Mudanya Mütarekesi Osmanlı Hilâfeti’nin hayatını hukuken sona erdiren TBMM eliyle imzalanmış ölüm fermanıdır.

20161010mudanyadan-lozana.jpg

**بِسْـــمِ اللهِ الرَّحْمٰـــنِ الرَّحِيـــم**

Mudanya Mütarekesi Osmanlı Hilâfeti’nin hayatını hukuken sona erdiren TBMM eliyle imzalanmış ölüm fermanıdır. Osmanlının I. Cihan harbinde şaibeli yenilgisi ardından 16 Mart 1920’de İngiltere önderliğindeki İtilâf devletleri önce İstanbul’u işgal eder ardından Osmanlı hükümetini kapatırlar. Bundan mütevelli Osmanlının doğduğu Anadolu ve Hilâfet’in kalbi İstanbul artık İngiltere önderliğindeki İtilâf devletlerinin işgali altındadır.

Tabiri caizse nihayet Batılıların asırlık rüyasını gerçekleşiyor, İslam ümmetinin de korktuğu başına geliyordu. Artık İslam âlemi 14 asırlık koruyucu kalkanını, tek otoritesini, birlikteliğinin teminatı imametini yitirmek üzeredir. Ancak İslam dünyası bu büyük felaket karşısında kendisinden beklenen infiali, mukavemeti bir türlü gösteremiyordu. Çünkü İngilizler buna müsaade etmiyor bitmek tükenmek bilmeyen entrikalarıyla sanki İslam ümmetinin gözüne büyülü bir perde indiriyorlardı. Sinsi İngilizler efsunlu mizansenlerini birbiri ardına sahneleyerek çaresiz ve şaşkınlıkla adeta sağa sola koşuşturan ümmetin umutlarını bir bir boşa çıkarıyordu.

Mamafih çelişkili İngiliz politikaları feshedilen İstanbul hükümeti yerine 23 Nisan 1920’de Ankara’da kurulan yeni hükümete neden müsamaha gösteriyordu? Üstelik dua ve tekbirlerle açılan, omurgasını da feshedilen eski Osmanlı mebuslarının oluşturduğu bir meclise! İşte bu yaman çelişkinin ardında İngiliz kurnazlığıyla Osmanlıyı yok etme planları yatıyordu. Hassaten İngilizlerin hasta adam olarak niteledikleri Osmanlı artık idam sehpasındaki celladının insafına kalmış bir zavallıdır. Fakat İngiliz kurnazlığı Osmanlının boynuna taktığı ilmeği çeken el olma ahmaklığına müsaade etmeyecek ve ilmeğin ucunu başka birine çektirecektir.

Yine bu meyanda İngiliz entrikaları TBMM’nin Anadolu’da Yunanlara karşı başlattığı Kurtuluş Savaşı’na haiz olmalarına rağmen müdahil olmayacaklardı. Bu savaşta onca güç ve azametlerine rağmen mağrur itilaf devletleri küçük müttefiki Yunanları neden yalnız bırakmışlardı? Çünkü bu sinsi kurgu da İngilizlerin habis emellerine ulaşmak için planları dâhilindeydi. Nitekim İtilâf devletleri Kurtuluş Savaşı’ndan zaferle ayrılan TBMM’ye ateşkes çağrısında bulunacak ve 11 Ekim 1922’de sehven TBMM’nin imzaladığı Mudanya mütarekesiyle Osmanlı Hilâfeti hukuken sona erecekti.

Ancak Mudanya mütarekesiyle hukuken son bulan Osmanlı Hilâfeti ruhen ve bedenen de yok edilmeliydi. Çünkü ancak o zaman Batı Osmanlının üç kıtaya uzanan zengin topraklarını rahatlıkla sömürebilecekti. Bu stratejiyle hareket eden İtilâf devletleri TBMM’ye Lord Curzon aracılığıyla kati bir mesaj göndererek “Kalıcı bir barışın ancak Hilâfet’in kaldırılmasıyla mümkün olabileceğini” bildirmişlerdi. Bu mesaj İngilizlerin Mudanya mütarekesiyle kısmen tanıdığı yeni Türk devletinin yaşamasının ancak Osmanlı Hilâfeti’nin ilgasıyla mümkün olacağı anlamı taşıyordu.

Lakin yeni Türk devletinin varlığı hususu İngiliz Avam Kamarası’nda çok hararetli tartışmalar yaşanmasına sebep oluyordu. Muhalif kanat Curzon hükümetinin ateşle oynadığını yeni Türk devletini tanımayı yersiz ve çok büyük bir risk olarak görüyordu. Buna istinaden Lord Curzon Avam Kamarası’nda yaptığı ikna konuşmasında "*Siz yanılıyorsunuz. İşte asıl bundan sonra Türkler (Müslümanlar) bittiler. Bir daha eski güçlü günlerine kesinlikle kavuşamayacaklardır. Zira biz onları Lozan anlaşması ile ruhen, imanen öldürdük. Türkler İslâm'dan uzaklaştırılacaklar. Bunun için Türkler (İsmet İnönü ) bize söz verdi."* demiştir. Nitekim İnönü’nün yıllar sonra yayınlanan biyografisinde *"Avrupalılar kendilerine verdiğimiz sözü tutamayacağımızı zannettiler."* diyerek Curzon’u teyit edecektir. Lozan'da bizi temsil eden İnönü’den sonra ikinci delegemiz Yahudi Haim Naum yine koyu bir Yahudi olan Gurzon’a *“Siz Türkiye’nin mülki tamamiyetini kabul edin, ben onlara İslamiyet’i ve İslam temsilciliklerini (Halifeliği) ayaklar altında çiğnetmeyi taahhüd ediyorum.”* demiştir. Ancak bu şartlar ve taahhütlerle ikna edilen Batı dünyası Osmanlıdan kopan Türkiye ve diğer ulus devletlerini tanımıştır.

Filhakika I. Cihan harbi öncesi 1913’lerde Osmanlı toprakları üç kıtada 4.980.000 km2 iken, sınırları Lozan’da çizilen Türkiye’nin toprakları 814 000 km2 düşürülmüştü. Hilâfet’in ilgasıyla İslam’ın hukuki, siyasi, sosyal ve iktisadi düzeninin tamamen kaldırılarak Batı’nın bu alandaki kanun ve nizamlarının alınacağı Lozan’la tescillenmişti. Bundan sonra Türkiye Cumhuriyeti İslam karşıtı bir politika izleyecekti. Arapça okunan ezan yasaklanacak, birçok cami, medrese satılıp ahırlara, müzeye dönüştürülecekti. İnkılap adı altında kanlı devrimlerle alfabede, kılık kıyafet, ölçü tartı, takvim gibi daha birçok İslami unsur değiştirilecekti. İşte bu yüzden İngilizler tek kurşun atmadan İstanbul’u terk etmişlerdi, fakat yanlarında tutsak olarak Hilâfet’i de götürmüşlerdi.

Zira o günden bu güne ne Batı İslam âleminin üzerinden elini çekmiş, ne de Curzon’un dediği gibi ümmet bir daha kendine gelebilmiştir. Ayrıca Curzon’un tarihi vesika hüviyetindeki bu beyanatı bugün temcit pilavı gibi hala tartışılan Lozan “zafer mi” yoksa “hezimet mi” sualinin de doğru cevabıdır.

İslam ümmeti Lozan ve ardında gizlenen hakikatleri görebilecek basirete sahiptir. Yeter ki doğru zaviyeden bakabilsin.

قَدْ جَاءكُم بَصَآئِرُ مِن رَّبِّكُمْ فَمَنْ أَبْصَرَ فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ عَمِيَ فَعَلَيْهَا وَمَا أَنَاْ عَلَيْكُم بِحَفِيظٍ

**“Doğrusu size Rabbiniz tarafından basiretler (idrak kabiliyeti) verilmiştir. Artık kim hakkı görürse faydası kendisine, kim de kör olursa zararı kendinedir.”** Enam Suresi 104

[@Altin12345Murat](https://twitter.com/Altin12345Murat)

MUDANYADAN LOZANA

Yakın tarihini yok sayıp karalamakta mahir olan cumhuriyetin yetiştirdiği son nesiliz biz

20160516kut-ul-amare-kimin-zaferi.jpg

  


Yakın tarihini yok sayıp karalamakta mahir olan cumhuriyetin yetiştirdiği son nesiliz biz. İslam ümmeti Osmanlı sonrası laik demokrat rejimlerin baskılarıyla İslami köklerinden kopartılmak istenirken, bir anda yakın tarihimizden muhteşem bir zafer çıka geldi Kut-ül Amare. İşin daha enteresanı Kut zaferinin gündeme muhafazakâr demokrat neo Osmanlıcılar eliyle, cumhuriyetin simgelerinden 23 Nisan çocuk bayramı yerine kutlanmasıyla getirmesiydi. Yaşanan bu gelişmeler karşısında sosyal demokrat ulusalcı cenahtan; Kut zaferinin komutanları ulusalcı ittihatçılardandı, padişahlık geliyor, demokrasi Kemalizm elden gidiyor açıklamaları geldi. Bu talihsiz beyanatlarla Kut zaferinin istismar edilmesini, şehitlerimizin aziz hatırasına yapılan bu büyük saygısızlığı esefle kınıyoruz. 

  


İşin ironisi muhafazakârların ulusalcılar üzerinden yürüttüğü simgeler savaşında Kut zaferini iyi bir enstrüman haline dönüştürmek istemesidir. Peşinen bu tezin aksini iddia edecek iktidardaki muhafazakârlara hatırlatırız ki, on beş asırlık şanlı İslam tarihi batıla karşı kazanılan Kut zaferleriyle doludur. Velakin tüm çaba ve telkinlere rağmen bugüne kadar bırakın bu şanlı zaferlerin Türkiye siyasetindeki kıymeti harbiyesini, esamesi dahi okunmamıştır. O halde Kut zaferi ne batıya karşı utanç vesilesi görüp gizleyen ulusalcıların ne de sözde İslami siyasetlerine alet etmek isteyen muhafazakâr demokratların değildir? 

  


Kut-ül Amare gerçeği; 1916 Osmanlı Hilafet ordusunun Irak’ın Kut bölgesinde mağrur İngiliz emperyalizmine karşı Mehmetçiğin Çanakkale’den sonra kazandığı ikinci büyük zaferidir. Bu zaferi diğerlerinden ayıran daha özel kılansa Hilafet’in komadaki adam olarak nitelendiği bir dönemde İngilizlerin başını çektiği haçlı sürüsünün ensesinde patlayan son okkalı Osmanlı tokadı olmasıdır. 

  


Osmanlının ihanet ve entrikalarla boğuştuğu son döneminde ümmetin mümtaz evlatlarının kendisinden sayı, lojistik ve mühimmat açısından kat be kat üstün İngiliz ordusunu iman gücüyle yendiği büyük zaferin adıdır Kut. Bu sözlerimizin tarihî kanıtı niteliğindeki Halil Paşa’nın Kut-ül Amare zaferinden sonra yayınladığı mesajında, hakikat kaleme şöyle alınır: 

  


“Arslanlar! Bütün Osmanlılara (Müslümanlara) şeref ve şan, İngilizlere kara meydan olan şu kızgın toprağın güneşli semasında şehitlerimizin ruhları sevinçle gülerek uçarken, ben de hepinizin pak alınlarından öperek cümlenizi tebrik ediyorum. Ordum gerek Kut karşısında ve gerekse Kut’u kurtarmaya gelen ordular karşısında 350 subay ve 10.000 erini şehit vermiştir. Fakat buna karşılık bugün Kut’ta 13 general, 481 subay ve 13.300 er teslim alıyorum. Bu teslim aldığımız orduyu kurtarmaya gelen İngiliz kuvvetleri de 30.000 zayiat vererek geri dönmüşlerdir. Şu iki farka bakılınca, cihanı hayretlere düşürecek kadar büyük bir fark görülür. Tarih bu olayı yazmak için kelime bulmakta müşkülata uğrayacaktır. İşte Türklerin (Müslümanların) sebatının İngiliz inadını kırdığı birinci zaferi Çanakkale’de, ikinci zaferi burada görüyoruz.” Bu vesileyle gözünü dahi kırpmadan göğsünü siper ederek dini, devleti, namusu uğrunda canını feda eden bütün şehitlerimizi rahmet ve minnetle anıyoruz. 

  


O gün sömürgeci İngilizlerin şerir planı zayıf Osmanlı cephesi Kut-ül Amare’yi ezerek geçip petrol bölgesi Musul’a ulaşmaktı. Bunun önündeki tek engelse Mehmetçiğin şanlı direnişiydi fakat bu kutlu direniş bile sömürgecileri engelleyemedi. Sadece yaşanacak hezimeti biraz geciktirdi. İngilizler Kut-ül Amare’de aldığı ağır yenilginin öcünü masa başında sinsi politik oyunlarıyla elde edeceklerdi. Sömürgeci Batılılarca Osmanlı için kurulan idam sehpasının adı bu kez Sykes-Picot’tu. Bu anlaşma Kut’ül Amare’den sadece 17 gün sonra, 16 Mayıs 1916 tarihinde Britanya ve Fransa arasında yapılan gizli bir ittifaktır. Bu şer ittifakı Osmanlı Hilafetini er meydanında bir türlü yenip yok edemeyeceğini anlayan sinsi İngilizlerin yeni tuzağıydı. Sykes-Picot’la Avrupalılar alelacele Osmanlı’nın doğudaki topraklarında cetvelle sınırlar çizip, üzerine hain yöneticiler atayarak bir oldubittiyle adeta parselleyecekti. Nitekim Musul masa başında Osmanlı’nın 30 Ekim 1918’de imzaladığı Mondros Ateşkes Antlaşmasıyla resen İngilizlerin eline geçmiştir. Ve malesef böylece şanlı Kut zaferi de sinsi İngiliz politikalarının doğru okunamamasının bir vesikası olarak tarihe gömülüp gitmiştir.

  


Kut-ül Amare’den bize düşense aziz şehitlerimizin hatırasına, mirasına gerçek manada sahip çıkmaktır. Mamafih bugün İslami vicdanları oluk oluk kanatan bütün çıplaklığına rağmen sömürgeci Batı emperyalizminin hala doğru okunamıyor olmasıdır. Zira o günden bugüne kan emici sömürgeciler bu toprakları asla terk etmediler. Bilakis günümüzde ümmet adeta sömürgeci fitnesiyle yoğrulan topraklarında kendi kanında boğuluyor. 

  


Sonuç olarak şu an dumura uğrayan Müslümanların tek sorunu sadece yitirdikleri İslami kimliği, ümmet bilinci ve cihat ruhunu yeniden diriltmeleridir. Artık ümmet 1071, 1453 gibi fetihlerden 1915 Çanakkale 1916 Kut-ül Amerelere nasıl gelindiğinin hesabını daha iyi yapmalıdır. Aksi halde günümüz Müslümanlarının üzerindeki bu büyük felaketler sağanaklar halinde yağmaya devam edecektir. 

  


**يَذَّكَّرُونَ لِقَوْمٍ الآيَاتِ فَصَّلْنَا قَدْ مُسْتَقِيمًا رَبِّكَ صِرَاطُ وَهَذَا**

  


**“Bu, Rabbinin dosdoğru olan yoludur. Öğüt alıp düşünmesini bilen bir topluluk için ayetleri böyle birer birer açıkladık.” \[Enam 126\]**

  


[@Altin12345Murat](https://twitter.com/Altin12345Murat)
-------------------------------------------------------

KUT-ÜL AMARE KİMİN ZAFERİ?

Hilafet makamı için son derece vahim bu hadiseler yaşanırken ümmet çok yakında başına gelecek büyük felaketlerden habersizdi.

20160317son-halife-abdulmecid-han-surulurken.jpg

Müslim Ebu Hazim’den Rasulullah *SallAllahu Aleyhi ve Sellem* efendimizin şöyle dediğini rivayet etmiştir:

 كَانَتْ بَنُو إِسْرَائِيلَ تَسُوسُهُمُ الانْبِيَاءُ كُلَّمَا هَلَكَ نَبِيٌّ خَلَفَهُ نَبِيٌّ وَإِنَّهُ لا نَبِيَّ بَعْدِي وَسَتَكُونُ خُلَفَاءُ تَكْثُرُ قَالُوا فَمَا تَأْمُرُنَا قَالَ فُوا بِبَيْعَةِ الاوَّلِ فَالاوَّلِ وَأَعْطُوهُمْ حَقَّهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ سَائِلُهُمْ عَمَّا اسْتَرْعَاهُمْ

***“İsrailoğulları Nebiler tarafından siyaset (idare) ediliyordu. Bir Nebi öldüğünde onu başka bir Nebi takip ediyordu. Artık benden sonra Nebi yoktur. Fakat birçok halife olacaktır.”*** Bu meyanda Rasulullah’tan sonra seçilen ilk halife Hz. Ebu Bekir *RadiyAllahu Anh*’dan son halife II. Abdülmecid Han’a kadar Müslümanlar birçok halife tarafından İslam ile siyasa edilmişlerdir. Hilafet kurumu İslam’ın teşri yani kanun ve hüküm koymanın kaynağı olan Kur’an ve Sünnet’in koruyucusu tedavülünün de yegâne teminatıydı. Aynı zamanda Hilafet makamı yeryüzündeki bütün Müslümanların ve Haremeyn-i Şerife’nin muhafızı ve emin bir bekçisiydi. Keza ümmet dili, ırkı ne olursa olsun kutsallarının emanetçisi olan hilafetle gönül bağı, biatini son Osmanlı halifesi Abdülmecid Han’a kadar hiç koparmadı. Ümmet halifeleri adına Cuma hutbeleri irat edip mücahit asker ve komutanlarını da her daim hayır ve dua ile yâd etmişlerdir.

Lakin ümmetle imamet arasındaki asırlık mümtaz bu bağ müsteşrik ve misyonerler eliyle çözülecekti. Özellikle bu güruhun imametin son halkalarına karşı kustuğu kin ve hayâsız iftiralarla vurduğu garabet zinciri, bugün hâlâ ümmetin ayaklarına dolanmaktadır. Zira Filistin’de Yahudilere bir karış dahi toprak satmayan II. Abdülhamid Han’ı “kızıl sultan” ilan edenler, hain arzularına boyun eğmeyen Sultan Vahdettin’i de “vatan haini” ilan edeceklerdi. Yaşanan bu vahim gelişmelerle iyice cesaretlenen güruh 1 Kasım 1922'de TBMM’nin çıkardığı iki maddelik bir kanunla sesiz sedasız saltanatı kaldıracak sultayla otoriteyi birbirinden ayıracaktı. Sözde Avrupa’ya uyum kalkınma diyerek din ve devleti birbirinden ayıran emperyalistler böylece tarihte ilk defa, İslam topraklarında şeraitin üstünde bir otorite, sulta inşa edeceklerdi. Batılılarca adım adım işletilen bu şeytani planın anlamı Hilafet makamını hükümsüz sembolik bir hale getirmekti. Sinsice saltanatı kaldıran yine aynı TBMM 19 Kasım 1922 günü sürgün edilen halife Sultan Vahdettin’den boşalan Hilafet makamına, sembolik de olsa bir seçimle Abdülmecid Han’ı halife seçecekti. Seçim akabinde 24 Kasım 1922 günü Topkapı Sarayı'ndaki Hırka-i Şerif Dairesi'nde biat töreni gerçekleşti. Törende ilk defa Arapça yerine Türkçe dua edilmişti. Fatih Camii’ndeki Cuma namazında halife adına ilk defa Türkçe hutbe okunmuştu. 27 Aralık 1922 tarihinde toplanan Hint Hilafet Konferansı da Abdülmecid Han’ın halifeliğini dünya Müslümanları adına tasdik ve kabul etmişlerdi.

Bu şekilde Hilafetin içi boşaltılıp otoritesi sultası elinden alınırken, durumun ehemmiyetini kavrayamayanlar, lağvedilmesinin de ne anlama geldiğini anlayamayacaklardı. Nitekim 29 Ekim 1923’de Cumhuriyetin ilanıyla bütün yetkileri elinden alınmış sembolik halifenin varlığı dahi tahammül edilemez bir hâl almıştı. Çünkü halifenin ödeneğinin arttırılması ve yabancı siyasi konukları kabul etmek istemesi emperyalistleri telaşlandırmıştı. Hâlâ devlet başkanı statüsündeki halifenin son derece makul bu isteklerini bahane eden TBMM 3 Mart 1924’deki bütçe görüşmeleri sırasında, Urfa milletvekili Şeyh Saffet Efendi tarafından verilen bir önerge ile halifeliğin ilgası istendi. Hilafetin ilgasına ve Osmanlı hanedanının Türkiye Cumhuriyeti sınırlarının dışına çıkarılması hakkındaki (431 Sayılı) kanun, oturuma katılan 158 üyenin 157’sinin oyuyla kabul edildi. Aynı kanun ile hanedan üyelerinin yurt dışına çıkarılması kararı alındı.

Karar gereği II. Abdülmecid Han ve ailesi halkın galeyana gelmemesi için ertesi sabah saat 05.00’te gizlice Dolmabahçe Sarayı’ndan alınarak İsviçre’ye sürgün edildiler. Son Halife II. Abdülmecid Han, sürgünün ilk durağı Montrö’de bir bildiri yayımlayarak Ankara Hükümeti’ni “ladini” (dinsiz) olmakla itham ederek İslam dünyasını Hilafet için kıyama çağırmıştı. Ancak bu kifayetsiz çağrı 300 milyonluk İslam ümmetine hiçbir zaman ulaşmayacak, sonuçsuz kalacaktı.

Cebren ve hileyle 92 yıl önce 3 Mart 1924’de sinsice lağvedilen Hilafet bir anda el çabukluğu ile yok oluveriyordu. Böylece Emperyalizmin ve Siyonizm’in asırlık rüyası olan İslam’ı yok etme planlarının önünde hiçbir engel kalmıyordu. Nitekim Lozan’da bizi temsil eden Yahudi Haim Naum İngiliz lordu Gurzon’a *“Siz Türkiye’nin mülki tamamiyetini kabul edin, ben onlara İslamiyet’i ve İslam temsilciliklerini (Halifeliği) ayaklar altında çiğnetmeyi taahhüd ediyorum.”* demişti. Yahudilerin halifelik için bu önerileri İngiliz Avam Kamarası’nda adeta çalkalanıyor, hararetli tartışmalar yaşanıyordu. İslam’ın azılı düşmanı Batılı emperyalistler Curzon’a Türklere neden yaşama hakkı tanıdığının hesabını soruyordu. Curzon: *“Hayır siz yanılıyorsunuz. İşte asıl bundan sonra Türkler bittiler. Bir daha eski güçlü günlerine kesinlikle kavuşamayacaklar. Biz onları (Müslümanları) o gün Lozan Anlaşması ile ruhen ve manen öldürdük.”* karşılığını verecekti. Hilafetin ilgasında çok önemli rol üslenmiş ünlü İngiliz casusu Lawrance: *“Bu savaş sonunda mutlaka ve mutlaka Osmanlı sultanının dini otoritesi ortadan kaldırılmalıdır.”* diyerek hararetle büyük arzusunu dile getiriyordu.

Hilafet makamı için son derece vahim bu hadiseler yaşanırken ümmet çok yakında başına gelecek büyük felaketlerden habersizdi. Çünkü koruyucu kalkanı parçalanan ümmet hilafetin ilgasıyla başsız kalacak, imamesi koparak dağılan tespih taneleri gibi birlik ve beraberlikten yoksun kalacaktı. Maalesef Hilafetin bıraktığı otorite boşluğunu Batılılar dolduracak, ümmetin izzet ve şerefi ayaklar altına alınacaktı. Anadolu’dan, Mısır’a, Çeçenistan’dan, Bosna’ya, Irak’tan Suriye, Filistin’e daha birçok İslam beldesi kan gölüne dönecekti. Sömürgeci kâfirlerin insafına terk edilen ümmetin içler acısı bugünkü hâli, Hilafetin koruyucu misyonuna şiddetle ihtiyacı olduğunun inkâr edilemez bir hakikatidir. Bu hususta Rasulullah efendimiz Ebu Hüreyre’den rivayetle şöyle buyurdu:

 إِنَّمَا الإمَامُ جُنَّةٌ يُقَاتَلُ مِنْ وَرَائِهِ وَيُتَّقَى بِهِ*

***“Muhakkak ki imam (Halife) kalkandır. Onunla savaşılır ve korunulur.”*** Keza İslam ümmeti bir an evvel bu zilletten kurtulmak arzusunda samimi ise, şanlı İslam tarihinin izlerinin bizi getirdiği yer hadisi şerifin istikametiyle aynıdır. O halde yapılması gereken sadece ve sadece Rasulullah’ın vadine vefa göstermektir.

ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ

***“Sonra yeniden Nübüvvet Minhacı üzere Hilafet olacaktır.”***

Hülasası son halife sürülürken İslam’dan gayrı yol arayan saptırıcıların *“demokrasi”*, *“laiklik”* çığırtkanlığı ya da *“Hilafet kaldırılmadı TBMM’nin bünyesinde mündemiçtir.”* laflarına artık ümmetin karnı toktur. İslam ümmeti göğsündeki tertemiz inanç ve akidesiyle Allah ve Rasulü’nün vadini gerçekleştirecek basiret ve kudrete haizdir. Vuslata dair beklenen II. Raşid Hilafetin gölgesi İslam toprakları üzerine çoktan düşmüştür. Allah’ın izniyle zafer bu kutlu yol üzere sebat ve sabırla yürüyenlerin olacaktır.

وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ

**“Biz istiyorduk ki yeryüzünde ezilmekte olanlara lütufta bulunalım, onları önderler yapıp varisler kılalım.”** (Kasas Suresi 5)

[@Altin12345Murat](https://twitter.com/Altin12345Murat)

Son Halife Abdülmecid Han Sürülürken

Osmanlıya 88 yıl başkentlik yapmış serhat şehri Edirne eski ihtişamlı günlerinden çok uzak, çaresiz çok zor günler yaşıyordu.

20151023edirne-mudavimi-erzurumlu-mehmet-sukru-pasa.jpg

*“Düşman savunduğumuz hatları geçtikten sonra ölürsem, kendimi şehit kabul etmiyorum. Beni mezara koymayın, etimi kuşlar ve itler çeke çeke yesinler. Fakat savunma hattımız bozulmadan şehit olursam, kefenim, lifim ve sabunum çantamdadır. Beni bu yere gömeceksiniz ve gelecek nesiller üzerime bir abide dikecekler.”*

Mehmet Şükrü Paşa’nın 1912 Balkan Harbi’nde yazdığı Edirne destanı o dönem Avrupa basınını o kadar uzun bir süre meşgul eder ki, ister istemez Avrupalı Hıristiyan halk arasında bile paşaya karşı gizliden, gizliye derin bir saygı uyanır. Dahası savaştığı düşman kuvvetlerinin komutanlarını hatta krallarını bile kendisine hayran bırakır. Ne var ki Mehmet Şükrü Paşa adeta canını dişine takarak uğrunda savaştığı vatanında, sonuna kadar hak ettiği saygı ve hürmeti maalesef göremez. O gün Şükrü Paşa’nın maruz kaldığı kötü muamele, suiistimalin askerî politik birçok nedeni olabilir. Lakin bugün paşanın aziz hatırasına yapılacak en büyük saygısızlık, hatta aymazlık ibretlik vasiyetinin tam olarak anlayamamak olacaktır.

Osmanlıya 88 yıl başkentlik yapmış serhat şehri Edirne eski ihtişamlı günlerinden çok uzak, çaresiz çok zor günler yaşıyordu. 1912 yılının Ekim ayında başlayan Batı beslemesi Bulgarların Edirne kuşatması uzuyor, kolera, tifo gibi hastalıklar hızla yayılıyordu. Bab-ı Âli isyanlarıyla Osmanlı içten içe kaynıyor İstanbul’un yanı başındaki Edirne’ye yardım bir türlü ulaşmıyordu. Açlığın ve yokluğun pençesinde adeta can çekişen bölge halkını, bir de ölümden bin beter olan namus korkusu sarıyordu. Asırlarca Osmanlı idaresinde adalet ve barış içinde yaşayan Balkan milletleri Batı’nın ayrılıkçı politikaları, milliyetçilik akımlarıyla harekete geçerek, Osmanlıyı adeta sırtından hançerlemek için fırsat kolluyordu. Osmanlı topraklarına göz koyan Batı’nın şerir planının önündeki tek engel ise, dirayetli Osmanlı halifesi II. Abdülhamit Han’ın Balkanlarda uyguladığı denge politikalarıydı. II. Abdülhamit Han’ın Batı beslemesi Yahudi dönmeleri ve ittihatçılar eliyle tahtan indirilmesinin hemen ardından, yürütülen toparlanma ve denge siyaseti son buluyor, bir anda Osmanlı toprakları alev alıyordu. Yangını çıkaran ittihatçı çetenin işi hilafet makamından azlettikleri II. Abdülhamit’le bitmiyor, İslam ümmeti ve toprakları üzerinde hain planlarını birer birer uygulamaya koyuyorlardı.

Tarihler 10 Ekim 1912’yi gösterdiğinde Edirne’yi kuşatan Bulgar ordusuna karşın, ittihatçı entrikalarıyla adeta ezilen Osmanlı hükümeti çok tuhaf bir karar alarak, Mehmet Şükrü Paşa’ya Edirne’yi en fazla 40 gün müdafaa emri veriliyordu. Avrupa ve Rusya’nın desteğini arkasına alarak semiren Bulgar, Sırp ve diğer Balkan milletlerinden oluşan yamyam ordusu kuşattığı Edirne’yi bombalamaya başlarlar. Savaşın başlangıcında Osmanlı ordusu şehri kahramanca aslanlar gibi savunur, ne var ki gün geçtikçe eriyen mühimmat ve askerin iaşesiyle birlikte umutlar da tükenmektedir. Kırk günün sonunda bertaraf edilemeyen Bulgar kuşatması karşısında Şükrü Paşa ısrarla İstanbul’dan yardım istemektedir. Lakin Şükrü Paşa’nın tüm ısrarına rağmen cevap dahi alamadığı İstanbul’dan ne bir tek mermi ne de bir kuru ekmek dahi gelmeyecektir. Şükrü Paşa yaşanan tüm zorluklara, yapılan onca yardım çağrılarına rağmen, İstanbul’dan istediği yardımın neden gelmediğine önceleri bir anlam veremez. Nihayet İstanbul’dan gelen bir telgrafla her şey anlaşılır; şuursuz Osmanlı hükümeti bu sefer Şükrü Paşa’dan şehri Bulgarlara ivedilikle teslim etmesini istemektedir. Çünkü ittihatçı kadrolar ve Enver Paşa’nın hükümeti ele geçirmek için kurdukları şerir planların en büyük parçasını Edirne ve Balkanlar’ın kaybedilmesi oluşturmaktadır. Şükrü paşa Edirne üzerinde kurulan bu şeytani planın bir başka vesikasını kendi hatıratında şöyle anlatır:

*“Harbin henüz başında Edirne muhasarası başlamadan evvel ittihatçılardan eski Dahiliye Nazırı Talat Bey, gönüllü nefer yazılıp Edirne’ye gelmişti. Maksadı askerlik etmek değil, askeri ifsat etmekti. Birinci derecedeki kumandan paşaların oturdukları binaya yerleşmiş ve tıpkı o paşalar gibi o nefer beye de emir beyler tahsis edilmişti. Askeri harp etmemeye teşvik ediyor ve bilhassa Anadolu efradına soruyor Uşak, Konya, Adana, Rize, Van, Hakkâri, nere Edirne Rumeli nere diyerek Balkanların kendi vatanları olmadığından bahsediyordu. O sırada düşman ilerlemekte ve Edirne düşmek üzere idi. Tabi böyle bir fesada tahammül edemezdim. Talat Bey’i çağırttım. Kendisine Bey oğlum diye hitap ederek, yaptığı menfi propagandayı anlattım. Bu hale bir dakika bile tahammül edemeyeceğimi, Edirne’de kaldığı taktirde kendisini maazallah idam ettirmek mecburiyetinde kalacağımı ve böyle bir mecburiyette kalmak istemediğim için, o günkü trenle derhal İstanbul’a hareket etmesini emrettim. İşte benim menkubiyetime bu Talatlar sebep oldu. Onlar ordumuzun bir an evvel mağlup olmasını ve mağlubiyeti yüzünden muhalif hükümetin bir an evvel sükûtunu istiyorlardı. Fakat unuttukları bir şey vardı. Benim asker olduğumu unutuyorlardı.”*

Dönemin basiretsiz İstanbul hükümetinden iyiden iyiye ümidini kesen Şükrü Paşa’nın çektiği cevap telgrafı ittihatçıların suratına adeta bir tokat gibi iner:

*“Son kurşunum bitmeden şehri asla terk etmeyeceğim.”*

Bütün bu kaos ve siyasi entrikalar yaşanırken Edirne Kıyık sırtlarındaki tabyalar arasında koşturmakta olan Şükrü Paşa’nın müdafaası düşman ordusunun canını iyiden iyiye sıkmaktadır. İttihatçıların 40 günden fazla uzamasını istemediği savunma gittikçe daha çetin bir hal almaya başlar. O zor günler Edirne’nin hafızasında derin izler bırakacak yokluk ve yoksunluk yılları olarak anılacaktır. İmkânsızlıklar içinde Mehmetçik bir yandan salgın hastalıklarla boğuşurken diğer yandan Trakya’nın çetin kışına yenik düşecek birçoğu donarak can verecektir. Yiyecek bulamayan halk ve cephedeki askerlerimiz süpürge tohumlarından yapılmış ekmek, kurbağa ve at eti yemek zorunda kalacaktır. Yaşanan bunca zorluk ve eziyetler ise Bulgar işgaliyle yaşanacak felaketin yanında bir hiç kalacaktır. İstanbul’dan dört gözle gelmesi beklenen lakin hiç hiçbir zaman gelmeyecek yardımın gecikmesiyle karşımızda gittikçe daha da palazlanan Bulgar ordusuna ise, müttefikleri Avrupa’dan tren katarlarıyla erzak, mühimmat ve yeni askerî birlikler yağmaktadır adeta. Bu sırada Edirne ile İstanbul arasında kopan telgraf bağlantısı Şükrü Paşa’nın etrafının tamamen kuşatıldığının habercisidir. Edirne müdavimi Erzurumlu Mehmet Şükrü Paşa gönüllere taht kuran hüzün yüklü ve son derece anlamlı vasiyetini İşte o günlerde kaleme alacaktır.

Osmanlıya karşı tarihi bir fırsat yakalayan Bulgarlar var gücüyle yüklenir yıllardır düşlediği Edirne’yi düşürmeye ama nafile bir türlü kıramazlar Şükrü Paşa ve askerinin iman direncini. Bulgarlar akıl almaz olağan üstü bu direnci kıramayınca Selimiye Camii ve sivil halkı hedef alarak topa tutarlar. Bulgarlar yaptıkları bu kalleşçe saldırılarının hemen ardından, tayyarelerden attıkları bildirilerde şehri hemen teslim etmezlerse Selimiye dahil tüm şehri yıkacaklarını ve halkı da hiç acımadan katledeceklerini bildiriyorlardı. Aynı delikten bir daha ısırılmayacak kadar zeki olan Osmanlı’nın vakur paşası yalnız ve çaresizdir artık. Sözüne zerre kadar itibar etmediği Bulgarlara gözünden esirgediği Selimiye ve Edirne halkına zarar gelmesinden endişe eden Şükrü Paşa, elde kalan askerî mühimmatın hepsini düşmana karşı kullanır. Düşman eline geçmesin diye top, tüfek ve askerî teçhizatın tamamını harap eder. Arda nehri üzerinde bulunan demiryolu köprüsünü de yıktırıp, Bulgarlardan Edirne ve halkı için gerekli güvenceyi aldıktan sonra 26 Mart 1913 sabahı teslim olmak zorunda kalır. Şükrü Paşa’nın tüm çabasına rağmen korkulan olur kuduz köpekler gibi şehre giren yamyamlar, Selimiye Camii’ne postallarıyla girip minareleri arasına Bulgar bayrağını çekerler. Şehirde cami, medrese, han, imarethane akla gelen ne varsa talan edilip ateşe verilir. Bununla da kalmazlar tabii, Müslümanların mahremi çiğnenerek hanelere, ırzlara tecavüz ederler. Hatta girdikleri evlere işaret koyup arkadan gelen domuzlara yol gösterirler; *“Burada yağmalanacak tecavüz edilecek bir şey kalmadı vakit kaybetmeyin diğerlerine yetişin.”* diye. Esir edilen askerlerin durumu içler acısıdır. Aç susuz biçare aylarca ağaç kabuğu yiyerek hayatta kalmaya çalışırlar. Mehmetçiğimize ağaç kabuğunu dahi çok gören Bulgarlar, bu yüzden askerin kabuklarını yediği ağaçların bir kısmını da yakarlar. Bulgarların Edirne’de yaptığı katliamların, yaşanan yıkım ve dayanılmaz acıların tarifi mümkün değildir. Bulgarlar dünya tarihine yüz karası olarak geçen zulümlerine rağmen, tarihe şan veren Edirne savunmasının önüne geçememişlerdir. Şükrü Paşa ve Edirne savunmasının tarihteki yerinin daha iyi anlaşılabilmesi için; başta Fransız basını olmak üzere Avrupa basınında bu olaya övgü ve saygı dolu sayfalara bakılmalıdır. Aralarında Claude Farrere ve Pierre Loti gibi isimlerin olduğu yüzlerce aydının imzasını taşıyan *"Altın Kitap"* bir kılıçla birlikte Fransız halkının Şükrü Paşa’ya hayranlığının ifadesi olarak takdim edilir. Altın Kitap’ın girişinde şu sözler yazmaktadır:

*“Edirne’nin kahramanı Müdafii General Gazi Mehmet Şükrü Paşa’ya hayranları tarafından unutulmaz bir müdafaanın hatırası olarak. Paris 1913.”*

Şükrü Paşa’nın 6 ay süren Sofya esareti de şanına yakışır bir konukseverlik ile geçer. Bulgar bir yaveri ve kendine tahsis edilmiş bir otomobili bulunan paşanın kılıcı esareti boyunca da belindedir. Ama esaretten vatana dönüşü haset ve fesat içinde debelenen, karışıklıklarla dolu İstanbul’daki siyasilere has bir aymazlıkta olur. İstanbul Sirkeci garında halk paşasını bağrına basıp tezahürat etmek için beklemektedir. Şükrü Paşa’ya bu durum halk Edirne’nin teslim edilmesinden sebep seni öldürecekler şeklinde aksettirilir ve oyunu tertip edilir. O istemese de huduttan itibaren perdeleri kapkara indirilmiş bir vagonla Sirkeci garına, oradan da her tarafı kapalı bir faytonla gözlerden kaçırılırcasına Şişli’deki evine getirilir.

Şükrü Paşa artık işbaşında olan İttihat ve Terakki hükümetince alelacele derhal emekliye sevk edilerek rütbeleri sökülecektir. Şükrü Paşa hükümetin o günlerdeki bu tavrını İsmail Hami Danişmend’e şöyle anlatır:

*“Harbin başında hükümet benden bir aylık mukavemet talep etti. Ben tam yüz elli beş gün mukavemet ettim.”*

İttihatçıların bu son oyunu onu adeta yıkacak, bundan sonra yaşadığı küskün hayatın neticesinde siyatiğe yakalanan Mehmet Şükrü Paşa, tedavisi için gittiği Bursa’da 5 Haziran 1916’da hayata gözlerini yumar.

EDİRNE MÜDAVİMİ ERZURUMLU MEHMED ŞÜKRÜ PAŞA (1857-1916) ruhun şad mekânın Cennet olsun. Dünya savaş tarihine altın harflerle geçen eşi görülmemiş bir inançla tam beş ay beş gün süren Edirne savunması ve paşamızın kadrini kıymetini ancak ölümünden yıllar sonra anlayabildik. Çarpıtılan tarihimiz üzerindeki bu dezenformasyon ve sansüre inat Şükrü Paşa’nın vasiyeti, özelde Türkiye genelde İslam ümmetinin hâlâ kanıyor olan yaralarına merhem niteliğindedir.

Kaynak: Edirne'nin 600. Fetih Yıldönümü Türk Tarih Kurumu Yayınları 31 Mart Vakası ( İsmail Hami Danişmend )

Murat Altın

Yazarın Makaleleri

MUDANYADAN LOZANA

KUT-ÜL AMARE KİMİN ZAFERİ?

Son Halife Abdülmecid Han Sürülürken

EDİRNE MÜDAVİMİ ERZURUMLU MEHMET ŞÜKRÜ PAŞA

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz