Geçtiğimiz hafta 12 Kasım günü İstanbul’da toplanan 8. Türk Devletleri Teşkilatı İstanbul Zirvesi’nde Türk Devletleri Teşkilatı’nın kurulduğu açıklandı. Aslında bu teşkilat yeni değildir. Temelinde 1992 yılında eski Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın girişimiyl

1637160451.jpeg

Geçtiğimiz hafta 12 Kasım günü İstanbul’da toplanan 8. Türk Devletleri Teşkilatı İstanbul Zirvesi’nde Türk Devletleri Teşkilatı’nın kurulduğu açıklandı. Aslında bu teşkilat yeni değildir. Temelinde 1992 yılında eski Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın girişimiyle Türk Dili Konuşan Ülkeler Zirvesi vardır. Bu zirveler 2010 yılına kadar sürdürülmüş, ardından Türk Keneşi adını almış, son olarak Türk Devletleri Teşkilatı olarak değiştirilmiştir.

Teşkilatın beş üyesi Azerbaycan, Kazakistan, Kırgızistan, Özbekistan ve Türkiye iken Türkmenistan ve Macaristan gözlemci ülke statüsündedir. Türkmenistan, tarafsızlık politikası gereği genelde bu tür teşkilatlara katılmazken bu teşkilata ileride üye olabileceği ihtimalinden medyada söz edilmektedir. Bu tür teşkilatlar ve ikili ilişkilerdeki dostluğun mihenk taşlarından biri KKTC’dir. Türkiye dışında hiçbir ülke tarafından tanınmayan KKTC dost ve kardeş denilen ülkeler tarafından dahi şu ana kadar tanınmamıştır ve dolayısıyla bu teşkilata da ne üye ülke ne de gözlemci ülke olarak kabul edilmiştir.

Teşkilatta Türkiye ile birlikte lider ülke konumunda yer alan Kazakistan nüfusunun yaklaşık %20’si Ruslardan oluşmakta, Rus dili ülkede yaygın bir şekilde konuşulmakta, Rusya önemli uzay sanayisi tesisleri Kazakistan’da bulunmaktadır. Rusya’nın Kazakistan’daki etkisi hakkında 2014 yılında Rusya devlet başkanı Putin Kazakların 1991’den önce hiçbir devlet kuramadıklarını iddia ederken, Rusya Devlet Duması Eğitim ve Bilim Komitesi Başkanı Vyaçeslav Nikonov 10 Aralık’ta Rus devlet televizyonunda yayınlanan bir programda, “*Kuzey Kazakistan’da hiç yerleşim yoktu. Şu anda Kazakistan olarak bilinen yerin çoğu eskiden ıssız topraklardı. Bugünkü Kazakistan toprakları, Rusya ve Sovyetler Birliği’nin büyük bir hediyesi*” diye konuşuyordu. 30 yıldır iktidarda bulunan Devlet Başkanı Nursultan Nazarbayev’in bizatihi kendisi Sovyetler Birliği zamanında 1962 yılından beri Rus Komünist Partisi (dolayısıyla KGB) üyesiydi ve 1989’da Kazakistan Komünist Partisi Birinci Sekreteri seçilmişti. Rusya ile yakın bağlara sahip olduğu bir sır değil. Kazakistan’da kaldığım süreçte, kendi dillerini bile konuşamayıp Rusça’yı tercih eden Kazak gençleriyle görüşmüştüm.

Teşkilatın bir diğer üyesi Özbekistan Orta Asya’nın en azılı diktatörlüklerinden biridir. Yahudi kökenli lideri İshak Kerimov (Yahudi olduğunu gizlemek için İslam adını almıştır), tıpkı Türkmen mevkidaşı Saparmurat Niyazov (o da Mustafa Kemal’in kendisini Türklerin Atası ilan etmesi gibi, Türkmenbaşı soyadını alarak Türkmenlerin Atası olduğunu ilan etmişti) Sovyet yetimhanelerinde hiçbir arkadaş edinememiş, güvensiz ve paranoyak bir tip olarak yetişmiştir. Gençliğinde Komünist Parti içinde hızla yükselen Kerimov, yoldaşlarını çiğneyerek tıpkı Nazarbayev gibi 1989 yılında Özbekistan Komünist Partisi Birinci Sekreterliği’ne getirilmiş, 1991 yılında da Özbekistan devlet başkanı olmuştur. Güvenlik ve istihbarat teşkilatlarını kendi siyasi emelleri için acımasızca kullanmaktan geri durmayan Kerimov, ülkede Sovyetler dönemi demir perde iktidarını sürdürmüş, sık sık vahşi işkence yöntemleri ve gözaltı merkezlerindeki cinayetlerle gündeme gelmiştir. İnsan hakları alanında yayınlanan raporlarda, yaygın işkence, adam kaçırma, cinayet, polis tarafından tecavüz, mali yolsuzluk, dini zulüm, sansür ve diğer insan hakları ihlalleri sıralanmıştır. Bilhassa 2005 yılında meydana gelen Andican olaylarını tertipleyerek şehir ortasında vahşi bir katliama imza atmış, yaklaşık 1500 Müslüman etrafları sarılarak mermi yağmuruna tutularak hunharca katledilmiş, cenazeleri toplanarak bilinmeyen bir toplu mezarlığa atılmıştır. Özbek gizli servisinin üst düzey yetkilisiyken ülkeden kaçan İkram Yakubov’a göre katliam emrini bizatihi Kerimov vermiştir. Kerimov rejimi İslam’ın ve Hizb-ut Tahrir’in amansız bir düşmanı olarak dünya çapında nam salmıştır. Kerimov’un 2016’da ölmesiyle, Kerimov’un eşi Tatyana ve İstihbarat Teşkilatı Başkanı Rüstem İnayetov’un birlikte seçtiği Şevket Mirziyoyev, bu despot rejimi devralmış, nispeten yumuşama sinyalleri verse de egemen güçlerin ülkedeki vesayeti aynen devam etmiştir. Mirziyoyev de diğerleri gibi Sovyet Komünist Partisi üst düzey yetkililerinden biri, bağımsızlık sonrası genelkurmay başkanı ve dolayısıyla Kerimov’un cürümlerinin ortaklarından biriydi.

Sovyetler Birliği’nin dağılmasından sonra Azerbaycan ile Ermenistan arasında çıkan çatışmalar ve yaşanan katliamlardan sonra 1992 yılında Cumhurbaşkanı seçilen ve Rusya’yı hayli kızdıracak adımlar atan Ebulfeyz Elçibey henüz bir yılını bile doldurmamışken, Haydar Aliyev’in ordudaki destekçilerinin düzenlediği askeri darbeyle devrilmiş, ülkede Aliyev ailesinin hanedanlığı başlamıştı. Aliyev de tıpkı diğer mevkidaşları gibi Sovyetler döneminde üst düzey bir KGB yetkilisiydi, diğer sıfatlarını yanı sıra Azerbaycan Komünist Partisi Birinci Sekreteri’ydi ve 1990 yılına kadar Moskova’daydı. Ülke içinde izlediği despot politikalara rağmen, Rusya ile Batı arasında bir tür denge politikası gütmeye çalışmıştı. Haydar Aliyev’in 2003 yılında ölümü üzerine bu kez iktidara oğlu İlham Aliyev gelerek babasının izinden gitmişti. Türkmenistan, Kırgızistan, Tacikistan gibi diğer Orta Asya cumhuriyetlerinin hikayesi de pek farklı değildir.

Gelelim Türk Devletleri Teşkilatı’na. Teşkilatın amaçları 2009 yılında imzalanan Nahçıvan anlaşmasında belirleniyor. Buna göre ülkeler arasında siyasi, ekonomik, ticari, kültürel ve hukuki işbirliği olanaklarının artırılması hedefleniyor. Fakat dikkatlice incelendiğinde, ülkeler arasında güven sorunu olduğu için dostluğun güçlendirilmesinden söz ediliyor. Bazıları Rusya’ya göbekten bağlı olan bu ülkelerle ortak dış politikalar belirlenmesi isteniyor. En önemlisi uluslararası terörizm, aşırıcılık ve sınır ötesi suçlarla mücadelede koordinasyon kurulması amaçlanıyor.

Türkiye’nin halkı Müslüman ülkelerle birlikte hareket etmesi, işbirliği yapması, aradaki suni sınırları kaldırması nispeten olumlu karşılanabilir. Fakat maalesef işin aslı öyle değil. Zira hükümetler halklarının veya Müslümanların maslahatlarından ziyade efendilerinin talimatlarına göre hareket ediyor. Bu devletlerin hepsi, Batı ile ilişkiler adı altında ABD ile bağlantı kurmaya çalışıyor yahut ABD bunlara etki etmeye çalışıyorsa da esasen Rusya’ya göbekten bağlıdırlar.

Dolayısıyla Türkiye’nin teşvik ettiği bu birlikteliğin temelinde, Amerika Birleşik Devletleri’nin Sovyetler Birliği’nin dağılmasıyla kurulan Orta Asya Cumhuriyetlerini hedef alan planları yatıyor aslında. 1992 yılında Clinton iktidarı döneminde bu yönde alınmış kararlar var ve tam da o yıl Türkiye böyle bir adım atmaya yönlendiriliyor. Görünen amaç, üye ülkeler arasındaki ilişkileri ve işbirliğini geliştirmek olsa da asıl amaç, Amerika’nın bu ülkeleri Rusya’nın yörüngesinden çıkarma çabası vardır.

Peş peşe gelen Türk hükümetleri bu yönde sürekli bir gayret içinde olduğu gibi, AK Parti hükümeti bunu daha da ileri götürmüştür. Fakat Rusya’nın etkin nüfuzu dikkate alındığında, kısa vadede bu amacın gerçekleşmesi zordur. Hükümetin şimdiki amacı, iç politikada yaklaşan seçimleri dikkate alarak ekonomik ve ticari ilişkileri geliştirmek, daha fazla finansal kaynak bulmaktır. Dış politikada ise Rusya’nın öfkesini çekmeyecek hafif bir tonda uzun vadede bu ülkelerin dış politikasına daha Amerikanvari bir pozisyona çekmektir.

Türkiye açısından önemli eksenlerden biri de ekonomidir. Teşkilata üye ülkelerin gayri safi milli hasılasına bakıldığında Azerbaycan, Kazakistan ve kısmen Özbekistan öne çıkıyor. Yaklaşık 50 milyar dolar GSMH’ya sahip Azerbaycan petrol zengini iken, yaklaşık 190 milyar dolar GSMH’ya sahip Kazakistan Orta Asya’nın en büyük ekonomisidir. Yaklaşık 60 milyar dolar GSMH’ya sahip Özbekistan ise Türkiye açısından çekici bir pazar konumundadır. Kaldı ki ülkenin içerisinden geçtiği kronik finansal sorunlardan çıkış yolu arayışında Batılı ülkelerden aradığı desteği bulamayan Türkiye hükümeti, yönünü Afrika, Orta Doğu ve Orta Asya gibi diğer alternatiflere yöneltmek zorunda kalmıştır.

Hükümetin iç politikada hesaba kattığı avantajlar arasında imitasyon bir Pan-Türkist oluşum üzerinden ülkede milliyetçi oyları hedeflemek de yer alıyor. Zira Cumhur koalisyonunun oy kaybında milliyetçi tabanın oldukça etkili olduğu ifade ediliyor. Oysa aslında Türkiye’de ve dünya çapında yükselişe geçen milliyetçilik kavramı, sanıldığı gibi ırkçı-kafatasçı bir milliyetçilik veya Türkçülük algısının popülarite kazandığı anlamına gelmiyor. Tam aksine milliyetçilik olarak dışa vurulan tepkinin ardında tüm dünyayı ahtapot gibi saran sömürgeci Kapitalist sisteme duyulan nefret vardır. Başka bir ifadeyle, insanlar ülkelerinin dışa bağımlı olmasını istemiyor, Batı teknolojisinin esiri olmak istemiyor, yabancı askeri, siyasi ve diplomatik güçlerin tahakkümünü görmek istemiyor, ithalata dayalı bir ekonomi istemiyor, doların yükselmesiyle zam yağmuru görmek istemiyor. Bilakis dünya halkları bağımsızlık istiyor, Kapitalist sömürgeciliğe, Yahudi varlığına ve küresel hegemonyaya karşı dik duran liderler görmek istiyor, kendi ayakları üzerinde durabilen ekonomiler istiyor, yerli üretim istiyor, hak, adalet, merhamet istiyor. Ne var ki bu halkların bu haklı talepleri “milliyetçi yükseliş” denilerek absorbe edilmeye çalışıyor. Dolayısıyla hükümetin, yanlış algı ve tasavvurlar ekseninde bu tür beyhude teşkilatlardan medet umması abesle iştigalden öte bir şey olmayacaktır.

Son olarak meselenin bir diğer kritik yönü de güvenlik yaklaşımıdır. Orta Asya Cumhuriyetleri’ndeki Sovyet artığı diktatör rejimlerin en büyük güvenlik kaygısı hiç kuşkusuz İslam’dır. Zira İslam’ı yok etmeye çalışan Komünist-ateist SSCB rejimi döneminde dini inançlarından uzaklaştırılmaya çalışılan Orta Asya Müslümanları, yıllarca İslam hasretiyle yanıp tutuşmuştur. SSCB’nin dağılmasıyla birlikte bu coşku muazzam bir İslam’a yönelik fırtınasına neden olmuş, başta Hizb-ut Tahrir olmak üzere İslami hareketler müthiş bir yükselişe geçmiştir. İşte Sovyet döneminde KGB ve Komünist Parti teşkilatının uzantıları olan diktatörler ve kurdukları rejimler, kapıldıkları korkunun yol açtığı panikle Müslümanlara acımasız ve vahşi yöntemlerle saldırmaya başlamış, ülkelerinin güvenlik tehditlerinin başına İslam’ı yerleştirmişlerdir.

Maalesef Türkiye’nin de içinde bulunduğu bu Türk Devletleri Teşkilatı’nın en öncelikli amaçlarından biri, güvenlik algısını İslam düşmanlığı temeline oturtan bu devletlerle güya uluslararası terörizm ve aşırılıkla mücadelede koordinasyon sağlamaktır. Türkiye hükümeti, bu teşkilata üye rejimlerin İslam düşmanı politikalarına ortak olmaktan, hayati tehlikesi olan Müslümanları onlara teslim etmekten, başta ordu, istihbarat ve polis teşkilatı olmak üzere onlarla güvenlik işbirliğine gitmekten sakınmalıdır. Zira vebali çok ağırdır. Tıpkı Rasulullah (s.a.v.)’in de beyan ettiği gibi, bir Müslümanın kanı Kâbe’nin taş taş yıkılmasından üstündür.

TÜRK DEVLETLERİ TEŞKİLATI: HANGİ TÜRKLERİN, HANGİ DEVLETLERİN TEŞKİLATI?

 "Arap Baharı"
olarak bilinen olgu dahilinde gerçekleşen tüm diğer devrimlerin aksine Suriye
devrimi, son 2 yıldır süregelen olayların

resm.jpg

"Arap Baharı" olarak bilinen olgu dahilinde gerçekleşen tüm diğer devrimlerin aksine Suriye devrimi, son 2 yıldır süregelen olayların açıkça gösterdiği gibi, benzersiz bir devrim olarak durmaktadır.

Mevcut durumu anlamak ve gelecek beklentisini öngörmek açısından geçmişin iyi analiz edilmesi gerek. Devrimin patlak vermesine yol açan vakıanın oluşmasında doğrudan rol oynayan geçmiş, derinlemesine kavranmadıkça, Suriye'deki mevcut vakıayı ve devrimin koşullarını anlamak mümkün olmaz.

**Birinci Dünya Savaşı - Böl &amp; Yönet**

Son İslam devleti olan Osmanlı Hilafeti, I. Dünya Savaşı'nda müttefikler tarafından yenilgiye uğratıldıktan sonra, savaşın başlıca galipleri olan İngiltere ve Fransa, İslam topraklarını ele geçirmeye başladılar. Bu, son derece önemli bir tarihsel dönüm noktasıydı, çünkü tarihte ilk defa tüm İslam toprakları, İslam düşmanlarının egemenliği altına girmişti. Avrupalı güçler, İslam dünyasını sömürgeleştirmiş, ardından bir "Böl &amp; Yönet" stratejisi izleyerek İslam topraklarını parçalara ayırmışlardır.

Biladu'ş Şam (Suriye-Lübnan-Ürdün-Filistin) da parçalanmış, Suriye ve Lübnan, iki farklı siyasi varlık olarak ilan edilmiştir. Keza Ürdün ve (sonradan Yahudilerce işgal edilecek olan) Filistin de parçalanmış, böylece tüm sınırlar yeni ulus devletler inşa edilmek üzere birbirinden koparılmıştır.

O süreç, bir dönemin sonu ve yeni bir dönemin başlangıcı olmuştur. Yeni dönemi şekillendiren iki realite vardı. Batı, bu iki realiteyi mümkün olduğunca korumaya çalışmış, bugüne kadar da bunu başarmıştır. İlki, bir yönetim sistemi olarak İslam şeriatının hayat sahasından kaldırılması ve Batılı bir yaşam tarzı dayatarak Batı tipi laik kanunların uygulanmasıdır. Genel olarak tüm Müslümanlar üzerinde böyle yapıldığı gibi, konumuz olan Suriye'de de böyle olmuştur. İkincisi, siyasi ve iktisadi kurumlar üzerinden dolaylı bir sömürgecilik uygulanarak Müslüman toplumların tüm boyutlarıyla tahakküm ve sömürü altına alınmasıdır. İşte bu iki husus, Batı'nın İslam'a karşı siyasi üstünlüğünü koruyan ve çıkarlarını güvence altına alan Yeni Dünya Düzeni'ni temin eden stratejik amaçlar arasında yer almaktadır. Bu realite, bir taraftan güdümlü yerli rejimler üzerindeki doğrudan nüfuz yoluyla korunurken, diğer taraftan Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi ve Dünya Bankası gibi yeni Dünya Düzeni'nin ajansları üzerinden kalıcılaştırılıyordu.

Bu nedenle, Fransız askerlerinin 1946 yılında, konumuz olan Suriye topraklarından çekilmesi ve aynı yıl sözde bağımsızlığın ilan edilmesinin pek de önemi yoktu. Çünkü Fransızlar, fiziksel olarak Suriye'den ayrılmalarına rağmen, dayattıkları güdümlü rejimler sayesinde doğrudan nüfuzlarını sürdürebilmekteydiler.

Suriye için Uluslararası Mücadele
=================================

1946'tan itibaren uluslararası güçler, egemenlik ve çıkarlar üzerinden bir güç mücadelesi içine girmişlerdir. Suriye, jeopolitik ve stratejik konumu nedeniyle böyle bir mücadelenin en sıcak yerlerinden biri olmuştur. Dolayısıyla farklı uluslararası güçler çeşitli askeri darbeler düzenlemişlerdir. Ta ki Amerikan destekli Hafız Esed'in 1971 yılında yönetimi ele geçirmesine kadar. Esed rejimi, hem baba Esed, hem de oğul Esed döneminde, içi boş bir Amerikan karşıtlığı sergilemesine rağmen, İsrail'e karşı direnişin kalesi olduklarını iddia etmelerine rağmen, söylemleri ile eylemleri arasındaki hiçbir paralellik yoktu. Aksine politika dünyaları tamamen yalan ve aldatmaca üzerine kuruluydu, aynen diğerleri gibi. O nedenle söylemlerine değil, eylemlerine bakılmalı.

Esed Rejiminin Vakıası
======================

Esed ailesinin hükmü altındaki Suriye'de yaşam, -öteden beri Suriye'yi izleyenlerin bildiği gibi- korkutma, despotluk ve yolsuzluk ağlarıyla örülmüştür. Esed rejimi; Baas Partisi, istihbarat ve güvenlik teşkilatları aracılığıyla, demir pençe ile yönetilen halk üzerinde sert bir korku imparatorluğu kurmayı başarmıştır. Rejim, siyasi faaliyetleri tamamen yasaklamış, Müslüman Kardeşler ve Hizb-ut Tahrir gibi özellikle muhalif İslami hareketleri acımasızca ezmiştir. O nedenle Suriye, dünyanın en ünlü "muhalefetsiz" diktatörlüklerinden biri haline gelmiştir. Devletlerarası hukukta meşru savaş sebebi teşkil eden İsrail'in sürekli gerçekleşen saldırıları ve Golan Tepeleri'ni işgaline karşı süt dökmüş kedi tavrı sergileyen Esed rejimi, söz konusu halk olunca, halkın mevcut statükodan rahatsızlığını duşavurması olunca, aslan kesilip başını kaldıranın başını ezmiştir. Rejimin, Suriye Müslümanlarına karşı sergilediği bu acımasız baskının en vahşi örneği, 40.000'den fazla sivilin katledildiği meşhur Hama Katliamı (1982) olmuştur. [\[1\]](file:///C:/Users/K%C3%B6kl%C3%BCDe%C4%9Fi%C5%9Fim/Desktop/123/Temmuz_Web_Yusuf.docx#_edn1)

Arap Baharı
===========

Arap Baharı olarak tanınmaya başlayan gelişmeler dahilinde, Arap dünyasındaki geniş halk kitlelerinin sokaklarda öne çıkardıkları en meşhur slogan; (eş-Şa'b Yurid İsqata'n Nizam) "Halk Rejimin Devrilmesini İstiyor" şeklindeydi. Bu slogan, çok açık bir mesaj içeriyordu: halk kitleleri artık, Batı'nın I. Dünya Savaşı sonrasında dayattığı mevcut statükoya karşı isyan etmiştir ve ülkelerinde köklü bir değişim görmek istemektedir. Arap dünyası çapında yayılan bu hareket, kuşkusuz Batı'nın bölgedeki stratejik çıkarları açısından en büyük tehdit haline dönüşmüştür.

Ancak Tunus, Mısır, Libya ve Yemen'de Batı hızlı davranmayı başarmış, bu devrimleri, çeşitli desiselerle birer birer çalmıştır. Üstelik tam bir ikiyüzlülük içinde, kendi güdümlerinde hareket eden bu diktatör ve yolsuz rejimleri ve baskıcı politikalarını on yıllar boyunca desteklemelerine rağmen kendilerinin de halkın taleplerini desteklediklerini iddia etmekten çekinmemişlerdir. Bu suretle Batı, devrimleri çalmak, yönünü değiştirmek ve yalnızca yüzlerin değişimiyle sınırlı kalan bir makyaja dönüşmesini sağlamak için yoğun çaba harcamıştır. Sonuçta, bu ülkelerde gerçekleşen devrimlerin sonuçları, Batı tarafından çeşitli siyasi manevralarla kontrol altına alınabilmiştir. Bugün bu ülkelerde yaşananlar her şeyi gözler önüne sermekte: Tunus'ta ve Mısır'da gösteriler devam ediyor, Libya'da ve Yemen'de çatışmalar sürüyor. Kısa süre önce Mısır'da meydana gelen darbe ve darbenin ardındaki güçlerin kim olduklarının belli olması, devrimlerin nasıl çalındığının en açık göstergesi. Üstelik Mısır'daki devrim yalnızca çalınmakla kalmamış, pervasızca Mısır meydanlarında satılmıştır.

Buradaki anahtar nokta; Batı'nın, bölgedeki stratejik çıkarlarını tehdit etmeyecek bir şekilde bu ayaklanmaları yönlendirmeyi başarmış olmasıdır. Bu da doğrudan problemin kendisine -Batı'nın tarihsel ve stratejik nüfuzuna- yönelik değil, yerli uzantılarının yoğun çabaları sayesinde, gerçek problemin buzdağının görünen kısmı kadarki yansımalarına ve belirtilerine yönelik kozmetik dokunuşlarla halledilmiştir. Örneğin, Mısır'daki devrimin hemen ardından Mübarek ve oğullarının[\[2\]](file:///C:/Users/K%C3%B6kl%C3%BCDe%C4%9Fi%C5%9Fim/Desktop/123/Temmuz_Web_Yusuf.docx#_edn2) zenginliği ve rejimin yolsuzlukları hakkında medyada çok sayıda haber yer alıyordu ve böylelikle devrimin amacı rejim değişikliği iken, rejimin varlığı koruma altına alınıyor ve yalnızca rejim içindeki siyasi ve ekonomik sorunlar öne çıkarılmakla yetiniliyordu. Mursi liderliğindeki Müslüman Kardeşler yönetiminin, Mübarek dönemindeki aynı ordu ve aynı devlet kurumlarıyla çalışmak zorunda kaldığı, bu nedenle sürekli sorun yaşadığı ve nihayet bunlar tarafından görevinden alınarak Müslüman Kardeşler'e karşı ağır bir saldırı kampanyasının başlatıldığı herkesçe malum.

Suriye Devrimi
==============

Arap Baharı, 15 Mart 2011 tarihinde Suriye ulaştı. Diğer ülkeler gibi Suriye'deki protestocular da Esed rejiminin baskılarından kurtulmayı talep ettiler. Bu rejimin baskıcı yapısının gayet iyi farkında olan Amerika, rejimin bu ayaklanmayı birkaç ay içerisinde bastırma yeteneğine sahip olduğundan oldukça emindi. Üstelik Amerika'nın o zamanki stratejisi, ajanı Esed'in gereken gücü kullanarak bu devrime son vermesi için ona peş peşe açık fırsatlar tanımaya ve olanları gözardı etmeye müsaitti.

Ancak, olaylar hızla tırmandı ve birkaç ay sonra Suriye ordusu, barışçıl göstericilere ateş etme emirlerini yerine getirmeye reddeden subay ve askerlerin ordudan kopuşuna tanık olmaya başladı. Bu vakıa giderek güçlendi ve ordudan ayrılanlar, rejimin saldırılarına karşı halkı korumak amacıyla Özgür Suriye Ordusu'nu kurdular. Bunun ardından çok sayıda silahlı tugay kurulmaya başladı.

Gelişmeler sahada faaliyet gösteren bu silahlı tugaylar lehine gerçekleşince, Amerika bu tehdidi tanımanın zamanının geldiği kanaatine vardı. Çünkü ajanı Esed'in, halkın eliyle ve bu silahlı tugayların desteğiyle devrilebilir hale geldiğini gördü. Bunun üzerine kanaatleri olabildiğince saptırmak üzere amansızca çalışmaya koyuldu. Böylelikle Amerika, aynen diğer Arap Baharı ülkelerinde meydana geldiği gibi, devrimin sonuçlarını pasifize etmeyi amaçlayan farklı bir stratejiye başvurdu. Bu bağlamda, önce Suriye Ulusal Konseyi'nin, ardından Suriye Ulusal Koalisyonu'nun kuruluşunu, daha sonra da bir geçiş hükümeti oluşturulmasını desteleyip birtakım muhalif figürleri öne çıkardı ki kendilerini Esed sonrası dönemin potansiyel olarak takdim edebilsinler. Buna aynı zamanda, siyasi bir geçiş sürecinin başlatılıp Cumhurbaşkanı'nın geri adım attığı "Yemen yaklaşımı" deniliyordu.

Ancak, sahada meydana gelen gelişmeler, özel olarak Amerika'yı, genel olarak Batı'yı derinden endişelendirdi. Suriye Müslümanları ve silahlı tugaylar tarafından yürütülen ayaklanma, yükselen sloganlar ve beyan edilen amaçlar, açıkça bu devrimin İslami bir karaktere sahip olduğunu gösteriyordu.

Net bir şekilde açığa çıkmıştır ki Suriye Müslümanları, yalnızca Esed'in değiştirilmesiyle yetinmeye hiç de niyetli değiller. Her Allah'ın günü gerçekleşen katliamlar, işkenceler, tahribatlar gibi tezahürler çok daha büyük bir problem teşkil etmekteydi ve asla kozmetik bir değişimle düzeltilmesine Suriye halkı razı olmayacaktı. İşte bunun için Suriye Müslümanları, Batı'nın tüm önerilerini kesin bir dille reddetti ve Batı destekli laik muhalefete yüz vermedi, adeta onlara "Sizin Suriye'de yeriniz yok, siz efendilerinizin başkentlerinde oturmaya devam edin" dedi. Her şey çok açıktı; Suriye Müslümanları güçlerini, İslami akidelerinden ve siyasi uyanıklıklarından almaktadırlar. Meselenin temel sebebinin, Batı'nın I. Dünya Savaşı'ndan sonra dayattığı stütokodan kaynaklandığının ve o günden bu yana peş peşe gelen tüm sorunların bu temel sebebe dayandığının çok iyi farkındadırlar. Aynı zamanda yalnızca İslam sayesinde, tüm bu sorunlarının köklü bir şekilde çözüme kavuşacağının da çok iyi farkındadırlar. İşte bunun için görüyoruz ki Güney'deki Der'a'dan Başkent Şam'a, Batı'daki Humus'tan Kuzey'deki Halep ve İdlib'e ve Doğu'daki Rakka'ya kadar Suriye genelinde düzenlenen çok sayıda protesto gösterisinde, Hilafet'in yeniden kurulması çağrıları yankılanmaktadır. Hiç kuşkusuz İslami Hilafet'in yıkılmasında bu yana ilk kez, İslam dünyası çapında on binlerle ifade edilen muazzam kitleler Hilafet'in yeniden kurulmasını böylesin güçlü bir şekilde talep etmektedirler.[\[3\]](file:///C:/Users/K%C3%B6kl%C3%BCDe%C4%9Fi%C5%9Fim/Desktop/123/Temmuz_Web_Yusuf.docx#_edn3)

Suriye Müslümanlarının gösterdiği muhteşem azim ve kararlılık, bütün dünyayı şaşkına çevirmiş, Batılı yönetimlerin politika yapım süreçlerini alt üst eden şok dalgalarına neden olmuştur. Ne şaşırtıcıdır ki Esed rejiminin, ayaklanma boyunca icra ettiği onca korkunç tahribata ve daha önce misli menendi görülmemiş en iğrenç cürümlere rağmen, Suriye Müslümanları, rejimin ana iskeletine dokunmayıp yalnızca Esed'in geri çekilip katliamlara son vermesine çağrıda bulunan tüm çözümleri reddetmeye devam etmiştir. Sanıyorlardı ki insanlar bu ağır baskı ve işkence altında ezilip her şeye bir son vermek uğrunda onların dayatacakları çözüme boyun bükecekler, ama yanıldılar.

Bugün Amerika çeşitli cephelerden hareket edip Suriye devriminin Hilafet'in yeniden kurulmasıyla ve önce Suriye'de, daha sonra tüm bölge çapında Batı'nın nüfuzunun sona ermesiyle sonuçlanmaması için adeta çırpınıyor. Esed rejimini askeri ve lojistik olarak desteklemek için Rusya ve İran ile birlikte hareket ediyor, Hizbullah militanlarını Suriye'ye sokarak Esed ordusunu ve Şebbihaları takviye ediyor ve son zamanlarda görüyoruz ki Kuzey'de de birtakım laik Kürt hareketleri bu cephe dahil edilerek Suriye direnişi kuşatılmak isteniyor. Öte yandan Amerika, sözde "aşırı" unsurları zayıflatmak için Selim İdris liderliğindeki ABD-destekli Yüksek Askeri Konseyi güçlendirmek için çalışıyor, buna da "muhalifleri silahlandırma projesi" adını vererek, Esed rejiminin arkasında olduğu gerçeğini gizlemeye çalışıyor. Üstelik bölgedeki tüm ajanlarını da çeşitli stratejileri icra etmek üzere seferber ediyor.[\[4\]](file:///C:/Users/K%C3%B6kl%C3%BCDe%C4%9Fi%C5%9Fim/Desktop/123/Temmuz_Web_Yusuf.docx#_edn4) Ayrıca Esed sonrası dönem için yeni bir siyasi liderlik oluşturma çabaları çerçevesinde peş peşe adımlar atıyor. Suriye Ulusal Konseyi başarısızlığa uğrayınca, Suriye Ulusal Koalisyonu ve Ahmed el-Hatib gibi adamları devreye soktu, bu da başarısız olunca, geçici hükümeti ve Gassan Hito kartını devreye soktu, o da başarısızlığa uğrayınca Cenevre görüşmelerini gündeme getirdi. Onun da başarısızlığa mahkum olduğunun farkında olduğu için aylar sonrasına erteledi.

**Suriye Devriminin Geleceği**

Son 2 yılda rejim tarafından katledilen Suriyeli sivillerin sayısı 100,000'i aşmış durumda. Yine de Suriye Müslümanlar, baş koydukları bu yolun daha çok masumun canına mâl olacağının farkında. Çünkü onlar mücadelenin vakıasını çok iyi anlıyorlar. Bu mücadelenin, Esed rejimi ile muhalifleri arasındaki bir savaş olmanın ötesinde, bir tarafta İslam Ümmeti, diğer tarafta Batılı Sömürgeciler ve yerli uzantıları olmak üzere, bunun İslam ile Küfür arasındaki bir savaş olduğunu iyi biliyorlar. Hatta bu mücadelenin sonucunun, hem Müslümanlar, hem de Batı açısından ölüm-kalım meselesi düzeyinde sonuçları olacağını çok iyi görüyorlar. Biliyorlar ki bugüne kadar Müslümanların toprakları üzerinde meydana gelen tüm değişimler, yüzlerin değişiminden ibaret kalmış, asla bu küfür rejimlerine dokunmamış, problemin köküne asla nüfuz etmemiş, statükoyu köklü bir değişimle değiştirmemiş.

Arap dünyasında gerçekleşen tüm diğer devrimlerin aksine Suriye Devrimi, insanlık tarihindeki dönüm noktalarından birini teşkil edecek benzersiz bir devrim olarak konumunu koruyor. eş-Şam toprakları ve bu toprakların insanları, Rasulullah (SallAllahu Aleyhi ve Sellem)'in pek çok hadisinde zikredilmiş, bu toprakların mübarek niteliği ve Müslümanlarının azmi övgüyle ifade edilmiştir. Ayrıca İslam tarihinde görülür ki, bu özel bölgenin Müslümanları, işgal ve hezimetle geçen yılların ardından, Haçlıları ve Moğolları yenilgiye uğratarak İslam Ümmeti'nin önceki izzetine, kuvvetine ve kurtuluşuna liderlik etmişlerdir.

İşte şimdi, can alıcı soru şu: Tarih yine tekerrür edecek ve eş-Şam Müslümanları, sömürgecilik, zillet ve zorbalıkla geçen bir asırdan sonra, yeniden bir kez daha Ümmet'e liderlik edebilecek mi?

  
- - - - - -

 [\[1\]](file:///C:/Users/K%C3%B6kl%C3%BCDe%C4%9Fi%C5%9Fim/Desktop/123/Temmuz_Web_Yusuf.docx#_ednref1)[ http://www.aljazeera.com/indepth/inpictures/2012/02/201222105813281649.html](http://www.aljazeera.com/indepth/inpictures/2012/02/201222105813281649.html)

 

[\[2\] http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/africaandindianocean/egypt/8832125/Hosni-Mubarak-sons-have-215-million-in-Swiss-banks.html](http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/africaandindianocean/egypt/8832125/Hosni-Mubarak-sons-have-215-million-in-Swiss-banks.html)

 

[\[3\] http://www.youtube.com/watch?v=d-srPyFuAcY](http://www.youtube.com/watch?v=d-srPyFuAcY)

 

[\[4\] http://www.nytimes.com/2013/04/28/world/middleeast/islamist-rebels-gains-in-syria-create-dilemma-for-us.html?pagewanted=all&amp;\_r=0](http://www.nytimes.com/2013/04/28/world/middleeast/islamist-rebels-gains-in-syria-create-dilemma-for-us.html?pagewanted=all&_r=0)

Yusuf Yavuzkan

Yazarın Makaleleri

TÜRK DEVLETLERİ TEŞKİLATI: HANGİ TÜRKLERİN, HANGİ DEVLETLERİN TEŞKİLATI?

Suriye Devrimi Neden Farklı?

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz