Sen Yaşarken Gazze Ölmesin! Filistin İçin Gerçek Kurtuluş

Köklü Değişim Gazze mesajları Şeyh Yusuf MUHAREZEH filistinli alim.jpg

![Köklü Değişim Gazze mesajları Şeyh Yusuf MUHAREZEH filistinli alim caps.jpg](https://api.kokludegisim.net/uploads/Koeklue_Degisim_Gazze_mesajlari_Seyh_Yusuf_MUHAREZEH_filistinli_alim_caps_b279c6c2f7.jpg)

**Erdoğan’ın memleketi olan Türkiye nerede? Erdoğan bize diyordu ki: _“Kudüs kırmızıçizgimizdir!”_ Bize şöyle bir açıklama yapmış ve demişti ki: _“Gazze’de yapılan yıkım katliam sayılacaktır!”_ Allah sana afiyet versin! Vallahi bu olayların ne manaya geldiğini anlamamızı sağlamış oldun!**

O, kimyasal silahı olan Pakistan nerede? Bir de hani şu komşumuz olan Ürdün Kralı diyor ki: _"15 yıldır ben her münasebette size bunu söylemedim mi? Kudüs kırmızıçizgimizdir! Neden bunları bana hala tekrarlattırıp duruyorsunuz?"_ Allah sana afiyet versin! Yani bir kırmızıçizgimiz var. Lakin sana uzatılan ele karşılık vermiyorsun!

Ey Yalancılar! Bize verdiğiniz bu derslerin bize ne faydası var şimdi? Siz hiç utanmaz mısınız? Yaptıklarınıza utanmıyor musunuz? Utanmıyor musunuz? Arkanızdakilerin hepsi ümmetin düşmanlarıdır!

**Şeyh Yusuf MUHAREZEH / Filistinli Âlim**

[#OrdularAksaya](https://twitter.com/hashtag/OrdularAksaya?src=hashtag_click)

Şeyh Yusuf Muharezeh: "Ey Yalancılar! Siz Hiç Utanmaz mısınız?"

Yazarımız Emrah Akay, asgari ücret tespit görüşmelerinin gündemin birinci konusu olduğu şu günlerde asgari ücret vakasını, tutarsızlığını ve verimsizliğini ortaya koyan bir makale yazdı.

_Köklü-Değişim_EKONOMİK-BOŞLUK-VE-ASGARİ-ÜCRET_Emrah-Akay.jpg

TDK sözlüğüne göre; kelime anlamı, “eksiklik, yoksunluk” ve “anlamsız olma durumu” şeklinde tanımlanan “boşluk”, her tamlama için belli bir anlam ifade etmektedir. Mesela, “hukuki boşluk; yasalarda belli bir konuda hüküm bulunamaması” gibi. Ya da “siyasi boşluk; etkin ve tesirli bir siyasi mekanizmanın bulunamaması, yönetimde başıboşluk” gibi… “Ekonomik boşluk” ise benzer şekilde, “belli bir iktisadi yapının eksikliğinden dolayı, doğaçlama üzere seyreden ve krizlere çözüm üretme kabiliyetinden yoksun olması” anlamına gelir. İşte bu sebepten ötürü, bir yamaya çözüm olmak için ortaya yeni bir kavram atılmıştır: “Asgari Ücret”.

Sosyalist grupların etkisiyle 1951 yılında yürürlüğe konulan asgari ücret uygulaması, ülkemizde halen devam etmektedir. Çünkü her ne kadar başta komünist düşüncelerden etkilenme olsa da şimdilerde kapitalist iktisadın da değirmenine su taşımıştır. Peki nasıl?

Asgari ücret, işçilerin, belirlenen sınırın altında emeğini satamayacakları fikrinden hareketle ortaya atılmıştır. Gıda, konut, giyim, sağlık, ulaşım, kültür gibi ihtiyaçları, güncel fiyatları üzerinden en az düzeyde karşılayacak biçimde hesaplanarak belirlenmesi gereken asgari ücret, son yıllarda işverenlerin kazanımları ve hükümetin istihdam verileri baz alınarak hesaplanmaya başlanmıştır. Normalde kapitalist iktisada göre, asgari ücret uygulaması, serbest piyasa ekonomisi ile tezat oluşturmaktadır. Fakat ekonomik boşluk; sabiteleri olmayan, belli normlara dayanmayan bir iktisadi ortama gebedir. Ve bu gebelik sonucunda sorunlu, eksik, kusurlu kavramlar ve kurallar doğar. Belirlenmesi için aralık ayı boyunca toplanan işçi ve işveren sendikaları, çalışma bakanı ve diğer yetkililer, kusursuz bir tiyatro oyunuyla süreci sonlandırırlar. A’dan Z’ye tüm oyuncular üzerlerine düşen görevi layıkıyla oynar. Bu toplantı süreçlerine ve oyun sahnelerine girmeyeceğim. Fakat bir konu var ki maalesef bu konu kronik hale geldi ve konuşulması zaruri oldu. O da işçilerin sömürülmesi. Yanlış okumadınız; abartı olsun diye yazılmadı. Emekçiler, asgari ücret safsatası yüzünden emeklerinin karşılığını alamamakta ve kendilerine reva görülen “en düşük ücret” saçmalığına alıştırılmaktadır. Maden işçisi, şoför, hamal, sekreter, tezgahtar, yevmiyeci hepsi birbirinden farklı işler yapsa da, kimi beden işçisi, kimi çok daha hafif ve kolay işlerde çalışıyor olsa da verilen maaşın ölçütü değişmiyor. Madem “‘asgari ücret’ diye bir kavram var o baz alınsın” diye bir anlayış güdülüyor. Maalesef buna işçiler de alıştırılıyor, bu duruma karşı gittikçe duyarsızlaştırılıyor. İşte bu süreç, sömürüyü habersizce beraberinde getiriyor.

Bakın, yıl sonu enflasyon tahmini %45 olarak öngörüldü. Asgari ücrete aynı oranda zam yapılmış olsa bile çalışanın geliri artmış olmayacak. Birim zamanda birim maliyet ile daha az miktarda ürün almış olacak. Yeni yılda yeni değerleme oranları açıklanacak. Maliye Bakanının da sabırsızlıkla beklediği zam sezonu açıldığında zam gelmedik hiçbir şey kalmayacak. Hal böyle iken refah payını geçtik, asgari ücret zammı belki %45 bile olmayacak. 23 bin ile 25 bin arasında bir rakamda anlaşılacak ve iş bitecek. Sonrası meçhul… Zira 2025 yılı için açlık sınırı enflasyon verileri dikkate alındığında tahmini 29 bin liranın üzerinde. Yoksulluk sınırı ise 4 kişilik bir aile için 80 bin liranın üzerinde bekleniyor. Bekar bir çalışanın yaşam maliyetinin ise 37 bin lira civarında olması bekleniyor. Şimdi asıl soru şu: bütün bu gerçekler gün gibi ortadayken asgari ücreti kim, neye göre belirliyor? Söyleyelim: asgari ücretin katbekat üzerinde gelire sahip olup bir asgari ücretlinin nasıl geçineceğini asla bilemeyen bir grup aristokrat belirliyor… 18.yy sonlarında Paris’te ekmek kıtlığının olduğu dönemde taç giyme töreni için tahta çıkan kraliçe, halkına şu tavsiyede bulunmuştu: **“Ekmek bulamıyorlarsa pasta yesinler.”** Hani, “çalışanı, emekliyi enflasyona ezdirmeyeceğiz” söylemine çok benzer şekilde. Lafla peynir gemisi yürümez ama onlar lafla milyonlarca asgari ücretlinin gemisini bir şekilde yürütüyorlar. İşte biz buna; “ekonomik boşluğu, sloganik ve manipülatif ustalıkla doldurmak” diyoruz. 

Peki, asgari ücretin enflasyonun iki katı kadar arttırılması sorunları çözer mi? Maalesef o da, piyasada çok fazla paranın dolaşmasına rağmen daha az şeye sahip olunmasıyla sonuçlanan bir kısır döngüye sokar. Marketler, tekstil mağazaları üreticinin asgari ücret dolayısıyla artan maliyetini öder. Son kullanıcı ise market ve mağazalardan alacağı ürünlerde bu zam artışlarını çarpan etkisiyle hisseder. Ham madde tedariğinden onu üretene, nakliyesini yapandan satana kadar herkes, bu asgari ücret zamlarını ekleye ekleye vatandaşa yansıtır. Hiçbir tüccar karlılığın düşmesini istemez, o halde maliyeti düşüremiyorsan satışı yükseltmen gerekir. Yani vatandaş destelerce maaş alsa bile harcama yaparken de bol miktarda para vermek zorunda kalacaktır. O halde sorun, artış miktarı değil kendisine mecbur bırakılan asgari ücretin bizatihi kendisidir. 

Halbuki çözüm basit:

**1-** Devlet, övündüğü yüksek milli geliri adil bir dağıtımla vatandaşın da istifadesine sunacak.

**2-** Lüks ve gereksiz harcamalarının maliyetini halkın omuzuna yüklediği vergilerden tahsil etmeyecek.

**3-** Zengin ile fakir arasında zekât müessesini hakkıyla işletecek ve kontrolünü sağlayacak.

**4-** Haksız kazancın, rüşvet ve iltimasın önüne geçecek.

**5-** Bir grubu finansal açıdan destekleyip başka grupları başının çaresine bakmaya zorlamayacak.

**6-** Tarım, hayvancılık ve sanayi üretimine teşvik edecek. Üreticiyi ithal ürünlerle tehdit etmeyecek.

**7-** Faiz lobilerini şaha kaldırıp faizden Allah’a sığınan halkın elindeki parayı pula çevirmeyecek.

**8-** Döviz endeksli satışları durdurup, faizi kaldırıp enflasyonu düşürecek ve borsa, kripto gibi soyut işlemlerden uzak duracak.

**9-** Herkese çalıştığının karşılığı verildiğinde verimin ve kapasitenin arttırıldığı bir düzene geçilecek.

**10-** Ekonomik boşluğunu; sabiteleri olan, insan fıtratına uygun, kalbi mutmain kılan, aklı ikna eden bir ideolojiye, İslam’a tevdi edecek.


Ekonomik Boşluk ve Asgari Ücret

Yazarımız Yusuf Yıldız, "siyaset" kavramının ne idüğüne ve nasıl anlaşılması gerektiğine ilişkin bir makale kaleme aldı. 

Köklü-Değişim_SİYASET,-UZAK-DURULMASI-GEREKEN-BİR-UĞRAŞ-MI_Yusuf-Yıldız.jpg

Bir önceki yazımda “İsrail”in ABD’yi kontrol etmediğini ve bunu görebilmenin tek yolunun siyasi basiret olduğunu yazmıştım. Ayrıca Müslümanlardaki bu yanılgının, kafirlerin planlarından bir plan olduğunu, Müslümanları siyasetten nefret ettirmek istediklerini yazmıştım. Bu yazımda “Siyaset” kavramının ne olduğuna, Batılıların neden Müslümanları siyasetten uzak tutmak istediklerine ve bununla savaşmak için ne yapmamız gerektiğine değineceğim.

Siyaset, vakıada olmazsa olmaz bir mevzudur. Boşluk kabul etmez. Herhangi bir toplum, herhangi bir insan topluluğu, yönetilmek zorundadır çünkü insan fıtratı kaosu kabul etmez. Yönetimsizlik, kaosu getirir. Bu hakikatten çıkan sonuç şudur: Eğer siyasetin varlığı bir gereklilikse o siyasetin bir kaidesinin olması da bir gerekliliktir. Siyaset, insanların işlerini gütmektir. Bu gütme, insanlara çözümler getirmekle olur. Bu getirilen çözümler de bir kaynaktan çıkmak mecburiyetindedir. İşte bu yüzden her bir siyaset, bir kaideye dayanmak zorundadır ve dayanır.

İslam’ın vadettiği siyaset anlayışı, Batılıların siyasetine taban tabana zıttır ve onların varlığı açısından en büyük tehdittir. Bu yüzden Batılılar Müslümanların bunu fark etmelerini olabildiğince zorlaştırmak için hayatları pahasına savaşıyorlar.

Hilâfet’in kaldırılması sonrasında, Müslüman topraklarını siyaset eden kaide olan İslam da siyaset sahasından kaldırıldı. İslam, bu noktadan sonra insanların hayatlarını düzenleyen, onlara çözümler sunan bir temel olma statüsünü kaybetmiş oldu. Yönetim ve siyaset boşluk kabul etmez, demiştik. İslam’ın ardından oluşan bu boşluk, demokrasi ve cumhuriyet sistemlerinin kaidesi olan laiklik ile dolduruldu.

Bir çözüm, var olan duruma uygun olursa ancak geçerli bir çözüm olarak kabul edilebilir. Var olan duruma uygun çözüm getirmek ise öncelikle durumun doğru tespitiyle mümkün olur. İçinde bulunduğumuz durumun doğru tespiti ise şudur: Hayatımızda İslam’ın egemen olmamasının sebebi, dünya üzerinde İslam’ı temel kaide olarak kabul eden bir siyasetin var olmamasıdır. Bu tespite uygun doğru çözüm ise İslam’ı temel alıp insanlar ve onların hayatları hakkında sunacağı tüm çözümleri bu temelden çıkaran, bu temel üzerine bina eden bir siyaseti yeniden var etmek olduğudur.

Bu çıkarımı kabul edip zihniyetimizi bu hedef ile belirlediğimizde doğru siyasi basireti kazanma yolunda ilk adımı atmış oluruz. Sonrasında tüm çözümlere, önerilere, olaylara bu gözle bakmaya başlarız.

Mesela, faizi azaltmanın aslında İslamî bir siyaset olmadığını, her ne kadar “nass var” gibi İslamî argümanlarla süslense de bu çözümün temelinin İslam olmadığını görür oluruz. Çünkü İslamî kaideden çıkan çözüm, faizi ve faizli işlemleri topyekûn toplumun hayatından kaldırmak ve yasaklamaktır; faizli sistem olduğu gibi kalırken faiz oranlarını azaltmak değildir.

Mesela, İslam’ın, devlet için kesin ve mazeretsiz bir emri olan cihat farzını ertelemek için “önce ekonomimizi düzeltmemiz lazım” argümanını öne sunarak, IMF gibi Batı’nın uluslararası sömürü kurumlarından para almanın, İslamî bir çözüm olmadığını görürüz. Çünkü Müslümanların toprakları işgal altındayken, Müslümanların kontrol ettiği bir devletin cihat farzını ertelemesinin, İslam kaidesine aykırı olduğunu biliriz. Batılı devletlere sıcak mesajlar, “güvende” oldukları konusunda teminatlar vermenin temel kaidemize aykırı olduğunu biliriz. Müslümanların, kafirlere üstünlük veren ya da Müslümanlar üzerinde kısmen de olsa söz sahibi yapan anlaşmalara girmelerinin haram olduğunu da biliriz:

**“…Allah kâfirler için müminler aleyhine bir yol (imkân) verecek değildir.”** [Nisa Suresi 141]

İşte Müslüman, İslam kaidesini zihniyetinin temeline yerleştirdiğinde bu şekilde siyaseti gözlemeye başlar. Bu gözlemleme sonucunda neyin İslam’dan olduğunu ve nelerin Batı’dan/batıldan olduğunu görür. İstikamet üzere olmak için kendisine bir çit örer ve bu çit onu, fikrî saldırılardan korur.

Bu zihniyetin oluşması ve devam etmesinin tek yolu, günümüz siyaseti ile sürekli iştigal olmaktır çünkü değiştirilmesi gereken şey, günümüz siyasetinin kendisidir. Bazı kesimler tarafından “pis” ya da “kötü” olarak nitelendirilen siyaset, günümüz dünyasına hükmeden Batı siyasetidir. İslam ise bütün kötülüklerden uzaktır. İslam siyaseti ise tek temiz siyasettir.

Bu kötü siyasetten, İslam’ın iyi siyasetine olan değişimi, siyasetten uzak durarak yapmaya çalışmak akla aykırı olduğu gibi Nebevî metoda da aykırıdır:

**“İsrailoğulları nebiler tarafından siyaset (idare) ediliyordu. Bir nebi öldüğünde onu başka bir nebi takip ediyordu. Artık benden sonra nebi yoktur. Fakat birçok halife olacaktır.”** [Buhari, Muslim]

Bugün siyasetle, siyasi olaylarla ilgilenenlerin, bu zihniyete sahip olan bizlerin olması gerekir. Günümüzün Batı siyasetine, o siyaseti devam ettiren tüm yöneticilere ve onların kadrolarına, İslam’ın temiz, pak siyasetini ve çözümlerini haykırmamız gerekir.

**“Şehitlerin efendisi Hamza bin Abdulmuttalip’tir. Sonra da zalim bir sultan karşısında hak sözü söyleyip de bundan dolayı katledilendir.”** [Hakim]

Bizi siyasetten uzaklaştırmak isteyen tüm fikirlere ve kişilere, _“Hayır!”_ dememiz gerekir. _“Senin beni bu hayattan uzaklaştırmanı, bu gayri İslamî hayatı değiştirmek için çalışmama engel olmanı kabul etmiyorum!”_ dememiz gerekir. Peygamberimizin _SallAllahu Aleyhi ve Sellem_ metodunu takip etmemiz gerekir. Onun, daru'n-Nedve’deki yöneticileri, siyasîleri nasıl hedef aldığını incelememiz gerekir ki İslam ile hükmetmeye, onunla siyaset etmeye ve hayatı onunla doldurma farziyetini yerine getirmeye yeniden başlayabilelim.

**“(Ey Muhammed!) Biz sana Kitap’ı (Kur’an’ı) hak olarak indirdik ki, insanlar arasında Allah’ın sana öğrettikleri ile hüküm veresin.”** [Nisa Suresi 105]


Siyaset, "Uzak Durulması Gereken" Bir Uğraş mı?

Yazarımız Fatih Doğdu, Yahudi varlığının son gelişmeler ışığında Suriye'deki işgallerini değerlendiren bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_Golan’ı-Aşıp-Aksa’da-Namaz-Kılsak_Fatih-Doğdu.jpg

Suriyeli muhaliflerin Halep’ten başlayarak kısa süre içinde başkent Şam'a girip Beşşar Esed’i devirmesinden itibaren gasıp Yahudi varlığı, Suriye topraklarına karadan, havadan ve denizden yoğun saldırılar başlattı. Geçen hafta dünyada ve Türkiye’de bir numaralı gündem, Suriye’de muhaliflerin hızlı ilerleyişi iken ikinci sırada ise işgalci “İsrail”in saldırılarıydı. 

Zira Suriye'de 27 Kasım'da şiddetlenen çatışmaların ardından Esed iktidarının çöküşe geçmesiyle “İsrail”, Suriye'deki askerî imkanları yok etmek amacıyla yüzlerce hava saldırısı düzenledi. Öyle ki Suriye ordusuna ait filo, demirlemiş olduğu limanlarda yok edildi, helikopter ve uçaklar vuruldu, stratejik tesisler yerle bir edildi. 
“İsrail” Savunma Bakanı Israel Katz, işgalci “İsrail” birliklerine Suriye’nin başkenti Şam'a bakan ve stratejik bir yer olan Şeyh Dağı’nda (Hermon Dağı) kış boyunca kalmak için hazırlık talimatı verdi. Bu dağın deniz seviyesinden 2.814 m yükseklikte bulunan zirvesi, Suriye'nin en yüksek noktasıdır. Birleşmiş Milletler’in misyonlarının görev yeri olan bu dağın güney yamaçları, “İsrail”in işgal ettiği Golan Tepeleri'ne kadar uzanıyor. “İsrail”de **ulusun gözleri** olarak da adlandırılan bölgenin yüksek stratejik konumu, “İsrail”in birincil doğal erken uyarı sistemi haline geliyor.  

“İsrail”, başkent Şam’a yaklaşık 20 km mesafede mevzilenirken, Halep operasyonu ile Muhammed el Colani’den -gerçek adıyla- Ahmed Hüseyin Şara’ya geçiş yapan HTŞ lideri, MİT Başkanı İbrahim Kalın’ın da bulunduğu makam aracının “şoförü” olarak objektiflere yansıyor, Emevi Camii’nde namaz kılıyorlardı. Dünyaya, Suriye’deki gelişmelerin NATO müttefiki Ankara’nın kontrolünde olduğu mesajı verilirken Şara ve Hakan Fidan “İsrail”e yönelik benzer açıklamalarda bulundu.

Hakan Fidan, “İsrail”in saldırılarını **“çok tehlikeli bir strateji”** olarak tanımlarken, Şara ise, **“‘İsrailliler’ Suriye’ye müdahale konusunda sınırı açıkça geçmiştir, bu da bölgede istenmeyen tırmanışı tetikleyebilir. Suriye’nin yıllarca süren çatışma ve savaştan sonraki yorgunluğu yeni çatışmalara izin vermiyor. Bu aşamada önceliğimiz inşa ve istikrar… yıkımın boyutunu daha da artıracak anlaşmazlıkların içine çekilmek istemiyoruz.”** ifadelerini kullandı. 

Netanyahu hükümetinin açıklamalarına göre; bölgede istikrar sağlanana kadar işgale devam edecek. “Kendini güvende hissetmeyen” “İsrail”, gerekli garantileri alana ve Lübnan gibi etkisiz bir Suriye taahhüdüne kadar burada kalacağını deklare ediyor aslında. Bunun ilk aşaması, Suriye ordusuna ait ağır silahların yok edilmesiyle başladı bile….

Öte yandan “İsrail”in, Suriye'de Şam tiranı Esed’in devrilmesiyle sonuçlanan gelişmelerin Ürdün'ü etkilemesi ve istikrarsızlaştırmasından endişe ettiği ve bu nedenle harekete geçtiği biliniyor.

Müslümanların Amman tiranı Kral Abdullah’ı devirebileceği ihtimaline karşı “İsrail” İç İstihbarat Servisi Direktörü Ronen Bar ve “İsrail” Ordusu Askeri İstihbarat Servisi Direktörü Shlomi Binder'in Ürdün'ü ziyaret ettiği, bu konuda ortak hareket edilmesi hususunda anlaştıkları medyaya sızdı. 

Bu gelişmeler ışığında “İsrail”in, “gölgesi olduğu” Arap rejimlerin tek tek çökme tehlikesi ile karşı karşıya olduğu ve bu panik havasıyla bölgede aktivitesini artırdığı açıkça gözlemleniyor. 

**“İsrail”, Suriye’ye Neden Şimdi Saldırdı?**

“İsrail”in saldırı hamlesi, Ortadoğu’daki anlaşmalarla adından çokça söz ettiren eski ABD Dışişleri Bakanı Henry Kissinger'ın aracılık ettiği 1974 tarihli **Ayrılma Anlaşması**'ndan bu yana Tel Aviv ile Esed rejimi arasındaki ilişkiyi şekillendiren garantilerin çöküşü anlamına geliyor. Yani **“güvendiğim Esed rejimi çöktü ve karşımda ne yapacağını bilmediğim Müslümanlar var.”** demek istiyor. 

Baba Hafız Esed’in imzaladığı ve **“Şam rejiminin hem ABD'ye hem de ‘İsrail'e savaşa dönmeyeceğine dair söz vermesi”** anlamına da gelen anlaşmaya göre, sadece ayrılma hattı boyunca değil, tampon bölgenin ötesinde bile konuşlandırılan Suriye kuvvetlerinin büyüklüğü ve türüne ilişkin hassas askerî ayrıntıları taahhüt ediyordu. Bunun karşılığında ise ABD ve “İsrail”, Golan Tepeleri'ndeki statükoya meydan okumaktan kaçındığı sürece rejimin istikrarını garanti altına aldı ve bölgesel bir rol oynamasına göz yumdu. Esed rejimi, 13 yıllık devrim süreci de dahil olmak üzere tam 50 yıl bu cephede sözlerini yerine getirdi. 

Bölgesel rol kapsamında Esed rejimi, 1975 yılında başlayan ve 1990’da sona eren Lübnan'daki iç savaşta Hristiyanların yanında yer aldı ve Lübnan’da Amerikan çıkarlarıyla uyumlu olarak ulusal hareketi bastırırken, “İsrail” çıkarlarıyla paralel bir şekilde Filistin direnişini dağıtmakla uğraştı. 

Suriye sahasında Esed rejiminin ayakta tutulması için süren çabalara büyük destek veren Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin ile Moskova’da 2018 yılında bir araya gelen “İsrail” Başbakanı Binyamin Netanyahu, Beşar Esad ile bir sorunları olmadığını açıklamıştı. Gazetecilere açıklamalarda bulunan Netanyahu, ülkesinin Suriye’nin içişlerine müdahil olmak istemediğini, geçmişte de bu yönde herhangi bir girişimlerinin olmadığını dile getirerek, İran, Hizbullah ve IŞİD'in Suriye’deki varlığından rahatsız olduklarını belirtmişti. Bu açıklama üstte bahsettiğimiz anlaşmayı ve “İsrail” ile Esed rejimi arasındaki sıkı ilişkiyi özetliyor. 

Netanyahu konuşmasının devamında, 40 yılı aşkın süredir işgal altında tuttukları Golan Tepeleri’ne rejim tarafından tek mermi atılmadığını belirterek, **“‘İsrail’, Esad rejiminin Suriye’deki varlığına karşı değil.”** diyerek rejimin varlığının kendileri için önemine dikkat çekmişti. 

Son olarak Dışişleri Bakanı Hakan Fidan, Suudi Arabistan merkezli El Hades kanalına verdiği mülakatta, 13 yıl İstihbarat Başkanlığı yaptığı günleri hatırlatarak, **“İranlı arkadaşlarımızla da çok konuştuk. Yani sizin özellikle Suriye’de Beşar Esad’ın ‘İsrail’e karşı bir direniş cephesinin bir unsuru olması meselesi bir şaka. Yani Beşar Esad İranlılara yer veriyordu. Suriye’den ‘İsrail’e herhangi bir askerî harekat gördünüz mü siz? Görmediniz. ‘İsrail’den Suriye’ye askerî harekât gördünüz mü? Görmediniz. ‘İsrail’den yapılan bütün askerî harekatlar, İran ve İranlı milislere yönelikti, yani Suriye ile ilgili bir problemi yoktu. Esad kendini geriye çekmişti, İran’la ‘İsrail’in kendi toprağında savaşmasını seyrediyordu.”** ifadeleri, aslında önceden bilinen ama yıkıldıktan sonra konjonktüre uygun olduğu için ifşa edilen Esed’in gerçek yüzünü ortaya koyuyordu. Sadece Esed gerçeği değil aslında İran’ın **“Direniş Ekseni”nin** de bir palavradan ibaret olduğu ima ediliyor ki bu bir hakikat. Artık ABD’nin Suriye’de İran’a ihtiyacı kalmadı ve tıpkı Afganistan sonra da Irak’ın işgalinde olduğu gibi önce yardımlaştı ve sonra süpürüp bir kenara koydu ama çöpe atmadı. 

Bu bilgiler ışığında; “İsrail” her ne kadar Suriyeli muhaliflerin başlattığı operasyonla pasifize olan İran ve ağır darbe yiyen Lübnan’daki partisi “Hizbullah”ın güncel durumda düştüğü acziyete rağmen rahat değil. Zira asıl korkusunun tecelli etme olasılığı bile onu saldırganlaştırmaya yetiyor. Zira Hilâfet’in yıkılması ile var olma fırsatı bulan “gecekondu” oluşum yine Hilâfet’in kurulmasıyla yok olacağını gayet iyi biliyor. 

Ve bugün, Şeyh Dağı’ndan “İsrail”in gözetlediği Şam’da bulunan Emevi Camii’nde namaz kılınırken aklıma gelen şey; **“Neden, İslam orduları Golan Tepeleri’nden Kudüs’ü gözlerken Mescid-i Aksa’da namaz kılmayalım!”** olmuştu. 

Şimdi bölge, İdlib’de kurulan gözetleme kulelerinden başlayarak Washington’ın şahin bakışları haline gelmiş rejimlerin göz hapsinde…

Herkes bir şeyleri gözetliyor ve not ediyor…

Biden diyor ki:

“Muhalif liderler şimdilik doğru sözler ediyorlar ancak bunların sadece sözlerini değil faaliyetlerini de takip edeceğiz.”

Allah _Subhanehu ve Teâlâ_ da diyor ki:

**“Olur ki Rabbiniz, düşmanınızı helak edip sizi onların yerlerine yerleştirir ve sizin nasıl davranacağınıza bakar.”** (A'raf 129)

İşte böyle bir yol ayrımındasınız, Biladü’ş-Şam’ın muhlis evlatları! 

Golan’ı Aşıp Aksa’da Namaz Kılsak...

Yazarımız Yaşar Sami Tarhan, Suriye'de yaşanan süreci, başarı tasavvuru üzerinden değerlendiren bir makale kaleme aldı.

Köklü-Değişim_Başarı-Tasavvuru--Şam-Devrimi-ve-İzdüşümleri-_Yaşar-Sami-Tarhan.jpg

Başarı Allahu Teâlâ’nın insana verdiği en güzel nimetlerden birisidir. Ve yine başarı, lütuf yağmurunun en lezzetlilerindendir. Bazen kendisine ulaşmak, birçok meşakkati gerekli kılarken, bazen de hiç umulmadığı anda kapıyı çalmaktadır. Zira Allahu Teâlâ şöyle buyurdu:

**“Başarı ancak Allah’tandır.”** [Hud Suresi 88]

Biladü’ş Şam toprakları, cinayetlerin, toplu kıyımların, tecavüzlerin, ihanet ve işbirlikçiliğin her türlüsüne şahit olmuştur. Maskelerin tek tek düştüğü bu devrim, hak ve batılın saflarının sıklaşması için önemli bir vesile olmuştur.

2011 yılında başlayan Şam devrimi de Esad rejiminin mücahitler tarafından devrilmesi ile başarıya erişmiştir. Şam devriminin imtihanları o kadar çetin geçti ki işiten kulaklar ve gören gözler için çok fazla ibretler barındırmaktadır.

Başarı, kendisi ile beraber iki rüknü gerektirmektedir. Başarı ancak bu iki rüknün leh ve aleyhine göre şekillenecektir. Bunlardan birisi, başarı için gerekli olan fiili amelin kendisidir. Diğeri ise siyasi amellerdir.

Son yüzyılda Müslümanların İslâmi mücadelesini inceleyenler, başarı ya da başarısızlığın etkenlerinin bu iki temel unsura dayandığını görecektir.

Bu başarı etkenlerini güncel olarak formüle ettiğimiz zaman fiili ameli **sahada** ortaya koyulanlar, siyasi amelleri de **masada** yani sıcak ameller sonrası yapılan bir dizi görüşmeler ile ifade edebiliriz.

Çok açık bir husustur ki Müslümanlar, sahada her daim Rablerinin izni ile başarılı olmuşlardır. Davet yapıldığı zaman davetleri, cihat ettikleri zaman cihatları onları başarıya ulaştırmıştır.

Aynı başarıyı, “masa” yani diplomatik alan için söylemek ne yazık ki pek mümkün değildir. Özellikle siyasi otoriteleri Batı tarafından yıkıldıktan sonra siyasi amellerdeki zaaflar ve bu zaafların yıkıcı tahribatları, acı tablolar olarak önümüzde durmaktadır.

Bu kısa mülahazadan sonra, Müslümanların Şam sahasında muzaffer olduklarına şahit olmanın sevinci ile devrim sonrası yaşanacaklara bir ışık tutmanın elzemliğine binaen şunları söyleyebiliriz:

Şam Tiranı devrildikten sonra ne olacak? Ülke yönetimini ele geçiren mücahitleri hiç kuşku yoktur ki insanları siyaset edecekleri -yönetecekleri- bir nizamın inşası bekliyor. Bu inşadan sonra bedellerin kefareti gün yüzüne çıkacaktır.

Başta ABD olmak üzere Batı, orada İslâm nizamının kurulmasını asla istemiyor. Devrimi çalmak için girişmedikleri teşebbüs kalmadığı da zaten ortada olan bir meseledir. Onlar devrimi ancak kendi istedikleri bir seyir ile neticelendirmek istemektedirler.

Batı her zaman İslâm beldelerinde devrim ruhunu Müslümanların içerisinde çıkan bazı zevatlar ile çalmayı siyasi plan olarak kullanmıştır. Osmanlı Devletinden sonra Arabistan’da kurulan Suud hanedanı, Anadolu’da kurulan cumhuriyet ve sair beldelerimizde kurulan ulus-devletler, bunlara en bariz örneklerdir.

Arap baharında birçok belde içinde tayin edilen plan, bundan başkası değildir. Şimdi aynı tuzağa Suriye’de de düşmememiz gerekiyor.

Türkiye’nin uzun zamandır eğittiği, ılımlı fikirler ile zehirlemeye çalıştığı ketibe ve grupların bu tuzaklara asla düşmemesi gerekiyor. İslâmi otorite haricinde herhangi bir şeyden mutmain olmamak, bu süreçte kırmızıçizgimiz olmalıdır. Aracı ve garantörlerin yaldızlı teklifleri artık hükümsüz olarak damgalanmalıdır.

**Sakın, adına “geçiş hükümeti” dedikleri şey, bizi şer’i hükümler zaviyesinden, demokratik alana çekmesin! Sakın ha, adına “emirlik” dedikleri şey, bizi Hilâfet’in ikamesinden geri bırakmasın! Sakın ama sakın, “biraz zamana ihtiyacımız var” yanılgısı, bizi devrimin başarısından geri bırakmasın.**

Onlar, süslü teklifler ve ayartıcı yöntemler ile bizi yolumuzdan etmek için görevlendirilmiş yerli ve yabancı memurlardır. Bizim için, Allah’ın emrinden ve O’nun dininin hayata hakim kılınmasından başka bir hedef olmamalıdır. Zira Allahu Teala şöyle buyurmaktadır:

[وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ] **“Allah’ın sana indirdiği hükümlerin bir kısmından seni saptırmalarından sakın.”** [Mâide Suresi 49]

Şam devrimi sahada başarılı oldu. Lakin siyasi ayartmacalar ile kurulan masada, mücahitlerin nihai başarısı çalınmak isteniyor. **Devrim için asıl başarı, sahada kazandıklarımızı masada kaybetmeden, mücadelemizi Hilâfet ile taçlandırmaktır.** Bu, asla kuru bir temenni, temelsiz bir iddia değildir. Bizzat âlemlerin Rabbi tarafından emir buyrulan hakikatlerin kendisidir. Allah’ın vaadi ve Rasul’ün müjdesi, bu konuda yeterince sarihtir.

Bin bir bedelin ödendiği Suriye devrimi, Hilâfet ile taçlanmayı fazlası ile hak ediyor. İşte ufuk göründü, inkılap kapıda; artık şafak, İslâm’ın olmalıdır. 


Başarı Tasavvuru -Şam Devrimi ve İzdüşümleri-

Yazarımız Remzi Özer, Suriye'de muhaliflerin Esed'i devirmesi sonrası ortaya çıkan Sednaya Cezaevi'ndeki insanlık dramına dikkat çeken bir makale yazdı.

Köklü-Değişim_Sednaya-Karanlık-Çağın-Karanlık-Yüzü_Remzi-Özer.jpg

Genç yaşta bekarken tutuklanan, sayısız kez tecavüze uğrayan, aşağılık tecavüzcülerin çocuklarına annelik yapmak zorunda kalmanın dayanılmaz acılarıyla dışarı çıkan kadınlar…

Başlarından aşağı kaynar sular dökülen, kızgın yağlarda yakılan, bedenlerine elektrik verilen, vücutlarında sigara söndürülen, sürekli dayak yiyen, kemikleri kırılan insanlar…

Orta Çağ’da bile görülmeyen 72 çeşit işkence yöntemiyle her gün ölümü dilemek zorunda bırakılan; aklını yitiren, konuşmayı unutan tutuklular…

Demirden preslerle dümdüz edilen ölü insan bedenleri…

Karanlık içinde aç, susuz, ışığa, güneşe, gökyüzüne hasret kadın, erkek, çocuk mahkumlar…

Bir hapishaneden daha çok, bir işkence ve ölüm kampı!

Baas rejiminin muhalif sesleri susturmak için oluşturduğu bir sembol…

Sessiz çığlıkların duvarlara kazındığı, yalnızca şüphe uyandırdıkları gerekçesiyle kaybedilen ve unutulan insanların tutulduğu bir cehennem…

İnsanlık onurunu yerle bir eden acımasızlıkların sistematik olarak yürütüldüğü, katledilenlerin toplu mezarlara gömüldüğü bir ölüm fabrikası…

İnsanların korkudan konuşamadığı, ağlayamadığı, en yakınında bulunan bir insanla bile iletişim kuramadığı, sessizlik kuralının büyük bir psikolojik baskı ve işkence aracına dönüştürüldüğü, insanlığın vicdanına kazınmış bir yara…

Adları, kimlikleri, hatıraları… her şeyleri ellerinden alınanların, yaşayan ölüler haline getirildikleri mekân…

Sednaya!

İnsanlık suçlarıyla dopdolu karanlık çağın karanlık yüzü!

Batı medeniyetine bağlılığın, sömürgeci Batı’ya uşaklık ve hizmetkârlığın, kraldan çok kralcılığın, İslâm, Müslüman ve insanlık düşmanlığının ulaşabileceği son nokta…

Türkiye’de bir Batılılaşma projesi olan Kemalizm’in Suriye’deki versiyonu olan Baas rejiminin korkunç boyutlardaki insanlık dışı uygulamaları…

Güç ve iktidar hırsıyla hareket eden, dünyayı yönetme ve sömürme aç gözlülüğüne esir olmuş, bunların dışında hiçbir değer tanımayan sömürgeci Batı medeniyetinin içinde bulunduğu karanlığın, bir Baas rejimi, bir Hafız Esad ve Beşar Esad diktatörlüğü olarak Suriye’ye yansıması…

Sömürgeci Batı; Müslüman halkların yaşadığı ülkelerde hep kendi kontrolündeki azınlık iktidarlarını, zalim, zorba, acımasız, kendi halklarına düşmanlık etmede sömürgeci Batı’dan daha da ileriye gidebilen tiranları, kralları, diktatörleri desteklemiş, onlar üzerinden Müslüman halkları kendi karanlığında boğmaya çalışmıştır.

Mısır’ın, Suudi Arabistan’ın, Ürdün’ün, Irak’ın, Pakistan’ın, Sudan’ın, Libya’nın, Tunus’un, Cezayir’in, Fas’ın ve diğer halkı Müslüman ülkelerin zindanları da aynı Sednaya gibi Müslümanların yaşadıkları işkence ve büyük acılara şahitlik edecektir.

Sednaya hapishanesi, sömürgeci Batı ve ona uşaklık eden yöneticilerin, kralların, diktatörlerin karanlıkta kalan yüzlerinin sadece bir kısmıdır.

Görünmeyen kısım ise tam anlamıyla zifiri bir karanlıktır.

Sömürgeci Batı medeniyeti ve ona hayran olan, onların izinden gidenlerin düzeni, sapıklık bakımından hayvanlardan daha aşağı bir düzendir.

Çünkü hayvanlar, sömürgecilik nedir bilmez, çıkar ve menfaatle hareket etmez, zevk için öldürmez, işkence etmez, sömürgeci Batı medeniyetinin ve onun izinden gidenlerin düştüğü aşağılık seviyeye asla düşmezler.

[رَأَيْتَ مَنْ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ أَفَأَنْتَ تَكُونُ عَلَيْهِ وَكِيلاأَمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَكْثَرَهُمْ يَسْمَعُونَ أَوْ يَعْقِلُونَ إِنْ هُمْ إِلا كَالأنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلا] **"Heva ve hevesini ilah edineni gördün mü? Ona sen mi vekil olacaksın? Onların çoğunun, hakkı işitip anladıklarını mı sanıyorsun? Ancak onlar hayvanlar gibidirler. Hatta sapıklık bakımından hayvandan daha aşağıdadırlar."** [Furkan Suresi 43-44]

Hal böyleyken ey Müslüman! 

Sednaya’yı unutma, unutturma!

Çünkü unutmak ve unutturmak zalimlerin en büyük zaferidir.


Sednaya: Karanlık Çağın, Karanlık Yüzü

...özümüz olan İslâm’a dönmek varken, Batı özentisi bu imitasyon hayat niye?

1577863440.jpeg

Osmanlının son dönemlerinde ve Cumhuriyetin ilk yıllarında Avrupa seyahati aydınlar(!) arasında moda olmuştu. Gerek ticaret gerekse seyahat amacıyla birçok kişi Avrupa turlarına katılmışlardı. Çoğu döndüğünde Batı'ya duyduğu hayranlığı dillendiriyor kendi toplumunu ise küçümsüyordu. Bu seyahate çıkanlardan biri de Almanya’nın Berlin şehrine giden Mehmet Akif Ersoy’dur. Tabii döndüğünde ona da soruyorlar, *“Avrupa nasıl?”* diye Akif, bu soru karşısında halen güncelliğini koruyan şu cevabı veriyor: ***“Ne olsun, gördüğüm kadarıyla işleri var dinimiz gibi, dinleri var işimiz gibi!”***

Batı, İslâm’a olan kin ve düşmanlığını tarihin her döneminde belli etmiş ve halen de etmektedir. Eline geçen her fırsatta, Müslüman toplumları yok etmek, onların dinleri ile olan alakalarını zayıflatmak ve yaratıcıyla olan ruhi bağlarını koparmak için var gücüyle saldırmıştır. Bunu fiilî ordu gücü ile başaramayacaklarını anladıkları andan itibaren ise, fikrî ve siyasi saldırılara geçtiler. 1900’lü yılların başında içimizdeki hainlerin de yardımlarıyla istedikleri sonuçları yavaş yavaş elde etmeye başladılar.

Esasında Batı fikirlerinin insanı doğru bir şekilde kalkındıracak herhangi bir kaidesi yoktur. Ancak dinleri ile olan bağları gitgide zayıflayan Müslümanlar, özgürlükçü Batı fikirlerinin büyüsüne her geçen gün biraz daha kapıldılar. İşte böylesi bir süreçte, gayri İslâmi fikirlerin Müslüman toplumlara ulaşmasını, o dönemin önde gelen “kültürlüleri” sağlamıştır. Zaten Osmanlı sonrası kurulan Cumhuriyetin ilk meclisinde, bu zümreden birçoğunun milletvekili olması, geçmişte onlara nelerin vaat edildiğini ve ne uğruna dinlerini “sattıklarını” açıkça ortaya çıkarmaktadır.

Mehmet Akif Ersoy’un tek cümle ile ifade ettiği bu hazin durum, aslında o güne ait bir problem değildi. Çünkü hak ve batılın mücadelesinde küfür sistemleri, Hicri 2. Asırdan beri, İslâm’a ve onun kutsallarına karşı sistematik şekilde saldırdılar. Bir aşamada başarılı olamadıklarını görünce hemen diğer aşamaya geçtiler. İslâm’ı yıkma fikrinden hiç ama hiç vazgeçmediler. Bu saldırıları birkaç başlık altında kısaca ifade edecek olursak;

***A- Nassa Yönelik Saldırılar:*** *Kâfirler İslâm’ın önce naslarını hedef aldılar. Çünkü gücün nereden geldiğini çözmüşlerdi. Kur’an ayetlerini bozamayacaklarını bildikleri için de hadislere saldırdılar. Binlerce sahte hadis uydurarak şer’î hükümlerde şüphe oluşturma yoluna gittiler. Ancak bunu fark eden hadis âlimleri, ravi zincirleri üzerinde dakik bir araştırma yaparak hadislerin uydurma olanlarını tespit ettiler.*

***B-*** ***Nassın Anlaşılmasına Yönelik Saldırılar:** Burada ise dile yönelik saldırılar var. İslâm, her ulaştığı yere Arapçayı da götürmüştür. Çünkü Arapça ve İslâm ayrılmaz bir bütün olup Arapça, İslâm kültürünün esasi bir unsurudur. İşte bu yüzden şer’î hükümlerin anlamını bozmak ve zihin karmaşası oluşturmak için sürekli Arapçayı hedef aldılar.*

***C- Nassın Vakıaya İntibakına Yönelik Saldırılar:*** *Şer’î hükümler hayata dair tüm sorunları çözdüğü müddetçe Müslümanların İslâm’a olan bağlarının zayıflamayacağını anladılar. Bu yüzden şer’î çözümlere yönelik saldırı başlattılar. “İslâm’ın hükümlerinin geçmişte kaldığını” ve “yeni meselelere çözüm sunamadığını” dillendirerek, Müslümanların kalbinde şer’î hükümlere karşı şüpheler oluşturdular.*

İşte bu saldırılar neticesinde Müslümanlar özellikle 1800’lü yılların sonlarına doğru çok ciddi kırılımlar yaşadı. Bu kırılımlardan cesaret alan Batılı devletler, öldürücü darbeyi ise 1920’lerde vurarak, Müslümanların gücünün ve kuvvetinin kaynağı olan Hilâfet’i kaldırdılar. Bu noktadan sonra İslâm, hayat sahasından koparıldı, şer’î hükümler kamusal alandan çıkarıldı, İslâm kalplere hapsedildi ve hayat sahasında Batı’nın bozuk fikirleri tatbik edilir oldu. Müslümanlar ferdî olarak imanlarını korumaya çalışsalar da Batı hadaratı onları çok hızlı bir şekilde değiştirdi. İşte bu süreçte, samimi ve ihlaslı Müslümanların katledilmesi de dâhil olmak üzere, her geçen gün daha da kötüye doğru giden bir ivme ile günümüze kadar gelindi. Artık Müslümanlar dinlerinin hükümlerine riayet etmiyorlar, haramlardan kaçınmıyorlar, ibadetlerini yapmıyorlar. Yaşantıları da tıpkı gayri Müslimlerin yaşantıları gibi oluverdi. Bakın, daha dün yılbaşı kutlamaları adı altında, Batı hadaratının Müslümanlar tarafından nasıl sahiplenildiğini gördük. İçkilerin su gibi tüketildiğini, “şans oyunu” adı altında kumarın her türlüsünün vücut bulduğunu, fuhşiyatın tüm rezilliklerinin yaşandığını… ne yazık ki hayretler içinde izledik.

Müslümanlar, Allah *Azze ve Celle’*ye iman etmiş olmalarına rağmen, faizinden zinasına, içkisinden kumarına, hırsızlıktan yalana kadar, ne kadar haram varsa hepsinin içine düşmüş, günah çukurunda adeta boğulmaktalar. Mehmet Akif’in dediği gibi Müslümanların yaşantısı kâfirlerin dini gibi oldu. Papa bir konuşmasında ***“Hristiyan kadınlara söyleyin boyunlarına haç taksınlar. Müslüman kadınlardan farklı olsunlar.”*** demiştir. Bir Müslümanın duyacağı en ağır hakaretlerden biridir bu. Ama maalesef durum öyle bir yere geldi ki çoğu Müslüman kadın, kâfirlerden ayırt edilemiyor. İşte içinde bulunduğumuz bu çöküntü, aslında bir asırdan fazladır süregelen bir kırılımın sonuçlarıdır.

Oysaki tarihe dönüp bir bakalım. İslâm, gittiği her yere hayrı, adaleti ve huzuru götürüp, insanları karanlıklardan aydınlığa çıkarmışken, Batı’nın necis demokrasisi kan, zulüm ve sömürüden başka hiç bir şey sunmamıştır. Öyleyse özümüz olan İslâm’a dönmek varken, Batı özentisi bu imitasyon hayat niye?

وَاِنْ تُطِـعْ اَكْثَرَ مَنْ فِي الْاَرْضِ يُضِلُّوكَ عَنْ سَب۪يلِ اللّٰهِۜ

**“Eğer yeryüzündekilerin çoğunluğuna uyacak olursan seni Allah yolundan saptırırlar…”**\[En’âm 116\]

Selam ve dua ile…

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

Yazarımız Muhammed Emin Yıldırım bu makalesinde, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın açıkladığı \"Biz bize yeteriz\" kampanyasını farklı bir bakış açısıyla değerlendiriyor...

1585642416.jpeg

Korona virüsünün tüm dünyayı etkisi altına almasıyla birlikte çoğu ülkede hayat durdu, sağlık sistemleri çöktü, 2.6 milyar insan evlerine hapsoldu ve işlerine gidemez oldu. Bu durum, doğası gereği krizler üreten ve uzun zamandır krizlerle boğuştuğu hâlde teknolojik rakam ve algı oyunlarıyla çöküşünü perdelemeye çalışan küresel kapitalist sistemin gerçek yüzünü iyice açığa çıkardı. ABD, Çin ve Avrupa ülkeleri acziyet ve şaşkınlık içinde bir tarafta halkın sağlığı, diğer tarafta ekonomilerini ayakta tutmak arasında sıkışıp kaldılar. Görünmez düşman olarak niteledikleri, sadece âlemlerin Rabbinin yaratmaya muktedir olduğu küçücük bir virüse karşı acil eylem planları ile büyük ekonomik kurtarma paketleri açıkladılar. Aynı şekilde Türkiye de bu krizden nasibini aldı. Sosyal hayat bitti, eğitime ara verildi, sokaklar boşaldı. Sağlık ve gıda sektörü, güvenlik birimleri ve insanların zaruri ihtiyaçlarını karşılamak için tedarik zinciri bünyesinde çalışanlar hariç ekonomik hayat durma noktasına geldi.

Buraya kadar yazdıklarım ve daha fazlası herkesin malumudur.

Asıl mesele ise bundan sonra ne olacağıdır. Zira yıllardır ciddi ekonomik kriz içinde olan *Türkiye’nin bu karantinada nasıl ayakta kalacağı, insanların işlerini nasıl koruyacağı ve geçimlerini nasıl sağlayacağı* sorusu hiç şüphesiz toplum nezdinde en az sağlığın korunması kadar düşünülüp konuşuluyor.

Sosyal medyada gün be gün, an be an tartışmalar yapılarak yöneticilerin atacağı adımlar takip ediliyor.

İşte böyle bir ahval içinde Cumhurbaşkanı Erdoğan “Biz Bize Yeteriz” başlığı altında Milli Dayanışma kampanyası başlattıklarını duyurdu.

Erdoğan konuşmasında, *“Amacımız, yevmiye ile geçimini sürdüren kesimler başta olmak üzere, alınan tedbirlerden dolayı mağdur olan dar gelirli vatandaşlarımıza ilave destek sağlamaktır.”* dedi. Ardından kampanyayı 7 aylık maaşını bağışlayarak açtığını söyledi. Ayrıca bu süreç içerisinde en büyük katkıyı iş adamları ve hayırseverlerden beklediğini, zekâtlarını Ramazan ayında dağıtmayı düşünen vatandaşların da Ramazan ayını beklemesine gerek olmadığını söyledi.

Hatırlayacak olursanız yakın zaman önce de Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından 100 milyar liralık -sözde- ekonomik destek paketi açıklanmıştı. *“Sözde”* diyorum, çünkü paketin içeriğine bakıldığında asıl ihtiyacı olan dar gelirli insanlara destek olmaktan ziyade, krizin yükünün toplumun üzerine yüklendiği, devletin alacaklarından vazgeçmek yerine sadece ertelediği, sıradan halkın temel ihtiyaçlarından önce turizm, inşaat, bankacılık, finans vb. sektörler gibi büyük şirketlerin korunmaya çalışıldığı açıkça görülmüştü.

Şimdi de benzer bir şekilde, ancak bu kez *“biz bize yeteriz”* sloganı altında duyguları okşayan farklı bir üslupla, topun vatandaşa atılarak sorumluluktan kurtulmanın siyasi kurnazlığı yapılmaktadır. Zira 550 çeşit vergi aldıktan sonra “veren el” olması gereken devlet, bu yaklaşımıyla Müslüman halkımızın kardeşlik ve yardımlaşma duygularını istismar ederek yine “alan el” konumundaki yerini korumuş oldu.

Sözlerim yanlış anlaşılmasın, ben burada yardımlaşmaya karşı çıkmıyorum. Elbette ki yardımlaşma her zaman olmalıdır. Özellikle de olağanüstü durumlarda yardımlaşma her Müslümana düşen İslâmi ve insani bir sorumluluktur. Ancak bu yardımlaşma ve paylaşma hayatın normal şekilde seyrettiği zamanlarda servetler dağıtılırken yapılmıyorsa, büyük şirketlerin milyarlarca liralık vergi borçları silinip asgari ücretliden vergi alınırken yapılmıyorsa, insanlar geçinemediği için intihar edip onları faiz yoluyla sömürün bankalar kâr üstüne kâr rekoru kırarken yapılmıyorsa ve devlet erkânı lüks yaşamdan bir türlü tasarruf edemiyorsa ortada koskocaman bir adaletsizlik ve samimiyetsizlik var demektir.

Allahu Teâla şöyle buyurmaktadır:

كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْاَغْنِيَٓاءِ مِنْكُمْۜ وَمَٓا اٰتٰيكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهٰيكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُواۚ وَاتَّقُوا اللّٰهَۜ اِنَّ اللّٰهَ شَد۪يدُ الْعِقَابِۢ

**“O mallar, içinizde yalnız zenginler arasında dolaşan bir devlete dönüşmesin. Rasul size ne verdiyse onu alın, neyi de size yasak ettiyse ondan vazgeçin. Allah’a karşı gelmekten sakının. Şüphesiz, Allah’ın azabı çetindir.”** \[Haşr 7\]

Cumhurbaşkanı’nın konuşmasında dikkat çeken diğer bir husus da, zekât kurumunu hatırlaması ve iş adamlarını zekât vermeye davet etmesiydi. Ne hazindir ki, Erdoğan zekât kurumunu baş tacı ettiği laik, demokratik zulüm düzeni aciz kalınca hatırladı. Oysa zekât, zenginlere vermenin, devlet başkanına da almanın farz olduğu çok önemli bir ibadettir. Zekât, yoksulların zenginlerin malları üzerindeki hakkıdır. Rica ve minnet ile talep edilecek bir bağış veya yardım değildir.

وَف۪ٓي اَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّٓائِلِ وَالْمَحْرُومِ

**“Onların mallarında muhtaç ve yoksullar için bir hak vardır.”** \[Zariyat 19\]

Eğer bu hak bugüne kadar zenginlerden alınmış olsaydı, yoksulluk sorunu çözülüp toplumda büyük ölçüde ekonomik denge sağlanmış olurdu.

Sözün özü, bize/akidemize/dinimize ait olan nizama sarıldığımızda mutlak surette “biz bize yeteriz!”

Öyleyse şimdi bizden olmayan ve kriz üretmekten başka işe yaramayan kapitalist küfür nizamını kapı dışarı edip siyasi, iktisadi, içtimai ve diğer tüm alanlarda İslâm’ı tatbik etme vaktidir.

Bunun için ihtiyacımız olan şey, kesin bir iman ile sahih bir irade ortaya koymaktır. Şüphesiz hayatın ve ölümün sahibi olan Allah *Azze ve Celle* dinine yardım edenlerin yardımcısıdır.

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

...zafere götürecek başarının sırrı budur. Çünkü baharın habercisi olan cemreler Müslümanların hem kalplerine hem de beyinlerine düşmüştür.

1576665063.jpeg

18 Aralık 2010 tarihinde kimsenin aklına gelmeyen bir şey oldu. Yaşanan tüm olaylar önceden planlansa, belki de her siyasinin *“imkânsız, bu coğrafyada asla böyle bir şey olmaz”* diyeceği Arap Baharı başladı. Yıllardır zulme, fakirliğe ve geri kalmışlığa mecbur edilen, en ufak bir eleştiri karşısında dahi acımazsızca cezalandırılan Ortadoğulu Müslümanlar ayaklandı. Bu öyle bir bahardı ki yaklaşık 25 yıldır aynı zorbalar tarafından yönetilen Müslümanlar korku duvarlarını aşarak tüm dünyayı şaşırttı. Arap Baharı’nın başlamasıyla birlikte küresel sisteme ait birçok denge bozuldu. Bizatihi kendi deyimiyle Obama’nın saçları ağardı.

Bu bahar, bugün değerlendirdiğimizde belki de Ortadoğu’ya yazı getiremedi. Belki istenilen ve arzu edilen şekilde neticelenemedi. Çünkü esen sert rüzgârlardan daha çok, ihanetler savurdu Müslümanları! Yağmurdan daha çok, bombalar yağdı insanların üzerine! Körpe bedenler, evler, hastaneler, mescitler, pazar yerleri ve şehirler yerle bir edildi. Ortaya çıkan ayaz sadece baharın habercisi olan tomurcukları değil, adeta insanlığın kanını dondurdu. Meydanlarda baltacılar türedi. Acımasız ve merhametsiz keskin nişancılar kızları ve kadınları katletti.

Şiddetle ve zulümle meydanlara çıkan insanları bastırabileceğini, susturabileceğini ve vazgeçirebileceğini sanan diktatörler hüsrana uğradı. Yıllar sonra Ortadoğu’da oluşan bu bahar, bazı zorbaları koltuğundan, bazılarını ise dünyadan etti. Zalim diktatörlerden Tunus’ta Zeynel Abidin, Mısır’da Hüsnü Mübarek, Yemen’de Abdullah Salih, Libya’da Kaddafi devrildi. En canileri olan Beşar Esed ise Amerika, Rusya, İran ve Türkiye’nin hummalı gayretleri ile tam devrilmek üzere iken son anda kurtuldu. Daha sonra Cezayir’de Buteflika ve Lübnan’da Hariri meydanlardaki insanları ikna edemeyince istifa etmek zorunda kaldılar.

Bu öyle bir bahardı ki tüm dünya koalisyon güçleri adıyla bir araya gelip birleşti ama bugün hâlâ Suriye’de çözümü sağlayamadı. Libya’da ve Yemen’de bir türlü istikrar sağlanamadı. Hatta ortaya çıkan sinerji bugün Lübnan gibi yeni bir ülkeye yayıldı ve Irak’ta protestoların yeniden başlamasına sebep oldu. Bunların dışındaki zalim rejimler ise kendilerini muhafaza etmek adına daha önce hiç önemsemedikleri halklarını önemsemek ve hiç yapmadıkları reformları yapmak zorunda kaldılar.

Hepimiz şahidiz ki bu bahara Müslümanlar çok emek verdi, çok ağır bedeller ödedi ve ödemeye de devam ediyorlar. Fakat Allah’ın izniyle bu bahar başka baharların oluşmasına vesile olacak ve Allah’ın izniyle eninde sonunda coğrafyamıza yaz gelecektir. Uzun yıllar süren kış mevsiminden sonra yeniden baharın sıcaklığını hisseden Müslümanlar, gün gelecek gerçek bir siyasi liderlik altında birleşeceklerdir. Hatalarından dersler çıkaracak, kâfirlerin ve bazı işbirlikçi yöneticilerin vaatlerine kanmayacak ve Allah’tan başka kimseyi hesaba katmayacaklardır. Zira zafere götürecek başarının sırrı budur. Çünkü baharın habercisi olan cemreler Müslümanların hem kalplerine hem de beyinlerine düşmüştür. İnşallah son cemre de düşünce artık hiçbir güç yazın gelmesini engelleyemeyecektir.

Şeyh Yusuf Muharezeh: "Ey Yalancılar! Siz Hiç Utanmaz mısınız?"

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

Gerçek Bir Bahar İçin Son Cemreyi Bekliyoruz

Ekonomik Boşluk ve Asgari Ücret

Siyaset, "Uzak Durulması Gereken" Bir Uğraş mı?

Golan’ı Aşıp Aksa’da Namaz Kılsak...

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz

Şeyh Yusuf Muharezeh: "Ey Yalancılar! Siz Hiç Utanmaz mısınız?"

İşleri Var Dinimiz Gibi, Dinleri Var İşimiz Gibi

‘Biz Bize Yeteriz!’ Ama Nasıl?

Gerçek Bir Bahar İçin Son Cemreyi Bekliyoruz

Ekonomik Boşluk ve Asgari Ücret

Siyaset, "Uzak Durulması Gereken" Bir Uğraş mı?

Golan’ı Aşıp Aksa’da Namaz Kılsak...

Sosyal Medya