devletlerinin İstanbul’u işgal etmesinden sonra eli kolu bağlanmış vaziyetteydi. Tüm yönetim, İtilaf Devletlerinin yani İngilizlerin elindeydi. Onlar vize vermeden İstanbul’dan çıkmak bile imkansızdı. 

Vahdettin’in yapabileceği şey, işgal edilmemiş şehirlerde direnişin örgütlenmesini sağlamaktı. Bunun için Mustafa Kemal’i seçti. Planlamalar yapıldıktan sonra Mustafa Kemal, 16 Mayıs 1919 tarihinde son kez Halife Vahdettin ile görüştü. Bu son görüşmede hazır bulanan Başyaver Avni Paşa olayı şöyle anlatmaktadır: 

_“Zat-ı Şahaneleri ayakta duruyordu. Önündeki masanın üstünde Kur’an-ı Kerim vardı. Sadrazam Paşa ve Yaver Paşa, Halifenin bir adım gerisinde iki tarafında idi. Mustafa Kemal Paşa ilerleyerek sağ elini Kur’an-ı Kerim’in üzerine koydu; saltanat ve Hilâfet’e bağlı kalacağına dair yemin etti.” Bu yemin merasiminden sonra Mustafa Kemal’e tüm mülki, idari ve askerî erkanı emrine amade kılan Hattı Hümayun (Ferman) verildi.  Bunun ardından Kemal Paşa, İtilaf Devletlerinin işgali altındaki İstanbul’dan, beraberinde bulunan aralarında bir çok üst rütbeli subayın da olduğu 48 kişi ile birlikte İstiklal Mücadelesini başlatmak için İngiliz vizesiyle Anadolu’ya geçti. 

Halife Vahdettin’in verdiği ferman, tüm kapıları açıyordu. Büyük Millet Meclisi açılmadan önce bir dizi kongre gerçekleştirildi ki farklı illerde gerçekleştirilen bu kongrelerin ortak söylemi; Hilâfet’i kurtarmaktı. 

Nitekim, 23 Temmuz-7 Ağustos tarihleri arasında yapılan Erzurum Kongresinin yayınladığı sonuç beyannamesinin ikinci maddesinde; Hilâfet ve Saltanatın korunması için Kuvayı Milliye’nin güçlendirilmesi ve milli iradenin hâkim kılınması gereği ortaya konulmuştur. 

26-31 Temmuz 1919 tarihleri arasında yapılan Balıkesir Kongresinde her şeyden önce “zat-ı akdes-i Hilâfetpenahiye” yani Halifeye sadakat, esas kabul edildi. 

16-25 Ağustos 1919 tarihindeki Alaşehir Kongresinin milli bir kongre olduğu ve Halifeye bağlı olduğu vurgulandı.

4 Eylül 1919 tarihinde 21 livadan 33 delegenin katıldığı Sivas Kongresinde delegeler, yüce Hilâfet ve saltanat makamına manen ve maddeten hizmetten başka herhangi bir amaç edinmeyeceklerine dair yemin ettiler.

Kongrenin ikinci oturumunda; kongrenin açıldığını ve vatanın kurtuluşu için çalışacağını bildiren yazı, Sultan Vahdettin’e telgraf olarak gönderildi. Telgraf şöyle bitiyordu: _“Bütün hallerde emir ve ferman halifemiz efendimiz hazretlerinindir!”_
  
Ve Ankara’da Meclis açılıyor…

Mustafa Kemal ve adamları, Sivas’tan Ankara’ya 27 Aralık’ta geldiler. Zamanın Ankara Vali vekili Yahya Galip, 30 Kasım ve 1 Aralık 1938 tarihli Cumhuriyet gazetesinde Mustafa Kemal’in Ankara’ya gelişini şöyle anlatmıştır: 

_“Dikmen sırtları bir bayram yerine dönmüştü. Bir müddetten beri Ankara’ya gelip yerleşmiş olan iki tabur İngiliz askeri de, Mustafa Kemal’i karşılamaya gelenler arasındaydı.”_

Halkın Mustafa Kemal ve beraberindekileri coşkuyla karşılaması gayet doğaldır. Doğal olmayan ise kendileriyle savaşmak için İstanbul’dan yola çıkan, belde belde gezen, adam toplayan, kongreler düzenleyen, Meclis açmak için Ankara’ya gelen Mustafa Kemal’i İngiliz askerlerinin karşılamasıdır. Bu karşılamanın manası birkaç yıl sonra anlaşılacaktır. 

Murat Bardakçı, Meclis açılış çalışmalarını ele aldığı bir makalesinde Mustafa Kemal’in Anadolu’daki askerî ve mülkî erkâna gönderdiği emirnamede geçen maddeleri aktarmaktadır. Bu maddelerde Mustafa Kemal şöyle demektedir:

_“Allah’ın cömert ihsanı ile Nisan’ın yirmi üçüncü cuma günü, cuma namazından sonra Ankara’da Büyük Millet Meclisi açılacaktır._

_Vatanın istiklâli, hilâfet ve saltanatın kurtarılması gibi en mühim ve hayatî görevleri ifa edecek olan Büyük Millet Meclisi’nin açılış gününü Cuma’ya tesadüf ettirmekle o günün mübarek olmasından istifade için açılıştan önce bütün milletvekilleri ile Hacı Bayram Velî Câmi-i Şerîfi’nde Cuma namazı kılınarak Kur’an’ın nurlarından ve salâttan feyzalınacaktır. Namazdan sonra sakal-ı şerif ve sancak-ı şerif taşınarak daireye gidilecektir. İçeriye girilmeden önce bir dua okunacak ve kurbanlar kesilecektir. Tören sırasında camiden Meclis’e kadar Kolordu Kumandanlığı tarafından askerî birliklere özel tertibat aldırılacaktır.”_

Büyük Millet Meclisi, Hilâfet’in ve saltanatın kurtarılması amacıyla Ankara’da açıldı. Mustafa Kemal de dahil olmak üzere tüm vekiller, **_“Makam-ı Hilâfet ve saltanat ve vatan ve milletin istihlas ve istiklâlinden başka bir gaye takip etmeyeceğime, vallahi!”_** şeklinde yemin ederek çalışmalara başladı.

Mustafa Kemal, Mecliste yaptığı konuşmada şöyle diyordu:

_"Osmanlı Devleti diğer herhangi bir devlet gibi hükümdarının cismâni nüfuzu etrafında şekillenmiş değildir. Saltanat makamı aynı zamanda Hilâfet makamı olduğundan Padişahımız, İslâm toplumunun da başkanıdır. Çalışmalarımızın birinci amacı ise, Saltanat ve Hilâfet makamlarının ayrılmasını amaçlayan düşmanlarımıza Milli İrade'nin buna uygun olmadığını göstermek ve bu kutsal makamı yabancı esaretinden kurtararak ulü'l-emrin (Padişah) yetkisini düşmanın tehdit ve zorlamasından serbest kılmaktır!"_

Sonrası herkesin malumu… Zamanla gaye, dost-düşman, doğru-yanlış, güzel-kötü, değişti. “Hilâfet’i İngilizlerin esaretinden kurtarmak için çıkıldığı” söylenen yolculuk, Hilâfetin kaldırılması, Halife ve tüm Osmanlı hanedanlığının sürgün edilmesi, Batı’dan laik sistemin getirilmesi, İslam’a savaş açılması, Batı kültürünün “ulaşılması gereken ideal” olarak görülmesiyle son buldu. 

Başta söylediklerimize ilaveten; kurucu meclisin gayesini gaye edinmek, bazı kesimler tarafından anayasa aykırı, suç ve hatta “vatan hainliği” olarak görülmektedir. 

Türkiye Barolar Birliği, _“Hilâfet ve Şeriat Çağrıları, Anayasal Düzene ve Cumhuriyete Başkaldırıdır.”_ başlıklı basın açıklamasında şöyle diyordu: 

“Filistin halkıyla dayanışmak ve soykırıma varan saldırılara tepki göstermek için yapılan bir mitingde bir kesimin açık Hilâfet ve şeriat çağrısı yapmasının ifade özgürlüğü kapsamında görmezden gelinmesi kabul edilemez. Zira Anayasa’nın 14/1 maddesi uyarınca Anayasa’da yer alan hak ve özgürlüklerden hiçbiri insan haklarına dayanan demokratik ve laik Cumhuriyeti ortadan kaldırmayı amaçlayan faaliyetler biçiminde kullanılamaz.”_ vs. vs…

Hilâfet için kurulan “Kurucu Meclis’in” amaçları doğrultusunda bir siyasi parti kurmak ve siyaset yapmak ise kanunen yasaklanmıştır. Siyasi Partiler Kanununun ilgili maddesi şöyledir: 

_**Madde 86 – Siyasi partiler, Türkiye Cumhuriyetinin laiklik niteliğinin değiştirilmesi ve halifeliğin yeniden kurulması amacını güdemez ve bu amaca yönelik faaliyetlerde bulunamazlar.**_

İşin ilginç yanı ise 23 Nisan’ı en coşkulu şekilde kutlayan kesimler, Kurucu Meclis’in temel amacına en çok düşman olan kesimlerdir. Oysa Büyük Millet Meclisinin açılışını kutlamak, onun amaç ve gayelerini de benimsemek demektir.
 
Görünen o ki; ya tarihten bihaberiz ya tarihi anlamaktan… Tarihten habersiz olmak tedavi edilebilir; zira cehaletin ilacı okumaktır. Tarihi anlamamanın ilacı ise yoktur. İnkılap Tarihi ve Atatürkçülük ders kitapları harici kaynakları kabul etmeyen, resmî tarihe muhalif her bilgiyi yok sayan, farklı şeyler söyleyenleri taşa tutan zihniyeti tedavi edecek bir ilaç henüz keşfedilmedi. 

Allah’ın yardımıyla Kurucu Meclis’in gayesi gerçekleşip Hilâfet esaretten kurtulursa işte o zaman herkes gerçek kahramanları ve hainleri görecektir. İnşallah o günler yakındır. 


Kurucu Meclisin Gayesinin Suç Kabul Edildiği Bir Ülkede Yaşamak

Yazarımız Muhammed Emin Yıldırım, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Irak ziyaretini ve Türkiye-Irak yakınlaşmasını konu edinen bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_Erdoğan'ın-Irak-Ziyareti_Muhammed-Emin-Yıldırım.jpg

Son dönemde Türkiye-Irak ilişkilerinde önemli gelişmeler yaşanıyor. Dışişleri Bakanı Hakan Fidan’ın Ağustos 2023’te geniş kapsamlı Bağdat ve Erbil ziyaretinin ardından iki ülke arasında yoğun bir diplomasi trafiği başladı. Son olarak, Hakan Fidan’ın yanı sıra Millî İstihbarat Teşkilâtı (MİT) Başkanı İbrahim Kalın, Savunma Bakanı Yaşar Güler ve İçişleri Bakan Yardımcısı Münir Karaloğlu’ndan oluşan Türk heyeti 14 Mart 2024’te Bağdat’a giderek Iraklı muhataplarıyla görüşmeler gerçekleştirdi.

Türkiye ile Irak arasında; su meselesi, terörle mücadele, ticaretin artırılması, yaşanan krizden sonra Kerkük-Ceyhan Petrol Boru Hattı’nın tekrar açılması ve Kalkınma Yolu Projesi başlıkları temelinde yapılan sekiz görüşmeden sonra bugün işi somutlaştırmak ve anlaşma boyutuna taşımak amacıyla Cumhurbaşkanı Erdoğan Irak’a bir ziyaret gerçekleştirdi. Cumhurbaşkanı, Bağdat’tan sonra ikinci aşama olarak Erbil’i ziyaret edecek. 

13 yıl aradan sonra Irak’a giden Erdoğan’ın ziyareti, Irak hükümeti tarafından “tarihî” olarak nitelendiriliyor. Ziyaret öncesi başkent Bağdat'ta, merkezde yer alan caddeye, Türkçe ve Arapça "Ziyaretinizden onur duyduk" yazılı pankartlar yerleştirildi. Nitekim Irak Başbakanı Muhammed Şiya-Sudani Joe Biden ile görüşmek için ABD’de bulunduğu esnada Erdoğan’ın Irak ziyareti hakkında _“Türkiye Başkanı'nın Irak ziyareti gelir-geçer türden bir ziyaret olmayacaktır.”_ ifadelerini kullandı. 

Irak Başbakanı’nın bu açıklamayı, ABD ziyareti sırasında yapması oldukça manidar. Aynı şekilde Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Irak ziyaretinin John Bass liderliğindeki ABD Dışişleri Bakanlığı heyetiyle Ankara’da yapılan görüşmelerden hemen sonra gelmesi de… Ayrıca Dışişleri Bakanlığı Terörle Mücadele Koordinatörü Büyükelçi Elizabeth Richard, ABD-Türkiye Terörle Mücadele İstişareleri kapsamında bugün Ankara'yı ziyaret edecek. Yani Erdoğan’ın Irak ziyareti, ABD’nin Türkiye ve Irak hükümetiyle yaptığı görüşmelerin gölgesinde ve neticesinde gerçekleşiyor. Ne demek istiyorum? Sonda söyleyeceğimi başta söyleyerek ziyaretin motivasyon kaynağını anlatmaya çalışayım.

**ABD’nin rolü**

Son aylarda olumlu yönde gelişerek önemli bir ivme kazanan Türkiye-Irak ilişkileri ve Cumhurbaşkanı'nın Irak ziyareti, aslında ABD'nin yeni küresel siyaset stratejisi ve bölgede kurmak istediği denge ile yakından ilgilidir. Joe Biden'ın başkan seçilmesinden sonra açıkladığı yeni siyaset stratejisinde; Çin ve Rusya, “zayıflatılması gereken düşmanlar” olarak etiketleniyor. ABD, bu iki düşmana yoğunlaşabilmek için Ortadoğu’da sükunete ve normalleşme anlaşmalarına ihtiyaç duymaktadır. ABD'nin bu stratejisi, NATO zirvelerinde de onaylanarak resmiyet kazandı. Rusya-Ukrayna arasında devam eden savaş, Çin'in Tayvan sorunu ile tehdit edilmesi ve Japonya'nın anayasasını değiştirerek Çin’i kuşatacak şekilde yeniden silahlanma sürecine girmesi, bu stratejinin bir parçasıdır.

Fakat ABD açısından mesele bununla sınırlı değil. Çin'in ekonomik olarak zayıflatılması, lojistik yollarının baypas edilmesi ve ticaret pazarlarının elinden alınması gerekiyor. Diğer taraftan Rusya ile ilişkilerin kesilmesi nedeniyle enerji sorunu yaşayan Avrupa Birliği'nin ihtiyaçlarının karşılanması gerekmektedir.

İşte bunun için Türkiye'nin, Mısır, Birleşik Arap Emirlikleri, Suudi Arabistan ve Yahudi varlığı ile normalleşmesi, ilişkilerdeki sıkıntıların giderilmesi için adımlar atıldı. Yine bu kapsamda kendisine bağlı milis güçleri aracılığıyla Ortadoğu'da “ABD'nin sopası” işlevi gören İran'ın Suriye, Lübnan ve özellikle Irak’taki nüfuzunun sınırlandırılması önem arz ediyor. Çünkü milis güçlerin yönetime etki ettiği ortamlarda, istikrar ve normalleşmeden bahsedilemez. Tüm bunların yanında Barzani aşiretinin başkanlığını yaptığı Kuzey Irak'taki Kürt yönetimi ve Kandil'deki PKK terör örgütü üzerinde önemli bir nüfuzu bulunan İngiliz siyasetinin izale edilmesi de ABD için elzem bir durumdur.

ABD’nin bu planının, Türkiye-Irak yakınlaşması ve Erdoğan’ın ziyaretiyle nasıl bir ilgisi var?

Şöyle ki: yazının başında bahsettiğim gibi Türkiye-Irak arasında yapılan görüşmenin ana konuları, terörle mücadele, Kalkınma Yolu Projesi, Irak’ın yaşadığı su probleminin çözüme kavuşturulması ve karşılıklı kazanımların elde edilmesiyle siyasi ve ekonomik istikrarın sağlanmasını içeriyor.

Fakat bu başlıklar arasında en öncelikli olanı, terör sorunun çözüme kavuşturulmasıdır. Zira iki ülkenin de önem verdiği, Kalkınma Yolu Projesi’nin hayata geçirilmesi için projenin geçtiği güzergahların güvenliğinin sağlanması gerekiyor.

**Kalkınma Yolu nasıl bir proje?**

Maliyeti 17 milyar dolar olarak hesaplanan, 2028’de tamamlanması öngörülen ve bugün Erdoğan’ın Irak ziyaretinde imzalanan Kalkınma Yolu Projesi, Basra’da inşaatı süren Büyük Fav limanından başlayıp Divaniye, Necef, Kerbela, Bağdat ve Musul’dan geçerek Türkiye üzerinden Ceyhan Limanı aracılığıyla deniz yolu veya İstanbul üzerinden kara yoluyla Avrupa’ya uzanıyor. Koridor, Körfez’den Avrupa’ya geniş bir bölgeyi etkileyecek.

Projenin karşılaştığı en önemli engellerden biri, Irak'ta güvenlik durumunun iyileşmemiş olmasıdır. PKK gibi terör örgütlerinin Musul, Kerkük, Sincar, Mahmur gibi bölgelerdeki faaliyetleri, güvenlik riskleri oluşturmaktadır. Son ziyarette, PKK'nın Irak'ta "yasaklı örgüt" olarak tanımlanması ve Irak'ın bu konuda Türkiye ile iş birliği yapma iradesi, örgütün söz konusu güvenlik risklerinin bertaraf edilmesini amaçlıyor. Tasfiyenin, ABD tarafından var edilip korunan Suriye’deki PYD kontrolündeki bölgeye yapılması kuvvetle muhtemeldir. Böylece Kandil’deki İngiltere yörüngesinde hareket eden PKK kanadının, Türkiye’nin muhtemel operasyonlarıyla Suriye PKK’sına doğru itilerek ABD kontrolüne girmesi sağlanacaktır. 

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın son günlerde sıklıkla dile getirdiği; _“Irak sınırlarımızı güven altına alacak çemberi tamamlamak üzereyiz. Bu yazın Irak sınırlarımızla ilgili meseleyi kalıcı olarak çözüme kavuşturmuş olacağız.” şeklindeki açıklamaları, ABD-Türkiye-Irak hattında bu konuda bir iş birliği ve hazırlığın olduğunu göstermektedir. Hatta bu operasyon sadece Irak’ın kuzeyindeki dağlık alanlarla sınırlı kalmayıp Sincar ve Mahmur’daki kamplara darbeler vurulması şeklinde genişleyebilir. Ki bu son seçim yenilgisiyle ciddi itibar kaybına uğrayan Erdoğan ve partisi için bir nevi can suyu olacaktır. 

**Su meselesi**

Irak’ın bu durumdan kazancı ise çökmüş durumdaki ekonomisine bir nebze olsun hayat vermek, istikrar ve güvenliğin zeminini hazırlamak ve hayati önemdeki su ihtiyacının Türkiye’nin Dicle ve Fırat suyunu paylaşması suretiyle karşılamaktır. Nitekim 2022 Mayıs ayında Irak Cumhurbaşkanı Berhem Salih, Savunma Bakanı Cuma İnad ve Su Kaynakları Bakanı Mehdi Reşid el-Hamdani ile yaptığı iki ayrı toplantıda, ülkenin halihazırda karşılaştığı ve gelecekte de karşılaşması muhtemel iki önemli sorunu olan terör ve su konusunu ele aldı. 

On yıllardır karmaşık bir mesele olarak kalan su sorunu, yeraltı sularını bile etkilemeye başlayan çölleşme ve kuraklıkla birlikte önem kazanmıştı. Su Kaynakları Bakanı Mehdi Reşid el-Hamdani yaptığı açıklamada, Irak ile suyu paylaşacağını söyleyen Türkiye’ye teşekkür ederken, nehir ve vadi sularını kesen ve kurutmaya çalışan İran’ı sert bir dille hedef almıştı. Irak uzun zamandır Türkiye'nin barajlarının Fırat ve Dicle'den gelen su akışını engellediğini ve su kıtlığı yaşadığından dert yanıyordu. Yani ilişkiler bugünkü noktaya gelene kadar Türkiye’nin Irak'a karşı su kartını kullandığını söylemek, yanlış olmaz.

Nihayetinde ABD, işgal sonrası “ölü bir ceset” gibi İran'ın önüne attığı Irak'ı, şimdi Türkiye'ye yakınlaştırıyor. Gerçekleşmesi uzun yıllar alacak olsa da Kalkınma Yolu Projesi, iki ülkeyi ortak hedefler konusunda birbirine yakınlaştıracak ve terör ve İngiliz etkisi gibi parazit unsurların süreç içerisinde halledilmesine yardımcı olacaktır. Böylece ABD, Joe Biden’ın geçen yıl G20 zirvesinde ilan ettiği “Hindistan Avrupa Ekonomik Koridoru”nun yanında Çin’in Kuşak-Yol Projesine darbe vuracak ikinci bir projeyi daha hayata geçirmiş olacaktır. 

**Erdoğan’ın Erbil ziyareti**

Geçen yıl uluslararası tahkim mahkemesi, Türkiye aleyhine 1,5 milyar dolarlık bir ceza verdi. Gerekçesi, Türkiye'nin merkezi hükümetin onayını almadan Kürt bölgesiyle doğrudan bağlantı yoluyla petrol ihraç etmesiydi. Geçen yıl Mart ayından bu yana Irak'tan Türkiye'ye petrol akışı kesildi. Türkiye, su akışını artırmak karşılığında para cezasından vazgeçilmesini ve petrol akışının yeniden sağlanmasını istiyor ki şu anda bunun hazırlıkları tamamlanmak üzere. 

Tahkim mahkemesinin aldığı bu karar, petrolden gelir sağlayan Kuzey Irak yönetimini ekonomik kayba uğrattı. Bundan daha önemlisi, Irak Anayasa Mahkemesinin Neçirvan Barzani yönetimindeki KDP aleyhine aldığı karardır. 

Bu kararlar arasında; IKBY'deki memur maaşlarının Irak bankalarında açılacak hesaplara yatırılması, Bağdat hükûmetinin IKBY'ye "borç para verme" yetkisinin elinden alınması, IKBY’nin tüm petrol ile petrol dışı gelirlerinin merkezî hükûmete teslim edilmesi gerektiği ve IKBY’de yapılacak bütün seçimlerin Bağdat merkezî hükûmetine bağlı Bağımsız Yüksek Seçim Komiserliği tarafından sevk ve idare edilmesi bulunmaktadır. KDP bu sebeple seçimleri boykot kararı aldı.

Görünen o ki, Erdoğan’ın Erbil ziyareti de Baba Molla Mustafa Barzani döneminden beri İngiltere yörüngesinde hareket eden ve şu an siyasi ve ekonomik olarak başı sıkışmış haldeki KDP yönetimini baskılamak, dahası Türkiye-Irak ilişkileri temelinde gelişen ABD siyasetine IKBY’i entegre etmeyi amaçlamaktadır. Güç dinamiklerine bakıldığında; Barzani’nin Erdoğan’ın bu yaklaşımına olumlu yanıt vermesi kuvvetle muhtemel görünüyor. Zira Türkiye ve Irak ile birlikte Avrupa Birliği ve bölge ülkeleri ABD’nin küresel siyaset stratejisinin arkasında hizalanmış durumda. Erdoğan’ın ziyareti öncesinde Erbil Uluslararası Havalimanı’nın Türkiye, Irak ve Irak Kürt Bölgesel Yönetiminin (IKBY) bayrakları ile donatılması ve birçok caddede billboardlara İngilizce "Hoş geldin Başkan Erdoğan" yazılı afişlerin asılması, Barzani yönetiminin bu gerçekliği kabullenmesinin bir ön işareti sayılabilir.

Dolayısıyla Türkiye-Irak arasında “tarihî” addedilen yakınlaşma bağlamındaki gelişmelerden açığa çıkmaktadır ki, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Irak ziyaretinin motivasyonu, ABD’nin küresel planlarını hayata geçirmeye yardımcı olmaktır. 

Ancak sömürgeci kafir ABD her ne kadar rejimler üzerinden çıkarlarını gerçekleştiriyor olsa da asıl oyuncu olan İslam ümmetini hiçbir zaman devre dışı bırakamayacak ve teslim alamayacaktır. “Yahudi varlığı ile normalleşme ihaneti”ni, sarsıcı bir darbeyle akamete uğratan Aksa Tufanı, bunun en son örneğidir. Aksa Tufanı bitse bile İslam akidesinin mukavemet ve liderlik ruhuyla başka nice tufanlar başlayacaktır. Gerçek yakınlaşma ve normalleşme ise Râşidî Hilâfet Devletinin kurulmasıyla olacaktır. Ve sonunda terör devletlerinin kovulmasıyla İslam beldeleri eski izzet ve istikrarına kavuşacaktır. Allah’ın izniyle o günler, uzak değildir.


Türkiye-Irak Yakınlaşması ve Erdoğan’ın Irak Ziyaretinin Arka Planı

Yazarımız Haluk Özdoğan, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın yerel seçim sonuçlarından aldığı mesajı değerlendiren bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_Cumhurbaşkanı-Erdoğan-Mesaj-Alındı-Dedi-Ama-Acaba-Mesajı-Yanlış-Mı-Anladı_Haluk-ÖZDOĞAN.jpg

Gazze’de süregelen katliamların gölgesinde buruk bir şekilde idrak ettiğimiz bir Ramazan Bayramı’nı daha geride bıraktık. Gerçi İslam ümmeti, kalkanı olan Hilâfet’in yok edilip topraklarının parçalanmasından bugüne, gerçek bayram sevincini unutmuş durumdadır. Sömürgecilerin boyunduruğu altında ve onların yerli bekçilerinin terbiyesine mahkûm edilmiş bir halde yaşıyoruz, tam 100 yıldır. Bu bekçilerin, “bizdenmiş gibi” görünenleri var, aleni tiranlıkla, zorbalıkla hükmedeni var. Bizdenmiş gibi görünenler ya da ikiyüzlülükte mahir olanlar, Müslüman halkları milliyetçilik-vatancılık, demokrasi, cumhuriyet ve laiklik gibi bir takım fikir ve şiarlar altında, kıble olarak yöneldikleri Batı dünyasının kurguladığı “kalkınma” masallarıyla avutuyor. 100 yıllık bu köleliğin devamı için, İslami değerleri siyasetlerinde Müslüman halkları ayartmak için kullanmaktan çekinmeyenler de var elbette. Hem de gözümüzün içine baka baka düşmanlarımızla iş tutarak… Beldelerimiz, bu bekçilerin sahipleri adına iktidar mücadelesi verdikleri birer arenadan başka bir şey değil. 

Müslüman halkımız üzerindeki dışarıdan güdümlü iktidar çekişmesinin yerel seçim düellosunu da geride bıraktık. 31 Mart Yerel Seçimleri, yarışanlar açısından tam bir sürpriz oldu. Kendisi bile inanmakta güçlük çeken laik küfür rejiminin kurucusu CHP, mal bulmuş mağribi gibi bir sevinç yaşadı ve kendisini, “Türkiye Partisi” olarak lanse etmeye başladı. Aynı güruh, 2023 Genel Seçimlerinde yaşadıkları mağlubiyetin acısını halktan çıkarırcasına; _“halk, sefaleti ve gericiliği tercih etti”_ sözlerini unutup geçtiğimiz Ramazan Bayramı’nda yayınladığı reklam filminde, “yeni kavuşmaların, yeniden kavuşmaların”, “demokrasinin”, “ittifakın”, “hiçbir ayrım olmadan bir olmanın”, “halkın iktidarının”, “yarınların” ve “değişimin bayramı” gibi bir dizi süslü ve sahte sloganı öne çıkardı. Bu Müslüman halka her zaman “göbeğini kaşıyan”, “cahil”, “yobaz” sıfatlarını layık gören bu güruh, her ne kadar zafer sarhoşu olsa da, halkla kaynaşmayı asla başaramaz. Bu halk, bu partinin, kalkanı olan Hilâfet'i yıkan parti olduğunu asla unutmayacaktır.

Öte yandan 22 yıldır “birinci parti” konumundaki iktidar partisi ise yaşadığı ağır yenilginin gölgesinde buruk bir bayram yaşadı. Müslümanların katledilmesi, iktidarı bu derece kedere sürüklememişti. Çünkü 7 Ekim’den bugüne Yahudi varlığının sürdürdüğü katliamlara rağmen, bu işgalci düşmanla ticareti sürdürdüler. Bu ağır yenilgi sonrası, içinde jet yakıtının da olduğunu öğrendiğimiz ticareti sonlandırmak değil ama, sınırlandırmak akıllarına geldi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, seçim sonrası yaptığı balkon konuşmasında; _“Mesaj alındı!”_ dedi ama galiba mesajı yanlış anladı. Seçim atmosferiyle bu Müslüman halkın imani saikle bağlandığı kardeşlerini unutur diye düşünüp, _“duyanlara, duymayanlara”_ diye düet yaparken yine “ben yine seçimlerden galip gelirim” hesabı yapıyordu belki de… Ama hesap çarşıya uymadı. “Ticaret” diye yutturulmak istenen ihanetin geri dönüşü, kendisine ve partisine ağır oldu. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bilinçli olarak basına servis ettirdiği seçim sonrası topladığı MYK toplantısındaki konuşmasındaki satır araları, bir itiraf barındırıyordu ve aldığı tek doğru mesaj da buydu. Konuşmasındaki, _“Bir siyasi partinin en büyük düşmanı, vatandaşla arasına duvarlar örmesidir. Hangi konumda olursa olsun bu partide hiç kimsenin ‘la yüs'el’ olmadığını milletimize göstereceğiz.”, “Ya milletimizle olan gönül köprülerimizi yeniden güçlendiririz ya da eleştirdiğimiz partilere benzemekten kendimizi alıkoyamayız.”_ şeklindeki ifadeleri, halkla bağın kopmuş olduğunun itirafı niteliğindedir. Ancak bu günah çıkarma görüntüsünün artık bir inandırıcılığı kalmadı. Çünkü Erdoğan'dan bu tarz sözler hep duyuldu ancak fiilleri her zaman kendisini yalanladı. Neredeyse tüm işlerinde sözü başka fiili başka olan, münkerleri açıkça işleyen, İslâm’a ve Müslümanlara olan iki yüzlü tutumunu çeşitli maskelerle gizleyebilen Erdoğan'ın artık geniş kitlelerde güvenilirliği kalmadı. Aksa Tufanı operasyonu Müslümanların imani bağ hissettiği Mescid-i Aksa topraklarının kurtarılması konusu, Erdoğan’ın “Filistin kırmızıçizgimizdir” maskesini düşürdü.

Sadece Netanyahu’yu hedef alan -o da ne doyuran ne de açlığı gideren-, içi boş, hamasi açıklamalar dışında akan Müslüman kanını durdurmak için Yahudi varlığının anladığı dilden askerî bir müdahalede bulunmadı. Halbuki kendi mitinginde bile “Ordular Aksa’ya! Mehmetçik Gazze’ye!” talepleri yükselmişti. Süreç boyunca; Yahudi varlığı ile “ticaret” devam ettirilirken ABD’nin Yahudi varlığını güvence altına almayı amaçlayan “iki devletli” şer planı, “arabuluculuk, garantörlük ve çok uluslu barış gücünde görev almak” gibi habis sözleri tekrarlayıp durdu. Elbette iktidarın bu ikiyüzlü duruşu, yerel seçimlerde Müslüman halkımızın verdiği tepkinin en önemli gerekçesidir. Buna delil; iktidarın seçim sonrasında attığı ilk adımdır. Bu ilk adım ne ekonomik iyileştirmelerdi ne de yenilginin gerekçesi sayılabilecek diğer meselelerdi. İlk adım, Yahudi varlığı ile ticareti sınırlandırmak oldu. İşte alınan mesajın “yanlış anlaşılan” kısmı budur. Halk, “İsrail'le ticaret, Filistin'e ihanet!” derken iktidar, sonlandırmayı değil "sınırlandırma"yı seçti.

Öte yandan; Baba Erbakan’ı referans gösteren YRP'nin, belediye hizmetlerini üstlendiklerinde Gazze’de yaşanan katliamları engellemeye hiçbir etkisinin olmayacağı aşikâr olduğu halde, sadece toplumun Gazze konusunda iktidara yükselen öfkesini kullanarak oy devşirmeye yönelik ucuz hamlesi, şimdilik işine yaramış görünüyor. Fakat herkes, oğul Erbakan'ın 2023 Genel Seçimleri’nde Erdoğan’la birlikte hareket ettiğini, yerel seçimlere gelindiğinde, iktidarla giriştiği belediye pazarlıklarında sonuç alamayınca Gazze hassasiyeti maskesine büründüğünü biliyor. Bir başka maskeli liderin siyaset sahnesinde kendine yer açmaya çalıştığı gözlerden kaçmıyor. 

Bu yaşananlardan sonra Müslüman halkımızın daha da uyanık olması gerekiyor. Çünkü siyasi partiler ya da kurulu laik sistemin devamını sağlamaya çalışan gizli-açık kurumlar -ne hesap yaparsa yapsın-, geleceğinize ve nerede bulunmak istediğinize karar verecek olan sizlersiniz. Sizdeki bu potansiyeli manipüle etmek ve yüksek hedefler, köklü değişiklikler talep etmenize engel olup sizleri 5 yılda bir sadece yönetici değişikliği ya da zaten bozuk olan anayasanın birtakım maddelerinin değişikliği gibi basit hedeflere yönlendiren, bu laik sistemin direkleri olan demokratik siyasi partiler ve laik sistemin gizli-açık kurumlarıdır.  5 yılda bir aldıkları yetkiyle, onay verip-vermemenize aldırış etmeden her yaptıklarını “milli irade” adı altında meşru gösterdiler. Her türlü yolsuzluğun, fesadın önünü açtılar. Her seçim sonrası çıkıp _“Demokrasi kazandı!”_ dediler. Peki kaybeden? Kaybeden her seferinde, enerjisi ve servetleri boşa harcanan bu Müslüman halk oldu. Sizleri ucuz siyaset ve basit hedefler peşinde koşturup her seferinde hüsran yaşatan, kalkınmanın değil toplumsal çöküşün dip noktasına taşıyan laik sisteme ve onun demokratik partilerine tavrınızı net belirlemezseniz, daha nice hüsranlar yaşayacağız. Öte yandan sağlam, köklü ve kapsamlı sistem değişikliği sizlere, “ulaşılması imkânsız” ya da çok zor gösterildi. Uzun vadeli gösterilen köklü değişimin ancak kısa vadelere bölünmüş; yavaş yavaş, aşama aşama ya da tedrici bir yolla gerçekleşebileceği safsatası zihinlere kazındı. İşte bu ucuz ve basit -sözde- değişim rüzgarlarıyla tam yüzyıllık zamanımız çalındı, sahte değişimler peşinde enerjimiz tüketilmek istendi. Yaşanan her hüsranla yeni bir arayışa yöneleceğimiz bilindiği için, toplumsal eğilimlere göre -daha önce stepne olarak kurulmuş- demokratik partiler yıldızı parlatılarak karşımıza çıkarıldı. Ya da bu toplumsal eğilimleri, anket ya da başka yollarla elde edip toplumun hissiyatını dillendiren ancak iktidara geldiğinde hiçbir icraat yapmayan liderler karşımıza çıkarıldı. Bu liderler, siyaset hakkındaki düşüncelerimizi kirletti. Öyle ki sözüyle fiili birbirine uymayan, bugün doğruladığını ertesi gün yalanlayan, popülist, rüzgâr gülü liderler sebebiyle siyasetin zaten bu olduğu aşılandı. Ta ki bu nedenle liderlerden hesap sormanın gereksiz olduğu, bir faydasının olmadığı, bu liderlerin toplumun kaderi olduğu algısı oturtulmak istendi. Hatta liderler Rasulullah’a isnat edilen zayıf bir haberi kendilerine kalkan edinerek; _“Nasılsanız, öyle yönetilirsiniz!”_ sözüyle hem sorumluluktan kaçtılar hem de kendi bozukluklarının sizden kaynaklandığını iddia eder oldular. 

Artık yüzyıllık bu demokratik esareti sonlandırmanın vakti geldi. İslam'ı hayat, devlet ve toplumda hâkim kılmak için canla başla çalışmazsak özlemini çektiğimiz izzetli ve onurlu hayatı yine ıskalarız. Muhtaç olunan şey; İslam akidesine dayalı ve çözümlerini İslam akidesinden alan, İslam'ı şartlara ve maslahatlara göre eğip bükmeyen, halkına asla yalan söylemeyen siyasi bir liderlik etrafında birleşmektir.



Cumhurbaşkanı Erdoğan “Mesaj Alındı” Dedi Ama Acaba Mesajı Yanlış Mı Anladı?

...özümüz olan İslâm’a dönmek varken, Batı özentisi bu imitasyon hayat niye?

1577863440.jpeg

Osmanlının son dönemlerinde ve Cumhuriyetin ilk yıllarında Avrupa seyahati aydınlar(!) arasında moda olmuştu. Gerek ticaret gerekse seyahat amacıyla birçok kişi Avrupa turlarına katılmışlardı. Çoğu döndüğünde Batı'ya duyduğu hayranlığı dillendiriyor kendi toplumunu ise küçümsüyordu. Bu seyahate çıkanlardan biri de Almanya’nın Berlin şehrine giden Mehmet Akif Ersoy’dur. Tabii döndüğünde ona da soruyorlar, *“Avrupa nasıl?”* diye Akif, bu soru karşısında halen güncelliğini koruyan şu cevabı veriyor: ***“Ne olsun, gördüğüm kadarıyla işleri var dinimiz gibi, dinleri var işimiz gibi!”***

Batı, İslâm’a olan kin ve düşmanlığını tarihin her döneminde belli etmiş ve halen de etmektedir. Eline geçen her fırsatta, Müslüman toplumları yok etmek, onların dinleri ile olan alakalarını zayıflatmak ve yaratıcıyla olan ruhi bağlarını koparmak için var gücüyle saldırmıştır. Bunu fiilî ordu gücü ile başaramayacaklarını anladıkları andan itibaren ise, fikrî ve siyasi saldırılara geçtiler. 1900’lü yılların başında içimizdeki hainlerin de yardımlarıyla istedikleri sonuçları yavaş yavaş elde etmeye başladılar.

Esasında Batı fikirlerinin insanı doğru bir şekilde kalkındıracak herhangi bir kaidesi yoktur. Ancak dinleri ile olan bağları gitgide zayıflayan Müslümanlar, özgürlükçü Batı fikirlerinin büyüsüne her geçen gün biraz daha kapıldılar. İşte böylesi bir süreçte, gayri İslâmi fikirlerin Müslüman toplumlara ulaşmasını, o dönemin önde gelen “kültürlüleri” sağlamıştır. Zaten Osmanlı sonrası kurulan Cumhuriyetin ilk meclisinde, bu zümreden birçoğunun milletvekili olması, geçmişte onlara nelerin vaat edildiğini ve ne uğruna dinlerini “sattıklarını” açıkça ortaya çıkarmaktadır.

Mehmet Akif Ersoy’un tek cümle ile ifade ettiği bu hazin durum, aslında o güne ait bir problem değildi. Çünkü hak ve batılın mücadelesinde küfür sistemleri, Hicri 2. Asırdan beri, İslâm’a ve onun kutsallarına karşı sistematik şekilde saldırdılar. Bir aşamada başarılı olamadıklarını görünce hemen diğer aşamaya geçtiler. İslâm’ı yıkma fikrinden hiç ama hiç vazgeçmediler. Bu saldırıları birkaç başlık altında kısaca ifade edecek olursak;

***A- Nassa Yönelik Saldırılar:*** *Kâfirler İslâm’ın önce naslarını hedef aldılar. Çünkü gücün nereden geldiğini çözmüşlerdi. Kur’an ayetlerini bozamayacaklarını bildikleri için de hadislere saldırdılar. Binlerce sahte hadis uydurarak şer’î hükümlerde şüphe oluşturma yoluna gittiler. Ancak bunu fark eden hadis âlimleri, ravi zincirleri üzerinde dakik bir araştırma yaparak hadislerin uydurma olanlarını tespit ettiler.*

***B-*** ***Nassın Anlaşılmasına Yönelik Saldırılar:** Burada ise dile yönelik saldırılar var. İslâm, her ulaştığı yere Arapçayı da götürmüştür. Çünkü Arapça ve İslâm ayrılmaz bir bütün olup Arapça, İslâm kültürünün esasi bir unsurudur. İşte bu yüzden şer’î hükümlerin anlamını bozmak ve zihin karmaşası oluşturmak için sürekli Arapçayı hedef aldılar.*

***C- Nassın Vakıaya İntibakına Yönelik Saldırılar:*** *Şer’î hükümler hayata dair tüm sorunları çözdüğü müddetçe Müslümanların İslâm’a olan bağlarının zayıflamayacağını anladılar. Bu yüzden şer’î çözümlere yönelik saldırı başlattılar. “İslâm’ın hükümlerinin geçmişte kaldığını” ve “yeni meselelere çözüm sunamadığını” dillendirerek, Müslümanların kalbinde şer’î hükümlere karşı şüpheler oluşturdular.*

İşte bu saldırılar neticesinde Müslümanlar özellikle 1800’lü yılların sonlarına doğru çok ciddi kırılımlar yaşadı. Bu kırılımlardan cesaret alan Batılı devletler, öldürücü darbeyi ise 1920’lerde vurarak, Müslümanların gücünün ve kuvvetinin kaynağı olan Hilâfet’i kaldırdılar. Bu noktadan sonra İslâm, hayat sahasından koparıldı, şer’î hükümler kamusal alandan çıkarıldı, İslâm kalplere hapsedildi ve hayat sahasında Batı’nın bozuk fikirleri tatbik edilir oldu. Müslümanlar ferdî olarak imanlarını korumaya çalışsalar da Batı hadaratı onları çok hızlı bir şekilde değiştirdi. İşte bu süreçte, samimi ve ihlaslı Müslümanların katledilmesi de dâhil olmak üzere, her geçen gün daha da kötüye doğru giden bir ivme ile günümüze kadar gelindi. Artık Müslümanlar dinlerinin hükümlerine riayet etmiyorlar, haramlardan kaçınmıyorlar, ibadetlerini yapmıyorlar. Yaşantıları da tıpkı gayri Müslimlerin yaşantıları gibi oluverdi. Bakın, daha dün yılbaşı kutlamaları adı altında, Batı hadaratının Müslümanlar tarafından nasıl sahiplenildiğini gördük. İçkilerin su gibi tüketildiğini, “şans oyunu” adı altında kumarın her türlüsünün vücut bulduğunu, fuhşiyatın tüm rezilliklerinin yaşandığını… ne yazık ki hayretler içinde izledik.

Müslümanlar, Allah *Azze ve Celle’*ye iman etmiş olmalarına rağmen, faizinden zinasına, içkisinden kumarına, hırsızlıktan yalana kadar, ne kadar haram varsa hepsinin içine düşmüş, günah çukurunda adeta boğulmaktalar. Mehmet Akif’in dediği gibi Müslümanların yaşantısı kâfirlerin dini gibi oldu. Papa bir konuşmasında ***“Hristiyan kadınlara söyleyin boyunlarına haç taksınlar. Müslüman kadınlardan farklı olsunlar.”*** demiştir. Bir Müslümanın duyacağı en ağır hakaretlerden biridir bu. Ama maalesef durum öyle bir yere geldi ki çoğu Müslüman kadın, kâfirlerden ayırt edilemiyor. İşte içinde bulunduğumuz bu çöküntü, aslında bir asırdan fazladır süregelen bir kırılımın sonuçlarıdır.

Oysaki tarihe dönüp bir bakalım. İslâm, gittiği her yere hayrı, adaleti ve huzuru götürüp, insanları karanlıklardan aydınlığa çıkarmışken, Batı’nın necis demokrasisi kan, zulüm ve sömürüden başka hiç bir şey sunmamıştır. Öyleyse özümüz olan İslâm’a dönmek varken, Batı özentisi bu imitasyon hayat niye?

وَاِنْ تُطِـعْ اَكْثَرَ مَنْ فِي الْاَرْضِ يُضِلُّوكَ عَنْ سَب۪يلِ اللّٰهِۜ

**“Eğer yeryüzündekilerin çoğunluğuna uyacak olursan seni Allah yolundan saptırırlar…”**\[En’âm 116\]

Selam ve dua ile…

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

Yazarımız Muhammed Emin Yıldırım bu makalesinde, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın açıkladığı \"Biz bize yeteriz\" kampanyasını farklı bir bakış açısıyla değerlendiriyor...

1585642416.jpeg

Korona virüsünün tüm dünyayı etkisi altına almasıyla birlikte çoğu ülkede hayat durdu, sağlık sistemleri çöktü, 2.6 milyar insan evlerine hapsoldu ve işlerine gidemez oldu. Bu durum, doğası gereği krizler üreten ve uzun zamandır krizlerle boğuştuğu hâlde teknolojik rakam ve algı oyunlarıyla çöküşünü perdelemeye çalışan küresel kapitalist sistemin gerçek yüzünü iyice açığa çıkardı. ABD, Çin ve Avrupa ülkeleri acziyet ve şaşkınlık içinde bir tarafta halkın sağlığı, diğer tarafta ekonomilerini ayakta tutmak arasında sıkışıp kaldılar. Görünmez düşman olarak niteledikleri, sadece âlemlerin Rabbinin yaratmaya muktedir olduğu küçücük bir virüse karşı acil eylem planları ile büyük ekonomik kurtarma paketleri açıkladılar. Aynı şekilde Türkiye de bu krizden nasibini aldı. Sosyal hayat bitti, eğitime ara verildi, sokaklar boşaldı. Sağlık ve gıda sektörü, güvenlik birimleri ve insanların zaruri ihtiyaçlarını karşılamak için tedarik zinciri bünyesinde çalışanlar hariç ekonomik hayat durma noktasına geldi.

Buraya kadar yazdıklarım ve daha fazlası herkesin malumudur.

Asıl mesele ise bundan sonra ne olacağıdır. Zira yıllardır ciddi ekonomik kriz içinde olan *Türkiye’nin bu karantinada nasıl ayakta kalacağı, insanların işlerini nasıl koruyacağı ve geçimlerini nasıl sağlayacağı* sorusu hiç şüphesiz toplum nezdinde en az sağlığın korunması kadar düşünülüp konuşuluyor.

Sosyal medyada gün be gün, an be an tartışmalar yapılarak yöneticilerin atacağı adımlar takip ediliyor.

İşte böyle bir ahval içinde Cumhurbaşkanı Erdoğan “Biz Bize Yeteriz” başlığı altında Milli Dayanışma kampanyası başlattıklarını duyurdu.

Erdoğan konuşmasında, *“Amacımız, yevmiye ile geçimini sürdüren kesimler başta olmak üzere, alınan tedbirlerden dolayı mağdur olan dar gelirli vatandaşlarımıza ilave destek sağlamaktır.”* dedi. Ardından kampanyayı 7 aylık maaşını bağışlayarak açtığını söyledi. Ayrıca bu süreç içerisinde en büyük katkıyı iş adamları ve hayırseverlerden beklediğini, zekâtlarını Ramazan ayında dağıtmayı düşünen vatandaşların da Ramazan ayını beklemesine gerek olmadığını söyledi.

Hatırlayacak olursanız yakın zaman önce de Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından 100 milyar liralık -sözde- ekonomik destek paketi açıklanmıştı. *“Sözde”* diyorum, çünkü paketin içeriğine bakıldığında asıl ihtiyacı olan dar gelirli insanlara destek olmaktan ziyade, krizin yükünün toplumun üzerine yüklendiği, devletin alacaklarından vazgeçmek yerine sadece ertelediği, sıradan halkın temel ihtiyaçlarından önce turizm, inşaat, bankacılık, finans vb. sektörler gibi büyük şirketlerin korunmaya çalışıldığı açıkça görülmüştü.

Şimdi de benzer bir şekilde, ancak bu kez *“biz bize yeteriz”* sloganı altında duyguları okşayan farklı bir üslupla, topun vatandaşa atılarak sorumluluktan kurtulmanın siyasi kurnazlığı yapılmaktadır. Zira 550 çeşit vergi aldıktan sonra “veren el” olması gereken devlet, bu yaklaşımıyla Müslüman halkımızın kardeşlik ve yardımlaşma duygularını istismar ederek yine “alan el” konumundaki yerini korumuş oldu.

Sözlerim yanlış anlaşılmasın, ben burada yardımlaşmaya karşı çıkmıyorum. Elbette ki yardımlaşma her zaman olmalıdır. Özellikle de olağanüstü durumlarda yardımlaşma her Müslümana düşen İslâmi ve insani bir sorumluluktur. Ancak bu yardımlaşma ve paylaşma hayatın normal şekilde seyrettiği zamanlarda servetler dağıtılırken yapılmıyorsa, büyük şirketlerin milyarlarca liralık vergi borçları silinip asgari ücretliden vergi alınırken yapılmıyorsa, insanlar geçinemediği için intihar edip onları faiz yoluyla sömürün bankalar kâr üstüne kâr rekoru kırarken yapılmıyorsa ve devlet erkânı lüks yaşamdan bir türlü tasarruf edemiyorsa ortada koskocaman bir adaletsizlik ve samimiyetsizlik var demektir.

Allahu Teâla şöyle buyurmaktadır:

كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْاَغْنِيَٓاءِ مِنْكُمْۜ وَمَٓا اٰتٰيكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهٰيكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُواۚ وَاتَّقُوا اللّٰهَۜ اِنَّ اللّٰهَ شَد۪يدُ الْعِقَابِۢ

**“O mallar, içinizde yalnız zenginler arasında dolaşan bir devlete dönüşmesin. Rasul size ne verdiyse onu alın, neyi de size yasak ettiyse ondan vazgeçin. Allah’a karşı gelmekten sakının. Şüphesiz, Allah’ın azabı çetindir.”** \[Haşr 7\]

Cumhurbaşkanı’nın konuşmasında dikkat çeken diğer bir husus da, zekât kurumunu hatırlaması ve iş adamlarını zekât vermeye davet etmesiydi. Ne hazindir ki, Erdoğan zekât kurumunu baş tacı ettiği laik, demokratik zulüm düzeni aciz kalınca hatırladı. Oysa zekât, zenginlere vermenin, devlet başkanına da almanın farz olduğu çok önemli bir ibadettir. Zekât, yoksulların zenginlerin malları üzerindeki hakkıdır. Rica ve minnet ile talep edilecek bir bağış veya yardım değildir.

وَف۪ٓي اَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّٓائِلِ وَالْمَحْرُومِ

**“Onların mallarında muhtaç ve yoksullar için bir hak vardır.”** \[Zariyat 19\]

Eğer bu hak bugüne kadar zenginlerden alınmış olsaydı, yoksulluk sorunu çözülüp toplumda büyük ölçüde ekonomik denge sağlanmış olurdu.

Sözün özü, bize/akidemize/dinimize ait olan nizama sarıldığımızda mutlak surette “biz bize yeteriz!”

Öyleyse şimdi bizden olmayan ve kriz üretmekten başka işe yaramayan kapitalist küfür nizamını kapı dışarı edip siyasi, iktisadi, içtimai ve diğer tüm alanlarda İslâm’ı tatbik etme vaktidir.

Bunun için ihtiyacımız olan şey, kesin bir iman ile sahih bir irade ortaya koymaktır. Şüphesiz hayatın ve ölümün sahibi olan Allah *Azze ve Celle* dinine yardım edenlerin yardımcısıdır.

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

...zafere götürecek başarının sırrı budur. Çünkü baharın habercisi olan cemreler Müslümanların hem kalplerine hem de beyinlerine düşmüştür.

1576665063.jpeg

18 Aralık 2010 tarihinde kimsenin aklına gelmeyen bir şey oldu. Yaşanan tüm olaylar önceden planlansa, belki de her siyasinin *“imkânsız, bu coğrafyada asla böyle bir şey olmaz”* diyeceği Arap Baharı başladı. Yıllardır zulme, fakirliğe ve geri kalmışlığa mecbur edilen, en ufak bir eleştiri karşısında dahi acımazsızca cezalandırılan Ortadoğulu Müslümanlar ayaklandı. Bu öyle bir bahardı ki yaklaşık 25 yıldır aynı zorbalar tarafından yönetilen Müslümanlar korku duvarlarını aşarak tüm dünyayı şaşırttı. Arap Baharı’nın başlamasıyla birlikte küresel sisteme ait birçok denge bozuldu. Bizatihi kendi deyimiyle Obama’nın saçları ağardı.

Bu bahar, bugün değerlendirdiğimizde belki de Ortadoğu’ya yazı getiremedi. Belki istenilen ve arzu edilen şekilde neticelenemedi. Çünkü esen sert rüzgârlardan daha çok, ihanetler savurdu Müslümanları! Yağmurdan daha çok, bombalar yağdı insanların üzerine! Körpe bedenler, evler, hastaneler, mescitler, pazar yerleri ve şehirler yerle bir edildi. Ortaya çıkan ayaz sadece baharın habercisi olan tomurcukları değil, adeta insanlığın kanını dondurdu. Meydanlarda baltacılar türedi. Acımasız ve merhametsiz keskin nişancılar kızları ve kadınları katletti.

Şiddetle ve zulümle meydanlara çıkan insanları bastırabileceğini, susturabileceğini ve vazgeçirebileceğini sanan diktatörler hüsrana uğradı. Yıllar sonra Ortadoğu’da oluşan bu bahar, bazı zorbaları koltuğundan, bazılarını ise dünyadan etti. Zalim diktatörlerden Tunus’ta Zeynel Abidin, Mısır’da Hüsnü Mübarek, Yemen’de Abdullah Salih, Libya’da Kaddafi devrildi. En canileri olan Beşar Esed ise Amerika, Rusya, İran ve Türkiye’nin hummalı gayretleri ile tam devrilmek üzere iken son anda kurtuldu. Daha sonra Cezayir’de Buteflika ve Lübnan’da Hariri meydanlardaki insanları ikna edemeyince istifa etmek zorunda kaldılar.

Bu öyle bir bahardı ki tüm dünya koalisyon güçleri adıyla bir araya gelip birleşti ama bugün hâlâ Suriye’de çözümü sağlayamadı. Libya’da ve Yemen’de bir türlü istikrar sağlanamadı. Hatta ortaya çıkan sinerji bugün Lübnan gibi yeni bir ülkeye yayıldı ve Irak’ta protestoların yeniden başlamasına sebep oldu. Bunların dışındaki zalim rejimler ise kendilerini muhafaza etmek adına daha önce hiç önemsemedikleri halklarını önemsemek ve hiç yapmadıkları reformları yapmak zorunda kaldılar.

Hepimiz şahidiz ki bu bahara Müslümanlar çok emek verdi, çok ağır bedeller ödedi ve ödemeye de devam ediyorlar. Fakat Allah’ın izniyle bu bahar başka baharların oluşmasına vesile olacak ve Allah’ın izniyle eninde sonunda coğrafyamıza yaz gelecektir. Uzun yıllar süren kış mevsiminden sonra yeniden baharın sıcaklığını hisseden Müslümanlar, gün gelecek gerçek bir siyasi liderlik altında birleşeceklerdir. Hatalarından dersler çıkaracak, kâfirlerin ve bazı işbirlikçi yöneticilerin vaatlerine kanmayacak ve Allah’tan başka kimseyi hesaba katmayacaklardır. Zira zafere götürecek başarının sırrı budur. Çünkü baharın habercisi olan cemreler Müslümanların hem kalplerine hem de beyinlerine düşmüştür. İnşallah son cemre de düşünce artık hiçbir güç yazın gelmesini engelleyemeyecektir.

Mehmet Emin Kutluay: "İslâm'ın İzzetini Göstermek İçin Ordular Gazze'ye Hareket Etmelidir!"

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

Gerçek Bir Bahar İçin Son Cemreyi Bekliyoruz

Asrın Vebası: "İşletme Körlüğü"

Nasıl Yönetilirseniz Öyle Olursunuz!

Kurucu Meclisin Gayesinin Suç Kabul Edildiği Bir Ülkede Yaşamak

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz

Mehmet Emin Kutluay: "İslâm'ın İzzetini Göstermek İçin Ordular Gazze'ye Hareket Etmelidir!"

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

Gerçek Bir Bahar İçin Son Cemreyi Bekliyoruz

Asrın Vebası: "İşletme Körlüğü"

Nasıl Yönetilirseniz Öyle Olursunuz!

Kurucu Meclisin Gayesinin Suç Kabul Edildiği Bir Ülkede Yaşamak

Sosyal Medya