Yazarımız Mustafa Küçük, cari siyasette boy gösteren demokratik partileri ve özellikle iktidardaki AK Parti'yi bekleyen akıbeti yazdı...

Beraber Yürüdük Biz Bu Yollarda.jpg

Demokratik siyasetin tüm özelliklerini yansıtan Türkiye’nin siyasi tarihi adeta bir siyasi partiler çöplüğüdür. Partiler kurulmuş partiler kapatılmıştır. Bu tarih, ilkesiz omurgasız bir şekilde akla hayale gelmeyen cambazlıklar, transferler, tükürüğünü yalamalar, bugün “ak” dediğine yarın “kara” demeler vs. ile dolu bir siyasi partiler tarihidir. 1977’de yaşanan dev bir milletvekili transferinin gerçekleştiği “Güneş Motel” olayı, yaşı elverenlerin hafızasına kazınmıştır. Bir de Demirel’in ilkesizliğin bir ifadesi olarak söylediği “Dün dündür, bugün bugündür” sözü, bu nevi siyasetin yol haritası olmuştur adeta. 

Demokratik siyaset bazında o günden bugüne değişen bir şey olmadı. Daha henüz yüz yılını tamamlamayan bir süreçte tam 119 parti siyaset arenasında boy gösteredursun, zamanın onları tarihin çöplüğüne gömmesi uzun sürmemiştir. Nitekim Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası’nı bilen kaldı mı? DP, MNP, MSP, AP, ANAP, RP vb. partileri bugün hatırlayan pek az insan var. 

Gerçek şu ki ülkemizde, Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana bir ideolojiye bir temel düşünceye dayalı olmaya yakın bir siyasi parti olarak belki sadece CHP sayılabilir. Zira CHP, Osmanlı bakiyesi bu topraklar üzerine Cumhuriyet rejimini kuran partidir. Nitekim daha o yıllarda kurulan Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası dahil diğer tüm partiler konjonktürel partilerdir. Herhangi bir temel düşünce üzerine kurulu değillerdir. CHP, Cumhuriyet rejimini bu milletin düşmanlarından ithal etmiş, kendisini bu ithal ideolojik zeminin sadık bir partisi olarak inşa etmiştir. Batıl da olsa bu temel düşünceye samimiyetle bağlı kaldığı için hâlâ varlığını sürdürebilmektedir. Diğer tüm siyasi partiler her ne kadar CHP gibi Batılı ideoloji temelinde kurulmuş olsalar da onlar daha ziyade şartlara göre kurulan maslahatçı politik hareketler olarak tebarüz etmişlerdir. Ama CHP laik Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucu partisi olması hasebiyle bunlardan ciddi manada ayrışmaktadır. Bu bağlamda AK Parti de kuşkusuz herhangi bir temel düşünceye dayanmayan CHP’nin ithal ettiği laik demokratik Cumhuriyet rejimini işletmeye koyulmuş konjonktürel bir politik harekettir. 

Bu kadar temelsiz ve kaygan bir zeminde siyaset yapan tepkisel bir hareketin akıbetinin sair partilerin akıbetinden farklı olması düşünülemez. Konjonktürel partilerde düşüncenin yerini lider alır. Bu tür partiler lider eksenli hareketlerdir. Bu nevi partilerde belirleyici olan, düşünce ve metot değildir. Tek belirleyici şey liderdir. Bu yüzden bu nevi partilerde uzun süreli birliktelikler olmaz. Bölünmeler ve ayrılmalar bu tür partilerin sık karşılaştığı bir olgudur. Bugün neden Erdoğan meydanlarda “Beraber yürüdük biz bu yollarda” vs. diyemiyor? Diyemez, çünkü artık bunun bir karşılığı yok. Zira demokratik siyaset, kapitalist temel üzerinden yürütülmesi gereken bir olgudur. Kapitalizmin o temeli, siyasi veya ekonomik kazançtır. Zira kapitalist ve liberal düşüncede ilke ve değerlere yer yoktur. İlke ve değerlere bağlı kalanlar demokrasinin çetrefilli zemininde yol alamazlar. Bir yere ulaşılacaksa tek bir değerin gözetilmesi şarttır. O da siyasi rant ve ekonomik çıkardır. 

İlke ve değerleri bir tarafa bırakıp siyasi getirim ve ekonomik kazanç peşinde koşanların da işi kolay değildir. Zira siyasi ve ekonomik kazancın adresi sabit kalmamakta ve sürekli değişmektedir. Aynı siyasi hesap ve ekonomik çıkar üzerinde anlaşıp yola çıkan çevreler, bir müddet sonra göreceli de olsa farklı adreslerde daha büyük ve daha elverişli siyasi rant ve ekonomik fayda bulabilmektedirler. Dahası, kurulan siyasi parti belli bir aşamaya geldikten sonra siyasi, askerî ve ekonomik yerel ve küresel güç odakları tarafından “havuç-sopa” yöntemiyle kontrol altına alınabilmektedir. Bu aşamada da varlığını korumak ve bir yere gelmek için tüm ilke ve değerlerini bir tarafa bırakmak durumundadırlar. 

Büyük iddialarla kurulan ve halkın teveccüh gösterdiği AK Parti’ye bugün dönüp baktığımızda yukarda zikredip dikkat çektiğimiz demokratik partilerin yüzleştiği tüm süreçleri yaşadığına şahit olmaktayız. Nitekim Erdoğan’dan başka kurucu karodan hemen hemen hiç kimsenin AK Parti’de kalmadığına, partiyle özdeşleşen çoğu kişilerin bugün başka mecralarda yürüdüklerine şahit olmaktayız. Abdullah Gül, Bülent Arınç, Hüseyin Çelik, Ömer Dinçer, Abdüllatif Şener, Ahmet Davutoğlu, Ali Babacan vb. pek çok kurucu konumundaki kişinin parti ile bir ilişkisi kalmamıştır. Yaptıkları farklı açıklamalarıyla “AK Parti’nin yolunu şaşırdığından” dem vurmaktadırlar. Erdoğan’ın çizdiği zikzakların adedi ve boyutunun, Süleyman Demirel’in “dün dündür, bugün bugündür” sözüne rahmet okutacak bir düzeye ulaşmış olması, seslendirilen iddiaları desteklemektedir.

Diğer taraftan Erdoğan’ın, bugün birlikte yürüdüğü kişilerin dün kendisine etik sınırları aşacak şekilde sözler sarf edenlerden oluşması da insanın tahammül sınırını cidden zorlamaktadır. Bugün beraber yürüdükleri; Devlet Bahçeli, Doğu Perinçek, Süleyman Soylu, Numan Kurtulmuş vb. nice zevat, dün beraber yol yürüdükleri kişilerden birileri değil. Dün, yağan yağmurda birlikte ıslandıkları kişiler, bugün onunla birlikte olanlar değil. İşte bu yüzden bugün Erdoğan meydanlarda aynı şarkıyı söyleyecek yüz bulamıyor. Çünkü bugün Erdoğan, beraber yola çıktığı insanlarla birlikte değil yolda bulduklarıyla birlikte yürümektedir. Bu nedenle bu yol hayra çıkacak değildir. Bu yol ne Erdoğan’ı, ne yolda bulduklarını ve ne de bu ümmeti hayra çıkaracak yol değildir. Zira bu yol, bu demokratik siyaset tarzı, amentüde düşman olduklarımızın yoludur. Bu yol, tarihî düşmanlarımızın tuttuğu yoldur. 

Dahası, yakın zamanda Sisi ile el sıkışmasının bir sonucu olarak artık meydanlarda “Rabia işareti” de yapamayacaktır. Bir daha balkon konuşmasını yapacak fırsatı bulup bulmayacağını Allah bilir ancak şu var ki; eğer bir kez daha böyle bir imkân eline geçerse bu konuşmanın çok farklı bir konuşma olacağından kuşku yoktur. Artık hiçbir konuşmasında; “AK Parti kazanırsa Filistin kazanacak, … Suriye kazanacak, … Mısır kazanacak” demeyeceğinden emin olabiliriz. Çünkü AK Parti ile bir yere varılamadı. AK Partiyle ümmetin gözyaşı dinmedi. AK Partiyle Mısır ve Suriye’de mazlumların yüzü gülmedi. AK Partiyle Filistin’de masum insanlar “İsrail’in” günübirlik saldırılarından kurtulmadı. 

Konjonktürel partilerin bir özelliği de iktidar olma ve iktidarda kalma mecburiyetidir. Zira kurulup iktidar yüzü görmeyen onlarca konjonktürel siyasi parti bugün sadece Wikipedia’da yer almaktadır. Tıpkı bunun gibi iktidara gelen konjonktürel partiler de muhalefete düştüklerinde varlıklarını koruyamamışlardır. Türkiye siyasi tarihinde (Demokrat Parti) DP, AP (Adalet Partisi) ve Anavatan Partisi’ni (ANAP) buna örnek verebiliriz. Nitekim DP, AP ve ANAP, iktidarda olduğu sürece hınca hınç dolu meydanlarda liderleri yeri göğü inletirken, iktidardan umudu kesildiğinde darmadağın olmuşlardır. Aynı akıbet, AK Parti için de mukadderdir. Zaten yamalı bohça hâline gelen AK Parti muhalefete düştüğü gün çözülecektir. Doğu Perinçek, Bahçeli, Soylu ve Numan Kurtulmuş fıtratlarına geri döneceklerdir. Partinin gönüllü şövalyeleri halis muhlis müminler hayal kırıklığına uğrarken, mevki makam ve dünyevi menfaat peşinden koşan yığınlar, iktidar olması kuvvetle muhtemel yeni partinin saflarında yerlerini alacaklardır. 

Erdoğan’ın “Bu kez kaybedeceğimiz çok şeyimiz var.” demesi bundandır. Zira Erdoğan DP, AP ve ANAP’ın akıbetinden haberdardır. Şartların ortaya çıkardığı AK Parti gibi konjonktürel partilerin sadece iktidarda var olabileceğini pek iyi bilmektedir. Bu vb. partiler için muhalefete düşmek demek, tarihin çöplüğünü boylamak demektir.

Hak ve hakikatten haberdar olanlar şu kanaattedir ki: İslam olmadan olmuyor, laik demokratik Cumhuriyetle bir yere varılamıyor. İslam dışı bir rejimi Müslümanların işletmesiyle işler yoluna girmiyor. İşler ancak, İslam nizamıyla yoluna girer. İslam nizamı da ancak Hilâfetle hayata uygulanır. Zaman ihtiyarladıkça gençleşen şu çağrıya kulak vermekte geç kalınmamalıdır:

[يَٓا اَيُّهَا الَّذٖينَ اٰمَنُوا اسْتَجٖيبُوا لِلّٰهِ وَلِلرَّسُولِ اِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيٖيكُمْ] **”Ey iman edenler! Allah ve Rasulü sizi, size hayat veren şeye çağırdığında icabet edin.”** [Enfâl Suresi 24]


Beraber Yürüdük Biz Bu Yollarda(!)

Yazarımız Fatih Doğdu, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Darbeci Sisi ile görüşmesini kendine has üslubu ile değerlendiren bir makale kaleme aldı.

AK-Parti’ye-Oy-Vermeyelim-de-Sisi-mi-Gelsin,-Esed-mi-Gelsin.jpg

_Evvel zaman içinde kalbur saman içinde,

Ruveybidalar makam sahibi, doğru söyleyenler mazlumken,

Sihirbazlar dünya denen beşiği tıngır mıngır sallar iken… _

_

Yüzeysel düşünenler, bir masalın hayalci sınırlarını dahi zorlayan olayları tasavvur etmeye çalışırken, aydın düşünenler için kırmızı şapkalı kızla büyükannesini yutan kurdun el sıkışması pek de şaşırtıcı olmadı değil mi? 

Meğer masalın sonu tamamlanmamış. Meğer yazarın daha çokça yazacak, çizecekleri varmış. 

Bu senaryolar, ahlak duvarlarının yıkıldığı, yüzleri kızartacak hallerin yaşandığı ve ne Allah’ın, ne kullarının, ne göktekilerin, ne yerdekilerin razı olabileceği cinsten olmamasına rağmen, yazılmaya ve sahnelenmeye devam ediyor. 

Öyle ya böyle şeyler ancak masallarda olur; hiç insan kardeşinin ya da büyükannesinin katili ile el sıkışır mı? Yok, açgözlü kurt, kırmızı şapkalı kızla el sıkışmışmış. Yok, daha da abartın da kırmızı şapkalı kız için “aslında kostüm giyinmiş bir kurt” deyin de olsun bitsin… 

Neyse gerçek hayat gündemine dönecek olursak;

Cumhurbaşkanı Erdoğan, kısa süre önce çok konuşulacak bir çıkış yaptı ve Sisi ile el sıkıştı. Ama öyle alelade değil, eli elinin üstünde gözlerinin içi gülerek… 

Hatırlayacağınız üzere Abdulfettah Sisi, 2013’te Mısır ordusunun başında Müslüman Kardeşler yönetimini darbeyle devirmiş, Türkiye ve Mısır karşılıklı olarak büyükelçilerini geri çekmişti. Rabia ve Tahrir meydanlarında binlerce Müslüman protesto eylemi yaptıkları meydanlarda sabah namazını kılarken kurşuna dizilmişti. İdamlar, işkenceler… Öyle ki devrik Cumhurbaşkanı Muhammed Mursi de cezaevindeki kötü koşullar nedeniyle son nefesini laik demokratik egemenliğin karanlık gölgesinde vermişti. İdam kararı verilen Müslüman Kardeşler Teşkilatı'nın (İhvan) siyasi kanadı Hürriyet ve Adalet Partisi eski Genel Sekreteri Muhammed el-Biltaci, tutulduğu cezaevinde beyin kanaması geçirmişti. Kızı Esma da direnişin sürdüğü meydanlardan bir tanesi olan Rabiatü’l Adevviyye Meydan’ında henüz 17 yaşındayken Sisi’nin emri ile keksin nişancılar tarafından hedef alınarak katledilmişti. Hatta Erdoğan da bu cinayetin ardından canlı yayında ağlamıştı. 

Bu kısa hatırlatmadan sonra şöyle bir soruyu sormanın yeridir: Velev ki “Yurtta Sulh Konseyi”nin 15 Temmuz’da giriştiği alçak darbe başarılı olsaydı, iktidardaki siyasileri cezaevine atıp işkence etse ve binlerce Müslümanı katletseydi. Daha sonra “Cihanda sulh” diyerek Sisi ve Esed ile el sıkışsaydı, bugün iktidarı “siyasette küskünlük olmaz” diyerek alkışlayanlar yine alkışlayacaklar mıydı baştakileri? Ya da Mursi görevinde kalsaydı, “Yurtta Sulh Konseyi” ile güle oynaya el sıkışsaydı, yine “siyasette küskünlük olmaz” deyip alkışlayacak mıydınız? 

Tabi, güç ekseninde omurgasız çekirgeler gibi zıplayanların farklı bir şey yapması beklenemez ama ilkeli duranlar, omurgalarında kırbaçlar şaklasa da dün durdukları aynı yerde olurlar/oldular, bugün de…  “Sisi ve Esed zalimdir, katildir” bunu, Allah’a ahit vermiş ve bu ahdini asla aklından çıkarmayanlar bilip ikrar ederler. Ve onları hiçbir konjonktür ya da reel politik durum/tutum değiştiremez!

Hayatımda zerre kadar değeri olmayan fakat liderlerin sürekli tekrarladığı “demokrasinin fazileti”, “seçim sandıklarının namusu” gibi sloganların -tabiri caizse- ırzına geçilmiş, hatta bu “demokrasiyi”, “insan haklarını” icat eden Batılılar tek tek bu ırz düşmanı Sisi ile uzun süre önce el sıkışmıştı. Meğer anladık ki, seçim sandıklarının “namusu” pek de kutsal değilmiş sahipleri nezdinde. Haramları helal sayan, zinayı, kumarı, faizi özgürlük kapsamında muhafaza eden demokrasinin de namusu bu kadarmış, demek ki… 

“İnsan haklarının akıbeti ne oldu?” diye sorduğunuzu işitiyor gibiyim… 

O da Suudi Arabistan’ın İstanbul Konsolosluğu’nda katledilip parçalara bölünüp asitle eritilerek buharlaştırılacak kadar önemsizdi. Zira âdeta ödüllendirircesine bu maharetli katilin elleri sıkılarak kirli icraatı kutlandı, biliyorsunuz. Belki Muhammed bin Selman’ın eli sıkılırken birileri, “Nasıl kaybettin Cemal Kaşıkçı’yı, bu okuspokusu nasıl yaptın?” diye sormuştur!

2013’teki darbe sonrası Cumhurbaşkanı Erdoğan, bu zulme şiddetli bir şekilde tepki göstermişti. Sisi'yi "Katil", "Zalim" ve "Darbeci" gibi sert ifadelerle hedef alarak; Mısır'daki darbeyi protesto etmek amacıyla Müslüman Kardeşler tarafından darbeye karşı direnişi temsil eden "Rabia" işaretini yıllarca kullanmıştı.

3 yıl önce bir televizyon programında da “Beni Sisi'yle barıştırmak isteyenler var. Asla kabul etmiyorum, etmem de" demişti. 23 Haziran 2019'da tekrarlanan İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçimi öncesi de "Pazar günü Sisi mi diyeceğiz, Binali Yıldırım mı?" ifadesiyle siyasi rakiplerini Sisi’ye benzetmişti. 

İşte demokratik yarış, acıların bile hoyratça kullanıldığı, değerlerin, kıymetlerin bomboş bir menfaat için eritilip tüketildiği bir süreç. Sisi, korkunç ve katliamları ile nam salmış bir katil. Peki, Erdoğan’ın seçim öncesinde siyasi rakibini Sisi’ye benzetmesinde ne muradı olabilir? 

Demokrasi korkuları etkiye çevirmek için her şeyi -ama her şeyi- ustaca kullanan bir nizam. 

Bakın bu sefer masal değil, gerçek hayattan bir örnek vereceğim. Bir sosyal deney de diyebiliriz.  

ABD’de 1930’ların sonuna gelindiğinde korku ve etki arasında yakın bir ilişkinin olduğu çeşitli araştırmalarla saptanmaya çalışıldı. Bu konudaki en bilindik örnek, 1938 yılında ABD’de Cantril ve arkadaşları tarafından yapılan araştırmadır. 

Olay şöyle gelişiyor: H.G. Wells’in “Dünyalar Savaşı” romanından uyarlanan “Yıldız Savaşları” oyunu CBS radyosundan yayınlanırken oyun bir anda kesilir ve radyoda her gün ana haber bültenini sunan spiker “Marslıların dünyaya saldırdıklarını ve hızla New York’a yaklaştıklarını” panik dolu bir ses tonuyla anons eder. Yayını dinleyen halk panik halinde evlerinden dışarı fırlar ve yığınlar halinde New York’un dışına doğru koşarak kaçarlar. 

Bu olaydan sonra Cantrill ve arkadaşları, oyunu dinleyen 135 kişi üzerinde yaptıkları araştırmada, oyunun haber formatında “güvenilir” bir sunucu tarafından sunulmasının ve radyonun halkın gözündeki “yüksek güvenilirliğinin” bu korku ve panikte etkili olduğunu saptamıştır.

Burada püf noktası; sihirli sözcüğün “güvenilir” birinin ağzından çıkması.

CHP, yıllardır “AK Parti şeriat getirecek!” diyerek tabanını korkutuyor. AK Parti ise “Kemalistler gelecek!” diyerek korkutuyor. Korku etkiye dönüşüyor. Algı ve manipülasyon ile aslında ayakta kalan, Kemalist rejimin ta kendisi. “Türkiye Yüzyılı” nümayişleri, AK Parti’nin de en az CHP kadar “Kemalist” olduğunu ortaya koyuyor. Hem de sözde değil özde!

Dönelim gündemimize…

Erdoğan’ın ardından MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli ise Cumhur İttifakı ortağı Erdoğan’ın Sisi ile el sıkışmasına şöyle destek verdi: 

"Cumhurbaşkanımızın Mısır Cumhurbaşkanı Sisi ile Katar'da kurduğu temas doğru bir temastır. Bize göre arkası getirilmelidir. Bununla da kalınmamalı ve ‘Suriye Arap Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Beşar Esad’ ile de görüşme vasatı açılmalı. Terör örgütlerine karşı ortak bir irade oluşturulmalıdır. Türkiye'nin Mısır, Suriye ve Irak ile tarihten gelen çok güçlü bağları vardır ve bilinmektedir."

Yani uzun metrajla çekilecek senaryoda rol sırası Esed’in. Görünen o ki, oyunun sıradaki perdesi Esed ile çekilecek. Ama ne için? “Terör örgütlerine karşı ortak bir irade oluşturmak için” yoksa başka bir nedeni yok(!) aklınıza bir şey gelmesin. Aslında Esed rejimi “ABD’nin ajanı” falan da değil! O, halkını koruyan(!), arkasında ordusu ve halk desteği olmasa bile ne hikmetse ayakta durabilen bir lider! Varil bombaları ve kimyasal silahları da halkının refahı için kullanmıştı zaten… Yerseniz…

Bahçeli sanırım, baba Esed’den beri PKK’ya Suriye rejiminin destek verdiğini unutmuş. 1998 yılının Ekim ayında Suriye’nin PKK faaliyetlerine desteğini sürdürmesi ve Abdullah Öcalan’ın Suriye topraklarında ikamet ediyor olması, 1998 sonbaharında Türkiye ile Suriye’yi savaşın eşiğine getirdiğini, tankların sınıra yığıldığını aslında hatırlaması lazım. Hatta kendisi, Suriye ile yaşanan olaylar sonrasında 1999 yılında yapılan genel seçimlerden sonra kurulan Bülent Ecevit hükümetinin ortağıydı. Abdullah Öcalan’ın yakalanması, idam cezasının kaldırılmasına yönelik icraatlar yürütmüşlerdi. Hatta seçim meydanlarında Öcalan’ın idam edilmesi için yağlı urganı eline alıp, “ipin yoksa al sana ip” diyerek siyasi rakiplerine karşı propaganda faaliyetleri yürütmüştü. Aradan yıllar geçti ve MHP, 20 yıldır tek başına iktidar olan AK Parti’nin ortağı ve terör hâlâ bitmedi… Nasıl bitsin ki? Terörü destekleyen ABD ve Avrupa “dost, müttefik ve stratejik ortak”… Batılılarla ya da “dost” Putin ile hareket edildiği müddetçe de biteceği yok! 

Velhasıl-ı kelam; işte Sisi, işte Esed! 

İşte AK Parti, işte CHP, işte MHP! 

İşte Cumhur İttifakı, işte Millet İttifakı!

Tıpkı çok bilinen çikolata reklamındaki gibi:

“İkisinde de aynı akışkan karamel, yumuşacık çikolata kaplı, ikisi de aynı lezzette, ikisini de dene tarafını seç.” 

Muhafazakâr demokrasi mi?  Sol demokrasi mi? 

Bir tarafta; menfaat temeli üzerine kurulu ve başka kutsalı olmayan laik demokratik cumhuriyetin kurucusu CHP, öteki tarafta; bir zamanlar “zalim” olarak nitelendirdiği CHP’nin Osmanlı İslam Devleti’ni yıkan İngiltere ve “denize döküldüğü” iddia edilen Yunan ile el sıkışmasını referans alarak, katil Sisi ve Esed ile el sıkışmaya meşruiyet kazandıran AK Parti ve ortağı MHP. 

Bu düzen böyle; “Allah için sevmek, Allah için düşman olmak” yok. Kar-zarar çerçevesinde, menfaatler ne gerektiriyor, dünya siyasetine egemen birinci devlet ve sömürgeci Batı’nın lideri ABD’nin siyasi çıkarları neyi işaret ediyorsa o eksende dönüp duruyor, uluslararası siyaset. 

Bu zorba düzeni değiştirmek haktan sapmadan ilkeli bir duruş gerektiriyor. Zira değişenler değiştiremez. Bugün “doğru” dediğine yarın “yanlış” diyen, topluma bir kurtuluş reçetesi sunamaz.

Şimdi dersiniz ki: “Böyle şeyler masallarda olur.” O zaman size bunu, yaşanmış bir örnekle ispat edeyim.
 
1950'ye kadar Yargıtay kadısı olarak görev yapan Filistinli mütefekkir âlim ve küresel çapta siyasi ve fikrî çalışmalar yürüten Hizb-ut Tahrir’in kurucusu Takiyyuddîn en-Nebhânî, 1950 yılında bu görevinden istifa ederek 1951 yılından itibaren İslâmi İlimler Fakültesi'ne bağlı okullarda dersler vermeye başladı. Nablus'un büyük camii olan Mescid-i Kebir'de bir hutbe verdikten sonra dönemin Ürdün Kralı Abdullah (Kral Hüseyin'in dedesi) tarafından çağrılarak sorguya çekildi. Nebhânî, hakikatleri konuşuyor ve Müslümanların uyanışına vesile oluyordu. Bu da nizam sahiplerinin hoşuna gitmiyordu. Zira Nebhânî, Kral Abdullah’ın “dost” dediği sömürgeci kâfirlere çatıyor, İngiltere’nin oyunlarını deşifre ediyordu. 

Kral Abdullah, Şeyh Takiyuddîn’e dönerek, "Dinle ey Şeyh! Benim dostumu dost, düşmanımı düşman belleyeceğine yemin eder misin?" diye sordu. 

Bunun üzerine Nebhânî Kral Abdullah'a şu cevabı verdi: "Allah'ı dost edineni dost edineceğime, Allah'a düşmanlık yapana düşmanlık yapacağıma dair Allah'a söz verdim." 

Ardından Kral Abdullah tarafından hapse atıldı. Uzun süre farklı yerlerde cezaevlerinde işkence gören Takiyyuddîn en- Nebhânî, felç geçirmişti. Onu en son Bağdat’a giderken gören oğlu 90 kiloluk bir adamın 45 kiloya kadar düştüğünü görünce ağlamaktan kendini alıkoyamadığını söylemişti. 

Ve bugün Hizb-ut Tahrir, onlarca ülkede siyasi ve fikrî çalışmalar yürüten, İslami hayatı yeniden başlatmak ve Batılı sömürgeci kapitalist düzeni yıkarak Râşidî Hilâfet’i yeniden ikame etmek için Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem’in metodu üzere emin adımlarla yürüyor. 

İşte masal, işte gerçek! Hangisi gerçek, hangisi yalan? Dinlemeden, düşünmeden bilinebilir mi? 

_Dinle kardeşim sen özgürsün…

Yeryüzünde fecrin doğacağı günü bekle

Ve ruhunu bu fecrin doğuşuna teslim et

Fecir bizi selamlarken üşümüş yüzümüze dokunacak

Kardeşim ağızdan çıkana değil ellerdeki kire bak sen…

…Ve kim dalgalandıracak asil sancağı

Kim kaldıracak düştüğü yerden bu davayı

Dağları paramparça eden imanınla yürü

Gördüğün devasa gölgeler küçük tepeciklerin

Önüne çeri çöpü katan sel gibi yürü

Bırak bedenimiz tertemiz yıkansın

Kirli bir çağı kapatırken imanımız

“İslam'ın yüzyılına” ruhlarımız adansın

Değil mi deryalara kavuşmak kutsal hedefimiz

Bırak aksın o nehrin yatağında yorgun bedenimiz

Ve ölmek bir kere işte bu kaderimiz

Değer mi omurgasızca yaşamaya bu kısa vaktimiz
_

AK Parti’ye Oy Vermeyelim de Sisi mi Gelsin, Esed mi Gelsin? 

Yazarımız Ömer Salman, Erdoğan'ın Katar'da Zalim Sisi ile görüşmesi üzerine bir makale kaleme aldı. 

Yeni-makale-şablon-2021.jpg

Dünya Kupası Katar’ın ev sahipliğinde düzenleniyor. Bu organizasyona birçok devlet başkanı davet edildi. Bu davetlilerden birisi Türkiye Cumhurbaşkanı Erdoğan bir diğeri de Mısır Cumhurbaşkanı Sisi. 

“Kaderin cilvesi” bu ikili birbirinden nefret(!) eden yöneticilerin samimi pozlar vererek tokalaşıp muhabbet ettiklerini gördük. Ve hemen anladık ki bu, öylesine gelişen anlık bir olay değil. Öyle ya, meydanlarda; darbeci yönetimin asla kabul edilemeyeceğini söyleyen, Mursi ve öldürülen diğer Müslüman erkek ve kadınlar için üzülen, hatta “zalimler için yaşasın cehennem” diyerek Sisi’yi zalimlikle itham eden Erdoğan’ın, karşısında Sisi’yi gördüğünde; ya onu görmezden gelmesi ya da en azından o meşhur Davos toplantısında Yahudi varlığı Cumhurbaşkanı Peres’e yaptığı “one minute” çıkışı gibi bir çıkışla Rabia meydanı katliamının hesabını sorması beklenirdi. Ama öyle olmadı…

Peki, İstanbul seçimlerinde “Sisi’yi mi seçeceksiniz Binali’yi mi?” diyerek CHP adayını bile Sisi’ye benzetip zalimlerden yana tavır alınmaması gerektiğini söyleyen Erdoğan, nasıl oldu da bu zalim ile samimi bir şekilde el sıkışıp sohbet edebildi?

Bundan birkaç yıl önce, “Ben böyle bir kişiyle asla görüşmem. Her şeyden önce onun bir defa genel afla içerideki bütün bu insanları serbest bırakması lazım. Serbest bırakmadığı sürece biz kalkıp Sisi’yle görüşemeyiz. Görüşenler de tarihte farklı bir şekilde değerlendirilecektir. … Mısır halkı bizim canımız ciğerimizdir ama Sisi asla!” derken meşhur “U” dönüşlerine bir yenisini daha ekleyen Cumhurbaşkanı Erdoğan için ne değişti de şimdi Sisi ile görüşebildi?

Soruları uzatmak mümkün ama Cumhurbaşkanı Erdoğan dün ne idiyse bugün de odur. Zira O, menfaat odaklı siyaset sahnesinde rol alan iyi bir aktördür. İşin acı yanı, bu kadar zikzak ve “U” dönüşüne rağmen bu yöneticilere hakkı hatırlatacak çok az bir kesimin olmasıdır. 

Şıracının şahidi bozacı hesabı, ittifakın büyük ortağı MHP’den de Erdoğan’ın Sisi ile görüşmesine destek geldi. Partisinin grup toplantısında “Cumhurbaşkanımızın Mısır Cumhurbaşkanı Sisi ile Katar’da kurduğu temas doğru bir temastır. Bize göre arkası getirilmelidir.” ifadeleriyle açık destek veren Devlet Bahçeli, bir adım daha ileri giderek “Bununla da kalınmamalı, Suriye Arap Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Beşar Esad ile de görüşme vasatı açılmalı, terör örgütlerine karşı ortak bir irade oluşturulmalıdır.” Müslüman Mısır halkına yapıldığının bir benzerinin Suriyeli Müslümanlara da yapılması gerektiğini zımnen ifade ederek ihanet çemberinin genişletilmesi çağrısında bulundu.

**“İlm-i Siyaset” Yalan Söyleyip Aldatmak Değildir!**

Erdoğan’ın yaptığı ve söylediği hemen her şeye bir kılıf uydurmaya çalışan bir güruh mevcuttur. Bu gibilerin tek argümanı, “İlm-i siyaset bunu gerektirir” olmuştur.

“Milli menfaatler” denen kahrolası bir cümlenin arkasına sığınan bu tür insanlar eliyle yöneticilerin her türlü rezaletinin üstü örtülmeye çalışılmaktadır. 

Bir Müslüman için İslam’ın menfaatinden başka ne menfaati olabilir? Yerin ve göğün Rabbini gadaplandıracak hangi eylem, hangi menfaat adına yapılabilir ki?

Hangi menfaat, ellerinde Müslümanların kanı olanlar ile ilişki kurmayı meşru kılar?

Hangi menfaat, kâfir Yahudi varlığının necis yöneticilerini resmî törenlerle karşılamayı haklı gösterir?

Erdoğan’ın Sisi için sarf ettiği  “Biz de bir söz vardır: Zalimler için yaşasın cehennem” sözüne buradan katıldığımızı ifade edelim. Allah Azze ve Celle kâfirleri de zalimleri de fasıkları da sevmez. Madem Sisi bir zalimdir yani Allah’ın sevmediği bir kimsedir, neden onunla ve yönetimi ile el sıkışıp görüşmeler yapıyorsunuz? Suudi Prens Selman bir katil ise sizin onunla ne işiniz var? “İsrail” denen gasıp Yahudi varlığı yöneticisini neden kutluyorsunuz? Milyonlarca Müslümanı öldürüp yerinden yurdundan eden zalim Esed ile neden resmî kurumlar ve heyetler aracılığıyla görüşüyor, yüz yüze görüşmenin de zeminini arıyor, kapısını aralıyorsunuz?

Yalan söyleyen, aldatan, İslam’a ve Müslümanlara düşman olanlarla iş tutan kimseler ile bir Müslümanın hiçbir işi olamaz. İlm-i siyaset ise aldatmakta, kandırmakta, yalan söylemekte ihtisas yapmak değildir. Bilakis halkın dünya ve ahiret menfaatlerini birlikte gözetmektir. 

Velhasıl maskeli ya da maskesiz herkesin gerçek yüzü bir gün mutlaka ortaya çıkacaktır. Hesap günü ise dehşetli bir gündür. Tabii ki akledenler için!


Erdoğan, Sisi ile El Sıkışarak Rabia’yı Katar’da Gömdü!

Yazarımız Mahmut Kar, Türkiye ile Mısır arasında idam kararlarının gölgesinde gerçekleşen \"normalleşme\" sürecini kaleme aldı.

1626102016.jpeg

**8 yıl önce** Mısır’da seçimle işbaşına gelen yönetim, arkasında Amerika olan darbeci Sisi tarafından devrildi ve darbeye karşı çıkan binlerce Müslüman Rabia Meydanı’nda katledildi. Katledilen kardeşlerimizden biri de Muhammed Biltaci’nin kızı Esma idi. Rabia Meydanı ve Esma Türkiye’de sembol oldu. Mısır’da hakları gasp edilen ve katledilen Müslümanlara karşı samimiyetle destek veren, kardeşlerinin mazlumiyetine karşı duyarlı olan Müslümanlar ne yapmaları gerekiyorsa yaptılar. Darbeye karşı kardeşlerinin yanında oldular. Dün de bugün de aynı yerdeler. Esma onların dilinden hâlâ düşmedi, Mısır zindanlarında esaret altında kalan Müslümanlara destekleri hiç bitmedi.

Esma’yı dillerinden düşürmeyen, onun için gözyaşı döken yöneticiler ve meydanlarda Rabia işareti ile siyaset yapan liderler ise Esma’nın babası Muhammed Biltaci’nin de içinde olduğu 12 Müslüman’ın idam kararlarının onanması karşısında sessizliklerini koruyorlar. Çünkü aradan geçen 8 yıldan sonra Türkiye ile Mısır arasında yeniden “normalleşme” adımları atılmaya başlandı. Cumhurbaşkanı Erdoğan bu normalleşme adımlarını değerlendirirken öyle politik bir dil kullandı ki, sanki bu 8 senede Mısır ile Türkiye arasında yaşanan sorunlar iki devlet arasında değil de iki halk arasında yaşanmış! 2021 Mart ayında yaptığı bir açıklamada Mısır halkı ile Türkiye halkının birbiri ile ters düşmeyeceğini, iki halk arasında bir sorunun olmadığını belirterek şunları söyledi Cumhurbaşkanı: ***“Bizim Mısır halkına yönelik tavrımız çok çok olumludur. Biz düşman kardeşler olarak değil dost olarak Mısırla olan tarihten gelen birlikteliğimizi yeniden devam ettirme gayretindeyiz.”***

Herkes çok iyi biliyor ki Mısır ile Türkiye arasında 8 yıldır devam eden diplomatik sorun, Mısır halkı ile Türkiye halkı arasındaki bir sorun değil. Ama AK Parti iktidarı bu söylem kurnazlığı ile halkları kandırabiliyor. Bu dili sadece Mısır meselesinde değil, Mavi Marmara hadisesi sonrasında Filistin meselesinde de kullandı. *“Türk halkının ‘İsrail’ halkı ile bir sorunu yoktur, Türkiye ‘İsrail’ halkı kardeş halktır”* cinsinden söylemler geliştirildi. Aynı durum Rusya ile normalleşme konusunda da tekrar edildi, belki önümüzdeki senelerde Suriye ile normalleşme adımları atıldığında da bu söyleme başvurulacak kim bilir…

Hâlbuki bu sorunlar halklar arası ilişkiler değil devletlerarası ilişkilerden kaynaklı sorunlardır. Hatta daha da ötesi *“Mısır ve Türkiye yöneticilerinin ABD ile olan ilişkilerinden kaynaklı bir sorundur”* diyebiliriz. Dolayısıyla dün, *“Mısır’daki darbenin karşısında, Müslümanların yanında durduğunu”* söyleyen İktidarın bugün, Mısır ile normalleşme adımları atması sebebiyle darbeci yönetimin idam kararları karşısında sessiz kalmasını işte bu devletlerarası ilişki ile açıklayabiliriz. Bu demek oluyor ki Türkiye iktidarı -Mısır ve Türkiye halkının dostluğu için değil- esasen Amerika ile olan işbirliği ve müttefiklik uğruna Müslüman Kardeşler ile dostluğu bir kenara bırakıyor.

AK Parti iktidarı ile Müslüman Kardeşler’in dostluğunun arka planında, -çok değil biraz gerilere gittiğimizde de- aslında samimiyet ve sağlam bir bağa dayalı bir ilişki göremiyoruz.

10 yıl önce, o dönem henüz Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı iken Erdoğan Mısır’a bir ziyaret gerçekleştirmiş, Arap Baharı ile birlikte devrilen Mübarek rejimi sonrası geçiş sürecinde Mısır’da farklı gruplar ve siyasi partilerin temsilcileri, aynı zamanda Cumhurbaşkanı adayları ile görüşmüştü. Cumhurbaşkanı Erdoğan o dönem yeni yapılacak Mısır Anayasası için “laiklik” tavsiyesinde bulunmuş ve şöyle demişti: ***“Ben laikliği dinsizlik olarak kabul etmiyorum, laikliği din karşıtlığı olarak kabul etmiyorum. Laiklik din karşıtlığı değildir. AK Parti’nin laiklik tanımında; kişi laik olamaz, devlet laik olur yazıyor.”*** Türkiye Başbakanı, ***“Laiklikten korkunuz olmasın”*** ifadelerini de kullanmıştı. Erdoğan’ın bu açıklamaları sonrasında Müslüman Kardeşler’in sözcülerinden Mahmud Guzlan, Türkiye Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan’a tepki göstermiş, Türk hükumetini Mısır’ın içişlerine karışmakla suçlamış ve şöyle demişti: ***“Başka ülkelerdeki deneyimler, Mısır’a kopyalanamaz. Türkiye’de laik bir devletin kurulmasına neden olan koşullar, Mısır’daki koşullardan farklıdır.”***

Şimdi puzzle’ın parçalarını tekrar toplayalım… Mübarek rejiminin devrilmesinden sonra Erdoğan, Müslüman Kardeşler ve Mısır halkının tepkisi ile karşılaşacağını bildiği hâlde Kahire’de laiklik çağrısı yaptı. Aynı Erdoğan darbeden sonra İslâmi referanslar ve sembolleri kullanarak Müslüman Kardeşler’in mazlumiyeti üzerinden siyaset yaptı. Neden böyle yaptığının cevabı çok açık: Çünkü Türkiye’de siyaset ilkelere değil çıkara dayanmaktadır. Ne iktidar ne de muhalefet partileri, ilkeler ve değerler üzerinden siyaset üretmiyorlar. Türkiye’de siyasi partilerin politik çizgisini belirleyen temel iki faktör var: Birincisi; içeride çıkar ve rant, ikincisi; dışarıda Batılı devletlerin Türkiye’den beklentilerini karşılamak…

Dolayısıyla dün darbe ile devrilen Müslüman Kardeşler’in yanında duran AK Parti iktidarı ve Cumhurbaşkanı Erdoğan, bugün ABD’nin bölgedeki çıkar ve menfaatlerini ve Biden yönetiminin beklentilerini karşılamak için idam kararlarına sessiz kalıyor. Çünkü ABD bunu istiyor; reel politika ve Mısır ile normalleşme bunu gerektiriyor. Yani sizin anlayacağınız; Türkiye, Mısır’daki idam kararlarını normal(leşerek) karşılıyor!

Türkiye Mısır’daki İdamları Normal(leşerek) Karşılıyor?

Yazarımız Musa Bayoğlu, zalim Mısır rejimi tarafından İhvan-ı Müslimin üyelerine verilen idam kararlarını konu alan bir makale yazdı.

1624350623.jpeg

Amerikan kuklası, darbeci katil Sisi cuntası Mısırlı Müslümanlara karşı zulmetmeye devam ediyor. 3 Temmuz 2013’te gerçekleşen darbe üzerinden yıllar geçmesine rağmen Mısır’da değişen bir şey yok. Mısır cuntası katliam, işkence ve hukuksuzluğu Müslümanları yıldırmak için bir yöntem olarak kullanıyor. Arkasında ise zulmü ilke edinmiş zalim devletler duruyor. İşte bu uygulamalardan bir tanesinde Mısır Yargıtay’ı, haklarında daha önce idam cezası verilen Ezher Üniversitesi eski Dekanı Prof. Dr. Abdurrahman el-Berr, Prof. Dr. Muhammed Biltaci, Hadis Profesörü Dr. Saffet Hicazî, Gençlik eski Bakanı Dr. Üsame Yasin, Dişçiler Sendikası Genel Sekreter Yardımcısı Ahmed Arif’in de içinde yer aldığı 12 kişinin idam cezasını onayladı, 32 kişinin idam kararını müebbet hapse çevirdi, 30 kişinin yargılamasının gıyaben devam etmesi kararını verdi ve Müslüman Kardeşler’in ileri gelen liderlerinden Isam El-Aryan’ın vefat etmesi nedeni ile davasını düşürdü.

Darbe sonrası 60.000’den fazla Müslüman cezaevine atılmıştı. Bunlar içinde kadınlar, üniversite öğrencisi binlerce genç ve farklı görevlerde olan Müslümanlar ile İhvan üye ve liderleri bulunuyor. Her birisi ağır işkence altında. İdam edilen mümin bir gencin söyledikleri, işkencenin boyutu hakkında bilgi veriyor: *“Bize öyle elektrik verdiler ki bu Mısır’ın tamamına 20 yıl yeter. Bu işkencelerden dolayı, biz doğmadan önce öldürülen Enver Sedat’ı öldürdüğümüzü bile kabul ederdik.”*

Yani darbeci Mısır yönetimi, akıllara zarar gerekçeler ile; dünyanın gözleri önünde meydanlarda, canlı yayında, binlerce Müslüman’ı katleden katilleri değil haklarını talep eden masum Müslümanları yargılıyor. Hak ve hukuktan eser bulunmayan, çelik kafesler içinde savunma hakları dahi verilmeyen Müslümanlara, askerî mahkemelerde keyfî ve siyasi kararlar ile müebbet hapis ve idam cezaları veriliyor. Mısır zindanlarında olan ve yargılaması devam eden yaklaşık 1500 Müslüman hakkında idam cezası verildi. 91 masum Müslüman idam edilerek şehit edildi. Her an idam edilmeyi bekleyen 85 Müslüman ve her an idam kararı onaylanacak binlerce Müslüman bulunuyor. Aslında darbeci katil Sisi yönetimi verilen idam kararlarını peyderpey uyguluyor. Konunun gündem edilmesi, Mısır diktatörü Sisi’yi pişman edecek kararların alınması, idamların durdurulması tüm Müslümanların amacı olması gerekirken, Mısır, diğer İslâm beldeleri ve dünya çapında bu zulme karşı gereken tepkinin verilememesi büyük bir vahamet. *Darbenin karşısında olduğunu meydanlarda söyleyen ve “Rabia” işaretini bir sembol hâline getiren Türkiye ise masum Müslümanlar hakkında verilen idam kararlarını görmezlikten geliyor. Türkiye yine milli menfaatlerin öncelikli olduğuna karar vermiş olmalı ki Cumhurbaşkanı konu hakkında açıklama yapmadı, Mısır’ı kınamadı! Şu an “Mısır halkı kardeşimiz” diyerek darbeci yönetim ile ilişkilerin normalleşmesi için gerekli adımları atmakla meşguller! İhraç edeceğimiz mallar, Akdeniz’deki çıkarlarımız sanırım daha önemli! Yarın yeni bir seçim süreci olursa tekrar “Rabia” işareti kullanılabilir!*

Müslümanlar zulüm görüyor ancak İslâm ümmetinin başındaki yöneticiler bu zulmü ortadan kaldırmakla mükellef olduğu hâlde tepki bile göstermiyorlar. Hâlbuki bir beldede Müslümanlar katlediliyorsa kanı, malı, canı, namusu tehlike altındaysa düşmanlarına karşı onları korumak da farzdır. \[وَاِنِ اسْتَنْصَرُوكُمْ فِي الدّ۪ينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْر\] **“Eğer onlar din hususunda sizden yardım isterlerse onlara yardım etmek üzerinize bir borçtur!”**\[Enfâl Suresi 72\] İmam Kurtubi, Enfâl Suresi 72. ayetin tefsirinde şöyle demektedir: *“‘Eğer onlar din hususunda sizden yardım isterlerse…’ ayeti ile yüce Allah şunu kastetmektedir: Eğer daru’l-harpte kalıp hicret etmeyen bu müminler kendilerini kurtarmanız için asker yahut mali bakımdan yardımcı olmak üzere çağrıda bulunacak olurlarsa siz de onlara yardımcı olunuz. Bu sizin için bir farzdır, onları yardımsız bırakmamalısınız. İbnü’l-Arabî der ki: …Eğer gücümüz buna yeterli ise onları kurtarmak maksadıyla cihada çıkmadık kırpan tek bir gözümüz dahi kalmayıncaya yahut da hiçbir kimsenin elinde tek bir dirhem kalmamacasına onları esaretten kurtarmak için bütün malımızı harcayıncaya kadar onlara yardımcı olmamız vaciptir.”* O halde siyasi partiler, İslâmi STK’lar, yöneticiler, hükümet, hassasiyet sahibi Müslümanlar Mısır’da masum insanlar için harekete geçmelidir.

Kâfir Batı dünyası, kendi kedi-köpeği için fırtınalar koparırken söz konusu Müslümanlar olduğunda kör, sağır ve dilsiz kesilirler. Elbet bizler Amerika, Batı, BM vb. şer güçlerden bir şey beklemiyoruz. Seçim yolu ile gelen yönetimin askerî darbe ile indirilmesine sessiz kaldıkları gibi masum olduklarında zerre miktarı şüphe olmayan insanlar hakkında verilen kararlar ve infazlar hakkında da kıllarını dahi kıpırdatmıyor. Onların insan hakları, hukuk, adalet, özgürlük hakkındaki yalanları ve ikiyüzlülükleri bir kez daha ortaya çıktı*. Daha doğru bir ifade ile darbeci Sisi’ye baştan itibaren verdikleri desteği devam ettirdiklerini gösterdiler.*

Maalesef her yaşadığımız olay bize bir kez daha İslâmi hayata, Hilâfet’e ne kadar muhtaç olduğumuzu gösteriyor. Onlarca İslâm beldesindeki yönetici ölüm sessizliğine bürünmüş durumda, Ezher başta olmak üzere akademik camia, siyasi partiler, cemaatler gereken tepkiyi vermiyor ve gündem oluşturulamıyor. Mısır darbecisinin yaptıklarını engelleyecek adımlar atılamıyor ve zalimlerin zulmüne engel olunamıyor. Bu zulüm karşısında elbette her Müslüman taraf olmalı ve elinden geleni yapmalıdır.

Müslüman için tek bir ölçü vardır. Bu ölçü, esası Kur’an ve Sünnet olan akide ve şer’î hükümlere bağlanmaktır. İslâm ümmetinin kurtuluşu, ancak İslâmi hayatı yeniden başlatacak, Müslümanların canlarını, mallarını ve tüm kutsallarını koruyacak bir devletin varlığı ile hayatın her alanında şer’i hükümleri uygulamaktan geçmektedir.

Darbeci Sisi, yönetimi işgal ettiği günden itibaren Müslüman halka karşı düşmanca bir tavır takınırken, efendisi ABD, Batı ve terör varlığı “İsrail” gibi İslâm düşmanlarına karşı itaatkâr ve hoşgörülü davranıyor. Efendilerinin kullandığı bir mendil misali kullanılıp atılacak olmasını unutmuş gibi davransa da akıbeti dünyada Hüsnü Mübarek gibi olacak ve asıl azap ise ahirette olacaktır. Mazlum ve masum Müslümanların sahibi olan Allah zalimlerin hasmıdır ve bu yaptıklarının hesabını soracaktır. \[إِنَّ اللّهَ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ\] “**Şüphesiz ki Allah mutlak güç ve intikam sahibidir!”** \[İbrahim 47\]

Allah’ın izni ile cellatlarına karşı müthiş bir iman ve tevekkül ile idam sehpasına gülümseyerek giden muttakiler asıl kazananlar olacaktır.

\[مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا\] **“Müminlerin içinde Allah’a verdikleri sözde duran nice erler var. İşte onlardan kimi, sözünü yerine getirip o yolda canını vermiştir, kimi de (şehitliği) beklemektedir. Onlar hiçbir şekilde (sözlerini) değiştirmemişlerdir.”** \[Ahzap 23\]

Mısır Firavunu Zulme Devam Ediyor!

Yazarımız Ahmet Sapa; iktidarın, reel politik adı altında bütün değerlerden vazgeçişini ifade eden bir makale kaleme aldı.

1615641203.jpeg

Kapitalist düşüncenin ürünü olan “devletler için çıkarlar esastır” anlayışı; değerlerin, kıymetlerin kısaca her şeyin belirlenen çıkarlara feda edilebileceğini ortaya koymaktadır. “Çıkar” kelimesinin biraz da kulak tırmalayan çağrışımından olsa gerek yöneticiler, bunun yerine daha soft ve politik bir kavram olan “reel politik”i kullanır.

1469-1527 yılları arasında yaşamış ikiyüzlü siyasetin ilk temsilcilerinden olan Rönesans düşünürü Makyavelli, reel politiği; *“teorik ve etik hedeflerden ziyade, pratik ve somut temeller üzerine şekillenen siyaset”* olarak görür. Gerçekte bu tanımlama reel politik ile din, ahlak, değerler arasına kesin bir sınır koymak suretiyle devletin, dâhilî ve haricî siyasetinde sadece maddi unsurlara göre hareket etmesini esas görmektedir. Bir başka ifade ile; -hayatın diğer alanlarında olduğu gibi- dinin, siyasetten uzak tutularak siyasetin sekülerleştirilmesidir. Böyle bir siyaset anlayışında; hakkın, adaletin yerine gücün, güçlünün hâkimiyeti öncelikli hâle gelmektedir. Reel politiğin dâhilî siyasetteki karşılığı; iktidarların, yöneticilerin bekasını korumak iken, haricî siyasette devletin maddi gücü nispetinde menfaatler elde etmesidir.

Son günlerde Türkiye yöneticilerinin dış politikada attığı adımlar, daha önce söylediklerini yalanlamaları, halkı bir kez daha aldatmaya çalıştıklarını gösteriyor. Aslında “reel politik” adı altında bu ikiyüzlülüklerini yeni görmüş değiliz. Olaylara İslâm’ın nuruyla, basiretle bakabilen her Müslüman, bu aldatmacayı, rahatlıkla görebilir. Nitekim demokratik siyaseti yönetimde ilke edinmiş devletler için din, değer, kıymet, ahlakın hiçbir ehemmiyeti yok iken menfaat, çıkar her şeyin üzerinde olduğundan bahsetmiştim. Düzenin yöneticileri için ise bu pespaye düşünceler doğrultusunda hareket etme neredeyse “zorunluluk”tur.

Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu’nun *“Mısır ile hem istihbarat düzeyinde hem de dışişleri bakanlıkları düzeyinde temaslarımız var. Diplomatik düzeyde temaslarımız başladı”* açıklamasından sonra benzer bir açıklama da Milli Savunma Bakanı Hulusi Akar’dan geldi. Akar da iki ülkenin tarihsel ve kültürel bağlarına vurgu yaptı. Son olarak ise dün Cuma namazı sonrası Cumhurbaşkanı Erdoğan, *“Mısır’la istihbari, diplomatik ve ekonomik olarak işbirliği sürecimiz devam ediyor.”* dedi.

Hani şu; darbeyle iktidara gelen Abdülfettah es-Sisi’nin Cumhurbaşkanı olduğu Mısır’dan… binlerce Müslümanı Rabia Meydanı’nda katlettiren, Erdoğan’ın *“kardeşim”* dediği devrik lider Muhammed Mursi ve arkadaşlarının ölüm fermanını veren Sisi’yle “normalleşme”den bahsediyor.

*“Dün dündür, bugün bugündür”* anlayışıyla yıllarca dâhilî siyasette “Rabia işareti” yapan Erdoğan’ın, Müslüman halkın duygularını sandıklara oy olarak tahvil ettirmesi siyasi ikiyüzlülüktür. O dönem Erdoğan’ın bu siyasetine karşı çıkanların, “hain”, “darbeci”, “darbe sevici” olarak afişe edilmesi de siyasi kurnazlıktı.

Bugün Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın, aynı darbeci ve katil Sisi ile işbirliği yapması neyle izah edilebilecektir? Devletler için çıkarlar vardı, değil mi? Reel politik; dün küfrettiğinize bugün saygı duymayı, *“katil”, “darbeci”* dediğiniz kişilerle bugün işbirliği yapmayı, ekonomik kaygıların giderilmesi için her türlü değeri ayaklar altına almayı emrediyor, değil mi?

İktidar olduğunuz günden bu yana reel politiğe feda etmediğiniz hangi değeri bıraktınız? Yahudi varlığının Mavi Marmara baskınında katlettiği 10 Müslüman’ın hesabını sormadınız. Öyle ki Erdoğan o dönem yaptığı açıklamalarda *“ben bu görevde olduğum müddetçe ‘İsrail’le asla normalleşme olmayacak”* sözünün üzerinden geçen 7 yıl sonra aynen bugün Sisi ile yaşanan normalleşme gibi ticari, istihbari ilişkiler devam etmeye başladı. Gerçi, Yahudi varlığı ile ilişkiler tam anlamıyla hiçbir zaman koparılmadı. Göstermelik bir kaç uygulamanın dışında ilişkiler hep normaldi.

 Erdoğan; seçim meydanlarında Yahudi varlığının, katlettiği çocukları, yıktığı evleri, işgallerini anlata durdu ki halkın İslâmi duyguları istediği yönde kanalize olsun. Bunu da zaten yıllarca başardı. Yahudi varlığıyla normalleşme süreciyle birlikte Filistin’de ne insani dram, ne zulüm ne de işgal kaldı! Öyle ki bu varlığın Kudüs’ü başkent ilan etmesi dahi reel politik uğruna ilişkileri bozmadı. Tıpkı bugün Çin’in Doğu Türkistan’da yaptığı sistematik katliamların, sürgünlerin, işkencelerin, ölüm kamplarının, ahlaksızlıkların, camilerin necis Çinliler tarafından kirletilmesinin Türkiye yöneticilerini Çin ile ilişkilerinden geri adım attırmadığı gibi. Ticaretin olduğu yerde, caminin, kanın, ahlakın ne önemi olabilir! Reel politik, bu değerlerin tamamını ticarete, birkaç milyar dolara feda etmeyi öngörür.

İslâm’dan koparılmış yönetimde siyaset; çıkarlar, menfaatler üzerine odaklıdır. Günün şartları neyi öngörüyorsa ona göre pozisyon belirleme etkin hâle gelmekte. Yöneticilerin meydanlarda hamasi söylemleri, İslâmi argümanları kullanmaları dâhilî siyasette sadece bekalarını temin etmeye yöneliktir. Harici siyasette, Kudüs’ün Yahudi varlığının başkenti olması, Mescid-i Aksâ’nın bu varlığın postalları altında eziyet görmesi, Müslümanların Filistin’de, Doğu Türkistan’da Suriye’de katledilmesi, sürgün edilmeleri, namuslarının kirletilmesi, darbeci yöneticilerle işbirliği yapılması yöneticiler adına utanç değil, iftihardır.

Müslümanlar artık laik demokratik düzenlerin ve onun yöneticiliğini yapan, reel politiği ilke edinmiş rüveybidalardan yer ile gök kadar uzaklaşmak zorunda. Ya bizler, bu ilkesiz ve her değeri çıkarlara kurban eden yöneticilerle devam edip onlarla birlikte dünyada rezilliğe, ahirette ise hüsrana razı oluruz ya da haram ve helali, hak ve adaleti, izzet ve şerefi, huzur ve refahı gözetecek olan Hilâfet’i ikame etmek için ceht ederiz. Böylece dünyada saadete, ahirette ise kurtuluşa erenlerden oluruz. İmanımız da aklımız da, vicdanımız da ikinci şıkkı bizden istemekte. O hâlde sadece İslâm’ın belirlediği ilkelere göre hareket edecek Hilâfet’in ikamesi için çalışalım.

**\_\_\_**

**[\#YenidenHilafet](https://www.facebook.com/hashtag/yenidenhilafet?__eep__=6&__cft__[0]=AZWbnVOU2jEe_j0dx4dRX82OC-p1cs8aAVka0A6aLn9qG9Z2dHj01U8LrFyHbsEvsELi5-u9tjaz3zKXec5L-CDkRJ8gAkf4D49LRyprKlnh8oZnjHxwJ9YgSEagnMWmUuuAH64Vx0JLv5HXmKQTH3tbZhCa4qECcQqHet15512lVYSiKRS8yrewUgJBVnCnYeo&__tn__=*NK-R)**

Reel Politiğe Feda Etmediğiniz Ne Kaldı?

Yazarımız Mustafa Küçük, Mısır Cumhurbaşkanı Sisi’ye, Fransa Elysee Sarayı’nda Fransız Lejyon Şeref Nişanı takdim edilmesini konu edinen bir makale kaleme aldı.

1608538453.jpeg

[Değişim TV](https://soundcloud.com/degisimtv "Değişim TV") · [Sesli Makale : “FRANSA LEJYON NİŞANI’NIN ŞEREFİ ” - Mustafa KÜÇÜK](https://soundcloud.com/degisimtv/parc-am-11-1 "Sesli Makale : “FRANSA LEJYON NİŞANI’NIN ŞEREFİ ” - Mustafa KÜÇÜK")

Hani o dünyaya yeni değer bahşeden -sözüm ona- **Aydınlanma Hareketi**, ardından gerçekleşen Fransız Devrimi ve peşinden kutsanan Laisizm, Demokrasi ve Cumhuriyet üçlüsünün oluşturduğu yönetim felsefesi yok mu..

O dillere destan Descartes, Montesquieu, Voltaire, J. J. Rousseau, John Locke vb. Batı filozofların müktesebatları yok mu…

Evet, işte bütün bunlar aslında o gün de yalandı bugün de! Tarih içinde defalarca yalan olduğu ortaya çıkmış olmasının yanı sıra bugün de yalan olduğu bir kez daha ortaya çıkmıştır. Hem de çok yüzsüzce, çok arsızca ve kahpece!

Evet, Fransa’nın Sisi’ye, Elysee Sarayı’nda “Fransız Lejyon Şeref Nişanı”nı takdim etmesinden bahsediyorum. Fransız basınından saklanan görüntüler, Mısır Cumhurbaşkanlığının resmî sitesinde yayımlanan videonun paylaşılmasıyla ortaya çıkmıştır. Kanlı bir darbeyle yönetime gelen Mısır Cumhurbaşkanı Sisi’ye, resmî ziyarette bulunmak üzere geldiği Fransa Elysee Sarayı’nda Fransız Lejyon Şeref Nişanı takdim edilmiştir.[\[1\]](#_ftn1)

Nitekim Sisi, Fransa’nın dünyaya pazarladığı demokrasi ile Mısır’da ilk kez yönetime gelen Muhammed Mursi’ye darbe yaparak iktidarı ele geçirmişti. Kaldı ki; Sisi’yi, Ağustos 2012’de Mısır Genelkurmay Başkanı olarak atayan da devrik Cumhurbaşkanı M. Mursi idi. Dahası, Milli Savunma Bakanlığı görevini de kendisine o tevdi etmişti. Genel Kurmay Başkanı olarak atanmasının üzerinden daha henüz bir yıl geçmemişti ki Sisi, 1 Temmuz 2013’te kendisini atayan Mursi’ye 48 saat içinde ülkedeki siyasi krizi çözmesine dair ültimatom vermişti. Verilen sürenin dolmasının ardından anayasayı askıya aldığını ilan ederek askerî darbeyi ilan etmiş ve seçimle iş başına gelmiş meşru Devlet Başkanı M. Mursi’yi bilinmeyen bir yerde hapsedip alıkoymuştu. Darbeye karşı sivil protesto gösterileri düzenleyen halk, Mursi’nin tutulduğu düşünülen Cumhuriyet Muhafızları Karargâhı yanı başındaki Rabia Meydanı’na akın etti. Sisi’ye bağlı Silahlı Kuvvetler, 8 Temmuz’da Rabia meydanında, 27 Temmuz Manassa bölgesinde ve 14 Ağustos Nahda ve Rabia meydanında toplanan sivil halka gerçek mermi kullanarak ateş açmıştı. Geçekleştirilen katliamlarda toplam 832 kişi hayatını kaybederken, yaklaşık 6 bin 935 kişi de yaralanmıştı. Bu darbe sonucunda ülke tarumar olmuş, on binlerce masum Müslüman hapishanelere doldurulmuş, 10 binlercesi ülke dışına kaçmak zorunda kalmıştı. Başta M. Mursi olmak üzere hapishanelere doluşturulan Müslümanalar sağlıksız koşullarda bir bir hayatını kaybetmişti. Hâlen bütün bir Mısır halkı, zorba diktatör Sisi’nin zulmü altında inim inim inlemektedir.

İşte Fransa böyle bir darbeciye Fransız Lejyon Şeref Nişanı’nı taktim etmiştir. Meydanlarda uluorta, rastgele halka ateş açarak katliam yapacak kadar gözü dünmüş bir despota, bir diktatöre “şeref nişanı” vermiştir. Ellerinde, kullandıkları oylara sahip çıkmayı ifade eden pankartlardan başka şiddeti çağrıştıracak hiçbir obje taşımayan sivil halka karşı ağır makineli tüfeklerle ateş açan Sisi’ye şeref nişanı takmışlardır. Kendini atayan, seçilmiş bir devlet başkanına karşı darbe yapan bir adam müsveddesine madalya takmışlardır. Hiçbir vefa hissi taşımayan, kendi halkına acımayan ve seçime hiçbir saygısı olmayan bir çağdaş firavuna -sözüm ona- şeref nişanesi sunmuşlardır. Kuşkusuz o takılan madalyanın şerefi, ancak onu üzerinde taşıyan kişinin şerefine eşdeğerdir, başka değil!

İşte gerçekte Batı budur! İşte “Aydınlanma” diye addedilen devrimin gerçek yüzü budur. *“Darbe, demokrasinin ruh ikizidir”* dediğimizde kastettiğimiz bu yüzsüzlüktür. Batı’nın esas derdi sömürüdür. Esas derdi sermayenin hâkimiyetidir. Esas derdi kapitalizmdir. Bunu sağlamının yolu darbe yapmaktan geçiyorsa onlar açısından darbe de katliam da meşru olur. Son yüzyıl içinde başta Türkiye’de olmak üzere bunun onlarca örneği tarih sayfalarında yerini almıştır. 15 Temmuz 2016 “FETÖ” darbe teşebbüsü aynı zihniyetin ürünüdür. Darbenin arkasında ABD ve Avrupa’nın olması arasında bir fark yoktur.

İtalyan Gazeteci-Yazar Corrado Augias’un daha önce aldığı bu şeref nişanını iade edeceğini söylemesi ise; yaklaşık 5 yıl önce Mısır’da Sisi’nin kolluk kuvvetlerinin organize ettiği bir cinayete kurban giden İtalyan doktora öğrencisi Giulio Regeni ile ilgili olmalı.[\[2\]](#_ftn2) Öldürülen Avrupalı olunca işin rengi değişiyor!

Aynı şeref nişanının 11 Mart 1914’te Mustafa Kemal Atatürk’e verilmiş olması oldukça dikkat çekicidir.[\[3\]](#_ftn3) Hilâfet’i ilga ederek, Batı’nın Laiklik, Demokrasi ve Cumhuriyet’ten oluşan yönetim nizamını ve sair tüm değerlerini Anadolu’ya taşıyacak karakterin 10 yıl önceden keşfedilmiş olması da ayrıca ilginçtir.

Kaldı ki aynı madalya, Ara Güler, İhsan Doğramacı, Haya bint el-Hüseyin, Zinedine Zidane, Andranik Ozanyan, Hicran Hüseynova, Latifa Ibn Ziaten vs. değişik kategorilerde İslâm aleminden çok değişik kesimlere verilmiştir. Sanırım bu madalyayı alanların ortak yönleri Batı değerlerinin taşıyıcısı olmalarıdır. Dipnotta verilen kaynağa girildiğinde bunlara ulaşılabilir.[\[4\]](#_ftn4) Batı zihniyetinin en mahrem alanlarımızda nasıl dolaştığı konusunda bir fikir vermesi bakımından önem arz etmektedir.

Nitekim aynı Fransa, 2006’da Charlie Hebdo Dergisi üzerinden Hz. Muhammed *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’e hakaret içerikli karikatürler yayınlanmasını savunmuştur. Dahası aynı karikatürler birkaç ek karikatürle birlikte geçtiğimiz aylarda yeniden yayınlanmıştır. Diktatör Sisi’ye şeref nişanı veren Cumhurbaşkanı E. Macron, karikatürlere yönelik olarak gelen tepkilere “düşünce özgürlüğü” safsatasıyla karşılık vermiştir. Barışçıl sloganlarla Mısır meydanlarında kullandıkları oylarının hakkını savunan binlerce Müslüman’ı katleden Sisi’ye şeref nişanesi taktim etmekten utanmayan E. Macron, adı geçen paçavranın ebedi önderimiz efendimiz Muhammed *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’e hakaretini özgürlük olarak değerlendirme sahtekârlığına sarılmıştır. Diğer taraftan Yahudi soykırımını tanıyan Macron, *“Fransız Yahudilerini savunacak olan kendileri değil, cumhuriyettir.”* diyebilmektedir.[\[5\]](#_ftn5)

Fransa’nın bu ikiyüzlülüğünü ve çifte standardını yeni çıkardığı göçmen reformunda da görmekteyiz. Yasa göçmenlere kota koyarken, sağlık hizmetlerini 1 yıldan 6 aya düşürmektedir. Göçmen kamplarını yıkmayı kapsarken diğer taraftan göçmenler için ceza evleri inşa etmeyi öngörmektedir. Diğer taraftan beyin göçünü cazip hâle getirmek için gelen öğrenci kitlesini iki katına çıkarmayı içermektedir.

ABD’nin “Yüzyılın Anlaşması” adı altında Yahudilerle normalleşme bağlamında izlediği politikanın bir benzerini E. Macron üzerinden yürütülen Fransa politikasında da görüyoruz. Çünkü ABD de Batı zihniyetiyle hareket eden bir siyasi iradedir. Örneğin; hazırladığı Terörü Destekleyen Devletler listesine bir bakar mısınız? Kendi küresel çıkarlarına aykırı politikalar izleyen ülkeleri listeye alıp yaptırımlar uygularken, küresel politikalarına boyun eğen devletleri listeden silmektedir. Nitekim Sudan, “İsrail” ile normalleşme sürecine girince hemencecik listeden çıkarılmıştır.

Batı bunu hep yapıyor.

İslâm coğrafyasında kendi amentüsüne, kültürüne ve halkına ihanet içerisinde olan her yetkili ve etkili kişiyi alıp kullanmaktadır. Miadını doldurunca da paçavra gibi tarihin çöplüğüne atmaktadır. Daha yakın zamanda Saddam Hüseyin’i, Kaddafi’yi, Hüsnü Mübarek’i, Ömer Beşir’i gördük. Allah ve Rasulü’ne, İslâm ümmetine karşı ihanet içinde olan diğer liderlerin aynı akıbeti paylaşmaları ise sadece zaman meselesidir.

Bütün sosyal, siyasi ve ekonomik göstergeler adil bir evrensel gücün dünyaya egemen olmasını zaruri kılmaktadır. Yoksa dünya bu gidişle büsbütün fesada uğrayıp yok olup gidecektir.

Umarız ki; bu adil evrensel güç Allah’ın vadettiği ve Rasul’ün müjdelediği II. Râşidî Hilâfet Devleti olacaktır.

\[وَاللّٰهُ غَالِبٌ عَلٰٓى اَمْرِه۪ وَلٰكِنَّ اَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ…\] **Allah işinde galiptir, fakat insanların çoğu bunu bilmez**.”[\[6\]](#_ftn6)

- - - - - -

[\[1\]](#_ftnref1) AA, 09 Aralık 2020



[\[2\]](#_ftnref2) Euronews &amp; AA, 10/12/2020



[\[3\]](#_ftnref3) Vikipedi: Mustafa Kemal Atatürk’ün ödülleri listesi



[\[4\]](#_ftnref4) Vikipedi, özgür ansiklopedi; ilgili madde.



[\[5\]](#_ftnref5) Euronews &amp; AA, 19/02/2019



[\[6\]](#_ftnref6) Yusuf Suresi 21





**\_\_\_**

**\#DemokrasiYalanÇözümİslam**

![](https://pbs.twimg.com/card_img/1340935476744757250/O-5a6yT7?format=jpg&name=900x900)

Fransa Lejyon Nişanı’nın Şerefi!

Güçlü siyasi bir irade ve kavi bir ordu ile “İsrail” varlığının yok edilmesi ancak Râşidî Hilâfet Devleti’nin varlığı ile mümkün olabilir.

1561983922.jpeg

Dünya kamuoyuna Washington Post gazetesinin duyurduğu ve ABD’nin mimarı olduğu ‘Yüzyılın Antlaşması’ planı hakkında neler biliyoruz? Bildiklerimiz, resmin tümünü görmemize olanak sağlıyor mu? Bu plan ile söylenildiği gibi sadece Filistin halkına ekonomik anlamda katkı sağlanması mı amaçlanmaktadır? Filistin’in refah düzeyini arttırmak ve insanca bir yaşam sürmesi için ABD’nin göstermiş olduğu bu olağanüstü çaba “İsrail”-ABD ilişkileri açısından anormal bir durum değil mi? Evet, tüm sorular ‘Yüzyılın Antlaşması’ planının içyüzü hakkındaki malumatlarla netlik kazanacaktır.

Bu plan insani bir proje, tamamen Filistinlilerin haklarını savunan ‘masumane’ bir plan olarak gösterilmektedir. Yakın zamanda Erdoğan’la da konu hakkında görüşen Beyaz Saray Başdanışmanı Jared Kushner şöyle diyor: *“Yapmaya çalıştığımız şey 2019 yılındaki sorunlara gerçekçi ve adil bir çözüm üretecek ve insanların hayatını iyileştirecek bir plan ortaya çıkarmak.”* \[Kushner’in Sky News Arabia Televizyonu mülakatından –Şubat 2019\]

Bu durumda şu soruları sormak gerek:

*•ABD Başkanı Donald Trump’ın ukala bir üslupla, Aralık 2017 de Kudüs’ü “İsrail”in başkenti ilan edip büyükelçilik binasını Tel Aviv’den Kudüs’e taşımamış mıydı?*

*•Kudüs’ün Başkent yapılmasına karşı oy kullanacak ülkelere mali yardım dâhil her türlü desteği kesmekle tehdit etmemiş miydi?*

*•“İsrail”in Gazze’ye her saldırısında “meşru müdafaa hakkını kullanıyor” diyerek “İsrail”i desteklemiyor mu?*

*•“İsrail”e tarafgir tutumundaki bu açık kartlara rağmen, Filistin halkını düşünen bir ABD profili, sizce de çok güdük durmuyor mu?*

Tüm bu sorulara *“evet”* dediğinizi biliyorum.

*•Peki, ABD tüm bu açık ve yanlı tutumundan sonra Filistin ve bölge ülkelerine 50 milyar dolar tutarında yatırım yapmayı öngören bu ‘ekonomi paket’ ile ne amaçlanmaktadır?*

Şimdi planın görünün yüzü, yani ekonomik ayrıntılarına değinelim...

Ekonomik paketin mimarı ABD iken, kaynağı ise Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri ve Katar olacakmış. Buna göre 28 milyar doları Batı Şeria ve Gazze olmak üzere, 9 milyar dolar Mısır, 7,5 milyar dolar Ürdün ve 6 milyar dolar ise Lübnan’a harcanmak üzere toplamda 50 milyar dolarlık bir yatırım fonundan bahsediliyor. Ekonomik paket, 179 kalkınma projesinden oluşuyor. Bu projelerden biri Batı Şeria ve Gazze arasında bir ulaşım koridorunun oluşturulması. Zira iki şehri birbirine bağlayan bir kara ulaşımı yok. Öte yandan, Gazze ile Mısır arasında ticaret ve altyapıyı güçlendireceği söylenen projeler var. Mısır’dan Gazze’ye bir elektrik hattının döşenmesi de hedefler arasında yer alıyor. Bu projeyle yoksulluğun azalacağı, işsizliğin minimize edileceği ve Filistin’de gayrisafi millî hasılanın 10 yıl içinde iki katına çıkarılacağından da söz ediliyor.

Her ne kadar bu plana “Yüzyılın Antlaşması” adı verilse de esasında siyasi sonuçları itibariyle katkıdan ziyade, Filistin’i ihanetle sonuçlanacak bir dizi entrikanın içine katacak gibi görünüyor. Öyle ki ekonomik kılıfa büründürülmüş bu vakıa, siyasi manipülasyonlara açık, siyasi figürleri daha da baskı altına alacak ve belde halkını daha fazla “İsrail” varlığının zulmüne, baskısına ve katliamlarına maruz bıraktıracak bir hukuki zemin oluşturacağı ifade edilebilir.

Öte yandan, kutsal beldemiz Kudüs ve Mescid-i Aksa davasına, “İsrail” varlığı kurulduğu günden bu yana ihanet eden körfez ülkelerinin başındaki hain yöneticiler, gündemini ABD’nin belirlediği bu projede de hemen yanı başında saf tutmaları da yadırganacak bir durum değildir. Hal böyle olunca Filistin halkı adına söz söyleyen Mahmut Abbas ve Hamas ekibi zımnen de olsa, süreçle birlikte komşu ülkelerin baskısıyla projeye adapte edilmeye zorlanacak ve Filistin davasına Şer’i pencereden bakan hareketler ve global siyasi partiler marjinal ve ötekileştirilen bir pozisyona getirilecektir.

Her ne kadar Filistin adına Mahmut Abbas ‘hiçbir koşulda antlaşmayı kabul etmeyeceğim’ diyerek Kudüs’ün başkent ilan edilmesinin rövanşını almış gözükse de, Hamas adına Siyasi Büro Üyesi Mezruk ‘Kudüs Filistin’in başkentidir. ABD’nin sunduğu ‘Yüzyılın Antlaşması’nı reddediyoruz’ diyerek kendince tabanını teskin etmeye çalışsa da, bu cılız sesler, Bahreyn’de 25 Haziran 2019’da gerçekleştirilen ‘Refah İçin Barış’ temalı Çalıştay öncesi konunun tartışıldığı ve müzakere sürecine gelindiği bir kulvara taşımaktan öte bir sonucu doğurmamıştır.

Öte yandan Rus Dışişleri Bakanı Lavrov ‘ABD’nin ortaya attığı Yüzyılın antlaşması bugüne kadar yapılmış her şeyi yok eder, BM Genel Kurulu’nun parametrelerine göre çözümden yanayız’ diyerek, BM den yana tavır takınıyor görünse de, bu tutum ABD karşısında bir pozisyon alıyor olmanın ötesinde değerlendirilemez. Bahreynli Bakan da daha önce ‘İran ile mücadele, Filistin davasından daha önemlidir’ \[Bahreyn Dışişleri Bakanı, 15 Şubat 2019, Varşova\] diyerek aslında bölge ülkelerinin açıkça ABD ile işbirliğine hazır olduğunu yüksek sesle dile getirmişti. Maalesef sonuç itibariyle çok ta farklı bir tabloyu da göremeyeceğiz gibi...

Yüzyılın İhanet Antlaşması da denebilecek bu projenin asıl hedefine yani siyasi sonuçlarına Bölge ülkeleri ve Filistin açısından değinelim.

Bölge ülkeleri açısından;

1\. Körfez ülkeleri hariç diğer birçok Afrika ülkesi ve İran’la ilişkileri itibariyle Lübnan gibi karmaşık ülkeler konunun Avrupa konseyi tarafından ele alınmasını ve Filistin meselesini sürekli kâfirlere havale edilmesi gerektiği yönünde tavır takınmaktadırlar. İslâm Birliği ve Afrika Ligi gibi oluşumların ise sadece sözde oluşumlar olduğu ve sömürgeci kâfirlere hizmet etmenin ve yerelde onların projelerini uygulayan şirket içi komisyon misyonuyla faaliyette bulundukları açığa çıkmaktadır. Filistin meselesinde de görüldüğü gibi Trump’un damadına bu vazifeyi yüklediği andan itibaren Filistin’i çevreleyen ülke yöneticilerinin, adeta Amerika’ya hizmette yarıştıkları görülmektedir.

2\. Körfez ülkeleri ve İran, enerji satışından milyon dolarlarca para kazanmaktadır. Bunun için ‘Burun’ adı verilen stratejik coğrafik noktalar, ‘Kanal’ adı verilen deniz bağlantıları ve ‘Körfez’ adı verilen kontrollü geçiş noktalarına sahip olmak hayati öneme sahiptir. Enerjinin ticari bir meta olarak satışı da bu stratejik noktalardan geçişi veya transferi ile sağlanmaktadır. İran, Yemen’deki Aden Körfezine ve Bab-ul Mendep boğazına sahip olmak için Yemen’de Husileri sürekli olarak saldırılara teşvik ederken, Suudi Arabistan da, bölgeyi İran unsurlarından temizlemek için savaş uçaklarıyla saldırılar düzenlemektedir. Ayrıca Kızıldeniz’de bulunan Süveyş kanalına sahip olmak birçok ülke için bir geçiş güzergâhı mesabesindedir. Bunun farkında olan ABD, İran’a yaptırım uygulayarak bir taraftan enerji satışı konusunda sınırlandırırken, bölge ülkelerinin elini rahatlatmaktadır. Bunun karşılığında da “İsrail” meselesinde onları kendisine bağlı hale getirmektedir. ‘Yüzyılın İhaneti Projesi’ne olan muvafakat bir yönüyle bu göbek bağıyla izah edilebilir.

3\. ABD çoğunlukla körfez ülkelerini tehditle satın alma yöntemini kullanmaktadır. Mayıs 2017 yılında Suudi Arabistan’ın modernist kralı ile 350 milyar dolarlık silah anlaşması imzalamış ve bölgede Mısır ve Ürdün’ün askerlerinin de yer aldığı sözde ‘İslâm Ordusu’ adı altında işlevsiz ve güdük bir Ortadoğu NATO’su kurdurmuştu! ABD, Ortadoğu’yu şekillendirme hamlelerini de İran’la kurduğu gerçek düşman-gizli dost konseptiyle karşılıklı restleşme havasıyla başarmıştır. Hürmüz boğazına göstermelik savaş gemileri göndererek tehdit algısını güçlendirmiştir. Ancak son dönemde ABD’nin yaşadığı ekonomik kriz, gerek İran ve gerekse Türkiye ekonomisini felce uğratma pahasına yaptırım ve ambargo politikalarına evrilmiştir. Kayıtsız itaate şartlanmış yöneticiler ise ülkelerinin ekonomisinin dibe vurması pahasına da olsa itaatten elini çekmemişlerdir. Hal böyle olunca İran karşıtı koalisyon ABD’ye bağlılık yemini edercesine her plan ve politikada şartsız muvafakat etmişlerdir. Yüzyılın ihanet projesinde de görüldüğü gibi, Mısır, Ürdün, Fas, BEA, Suudi Arabistan ve emir bekleyen asker gibi komut düzenine geçmişlerdir.

Filistin vakıası açısından;

1\. Tarihi arka planı aslında bu projenin yapılış ve hazırlanış amacını da gün yüzüne çıkarmaktadır. Bilindiği üzere 1917 yılında imzalanan Balfour deklarasyonu ile Filistin’in topraklarında “İsrail” devletini vücuda getirecek karara imza atılmıştı. Bu imzanın üzerinde tam bir asır geçti. Bu yeni antlaşma ise; “İsrail”in bir devlet olarak pozisyonunu güçlendirecek, daha fazla yerleşim yerlerini işgale zemin hazırlayacak, Filistin meselesini daha da içinden çıkılmaz bir hale koyacak ve siyasi olarak vizyonel tüm sahih yerel bakışları, sömürgecilere hizmet aşkıyla çalışan yerel uşak yöneticilerin tekeline bırakacak bir dizi sonucu olacaktır. Mahmut Abbas ve FKÖ gibi yapılar tek muhatap kabul edilerek, diğer guruplara yönelik tutum ve saldırılar daha da artacaktır. Her ne kadar FKÖ ve devlet başkanı sıfatıyla konuşan Mahmut Abbas ‘biz bu anlaşmanın varlığına karşıyız’ şeklinde cılız sesler çıkarsalar da çevre ülkelerin, devletlerarası kamuoyu baskısıyla sözüm ona Filistin halkının huzuru ve refahı için ‘evet’ diyeceklerdir.

2\. Bu anlaşma, ekonomik olmaktan çok siyasi sonuçları bariz olarak gözetilen sinsi bir Amerika planıdır. Bu plana göre; “İsrail”, işgal ettiği bölgelerde varlığını korumaya devam edeceği gibi yaklaşık 6 milyon mülteci Filistinlinin, bu anlaşma imzalandıktan sonra hukuken Filistinli sayılmayacağı, ‘ötekileştirici’ bir politik dışlama planıdır. Bu plan sayesinde daha fazla toprak işgale hazır hale getirilerek ve Filistin ‘Yeni Filistin’ adıyla Kudüs Belediyesi’nin bir mahallesi statüsüne getirilecektir. Kudüs Belediyesi de vergiler dâhil tüm idari işlerinde “İsrail”e bağlı hale getirilecek.

3\. Filistin, ordusu (sadece hafif silahlı bir polis gücü) ve ekonomisi olmayan “İsrail”e bağlı bir mahalle statüsünde olacağı için, hali hazırda “İsrail”e karşı savaşan cihadi guruplar daha da marjinalleştirilecektir. İşgalci “İsrail”e yapılan saldırı uluslararası kamuoyunun tepkisini çekecek ve “İsrail”in Filistin’e her saldırısı meşru müdafaa hakkı olarak sadece ABD tarafından değil tüm ülkelerce tanınacaktır.

4\. Planın en önemli maddelerinden biri de Gazze ve Batı Şeria arasında inşa edilmesi düşünülen bağlantı koridorudur. Bu iki şehir arasında güvenlik koridoru teşkil edilerek tüm egemenlik hakları tek taraflı olarak “İsrail” varlığına teslim edilecek. Aslında benzer durum Kudüs için de geçerli olacak. Zira Doğu Kudüs’te yer alan küçük ölçekte birkaç mahalle dışında tüm Kudüs’ün kontrolü “İsrail”de olacak.

Sonuç olarak;

“İsrail” varlığı, tüm Filistin topraklarından, çevresi mübarek kılınmış Mescid-i Aksa topraklarından tümüyle def edilmeden Müslümanlar rahat bir nefes alamayacaktır. Güçlü siyasi bir irade ve kavi bir ordu ile “İsrail” varlığının yok edilmesi ancak Râşidî Hilâfet Devleti’nin varlığı ile mümkün olabilir.

Yüzyılın İhanet Antlaşması ve \"İsrail\" Sorunu!

Diyeceğim o ki, ne “İslâmcılık” ne de “Müslüman demokratlık”… Öze ve köke dönmemiz lazım. İslâm bir din, bir fikir ve bir ideoloji olarak bize yeter. Kıralım reel politikanın zincirlerini ve hür olalım.\r\n\r\nİşte orada zaf

20170501hacli-hilal-savasinin-galibi-kim.jpg

<https://www.kokludegisim.net/makaleler/hacli-hilal-savasinin-galibi-kim.html>

16 Nisan Anayasa referandumunda EVET’e çağıranların da HAYIR’a çağıranların da tek bir hedefi vardı.

Kazanmak, kazanmak, kazanmak…

Ortada fiilî bir savaş yoktu ama mücadele adeta savaşı andıran hırs, hiddet ve şiddet ile yürüdü. Haç mı kazanacaktı yoksa hilal mi? EVET çıkarsa Hilal, HAYIR çıkarsa Haç…

16 Nisan akşamı olduğunda ve sonuçlar gayri resmî açıklandığında bir de baktık ne görelim DEMOKRASİ kazanmış. O da kim nereden çıktı demedik, hiç de şaşırmadık, zira daha önce de yaşamıştık aynı tecrübeyi. Her zamanki gibi zafer demokrasisinin olmuştu.

Velhasıl ortada ne hak-batıl mücadelesi ne de haçlı-hilal savaşı vardı. İslâm referandumda bu göstermelik savaşın bir tarafı değildi ama Müslümanlara öyle gösterildi. Esasen bu savaşta hem EVET’e çağıranlar hem de HAYIR’a çağıranlar bilerek ya da bilmeyerek demokrasinin süvarisi oldular.

Ben söylemiyorum bunu Cumhurbaşkanı Erdoğan söylüyor. Cumhurbaşkanlığı sözcüsü İbrahim Kalın İngiltere'de yayınlanan The Guardian Gazetesi için bir makale kaleme aldı ve referandum sonuçları için ***“Erdoğan haklı, Referandum bir demokrasi zaferidir.”*** dedi.

Daha önceki seçimlere kıyasla bu referandumda katılım oranının %85 gibi rekor seviyeye yükselmesi Türkiye ve Batı açısından önem arz ediyordu. Onun için Kalın’ın makalesinde şu ifadeler, öylesine söylenmiş sözler değildi: ***“Anayasa geleneği 19. yüzyılın ortalarına dayanan Türkiye, daha güçlü bir demokrasiye doğru dev bir adım attı. Milyonlarca Türk, ülkenin geleceğini nesiller boyunca garanti altına alacak bir reform için oy kullandı.”***

Sadece Erdoğan ve sözcüsünün değil, diğer tüm partilerin hep bir ağızdan ***“Demokrasi kazandı.”*** şeklinde açıklama yapması da manidar öyle değil mi?

**EVET’e Çağıranlar da HAYIR’a Çağıranlarda İstismarcı**

Neden mi?

HAYIR tarafını destekleyen CHP, HDP ve diğer sol partiler, meseleyi bir ölüm-kalım savaşı gibi projelendirdiler ve parlamenter sistemin ortadan kaldırılmasının kendilerinin sonu olarak gördüler. Doğru mu doğru, EVET’in çıkması demek 100 yıllık kurulu düzen olan İngilizci parlamenter sistemin çökmesi demek.

Gerçek, İngilizci sistemin tamamen çökmesi ve yok olup gitmesi tehlikesiydi ama onlar öyle demediler, EVET çıkarsa ***“Erdoğan tek adam/diktatör olacak.”,*** ***“Demokrasi elden gidiyor.”**, **“Cumhuriyet rejimi elden gidiyor.”*** dediler. Böylece Erdoğan’a karşı oluşan-oluşturulan tüm muhalif kesimi HAYIR’da toplayabildiler. 16 Nisan akşamı bir de gördük ki ne Erdoğan diktatör olmuş, ne demokrasi elden gitmiş, ne de Cumhuriyet rejimi değişmiş.

Erdoğan’ın referandumdan iki gün sonra 18 Nisan’da CNN International'a verdiği röportajda referanduma ilişkin söyledikleri yukarıdaki düşüncemi teyit ediyor: ***“Bu Erdoğan’a ait bir sistem değildir. Ben bir faniyim, her an ölebilirim. Her an ölmeye mahkûm olan bir insan için böyle bir sistem hazırlanabilir mi?”***

Gelelim EVET cephesini oluşturan AK Parti, MHP ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’a… Bu cephe propagandasını artı-eksi, hak-batıl gibi söylemini net çizgiler ile kutuplaştırdı. HAYIR cephesini küresel şer odaklarının desteklediğini söylediler. HAYIR’a destek verenlerin Türkiye düşmanı olduğunu söylediler.

***“Referandumda HAYIR çıkarsa Batı kazanacak, Avrupa kazanacak hatta haçlılar kazanacak. Ama eğer EVET çıkarsa Müslümanlar, İslâm âlemi ve İslâm’ın Hilali kazanacak.”*** dediler. 1 Kasım 2015 milletvekili seçimlerinde de aynen şöyle demişlerdi: ***“Biz değil onlar kazanırsa Filistin kaybeder, Suriye kaybeder, tüm İslâm dünyası kaybeder.”*** Sonuçta seçimleri AK Parti ve Erdoğan kazandı lakin Filistin ve Suriye yine kaybetti. Filistin davasını yüzüstü bıraktıklarını, Mavi Marmara davasına ihanet ettiklerini gizlemediler ama Suriye’deki büyük ihaneti hâlâ gizlemeye çalışıyorlar.

16 Nisan referandumunda çıtayı öyle büyüktüler ki, vaatleri öyle bol kepçeden dağıttılar ki, 17 Nisan sabahı başka bir Türkiye’ye uyanılacakmış gibi Müslümanları yalan ve boş sözlerle kandırdılar. Daha düne kadar Hilâfet’in ikamesi için ***“Hayal, boş bir avuntu.”, “Hayali bırakın real politikaya bakın.”*** diyenler, ***“İşiniz gücünüz Hilâfet.”*** diyerek kendilerinin çok çok mühim işler yaptıklarını ima edenler, 16 Nisan sürecinde Hilâfet demeye başladılar. Öyle ki, belirli kişiler üzerinden başkanlık sisteminden sonra Erdoğan’ın İslâm şeriatını getireceği, nihai hedefin Hilâfet olduğu şayiası halk arasında yayıldı. Hem Türkiye’den hem de Arap beldelerden bazı İslâmi hareket ve cemaatleri, bazı âlim ve kanaat önderlerini bu motivasyonda tutarak böylece halkı yalanlarına inandırabildiler.

Peki, sonra ne oldu?

Ne olduğunu 16 Nisan akşamı sonuçlar açıklandığında TV ekranlarını süsleyen son dakika açıklamalarında gördük: ***“Bu seçimin kaybedeni yok, kazanan Türkiye oldu.”, “Demokrasi kazandı.”, “Tercihini yapan, demokrasimize sahip çıkan bütün vatandaşlarımıza teşekkür ediyoruz.”, “Bu demokrasinin zaferidir.”***

Dediğim gibi esasen ne “hak-batıl” savaşı vardı, ne de “haçlı-hilal” savaşı… Mesele sadece Batılı haçlıların Türkiye üzerindeki çıkar kavgalarında onlara ram olmuş, onlarla işbirliği yapmış ve sömürge nüfuz mücadelesinde bir taraf belirlemiş olanların iktidar hesabıydı. En başından beri bizim gördüğümüz bu hesabı genel olarak Müslümanlar, İslâmi grup ve cemaatler görmedi/göremedi. Fakat hâlâ görememiş olmaları da biraz endişe verici doğrusu.

Bu süreçte İslâm’ın istismar edilmesi ile Müslümanları uyutma ve kandırma siyaseti öyle tesirli oldu ki Suriye’deki bazı selef İslâmi gruplar 16 Nisan’dan sonra Erdoğan ve AK Parti’yi tebrik edip kutladılar. Bazı grup sözcüleri ve şer’î âlimler ise 16 Nisan referandum sonuçlarında elde edilen “zafere” sevindiler. Konu ile ilgili sadece bir hatırlatma yaparak yetinmek istiyorum. Daha iki gün önce Cumhurbaşkanı Erdoğan TÜMSİAD’ın İstanbul’daki bir toplantısında aynen şu açıklamalarda bulundu: ***“Koskoca Amerika, bu kadar koalisyon güçleri ve Türkiye, biz ele ele verelim Rakka’yı DEAŞ’a mezar ederiz.”*** ABD’nin IŞİD ile mücadelesinin sahte olduğunu ve onun asıl düşmanının Suriye’deki muhlis gruplar olduğunu biliyoruz. O hâlde Erdoğan’ın bu açıklamalarına da tarafınızdan bir tashih ve tembih gerekiyor diye düşünüyorum.

**“İslâmcılık” Projesinin Başarısızlığı**

16 Nisan referandumu öncesi ve sonrası “İslâmcılık” projesi malum Müslümanların gündeminde… Peki ya, AK Parti ve Erdoğan’ın ajandasında böyle bir gündem var mı?

Ben “İslâmcılık” projesinin kavramsal detaylarına, tarihi seyrine vb. girmeyeceğim. “İslâmcılığın” bir ideoloji/fikir olup olmadığı konusu değerli yazarlarımızın ele alacağı kendine has başka önemli bir konu… Ancak ben AK Parti ve Erdoğan’dan İslâmcılık bekleyenlere aşağıdaki linkten videoyu izlemelerini tavsiye ediyorum.

Video: <https://youtu.be/m2Kwy0PqUz4?t=1>

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Arap ülkelerinden sorumlu müsteşarı Ömer Faruk Korkmaz bir Arap televizyonuna konuşuyor ve şöyle diyor: ***“Türkiye'nin çıkarlarına yardım eden, hizmet eden Arap kardeşlerimizin, AK Parti'nin politikalarını aşmamalarını temenni ederim. Bazı Arap kardeşlerimiz nezdinde, Türkiye'nin hacmini çok çok aşan bazı söylemler, sloganlar var. Dolayısıyla bu, bazı Batılı dostların Türkiye'den gereğinden fazla korkmalarına neden oluyor.”***

Demek ki Batılıların dost Türkiye’den korkmalarına neden olan şey AK Parti ya da Erdoğan’ın politikaları değil. Bilakis Batı’yı asıl düşündüren şey, Arap dünyasındaki Müslümanların Erdoğan’dan beklentileridir. Yani korkunun sebebi Erdoğan değil Müslümanlar. Gerçekten bu açıklama Sayın Korkmaz tarafından yapılan çok çok önemli bir tespittir.

Ömer Faruk Korkmaz konuşmasının devamında ***“Türkiye nihayetinde bir ulus devlet, demokratik bir ülke ve demokratik kalacak. İnsani standartları, uluslararası standartları vs. aşmayacak. Bu nedenle kimi kesimler, belki küçüktür ama bazı sloganlar atıyorlar, Türkiye şöyleydi, böyleydi diye. Bu ürkütücü oluyor. Aslında bu kesimlerin çağrıda bulunduğu proje*** *(İslâmcılık projesi olsa gerek) **başarısızlığa uğradı ve ülkelerindeki demokratikleşme projesini de başarısızlığa uğrattı. Şu anda da Türkiye'deki demokratikleşme projesini başarısızlığa uğratmalarını istemeyiz.”*** diyor.

Korkmaz’ın bu ifadelerde Arap kardeşlerimizin çağrıda bulunduğu, başarısızlığa uğradığı ve demokratikleşme projesini de başarısızlığa uğrattığı projeden de kısaca bahsetmek istiyorum. Zannımca bu proje “İslâmcılık” projesidir. Sanırım burada Sayın müsteşar projeyi başarısızlığa uğratanlar olarak da İhvanı Müslimin hareketini kastetmiş olabilir. Eğer öyleyse, bugüne kadar Erdoğan ve AK Parti’nin Mısır’daki darbe sürecinde İhvan ve Mursi’ye verdiği desteğin gerçekliği tartışılır olur. Zira Cumhurbaşkanı’nın Arap beldelerden sorumlu müsteşarı “İslâmcılık” projesi ile yönetime gelen ve sonra “beceremeyince” başarısız olan ve darbe ile indirilen İhvan hareketini kastediyor olabilir.

Ben de soruyorum; demokratikleşme projesini başarısızlığa uğratan faktör Mursi’nin yani İhvan’ın politikaları mı yoksa Amerika destekli darbe mi? Eğer başarısızlığın faturası “İslâmcılık” yani İhvan’ın yanlış politikası ise Mavi Marmara hadisesinde “İsrail” ile oluşturulan politik uzlaşma-anlaşma önümüzdeki süreçte de Mısır ile olabilir. Yani bu önümüzdeki süreçte ***“Bana mı sorup Rabia meydanına halkı çağırdılar.”*** sözü ile karşı karşıya kalabiliriz.

Son olarak önemli bir noktaya daha temas etmekte fayda görüyorum; 16 Nisan referandum sonuçları birbirine yakın çıkınca Türkiye’de siyasetin daha uzlaşmacı bir dil kullanacağına dair beklenti ve yorumlar arttı. Yine “İslâmcılık” ile ilgili yazılanlar ve konuşulanlar da AK Parti ve Erdoğan’ın artık bu süreçten sonra kendisinden İslâmcı siyaset bekleyenlere çok dönüp bakmayacağını gösterdi. Durum böyle olunca da İslâmi kesim devlet ve siyaset ile ilişkisini sürdürebilmek için yeni bir kavram, dil, üslup ve yönteme ihtiyaç duyacak. “İslâmcılık” bittiğine göre, “İslâmcılık”tan gelme ama aynı zamanda demokrasi ile bütünleşmiş onu gerçekten özümseyebilmiş bir model arayışı ortaya çıkacak. İşte belki önümüzdeki süreçte Tunus örnekliği üzerinden bir Raşid Gannuşi portresi ön plana çıkabilir.

Zira Raşid Gannuşi Mısır İhvanı’nın yaptığını değil uzlaşmayı seçerek İslâmcılıktan demokrasiye geçişi sağladı. Yani İhvan gibi demokratikleşme projesini başarısızlığa uğratmadı. Bir yıl önce Nahda Partisi’nin kongresinde “İslâmcılık”tan Müslüman demokratlığa geçişin sağlandığını söyledi ve şöyle dedi: ***“Müslüman demokrasisine girmek için siyasi İslâm’dan çıkıyoruz. Artık siyasi İslâm’ı temsil iddiasında olmayan Müslüman demokratlarız.”***

Diyeceğim o ki, ne “İslâmcılık” ne de “Müslüman demokratlık”… Öze ve köke dönmemiz lazım. İslâm bir din, bir fikir ve bir ideoloji olarak bize yeter. Kıralım reel politikanın zincirlerini ve hür olalım.

İşte orada zafer bizi bekliyor…

Beraber Yürüdük Biz Bu Yollarda(!)

AK Parti’ye Oy Vermeyelim de Sisi mi Gelsin, Esed mi Gelsin?

Erdoğan, Sisi ile El Sıkışarak Rabia’yı Katar’da Gömdü!

Türkiye Mısır’daki İdamları Normal(leşerek) Karşılıyor?

Mısır Firavunu Zulme Devam Ediyor!

Reel Politiğe Feda Etmediğiniz Ne Kaldı?

Fransa Lejyon Nişanı’nın Şerefi!

Yüzyılın İhanet Antlaşması ve "İsrail" Sorunu!

Haçlı-Hilal Savaşının Galibi Kim?

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz

Arama: rabia