Gazze’de bir kadın, gözleri yaşlı, yüreği yangınlarla dolu… Çocuklarını enkaz altından kendi elleriyle çıkaran; açlığı, susuzluğu, bombaları ve yalnızlığı sırtında taşıyan acılı bir anne… Dudaklarından dökülen söz, çağların ötesine sesleniyor:

“Ya Rasulullah, onlara şefaatçi olma!”

Bu feryat, sadece Gazze semalarını değil, Ümmetin kalbini de titretiyor. Çünkü o kadın, 57 Müslüman ülkenin liderlerine haykırıyor. Orduları, tankları, uçakları, yeraltı ve yerüstü zenginlikleri olan ama kardeşlerinin kanı akarken sessiz kalan; mazlumun feryadı arşa yükselirken makam koltuklarını korumaktan başka dert edinmeyen liderlere koltuklarını sarsarcasına haykırıyor.

Gazze’de çocuklar açlıktan ölüyor, gençler göğsünü siper ediyor, yaşlılar “Allah bizimle” diyerek sabretmeye çalışıyor. Ama Ümmetin başındaki yöneticiler, kınama mesajlarından öteye geçmeyen bir acziyet sergiliyor. Oysa Ümmetin birliği, tek bir ordu ve tek bir sancak altında toplansa zulmün kökü kurutulacak; Ümmetin izzeti yeniden ayağa kalkacaktır. Bugün Gazze’de yankılanan bu feryat, aslında asırlardır Ümmetin kalbine düşmüş ayrılığın acı sonucudur. Hilafetsiz geçen her gün, mazlumların gözyaşını büyütüyor, zalimlerin cesaretini artırıyor.

Şefaatten mahrum kalma korkusu, Müslüman yöneticilerin titreyip silkelenmesi için en büyük uyarıdır. Çünkü Rasulullah ﷺ şöyle buyurdu:

“Kim bir kavmin işini üstlenir de onlara ihanet ederse, Allah’ın, meleklerin ve bütün insanların laneti onun üzerinedir.” [İbn Mâce]

O halde bu feryat bize şunu haykırıyor:

Ya Gazze için, ya Ümmetin izzeti için, ya da kendi ahiretimiz için yeniden Hilafeti kurmalı, Ümmeti tek bir sancak altında toplamalıyız. Çünkü bu zillet zinciri, ancak İslam’ın nizamıyla kırılır. Çünkü Allah’ın vaadi haktır:

“Allah, sizden iman edip salih ameller işleyenlere, kendilerinden öncekileri halife kıldığı gibi onları da yeryüzünde halife kılacağını vaat etti.” [Nur 55]

Gazze’den yükselen “Ya Rasulullah, onlara şefaatçi olma!” feryadı, aslında Ümmete yönelmiş bir uyarıdır:

Ya Hilafet ya da zillet…