Yazarımız Engin Uygun, İslâm davetinin taşınmasının önemini, örnek şahsiyetlerin hayatından örneklerle anlattığı bir makale kaleme aldı.

1630165718.jpeg

İnsanın fiillerine derin bir bakış, fıtratı itibariyle/tabii hâliyle onun istikrarlı olma noktasında zafiyet içerisinde olduğunu gösterir. Çünkü onun fiilleri fikir ve duygularının tesiriyle oluşmaktadır. Fikir ve duyguların tahrik edildiği, adeta zirveye ulaştığı durumlarda onun hareketleri/amelleri tabii hâline göre çok daha fazla hareketlilik gösterir. Bir süre sonra, oluşan bu enerji ve atmosferin düşmesiyle amellerindeki hararet ve hızlılık da düşmeye başlar. Bu hâl aslında insanın her işte tabii/doğal hâlidir. Yeni bir eşya aldığında, yeni bir şey öğrendiğinde, yepyeni bir hayat görüşüne/ideolojiye sahip olduğunda onun şahsiyetinin değişmesiyle zihninde oluşan fikir ve duyguları, insanı amel etmeye sevk eder. Bu yüzden insanın amelleri böyle, ileriye-geriye doğru, gidip gelen ve bazen de durağan bir seyir izler.

İşte, insanın bu amellerini, kendisi ve ümmetin hayrı için düzenli bir hâle, hakeza davetini istikrarlı bir duruma getirmek kaçınılmaz olmaktadır ki; amellerinde daimi bir istikrar, süreklilik, bir düzen içinde sürüp gitme, kararlılık ve devamlılık hâsıl olsun. Çünkü Müslüman herhangi bir insan değildir. O, Rabbine, O’nun Rasulü’ne, kitabına, meleklerine, ahiret gününe ve hayrının ve şerrinin Allah’tan olduğu kaza ve kadere kat’i bir şekilde iman etmiştir. Bu iman, onu düşüncelerinde İslâm akidesine, amellerinde de şer’î hükümlere bağlanmayı bir esas ve ölçü hâline getirmiştir. O, öyle bir ideolojiye iman etmiştir ki, bu ideoloji onu; sağlıklı düşünen, olaylara belli bir açıdan bakan, İslâmi bir bakışla hayata bakan ve hayatın yalnızca İslâm ile değişmesi gerektiğini düşünen ve bunun için çalışan bir dava adamı hâline getirmiştir. Ki o, Müslümanların vakıasını kısaca analiz ettiğinde; kapitalizm, komünizm ve onların ürettiği batıl fikir ve nizamların esareti altında Müslümanların kıvrandığını, küfrün tüm dünyaya hâkim olduğunu görür. Bununla birlikte, İslâm’ın hayat, devlet ve toplumda tatbik edilmediğini de idrak eder. İşte tüm bunlar ve İslâm’ın hayata yeniden tatbik edilmesinin farz olduğuna dair hükümler Müslümana, daveti taşımasının ne kadar önemli bir mesele olduğu, ölüm-kalım meselesi olduğu hakikatini uyandırır ve o, farzı eda etmek ve haramlardan kaçınma sorumluluğu ile birlikte davette istikrarın önemini kavrar ki daveti, hayat devam ettiği müddetçe istikrarlı, sürekli/devamlı bir şekilde yürüsün.

İstikrarın önemi şu naslarda vurgulanmaktadır:

Allah *Subhanehu ve Teâlâ*, sorumluluğumuz altında bulunan aile efradına namazı emretmemizi ve kendimizin de ona devam etmesini istemekte ve şöyle buyurmaktadır:

**“Ailene namaz kılmalarını emret, kendin de onda devamlı ol!”** \[Taha Suresi 132\]

Aişe *RadiyAllahu Anha*’nın anlattığına göre; ***yanında bir kadınla otururken Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem girdi ve Aişe’ye, “Bu kadın kimdir?” diye sordu. Aişe*** ***RadiyAllahu Anha “Filan kadındır”, dedi ve kıldığı namazları uzun uzun anlatmaya başladı. Bunun üzerine Rasul-i Ekrem Efendimiz, “Uzatma! Gücünüzün yettiğini yapın. Allah’a yemin ederim ki, siz usanmadıkça Allah usanmaz (Yani sizin takatinizi kat kat aşacak bir şekilde dahi yapacağınız ibadetleri Allah kabul eder; fakat hiçbir zaman işinizi gücünüzü bırakıp bütün vaktinizi ibadete hasretmenizi istemez.) O’nun en sevdiği ibadet, az da olsa devamlı olan ibadettir...”*** buyurdu. \[Buhari, Müslim\]

Aişe *RadiyAllahu Anha*’dan rivayet edildiğine göre Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* şöyle buyurdu: ***“Amellerin, Allah Teâlâ’ya en sevimli olanı az da olsa en devamlı olanıdır.”***

Bu hadisin açıklamasında Zekeriya Güler, Kâsım b. Muhammed’in şu gözlemini aktarır: *“Âişe, amel işlediğinde onu devamlı yapardı.”* Yine hadisin diğer ravisi Ebu Seleme, *“Muhammed’in âli/ehl-i beyti bir amel işledikleri zaman onu devamlı olarak yerine getirirlerdi.”* diyerek aynı noktaya, devamlılığa yani istikrarın önemine açıkça vurgu yapmaktadır.

Ayrıca, Aişe’nin Rasul-i Ekrem’den rivayet ettiği şu hadisi, konu bütünlüğü açısından burada zikretmekte fayda var: ***“‘Orta yolu takip edin ve ümitvâr olun. Zira hiçbir kimseyi ameli cennete sokmaz.’ Efendimizin bu sözlerinin ardından sahabe, ‘Sende mi, ya Rasulullah?’ diye sorunca, Rasulullah şu cevabı verir: ‘Ben de öyle. Allah’ın bana rahmetle muamele etmesi müstesna (o takdirde netice farklı olur). Biliniz ki, amelin Allah’a en sevimli geleni az da olsa devamlı olanıdır.’”***

“Az da olsa devamlılık” anlayışı, Müslümanın hayatının her anında, geçerli olması ve dikkat edilmesi gereken bir durumdur. İş hayatından, eğitim hayatına, kültürel gelişimden şahsiyetini güçlendirmeye, ibadetten daveti taşımaya kadar, her alanda düşünmesi ve uygulaması gereken bir mefhumdur. İşyerinde ya da tarlada çalışan işçiden, makinada çalışan operatöre, mühendisten doktora kadar herkesten istenen şey istikrarlı, devamlı, düzenli bir şekilde çalışmasıdır. Hiç kimse, işini doğru yapmayan, bir gün çalışıp iki gün yatan bir çalışanı sevmez, onun bu işinden memnun olmaz, o insanın bu tutumu toplum ve insanlar nezdinde kabul görmez. Çünkü o, kanaat eden, az da olsa işini kararlılıkla, sürekli yapan istikrar sahibi bir insan değildir.

Hayatın normalinde istikrarın önemi böyle ise; davetin taşınmasında da, çok daha önem arz etmektedir. Çünkü Müslüman, Rabbine teslim olandır. Teslimiyet ise sorumluluğu, hesaba çekilmeyi, cezalandırılmayı veya mükafatlandırılmayı, farzları yerine getirmeyi, haramlardan kaçınmayı ve hatta nafilelerle Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’ya yaklaşmayı/takvayı gerektirir. Nitekim davetin taşınmasında istikrarın âlâsını Allah’ın Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ve onun seçkin sahabelerinde görmekteyiz:

Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem, **“Ey örtülere bürünen peygamber! Kalk!”** \[Müzzemmil Suresi 1-2\] ayeti nazil olduktan sonra, İslâm risaletinin insanlığa taşınması için bir mücadele başlatmış, buna karşı müşriklerin her türlü baskı, tehdit, işkence ve tekliflerine rağmen, samimiyet ve kararlılıkla davetine devam ederek, onlara meydan okumuştur. ***“Bir elime ayı, bir elime de güneşi verseniz, yolumdan asla dönmeyeceğim”*** derken davette istikamet üzere olmanın istikrarla daveti taşımanın en güzel duruş ve örneğini sunmuştur. O ve ashabı gece-gündüz demeden, yoldan asla geri dönmemiş, devamlı surette davetini taşımış, sonunda Medine’de Ensar ve Muhacirlerin desteğiyle Râşidî Hilâfet Devleti’ne ulaşmıştır…

Nuh *Aleyhi’s Selam*’ın kavmi ile mücadelesinde de azim, kararlılık, samimiyet ve davette devamlılığı, yılmadan-usanmadan istikrarlı bir şekilde davetin taşınmasının gerekliliğini görmekteyiz. Nuh *Aleyhi’s Selam*, başta insanları, gece gündüz davet etmiş, fayda vermeyince asla yılmamış, onları açık ve gizli davet etmiştir. 950 yıl süren bir ısrardan, yılmadan, yorulmadan, umutsuzluğa kapılmadan, her fırsatı değerlendirerek onları davet etmiş, onlar ise çocukça bir karşılık vermiş, Allah’ın elçisini görmemek ve duymamak için parmaklarını kulaklarına tıkamışlar, elbiselerle yüzlerini kapatmışlardı. Buna rağmen Nuh *Aleyhi’s Selam* davetinden geri dönmemiş, kutsal mesleğine ısrarla devam etmiştir.

**“Andolsun ki, Biz Nuh’u kendi kavmine gönderdik de, o bin yıldan elli yıl eksik bir süre onların arasında kaldı. Sonunda onlar zulümlerini sürdürürken tufan kendilerini yakalayıverdi.”** \[Ankebut Suresi 14\]

Bir başka örnek de şudur: Biru mağaralarında kendilerine yaklaşan yabancı insanları yiyen kabileler vardı. Buna rağmen misyonerler oralara ulaştılar. İlk etapta onlardan çok kişi katledildi. Pes etmediler; dillerini öğrendiler, İncil’i dillerine tercüme ettiler, havaalanları inşa ettiler, kolejler açtılar, hastalarını tedavi ettiler, inançları istikametinde yeni bir dünya kurdular ve neticede misyonerlerin bu ısrar ve istikrarlı çalışması, işlerinde devamlı olmaları oranın halkını Hıristiyanlaştırmayı başarmalarını sağlamıştır.

Sahabe hayatı da, herkesçe de malumdur ki, davette sabır ve istikrarın, az da olsa daveti devamlı surette taşımanın örnekleriyle doludur. Bunun için herhangi bir sahabenin veya onların yolunda seyreden herhangi bir dava adamının hayatına kısa bir bakış bile bunu görmeye yeter de artar.

İmam-ı Şafi’nin öğrencisi Rabi b. Süleyman Hocasını anlatıyor: *“Hocam sabah namazından güneşin doğuşuna kadar tefsir dersi veriyor ve halktan gelen soruları cevaplıyor, güneş doğduktan kuşluk vaktine kadar da hadis dersini veriyor, dersle ilgili sorulara cevap vermeye çalışıyordu. Kuşluk vaktinden sonra da Arapça dersi veriyordu.”*

Hasan el-Benna’nın faaliyetlerinden bazıları da şöyleydi: ikindi vaktinde, Mina’da konferans verir, ertesi gün Menfelut’ta Cuma hutbesini irat eder, aynı günün ikindi vaktinde Esyut’ta konferans verir, yatsıda Sahaç’ta konferans verir, ertesi gün sabah namazından sonra Kahire’de bulunan cemiyette hazır olurdu. Otuz saat içinde 4 faaliyete katılırdı. Zaman zaman ailesinden uzaklaşarak iki ay taşrada hizmet ederdi. Gece konferansta, gündüz seferdeydi. Yirmi yılda Mısır’ın 4 bin köyünden 3 binini ziyaret etmiş ve davetini ulaştırmıştı. Davet uğruna kat ettiği yol, ömrünün %90’ına denkti. \[el-Benna, el-Müzekkire\]

40 yıllık kısa ömründe AbdulAziz el-Bedri’nin de en fazla üzerinde durduğu şey; İslâm’ın gereği gibi anlaşılmaması, ona arız olan batıl unsurların İslâm akidesinden arındırılması, İslâmi hayatın yeniden başlatılması bilincinin Müslümanlarda yeniden uyandırılması ve Müslümanların bu uğurda çalışan insanlar olarak yeniden hayat bulmaları idi. Şeyh, özellikle yaşadığı dönemde mevcut olan küfür ideoloji, nizam, mefhum, fikir ve inançlarına saldırmış, bunların batıllığını, ifsat ediciliğini, İslâmi ümmetin gözleri önüne net bir şekilde koymuştur. Ümmetin bağrına saplanmış, parçalanmışlığının en önemli sebebi, vahdetinin önünde en büyük engellerden biri olan milliyetçilik ve vatancılık fitnesine karşı mücadele etmiştir. Komünizmin yaratıcıyı inkâr eden akidesi ve nizamları, onun fikrî tokadından nasibini aldığı gibi, kapitalizmin fasit akidesi ve nizamları da Şeyh’in net, arı ve duru fikrî duruşundan nasibini almıştır. Sistem yardakçıları, bel’am saray mollaları, köhnemiş tutucu ve yobaz çevreler, kendilerini aydın sanan zavallılar, önceleri Kral’a, Cumhuriyet’ten sonra ise laik Cumhuriyet’e yaranmaya çalışanlar ve hatta bizzat krallar, başbakanlar, cumhurbaşkanları bile Şeyh’in cüretkar ve tavizsiz, devamlı ve istikrarlı duruşundan, hakkı ayakta tutan tutumundan paylarına düşeni almışlardır.

Davette istikrara somut bir örnek de İslâmi siyasi parti Hizb-ut Tahrir’dir. Zira bu parti 1953 yılında betonlar içerisinde bir fidan gibi doğarak, İslâm ümmetinin Hilâfet’i unuttuğu bir dönemde ümmete Hilâfet’i, onun yıkılma sebeplerini ve tekrar nasıl kurulacağının metodunu yeniden göstermiştir. Kurulduğu günden bu yana, doğru bir fikir ve metot çerçevesinde azim ve istikrarlı çalışması sonucunda, dünyada 50’den fazla ülkeye kök salmış, ortaya koyduğu Hilâfet Projesi, ABD, İngiltere, Rusya, “İsrail” vb. gibi sömürgeci kâfirlerin korkulu rüyası olurken, Müslümanlar için bütün problemlerinin tek çözüm mercii, dünya ve ahiretlerinin kurtuluş yolu, onları huzur ve saadete götürecek, karanlık yollarını aydınlatacak bir ışık olmuştur. İşte Hizb-ut Tahrir, fikir ve metodundan taviz vermeksizin, kurulduğu günden bu yana, çekicini hep aynı noktaya, devamlı, ısrar ve istikrarla vurmuş, böylece Hilâfet Projesi yakın bir zamanda Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın nusretini kendisi ile göndereceği bu çağın Ensar’larının eline kalmıştır inşallah…

Davetimizin başarıya ulaşmasındaki en önemli faktörlerden birisi de hiç şüphesiz devamlılıktır, istikrardır. Az olup devamlı olan, çok olup devamsız olandan çok daha hayırlıdır. Devamı olmayan bir davetin durumu, enerjisi bitmek üzere olan bir el feneri gibidir. Bu durum davetçinin donmasına, amellerinde durağanlığa, şevk ve azmini de kaybetmesine neden olduğu gibi, onun dünyaya daha fazla meyletmesine vesile olur. Bu yüzden dava adamı, kendisine hayat veren fikirleri ve onların ana kaynaklarından ve bu fikirlerin konuşulduğu ortamlardan uzaklaşmamalı, davetini topluma ve insanlara taşımakta gevşeklik göstermemeli, temasları istenilen düzeyde olmasa bile az da olsa istikrarlı bir şekilde gayretlerini sürdürmelidir.

Aşağıdaki sözler de istikrarın önemi için örnek teşkil etmektedir:

*“Benim için başarı; her gün istikrarlı bir şekilde bir adım ilerleyebilmektir. On adım değil.”*

*“Taşı delen suyun kuvveti değil, damlaların sürekliliğidir.”*

*“Durmadan devam ettiğin sürece, ne kadar yavaş gittiğin önemli değil­dir.”*

*“Her zaman yaptığın şeyleri yapmaya devam ettiğin sürece, her zaman elde ettiğin şeyleri elde edeceksin.”*

*“Taşa sık vuran taşçı, taşa sert vuran taşçıdan daha iyidir.”*

Dava adamı, inandığı değerler istikametinde insanlığın yararı için mücadele ederse etki ve hizmeti ebedi hayata kadar uzar, tüm insanlığa yarar sağlar. Kendisi için yaşayan, hayırda çığır açma sevabından mahrum kalır. Müslüman, nasıl istirahat edebilir ki? Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ***“Müminlerin dertleriyle dertlenmeyen onlardan değildir.”*** \[Tirmizi\] buyurmuştur. Yerine getirmediği sorumlulukları dururken, mukaddesatı ayaklar altında çiğnenirken mümin nasıl rahat eder?

Geçmişte Müslümanlar, davetle meşgul olunmayan zamanı ömürden saymazlardı. Davetle meşgul olan yetmiş yaşındaki bir Müslüman “dokuz yaşında olduğunu” söylemiş. Nedeni sorulunca, şu anlamlı cevabı vermiştir: *“Evet İslâmla tanışalı dokuz yıl oldu, diğer yılları ise ömrümden saymıyorum.”* Bu nedenle davet esnasında sık sık; *“Siz benim gibi ömrünüzü boşa harcamayın.”* derdi.

Bizler, çok çetin fırtınalarda sarsılan, sağa sola sallanan, bazen de dibe vuran, içinde Müslümanların bulunduğu bir gemideyiz. Bu gemiyi kurtarmak için çaba göstermemiz gerekmektedir. Gemiyi selamete çıkarmakla mükellefiz. O selamet de İslâm ve onun yönetim nizamı Hilâfet’ten başkası değildir. Davet, bu çıkışın bir faaliyetidir. Davet, davetçinin muhatabına yönelttiği birkaç kelime veya cümleden ibaret değildir. Davet, fedakarlıktır, sanattır, samimiyettir, şefkattir. Davet, toplum gemisinin batmaması ve batmaması için çalışanların ikaz edilmesidir. Çünkü geminin batması sadece gemide delik açanların değil, gemide bulunanların hepsinin batması anlamındadır. Dünyada en güzel meslek ve hizmet davettir. O, kulluk mertebelerinin en şerefli olanıdır. O, peygamberlerin ve onlardan sonra gelen halifelerinin, dava adamlarının görevidir. Davet, yere atılan tohum, davetçi ise onu atan, onunla uğraşan çiftçi konumundadır; bir taneyi yere atar, yüzlerce tane elde eder. En büyük saadet, birinin hidayetine vesile olmaktır. Böyle bir mutluluktan daha büyük mutluluk olamaz. Davet, Rabbani bir sorumluluk ve emanettir. Hayırlı insan, kendi mutluluğunu başkalarının mutluluğunda bulan insandır. Davet, ilahi mesajı insanlara taşımaktır. Bir yetkili adına konuşmak, faaliyet yapmak, sahibine bir fazilet ve değer verdiği gibi, Allah’a davet etmek de davetçiye büyük bir haz verir.

Davet, yalnız İslâm toplumunun değil, tüm insanlığın bekasıyla yakından ilgili bir faaliyettir. Her ümmetin tanındığı bir meziyeti vardır. İslâm ümmetinin de tanındığı en önemli özelliği insanları hayra ve güzelliğe davet etmesidir. İslâm ümmeti bu özelliğiyle “en hayırlı ümmet” olma vasfına sahip olmuştur.

Öyleyse haydi kardeşlerim! Sorumluluklarımızı tekrar gözden geçirelim. İslâmi hayatın bir asırdır olmadığını, İslâmi nizamların hâlâ tatbik edilmediğini, kafirlerin Müslümanlar üzerindeki hakimiyetinin devam ettiğini, kapitalizm ve sosyalizm gibi kokuşmuş ideolojilerin dünyayı ne hâle getirdiğini, Müslümanların içler acısı hâllerini hatırlayalım da, bu derin tefekkür bizi belki davetimizi yine, yeniden, istikrarla taşımamıza vesile olur inşallah…

Davetin Taşınmasında İstikrarın Önemi

Yazarımız Engin Uygun, İslâm davetinin taşınmasında dava adamının takınması gereken tavrı yazdı...

1624889565.jpeg

Koronavirüsün yaklaşık 1,5 yıldır tüm dünyada hayatı durdurma noktasına getirdiği herkes için aşikârdır. İş hayatından, eğitim hayatına, günlük hayattan sosyal hayata kadar her alanda bir durağanlık söz konusu olmuştur. Kapitalist sistemin pandemi ile mücadelesindeki başarısızlığı da buna eklenince, toplumda istikrarsızlık, belirsizlik, düzensizlik daha da barizleşmiş olup bu durum iktisadi hayatı daha da kötüleştirmiş, insanlar ne yapacağını bilemez hâle gelmişlerdir.

Toplumdan bir parça olmaları, toplum onların çalışma alanı olması vasfıyla dava adamları da, bu durumdan olumsuz etki almışlardır, hiç kuşkusuz. Çünkü toplumda, hayat hakkında oluşan/oluşturulan kaygı ve endişe, iktisadi istikrarsızlık ve belirsizlik vs. davayı asli konumundan aşağı düşürmüştür. Bu yüzden dava adamı toplumdan etki alsa da, etkilenen değil etkileyen durumunda olmalıdır. O, topluma yön ve şekil veren, onlara daimi istikametlerini ve istikrarlı bir hayatı sürekli hatırlatan, gösteren durumunda olmalıdır. Çünkü o, toplumdan farklı bir şahsiyeti haizdir; o, yaratılışın sırrını çözmüş, hakikatlere gereği gibi iman etmiş, bu iman onun düşünce ve amellerini, İslâm ile yönlendirme sorumluluğu, dahası, toplumda bir bütün olarak İslâm’ın tatbik edilmesi zorunluluğu bilincini ona kazandırmıştır. O, hayata toplum gibi değil, belli bir açıdan bakmaya başlamıştır ki; bu da toplumun İslâm ile değiştirilmesi gerektiği hedefini ona yerleştirmiştir. İşte bu açıdan dava adamı kendisinde sorumluluk bilincini görür, ona göre yaşar ve hakikatleri topluma taşır. Allah *Subhanehu ve Teâlâ* şöyle buyurmuştur:

**“O, amel bakımından hanginizin daha iyi (ve güzel) olacağını denemek için ölümü ve hayatı yarattı. O, üstün ve güçlü olandır, çok bağışlayandır.”** \[Mülk Suresi 2\]

Nitekim Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* de şöyle buyurmuştur:

***“Hepiniz çobansınız, güttüğünüz sürüden sorumlusunuz…”*** \[Buhari, Müslim\]

İşte, yukarıdaki nass ve benzer konudaki bir çok delil, dava adamında toplumun değişimi ve diğer insanlara, özellikle de Müslümanlara karşı sorumlu olduğu hakikatini daha da barizleştirmektedir.

Ayrıca Müslümanların içerisinde bulunduğu durum; bir asırdan fazladır kafirlerin esareti ve zulmü altında bir hayatı yaşamak, Müslümanların can, mal, ırz ve namus güvenliğinin olmayışı, Batıl ideoloji ve fikirlerin toplumda hâkim olması, Müslümanların fikrî düşüklüğü ile siyasi uyanıklık ve basiretten yoksunluğu, onların servetlerinin yağmalanması, İslâm’ın topluma tatbik edilmemesi ile birlikte İslâm risaletinin âleme taşınmaması… İşte tüm bunlar dava adamının sakin kafa ile bir kez daha düşünmesi/tefekkür etmesi gereken en elzem/önemli konulardandır. Bu düşünüş ona, sorumluluklarını tekrar hatırlaması, aksi durumda hesap gününde çetin bir hesaba çekileceği hakikatini daima zihninde tasavvur ettirecektir.

Ayrıca, kapitalist ideoloji ve demokrasi, laiklik vs. gibi, onun kalıntılarının da özellikle bu pandemi sürecinde insanlığa huzur ve saadet getirmediği, insanların hayatlarına asla değer vermediği, acımasız bir yaşam biçimi olduğu, İslâm ve onun nizamlarının insanoğlu için tek doğru çözüm, dünya ve ahiret hayatının tek garantörü, onlara huzur ve saadeti, daimi itminan ve huzuru sağlayacak, kalplere huzur ve saadeti getirecek bir yaşam biçimi, bir ideoloji olduğu açıkça ortaya çıktıktan sonra… evet, tüm bunlardan sonra, dava adamı amellerini yeniden gözden geçirmeli, silkelenmeli, harekete geçmesi gerektiği bilincinde olmalıdır. Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın; **“Sen öğüt verip hatırlat. Çünkü, hatırlatmak mü’minlere fayda verir.”** \[Zariyat Suresi 56\] kavli gereğince her bir Müslüman, her bir dava adamı şu hakikatleri sürekli hatırlamalı ve hatırlatmalıdır:

•Allah *Subhanehu ve Teâlâ* bu ümmeti insanlar içerisinden çıkartılmış “en hayırlı Ümmet!” olarak nitelendirmiştir ki, bu özellik onu emr-i bil maruf ve nehy-i anil münker yapmayı üzerine bir sorumluluk olarak yüklemiştir:

**“Siz insanlar için meydana çıkarılan en hayırlı ümmetsiniz; insanlara iyiliği emredersiniz, kötülükte bulunmamalarını söylersiniz ve Allah’a inanırsınız.”** \[Âli İmran Suresi 110\]

•Daveti taşıma farziyeti, Müslümana bir başka farzı daha yüklemektedir ki, bu da; daveti ferdî olarak değil İslâm’a bir ideoloji olarak iman eden ve bu esasa göre kitleleşen, partileşen İslâmi bir yapı ile bu işi yapmasıdır. Allah *Subhanehu ve Teâlâ* şöyle buyurmuştur:

**“İçinizde hayra çağıran, iyiliği emredip kötülükten alıkoyan bir topluluk bulunsun. İşte bunlar kurtuluşa erenlerdir.”** \[Âli İmran 104\]

•Davetin, ferdî olarak değil de, kitlesel olarak bir bütün halinde taşınması, toplumun ıslah edilmesinde/düzeltilmesinde hayati bir unsurdur. Davet ancak bu şekilde hedefine ulaşır. Zira Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* şöyle buyurmuştur:

***“Allah’ın emirlerini yerine getirenlerle getirmeyenler; kur’a sonucunda bir kısmı üst kata, bir kısmı da alt kata yerleşen gemi yolcularına benzerler. Su ihtiyaçlarını karşılamak için yukarıya çıkmak zorunda olan alt kattakiler, ‘yukarıya çıkana kadar bulunduğumuz yerde delik açsak’ dediklerinde, yukarıdakiler bunlara engel olmazlarsa hepsi helak olurlar. Engel olurlarsa hepsi kurtulurlar.”***

İşte, daveti taşıyanlar, yukarıdaki hadis-i şerifte de ifade edildiği gibi, topluma hayat veren bir zümre olduklarının bilincinde olmalıdırlar. Zira, topluma yüzeysel bir bakış onların ne hâlde oldukları hakkında bize bir fikir vermektedir. Onlar ki, Müslüman olmalarına rağmen, İslâmi yükümlülüklerinin farkında bile değildirler. Onlar İslâm’a örfen bağlanmış durumdadırlar. Üzerlerine tatbik edilen batıl nizamların, küfür fikirlerinin gölgesi altında yaşamaktan rahatsız değiller ki, bu nizamların topluma tatbikine ses çıkarmaz olmuşlardır. Yani onların bu sessizliği fikrî düşüklük içerisinde olmalarındandır… Bu yüzden onlar, dünya ve ahiretlerini harap edenler durumundadır. Onlar yukarıdaki hadiste aynen ifade edildiği gibi, okyanusta yol alan bindikleri gemiyi tabanından delerek farkında olmadan batırmaya çalışmaktadırlar. İşte burada daveti taşıyanlar onlara, yani toplumun bu kötü gidişatına “dur!” diyecek bir projeye, İslâmi bir projeye, Hilâfet projesine sahiptirler ki, onlara ne mutlu… Zira Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* şöyle buyurmuştur:

***“’İslâm garip olarak başladı. Daha sonra başladığı gibi garip olarak geri dönecektir. Gariplere ne mutlu!’ ‘Garipler kimlerdir, ey Allah’ın Rasulü?’ diye sorulduğunda* *O, şöyle buyurdu: ‘İnsanlar bozulduğunda ıslah edecek, düzeltecek olanlardır.’”***

Bozulan toplumun düzeltilmesi işini üstlenen bu dava adamları, davetin gereklerini yerine getirme konusunda hassas ve titiz olmak zorundadırlar. Bu, onlar için ölüm-kalım meselesi olmalı; davet, onların hayatlarının merkezinde olmalı, diğer işlerini davetin önüne asla geçirmemelidirler. Zira Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* davetin taşınmasında gevşeklik gösterilmesine asla izin vermemiş ve şöyle buyurmuştur:

***“Nefsimi elinde bulunduran Allah’a yemin ederim ki, ya marufu emreder, münkerden nehyedersiniz, ya da Allah sizin üzerinize katından bir azap indirir de ondan sonra dua etseniz de, Allah duanızı kabul etmez.”*** \[Ahmed. B. Hanbel, Tirmizi\]

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* şöyle buyurdu:

***“Ey insanlar! Allah (Azze ve Celle) şöyle buyuruyor: ‘Bana dua ettiğinizde duanızı kabul etmediğim, Benden bir şey istediğinizde onu size vermediğim, Benden yardım ve zafer istediğinizde onu size vermediğim gün gelmeden önce marufu emredin ve münkerden nehyedin.”*** \[Ahmed b. Hanbel\]

***“İçlerinde Allah’a isyanların işlendiği bir toplumda bulunan kimileri, değiştirmeye güçleri yettiği hâlde bu durumu değiştirmezlerse, Allah’ın hepsini toptan cezalandırması yakındır.”*** \[Ebu Davud, Tirmizi\]

***“Allah’a yemin olsun ki, ya marufu emreder münkerden nehyedersiniz, zalimin elini tutarsınız (zulümden engellersiniz) ve onu zorla da olsa Hakk’a boyun büktürür ve Hak üzere kalmasını sağlarsınız ya da Allah kalplerinizi birbirine benzetir sonra da İsrailoğullarını lanetlediği gibi lanetlenirsiniz.”*** \[Ebu Davud\]

Buraya kadar ki nasslar daveti taşımanın ne kadar önemli bir vacip/vecibe olduğu, yerine getirilmediğinde şiddetli bir uyarı ve cezalandırma ile karşılaşılacağı konusunda açık uyarılar niteliğindedir. Yine aşağıdaki nasslar gibi benzer birçok nass da, daveti taşımanın ne kadar hayırlı ve önemli, mükafatı bol bir amel olduğu konusunda açık delillerdir.

**“Allah’a davet eden, salih amel işleyen ve ben Müslümanlardanım diyenden daha güzel sözlü kim olabilir?”** \[Fussilet Suresi 33\]

***“Sizin vesilenizle bir adamın hidayete ermesi, sizin için üzerine güneşin doğup-battığı her şeyden daha hayırlıdır.”***

Davetin taşınmasında Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem,* O’nun güzide sahabeleri ve O’nun yolunun yolcularında bizler için çok güzel örnekler bulunmaktadır. Sizlerin de bildiği gibi Mus’ab b. Umeyr’in hayatı bunun zengin örnekleriyle doludur. Zira O, bize İslâm dininin kıymetini, dava için her şeyi feda etmeyi, doğru yolda istikamet ve davada istikrarlılığı, davetin taşınmasında fikrî yüksekliği, etkili üslup, anlatımda üstün ve tesirli ifade kullanmayı, iradenin hakkını vermeyi ve sabrı kuşanmayı, hicreti ve gurbeti, ideal anlamda dava adamı, talebe ve muallimliği, ihsan ve ihlası, cesareti, neticeyi Allah’a bırakmayı, zor davaların büyük adımlar beklediğini, sorumluluğu… göstermektedir.

Mus’ab b. Umeyr ki; ailesi çok zengin bir aileydi. Mekke’nin en gösterişli evi onlarındı. Çok güzel ve yakışıklı olduğu için ailesi tarafından hep el üstünde tutulur ve böyle yetiştirilirdi. Onun her şeyi özeldi; giydiği elbiseler ve ayakkabılar, sürdüğü kokular… Yemen’den özel ayakkabı diktirilir ve onu ondan başkası giymezdi. Sürdüğü kokuların özel olmasından dolayı geçtiği sokaklar onun kokusu ile ayrı bir havaya bürünürdü. Sokaklarda yürürken herkes ona imrenerek bakar, Mekke’nin kızlarının niceleri onunla evlilik hayalleri kurardı… İşte Mus’ab’ın böyle bolluk ve refah içerisinde geçen bir hayatı vardı.

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* daveti Medine’ye taşıması için, Akabe’de gelen talep üzerine Mus’ab’ı göndermişti. Zira o, *“Gözümde, ne dünya sevgisi, ne gelecek kaygısı, ne mahrum bırakıldıklarım, ne de elimden kaçırdıklarım var. Tek derdim var: davam, ah davam!”* demişti adeta. Ancak Mus’ab gibi bir dava adamı, bu göreve namzet olabilirdi. Aslında o, bize şu hakikati öğretiyor ve diyordu ki*: ”Yaşadığınız coğrafyayı siz nasıl görüyorsunuz? Habeşistan olarak mı, Medine olarak mı? Eğer Habeşistan ise, siz orada sadece sığınmacısınız ki bu şudur: dış dünyaya kapılarınızı kapatarak, kendinizi ve ailenizi koruma dışında bir amaç ve kaygınız yoktur. Yok eğer yaşadığınız toplumu Medine olarak görüyorsanız; orayı fethetmeye çalışan fatihsiniz. Eğer böyle iseniz kendinizi, ailenizi, yakınlarınızı muhafaza etmeyi, toplumu fethederek elde edeceğinizi çok iyi bilirsiniz. Bundan dolayı bütün hesaplarınız toplumun ıslahı üzerine kurulur.”*

Mus’ab, Medine’ye gider gitmez, davetin istikrarı ve başarısı için toplumda söz sahibi kişiler ile görüşüp onlardan toplumla ilgili bazı bilgiler almıştı. Akrabalık ilişkilerinden, sosyal hayata, gelenek ve göreneklerden, Yahudilerle olan ilişkilere, toplumun rejime olan bakışına kadar birçok bilgiye vakıf olmuştu. Çünkü bu, bir davetçi için önem arz etmekteydi ki, davetçi için fikirlerini taşıyacağı toplumu iyi tanıması elzemdi. İşte Mus’ab, Medine’de davetini; toplumun ileri gelenlerine, toplumun değişiminde ve yeni, genç İslâm Devleti’nin kurulmasında aktif rol üstlenebilecek ve düşmanlara karşı bu devleti koruyabilecek güç ve kuvvet ehli bir kavme taşıyordu. Medine’de 1 yıl içerisinde İslâm’ın konuşulmadığı bir tek ev kalmamıştı ki, adeta Mus’ab, *“Medenileri/Medinelileri ikna, fikir iledir”* kaidesi ile bizlere bir yol ve üslup gösteriyordu. Medine’deki kamuoyundan haberdar olan Allah Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* durumdan memnun olmuştu ki, sevinerek; ***“Ey Mus’abü’l-Hayr! (ey hayırlı Mus’ab!) Desene; Allah senin elinle Yesrib’e (Medine) hayrı ulaştırdı!”*** \[İbn Sa’d\] dedi.

Böylece Medine’de İslâm Devleti kurulmuş ve artık İslâm risaleti, davetin önündeki maddi engeller ortadan kaldırılarak devlet eliyle âleme taşınma aşamasına geçilmişti.

Mus’ab b. Umeyr’in hayatının her ânı, hayır ve mücadele ile doluydu. Yeni kurulan genç İslâm Devleti Uhud Meydanı’ndaydı. Savaş bitmişti ki, şehitler arasında Hamza, Abdullah b. Cahş ve Mus’ab b. Umeyr -*RadiyAllahu Anhum-* da vardı. Mus’ab’ın elbiseleri paramparça olmuştu. Sahabe dedi ki: *“Ya Rasulullah! Mus’ab’ın elbisesi parçalanmış, üstündeki hırkayı yukarı çekiyoruz, ayakları; ayaklarına çekiyoruz başı açıkta kalıyor. Ne yapalım?”* Bunun üzerine Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* onun başına gelerek Mus’ab’a yaşlı gözlerle baktı: ***“Ah, Mus’ab ah! Seni Mekke’de ilk gördüğümde üzerinde paha biçilmez elbiseler vardı. Senden daha güzel giyinen yoktu. Şimdi sen, saçların dağılmış ve sadece eski bir hırkanın ve üzerini bile tam örtmeyecek elbiseler içindesin…”*** Efendimiz *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* bu sözlerin ardından döndü ve sahabeye dedi ki: ***“Hırkayı başına doğru çekin, ayaklarını ise izhir otları ile kapatın.”*** \[Ahmed b. Hanbel\]

İşte Mekke’nin en asil genci Mus’ab, sarılacak kefen bile bulamadan bu dünyadan göçüp gitmişti… O, iman eden bir dava adamında olması gereken çok şeyi barındırıyordu bünyesinde. O, bizler için gerçekten de örnek ve ölçü alınması gereken hakiki bir davetçi ve dava adamlarındandı.

Velhasıl kelam; insan bildiği hakikatleri, inandığı kıymetleri, hayata gelişinin anlamını ve kendisine yüklenen sorumluluğu tekrar hatırladığında; başkalarına tekrar hatırlattığında; daima beslendiği ve bakışlarını çevirdiği, İslâm kültürünün kendisinden süzüldüğü İslâmi kaynakları incelediğinde; Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ve sahabenin hayatını, yolunun yolcuları olan dava adamlarının seçkin hayat ve amellerini tefekkür ettiğinde; dahası, insan kaynaklı batıl sistem ve fikirlerin bozukluğunu ve hayatı ifsat ettiğini düşündüğünde… davetine, İslâmi hayatın yeniden başlatılması için çalışma işine daha da bağlanarak, Râşidî Hilâfet Devleti’nin ikamesi yolunda gecesini gündüzüne katmaya, ısrar ve samimiyetle çalışmaya olan azmi ve isteği artmaya başlar…

O hâlde, zaman dava adamı için silkelenme, harekete geçme zamanı, değil midir?

Dava Adamı İçin Silkelenme Zamanı!

Yazarımız Engin Uygun, davet çalışmaları yapılırken karşılaşılan sıkıntıların daveti ve davetçiyi güçlü kıldığını anlatan bir makale kaleme aldı.

1617004739.jpeg

Yeni bir şey öğrenmek, bilmediği bir bilgiye sahip olmak, insanda bir heyecan oluşturur. İnsanın öğrendiği bu şey, hele de bir ideoloji ise, o bambaşka bir havaya bürünür; zihninde ve duygularında güçlü bir değişim başlar, yanlış ve batıl fikir ve mefhumları terk ederek doğru fikir ve mefhumlara sarılır ve hayata bakışı değişmeye başlar. Sonrasında, onda içinde hapsedemeyeceği bir atmosfer oluşur ve o, inandığı ve benimsediği doğru fikirleri, en yakınlarına, sevdiklerine taşımaya başlar ki işte İslâm’da bu fiile/amele, *“davet”* denmektedir. İlk peygamber Âdem *Aleyhi’s Selam* ile başlayıp son peygamber Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’e kadar tüm peygamberler ve onlara tâbi olan insanların işi olmuştur, bu davet.

Davetin taşınması, fikrî tartışma ve mücadelede denge faktörü önemli bir unsurdur. Ortada bir fikir varsa bu fikre karşı çıkanlar, onun yanlışlığını ve kendi fikirlerinin doğruluğunu ortaya koymalı, karşı tarafı ikna etmelidir. Evet, olması gereken mücadele üslubu bu iken, tarih boyunca hak-batıl mücadelesinde durum böyle olmamıştır. Rasul ve nebilerin getirdikleri hakikatlere karşı çıkanlar, onlarla fikrî bir mücadele yerine, ellerindeki güç ve kuvveti kullanmışlar, yalanlama, aşağılama, baskı, zulüm, tutuklama, işkence ve şehit etme gibi, akla gelmeyecek üsluplarla, hak bir davetin önüne geçmeye çalışmışlardır. Zira bu durum, her dönemde, doğru fikre fikirle karşılık veremeyenlerin sarıldıkları tek sığınağı ve çaresi olmuştur, çaresizce…

Hakk-batıl mücadelesinde, bir tarafta Allah *Subhanehu ve Teâlâ* ve Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ile müminler, diğer tarafta da şeytan ve ona tâbi olanlar…

Hakk ile batıl arasındaki bu amansız mücadelede, Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın elçileri rasuller ve nebiler, her zaman insanları Allah’a davet etmişlerdir. Ancak her dönemde, bu davete icabet edenler olmuşsa da, Hakk’ın batıl karşısında ilerleyişini durduramayan ve sahih bir akide ve fikirlere sahip olmayan kâfirler, münafıklar ve zalimler, davetin karşısında durarak şeytanın temsilciliğini yapma gayreti içerisinde olmuşlar, akla gelmeyecek üsluplarla Hakk’ı yok etmek için mücadele etmişlerdir.

Putperest bir kavme rasul olarak gönderilen İbrahim *Aleyhi’s Selam*, kavmini putları terk edip iman etmeye davet ettiğinde, bu davete karşı söyleyecek makul hiçbir söz bulamayan Nemrut ve o bedbaht kavmi, kuvvetçe üstünlüklerine güvenerek zorbalık yolunu tutmuşlar ve İbrahim *Aleyhi’s Selam*’ı ateşte yakma kararı almışlardı. Bunun için, bir ay boyunca odun taşıyarak dağ gibi bir ateş yakmışlardı. Yakılan ateşin alevleri semalara çıkıyor, hararetinden dolayı, kuşlar yakınından bile geçemiyordu. İbrâhim *Aleyhi’s Selam*, elleri kelepçeli ve ayakları prangalı bir şekilde ateşin başına getirilmişti. O, zor bir durumda olmasına rağmen Rabbisine karşı büyük bir teslimiyet ve tevekkül içindeydi. Nemrut ve destekçileri İbrahim *Aleyhi’s Selam*’ı mancınığa koyup ateşe atmak üzere iken, İbrahim *Aleyhi’s Selam*, \[حَسْبُنَا اللهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ\] **“Allah bize yeter, o ne güzel vekildir”** diyordu.

İbrahim *Aleyhi’s Selam*’ın Rabbine olan bu teslimiyeti sonrasında, daha ateşe düşmeden yüce Allah, ateşe, \[قُلْنَا يَا نَارُ كُون۪ي بَرْداً وَسَلَاماً عَلٰٓى اِبْرٰه۪يمَۙ\] **“Ey Ateş! İbrahim’e serin ve selâmet ol!”** \[Enbiyâ Suresi 69\] diye emretmiş, böylece İbrahim *Aleyhi’s Selam*’ın düştüğü yer, bir anda gülistana dönmüştü. İbrahim *Aleyhi’s Selam*’ı ateşe atmalarından sonra Allah *Subhanehu ve Teâlâ* onların üzerine sivrisinek musallat etmiş, aradan çok geçmeden Nemrut, burnundan beynine ilahi bir emirle ulaşan bir sivrisinek eliyle helak olmuştu.

Musa *Aleyhi’s Selam* ile Firavun arasındaki mücadelede de durum aynıydı. Güç ve iktidarı elinde bulunduranlar her zaman aynı şeyi yapıyorlardı. Musa *Aleyhi’s Selam*’ın gösterdiği mucizeler karşısında, sihirbazlar secdeye kapanıp iman etmişlerdi. Bunu gören Firavun çılgına dönmüştü; \[قَالَ اٰمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ اَنْ اٰذَنَ لَكُمْۚ اِنَّهُ لَكَب۪يرُكُمُ الَّذ۪ي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَۚ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَۜ لَاُقَطِّعَنَّ اَيْدِيَكُمْ وَاَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ وَلَاُصَلِّبَنَّكُمْ اَجْمَع۪ينَ \] **“Ben size izin vermeden O’na îmân ettiniz ha! Demek ki O, size sihri öğreten büyüğünüzmüş! Ama şimdi (size yapacağımı görecek ve) bileceksiniz; andolsun, ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama kestireceğim, hepinizi astıracağım! dedi.”** \[Şuara Suresi 49\]

İman eden sihirbazlar, bu tehdit karşısında; \[قَالُوا لَنْ نُؤْثِرَكَ عَلٰى مَا جَٓاءَنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالَّذ۪ي فَطَرَنَا فَاقْضِ مَٓا اَنْتَ قَاضٍۜ اِنَّمَا تَقْض۪ي هٰذِهِ الْحَيٰوةَ الدُّنْيَاۜ\] **“Bize gelen apaçık mucizelere ve bizi yaratana, seni tercih edemeyiz. Dolayısıyla sen, yapacağını yap! Sen, ancak bu dünyada hükmünü geçirebilirsin! dediler.”** \[Tâhâ Suresi 72\]

\[قَالُوا لَا ضَيْرَ إِنَّا إِلَى رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ\] **“Zararı yok! Hiç şüphesiz ki biz, Rabbimize döneceğiz! dediler.”** \[Şuara Suresi 50\]

Kuşkusuz hakkı, fikir ve delillerle, engellemeye güçleri yetmeyen zorbaların, azgınların elindeki en etkili silah, işkence, baskı ve zulümdür. Apaçık gerçeğe karşı, batılın en önemli teçhizatı bunlardır. Bütün bu olanlardan sonra İsrailoğulları’nın ilâhî bir emir uyarınca Mısır’dan ayrılmaları zamanı gelmiş ve bu amaçla yola çıkmışlardı. Kâfirlik ve zalimlikte ısrarından vazgeçmeyen Firavun ve adamları da, onların peşine düşmüşlerdi. İşte bu sırada bir mucize gerçekleşmiş; deniz yarılmış, İsrailoğulları, Allah’ın yardımıyla denizin karşısına sağ-salim geçmeyi başarmışlar, Firavun ve taraftarları ise denizde boğulmuşlardı.

\[وَاِذْ فَرَقْنَا بِكُمُ الْبَحْرَ فَاَنْجَيْنَاكُمْ وَاَغْرَقْـنَٓا اٰلَ فِرْعَوْنَ وَاَنْتُمْ تَنْظُرُونَ\] **“Sizin için** (Kızıl) **denizi ikiye ayırıp sizi kurtardığımızı ve Firavun’un avanesini ise gözlerinizin önünde boğup batırdığımızı hatırlayın!”** \[Bakara Suresi 50\]

Allah Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* de, İslâm risaletini yüklendikten sonra müşriklerin sahip olduğu batıl akideye, bozuk amellere çatmış, onların fikirlerine meydan okumuş, onları putları inkâr etmeye çağırmış ve yalnızca bir tek Allah’a iman etmeye davet etmiştir. Bu meydan okumaya karşılık vermek isteyen Mekke’nin ileri gelenleri ise, hüsrana uğramış, çabaları sonuçsuz kalmıştı. Bu da onları, dil ile delil getirme işini terk edip İslâm Davası’na baskı ve şiddet ile karşı koymaya sevk etmişti. İslâm davetinin kökünü kazımaya çalışıyor, hiçbir silah, şiddet olmadığı hâlde, yalnızca konuşma ile, yapılan meydan okumaya karşılık verememenin acziyeti içerisinde, İslâm davetinin işini bitirmek için, aralarında öldürmenin, işkencenin, yalanlamanın ve ambargonun da yer aldığı ve on üç yıl boyunca sürdürülecek türlü üsluplara başvurmuşlardı. Etkileyici ifadelerden teşekkül eden, anladıkları, şanını yücelttikleri, konumuna özel önem verdikleri ve sırlarını açığa çıkardıkları bir dil ile gelen ve Kâbe’nin ortasında okunurken, dehşetini ve zarafetini aklettikleri o Kur’an’ın celil kelâmı onlara işte böyle galip gelmişti. Ardından İslâmi davet, emin adımlarla yol alıyor, yeni taraftarlar kazanıyordu. Müşrikler, Nebi *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* aleyhine komplolar hazırlıyor, O’nu katletmenin plânlarını yapıyor, O’na sarılanlara yönelik zulümlerini ve eziyetlerini şiddetlendiriyorlardı. Allah Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ne zaman ki fikirlerini ve bu fikirleri taşıyan hizbî kitle İslam’ın karşısında duranların karşısında, fikirlerini insanlara açıkça ilan etti, işte o zaman toplumda iman ile küfrün, Hakk ile batılın, sahih fikirlerle fasit fikirlerin mücadelesi başladı. İslâm’ın karşısında fikrî olarak duramayan müşrikler, Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’i yalanlamaya ve düşmanlık yapmaya, ashabına bütün çeşitleriyle eziyette bulunmaya başladı. Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in evi taşlandı, üzerine işkembe atıldı, boğulmaya ve hatta öldürülmeye çalışıldı. Aynı şekilde Müslümanlar da azap ve işkenceyle karşı karşıya kaldılar.

Rasulullah ve sahabelerine zulmeden müşrikler, İslâm’ın ve Müslümanların karısında çeşitli üsluplarla durmaya çalışmışlardı. İslâm’ın şafağının belirmesiyle birlikte, İslâm’a saldıran atalarının yolunu takip eden, dün ve bugünün İslâm düşmanları, onları geride bırakmayacak kadar, İslâm’a ve Müslümanlara saldırdılar ve hâlen de saldırmaktadırlar.

İşte, atalarını aratmayacak kadar Müslümanlar üzerinde çeşitli siyasi oyunlar oynayarak İslâm’a ve Müslümanlara düşmanlık yapan, kin besleyen, ümmetin kalkanı ve koruyucusu olan Hilâfet Devleti’ni yıkarak İslâm topraklarını sömürgeci İngiliz kâfirlerin cetvellerine terk eden M. Kemal, ister Hilâfet’i yıkmadan önce olsun, isterse yıktıktan sonra olsun, İslâm’ı yok etmeye yönelik, İslâm’ın esasına ve bu esastan kaynaklanan amellere ilişkin birçok hususu, hatta İslâm’ı hatırlatan birçok şeyi ortadan kaldırmış, İslâm ve onun değerleri ile mücadele etmiştir. Osmanlı Hilafet Devleti’nin kaldırılarak yerine kurulan, laikliği/dinin hayattan ayrılması anlayışını benimseyen Türkiye Cumhuriyeti Devleti, kuruluşundan bu yana her dönemde, iktidara gelen hangi fikir ve görüşten parti olursa olsun, İslâm ve onun değerleriyle fikrî mücadele yerine siyasi otorite, kanun keskinliği ve maddi kuvvetle mücadele ederek, Müslümanlar sindirilmiş, korkutularak baskı altına alınmış, tutuklama ve hapsetme gibi sert tedbirlerle bu hayat Müslümanlara dar edilmiş ve bu durum hâlen de böyledir.

Küfrün mızrak başı ABD de, 11 Eylül saldırılarını bahane ederek, İslâm’ı “terör dini”, Müslümanları da “terörist” olarak yaftalayarak, “Terörizmle Savaş” adıyla bir kampanya başlatmış hatta daha da ileri giderek, *“Ya bizimlesiniz, ya da teröristlerle!”* diyerek, yaptığı katliamlar ve cürümlere meşruiyet kazandırmak ve dünyanın desteğini almak için bir çaba içerisine girmiş; bunda da başarılı olmuştu. Bu bağlamda, Afganistan, Irak, Suriye, Libya, Yemen, Mısır gibi toprağının her karışında Müslüman bulunan beldelerde katliam üstüne katliam, cürüm üstüne cürüm işlemiş ve hâlen de bu cürümlerine devam etmektedir.

İslâm ümmetine, kurulduğu günden bu yana, şanlı tarihini hatırlatan ve ümmeti, Nübüvvet minhacı üzere İkinci Râşidî Hilâfet’i kurmak için birlikte çalışmaya davet eden Hizb-ut Tahrir de, Rasuller ve dava adamlarının duçar kaldığı baskı ve zulümlere fazlasıyla maruz kalmıştır. Dünya üzerinde daveti taşıdığı bilhassa İslâm beldelerinde yüzlerce defa gözaltı, tutuklama baskı, işkence vs. zulümlere maruz kalmıştır. Sömürgeci kâfirler ve yerli işbirlikçi zalimler, onun davetine karşı koymak için mücadele etmişler, ancak hayal kırıklığından başka bir şey elde edememişlerdir. Böylece Hak davet, Allah’ın fazlı sayesinde kendi metodu üzere sabit bir şekilde kalmaya devam etmiştir.

Allah’ın Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ve sahabesinde bizim için güzel bir örneklik vardır. Zira Kureyş’in ileri gelenleri de efendimiz Muhammed *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in davetine ve iman edenlere, baskı ve zulümlerini sürdürmüşler ancak onlar, hayal kırıklığına uğrayıp kaybetmişlerdir. Hizb-ut Tahrir de, zalimlerin her türlü baskı ve zulmüne rağmen, kurulduğu günden bu yana zalimlere karşı, kaya gibi sert bir duruşla onlarla mücadele etmiş, İslâm ve onun ideolojisine sıkı sıkıya sarılarak, Hilâfet’i kurma yolunda dosdoğru bir istikamet/metot üzere mütekâmil, güçlü, siyasi bir parti özelliğini her daim korumuştur.

İslâm ve onun davetiyle savaşan herkes, yaptıkları amelleriyle sayfalarını karartırken, hakikat çağrıları ise başarıya ulaşmış ve hak daveti sabırla taşımaları ve Rablerinin emri üzere sebat etmelerinden dolayı da Allah Subhanehu’nun vaadi gerçekleşmiştir.

Bizler ümmetin tüm evlatlarını, Hilâfet’i kurmak, İslâmi hayatı yeniden başlatmak için bu kutlu daveti taşıma farziyetini gerçekleştirmek, Muhacir ve Ensar’dan ilk müminlerin kaydettiği gibi, isimlerini izzet ve onur hanesine yazdırmaları amacıyla çalışanlarla birlikte, çalışmak için, kardeşlerinin çağrısına icabet etmeye davet etmekteyiz. Sakın zalimlerin güç ve kuvvetlerine, onların makamlarına hiç kimse aldanmasın. Zira hak davet, yenilmeyecek kadar güçlü ve kırılmayacak kadar da serttir. Çünkü o, Allah’ın emri üzere yürüyen, O’nun rızasını isteyen ve Allah Subhanehu’nun vaadine dayanıp güvenen bir davettir. Nitekim O, şöyle buyurmuştur:

\[إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ\] **“Şüphesiz rasullerimize ve iman edenlere, hem dünya hayatında, hem şahitlerin şahitlik edecekleri günde yardım ederiz.”** \[Mümin Suresi 51\]

Velhasılıkelam, -ister rasul ve nebiler, isterse sahabe ile dün ve bugünün davetçileri olsun- davetin taşınmasında, mevcut sistemin güç ve iktidar sahipleri ve karşıt fikirlerin taraftarlarıyla mücadele içerisinde olmuştur. Bu durum sert tartışmalar, baskı ve zulmü de beraberinde getirmiştir. Bu, Allah’ın bir sünnetidir. Ve bunda birçok hikmet söz konusudur. Zira tepki görmeden, fikrî ve siyasi tartışmalar olmadan, engellerle karşılaşmadan, zulüm ve baskılara karşı direnmeden… dava ve davetçinin fikirleri olgunlaşmaz, billurlaşmaz, gelişmez, güçlü ve kuvvetli olmaz. Zira rasuller, sahabeler ve davetçilerin hayatları bu hakikatleri anlamak için bize birer örnektir. Ayrıca, Allah *Subhanehu ve Teâlâ* davetini taşıyanların saflarını netleştirmek, samimi olanları olmayanlardan ayırt etmek için baskı, zulüm ve musibetleri, dava adamları için birer imtihan vesilesi kılmıştır.

\[اِنْ يَمْسَسْكُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُۜ وَتِلْكَ الْاَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيْنَ النَّاسِۚ وَلِيَعْلَمَ اللّٰهُ الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا وَيَتَّخِذَ مِنْكُمْ شُهَدَٓاءَۜ وَاللّٰهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِم۪ينَۙ\] **“Eğer başınıza bir bela gelirse, (bilin ki,) benzer bir belaya (başka) insanlar da uğramıştır; zira böyle (iyi ve kötü) günleri insanlara sırayla paylaştırırız: (Bu,) Allah'ın, imana erenleri seçip ayırması ve aranızdan hakikate (hayatları ile) şahitlik yapanları seçmesi içindir. Çünkü Allah, zalimleri asla sevmez.”** \[Âl-i İmran Suresi 140\]

Yine, baskı ve zulüm davetin topluma yayılmasında, kamuoyu oluşmasında da etkin bir unsurdur. Zira Allah Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* ve sahabeler, daveti taşırken müşriklerin baskı ve zulmüne maruz kaldıkça, bu durum Mekke ve çevresinde insanlar nezdinde duyulmaya başlamış ve bir süre sonra İslâm risaleti kamuoyu hâline gelmiş, Medine’de siyasi bir otoriteye/devlete, Ensar ve Muhacir’in desteğiyle Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in Medine’de kurduğu, 1. Râşidî Hilâfet Devleti’ne ulaşmış oluyordu.

Ve… yine baskı ve zulüm, davetçi ve davasını güçlü kılar. Davetçi, herkesin gününü gün ettiği dünyada, doğru bir akideye iman etmiş, onun gereği olarak şer’î hükümlere bağlanmanın imanın gereği olduğunu kavramış ve İslâmi hayatı yeniden başlatmak için, nebevi bir metot dahilinde, toplumun fikir ve duygularının, dahası nizamlarının, İslâm ile değiştirilmesi için bir çaba/çalışma içerisine girmiştir. İşte bu noktada, hayatın bir imtihan olduğu gerçeği, dava adamını kuşatmış, onu; eşiyle, işiyle, ailesiyle, arkadaşları ve toplumla karşı karşıya getirmiş, en önemlisi de zalim rejimlerin baskı ve zulmüne maruz kalarak sıkıntılarla karşılaşmıştır. Fakat o, inandığı değerlerle/şer’î hükümlerle amellerine yön vermiş, musibet ve belalarla her karşılaştığında, pişerek/olgunlaşarak kuvvet, basiret ve ferasete sahip olmuş, başı dik, alnı açık, akidesine sıkı sıkıya sarılan, hedefini ve metodu kavramış ve bu hedefe yürürken kınayıcının kınamasından korkmadan, toplumun fikrinin ve hissinin/duygularının, İslâm ile değişeceğine/değiştirilmesi gerektiğine iman eden güçlü bir dava adamı olmuştur.

İşte, İslâm risaleti bu güçlü dava adamları eliyle çok yakın bir gelecekte hayat, devlet ve topluma hâkim olacak, yeryüzü geçmişte olduğu gibi önceki izzet ve şerefine yeniden kavuşacak, Allah’ın izniyle.

Sevban *RadiyAllahu Anh*’tan rivayet edildiğine göre, Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* şöyle buyurdu:

***“Rabbim yeryüzünü benim için -her tarafı görünür şekilde- dürüp topladı. Onun hem doğu taraflarını hem batı taraflarını gördüm. Muhakkak ki, benim ümmetimin mülkü/hükümranlığı bana dürülüp toplanan (gösterilen) yerlere kadar ulaşır.”*** \[Müslim, Ebu Davud, Tirmizî\]

Baskı ve Zulüm, Davetçi ve Davasını Güçlü Kılar!

Yazarımız Engin Uygun, kaldırılışının Hicrî 100. yılında Hilâfet’in kuruluşunun ikamesinin gerekliliğini konu edinen bir makale kaleme aldı.

1614588460.jpeg

Bir asırdan beridir İslâm beldelerinde Müslümanlara karşı yapılan baskı, zulüm ve şehadete varan işkencelerden; son bir yıldır da dünyada yaşanan koronavirüs pandemisiyle, başta ABD, İngiltere, Rusya, Fransa vb. kâfir ülkeler ile İslâm beldelerindeki rejim ve yöneticilerin, halklarının hayatlarına değer vermediği açıkça ifşa olduktan ve iktisadi, siyasi krizle birlikte sağlık sistemlerinin de çökmesiyle birlikte, kapitalist sistemin kokuşmuşluğu halklar nezdinde iyice açığa çıktıktan sonra… kaldırılışının Hicrî 100. yıldönümünü bugünlerde hüzünle karşıladığımız ve her zamankinden daha büyük bir özlem ve iradeyle arzuladığımız Hilâfet’in ne kadar önemli bir mesele olduğu; gören gözlere, işiten kulaklara, vicdanı sızlayan tüm Müslümanlara bir kez daha hatırlatılması gereken bir hakikattir.

Sömürgeci kâfirlerin İslâm’a düşmanlığı o derece şiddetliydi ki; içeride İslâm’ın hükümlerini tatbik eden, dışarıya da İslâm risaletini, davet ve cihad yoluyla taşıyan Osmanlı Hilâfet Devleti’ni yıkmak istiyorlardı. Ne zaman ki, Müslümanlarda İslâm’a bağlılık zayıfladı, İslâm’ın fikir, görüş ve hükümlerini anlayışta zafiyet başladı, cihat ve fetihler durdu, işte o zaman, liderliğini İngiltere’nin yaptığı sömürgeci kâfir devletler, Hilâfet’i yıkmak için planlar hazırladıkları planlarını uygulamaya başladılar. Yaklaşık iki asır süren bu mücadele sonuncunda, 3 Mart 1924’te Hilâfet’i yıkmayı başardılar… Dönemin İngiliz Dışişleri Bakanı Lord Curzon’a, Osmanlı Hilâfet Devleti’nden sonra kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nin bağımsızlığının neden tanındığı sorulduğunda, şöyle diyordu:

***“…Biz Türkiye’nin işini bitirdik. Artık bugünden sonra, bir daha asla ayağa kalkamayacaktır. Çünkü biz, onun gücünü aldığı iki şeyi, İslâm’ı ve Hilâfet’i yok ettik.”***

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in Medine’de, sıkıntı ve zorluklarla kurduğu 14 asırlık Hilâfet’in kaldırılmasından sonra, İslâm toprakları işgal edilmiş, Müslümanların servetleri yağmalanmış, evlatları katledilmiş, İslâm; hayat, devlet ve toplumdan uzaklaştırılmış, İslâm toprakları paramparça edilerek, bu topraklar üzerinde birçok devletçikler kurulmuş ve Müslümanların başlarına, sömürgeci kafir efendilerine itaat eden zalim yöneticiler atanmış, böylece Müslümanlar için baskı, işkence, zulüm ve gözyaşı dolu günler başlamıştır. Bununla birlikte, ümmetin başındaki zalim yöneticiler, İslâm adına yapılan her kıpırdanış ve faaliyete karşı durmuş, Hilâfet için söylenen bir fısıltıya dahi tahammül edememiş ve zindanları Hilâfet’e çağıran samimi dava adamlarıyla doldurmuşlardır. Müslümanların beldelerinde, kâfirlerce katledilen her canın, dul bırakılan her kadının, yetim bırakılan her çocuğun, ağlatılan her annenin, kirletilen her namusun, işlenen her cürmün günahına, bu zalim yöneticiler de ortak olmuşlardır.

100 yıldır, İslâm’ın bir ideoloji olarak hayat, devlet ve toplumda tatbik edilmemesinin Müslümanlar üzerindeki sorumluluğu ile birlikte, İslâm beldelerinin kan gölüne dönmesi, anaların, çocukların feryatlarının hiç susmaması, ümmetin üzerinden zulmün hiç eksilmemesi, akan gözyaşlarının hiç durmaması, Müslümanların başındaki zalim yöneticilerce Müslümanların maslahatlarının hiç gözetilmemesi… Hilâfet’in ne kadar önemli bir farz olduğu, hatta farzların baş tacı olduğu; gören gözlere, işiten kulaklara, düşünen akıllara, bir kez daha hatırlatılması gereken bir hakikattir.

Hilâfet; İslâm’ın nizamlarını uygulamak ve İslâm’ı âleme davet ve cihat yoluyla taşımak üzere, tüm dünya Müslümanlarının genel liderliği ve başkanlığıdır.

Hilâfet; Müslümanları bir araya getiren ve devletlerini birleştirip tek bir devlet hâline getiren siyasi bir otorite, siyasi bir varlıktır.

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* Müslümanlara, İslâm şeriatı ile hükmedecek, tek bir halifenin olmasını emretmiş ve şöyle buyurmuştur:

***“…Halifeler olacak ve sayıları da çok olacaktır. ‘Bize ne yapmamızı emredersiniz. Ya Rasulullah?’ diye sorulduğunda: ‘İlk beyat ettiğinize vefa gösteriniz!’ buyurdu.”*** \[Müslim\]

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* başka bir hadis-i şerifte ise şöyle buyurmuştur:

***“İki halifeye beyat edildiğinde, sonradan beyat edileni öldürün!”***

Hilâfet; insanın kendisi, yaratıcısı ve diğer insanlarla arasındaki ilişkileri düzenleyen, yargıda, iktisatta, toplumsal alanda, dış siyasette, ukubatta ve yönetim sisteminde, Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın Müslümanlara farz kıldığı, İslâm’ın nizamlarını tatbik eden devlettir.

Hilâfet; Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın Müslümanlara farz kıldığı cihadı, İslâm risaletinin tüm dünyaya taşınması, Müslümanların can, mal, ırz ve namuslarını koruyarak, ülkelerinin muhafaza edilmesi, toplumdaki münker ve fesadın engellenmesi ve İslâm akidesinin her türlü saptırmalara karşı korunması ve diğer işleri yürütecek ve yönetecek yegâne devlettir.

Hilâfet, Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın dünya Müslümanlarına, aralarındaki sorunları çözmesi için uygulamalarını farz kıldığı şer’î nizamları tatbik eden devlettir. O, milliyetçilik, ırkçılık ve vatancılıktan uzaktır. O, bir grubun, bir mezhebin ya da herhangi bir kavmin devleti de değildir. Aksine o, herkesi hayat ile ilgili işleri İslâm nizamına göre çözecek tek bir tebaa/toplum olarak görür.

Hilâfet; bütün Müslümanların devletidir. Onun kurulması için çalışmak, bütün Müslümanların en önemli meselesidir. Bu, her bir Müslümanın boynundaki en önemli bir görev ve yerine getirilmesi gereken en önemli bir farzdır. Çünkü Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* şöyle buyurmuştur:

***“Kim bir halifeye biat etmeden ölürse, cahiliyye ölümü üzere ölmüştür.”*** \[Müslim\]

Hatırlatılması gereken, güçlerimizi birleştirmesi, azimlerimizi bilemesi ve büyük bir hırsla amellerimizi tetiklemesi gereken, en önemli mesele de şudur ki: artık Hilâfet’in kurulma vakti gelmiştir. Onun doğum sancıları tüm İslâmi beldeleri sarmış, Müslümanlar artık zalimlere karşı direniş gösterir olmuş, İslâm beldelerinden, zulmün kol gezdiği diyarlardan, Filistin, Lübnan, Tunus, Yemen, Pakistan, Suriye, Türkiye gibi İslâm beldeleri ile Avrupa ülkelerinden Hilâfet’in güçlü ayak sesleri duyulur olmuştur. İslâm Ümmeti, artık şaha kalkmış, büyük bir arzu ve özlem ile Hilâfet güneşinin doğacağı o kutlu sabahı bekler olmuşlardır.

***“İslâm garip olarak başladı. Daha sonra başladığı gibi garip olarak geri dönecektir. Gariplere ne mutlu! ‘Garipler kimlerdir Ey Allah’ın Rasulü?’ denildiğinde Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurmuştur:* *‘İnsanlar bozulduğunda, ıslah edecek, düzeltecek olanlardır.’”***

İşte Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in bu mübarek hitabına nail olmak, Allah’ın rızasına kavuşmak, O’nun dinini yüceltmek ve İslâm ümmetine önceki izzet ve şerefini yeniden iade etmek ve Hilâfet’i yeniden kurmak üzere, birçok seçkin dava adamı Müslüman harekete geçmiş, onların inançları, azimleri ve gayretleriyle Müslümanlarda Hilâfet’e özlem yeniden duyulmaya başlanmış, Müslümanların başlarına gelen onca felaket ve musibetten kurtulmanın, Allah’ın razı olduğu İslâmi bir hayatı yaşamanın ve kâfirlerden ve zalimlerden intikam almanın tek yolu olarak, Hilâfet’i görmüşler ve büyük bir arzu ve heyecanla bakışlarını, onun kurulacağı âna yöneltmişlerdir.

Hatırlatılması gereken bir diğer husus da şudur ki; artık İslâm ümmeti Hilâfet’in Allah’ın kesin bir farzı olduğunu, Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in Medine’de devletini büyük bir zorlukla kurduğunu, Hilâfet’in Müslümanların kalkanı olduğunu, ancak onunla korunulup onun ardında savaşacaklarını, Hilâfet’in İslâm’a ve Müslümanlara düşman olan kâfirlerin entrika ve tuzaklarıyla yıkıldığını, başlarına gelen tüm sıkıntı ve zulümlerin sebebinin kâfirlerle dostluk eden zalim yöneticiler olduğunu, tüm sorunların köklü çözümünün Hilâfet’in yeniden kurulmasıyla mümkün olacağını, Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in, Hilâfet’in yeniden kurulacağını müjdelediğini, içerisinde bulunduğumuz şu dönemde İslâm ümmetinin bulunduğu tüm beldelerden Hilâfet arzularının yankılandığını, artık işitmiş, görmüş ve kavramış durumdadır. Allah’ın izni ve yardımıyla Hilâfet’in kuruluşu çok yakındır. İşte o gün geldiğinde; \[فَاَمَّا الَّذ۪ينَ كَفَرُوا فَاُعَذِّبُهُمْ عَذَابًا شَد۪يدًا فِي الدُّنْيَا وَالْاٰخِرَةِۘ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِر۪ينَ وَاَمَّا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَيُوَفّ۪يهِمْ اُجُورَهُمْۜ وَاللّٰهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِم۪ينَ\] **“İnkâr edenler var ya, onları dünyada ve ahirette şiddetli bir azaba çarptıracağım. Onların hiçbir yardımcıları da olmayacak. İman edip salih amel işleyenlere gelince; Allah onların mükâfatını eksiksiz verecektir. Muhakkak ki Allah, zalimleri sevmez.”** \[Âl-i İmran 56-57\] ayeti tecelli edecek ve Râşidî Hilâfet Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın \[وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ ف۪ي سَب۪يلِ اللّٰهِ وَالْمُسْتَضْعَف۪ينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَٓاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذ۪ينَ يَقُولُونَ رَبَّنَٓا اَخْرِجْنَا مِنْ هٰذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ اَهْلُهَاۚ وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِياًّۚ وَاجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَص۪يراًۜ\]

**“Size ne oldu da Allah yolunda ve ‘Rabbimiz, bizi halkı zalim olan bu şehirden çıkar, bize tarafından bir sahip gönder, bize katından bir yardımcı yolla!’ diyen çaresiz erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz?”** \[Nisa Suresi 75\] emrini yerine getirerek, tüm mazlum insanların, özellikle Haçlı ve Yahudi ordularının işgali altında bulunan Müslümanların intikamını muhakkak alacaktır. İşte o gün Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın; \[وَعَدَ اللّٰهُ الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْاَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذ۪ينَ مِنْ قَبْلِهِمْۖ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ د۪ينَهُمُ الَّذِي ارْتَضٰى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ اَمْناًۜ يَعْبُدُونَن۪ي لَا يُشْرِكُونَ ب۪ي شَيْـٔاًۜ وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذٰلِكَ فَاُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ\] **“Allah sizlerden iman edip salih amel işleyenleri, kendilerinden öncekileri yeryüzünde Halife/iktidar kıldığı gibi, onları da yeryüzünde halife/iktidar sahibi kılacağını, onlar için seçtiği dinleri (İslâm’ı) yeryüzüne hâkim kılacağını, (geçirdikleri) bu korkularını güvene çevireceğini vaad etti. Çünkü onlar bana hiçbir şeyi ortak koşmaksızın kulluk etmektedirler. Bütün bunlardan sonra kim inkâra saparsa yoldan çıkmış kimseler işte bunlardır.”** \[Nur Suresi 55\] ayeti tecelli edecek ve Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in de şu müjdesi gerçekleşecektir.

***“Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem şöyle buyurdu:***

***“‘Allah'ın olmasını dilediği sürece aranızda Nübüvvet olacak, sonra kaldırmayı dilediğinde onu kaldıracaktır. Sonra nübüvvet minhacı üzere \[Râşidî\] Hilâfet olacaktır. Böylece Allah'ın olmasını dilediği sürece olacak, sonra Allah onu kaldırmayı dilediğinde kaldıracaktır. Sonra ısırıcı meliklik olacaktır. Böylece Allah olmasını dilediği sürece olacak onu kaldırmayı dilediğinde kaldıracaktır. Sonra zorba diktatörlük olacaktır. Böylece Allah'ın olmasını dilediği sürece olacak, sonra onu kaldırmayı dilediğinde onuda kaldıracaktır. Sonra da (yeniden) nübüvvet minhacı üzere \[Râşidî\] Hilâfet olacaktır!’ dedi ve sonra sükût etti.”*** \[Ahmed b.Hanbel\]

Hatırlatılması gereken en önemli hakikat de şudur ki: Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın vaadi, Rasullullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in müjdesi olan Hilâfet’in kurulması ihtimal değil, kesindir. Bu vaat ve bu müjdeyi gerçekleştirmek için Endonezya ve Malezya’nın bulunduğu Büyük Okyanus çevresindeki Uzakdoğu’dan başlayıp Hindistan, Pakistan, Bangladeş, Afganistan, Orta Asya, Anadolu ve Türkiye ile Irak ve Şam beldeleri, Arap Yarımadası, Sudan, Mısır ve Kuzey Afrika’dan geçip Fas beldelerinin bulunduğu Atlas Okyanusu kıyılarındaki coğrafya ile ABD, Rusya ve İngiltere, Hollanda, Avusturya, Belçika gibi Avrupa ülkelerindeki Müslümanlar, ideolojik İslâmi siyasi bir parti olan Hizb-ut Tahrir ile birlikte bu kutlu daveti, bu çağın Ensar’ları olacak, ölümüyle Allah’ın arşı titrettiği Sa’d b. Muaz gibi adamlara ulaştırarak, onların eliyle Hilâfet’in yeniden geri dönmesi için kadınıyla, yaşlısıyla, çoluğu-çocuğuyla ısrarla ve samimiyetle çalışmaktadırlar…

Hatırlatılması gereken bir hakikat de şudur ki: kapitalizmin kokuşmuşluğu ve insanlık için çaresizliği ve başarısızlığı açıkça ortaya çıktıktan, buna karşın İslâm’ın, Hilâfet’in, Müslümanlar ve insanlık için dünya ve ahiretlerinin tek kurtuluş yolu belli olduktan, kurulmasına da çok az bir zaman kaldıktan sonra, kervan hareket etmeden, bu fırsat kaçmadan… ey güç ve kuvvet sahipleri! Kaldırılışının 100. Yılında, Hilâfet’i kurun!..

**\_\_\_**

**\#YenidenHilafet**

**\#ReturnTheKhilafah**

**\#أقيموا\_الخلافة**

Kaldırılışının 100. Yılında, Hilâfet’i Kurun!

Yazarımız Engin Uygun, Müslümanın zaman olgusuna nasıl bakması gerektiğine dair bir makale kaleme aldı.

1611760611.jpeg

[Değişim TV](https://soundcloud.com/degisimtv "Değişim TV") · [Sesli Makale : “ZAMAN AKIP GİDİYOR!” - Engin UYGUN](https://soundcloud.com/degisimtv/y-lmaz-1 "Sesli Makale : “ZAMAN AKIP GİDİYOR!” - Engin UYGUN")

Hiç kuşku yoktur ki, zaman, Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın insanoğluna verdiği en önemli nimetlerden biridir. Zira yeryüzündeki birçok nimetin alternatifi, kaybedilmişse telafisi ya da satın alınması mümkünken, geçen ânın/zamanın satın alınması ya da geri getirilmesi asla mümkün değildir.

Maalesef insanoğlu, en büyük sermayesi olan zaman nimetini idrak hususunda zafiyet içerisindedir. Kapitalist ideolojinin hayatı kuşatması ve dünya sevgisinin ön plana çıkmasıyla kısa sürede büyük kazanımlar sağlayacak pragmatist/menfaatçi bir bakışın etkisine giren Müslümanlar, en büyük sermayesi olan zamana karşı sorumluluktan uzak durmaktadır. Altın ve döviz fiyatlarını, dahası kazançlarını, neredeyse her saat takip eden, tasarruf ve birikim kampanyalarını dikkatle izleyen Müslümanı, kapıldığı hayal dünyasında zamanı hoyratça boşa harcarken görmekteyiz.

En kıymetli ve kaliteli zamanlarını, bilgisayar, TV ve telefon karşısında hesapsızca harcayanlar, feda ettiği zamanın karşılığında ne kazandığının ya da neyi kaybettiğinin hesabını yapmak zorundadır. Hemen hemen her ânımızın vazgeçilmezi hâline gelen akıllı telefonlarla ilişkimizi zamanın kıymeti açısından yeniden ele almak gerekir. Zira hiçbir plan olmaksızın, can sıkıntısından saatlerce aynı ekrana kilitlenen insan, aslında en büyük imkânı olan aklını ve en değerli sermayesi olan vaktini, boşa harcamaktadır. Doğru ve planlı olarak kullanılmadığında, halkı köleliğe alıştırmak, geri kalmışlığı/çöküntüyü topluma yerleştirmek, fikrî uyanışı engellemek için kullanılan teknolojinin, zamanı boşa harca(t)mak adına, küresel bir proje olduğunu da unutmamak gerekir.

Dolayısıyla Müslümanların yapması gereken; *“Zamanı hayırda nasıl kullanırım?”* sorusuna doğru bir cevap bulmak ve Allah’ın rızasına götürecek iş ve amelleri ifa ettiği bir hayat anlayışına sahip olmaktır.

Allah *Subhanehu ve Teâlâ* birçok ayette zamana yemin ederek, insanı bu konuda büyük bir dikkate ve tefekküre davet etmiştir:

\[وَالشَّمْسِ وَضُحٰيهَاۙ وَالْقَمَرِ اِذَا تَلٰيهَاۙ وَالنَّهَارِ اِذَا جَلّٰيهَاۙ وَالَّيْلِ اِذَا يَغْشٰيهَاۙ وَالسَّمَٓاءِ وَمَا بَنٰيهَاۙ وَالْاَرْضِ وَمَا طَحٰيهَاۙ\] **“Aydınlandığında sabaha, şafağa, kuşluk vaktine, tan yerinin ağarmasına, güneşi açıp ortaya çıkaran gündüze, açılıp aydınlandığı zaman gündüze.”** \[Şems Suresi 1-6\] yemin eden ayetler, apaçık zamanın kıymetine vurgu yapmakta, adeta günün başlangıcını ve en verimli ânını nasıl geçirdiğimizi muhasebe etmeye davet etmektedir. Akşam vaktine yemin eden ayetler, biten bir günün hesabı, götürdüklerine ve kazanımlarımıza dikkatimizi çekmektedir:

\[وَنَفْسٍ وَمَا سَوّٰيهَاۙ فَاَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوٰيهَاۙ قَدْ اَفْلَحَ مَنْ زَكّٰيهَاۙ وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسّٰيهَاۜ كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوٰيهَاۙ اِذِ انْبَعَثَ اَشْقٰيهَاۙ فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللّٰهِ نَاقَةَ اللّٰهِ وَسُقْيٰيهَا۠\] **“Çekilip gittiğinde, karanlık çöktüğünde, yöneldiğinde geceye ve içinde topladıklarına, on geceye, geçip giden geceye, güneşi örten geceye.”** \[Şems Suresi 7-13\] yemin ile başlayan ayetler, aynı zamanda çalışma, tefekkür, kültürel gelişim, ibadet, daveti taşımak vs. için en uygun ve en elverişli zaman olan gecelerin nasıl yaşandığını adeta gözden geçirmeye davet etmektedir.

\[وَالْعَصْرِۙ اِنَّ الْاِنْسَانَ لَف۪ي خُسْرٍۙ اِلَّا الَّذ۪ينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ\] **“Asra** (zamana) **yemin ederim ki, insan gerçekten ziyan içindedir. Bundan ancak iman edip salih ameller işleyenler, birbirlerine hakkı ve sabrı tavsiye edenler müstesnadır.”** \[Asr Suresi 1-3\]

Bütün duygu, düşünce ve amel boyutuyla hayatın tamamına dair acı bir hüsran ve büyük bir kurtuluşu aynı anda ifade eden Asr Suresi, mutlak manada zamana yemin ile başlamaktadır. İnsanın hüsrana duçar olmasında da, kurtuluşa ermesinde de zamana karşı tutumunun hayati bir önem kazandığını ortaya koymaktadır. Aynı şekilde zamanı en güzel şekilde ihya etmenin, sağlam bir iman, salih amel, hakkı ve sabrı tavsiye olarak dört temel unsurunu ortaya koymaktadır. İmanı öteleyen, güzel ve hayırlı işleri ihmal eden, hakkı ve sabrı yaşamayı ve tavsiye etmeyi hayatın merkezi yapmadan geçen her ânın ziyan ve hüsran olduğunu açıkça ortaya koymaktadır.

Zaman bir mümin için Allah’ın bir nimeti ve emanetidir. Dünya ve ahiret huzuru için en kıymetli sermaye ve hesabı sorulacak bir hazinedir. Dahası, insan bu büyük zenginliği kendi emeğiyle elde etmemiştir. Dünya ve ahireti kazanması için kendisine bir nimet olarak bahşedilmiştir. Dolayısıyla kendisine lütfedilen zamana karşı büyük bir mükellefiyet içindedir.

\[ثُمَّ لَتُسْـَٔلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّع۪يمِ\] **“O gün size verilen bütün nimetlerden mutlaka hesaba çekileceksiniz”** \[Tekasur Suresi 8\] ayeti, zamanını, hesabını vereceği hayırlı iş ve amellerle değerlendirme konusunda Müslümana, dava adamlarına ciddi bir bakış kazandırmaktadır. İnsan zamanın şahitliğinde hayatının hesabını verecektir.

\[اِقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ ف۪ي غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَۚ\] **“İnsanların hesaba çekilecekleri gün yaklaşıyor; ama onlar halâ gaflet içinde umursamazlık gösteriyorlar.**” \[Enbiya Suresi 1\] ayeti, zamanı gelişigüzel kullanıp sonunda büyük bir pişmanlıkla *“eyvah!”* demenin faydasız bir hayıflanmadan öteye geçmeyeceğini haber veren oldukça çarpıcı bir uyarıdır.

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem;* ***“İki nimet vardır ki, insanların çoğu onlar(ı değerlendirme) hususunda aldanmıştır. Birincisi; sağlık, ikincisi; boş vakit.”*** buyurarak zamanın büyük bir nimet oluşuna ve vaktin özenle değerlendirilmesi gerektiğine dikkat çekmektedir.

 Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*, zamanın kıymetini ne güzel ifâde eder:

***“Bir kişi doğduğu günden ihtiyarlayıp vefat ettiği güne kadar Allah rızasını kazanma uğruna yüz üstü yerlerde sürünse (yani her türlü meşakkate katlanarak ibadet, taat ve hizmetlere koştursa), kıyamet günü bu yaptığını çok yetersiz görür (daha fazla yapmış olmayı ister).”*** \[Ahmed, IV, 185; Beyhakî, *Şuab,* I, 479; Heysemî, I, 51; X, 225, 358\]

 **Muhammed bin Ebû Umeyra**’nın rivayetine göre:

***“…Ecir ve sevabını artırmak için dünyaya tekrar döndürülmek ister.*”**

İslâm’da “boş zaman” veya “boşa geçirilecek bir tatil” anlayışı yoktur. Çalışırken yorulan bir insanın dinlenirken de bir işle meşgul olması, çalışarak dinlenmesi söz konusudur. Cenâb-ı Hak şu tavsiyede bulunur:

\[فَاِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْۙ وَاِلٰى رَبِّكَ فَارْغَبْ\] **“Bir işi bitirince, hemen başka bir işe giriş, onunla uğraş! Hep Rabbine yönel ve O’na yaklaş!”** \[İnşirâh Suresi 7-8\]

Yani ibadet ve hayırlı işlerin biri bittiğinde hemen diğerine koşmak gerekir. Bol bol tefekkür etmek gerekir ki Allah ile olan bağın kuvveti artsın. Zihin yorulursa kitap okumak gerekir. Ondan da yorulduk, o zaman emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l munker yani daveti taşımak, insanlarla canlı temas kurmak gerekir… Yorulduk diyelim, o zaman hayırlı olan başka bir iş yapmak gerekir; olmadı ibadet… Çok mu yorulduk; o zaman demleyin bir çay ya da kahve yapın eşinizle baş başa oturun, muhabbet edin; çocuklarınızla konuşun. Sonra pes mi ettiniz; o zaman da yatın, uyuyun, dinlenin. Zira nefsinizin de sizde hakkı var… Unutmayın ki; dünya hayatı bize, ahireti kazanmak ve ilahi rızaya nail olmak için verilen kısa bir mühletten başka bir şey değildir. **Zamanı öyle güzel değerlendir ki, *“Yarın* *vefat* *edeceksin!”* denilse bile, programında herhangi bir değişiklik yapma ihtiyacı hissetmeyesin!**

Zamanı şuursuzca tüketerek ömrünü ziyan edenlerin ahiretteki acıklı hâlini anlatan şu ayet-i kerime ne kadar ibretlidir:

\[وَهُمْ يَصْطَرِخُونَ ف۪يهَاۚ رَبَّـنَٓا اَخْرِجْنَا نَعْمَلْ صَالِحاً غَيْرَ الَّذ۪ي كُنَّا نَعْمَلُۜ اَوَلَمْ نُعَمِّرْكُمْ مَا يَتَذَكَّرُ ف۪يهِ مَنْ تَذَكَّرَ وَجَٓاءَكُمُ النَّذ۪يرُۜ فَذُوقُوا فَمَا لِلظَّالِم۪ينَ مِنْ نَص۪يرٍ۟\] **“Onlar orada imdat istemek için: Ey Rabbimiz! Ne olur, bizi buradan çıkarıp dünyaya geri gönder de, daha önce yaptıklarımızdan başka, salih ameller işleyelim!, diye feryat ederler. Allah Teâlâ şöyle buyurur: Biz size, düşünüp ibret alacak ve hakikati görecek kimsenin düşünebileceği kadar bir ömür vermedik mi? Hem size peygamber de gelip ikaz etti. Öyleyse tadın azabı! Zalimlerin hiçbir yardımcısı yoktur!”** \[Fâtır Suresi 37\]

***“Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem* *bir gün, *‘Ölüp de pişmanlık duymayacak hiçbir kimse yoktur.’** *dedi. Ashab-ı kiram, ‘Onun pişmanlığı nedir ya RasulAllah?’ diye sordu. Efendimiz SallAllahu Aleyhi ve Sellem, ‘*Güzel bir Müslüman ise, bu hâlini daha fazla artırmamış olduğuna; kötü bir kişi ise, o kötülükten vazgeçmediğine pişman olacaktır.’** *buyurdu.”*** \[Tirmizî, Zühd, 59\]

Tarih boyunca nice âlim ve dava adamları vakitlerini çok iyi değerlendirmişlerdir. İman ile başlayan Allah’a derin tefekkür, Kur’an okumak ve anlamak, anladıklarıyla gereği gibi amel etmek, doğru fikir ve duyguları en yakınlarından başlayarak toplumun her kesimine taşımak, yaşadıkları topraklardaki siyasi rejim ve onların uzantılarıyla fikrî ve siyasi mücadele etmek, namazı ikame etmek, nefsiyeti kuvvetlendirecek dua ve ibadetlerle meşgul olmak, dinine hizmet edecek ve onun davetini taşıyacak dava adamları yetiştirmek, fikrî ve siyasi eserler kaleme almak vs. gibi ne kadar hayırlı iş ve amel varsa onlar gereğini yerine getirme noktasında titiz davranmışlardır. Yani isminden sıkça söz edilen ve her birimizin ilmine ve ameline hayran olduğumuz, gıpta ettiğimiz ve hayırla yâd ettiğimiz o seçkin insanlar/dava adamları/âlimler zaman nimetini idrak etme ve doğru kullanma noktasında örnek alacağımız, bakışlarımızı çevireceğimiz yerdir.

Rebî bin Haysem Hazretleri, bahçesine bir mezar kazmıştı. Kalbinin katılaştığını hissettiği zamanlarda bu kabre girer, bir müddet orada kalırdı. Gün gelip dünyaya veda edeceğini ve mezarda bir istiğfar ve sadakaya muhtaç vaziyette kalacağını tefekkür eder, ahiretteki hesabını düşünerek bir muhasebe iklimine girerdi. Daha sonra:

\[حَتّٰٓى اِذَا جَٓاءَ اَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِۙ لَعَلّ۪ٓي اَعْمَلُ صَالِحاً ف۪يمَا تَرَكْتُ كَلَّاۜ اِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَٓائِلُهَاۜ وَمِنْ وَرَٓائِهِمْ بَرْزَخٌ اِلٰى يَوْمِ يُبْعَثُونَ\] “Nihâyet onlardan birine ölüm gelip çattığında: ‘Rabbim! Beni geri gönder; ta ki boşa geçirdiğim dünyada salih ameller işleyeyim’ der…”** \[Mü’minûn Suresi 99-100\] ayetlerini okurdu. Mezardan çıkınca da kendi kendine, *“Ey Rebî! Bak, bugün geri çevrildin. Bu talebinin kabul edilmeyeceği, dünyaya geri gönderilmeyeceğin bir vakit de gelecektir. Şimdiden tedbirini al ve salih amellerini, Allah yolundaki gayretlerini ve ahiret hazırlıklarını ziyadeleştir.”* derdi.

**İmam Gazâlî Hazretleri** şöyle buyurur:

*“Oğul! Farz et ki bugün öldün. Hayatında geçirdiğin gaflet anlarına ne kadar üzüleceksin. “Âh, keşke!” diyeceksin. Lâkin heyhat!”*

*“Her mümin, sabah namazını kıldıktan sonra kendisine şu hatırlatmalarda bulunmalı: Benim sermayem ömrümdür. Ömrüm gidince sermayem de gider ve artık kazanma imkânım kalmaz. Bu başlayan gün, yeni bir gündür. Allah Teâlâ bugün de bana müsaade ederek ikramda bulundu. Eğer canımı alsaydı, elbette bir günlüğüne de olsa dünyaya geri gönderilip çokça salih ameller işlemeyi temenni edecektim. Şimdi farz et ki öldün ve bir günlüğüne dünyaya dönmene izin verildi. O hâlde bugün günahlara katiyen yaklaşma! Sakın ola ki bugünün bir ânını bile boşa geçirme. Zira her nefes, paha biçilemeyen bir nimettir.”*

Nassların ve bu bakış açısıyla yoğrulan âlim ve dava adamlarının zamanın kıymetine bakışları böyleydi. Ancak bu bakış ve ehemmiyete paralel bir duyarlılığı bugün pek çok Müslümanda görebilmek maalesef mümkün değildir. Bırakın zamanın kıymetini bilmeyi, böyle bir nimet karşısında bizdeki duyarsızlık hatta vurdumduymazlık içler acısıdır. Oysa Müslümanlar olarak bizlerin sağlam bir zaman tasavvuruna sahip olmamız, zaman bilincini geliştirmemiz, zamanın bize verilen en değerli nimet olduğunu bilmemiz gerekmektedir. Ne yazık ki dilimize ve kültürümüze de yerleşmiş olan *“zaman çok kötü!”, “zaman öldürmek”, “zamanım yok!”, “zamane çocuğu!”, “zaman sana uymazsa sen zamana uy!”* şeklindeki söylemler, aslında zamana nasıl baktığımızın birer göstergesidir. Hâlbuki değeri bilindiği ve değerlendirildiği müddetçe zaman en kıymetli hazinedir. Yaşadığı en küçük zamandan sorulacağı bilinciyle hareket edip zamanı değerlendirerek onu, “iyi ve aydınlık” kılacak da aksini yaparak “kötü ve karanlık” hâle getirecek de biziz!

İslâm’ın bizlere öğrettiği zaman hassasiyeti bir dakikanın bile çok kıymetli ve değerli olduğudur. Hayat, Cenab-ı Hakk’ın her insana bir defa kullanmak üzere bahşettiği, son derece kıymetli ve sınırlı bir nimettir. Buna rağmen insanoğlunun en çok aldanıp zayi ettiği nimet de “zaman”dır. Zamanı, en değerli işlerde kullanmak şarttır. Çünkü hayatta her an yapılabilecek birden fazla iş vardır. Fakat bunların o an için en ehemmiyetlisini öne almak gerekir. Diğerlerini de derecelerine göre sıraya koymalıdır. Bu, zamanı en güzel şekilde değerlendirebilmek için dikkat edilmesi gereken önemli bir düsturdur.

Yüzeysel bir analizle öncelikle yapılması gereken; hayatta kalmak/yaşamak için temel ihtiyaçların temin edilmesi ve hayatın devamı için hayatiyet enerjisinin tatmin edilmesi ile şeriatın erkek ve kadına bu konuda yüklediği sorumlulukların gereklerini yerine getirme noktasında zamanın doğru ve yerinde kullanılmasıdır. Bunun dışında hem erkek hem de kadın için bolca bir zaman söz konusudur. Ancak ölümün ne zaman kapıyı çalacağı da meçhuldür. Bu yüzden hızlıca yapılacak doğru bir plan, kişiyi Allah’ın rızasını götürecektir. Müslüman hayatı, ömür boyunca yalnızca 1 ay yıllık izin kullanma hakkı verilen bir işçi gibi görmelidir. Zira bir daha asla izine çıkamayacağını bilen bir işçi, tüm imkânlarını kullanarak eşi ve ailesiyle birlikte, deniz kenarında, beş yıldızlı bir otelde, tam pansiyon güzel bir tatil yaparak bu izni değerlendirir, çünkü bir daha asla izin hakkı yoktur!

Ölümle sona eren bu hayata bir daha geri dönüş olmayacağına göre, bir Müslüman zamanı iyi değerlendirir: Allah’ın emirlerini yerine getirir, yasaklarından kaçınır, nafilelere sarılarak nefsiyetini kuvvetlendirir… Toplumun, dahası Müslümanların içerisinde bulunduğu çöküntüyü hisseder; bunun için bir şeyler yapılması gerektiğine inanır. Toplumun ancak İslâm ile, onun hayat nizamları ile, Râşidî Hilâfet’in yeniden kurulması ile kalkınacağını bilir. Bunun için, bu hedefi gerçekleştirecek İslâmi siyasi bir parti ile çalışır. Bu partinin kendisinden istediği davetin gerekliliklerini yerine getirir. İslâm davetini güzel bir dil ve üslup ile en yakınlarından başlayarak etrafındaki insanlara taşır; onları ikna eder. Eksikleri olacaktır illa ki, sonrasında bunları gidermek için, İslâmi ya da partisel kaynaklara bakar; okur, anlar, gerekirse bir bilene danışır. Sonrasında bir arı gibi çiçeklere/davete susayanlara fikirleri taşır… Bununla birlikte diğer boş zamanlarında şahsiyetini geliştirecek kültürel birikimini arttıracak neşriyatları okur. Allah’a olan bağını ve nefsiyetini kuvvetlendirecek namaz vs. ibadetlere sarılır, sıla-i rahim yapar, siyasi olayları, iç iç ve dış siyaseti takip eder, yaşanan olaylarla ilgili siyasi tefekkür ve analizler yapar… Böylece **“hayırda yarışın”** emrinin gereği, zamanını hep hayırla doldurarak, Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın rızasını kazanma yolunda, mesut ve bahtiyar bir Müslüman olma huzur ve istikrarını elde etmiş olur. Aksi hâlde, Hesap Günü onun için gerçekten çok vahimdir. Zira buzun erimesi gibi zaman akıp gidiyor!..

Rabbim bizleri, münkerin engelleyicisi, hayrın taşıyıcısı olarak zamanı gereği gibi hayırda kullananlardan eylesin! (Âmin!)

**\_\_\_**

**\#ZamanAkıpGidiyor**

**\#ZamanHilafetZamanı**

Zaman Akıp Gidiyor!

Yazarımız Engin Uygun, İslâmi davet taşıyıcılarına davetin taşınmasında çözüm odaklı hareket etmenin önemini anlatan bir makale kaleme aldı.

1609150152.jpeg

[Değişim TV](https://soundcloud.com/degisimtv "Değişim TV") · [Sesli Makale : “ÇÖZÜME ODAKLANMAK” - Engin UYGUN](https://soundcloud.com/degisimtv/parc-am-11-5 "Sesli Makale : “ÇÖZÜME ODAKLANMAK” - Engin UYGUN")

Aklı olan herkes için hissedilir bir vakıa/durumdur ki, dünya hayatı bir düzen/nizam üzere yaratılmıştır. Bu düzen içerisinde her bir varlık kusursuz bir şekilde Yaratıcının çizdiği eksende hareket etmekle mükelleftir. Bu hayat içerisinde insan, diğer insanlar ile eşya ve etrafındaki varlıklarla içi içe yaşamakta ve onlarla kaçınılmaz bir ilişki içerisindedir. Hâliyle bu durum hayatın daimî istikrarı/normal hâli dışında bazen sorunları da beraberinde getirmektedir. İnsan bu sorunlarla mücadele etmekte ve bunlara sağlıklı ve doğru bir çözüm bulamadığı zaman, hayat onun için sıkıntılı olmaktadır. İşte bunun için yüce Allah ona bir yol gösterici olmak üzere kitaplar ve peygamberler göndermiştir ki; sorunlarına çözüm bulsun, hayata sahih/doğru bir bakış elde etsin, niçin yaratıldığını, hayatta var oluşunun sırrını kavrasın ve ona göre bir yaşam tarzı içerisinde olsun…

İnsan için sorunsuz bir hayat söz konusu değildir hatta bu imkânsızdır. Çünkü insan mekanik bir robot/makina değildir. Bu yüzden karşılaştığı sorunlarda onun müracaat mercii, çözüm kaynağı İslâm şeriatıdır. Kur’an, Sünnet, icmau’s Sahabe ve şer’î kıyasın dayanak ve kaynak kabul edildiği, sahih içtihat metodu ile müçtehidin içtihat ederek naslardan istinbat ettiği/çıkardığı şer’î hükümlerdir. Bu yüzden Müslüman imanın gereği olarak sorunlarının çözümünü İslâm’dan almak zorundadır. Zira Allah *Subhanehu ve Teâlâ* şöyle buyurmaktadır:

\[وَمَا اخْتَلَفْتُمْ ف۪يهِ مِنْ شَيْءٍ فَحُكْمُهُٓ اِلَى اللّٰهِۜ ذٰلِكُمُ اللّٰهُ رَبّ۪ي عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُۗ وَاِلَيْهِ اُن۪يبُ\] **“İhtilafa düştüğünüz herhangi bir konuda hüküm vermek Allah’a mahsustur.”** \[Şura 10\]

Eşyanın kullanımı, makine üretimi, bilim, sanat, teknoloji vs. tecrübe gerektiren konularda ise, sorunların çözümü konusunda yapılması gereken, işi ehline bırakmaktır. Zira işin ehli, eşyayı ve mahiyetini derin bir şekilde inceleyip gerekli bilgileri topladıktan ve konu ile ilgili tecrübeleri ile bağladıktan sonra çözüme odaklanır ve sorunu çözer. Aynen dava adamı gibi. Zira o, “Peygamber mesleğini” icra ettiğinden, taşıdığı İslâm davetinin ne kadar kıymetli bir hazine ve görev olduğunu bilir ve bunun için, toplumun fikir ve duygularının İslâm ile değiştirilmesi için çalışır. O, karşılaştığı herhangi bir meselede duyguları ile hareket etmez, duygularını aklına hâkim kılmaz, aksine duygularını aklı ile kontrol eder. Meseleleri dakik bir şekilde inceler, daveti taşıyacağı muhatabını iyice tanır, onun sevdiği ya da sevmediği konulara vakıf olur, sahip olduğu batıl fikirleri ve bu fikirlerden kaynaklanan duyguları, İslâmi fikir ve duygularla değiştirmek için mücadele eder. Olaylara aynen bir doktor gibi yaklaşır. Zira doktor, öncelikle hastayı dinler, ondan hastalığı, şikâyeti ile ilgili gerekli önbilgileri alır, gerekli tahlil ve tetkiklerin yapılmasından sonra hastalığı teşhis eder ve ardından tedaviye/çözüme odaklanır. Sonra, onu iyileştirmek için bir tedavi uygular. Yani, çözüme odaklanmak, sorunu çözmek için esasi bir unsurdur, aksi takdirde yapılan iş, boş bir dairede gidip gelmek gibidir.

Bu yüzden bugünün davetçileri çevresindeki insanlara daveti taşırken çözüm odaklı düşünmeli, yani iş bitirici olmalı, *“ben ne varsa anlattım, yanlış hattın yanına doğru hattı çizdim. Hatta adamın aklını aldım!”* deyip karşı tarafın her şeyi anladığını, fikirlere ikna olduğunu düşünerek kendisiyle beraber hareket etmesini beklememelidir. Zira toplumun fikrî seviyesi malumdur; iptidai/düşük seviyededir. Onların hakikatleri anlamasının önünde toz bulutları vardır. Öncelikle bu tozları üflemek, onların üzerinden bu kirli tabakayı kaldırmak gereklidir. Bu ilk görüşmede söz konusu olmaz, bunu planlı bir şekilde zamana yaymak gerekir. Ondan sonra hakikatleri anlatırken karşı tarafı ikna edecek, somut, akli ve naklî deliller göstermek gerekir ki, karşı taraf hakikati anlasın, idrak etsin ve bu fikir onun amellerinde tesirini göstersin ve onda mefhum hâline gelsin. Kur’an’da geçen birçok kıssada bunu şahit oluruz. Zira İbrahim *Aleyhi’s Selam*, kavmini Tevhid’e davet ederken, onlara karşı ibretle konuşuyor, onların akıllarına hitap ederek düşünmelerini, akletmelerini sağlıyordu. Yani çözüme odaklanıyordu.

\[وَكَيْفَ أَخَافُ مَا أَشْرَكْتُمْ وَلاَ تَخَافُونَ أَنَّكُمْ أَشْرَكْتُم بِاللّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ عَلَيْكُمْ سُلْطَانًا فَأَيُّ الْفَرِيقَيْنِ أَحَقُّ بِالأَمْنِ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ\] **“Hem Allah’ın, size haklarında hiçbir delil indirmediği şeyleri siz kendisine eş tanıdığınızdan korkmazken, ben, o eş tanıdığınız putlardan nasıl korkarım? Şu hâlde korkudan emin olmaya hangi taraf layıktır? Eğer biliyorsanız…”** \[En’am 81\]

İbrahim *Aleyhi’s Selam* kavmini putperestlikten Tevhid’e döndürmek için bir plan yapmıştı. Onların bayram günü, yoğun olarak bir araya toplanıp kendilerinden geçercesine eğlendikleri bir zamanda, putların bulunduğu tapınağa girerek bütün putları yıkmıştı ki; akletmeyen kavmi hakikatleri görsün. İbrahim *Aleyhi’s Selam*, büyük put dışında tapınaktaki bütün putları kırmış, elindeki baltayı da büyük putun boynuna asmıştı. Bir süre sonra kavmi gördükleri manzara karşısında çılgına dönmüş ve şöyle haykırmışlardı:

\[

وَهُوَ الَّذِي يَتَوَفَّاكُمْ بِاللَّيْلِ وَيَعْلَمُ مَا جَرَحْتُمْ بِالنَّهَارِ ثُمَّ يَبْعَثُكُمْ فِيهِ لِيُقْضَى أَجَلٌ مُسَمًّى ثُمَّ إِلَيْهِ مَرْجِعُكُمْ ثُمَّ يُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَيُرْسِلُ عَلَيْكُمْ حَفَظَةً حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنَا وَهُمْ لَا يُفَرِّطُونَ ثُمَّ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ أَلَا لَهُ الْحُكْمُ وَهُوَ أَسْرَعُ الْحَاسِبِينَ قُلْ مَنْ يُنَجِّيكُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً لَئِنْ أَنْجَانَا مِنْ هَذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ قُلِ اللَّهُ يُنَجِّيكُمْ مِنْهَا وَمِنْ كُلِّ كَرْبٍ ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِكُونَ قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَى أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذَابًا مِنْ فَوْقِكُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعًا وَيُذِيقَ بَعْضَكُمْ بَأْسَ بَعْضٍ انْظُرْ كَيْفَ نُصَرِّفُ الْآيَاتِ لَعَلَّهُمْ يَفْقَهُونَ وَكَذَّبَ بِهِ قَوْمُكَ وَهُوَ الْحَقُّ قُلْ لَسْتُ عَلَيْكُمْ بِوَكِيلٍ لِكُلِّ نَبَإٍ مُسْتَقَرٌّ وَسَوْفَ تَعْلَمُونَ\] **“Dediler ki: Bunu bizim ilahlarımıza kim yaptı? Muhakkak o, zalimlerden biridir. İşittik ki, bir delikanlı bunları kötülüyor, kendisine ‘İbrahim’ deniyormuş! Dediler ki: Ey İbrahim! Bizim ilahlarımıza bunu sen mi yaptın? Belki, dedi: Onların şu büyüğü yapmıştır. Sorun bakalım onlara eğer söylerlerse… Dediler: Sen gerçekten biliyorsun ki, bu putlar konuşamazlar! Dedi ki: O hâlde Allah’ı bırakıp da size hiçbir fayda veremeyecek ve zarar da yapamayacak şeylere mi tapıyorsunuz? Yuh size ve Allah’tan başka taptıklarınıza! Hâlâ akıllanmayacak mısınız?”** \[Enbiya 60-67\]

Davetini taşırken Musab b. Umeyr’i de iş bitirici üsluplarıyla çözüme odaklanırken görüyoruz. Zira o, güçlü bir kavmin liderlerini davete kazandırmak istiyordu. Eğer onlar iman eder de Müslüman olurlarsa kavimleri de onlara tâbi olur ve iman ederlerdi. Böylece Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in Mekke’de başlattığı bu kutlu davet, devlet gücü ve dinamiklerine sahip Evs ve Hazreç kabilesinin nusret vermesiyle, Medine’de -daha sonra “Râşidî Hilâfet” adıyla anılacak olan- İslâm Devleti’ne ulaşırdı. Nitekim de öyle oldu. Rasullullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in Medine’ye daveti taşıması için gönderdiği Musab b. Umeyr; kavminin efendileri olan Useyd b. Hudayr ve Sad b. Muaz’ı gözüne kestirmişti. Musab, orada daveti taşırken durumu hisseden Useyd b. Hudayr bu davete engel olmak için elinde silahıyla Musab’ın yanına gelerek ona şöyle seslenmişti:

***“Sizi, bize getiren nedir ki, zayıflarımızı ifsat ediyorsunuz? Eğer sağ kalmaya ihtiyacınız varsa bizden ayrılıp gidiniz.”***

Musab, bu sert çıkışa karşı, -bugün bizlerin böyle bir durumda yaptığı gibi- misliyle karşılık vermemiş, duygularına hâkim olmuş ve bizlere örnek olacak şu etkili sözü söylemişti:

***“Oturup da dinlemez misin? Eğer razı olursan kabul edersin, hoşuna gitmezse bırakırsın.”***

Musab’ın akıl dolu bu sözüne, Useyd b. Hudayr kulak vermiş, **“Haklısın.”** diyerek onu dinlemiş ve sonrasında Müslüman olmuştu. Daha sonra, Musab b. Umeyr’in aynı üslubuyla Sa’d b. Muaz gibi güç ve kuvvet ehli bir adam Müslüman olmuş, Evs ve Hazreç kabilesinin liderlerinin Müslüman olmasıyla, çok geçmeden iki kavim Müslüman olmuş ve Medine’de İslâmi kamuoyu oluşarak, İslâm her mekâna yayılmış ve sonrasında Allah Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in Medine’ye hicretiyle İslâm Devleti'nin temelleri atılmıştı.

Velhasılıkelam; dava adamı için taşıdığı dava, onun ölüm-kalım meselesidir. Onun için yaşar, onun için ölür. Davetin en iyi şekilde taşınması için, her bir ayrıntıya dikkat eder, karşısındaki muhatabını iyi tanır, sevdiği ve sevmediği şeylere vakıf olur. Sahip olduğu fikirleri öğrenir, hatalı fikirleri tespit edip, onun yerine doğru fikirleri karşısındakine güzel bir üslupla anlatır. Onun fikirlere vakıf olması için, vakıaya mutabık örneklerle konuyu anlatır. Yani dava adamı, aynen avının her bir hareketini izleyen bir kaplan misali hedefine kilitlenir/çözüme odaklanır. Eğer böyle olmazsa yaptığı işten ecir alsa da, iş bitirici olmadığından boşa kürek çekmiş olur. Bu yüzden her bir dava adamı, her bir amelinde iş bitirici olmalı, çözüme odaklanmalı ki; Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın ölümüyle arşı titrettiği bu çağın Sa’d b. Muaz’larına ulaşsın…

Rabbim bizleri o yiğit insanlara bir an önce ulaştırsın. Ulaştırsın ki o beklenen büyük güne, 2. Râşidî Hilâfet’e kavuşalım…

O günler inşallah çok yakındır…

**\_\_\_**

**\#DavetiYüklenmekHerMüslümanaFarzdır**

**![](https://pbs.twimg.com/card_img/1343499523109302272/XJWbuQdp?format=jpg&name=900x900)**

Çözüme Odaklanmak

 İslam’ın gereği gibi anlaşılması ve hayatta tatbik edilmesinde Müslümanların inkar edilemez sorunları mevcuttur. Tabi ki bu

resm.jpg

İslam’ın gereği gibi anlaşılması ve hayatta tatbik edilmesinde Müslümanların inkar edilemez sorunları mevcuttur. Tabi ki bu sorunların nedeni İslâm Ümmeti'nin fikrî çöküntüsü olduğu kadar, esas etken Hilâfet Devleti'nin yıkılması olmuştur ki, bu durum İslâmî Hükümlerin tatbik mevkiinden uzaklaştırılmasıyla birlikte pratik hayatta kıymetinin kaybedilmesine de neden olmuştur.  


  


 ما لا يتم الواجب إلا به فهو واجب 

  


"Vâcibin (farzın) ancak kendisiyle tamamlandığı husus da vâciptir (farzdır)." Şer’i kaidesi’ne göre birçok vacibin/farzın yerine getirilmesi ancak Hilâfet'in varlığını gerektirmektedir. Hilafet’in kaldırılmasıyla İslami nizamların geçerliliğini yitirmesiyle birlikte adeta ibadetler de asıl kıymetini/ruhunu kaybetmiştir. Kıymetini ve asıl kimliğini yitirmiş her olgu, özünü kaybedip yerini yapaylığa terk ederken hükümler içinde aynısı söz konusudur. Çoğu İslâmî hükümler ve ibadetler asıl kıymetini ve ruhunu Hilâfet Devleti'nin ilğasıyla kaybetmiştir.

  


İşte asıl kıymeti ve ruhunu Hilâfet Devleti'nin yıkılmasıyla kaybetmiş ibadetlerden biri de Ramazan ayı ve oruç ibadetidir. Günümüzde Müslümanların çoğunluğu için oruç ibadeti yapaydan öteye gitmemektedir. Burada ibadetlerin yapay oluşundan bahsederken, bâtıl oluşunu veya ferî ibadetlerin sahih olması şartının Hilâfet'in varlığından geçtiğini kastetmiyoruz. Kastımız şudur ki; Şeriat, bazı ibadetlerin sahihliği için Hilâfeti şart koşmasa da, ibadetlerin esas kıymetini koruması ve özünün muhafazası için zaruret iktiza etmiştir. 



Oruç ibadetinin özü ve esasını oluşturan unsurlara gelince:

  


1- Ru'yetul Hilâl Unsuru

Allahu Teâlâ, Ramazan ayına ulaşan kullarından bu ayda oruç tutmalarını emretmiştir.



 فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْه



  


"İçinizden kim bu aya yetişirse onu oruçla geçirsin."

 Allah (Subhanehu ve Teala) Rasûlullah (Sallallâhu Aleyhi ve Sellem) aracılığıyla orucun keyfiyyetini açıklamıştır. Ayrıca Ramazan Orucu'nun başlangıcı ve nihayeti için Hilal'i şer'î sebep kılmıştır. Rasûlullah (Sallallâhu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur:

  


 صُومُوا لِرُؤْيَتِهِ وَأَفْطِرُوا لِرُؤْيَتِهِ

  


"(Hilâli) Gördüğünüzde Oruç Tutun ve Onu Gördüğünüzde İftar Edin" (Buhari)

Başka bir hadiste ise şöyle buyrulmaktadır:

  


 ً صُومُوا ِلرُؤْيَتِهِ وَأَفْطِرُوا لِرُؤْيَتِهِ، فَاِنْ غُبِيَ عَلَيْكُمْ فَأَكْمِلُوا عِدَّةَ شَعْبَانٍ ثَلاَثِينَ يَوْما 

  


"(Hilâli) gördüğünüzde orucu tutun ve onu gördüğünüzde iftar edin! Eğer (hava) size kapalı (bulutlu) olursa, Şa'bân'ın sayısını otuza tamamlayın." (Muttefekun Aleyh)

  


Vârid olan Hadislerden de anlaşılmaktadır ki Ramazan Orucu'nun başlangıcı ve nihayeti, bayramların ilânı Hilal'in görünmesiyle alakalıdır. Maalesef günümüzde Müslümanlar, Ramazan Orucu'nun ve bayramların ilânı hususunda tarihte hiç görülmemiş bir tefrika içerisine düşmüşlerdir. Bunun başlıca sebebi Müslümanların Ru'yetul Hilal konusunda gösterdikleri ciddi zaafiyettir. Ve bu zaafiyet Müslümanları oruç tutulması haram olan günlerde oruç tutma zilletine sürüklemiş ve haramla iştiğal etmelerine neden olmuştur. Tabi Müslümanların başına musallat olan bu zaafiyetin -yani Ru'yetul Hilal meselesinin ihmali- tartışmasız en büyük sebebi ise şüphesiz ki Müslümanların başlarındaki zalim yöneticilerdir. Bu yöneticilerin engellemeleri ve zulumleri yüzünden İslâm Ümmeti, Ümmet şûru içinde Oruç İbadeti'ni îfâ edemez olmuştur. Ve Oruç İbadeti Ru'yetul Hilal meselesinin ihmali nedeniyle Şârî'nin razı olduğu bir şekilden yani asıl hüviyetinden/ruhundan çok ama çok uzaklaşmış ve îfâ edilir olmuştur 

  


2- Vahdâniyet/ Ümmet Unsuru

Allah Celle Celâluhû Müslümanlara tefrikaya düşmeyi haram kılmış ve Vahdâniyeti/ birliği emretmiştir: 

  


وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْكُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم

 إِخْوَانًا بِنِعْمَتِهِ 

  


"Ve topluca Allâh'ın ipine yapışın, ayrılmayın; Allâh'ın size olan ni'metini hatırlayın: Hani siz birbirinize düşman idiniz, (Allâh) kalblerinizi uzlaştırdı. O'un ni'metiyle kardeşler haline geldiniz."

  


Bu ayette vurgu yapılan "ayrılığa düşmeyin" ifadesini Müfessir İmam Kurtubî telif ettiği eserinde şöyle yorumlamıştır; Yüce Allah'ın: "Ve ayrılığa düşmeyin" buyruğu, yahudiler ve hıristiyanlar kendi dinlerinde ayrılığa düştüğü gibi, siz de dininizde ayrılığa düşmeyin, demektir.

  


Böyle bir açıklama İbn Mes'ud ve başkalarından nakledilmektedir. Bunun hevâ ve değişik maksatlara uyarak tefrikaya düşmeyiniz, bunun yerine Allah'ın dininde kardeşler olunuz, anlamında olması da mümkündür. Böylelikle bu, onların birbirleriyle olan ilişkilerini koparmalarını, birbirlerine sırt çevirmelerini önlemiş olur. (İmam Kurtubi, el-Camiu li-Ahkami'l-Kur'an, Buruç Yayınları: 4/310-311.)

  


İslâm Ümmeti'nin tek bir Ümmet olduğuna vurgu yapan hadislerde mevcuttur. Rasûl Sallallâhu Aleyhi ve Sellem Medine antlaşması yapıldığında şöyle buyurmuştur:

  


بِسْمِ اللّهِ الرّحْمَنِ الرّحِيمِ هَذَا كِتَابٌ مِنْ مُحَمّدٍ النّبِيّ صلى الله عليه وسلم ، بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُسْلِمِينَ .إنّهُمْ أُمّةٌ

 وَاحِدَةٌ مِنْ دُونِ النّاسِ 

  


"Bismillâhi'r-Rahmâni'r-Rahîm; 

  


Bu, Müminler, Müslümanlar arasında, Muhammed Nebî SallAllahu Aleyhi ve Sellem'den bir mektuptur. 

  


Muhakkak ki onlar, diğer insanlar dışında tek bir Ümmettirler "

  


Eğer İslâm Ümmeti tek ise ki tektir, dinimiz, yaratıcımız aynı ise ki aynıdır, öyle ise bu İslâmî Ümmet arasında tefrika olmamalıdır. Peygamber Sallallâhu Aleyhi ve Sellem' den gelen diğer rivayet ise şöyledir: "Mü'minler birbirlerine sevgi, dostluk, saygı göstermekte tek bir vücut gibidirler. Vücudun bir azası rahatsız olduğunda diğer azaları da uyuyamaz ve ateşlenir."

  


Allah ve Rasûlu, Müslümanların yapısını ve Ümmet kavramını mezkur naslarda beyân etmişlerdir. Bu manada Oruç İbadeti, Ümmet şûru'nun pratik hayata yansıdığı ibadetlerden birisidir. Şüphesiz ki Ramazan orucu, Ramazan Bayramı ve Kurban Bayramı Müslümanların Rableri ile alakasını tanzim eden ibadet olmalarına ilaveten İslâm Ümmeti'nin genel görüntülerindendirler. Ve İslâm Ümmeti bu vahdâniyet görüntüsünü Hilâfet Devleti'nin varlığı süresince korumuştu. ancak Hilâfet'in ilğasından bu yana İslâm ümmeti parçacıklara bölünmüştür. Çoğu meselelerde olduğu gibi Oruç meselesinde de tefrikanın derinliklerine ulaşmıştır. 

  


Oruç ibadeti'nin başlangıcını, bitişini ve mübârek bayramları ilan edecek bir Halîfe'nin yokluğu İslâm ümmetini ayrılıkların zirvesine sürüklemiştir. Vahdâniyet şûrundan ve görüntüsünden uzak bir Ümmet Asıl hüviyetinden/ruhundan uzak bir ibadet 

  


Son olarak "İmam'ın hükmü/kararı ihtilafları ortadan kaldırır." Şer’i kaidesinden hareketle şunları söylemek mümkündür: 

  


Şundan emin olalım ki, ihtilaflarmızı ortadan kaldıracak, bizleri tek bir Râye altında toplayacak bir Halîfe nasp edilmediği müddetçe tuttuğumuz oruçlarmız ve ihya ettiğimiz bayramlarımız hakiki olmaktan çok uzak -yapay- olmaya devam edecektir.

  


Raşidî Hilâfet Devleti'nin ikâmesi, Oruç ve buna benzer ibadetlerin esas hüviyetlerinin iadesi için inkar edilmez bir gerçektir. Müslümanlara tekrar Ümmet şûrunu yaşatacak olan yegâne unsur Hilâfet'tir. Aynı günde oruca başlama, aynı günde oruca son verip bayram ilan etme şerefine ancak Hilâfetle nâil olunabilir. İmamın gerek oruç ibadetinde gerek diğer ibadetlerde, hâassaten Bayramlar(ın ilânın)da vahdaniyet şûrunun tesisi için ne kadar elzem olduğunu şu rivâyetle anlamak mümkün; 

  


Dediler ki: "Şevval hilalini (hava koşulları nedeni ile) göremedik. Böylelikle sabaha oruçlu olarak başladık. Başka bir yönden bir kafile geldi. Nebi Sallallâhu Aleyhi ve Sellem'e dün hilali gördüklerine dair şahitlik ettiler. Bunun üzerine Rasulullah Sallallâhu Aleyhi ve Sellem onlara oruçlarını bozmalarını, daha sonra da ertesi gün bayramları için çıkmalarını emretti." (Ahmed b. Hanbel, Basriyyin, 19675)

  


Haram günde oruç tutma zilletinden Şer'î hükümleri (Ruyetul Hilal) ihmal etmek gafletinden ancak Hilâfet kurtarabilir. Ve Oruç ibadeti'nin siyâsi ve teşrî yönünün hakkıyla tahakkuk etmesini sağlayacak olan yegâne sistem Raşidî Hilâfet Devleti'dir.

Oruç ibadeti'nin asıl hüviyetini ve Ramazan ayının hakîki kıymeti ve ruhunu bizlere tekrar iade edecek Raşidî Hilâfet Devleti'nin en kısa zamanda ikâme edilmesi duasıyla...

Ramazan Ayı, Asıl Kıymetini Ancak Hilafet İle Kazanır

 İnsan, hayat ve kainat hakkında ortaya koyduğu temel fikriyle; insan aklını ikna etmeyen, fıtratla çelişen ve kalbe güven vermeyen bir

İnsan, hayat ve kainat hakkında ortaya koyduğu temel fikriyle; insan aklını ikna etmeyen, fıtratla çelişen ve kalbe güven vermeyen bir akideye dayanan Kapitalizm, iktisadi siyasetini şu anlayışa dayandırmıştır: “İnsanın ihtiyaçlarına oranla mal ve hizmetlerin yetersiz olmasından dolayı üretimin arttırılması gereklidir.”

  


  


Buna esasa göre; “üretimin arttırılması” düşüncesi, insanın ihtiyaçlarını göz ardı etmiş, servetin toplumdaki fertlere adaletli bir şekilde dağıtımından ziyade, Kapitalist sermayedarların oluşturulmasına zemin hazırlanmış, böylece toplumda fakir ile zengin arasında devasa farklar oluşturulmuş bu da zamanla Kapitalist ülkelerde ekonomik krizleri, işsizliği, fakirliği gündeme getirmiş, böylece insanlar temel ihtiyaçlarının dahi karşılanamamasının neticesinde eylemlere başlamışlardır.

  


  


İşte bu çerçevede Tunus’ta 17 Aralık 2010 yılında manavlık yapan 26 yaşında **Muhammed Buazizi** adındaki bir gencin Tunus polisinin, sattığı mallarına el koyması ve kendisine kötü davranması sonucunda kendisini yakmasıyla sanki, Kapitalist ideoloji ve diktatör yöneticilerin tarih sahnesinden silinmesi için düğmeye basılmış oluyor, “servetin fertlere dağıtımı değil de ihtiyaçların fazlalığı gerekçesiyle üretimin arttırılmasını temel felsefe edinen Kapitalizm için çöküş süreci başlıyordu. 26 yaşındaki Buazizi’nin belediye binası önünde üzerine benzin dökerek kendisini yakması, ölmeden önce "Yoksulluğa son, işsizliğe son" diye haykırmasıyla Tunuslular sokaklara dökülmüş ve bu protestolar neticesinde Bin Ali rejimi devrilmiş, hatta Kapitalist zincirin her bir halkası bu devrim ateşinden nasibini almıştır.

  


  


Sömürgeci kafirler ve onların ajanları hızlı bir şekilde devreye girerek devrimleri kontrol altına almak için ajanlarına reformlar yaptırmış, yöneticileri değiştirmiş, refah seviyesini yükselten, yani toplumun gazını alan yamalarla Tunus, Mısır, Libya, Yemen gibi ülkelerde devrimi kontrol altına almayı başarmıştır. Ancak inşallah Biladü-ş Şam-Suriye, Kapitalist ideolojinin, ve bu ideolojinin hizmetçisi olan yöneticilerinin tarih sahnesinde silindiği son durak olacak ve İslam ümmeti bu beldede Allah’ın izniyle Raşidi Hilafet Devletini kurarak, “la ilahe illallah Muhammeden Rasulullah” sancağı altında tek bir ümmet, orduları tek bir ordu olacak, tarih boyunca “yenilemez ordular” olarak bilinen İslam orduları-Hilafet’in orduları tarih sahnesinde yeniden güçlü bir şekilde yerini alacak, İslam’ın önündeki maddi engelleri ortadan kaldırmak için cihad ve fetihler başlayacak, İsrail’den başlayarak İslam beldelerindeki sömürgeciler ve ajanlarını ortadan kaldırılacak.

  


ABD, İngiltere,Rusya, Fransa, ve Çin, gibi kafir devletler tarihin çöplüğüne atılacak, Rasulullah (Sallallahu aleyhi ve sellem)2in müjdelediği Roma fethedilecek ve bu fetihlerle birlikte Müslümanlar İslam’ı yeryüzünün tamamına ulaştıracaklar inşallah…

  


وَيَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ

  


**“O gün müminler de Allah'ın yardımıyla sevineceklerdir.”** (Er-Rum-4)

Ortadoğu’daki Devrimler Kapitalizm’in Çöküşünün Habercisi Mi?

 Şam kasabı Esed ve
efendilerine karşı başlatılan şanlı Suriye Kıyamı ve Hilafet Devrimi bu gün 3
yılına girecek. Başladığı

Şam kasabı Esed ve efendilerine karşı başlatılan şanlı Suriye Kıyamı ve Hilafet Devrimi bu gün 3 yılına girecek. Başladığı günden beri 100 binlerce Müslümanın katledilmesine, bir o kadar kayıp ve yaralı olmasına, Esed ve destekçileri işkence ve katliamda sınır tanımamalarına, bütün dünya devletleri, uluslararası kuruluşlar, Müslümanların başındaki yöneticiler, ordular ve halklar bu katliama sessiz kalmalarına rağmen, Suriye halkı ve mücahitler yardımın yalnız ve yalnız Allah Subhanehu ve Teâlâ’dan geleceğine iman etmişlerdir ki, devrimin başından bu yana yaptıkları her amelde bunu açıkça ifade ediyorlar.

Nasıl ki, bir demirci ustası, demirden çekiç yapacağı zaman, demiri güçlü bir ateşte ısıtır, sonra demiri çekiçle döverek şekillendirir. Daha sonra tekrar ısıtır ve döver ve şekillendirir. Demir her ısıtılıp dövüldüğünde sertleşir, şekle girer ve içersindeki tufallar temizlenerek sağlam bir çekiç haline gelir. İşte bunun gibi, Suriye halkı da 3 yıldır, her gün yaşadıkları onca musibete, tepelerine bombalar, füzeler yağmasına, kadınlarının ırzları kirletilmesine, evlatları katledilmesine, bütün kutsalları ayaklar altına alınmasına, açlıkla mücadele etmelerine ve her türlü zorluğa rağmen, inançlarından asla taviz vermediler. Salih amellerden asla geri durmadılar, sabrettiler ve sabrediyorlar.

Musibetle birlikte yaşadıkça Allah Subhanehu ve Teâlâ onları olgunlaştırdı ve pişirdi, onlardaki gücü, kuvveti açığa çıkardı ve inşallah o toplumu Hilafet’in yükünü omuzlarında taşıyacak bir toplum olarak hazırlıyor. Yıllarca Esed’in zindanlarında her türlü işkenceye maruz kalan ve şu anda topluma öncülük ve liderlik yapan mücahitleri Suriye halkı, karşılarında gördüklerinde *“sizler daha önce neredeydiniz, böyle insanlar var mıydı içimizde?”* diyerek hayranlıklarını ve şaşkınlıklarını açıkça ifade etmişlerdir.

İşte, uzun süren 2 yıllık bu zorlu süreçte, Allah (Subhanehu ve Teâlâ) genelde tüm Müslümanları, özelde de Suriye’li Müslümanları imtihandan geçiriyordu. Öyle ki, Allah (ubhanehu ve Teâlâ yeryüzünün anahtarlarını teslim edeceği, yeryüzünde O’nun adaletini uygulayacak, İslam’ı hayat, devlet ve toplumda tatbik edecek, yeryüzünü küfrün karanlığından İslam’ın nuruyla aydınlatacak, ABD, İngiltere, Fransa, İsrail, Rusya ve diğer sömürgeci kafirlere ve onlara uşaklık eden zalim yöneticilere yıllardır Müslümanlara yaptıklarının ve sömürgeci kafir efendilerinin hizmetinde oluşlarının hesabını soracak ve İslam risaletini aleme davet ve cihad yoluyla taşıyacak olan, RAŞİDİ HİLAFET DEVLETİ’nin yönetimini teslim edeceği toplumu, elbette imtihandan geçirecektir ki, bu suretle saflar siyah ve beyaz gibi apaçık ortaya çıksın. Allah’a halis bir şekilde bağlananlar ile bağlanmayanlar belli olsun. Hilafet’in yönetimine ve sorumluluğuna ehil ve bu yükü omuzlarında taşıyacak toplum belli olsun.

Allah (Subhanehu ve Teâlâ) şöyle buyurdu:وَمَا أَصَابَكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللّهِ وَلِيَعْلَمَ الْمُؤْمِنِينَ

**“İki topluluğun karşı karşıya geldiği gün başınıza gelenler Allah'ın izniyle ve gerçek iman sahiplerini ortaya çıkarmak içindi.”** (Al-i İmran-166)

Bugün Suriye’de sürecin uzaması, her gün yüzlerce Müslüman’ın katledilmesi, bizi üzse de, bu bir imtihandır. Sabredenlerin ortaya çıkarılması operasyonudur. Müslümanlara neredeyse bir asırdır liderlik yapan devletlerin, onların başındaki yöneticilerin, toplumları arkasından sürükleyen kitlelerin, cemaatlerin, onların alimlerinin, hocalarının, velhasıl hepsinin yüzündeki kirli maskelerin düşmesi-düşürülmesi operasyonudur ki; taraflar açıkça ortaya çıksın, saflar, siyah ve beyazın ayrıştığı gibi netleşsin. Dünya, Müslümanlara karşı bir araya gelse de, Allah Subhanehu ve Teâlâ nusretini, bu çağın Ensar’ını göndersin, Müslümanlar küffara öldürücü son darbeyi vursun, ve ümmetin ve insanlığın asırlardır özlemini ve hasretini çektiği, RAŞİDİ HİLAFET ilan edilsin, İslam ümmeti hayırlı, takvalı ve kalkanı olacak Halifeye biat etsin, tekrar dünyanın efendisi konumuna yükselerek parlayan yıldız ve süper güç olsun.

Sonra İslam’ın önündeki maddi engellerin ortadan kaldırılması için cihad ve fetihler başlasın. Rasulullah (allallahu Aleyhi ve Sellem’in vaad ettiği *“İslam darının merkezi Şam olacaktır”* hakikati gerçekleşsin. Kafirler ve onlara uşaklık edenlerden hesapları bir bir sorulsun. Allah’ın vaadi ve Rasulullah Sallallahu Aleyhi ve Sellem’in müjdeleri bir bir gerçekleşsin. Roma, Washington, Moskova fethedilsin ve İslam’ın ulaşmadığı tek bir karış toprak dahi kalmasın.

Rasulullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurdu:

**"Allah benim için yeryüzünü dürüp göstermiştir. Ben de bu sayede yeryüzünün doğusunu da, batısını da gördüm! Bana gerçekten Cebrail, bu bana gösterilen yerlere kadar ümmetimin mülkünün ulaşacağını haber verip müjdelemiştir."**

Engin Uygun

Yazarın Makaleleri

Davetin Taşınmasında İstikrarın Önemi

Dava Adamı İçin Silkelenme Zamanı!

Baskı ve Zulüm, Davetçi ve Davasını Güçlü Kılar!

Kaldırılışının 100. Yılında, Hilâfet’i Kurun!

Zaman Akıp Gidiyor!

Çözüme Odaklanmak

Ramazan Ayı, Asıl Kıymetini Ancak Hilafet İle Kazanır

Ortadoğu’daki Devrimler Kapitalizm’in Çöküşünün Habercisi Mi?

Suriye Kıyamı Ve Hilafet Devrimi 3. Yılında

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz