Yazarımız Ramazan Gümüş, kapitalist sistem tarafından örülen korku duvarlarını, özellikle pandemi korkusunu konu edinen bir makale kaleme aldı.

1636135451.jpeg

Duvarlar neden inşa edilir!

Denilebilir ki içerdekileri dış etkenlerden korumak için ya da başka bir bakış açısı ile içeridekilerin dışarıya çıkmasını engellemek için…

Peki ya korku duvarları!

Çocukluğumuzdan beri “cesaret” sadece kahramanlık hikâyelerinde ulaşılamaz bir yerde konumlandırılırken, “korku” derinlemesine işlenen bir his olarak yerleştirildi hayatlarımıza…

Neden mi?

Çünkü insanın yaratılışı ile uyumsuz egemen sistemler sürdürülebilirliğini “korku” üzerine kurguladı. Öyle ki zorbalıkla inşa ettiği rejimin habisliğini, meydanlara kurduğu darağaçlarının gölgesine sakladı. “Devrim” adı altında gerçekleştirilen ölümcül kanunlar ile distopik bir devrin zemini hazırlanarak nice nesiller bu korku ikliminde kayboldu, gitti.

Modern zaman rejimlerinin insanları sindirmek için ustalıkla yaptıkları korku yayma, toplumları yönlendirmede elverişli bir aparat hâline geldi. Coğrafyamızın doğusundan batısına İstiklal mahkemeleri ile başlayan bu süreçte rejim kendine itaati dipçiğin sayesinde sağlarken, demir soğukluğunda kavramları da hayatımıza sokuyordu. Mesela “Dipçik”, “beyaz toros”, “silivri soğuğu” gibi kelimeler, toplumun bilinçaltına ekilen tehditlerin yansımasıdır. Buna her 10-15 yılda bir tankların namlusunu sivil halkın üzerine doğrultulduğunu da eklemek lazım.

Kasıtlı olarak iklimi sertleştirip şartları zorlaştırma sadece dipçikle yapılmıyor; kimi zaman ekonomik buhranlarla, ekmek karneleriyle, yağ ve tüp kuyruklarıyla kimi zaman taşeron örgütler vasıtasıyla yapılan terör olaylarıyla hizaya çekiliyoruz adeta. Korktukça emredileni yapıyor, değerlerimizden, malımızdan hatta canımızdan bile vazgeçebiliyoruz… Örülen duvarların dibinde toplum olarak can çekişiyoruz…

Zaman değişiyor, şartlar değişiyor, iktidarlar değişiyor ama güvensizliğin oluşturduğu korku iklimi hep aynı kalıyor. Şimdi de bu korku duvarlarını “Corona” tuğlaları ile örüyorlar.

Tüm dünyada nasıl ortaya çıktığı, sağlığımıza etkileri, hakkında ortaya atılan teorileri ile zihinlerde netliği hâlâ sağlanamasa da, Corona pandemisi hayatımıza öyle hızlı ve sert bir giriş yaptı ki her yer toz duman oldu. Bu toz duman içerisinde en net görülen şey ise her geçen gün baskının ve yasakların artmasıydı. Önce Müslümanların camilerinden başladı yasaklar, sonra sokaklarda maskesiz insan avına çıkıldı; sadece bir kısmı sosyal medyaya yansıyan trajikomik görüntülerde acınacak hâlimize güldük.

Bilhassa çocuklar evlere hapsedilerek internetin, televizyonun bağımlısı hâline getirildi. Sokaklar boşaldı, demokratikleştikçe bireyselleşen/yalnızlaşan insanların ilişkilerine ve habitatına büyük bir darbe daha vuruldu. Toplum, ekonomik sıkıntıların, ahlaki yozlaşmanın, hukuksuzluğun içinde nefes almaya bile fırsat bulamazken kendini bir de Corona kâbusunun içinde buldu…

İlginç bir şekilde sokakta düşen bayılan/ölen insan görüntüleri ile medya çoktan başlamıştı adrenalini yükseltmeye. Neredeyse 2 yıldır her gün, amacı korku ve endişe yaymak olduğu aşikâr olan kara (turkuaz) veri tablolarını sosyal ve ana akım medyada hem de aynı anda gözümüzün içine sokarcasına yayınlamalarının başka ne amacı olabilir. Televizyonlar, aynı nakaratları terennüm eden, çelişkili ifadeler ile sarmalanmış, profesör ünvanlı felaket tellalları ile stüdyolarını doldururken, inşa ettikleri korku duvarında gedik açılması endişesiyle aksisedaya hiç yer vermiyorlar.

Sürekli bir panik hâli oluşturarak kapitalizme hizmet eden örgütlenmelerinin dayattığı protokolleri bizlere uygulamaya çalışıyorlar. Bu dayatma maske ve mesafe ile başladı ama aşı meselesinde daha da belirginleşti. Öyle bir atmosfer oluşturuldu ki korkular paniğe, panik durumu öfkeye, öfke de şiddete evrildi. Zaten politik hezeyanlarla kasıtlı olarak kutuplaştırılan insanlar, maske ve aşı konusunda da ikiye bölündü. Maske takmadığı için otobüsten atılanlar hatta bıçaklananlar oldu. Artık yeni konseptte “aşı olmamak” vatan hainliğine eşdeğerdi.

Aşılanma oranlarının düşük olması yetkilileri endişelendirmiş olmalı ki turkuaz tabloların yetersizliği anlaşıldı ve bunun yanına oksijen maskeleri ile yoğun bakımda yatan *“aşı olmadım bu hâle geldim”* diyen hastalar devreye sokuldu. Bu da yetmedi sendikalar, meslek odaları ve İçişleri Bakanlığının hukuksuz genelgeleriyle toplum üzerinde baskı oluşturuldu, sağlık endişesinin yanına rızık ve daha nice endişeler eklendi.

Güvenliğin, huzurun olmadığı yerde toplum sağlığından bahsedebilir miyiz? Alkolün serbest olup hatta teşvik edildiği, uyuşturucunun her sokak başında bulunabildiği, içinde yüzlerce çeşit kanserojen maddeler barındıran gıdaların(!) market raflarını doldurduğu, küresel gıda ve ilaç şirketlerinin bizi, çocuklarımızı kobay olarak kullandığı bir zamanda, bağışıklık sistemimize yapılan bunca saldırılar varken bu toplum nasıl sağlıklı olsun!

Madem yetkililer bizim sağlığımızı bu kadar çok düşünüyorlar, istatistikler yayınlıyorlar, acaba alkolden uyuşturucudan ölenlerin, buna bağlı olarak trafik kazalarının sayılarını neden her gün yayınlamıyorlar?

Ya da çağın hastalığı kansere sebep olan gıdalar başta olmak üzere içtiğimiz suyun, soluduğumuz havanın bizi nasıl gün gün öldürdüğünün istatistiklerini neden tablolaştırmıyorlar?

Mali kaygılardan dolayı gerekli önlemleri almayan fabrikaların, zehirli atıklarıyla içtiğimiz suyun kaynağı akarsularımızı ve faydalandığımız denizlerimizi hunharca kirlettikleri videoları neden seyrettirmiyorlar?

Meselenin toplumun sağlığı olmadığı bu bir iki örnekten bile anlaşılıyor. Peki, verilen bunca korku neden?

İnsanlar ne siyasilerinize ne medyanıza ne hukuk sisteminize ne de prof.larınıza güveniyor. Çünkü ördüğünüz bu duvarlar aynı zamanda sisteminizin, ideolojinizin de çirkin yüzünü resmediyor.

İnsanlık İslâm’ın kendisine sunduğu güvenli hayatı istiyor!

Hiç tereddüt etmeden güvenebileceği, sözünü dinleyebileceği, bir avuç azınlığı değil tebaasını düşünen halifeler, yöneticiler istiyor!

İçinde **Allah’ın rızasına ulaşamama korkusundan** başka korku bilmediğimiz bir hayatı istiyor!

Biz bunun için çalışıyor ve korkmuyoruz!

Korku duvarlarının yıkıldığı, *“Allahu ekber”* nidalarının gökyüzünü kapladığı aydınlık zamanların heyecanıyla güzel günlere hazırlanıyoruz…

***“Size yemin ederek söylüyorum ki, Allah bu işi (İslâm dinini), mutlaka tamamlayacaktır. Öyle ki, bir süvari San’â’dan Hadramevt’e kadar (tek başına) yolculuk edecek de Allah’tan ve bir de (yolcu koyun sahibi ise) koyunlarına kurdun saldırmasından başka hiçbir şeyden korkmayacaktır…”*** \[Ahmed b. Hanbel, 5/109; Buharî, Menakıbu’l-Ensar, 29\]

Korku Duvarları!

Yazarımız Ramazan Gümüş, İslâm’ın inkilabî meydan okuyuşunun karakterini ortaya koyan bir makale kaleme aldı.

1630506122.jpeg

![]([url=https://www.hizliresim.com/oh1y4br][img]https://i.hizliresim.com/oh1y4br.jpg[/img][/url])

*“Ey Hazreç topluluğu, dikkat edin! Siz, siyahı ve beyazı ile bütün insanlarla mücadeleyi göze almak üzere O’na (Muhammed aleyhisselam) biat ediyorsunuz.”* **-Abbas b. Ubade**

İnsanlığın tarihinde gerçekleşen keskin ve net kırılmalar büyük değişimleri de beraberinde getirmiştir. Kırılmaların yaşandığı coğrafyalarda toplumları kalkındıran bu değişimler, kaçınılmaz olarak dünya tarih sahnesini de yeniden şekillendirmiştir. Geçmişe dönüp bakıldığında bu değişimlerde en çok göze çarpan ve mevcut denklemleri alt üst eden unsurların, kırılmanın gerçekleştiği toplumlarda sarsıcı etkiye sahip olması, statükoyu rahatsız etmesi, mazlumlara umut vermesi ve bunların ötesinde meydan okuyucu olmasıdır.

Nice kadim şehirler ve meydanları bu siyasi/toplumsal depremlerin izlerini taşır sinesinde. Belki de “meydan okuma” deyimi bu meydanlardaki mücadelelerin literatüre eklediği bir deyimdir.

Kuşkusuz bu inkılabî değişimler içerisinde, beşerî ideolojilere, düzen/din sahiplerine, krallara, diktatörlere, imparatorlara karşı tarihin en büyük meydan okuyuşunu İslâm gerçekleştirmiştir. Medine’de hayat bulmasından kıyamete değin, bu meydan okumayı her alanda canlı tutacak dinamikleri ile saadet, huzur ve kurtuluşun yegâne kapısı olmuştur.

Öyle ki yolun hemen başında, Mekke sokaklarında fikirler/ayetler insanların düşünce dünyalarında fırtınalar estirmeye daha yeni başlamışken, Rasulullah’ı yalanlayanlara karşı keskin bir meydan okuma ile **“De ki: 'Bunun benzeri bir sûre getirin ve eğer gerçekten doğru sözlüyseniz Allah'tan başka çağırabildiklerinizi çağırın.”** \[Yunus Suresi 38\] diyerek muhataplarının acziyetini ortaya koymakla kalmayıp mücadelenin ne kadar keskin ve sert geçeceğinin işaretlerini de veriyordu.

Bu meydan okuyuş hiç durmadı; Rasulullah’ın amcası Ebu Talib’in, müstekbir Mekkelilerin mesajını getirdiği umutsuz ama mücbir ziyaretinde de, Şi’be mahallesinde kuru deve derisini emip açlıklarını bastırmaya çalıştıkları ambargo döneminde de, eski elbisesi, eğri kılıcı, eğilmiş kalkanı ve çelimsiz atıyla İran kisrası Rüstem’in karşısına çıkan Ribi ibni Amir’in sözlerinde de devam etti.

İslâm’ın çağrısı sadece bir kavme ya da sadece bir bölgeye yönelik değildi. O’nun yapısı tüm insanlığı kuşatacak/kurtaracak bir hâkimiyeti hedefleyen kodlar ile kodlanmıştı. Üç tarafı denizlerle çevrili Arap Yarımadası’nda yeni kurulmuş bir devlet iken, dünya siyasetinin süper güçleri Bizans İmparatoru Heraklius’a, Sasani İmparatoru Hüsrev’e, İskenderiye Valisi Mukavkıs’a ve daha nicelerine karşı daveti ve meydan okuyuşu başka nasıl açıklanabilirdi!

Hayatın her alanında, bilimde, sanatta, içtimai ve iktisadi alanda insanların sorunları çözmede, selamı tesis etme ve yaymada asırlarca yeryüzü ve gökyüzü bu muhteşem uygarlığın gücüne şahitlik etti.

Günümüzde ise İslâm’ın köklerinden tozların temizlenerek, fikrî olarak sürdürdüğü meydan okuyuşunu toplumun damarlarında dolaşan kan misali her hücresine hayat vereceği günü beklemektedir.

Müslüman coğrafyada her zaman olduğu gibi gündem sıcak. Terör devleti Amerika’nın Afganistan’ı işgal etmesiyle başlayan kanlı süreç Taliban hareketinin, müstekbirleri hezimete uğratmasıyla nihayete erdi. Amerika rezil bir şekilde geri çekilmek zorunda kaldı. Ve gözler Afganistan’ın yönetimini tekrar ele alan Taliban’a çevrildi.

Katil sürüsünün mağlup başkanı Joe Biden’ın, *“İslâm ile mücadelemiz devam edecek... Halifeliğin dönmesine asla müsaade etmeyeceğiz”* açıklamaları gazetelerin manşetlerine konu olurken galip konumda olan Taliban yetkililerinin *“ABD ve bütün dünya ile iyi ilişkilere sahip olmak istiyoruz”* açıklamaları bir şeylerin ters gittiğini gösteriyor.

Müminlerin kalplerini ferahlatıp umutlarını kavileştiren, kâfirlerin ise uykularını kaçıran, İslâm’ın meydan okuyucu özelliği apaçık ortada iken, Müslümanlardan teşekkül kitleler bundan yoksun olabilir mi? Şu zifiri karanlıkta en ufak bir ışık belirtisine bile pervane olan ümmetin umutları bölgesel çıkarlara feda mı edilecek? Bu devlet sadece Afganlara ait ulus devlet modeli ile uluslararası sistemin çarklarında bir dişli mi olacak?

Son olarak, neredeyse her 5-10 yılda bir yaşanan bu (Abdunnasır-İran devrimi-AK Parti iktidarı-Arap Baharı süreci-Suriye devrimi gibi) gelişmeleri değerlendirirken Müslüman camiada duygusallıktan uzak değerlendirmeler yapılamıyor maalesef. Ân’ı yaşama isteği, nebevi metodu ve İslâm’ın yönetim modelini anlamadaki zafiyet ile birleşince bir sonraki adımın ne olacağı, Müslümanların desteğini alanların hedeflerinin netleşmesi, dost ve düşman tanımlamalarının yapılması ve daha birçok önemli hususlarla ilgili nasihatler göz ardı ediliyor. Bu nasihatlere kulak tıkamak, tarihi tekerrür ettirirken biz Müslümanlara da dejavular yaşatıyor.

Rabbim bizlere Abbas b. Ubade gibi siyasi uyanıklık Hazreçliler gibi de kararlılık versin.

Meydan Okuma

Eylül ve Leyla’nın önce kaybolduğu, ardından ölü bedenleri bulunduğu haberlerini görünce boğazım düğümlendi. Leyla, annesinin yaktığı ağıtlarla toprağa verildi. Bu ufacık yavrulara nasıl kıyılmıştı? Bu nasıl bir vicdansızlıktı? O gün hep bu sorunu düşündü

ramazan gümüş makale çürüme.jpg

Eylül ve Leyla’nın önce kaybolduğu, ardından ölü bedenleri bulunduğu haberlerini görünce boğazım düğümlendi. Leyla, annesinin yaktığı ağıtlarla toprağa verildi. Bu ufacık yavrulara nasıl kıyılmıştı? Bu nasıl bir vicdansızlıktı? O gün hep bu sorunu düşündüm. Bu elim hadiselerin nedeni ne idi? **“Çürüme”!**

Nasıl ki; organik bir madde bakteriler veya çeşitli çevresel etkenler nedeniyle normal yapısını kaybederek kötü kokmaya başlar ve çürür, işte bu konuda böyle bir toplumsal çürümeyi işaret ediyor!

Başımızı hangi yöne çevirsek, neye elimizi uzatsak onun çürüdüğünü görüyoruz. Büyük bir medeniyetin mirasçısı olan İslâm ümmeti nasıl bu hale geldi? Bu zararlı bakteriler bize nasıl bulaştı? Bu denli çürümemize sebep olan etken neydi?

İslâm ümmeti Batı’nın etkisine sadece askerî, siyasi ve ekonomik olarak girmedi. Aynı zamanda hadarat (hayat tarzı) olarak da girdi. Batılı hayat tarzı sadece maddi kuvvet ile yayılmadı. Aksine diğer hayat görüşlerini ya yok ederek ya bozarak, anlayışları dumura uğratarak yerleşti. Bu nedenle topraklarımız misyonerlerin ve oryantalistlerin yıllarca çalışma sahası olarak kullanıldı. Hâlâ da kullanılıyor. Bugün, kalkınmamızın yegâne yolu; İslâm’ın çözümleri olduğu halde bu çözümlere olan güvenimiz sarsıldı. Böylece duygu ve fikirlerimizi, Batı’dan gelen zehirli fikirler yönlendirmeye başladı. Hatta içerisinde bulunduğumuz bu kokuşmuşluktan kurtulmanın yollarını bile Batılı düşüncelerde arar olduk. Batılı popüler kültür öylesine yaygınlaştı ki, şehirlisinden, köylüsüne tüm insanların davranışlarını belirlemeye başladı. Sezai Karakoç’un, Doğulu (Müslüman) bir babanın Batı’ya giden yedi oğlunun kaderini anlattığı “Masal” şiiri, adeta yüzyıllık tarihimizin özeti gibidir:

*“Kemiklerim değişecek toz ve toprak olacak belki*

*Fakat değişmeyecek ruhum”* ([https://www.antoloji.com/masal-7-siiri/](\"https://www.antoloji.com/masal-7-siiri/\"))

Ancak bugün değişip dönüşenler ne hazindir ki, suçluluk psikolojisiyle hareket ediyor. Toplumdaki bu çürümeyi (haşa) İslâm’a nispet ediyor.. Müslümanlara saldırıyor.. Toplumdaki çürüme halinin gerçek nedenlerine inmek istemiyor. Çünkü aynı çürümüşlüğü dibine kadar yaşıyor. Aldığı zehirli bakteriler bünyesini öylesine etkilemiş ki, bundan artık dönüş olmadığını düşünüyor. İktidar ise; bu çürümüşlüğü bireyselleştirerek kendince hadım etme, idam etme gibi oyalayıcı çözümler arıyor. Toplumu bu hale getiren kokuşmuş, laik, demokratik, Batılı bakterileri topluma ilaç diye sunuyor: *“daha çok demokrasi!”, “İleri demokrasi!”*… Bu ilaçları kullananlar iyileşmek bir yana günden güne daha da hastalanıyor ve çöküşü hızlandırıyor. Çürümüş laiklik, kokuşmuş demokrasi bize ilaç olabilir mi? Bunu görmüyor maalesef iktidarlar, Batı’ya meftun olanlar…

Bu noktada Hizb-ut Tahrir Türkiye’nin önceki gün (4 Temmuz) sosyal medyada açtığı tag çok anlamlıydı: #ÇözümİdamDeğilİslâm

Toplum; *“İnsan, duygu, fikir ve nizamdan müteşekkil bir ilişkiler yumağıdır.”* Toplum olarak bu çürümüşlükten kurtulmamızın yolu; toplumu meydana getiren insan, duygu, fikir ve nizamımızın temelini, İslâm akidesine göre belirlemekten geçer. Allah *Subhanehu Ve Teâlâ*’nın biz kullarına gönderdiği son din İslâm; duygu ve fikirlerimizin -dolayısıyla davranışlarımızın- ve yine üzerimize tatbik edilen nizamın nasıl olacağını belirlediği takdirde ancak bu kokuşmuşluk ve çürümeden kurtulabiliriz.

O halde gelin, Batılı fikirlerin duygu ve fikirlerimizi yönlendirmesine izin vermeyelim! Devletimizin de Batılı esaslara göre değil, İslâmi esaslara göre olması için çalışalım. Bunun için Allah Rasulü *Sallallahu Aleyhi ve Sellem*’in değiştirme metodu doğrultusunda çalışalım. İslâm ile değişmek ve değiştirmek için çalışalım. Laik demokratik çürümüş sistemde bugün Leyla ve Eylül’ü toprağa gömdük. Gerekirse oğullarını Batı’ya gönderen Müslüman bir babanın yedinci oğlu gibi biz de kendimizi bir çukura gömelim ama yine de Batı’nın o makyajlı, çirkin, çürümüş vaatlerine kanmayalım.

*“……*

*Yedinci oğul büyümüştü baka baka ağaçlara*

*Baharın yazın güzün kışın sırrına ermişti ağaçlarda*

*Bir alinyazısı gibiydi kuruyan yapraklar onda*

*Bir de o talihini denemek istedi*

*Bir şafak vakti Batıya erdi*

*En büyük Batı kentinin en büyük meydanında*

*Durdu ve tanrıya yakardı önce*

*Kendisini değistiremesinler diye*

*Sonra ansızın ona bir ilham geldi*

*Ve başladı oymaya olduğu yeri*

*Başına toplandı ve baktılar Batılılar*

*O aldırmadı bakışlara*

*Kazdı durmadan kazdı*

*Sonra yarı beline kadar girdi çukura*

*Kalabalık büyümüş çok büyümüştü*

*O zaman dönüp konuştu:*

*Batılılar!*

*Bilmeden*

*Altı oğlunu yuttuğunuz*

*Bir babanın yedinci oğluyum ben*

*Gömülmek istiyorum buraya hiç değişmeden*

*Babam öldü acılarından kardeşlerimin*

*Ruhunu üzmek istemem babamın*

*Gömün beni değiştirmeden*

*Doğulu olarak ölmek istiyorum ben*

*Sizin bir tek ama büyük bir gücünüz var:*

*Karşınızdakini değiştirmek*

*Beni öldürseniz de çıkmam buradan*

*Kemiklerim değişecek toz ve toprak olacak belki*

*Fakat değişmeyecek ruhum*

*Onu kandırmak için boşuna dil döktüler*

*Açlıktan dolayı çıkar diye günlerce beklediler*

*O gün gün eridi ama çıkmadı dayandı*

*Bu acıdan yer yarıldı gök yarıldı*

*O nurdan bir sütuna döndü göğe uzandı*

*Batı bu sütunu ortadan kaldırmaktan aciz kaldı*

*Hâlâ onu ziyaret ederler şifa bulurlar*

*En onulmaz yarası olanlar*

*Ta kalplerinden vurulmuş olanlar*

*Yüreğinde insanlıktan bir iz taşıyanlar”*

**-Sezai Karakoç**

Çürüme!

Peki ya çare nedir, nedir çözüm?\r\nTek çare, akın akın ordular ile pısırık işgalcinin üstüne yürümektir…\r\nFilistin ve tüm beldeler için tek çözüm, yeniden \'Râşidî Hilâfet\'tir.

20171218kudus-diyorum-ey-musluman1.jpg

Kapkaranlık bir gece, tıpkı yaşadığımız çağ gibi…

Kâbe’nin hatim kısmında yanı üzere uzanan bir nebi…

Rabbinin emri ile kutlu yürüyüşe çıkacak…

Sana gelecek ey Kudüs!

Ey etrafı mübarek kılınan, “arzın kapısı"!

Müjdelerin indiği kutlu mekân!

Sen bizim ilk kıblemizsin…

Mescid-i Haram’ın, Mescid-i Nebevî’nin ardından “Aksâ” diye anılan,

Adı “uzak”, kendi kalbimize nakşedilen mescidin rahmisin…

Hattaboğlu Ömer’in kapılarını kıyamete değin araladığı “gökyüzü şehrisin”...

Esaretinde Salahaddin’e gülmeyi unutturan “mana”…

Yüzyıllar boyunca ‘eman’ın, esenliğin ‘dâr’ısın ey Kudüs!

Nice tekliflere, nice tehditlere aldırmayan kudretli Sultan’ın, Abdulhamid Han’ın “kırmızıçizgisi”...

Kalkansız, korumasız kalan ümmetinin mümbit toprağı…

Ey Kudüs!

Tam 70 yıl geçti üzerinden...

Kalbimize saplandı zehirli Yahudi hançeri İngiliz’in elinden...

Ne feryatlar yükseldi, çağlara şahitlik eden duvarlarının dibinden...

Bir avuç korkağın önüne yem edildi türlü oyunlarla aslanlarımız,

Sürdüler bizi Sabra’ya Şatilla’ya, “Nakbe”yi hiç unutmadık ey Kudüs!

Aksâ’nın merdivenlerinde Osmanlı yiğitlerini bekledi kaç nesil,

Analar kaç şehidi uğurladı, yıkılmış viran olmuş caddelerinde…

Tüm şiirler sana yazılıyor bu asırda…

Kudüs diye başlayan cümleler hep devrik, hep ıslak karanfil kokan kâğıtlarımız…

Tıpkı elinde sapan taşları olan çocukların kanlı gömlekleri gibi…

Ey Kudüs…

Ey yetim bırakılmış ümmet-i Muhammed…

Çok ihanet gördü bu topraklar,

Liderlik etmek için yola çıkanların ellerinde, döndüklerinde zillet anlaşmaları vardı…

Lanetlenmiş kavmin pusulasıyla yol arayanlar, soluğu Washington’da aldılar…

Tahkir edilmenin zirvesini yaşayanlar zirve üstüne zirve yaptılar…

Başkentler ilan ettiler; doğular, batılar diye seni ikiye böldüler...

Ey Müslüman…

Doğusuyla batısıyla, bir uçtan diğer uca kadim İslâm toprağı Kudüs…

“Kudüs” diyorum ey Müslüman!

Peşkeş çekiliyor Yahudi’ye, azdıkça azan...

Toplanıyorlar üçü, beşi, kırkı, kırk sekizi...

Koca koca orduların hâkimleri…

Olamadılar Selahaddin’in atının nalının sesi…

Dağ fare doğurdu ey Müslüman?

Şimdi bize…

Ellerindeki taşlarla işgalci Yahudi’ye kafa tutan yiğitlerin cesaretinde yöneticiler gerek…

Şimdi bize yüreği kor gibi,

Kudüs yangınıyla yanan komutanlar gerek…

Şimdi bize…

dizileri ile avutulan, gerçeğinin önüne geçmek için hakikati unutturulan,

Abdulhamid Han gibi siyasi dehalar gerek…

Şimdi bize,

Ömer gibi Kudüs’ü yeniden İslâm’ın darına sokacak Halifeler gerek…

“İki devletli çözüm” mü?

Çözüm değil, sadece kördüğüm…

Peki ya çare nedir, nedir çözüm?

Tek çare, akın akın ordular ile pısırık işgalcinin üstüne yürümektir…

Filistin ve tüm beldeler için tek çözüm, yeniden “Râşidî Hilâfet”tir.

Ramazan Gümüş

Kudüs Diyorum Ey Müslüman!

Fakat bu fetihler, devasa alanlarda, büyük hollywod vari organizasyonlarla, 3 boyutlu anma törenleriyle epik ve sahte söylemlerle değil…\r\nFatih Sultan Muhammed Han gibi adam gibi adamların, halkına yalan söylemeyen ve reel politikanın değil,

ramazan gümüş makale müjdelenen fetih henüz tamamlanmamıştır 1453 istanbul roma.jpg

Sultan Muhammed han büyük bir adamdı, büyük bir komutandı. Onu büyük bir adam yapan cüssesi değildi elbette. Onun büyük hedefleriydi.

O, kutlu müjdenin peşinden gitti…

Daha önce birçok kez kuşatılan, surlarının dibinde nice yiğitlerin şehadet şerbetini içtiği Konstantinapol’de, Bizans’ın başkentinde kelime-i tevhit bayrağını dalgalandırmak ve o kutlu müjdeye mazhar olmak sultanın en büyük hedefiydi ve gerçekleştirdi…

Hicrî 826 Miladi 1453 yılında Rum İmparatorluğu’na karşı Müslümanların kazandığı en büyük zafer onun elleriyle gerçekleşmiş, böylece kindar kâfir Papalığın kalesi ve Bizans Devleti’nin başkenti olan Konstantinapol fethedilmişti.

Bizans’ın yıkılmaz diye övündüğü surları, o güne kadar görülmemiş atış tekniğine sahip heybetli toplar ile dövmüş, dünya tarihinde eşi görülmemiş askerî bir deha sonucunda karadan yürütülen gemilerle, Bizans’ın kırılamaz zincirlerini aşmıştı.

O gün Cuma sabahı Fâtih Sultan Muhammed Han, Ramazan ayında beyaz bir at üzerinde iken oraya girmiş, oruçlu askerleri de peşinden gelmişlerdi. Cuma namazını da İslâm’a ve Müslümanlara karşı komploların çizildiği bir merkez ve eski bir kilise olan Ayasofya Mescidi’nde kılmışlardı. Onlar oraya avazları çıktığınca الله أكبر الله أكبر الله أكبر diye diye haykırarak ve Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in şu müjdesini birebir yaşayan fatihler olarak girmişlerdi:

*لَتُفْتَحَنَّ الْقُسْطَنْطِينِيَّةُ فَلَنِعْمَ الْأَمِيرُ أَمِيرُهَا وَلَنِعْمَ الْجَيْشُ ذَلِكَ الْجَيْشُ

***“Konstantiniyye elbette fetholunacaktır. Onu fetheden komutan ne güzel bir komutandır ve onu fetheden ordu ne güzel bir ordudur.”***

Fethin 563. yıldönümünde, fethin nişanesi Ayasofya, Hilâfet’in enkazı üzerine kurulan cumhuriyet tarafından müzeye çevrildi. Hilâfet kaldırıldığı günden bugüne Ayasofya, İstanbul ve tüm şehirlerimiz mahzun ve kederli… Sultan Fatih’in kendi parası ile vakıflaştırdığı ve *“**Ayasofya, kıyamete kadar cami olarak vakfedilmiştir. Vakıf şartlarını kim değiştirirse, Allah’ın, meleklerin, bütün insanların laneti onların üzerine olsun.*” dediği fethin sembolü olan Ayasofya, yıllardır maalesef ibadete kapalı.

Asırlar önce Allah ve Rasulüne karşı birleşen müşrikler gibi bugün de tüm kâfirler İslâm’a ve Müslümanlara karşı birleştiler. Müslümanlar her zaman Allah Rasulü’nün müjdelerine inandılar ve O’nun verdiği müjdelerle fetihleri gerçekleştirdiler.

Allah Rasulü sadece İstanbul’un fethini müjdelemedi…

Allah Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* zorba yöneticilerden sonra nübüvvet minhacı üzere Râşidî Hilâfet Devleti’nin kurulacağını, İstanbul’un ve ardından Roma’nın da fethedileceğini müjdeledi.

Allah Rasulü *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* gasıp Yahudi varlığı “İsrail” ile savaşarak onları yok edeceğimizi ve yeryüzünün yeniden İslâm’ın hâkimiyetine girerek tüm hayırların üzerimizde gerçekleşeceğini de müjdeledi.

Bizler de fatihler gibi bu fethin içinde yer almalı, Doğu Roma gibi, Batı uygarlığının da yıkılacağına ve bunun çok da uzak olmayan bir zamanda gerçekleşeceğine inanmalı ve bu yolda çalışmalıyız…

**Müjdelenen fetih henüz tamamlanmamıştır…**

Tarihte nice şehirler vardır ki Hilâfet’e başkentlik yaptığı yıllarda İslâmbol’un bahtiyarlığını kıskanmasın…

Evet, şehirlerin anası Mekke’dir…

Medine ilk İslâm Devleti’nin başkenti olması hasebiyle muazzam medeniyetimizin de merkezidir.

Peki ya İslâmbol...

Yüzyıllarca İslâm’ın bayraktarlığını yapmış üzerinde durduğumuz şu topraklar…

Bugün Topkapı, Dolmabahçe, Yıldız saraylarının kapıları kâfir devletlerin elçilerinin sürünerek gireceği, o izzetli günlerin özlemiyle halifesini beklemektedir…

Müjdelenen fetih henüz tamamlanmamıştır…

Daha tarihin şahitlik edeceği en başta Roma daha sonra Paris, Berlin, Londra, Moskova, Pekin ve Washington gibi onlarca şehir İslâm’ın izzeti ile izzetlenmeyi beklemektedir.

Fakat bu fetihler, devasa alanlarda, büyük hollywod vari organizasyonlarla, 3 boyutlu anma törenleriyle epik ve sahte söylemlerle değil…

Fatih Sultan Muhammed Han gibi adam gibi adamların, halkına yalan söylemeyen ve reel politikanın değil, müjdelerin peşinden giden liderlerin eliyle gerçekleşecektir biiznillah…

Ramazan Gümüş

Müjdelenen Fetih Henüz Tamamlanmamıştır…

Korkarım ki hayatlarımızı sömürgecilerin kurguladıkları demokratik fay hatları üzerine bina etmeye devam ettiğimiz sürece bu darbeleri daha çok yaşayacağız.

ramazan gümüş makale yeniden dirilişin izlerini sürerken 15 temmuz hilafet.jpg

15 Temmuz…

Ne kadar sıcak ne kadar kesif bir geceydi, kaç can pazarı kuruldu meydanlarda, kaç masumun sıcacık kanları karıştı alevli-kurşuni asfaltlara.

Belki de birçoğumuz bir gece de olsa feryatlarımızın, tekbirlerimizin Halep’in, İdlib’in, Bağdat’ın, Kahire’nin çocuklarıyla aynı semada yankılanacağını hiç düşünmemiştik. Dişimizi tırnağımızı sökerek aldıkları ölüm makinalarının, tepemizden evlatlarımıza ölüm kusacağını hiç hesap etmemiştik…

Analistlerin artık bu ülkede darbeler dönemi geride kaldı diye dillendirdikleri bir zamanda yaşandı. Aslında ilk değildi bu yaşananlar bu topraklar için, mevcut rejimin yapısal özelliklerinden değil miydi “otoriteyi” halka rağmen gasp etmek, kanlı meydanlarıyla, darağaçlarıyla laik cumhuriyetlerini dikta etmek, devrim safsataları ile darbe üstüne darbe vurmak…

Hatırlayalım ümmetin başına gelen ve şiddeti 100 yıldır devam eden o korkunç darbeyi... Müstekbirlerin türlü türlü desiseleriyle öylesine kırılgan fay hatları üzerine taşındık ki, bu coğrafya için artık yıkımlar olağanlaştı, ölçü ‘Furkan’ olmaktan çıkarılınca hak-bâtıl birbirine girdi, işgaller-katliamlar eksik olmadı.

Sadece sultaya vurulan darbeyle yetinmediler, modernleşme adına vahşi bir kültür katliamına da imza attılar. 1300 yıldır güldür güldür akan medeniyetin, pervasızca yatağını değiştirdiler, artık maveraya değil masivaya doğru akar oldu...

O darbenin sarsıntıları hiç bitmedi, geçmişte neredeyse her nesle yaşatılan ve bugün de başımıza gelen bu melun vakıa, tarihin kaydettiği en muazzam medeniyete vurulan öldürücü darbenin “artçı şoklarından” başka bir şey değildir...

Korkarım ki hayatlarımızı sömürgecilerin kurguladıkları demokratik fay hatları üzerine bina etmeye devam ettiğimiz sürece bu darbeleri daha çok yaşayacağız.

**“İbrahim… Ümmetin korku duvarları bir bir yıkılıyor…demokrasiyi meydanlara sokan kim!!!”**

Son yaşanan darbeyle açığa çıkan bir başka husus ise İslam ümmetinin zihin kodlarını çözmekten aciz toplum mühendislerinin büyük yanılgısı olmuştur...

Tedricen, yavaş yavaş diyerek “Nebevi hareketi” metot edinmekten imtina edenlere de büyük bir mesaj vermiştir aziz ümmetimiz…

Şu asla unutulmamalıdır ki, zillet çağının sonunu getirecek olan bu ümmettir başkası değil. Tekbirlerle savuşturulan darbenin ertesinde ‘büyük tehlikeyi’ gören ve bundan müthiş rahatsızlık duyan Batı ve avenelerinin “**demokrasi kazandı**” teraneleri boşuna değildir...

Uyanışa gebe toplumlarda bu tip saptırmaların olageldiğini tarihte birçok yerde görmekteyiz, hatırlayın elçiler kurak toplumlara uyanış tohumlarını ekmeye başlayınca kamuoyunun rotasının değişmesinden korkanlar, şair ve sihirbazlarını meydanlardaki kürsülerde arz-ı endam ettirirlerdi ki uyanışı geciktirebilsinler.

Ama burada Batının fikri saldırısına karşı olması veya en azından birkaç kelam ile de olsa tavır koyması gereken ‘öncüler’ duygularına yenik düştüler, estirilen korku atmosferinde meydanlarda “bizde oradaydık” selfieleri ile korktuklarından emin olacaklarını düşündüler.

Ümmet darbeci melunların şahsında tüm sömürgecilere en üst perdeden meydan okuyarak üzerine düşeni yerine getirirken, maalesef ümmetin hocaları, kanaat önderleri ve liderlerinin, laik devlet aklının ve medyanın akın akın başlattığı **çağımızın en büyük yalanı demokrasi** sağanağına karşı koruyucu kalkan olmalarını beklerdik. Bu yönü ile onların şiarı çağa şahitlik etmek, böylesine bir imtihan sürecinde ruz-i mahşerde Allah’ın huzuruna alınları açık, başları dik çıkmak olmalıydı.

Eğer bizler kurtuluşu hedefleyenler olarak içimizden Saad ibnu Muazları, Useyd bin Hudayrları çıkarabilirsek, bu ümmet o gün Yesrib’in meydanlarını tekbirlerle inlettiği gibi Anadolu’nun meydanlarını da inletebileceğini pekâlâ göstermiştir.

Öyleyse öğretmeni Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* olan Musab *RadiyAllahu Anh*’ın tavrı bizim tavrımız olmalıdır. Önümüzde **rıdvanullaha** susayan, içinde barındırdığı müthiş enerji ile demirden kanatlara, alevli toplara kafa tutan, derya gibi bir ümmet var ve halkına yalan söylemeyen liderlerin arkasında çağlamayı bekliyor. Onları saptırıcı rüveybidaların önüne itmek hâkimiyet Allah’ındır diyen hiçbir nefere yakışmaz.

Bu çağ başka bir çağdır, bu ümmet bambaşka bir ümmettir. Mağripten maşrıka dalga dalga yayılan İslami talepler, tekbirler, kıyamlar, direnişler buna mukabil arşı titreten feryatlar, daha önce hiç yaşanmamış acılar, bombalar, akıtılan tertemiz kanlar bir dirilişin provası değil de nedir? Her yaşadığımız günün bir önceki gün gibi olmadığı dünyamızda yarın da bugünden farklı olacaktır ve yarının dünyasında Müslümanlar ve tüm insanlık için Hilafet’ten başka bir devlete yer yoktur…

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* şöyle buyurmuştur:

 *…ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةٌ )راشدة( عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ*

***“…Sonra (yeniden) Nübüvvet Minhacı üzere \[Raşidi\] Hilafet olacaktır.”***

Şimdi sizler, bizler, hepimiz, tüm Müslümanlar, toplumumuzu zemini İslam olan fikirlerle inşa edelim, Allah *Subhanehu ve Teâlâ*’nın vaadine güvenerek Hilafet’in izini sürelim. İşte o zaman ekranlarımızda kışlalarında çakılıp kalan, ümmetin akıtılan kanlarını dindirmek yerine, darbeler planlayan satılık ajan komutanları değil, fetihleri yapan yiğit komutanları göreceğiz İnşaAllah…

Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in rayesinin gölgesinde yaşabilmek duasıyla… Fiemanallah…
Ramazan Gümüş

[@kayramazangumus](https://twitter.com/kayramazangumus)

Ramazan Gümüş

Yazarın Makaleleri

Korku Duvarları!

Meydan Okuma

Çürüme!

Kudüs Diyorum Ey Müslüman!

Müjdelenen Fetih Henüz Tamamlanmamıştır…

YENİDEN DİRİLİŞİN İZLERİNİ SÜRERKEN

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz