Yazarımız Fatih Doğdu makalesinde; Suriye kıyamının akamete uğraması sürecini ve zamanında Suriye’de devrim için savaşan grupların bugünkü akıbetini yazdı.

1607961658.jpeg

Medyaya yansımış birçok haber var; “**Suriyeli muhalifler Libya’da**”, “**Suriyeli muhalifler Karabağ’da**” manşetlerini hepiniz görmüşsünüzdür. Oysa bir tarih yazıyordu Suriyeli muhalifler 2015 yılına kadar…

Suriye Ordusu’na bağlı subaylar devrimin ilk yıllarında tek tek istifa ettiklerini sosyal medyadan servis ediyor ve Esed rejimine karşı cephe aldıklarını açıklıyorlardı. Bu diktatör yapı Baba Esed’den beri Müslüman halka kan kusturmuş ve istihbaratın “Şebbiha” denen cellatları tarafından keyfî olarak tutukladığı siviller akıbetleri belirsiz bir sona mahkûm edilmişti.

Bu düzenden “İsrail” ve nihayetinde ABD memnundu zira çıkarları doğrultusunda hareket eden bir rejim vardı. Bu memnuniyetini 2018 yılında Putin ile Moskova’daki görüşmesi sonrasında Netanyahu şöyle açıklıyordu:

“***Golan Tepeleri’ne (‘İsrail’in işgal altında tuttuğu Suriye toprağı) 40 yılı aşkın süredir rejim tarafından tek mermi atılmadı. ‘İsrail’, Esad rejiminin Suriye’deki varlığına karşı değil.***”

Bu açıklama, Esed rejiminin varlığını korumanın kimin işine geldiğini ortaya koyuyor. ABD, Ortadoğu’da Müslümanlara İngiltere tarafından saplanmış hançeri artık elinde tutuyor.

Suriye’deki ayaklanmalar, ilk olarak Dera’da küçük yaştaki bir grup öğrencinin okul duvarına *“**Halk rejimin yıkılmasını istiyor!**”* şeklinde yazı yazmalarının ardından gözaltına alınmaları ve işkence görmeleri sonucu patlak verdi. Çocuklar, kadınlar, masum Müslümanlar vahşi rejimin işkenceleri altında katledildi.

Sivil ayaklanmaları rejim, tanklarla bombalamaya girişince silahlı direniş başladı. Vahşi Esed rejimi elindeki Scud füzeleri bitince, kimyasal silahlara başvurdu. 2011 yılından 2015 yılına kadar büyük başarı gösteren devrim, şehirlerin rejimden kurtarılmasıyla zirveye ulaştı. Sokaklarda ve caddelerde “***Halk Hilâfet’i, İslâm nizamını istiyor!***”, “***Ebedi liderimiz efendimiz Muhammed!***” sloganları Batı’da, Rusya’da, İran’da, Türkiye’de ve tüm dünyada alarm zillerinin çalmasına neden oldu.

Kapitalist demokratik laik nizama bağlılık ve bu sistemden uzaklaşınca yok olacağına inanmış köle zihinler taşeron olarak devreye giriverdi. Devrimin İslâmi bir devrim olması, egemen dünya nizamını ürküttü. Obama, Suriye devriminin saçlarını ağarttığını bir açıklamasında itiraf etmişti. *“Yoksa bekledikleri sonu başlatacak ateşin kıvılcımı bu muydu?”* sorusu akılları meşgul etmeye başladı.

Yukarıda *“2015 yılına kadar”* demiştim zira devrimi sabote etmek için tuzaklar kurulmaya başlanmıştı. Bir yandan Lübnan’dan İran’ın partisi ve kendisi müdahil oldu. Suriye devrimini akamete uğratmak ve İslâm ile Hilâfet’i zihinlere korku dolu bir hatıra olarak kazımak için icat edilen DEAŞ, öteki taraftan kapitalizme kul olmuş –sözde- komünist PYD bir kaos çıkartarak rollerini oynadılar.

Bu yetmeyince Rusya, birtakım menfaatler sunularak Washington tarafından devreye sokuldu. Bu menfaatler arasında, S-400 ticareti, Kırım’ın işgali, Avrupa’ya doğalgaz ve petrol ihracatı gibi meseleler var ama detaylı girmeyeceğim.

Ve en sonunda Astana süreci ile başlayan şeytani plan…

Rusya, Türkiye ve İran üçlüsünün çalışmalarıyla devrim 5 yıl sonra esaret altına alınıp seküler bir temele oturtuldu. Muhlis komutanlar suikastlarla katledilip kuvvetler *“ÖSO (Özgür Suriye Ordusu)”* denilen yapıya entegre edildi. Bu yapı ve onların peşinden giden gruplar Türkiye’nin kuzeyde icat ettiği operasyonlar ile tamamen Suriye içlerinden çekilerek kurtarılmış bölgeleri ordusu olmayan Rusya ve İran destekli Esed rejimine teslim etti. Radikal-ılımlı diye ikiye bölünen devrim güçlerinin büyük bir kısmı ise İdlib’e sıkıştırıldı. İdlib’i Rusya ve İran desteğinde ve Türkiye’nin gözlem kuleleri nezaretinde kemiren Esed rejimi artık son darbeyi vurmaya heveslenirken, ABD’nin siyasi çözümü kabul edilene kadar rölantide beklemeye devam edecek gibi gözüküyor. Cenevre’nin altyapısı olan Astana masasında –sözde- devrimi satmakla görevli memurlar, Suriye halkının katilleri ile güle oynaya son imzayı Cenevre’de atmaya hazırlanıyorlar.

Biraz araştırınca Astana platformunun, Suriyeli politikacı “-sözde- Esed karşıtı” Randa Kassis tarafından yönetildiği bilgisine ulaşıyorsunuz. Bu kadın, pek gözlerden uzak bir şekilde görevini sürdürse de Abdullah Gül ve Yaşar Yakış ile çekilmiş fotoğrafları da var. Randa Kassis, Fransız-Suriyeli bir siyasetçi ve seküler bir düzeni savunuyor. Kassis, Suriye’de -sözde- barış sürecini kolaylaştırmak için İran ve Türkiye’nin başkanlık yaptığı BM ve Astana grubunun kabul ettiği, bir anayasa komitesi oluşturmanın önemini vurgulamıştı. Bugün ise bu anayasa çalışmaları son hızla devam ettiriliyor. Osmanlı İslâm Devleti’ni Beyrut’ta ve daha sonra Şam’daki Hristiyanların öncülüğünde sürdürülen misyoner çalışmalarla yıkmayı başarmış Batı, zihinlere soktuğu Arap milliyetçiliği temelinde Suriye’de son planını devreye sokmuş görünüyor. Elbette Batı, güneyimizde Arap milliyetçiliğini körüklerken, Anadolu’da da üst katmandaki hainler vasıtasıyla Türk milliyetçiliğini körüklemişti. Osmanlı yıkılınca ümmet parçalanmış, sınırlar çizilmiş, mayınlanmış ve milliyetçilik fitnesiyle ulus devletler kutsanmıştı.

Nereden nereye? “***Ölmek var dönmek yok. Allah için Allah için***” diyen devrim güçleri hile ile evrilmiş, İlahi pusulasını ve fikirlerini kaybetmiş. Bugün Cenevre’de laik bir anayasanın maddelerini yazıyorlar. Suriye muhalefeti Türkiye’nin kanatları altında Astana’dan Cenevre’ye doğru giden sürecin, 9 yıldır savaştıkları rejimin başarısına açılan bir kapı olduğunu ve mazlum Müslümanlar için karanlık bir kuyuda son bulacağını bile bile ihanet adımlarını atmaya devam ediyor.

Davası olmayan bir yığına dönüştürülmüş ve en son adına SMO (Suriye Milli Ordusu) denilen yapı, Esed’in yeniden devlet başkanı olarak selamlamak için kuzeye çekilmiş nöbet tutuyor. İdlib’de ise bu görevi HTŞ (Heyet Tahrir Şam) üstlenmiş, Astana ve Cenevre’nin bir ihanet olduğunu söyleyenleri toplumdan tecrit etmek için cezaevlerinde tutuyor.

SMO, Şam’a yürüyüp Şam tağutunu yıkmak yerine, süreci uzatıp çaresizlik ve sefalet ile bezdirdiği Suriyeli Müslümanları Batı’nın ölümü gösterip sunduğu sıtmaya razı etme derdinde. Medyada yayılan bilgilere göre SMO’nun artık Türkiye’nin kanatları altında Libya ve Azerbaycan’a savaşçı ihraç ettiğini söyleniyor.

Bakü’de zafer geçitleri düzenlenirken, Ermenistan’ın terk ettiği Karabağ’a Rusya yerleşiyor. ABD Güney Kafkasya’ya sızmak için oyunlarına havuç ve sopayla devam ediyor.

Öteki taraftan ABD, Avrupa’nın kontrolündeki Libya’da tutunmak için kurduğu cephelerde sonuç almaya çalışıyor. Yazık ki Washington’ın bu arzularına ulaşması için oluk oluk akan Müslümanların kanı üzerine kurulan köprülerle yol açılıyor.

Ellerinde güç olduğu hâlde bekleyip sefalet ile bezdirme yoluna gidenlerin bu çirkin tutumu, tıpkı Üstad Esad Mansur’un makalesinde yer verdiği Yaser Arafat’ın ihanetine benziyor.

Arafat, 15.11.1988 tarihinde Yahudi varlığını tanıdığını, Batı Şeria ve Gazze’de bir Filistin Devleti’nin kurulacağını ilan etmişti. Gazeteciler, Arafat’ın danışmanlarından birine şöyle sormuştu: *“**Neden 20 yıl göstermiş olduğunuz fedakarlıkların ardından ‘İsrail’i tanıyorsunuz?*** ***Neden onu, (Arafat’ın Filistin Kurtuluş Örgütü’nün liderliğini aldığı gün) kabul etmediniz?”***

O da şöyle demişti: *“‘**İsrail’in tanınması için yirmi yıl geçmesi gerekiyordu.**”*

Ellerinde güç olduğu hâlde insanların zaferden ümidini kesmesi için evsiz, aç, mülteci konumuna düşürülmüş sefalet içinde bekletenler, Esed rejimini selamlamak için 2011 yılında başlayan mübarek Suriye devriminin muhtemelen 10. Yılında Cenevre’de atılacak imzalarla son bulması için gün sayıyor…

*“**Esed rejimini selamlamak için 10 yıl geçmesi gerekiyordu**”* repliğini bakalım kim zikredecek?

\[وَلَا تُجَادِلْ عَنِ الَّذ۪ينَ يَخْتَانُونَ اَنْفُسَهُمْۜ اِنَّ اللّٰهَ لَا يُحِبُّ مَنْ كَانَ خَوَّاناً اَث۪يماًۚ\] “**Kendilerine hıyânet edenleri savunma; çünkü Allah hâinliği meslek edinmiş günahkârları sevmez**.” \[Nisâ 107\]

Pusulasını Kaybeden Suriye Muhalefetinin Savaşçı İhracatı

Yazarımız Mahmut Kar makalesinde; İdlib’de Hizb-ut Tahrir üyelerinin HTŞ tarafından tutuklanması meselesine nasıl bakılması gerektiğini ortaya koydu.

1598961286.jpeg

Suriye ile ilgili son günlerde bazı önemli gelişmeler yaşanıyor. Suriye Siyasi Çözüm Planı’nın uygulanma safhasında yeni adımlar atılıyor. ABD’nin Suriye Özel Temsilcisi James Jeffrey, Suriye Anayasası’nın hazırlanması kapsamında temaslarda bulunmak üzere Cenevre’nin ardından 26 Ağustos Çarşamba günü önce İstanbul’a geldi ve Suriye Muhalif ve Devrimci Güçler Ulusal Koalisyonu Başkanı Nasır El Hariri ve muhalif temsilciler ile görüştü. Aynı akşam Ankara’ya geçen Jeffrey’yi Hulusi Akar 27 Ağustos Perşembe günü ABD’nin Ankara Büyükelçisi ile birlikte kabul etti. Bir sonraki gün Kalın ile görüşen James Jeffrey ABD’ye geri döndü.

Esenboğa Havalimanı’nda gazetecilere, ziyaretine ilişkin kısa bir açıklamada bulunan ABD Suriye Özel Temsilcisi, Suriye konusunda **“heyecan verici”** gelişmelerin olduğunu dile getirdi. Jeffrey, Cenevre’de üçüncü turu başlayan Anayasa Komitesi görüşmelerinin iyi geçtiğini dile getirdi ve Türkiye’nin bu noktada verdiği desteğin çok önemli olduğunu söyledi. Burada dikkate değer bir şeyi hatırlatmakta fayda var: Jeffrey gazetecilere yaptığı bu açıklamayı Ankara’da Akar ve Kalın ile yapacağı görüşmeden önce, İstanbul’da Suriyeli Muhalifler ile yaptığı görüşmeden sonra verdi. Türkiye’nin muhalifler üzerinde çok etkin olduğunu James Jeffrey’nin heyecanından anlayabiliyoruz.

Bu bilgileri Suriye devriminin son kalesi olan İdlib’de bu günlerde yaşanan gergin süreci daha iyi görmeniz ve anlamanız için paylaştım. Malum, son günlerde Suriyeli gruplardan “Heyet Tahrir eş-Şam (HTŞ)”, İdlib’in merkezinde ve Atme kasabasında Hizb-ut Tahrir üyelerinin evlerine baskın yaparak gözaltılar gerçekleştiriyor. Gözaltına alınan kişilerin ailelerinin ve Hizb-ut Tahrir üyesi hanımların mahkeme önünde yaptıkları protestoları zorbalıkla, silah kullanarak, kadınlara hakaret yağdırarak dağıtıyor.

Peki, HTŞ bunu niçin yapıyor? Bu zorbalığın, bu tutuklamaların gerekçesi nedir? Çünkü Hizb-ut Tahrir **“ABD'nin Siyasi Çözümüne HAYIR, Rejimin Devrilmesi ve Hilafet'in ikamesine EVET!”** başlıklı bir kampanya başlattı. Kampanya çerçevesinde İdlib’deki grupları, İdlib ve tüm Suriye halkını bu cürümden, ABD’nin bu siyasi çözümünden uzak durmaları için çağrı yapıp uyardı. İdlib ve Atme halkını kampanya kapsamında beyanatlar ile bilgilendiren Ubade ve Muhammed eş Şeyh isimli Hizb-ut Tahrirli gençlerin evlerini onlarca silahlı kişi ile basan HTŞ, zorba bir şekilde Müslümanları gözaltına aldı. Burada HTŞ’nin bu zorba uygulamaları yapma konusunda cesareti kimden aldığının altını özellikle çizmekte fayda görüyorum. Zira bu uygulamalar hem şer’an hem de aklen devlet otoritesini gerektirir. İdlib’de gerçek bir İslâmi otoritenin olup olmadığı konusu ise izah gerektirmiyor. HTŞ’ye bu cesareti, ABD’nin siyasi çözüm planının uygulayıcısı olan Türkiye veriyor. Çünkü İdlib ve civar bölgede hem sahada hem de siyasi alanda hâkimiyet kurmuş durumda olan ülke Türkiye’dir. Aynı zamanda Türkiye ABD’nin çözüm planının deşifre edilmesinden de son derece rahatsızlık duyuyor.

Şimdi bu izahattan sonra şunu görmek gerekiyor: İdlib ve Atme’de HTŞ ile Hizb-ut Tahrir arasında yaşanan gerginlik, gruplar arası kuru gerginlik gibi değerlendirilemez. Suriye’deki süreç, siyasi bir süreçtir ve bu süreçte yaşananlar, ABD’nin Türkiye üzerinden Suriye’de hayata geçirmek istediği planlardan uzak ve bağımsız değerlendirilemez. Yani mesele HTŞ-Hizb-ut Tahrir gerginliğinden öte bir şeydir.

Hizb-ut Tahrir, Suriye’de 1950’li yılların başından beri çalışıyor. Bu çalışmalarında Müslümanların ve Suriye halkının İslâmi menfaat ve maslahatlarını gözeterek hiçbir kınayıcının kınamasından korkmadan mücadele veriyor, bedeller ödüyor ve ödemeye de devam edecek. 2011’de Suriye Devrimi başladığı günden beri Hizb-ut Tahrir Suriye halkını ve devrimci grupları Batı ve özellikle ABD’nin sinsi planlarına karşı uyanık olma konusunda uyardı, hâlâ uyarıyor. Yani Hizb-ut Tahrir Suriye’de dün ne yaptıysa 2011’den bugüne aynısını yapıyor. Suriye’deki katliamlar sebebiyle grupları, devrimcileri suçlamadı, aksine rejimin yıkılması için grupları teşvik etti. Suud, Türkiye ve Körfez ülkelerinin gerçek yüzlerini ortaya çıkardı; ordularını karargâhlarda çürüten bu ülkelerin ABD işbirlikçisi olduğunu açıkça beyan etti. Ama öyle ya da böyle, Allah için samimi gayret sergileyen hiçbir lider için “ajan” ya da “uşak” ifadesi kullanmadı. Aksine HTŞ’nin Türkiye’nin sözünü dinlediğini, Türkiye ile işbirliği yaptığını, bundan sakınması gerektiğini, bunun devrimi tuzağa çeken bir süreç olduğunu söyledi. Şam’ın kapılarına kadar dayanmış devrim güçlerinin adım adım, kulaç kulaç nasıl geriye itilerek İdlib’e sıkıştırıldığını, bu süreçte Türkiye-Rusya-İran ittifakının rolünü açıkça gözler önüne serdi, göremeyenlere gösterdi, anlayamayanlara anlattı. *“Aman ha!”, “sakın ha!”, “Allah aşkına aldanmayın!”* diye yalvarıp durdu. Zira Hizbin amacı bağcıları dövmek değil, Allah’ın lütfu olan üzümleri ümmete yedirmektir.

Aynı zamanda da kazanılan bölgelerin tek tek geri bırakılması, bölge ülkeleri ile girdikleri kirli ilişkiler sebebiyle devrimci grupları uyardı, grup liderlerinin yanlış yaptıklarını, devrime ve dökülen kanlara ihanet ettiklerini söyledi. *“Müslüman aynı delikten bu kadar fazla sokulmaz”* dedi. *“Aklınızı başınıza toplayın, nelerden kaynak sağladığınıza, bu topraklarda hangi istihbaratların kaç yüz adamının dolaştığına dikkat edin, sakın süslü laflara aldanmayın”,* dedi. Bütün bunlara karşılık da bedel ödedi; gün geldi İŞİD milisleri Hizb-ut Tahrir gençlerini şehit ettiler, gün geldi bazı grupların liderlikleri Hizb-ut Tahrir’i fitnecilikle itham ettiler, çalışmalarını engellemeye, faaliyetlerini durdurmaya çalıştılar. HTŞ de diğer rejimlerin ve grupların on yıllardır yaptığı gibi baskıcı uygulamalardan maalesef geri durmadı; Hizb-ut Tahrir’i fitnecilikle itham etti, gençlerine ve ailelerine zulmetti. Kaldı ki HTŞ’nin Hizb-ut Tahrir gençlerine yönelik baskı ve tutuklamaları yeni bir şey de değil, son 1,5 yıl içerisinde İdlib’de onlarca Hizb-ut Tahrir üyesi tutuklandı ve hapse atıldı, bazıları serbest kaldı, bazıları hâlâ hapiste… Hakkı haykırdığı radyosuna dahi tahammül edemeyip tüm cihaz ve ekipmanlarını gasp ettiler.

Dolayısıyla bu gerginlikte, şer’an, aklen ve vicdanen rahat olan, haklı olan, hakkın tarafında olan, siyasi basiretle hareket eden yalnızca Hizb-ut Tahrir’dir. Çünkü Hizb-ut Tahrir Batı’nın ve ABD’nin kirli planları konusunda gruplara hak olanı söyledi ve geldiğimiz noktada haklı da çıktı. Şayet İdlib’deki bu gerginlik suhuletle ve konuşarak giderilecekse, Hizb-ut Tahrir 8,5 yıldır zaten grupların kapısını aşındıran taraftır; onlara devrimin Hilâfet ile taçlanması konusunda nasihat eden taraftır; kapıları aşındıran taraf olmakla beraber kapısı Müslümanlara da hep açık olan taraftır. Hizb-ut Tahrir çalıştığı bütün ülkelerde Müslümanlara kapısını açık tutmuş, ülkelerin istihbaratlarına ise kapıyı sonuna kadar kapatmıştır.

Dolayısıyla bu aşamada, kuşatmanın derinleştiği, kâfirler ve zalimlerin devrimi yok etme, bitirme gayretlerinin, sinsi planlarının arttığı bir süreçte basiret üzere yapılacak şey, ABD’nin siyasi çözüm planının nelere mal olacağını görmek ve ona göre hareket etmektir. Bu meselede basiretli olmak, Rusya ile devriye atan, mücahitlere *“terörist”* diyen, İran ile el sıkışan ve ABD ile dost olan Türkiye’nin nasihatlerini dinlemek değil Hizb-ut Tahrir’in nasihatlerini dinlemek ve ABD’nin sinsi planının deşifre olması için Hizb-ut Tahrir gibi mücadele vermek olmalıdır.

![](https://pbs.twimg.com/card_img/1300766794014248960/emTcNxqK?format=jpg&name=900x900)

İdlib’de Görünen Köye Kılavuz Gerekmiyor

1582109418.jpeg

Halkı oyalayabilmenin taktiklerinden biri de içi boş sözlerle halkın hislerine hitap etmek ve fiilî acziyeti örtbas edebilmek için bahane zihniyetini devreye sokarak aklanmaya çalışmaktır. Halkın duymak istediği sözleri her defasında sarf ederseniz ve uluslararası camiadan olumlu veya olumsuz tepkiler alırsanız neticede detaylara takılmayan halk size inanacaktır. Yıllardır *“mazlumun hep yanında olacağız!”* lafını duyduk ve yine yıllardır *“zalimin zulmüne sessiz kalmayacağız!”* meydan okuyuşuna şahit olduk. Neticede ne mazlumun yanında olduk ne de zalime haddini bildirebildik. 9 yıldır Suriye’de Müslüman halk katlediliyor. Birçok ülkenin oyun oynadığı her türlü kirli işlerinin yapıldığı yerin adı Suriye… Küstah Trump’ın kıvırmadan petrol yataklarını açıkça işgal ettiği yerin adı Suriye… Sıcak denizlere inmek ve güç gösterisi yapmak isteyen Rusya’nın katliam üzerine katliam yaptığı yerin adı Suriye… Sünni Müslümanlara kin besleyen İran'ın kin kustuğu yerin adı Suriye…

Tüm bu kirli oyunların oynandığı Suriye’de “son kale” olarak bilinen İdlib’de an itibarı ile 4 milyona yakın insan sıkıştırılmış durumda! Havadan Rusya ve karadan ise Şebbiha zalimlerinin katliam yaptıkları yerin adı İdlib… Bu kırsalın etrafına Mayıs 2018 tarihinden itibaren TSK 12 adet gözlem noktası kurdu. Şimdi bu gözlem noktalarının neden kurulduğu daha iyi anlaşılmaktadır. İçeriden mücahitlerin dışarıya saldırıda bulunmaması için bu gözlem noktaları kuruldu. Lakin dışarıdan içeriye sızmalara göz yumuluyor ki nitekim şuan itibarı ile sonradan takviye edilen gözlem noktaları ile beraber 9’a yakın gözlem noktası, Rusya-İran ve Rejim üçlüsünün eline geçmiş durumda. Bu bölgeler sırasıyla Morek, Maarat, Serakib ve son olarak El Eys bölgesi… Bu şekilde istenilen ve Türkiye ile perde arkasında görüşülen birinci aşama yani Halep – Şam M5 Karayolu tamamen “üçlü çetenin” eline geçmiş durumda. İkinci aşamada ise Halep – Lazkiye M4 Karayolu’nu ele geçirmenin hamlesi yapılacaktır. Muhtemelen önümüzdeki dönemde sırasıyla Deyre Sümbül, Ariha, Arima ve İsabrak Dağı ele geçirilecek.

İdlib’den son aylarda oldukça acımasız katliamlara şahit olsak da bir iki hafta önce bir takım yeni hadiselerin olması oldukça manidardır. İlk kez aynı anda 8 ve bir hafta sonra ise 5 Mehmetçiğin öldürülmesi alışageldiğimiz bir durum değildi. Erdoğan ilk saldırıdan sonra 4 Şubat 2020 TBMM Grup Toplantısında alıştığımız tarzda yine halkın hislerine şu şekilde hitap etti; *“Biz Suriye’de rejimin, Rusya olmadan havada, İran olmadan karada tek bir çakıl taşını dahi yerinden oynatacak gücünün bulunmadığını bilmiyor muyuz? Aynı şekilde Fırat’ın doğusunda bölücü terör örgütünün Amerika’nın desteği ve Rusya’nın müsamahası olmadan varlık gösteremeyeceğini bilmiyor muyuz? Türkiye’ye karşı aslan kesilen rejimin, Fırat’ın doğusundaki bölücü terör örgütüne karşı en küçük bir kazanım elde edememesinin gerisindeki sebeplerini görmüyor muyuz? Rejim denilen kuklanın küçük bir hizip dışında kendi ülkesinde herhangi bir karşılığı yokken, suni solunumla yaşatıldığının farkında olmadığımız mı düşünülüyor?”*

Bunu duyan halk yine muhtemelen *“Reise helal olsun korkusuzca gerçekleri söyledi”* demiş olmalı. Lakin kimse şunu sorgulamıyor: *“İyi de şayet Suriye rejimi Rusya ve İran olmadan bir tek çakıl taşını dahi oynatamayacaksa ve yine katliamları Suriye rejiminden daha ziyade Rusya ve İran yapıyorsa tüm bu Astana, Soçi, İstanbul ve Tahran zirveleri neyin nesi?”* Yine kimse şunu söylemiyor: *“Efendisi izin vermeden çakıl taşını dahi kaldıramayan Suriye rejiminden daha ziyade Mehmetçiği öldüren Rusya ve İran ise neden Erdoğan en azından bu iki terör ülkesi ile ilişkilerini hemen kesmiyor?”* Bilakis Rus heyetleri ile görüşülürken İdlib’de 5 Mehmetçik öldürülüyor ama Rusya yine “dost ve müttefik” ülke oluyor. Öldüren kim? Rusya ve İran! Görüşülen ülkeler kim? Rusya ve İran! Yine ardından Münih Güvenlik Zirvesi için 15 ve 16 Şubat tarihinde Dışişleri Bakanı Çavuşoğlu Almanya’nın Münih kentine gittiğinde şunları söylüyor: *“Lavrov ile faydalı bir görüşme yaptık. Pazartesi günü heyetlerimiz Moskova’da bir araya gelecek. Bu görüşmelerden sonra tekrar durum değerlendirmesi yapma konusunda mutabık kaldık.”*

Bu açıklama aslında İdlib kırsalında oynanan oyunun arkasında çok açıkça Türkiye’nin de olduğunu ortaya koyuyor. Yani saldırıyı geçekleştiren Rusya/İran olacak ama görüşmeler çok yoğun bir şekilde devam edecek. *“Bu nasıl olur?”* demeyin. Bilakis bu saldırılar neticesinde TSK bölgeye adeta askerî bir yığınak yaptı ve tüm cihadi grupların hiç mi hiç sesleri çıkmadı. Neden? Çünkü TSK –sözde- Rejime (Rusya/İran) karşı hamle yapıyor. Acaba öyle mi? Bölgede Heyet-u Tahriru’ş Şam (HTŞ)’a yakınlığı ile bilinen bir gazetecinin yaptığı açıklama da bu soruya dikkat çekiyor. Gazeteci 7 Şubat 2020’de şunları yazmıştı: *“Türkiye İdlib’de bir operasyona hazırlık içerisinde. Komandolar ve ağır silahlar Suriye ile sınır olan bölgelere sevk ediliyor ve birçok askerî konvoy İdlib bölgesine giriş yapıyor. Ortaya çıkan soru ise, bu operasyonun kime karşı olacağı…”* Yani İdlib kırsalının merkezinden geçerek askerî araçlar değişik noktalara konuşlanacak. Bunların Rusya ve İran’a karşı kullanılması mümkün olmadığına göre… Adeta kale içeriden fethedilmeye çalışılmaktadır.

NATO Zirvesine katılan Savunma Bakanı olan Hulusi Akar ise Radikal/İslâmcı grupları tehdit ederek aslında ağızlarındaki baklayı çıkarmış oldular. 13 Şubat’ta NATO zirvesine katılmak için Brüksel giden Hulusi Akar, İdlib kırsalına yapılan takviye birlik sevkinin tek amacının ateşkesin sağlanması olacağını ifade ederek şöyle dedi: *“Radikaller dâhil ateşkese uymayanlara karşı zor kullanılacak!”*

Belki de Batı’nın en çok korktuğu ve zorlandığı yerin Suriye olduğu aşikâr. Bulunduğu stratejik konumu itibarı ile ve birçok yeraltı kaynağının hemen göbeğinde olması, bu ülkeyi Batı için çok ama çok önemli bir yer kılmaktadır. Lakin İdlib ihanetinden sonra Suriye ayaklanması tamamen bitmiş gibi gözükse dahi aslında gören göz, duyan kulak için birçok gizli ihanetleri ortaya çıkması açısından oldukça manidardı. Nasıl Afganistan, Irak, Yemen veya Libya sükûnete ulaşamadı ise artık bundan sonra Suriye de kolay kolay sükûnete ulaşamayacak gibi görünüyor. Bu yapılan operasyonlar, kirli siyasi hamleler aslında tamamen kısır döngüye dönüşmüş durumdadır. Lakin özellikle Erdoğan’ın medya ayağı, oldukça iyi propaganda yaptığından halk, her şeyin yolunda gittiğine inanmak istemektedir. Hâlbuki ne iç siyaset, ne dış siyaset, ne ekonomi ne de genç neslin dinî hassasiyeti iyi gitmemektedir. Bilakis Müslümanların en önemli müesseselerden biri olan aile olgusunun dahi içi boşaltılmak istenmektedir. Bu gidişle 10-15 yıl içerisinde ne aile kalacak ne de dindar nesil… Tamamen egoist, agnostik, bencil, zevk peşinde koşan bir gençlik oluşmaktadır.

Rabbim hainlerin ihanetini görebilmeyi hepimize nasip etsin. (Âmin)

İhanete Doymayan İktidar İle İhabeti Görmeyen Halk

Hâlbuki bu hainler güruhuna karşı bir avuç mücahid değil de tam teçhizatlı, kendi silahını kendisi üreten ve siyasi basirete sahip olan bir Raşid Halife ve ordusu karşı gelmiş olsaydı, vallahi kaçacak delik ararlardı.

201803198.-yilina-giren-suriye-kiyami.jpg

Rasulullah Medine’de kurmuş ve fiilî olarak 10 yıl boyunca yönetmiş olduğu ilk İslâm Devleti ile bize devlet yönetiminin nasıl olması gerektiğini tüm detayları ile göstermiş oldu. Rasulullah’ın vefatından sonra Raşid Halifeler döneminde ise, devlet yönetimi İslâm’ın emir ve yasaklarına göre devam etti. Lakin Sünnetullah’ın gereği olarak sıkıntılar hiç bitmedi ve Miladi 657 yılında birçok sahabenin öldüğü Sıffin Savaşı gerçekleşti. Ali *RadiyAllahu Anh*’ın halifeliği döneminde, önceki Halife Osman *RadiyAllahu Anh*’ın Şam valisi olan Muaviye *RadiyAllahu Anh* Ali *RadiyAllahu Anh*’a itaat biatı vermedi. Bunun üzerine Ali *RadiyAllahu Anh* Muaviye *RadiyAllahu Anh*’a savaş ilan etti. Neticede bu savaşın her iki tarafında da âlemlere rahmet olarak gönderilen Muhammed *SallAllahu Aleyhi ve Sellem*’in sahabeleri bulunmaktaydı. Bu savaşta Müslümanlar çok ağır bedel ödemek zorunda kalmışlardı.

Bu hadiseden kısa bir zaman sonra Ali *RadiyAllahu Anh* katledildi ve onun ardınan Emevi dönemi başladı ve takriben 90 yıl sonra yani Miladi 750 yıllarında Abbasiler tarafından yıkılıncaya değin hüküm sürdü.

Abbasiler ise takriben 13. Yüzyılın sonralarına kadar hüküm sürdü. Abbasi halifesi ve Ortadoğu’daki Müslüman ahali o dönemlerin korkulu rüyası olan Moğol belasından büyük zarar gördü. Ardından Hilâfet Devleti’nin başkenti Bağdat işgal edildi ve Abbasi Devleti yıkıldı. Bu vaziyeti düzeltmek ve Hilâfet sancağını tekrar kaldırmak için 11. Yüzyılın ortalarında Orta Asya’dan Anadolu’ya giren Oğuz boyundan Ertuğrul Gazi’nin oğlu olan Osman Gazi, 1299 yılında uç beyi olmaktan çıkıp Söğüt ve Domaniç'te Osmanlı Hilâfet Devleti’nin temelini atmıştır. Ardından birçok fetihlere sebep olan ve Müslümanları tekrar şaha kaldıran Osmanlı Hilâfet Devleti takriben 600 yıl hüküm sürmüştür. Tüm bu dönemlerde devletin aslı hiç bir zaman Kur’an ve Sünnet’in dışına çıkmamıştır ve devletin esası her zaman şeriat kurallarına göre belirlenmiştir.

Tabii ki Raşid Halifelerin döneminden sonra birçok konuda hata yapılmıştı ve olmaması gereken davranışlara şahid olunmuştu. Örneğin, velihatlık meselesi en büyük sorunlardan birisiydi. Fakat her şeye rağmen yönetim şekli şeriata göre belirleniyordu. Ta ki Batılıların 18. Yüzyılın ortalarında yoğun olarak başlatmış oldukları saldırılar neticesinde takriben iki asır sonra 3 Mart 1924 yılında Müslümanların kalbi olan Hilâfet makamına hançeri saplamış olduğu ana kadar. O gün Müslümanlar tarihte yaşamamış belki de hayal dahi edememiş oldukları bir hadise ile karşılaştılar. Rasulullah’ın Miladi 622 yılında Medine’de kurmuş olduğu ilk İslâm Devleti’nin 1302 yıl sonra yıkılmış, Ümmet’in Halifesinin Batılılara teslim edilmiş, şeriat kanunlarının kaldırılmış ve yerine kokuşmuş Batı nizamı olan demokratik, laik devletçiklerin kurulmuş olması Müslümanların tarihte hiç görmemiş oldukları bir hadiseydi. Ardından Müslümanların ilk kıblesi Kudüs, 1948 yılında lanetlenmiş olan Yahudilere teslim edildi. Sonrasında Ümmetin çekmediği zulüm kalmadı: Doğu Türkistan, Çeçenistan, Keşmir, Bosna-Hersek, Afganistan, Irak, Yemen, Suriye ve diğer ülkelerde milyonlarca Müslüman evladı öldürüldü, hanımlarına tecavüz edildi, hakarete maruz kaldı ve tüm servetleri ellerinden alındı.

Hilâfet’in ilgasından sonra çekilen onca ıstırap ve sıkıntının neticesinde Müslümanlar adeta küllerinden doğarcasına Aralık 2010 yılında Tunus’tan başlamak üzere birçok Arap ülkesinde kıyama kalktı. İşte tüm bu süreç içerisinde belki de en çok önemsenen ve üzerinde durulan ülke Suriye veya Şam beldesi oldu. Mart 2011 yılında başlayan Suriye kıyamı alışılmışın dışında çok şiddetli bir şekilde saldırıya maruz kaldı. Esed’in dikta rejimi ve muhaberatı kıyamı, çok sert bir şekilde bastırmaya çalıştı. Lakin bu acımasız bastırma teşebbüsü adeta ateşe benzin dökercesine Müslümanların daha da güçlenmesine ve kıyama daha güçlü sarılmasına sebep oldu. Yapılan tüm saldırılar karşısında Müslümanlar adeta göğüslerini siper ederek dik durdular ve tüm Suriye’de mitingler, yürüyüşler tertiplediler. Yapılan tüm baskıların neticesinde ve hain devletlerin de dâhil olmasıyla Müslümanların bir kısmı silaha meylettiler. Çok kısa zaman içinde binlerce küçük silahlı gruplar oluştu. Bu gruplar daha sonra bulundukları bölgeleri savunmak ve ardından sıkıntılı şehirleri fethetmek için savaşmaya başladılar. Çok geçmeden bir kısmı birleşti ve güçlü ve tertipli ordular kurdular. Kurulan tüm bu grupların bayrakları ve sloganları İslâm’ı çağrıştırıyordu. Örneğin, ilk kurulan ve daha sonra diğer gruplarla birleşen güçlü gruplar şunlardı:

·Ahrar uş-Şam: 25 birlikle 2011 yılında kurulmuş bir hareket. Kısa zamanda birlik sayısını hızla çoğaltan ve Ocak 2013 yılında 83 birliğin çatı kuruluşu olmuş Suriye’nin önemli çatı hareketlerinden biridir.

·El Nusra Cephesi: Suriye'de Eylül 2011 tarihinde kuruldu ve 25 Ocak 2012’de Youtube’a yüklenen bir video ile oluşumlarını ve amaçlarını dünyaya duyurdu. Nusret Cephesi’nin lideri Ebu Muhammed el-Culani Temmuz 2016 tarihinde ilk kez duyulan ses kaydı ile hareketin el-Kaide’den ayrıldığını duyurdu ve yeni adının da Cephetu’l-Fethu’ş-Şam – Şam’ın Fetih Cephesi olduğunu duyurdu. Ardından Ocak 2017 tarihinde Fetih el Şam önderliğinde Ceyşü’l Sünne, Ensaruddin, Liva El Hak ve Nureddin Zengi guruplarının kendilerini feshederek Heyet Tahrir el-Şam (Şam’ı Özgürleştirme Heyeti - HTŞ) adı altında birleşti. HTŞ’ın takriben 30 bin silahlı güce sahip olduğu tahmin edilmekte.

·Ceyşu’l İslâm (İslâm Ordusu) 2013 yılında 50 birliğin birleşmesi ile kurulan bir çatı kuruluşu. Suriye’nin en büyük üç gurubundan biri olarak bilinen Ceyşu’l İslâm, Şam’a komşu olan Doğu Guta’da en güçlü hareket.

Evet, tüm bu birleşme teşebbüslerine rağmen, bu grupların ortak sorunu ve Suriye kıyamının tökezlemesine sebebiyet veren hususlar şunlardı: Bu grupların tamamı bölge ülkelerinden para ve silah yardımı aldılar. Başlangıçta verilen silah ve para yardımının karşılığında hiç bir şey talep edilmedi ve bununla aylarca savaşma imkânı buldular. Bu esnada kısmen başarılı da oldular. Lakin daha sonra birinci sorunun asıl sebebi olan siyasi basiretten yoksun oldukları için, kendilerinin bölge uşak devletleri olan Suudi Arabistan, Katar veya Türkiye tarafından yönlendirildiklerini anlayamadılar. Bazıları anlasa da iş işten geçmişti. Hatta anlayan bazı lider şahsiyetler, özel istihbarat marifetiyle ile öldürülerek tasfiye dahi edildi. Örneğin, Eylül 2014 tarihinde Ahrar uş-Şam’ın lideri Hasan Abbud dahil üst düzey yönetici olan 45 kişi, intihar saldırısı ile katledildi. Bu gruplar zamanla dışa bağımlı oldukları için onlara söylenenin dışına çıkmadılar. Hatta bulundukları yerden çıkmamaları ve izin almadan saldırmamaları için onlara talimat verildi. En garibi ise başkent Şam’ın komşusu konumunda olan Doğu Guta’da güçlü olan Ceyş’ul İslâm’ın Şam’a neredeyse hiç bir saldırı yapmamış olmasıdır. Hatta adeta sırtını Şam’a dönerek mücahitlerin oraya saldırmamaları için mücadele etti. Hatta bu gurubun lideri olan Zehran Alluş ve o öldükten sonra kardeşi Muhammed Alluş, yılanın başını koruyan İran, Türkiye veya Rusya ile aynı masaya oturacak kadar ihanetin altına imza atmaya hazır olmuştur. Benzeri hadiseleri, Ahrar ve HTŞ hareketlerinde de görmek mümkündü. Hatta Hama, Humus veya Halep düşerken bu iki büyük grup birleşip ve siyasi olarak kâfirlerin uşakları olan bölge ülkelerinden silah ve lojistik destek almaktan vazgeçeceklerine birbirleri ile savaşmaya başladılar. Bu arada tabii ki unutulmaması gereken ve özellikle ABD’nin çok istifade ettiği tekfirci hareket olan IŞİD ise birçok kez zaten bulanık olan suyu daha da bulandırdı ve zaman zaman zalim Esed ve destekçilerinin Müslümanlara vermedikleri zararları muhalif cihadi gruplara yaşattılar.

Evet, tüm bu olumsuz ve Müslümanların hayal kırıklığına sebep olmuş olan hadiseler gerçekleşmiş olabilir. Lakin belki de birçok kişinin göremediği müspet hadiseler de oldu. Örneğin, dünyanın süper güçlerinin neredeyse tamamının -hatta bazı kaynaklara göre 40’a yakın ülkenin- Suriye’de bir avuç silahlı mücahide karşı 8 yıldır mücadele etmesi, bu ülkelerin ne kadar zayıf ve güçsüz olduğunu bize göstermiş oldu. Yine siyaseten defaatle Cenevre, Astana, İstanbul, Soçi toplantıları yapmalarına rağmen cesur ve uyanık olan Suriye halkını kandıramadılar. Hâlbuki bu hainler güruhuna karşı bir avuç mücahid değil de tam teçhizatlı, kendi silahını kendisi üreten ve siyasi basirete sahip olan bir Raşid Halife ve ordusu karşı gelmiş olsaydı, vallahi kaçacak delik ararlardı. İnşallah o şanlı günleri çok yakında göreceğiz. Lakin biz acele ediyoruz ve sabretmiyoruz. Rabbim her şeyi gören ve bilendir. Biz üzerimize düşen görevi harfiyen yerine getirmekten geri durmamalıyız.

8. Yılına Giren Suriye Kıyamı

İslam ümmeti her bir işin, siyasi ve askerî her bir girişimin hakikatine vakıf olmak zorundadır. Yoksa bilmeden bir topluluğa zulmetmiş veya zulmedilmesine aracılık etmiş olur.\r\n\r\n\'Neden İdlib?\' sorusunun cevabını merakla araştıral�

20170826neden-idlib.jpg

“Neden İdlib?” Soru çok basit. Cevabı da öyle!

Ancak oluşturulmak istenen algılarla cevap o kadar karmaşıklaştırılmak isteniyor ki Müslümanlar sessizce öldürülürken Ümmet suskun kalsın ve cevapsız sorularla oyalansın isteniyor.

Öyle ki eskisine nazaran daha pervasızca saldırılar yapılıyor ve yeni güç odakları sürece dâhil ediliyor. Adeta saflar karıştırılıyor ve siviller dâhil devrime öncülük etmiş mücahitler, düşman hattına çevrilmiş durumda…

‘Esat karşıtı muhalifler’ tabirine kimlerin girmesi gerektiğine dahi terör listelerini elinde dolaştıranlar karar veriyor. O listeleri ise kimlerin oluşturduğu hepimizin malumu! Coniler ve batılı yandaşları bu tasnifi ve listeleri, *“Bunlar aşırı muhalifler”*, *“Şunlar ılımlı muhalifler”* diyerek oluşturdu. Aşırısı da ılımlısı da silah kullanırken bu tabirin güdük kaldığını hepimiz biliyoruz. O halde Batı gibi düşünenler, Batı gibi ulus devlet peşinde koşan, Batı gibi dinî değerleri toplumsal hayattan söküp atan ve de en önemlisi, Batılı kâfir devletlere hizmet edecek mini devletçikler kurmak isteyen muhalifler ‘şirin’ ve ‘Ilımlı’ muhaliflerdir. Ötekiler ise bağnaz, Şeriatçı, Hilafetçi ve Demokrat olmayan aşırıcılar ve teröristler!

Bu tasnifi kabullenmiş ülkelerden biri de maalesef Türkiye. Hatta ABD’nin, Heyet Tahrir-uş Şam çatısı altına giren El Nusra’yı terör örgütü listesine aldığı gün, Türkiye de peşi sıra listesini güncellemişti hatırlarsınız.

IŞİD’in miadını doldurmaya başladığı şu sıralar yeni terör listelerini önümüzde görürsek hiç şaşırmayalım. Çünkü artık dananın kuyruğu koptu. Irak gibi Suriye’nin de kurtarılması(!) gerekiyor! Muhalifleri öldürüp halkı Esed canisine teslim etme pahasına yeniden bir ulus devlet/ devletçikler inşa etmek gerekiyor. Bunun için Amerika ve stratejik müttefiklerine -Türkiye- *“Evet”* diyecek ve politik hesaplarına ram olacak guruplar için boş listeler ilan panosuna asılmış bile… İsmini yazdıran ‘ÖSO’ veya ‘Ilımlı Muhalif’, yazdırmayan ise ‘terörist’ olmuş olacak.

Hizmette sınır tanımayan ve masada olması gerektiğini düşünen Türkiye ise masanın etrafında oturacak sandalye bulamayacak.

Türkiye, hizmet ağını o kadar genişletiyor ki devrim sürecinin en başında muhalif avına çıkmış İran’a bile yeşil ışık yaktı. PJAK ve PKK bahanesiyle ortak operasyonların ardından Suriye sahasında iyi bir ekip olacağa benziyorlar. Çünkü *‘Astana mutabakatı’* gereği ortak düşman olarak gördükleri Müslümanların kanını dökecekler. Bu kadar net!

**Gelelim İdlib’e…**

Coğrafik yön itibariyle İdlib; Rusların Tartus ve Lazkiye limanlarından ve hava üslerinden Suriye iç sahasına inebilmesi için iyi bir güzergâh. Türkler açısından; ‘tampon bölge’ hayallerinin sınır noktası. Esat açısından; yok edildiğinde Halep’in, Hama’nın ve Humus’un muhafaza edileceği ve muhalefetin belini kıracağı bir üs.

Oysa mesele bu coğrafik değerlendirmelerden çok siyasi ve ideolojik görünüyor. Zira son 2 aydır İdlib ve kırsalındaki sözüm ona ‘aşırı muhaliflerin’ yaptığı peş peşe operasyonlar işin rengini bir hayli değiştirmiş görünüyor. Bu operasyonlarda birçok bölge ele geçirildi.

Peki, bu ‘aşırı’ ve ‘terörist’ diye anlatılan muhalifler kim? Neden İdlib’in bu guruplardan kurtarılması bu kadar önemli?

Bu gurupların Heyet Tahrir-uş Şam (HTŞ) çatısı altında faaliyet yapan İslamî guruplardan müteşekkil olduğunu söyleyebiliriz. Bu guruplardan en büyüğü ise El Nusra. Astana sürecinden bu yana Ahrar-uş Şam gurubuyla yer yer çatışma içine girdiği biliniyor. Bu çatışmanın en büyük gerekçesi olarak da Ahrar’ın son dönemde gerek Astana’ya katılma yönünde aldığı kararları ve Türkiye üzerinden ÖSO birlikleriyle yakın temasları gösteriliyor.

Hatırlanacağı üzere Astana’da, mücahitler aleyhine bir dizi mutabakat ve ortak güvenlik mekanizması kararları alınmıştı. Öte yandan Fırat Kalkanı sonrası Halep’in düşmesi HTŞ’nin, Türkiye’nin de içinde yer aldığı Batı patentli askerî anlaşma ve planlara güven duymamasına sebep oldu.

Şu anda da Türkiye, işte bu yapının İdlib bölgesinden uzaklaştırılarak Halep’te olduğu gibi Rusya veya rejim güçlerinin kontrolüne geçmesini süreç açısından menfaatine daha yakın görüyor.

İdlib hesaplarında kim, nerde duruyor ve pazarlık masasında hangi plan var, özetle ona bakalım.

**1.** Türkiye El Bab-Menbiç-Cerablus hattına İdlib’e kadar olan bölgeyi de dâhil etmek istiyor. Ki bu vesileyle kontrollü bir güvenli bölge oluşturabilsin. Bunun için Afrin’i masaya koydu. Rusya, PYD ile anlaşarak Afrin’e karşılık İdlib operasyonunda Türkiye’yi sahada görmek istiyor. Cumhurbaşkanı sözcüsü İbrahim Kalın’ın sözleri bu çerçevede dikkatlerden kaçmıyor: *“Muhtemelen İdlib bölgesinde ağırlıklı olarak bizler ve Ruslar, Şam etrafında ağırlıklı olarak Rusya-İran, güneyde Dera bölgesinde Ürdün'ün ve Amerikalıların içinde yer alacağı bir mekanizma üzerinde çalışılıyor.*”

**2.** Lazkiye ve Tartus limanları Esed ve Rus birlikleri açısından korunması gereken iki önemli üs. İşte İdlib bu bölgelere çok yakın muhalif bir mevzi olarak belirginleşiyor. Halep’in rejim kontrolüne geçmesiyle beraber İdlib mücahitlerin tek sığınağı konumuna geldi ve bir nefes borusu işlevi görmeye başladı. Yani Türkiye bu boruyu keserse bölge halkı ve mücahitler yeni saldırıların hedefi olacak ve böylece Türkiye yeni katliamlara ortak olmuş olacaktır.

**3.** Öte yandan Rusların ve rejim birliklerinin Deir-ez Zor bölgesine yapacakları olası saldırıların da güvenliği açısından İdlib’in mücahitlerden arındırılması gerekmektedir ki tersi istikametten gelecek saldırılar önlenmiş olsun. Bu da daha fazla Müslümanın sarin gazlarıyla şehit edilmesi demek.

Sonuç olarak; İslam ümmeti her bir işin, siyasi ve askerî her bir girişimin hakikatine vakıf olmak zorundadır. Yoksa bilmeden bir topluluğa zulmetmiş veya zulmedilmesine aracılık etmiş olur.

“Neden İdlib?” sorusunun cevabını merakla araştıralım. Ancak ön kabullerimizle değil…

Çünkü sömürgeci kâfirler ve yerli işbirlikçi hain devletler de biliyor ki orada Müslümanlar yaşıyor ve Müslümanların varlığı bile çok büyük bir tehlikedir onlar için…

Orada bulunan Müslümanlar da güçleri nispetinde Ruslara, Suriye’nin gaddar rejimine ve İran’ın zalim askerlerine karşı koymaya çalışmaktadır. Durum bu iken, İran ile ortak fiilî operasyon yapma kararı, ayrıca incelenmesi gereken menhus bir Amerikan planıdır.

Rabbim bizleri zulümden beri kılsın. Zulme -kalbiyle de olsa- rıza göstermeyenlerden eylesin.

Pusulasını Kaybeden Suriye Muhalefetinin Savaşçı İhracatı

İdlib’de Görünen Köye Kılavuz Gerekmiyor

İhanete Doymayan İktidar İle İhabeti Görmeyen Halk

8. Yılına Giren Suriye Kıyamı

Neden İdlib?

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz

Arama: htş

Pusulasını Kaybeden Suriye Muhalefetinin Savaşçı İhracatı

İdlib’de Görünen Köye Kılavuz Gerekmiyor

İhanete Doymayan İktidar İle İhabeti Görmeyen Halk

8. Yılına Giren Suriye Kıyamı

Neden İdlib?